Ο Άγιος Δομέτιος ο Μάρτυρας ο Πέρσης και οι δυο μαθητές του

Ο  Οσιομάρτυρας   Δομέτιος   ήταν   Πέρσης   και   έζησε   στα   χρόνια   του   Μεγάλου   Κωνσταντίνου.   Διδάχθηκε   τη   χριστιανική    πίστη   από κάποιο   χριστιανό,   που    ονομαζόταν   Άβαρος.    Όταν    το   έμαθαν  αυτό  οι  άνθρωποι   του    σπιτιού    του,    εξεγέρθηκαν     εναντίον   του  και   ο   Δομέτιος     αναγκάσθηκε    να    τους    εγκαταλείψει.

Κατέφυγε   στην   πόλη   Νίσιβη   στα   βυζαντινά   σύνορα,   όπου κλείστηκε   σε   κάποια   μονή.    Αναχώρησε,   όμως,   κι   από   κει,   για   να έλθει στη Θεοδοσιούπολη, στη μονή Σεργίου και Βάκχου, όπου ο   Δομέτιος   καλλιέργησε  σε  μεγάλο    βαθμό    τις    αρετές   του Ευαγγελίου. Ο προϊστάμενος  της μονής Ουρβέλ, βλέποντας την πνευματική    ανωτερότητα του  Δομετίου, θέλησε να τον κάνει πρεσβύτερο.   Αλλά    ο   αγώνας  του   Δομετίου    δεν    ήταν    πως    θα  αρπάξει    αξιώματα,  αλλά  πως   θα    τα   αποφύγει.   Διότι    έμαθε    από  τον   Κύριό   του    Ιησού  Χριστό,   να    είναι  «ταπεινός    τη     καρδίᾳ»  που    σημαίνει,    ταπεινός    στο    φρόνημα    και    την  εσωτερική  διάθεση.

Γι’ αυτό  και  έφυγε  στα  όρη  και  ζούσε   μέσα  σε  μια  σπηλιά  με  δύο  μαθητές   του.   Όταν   κάποτε  περνούσε   από  εκεί  ο  Ιουλιανός   ο Παραβάτης,   διέταξε   να   τον   σκοτώσουν. 
Οι  στρατιώτες  του  Ιουλιανού  βρήκαν  τον    Δομέτιο   και   τους   μαθητές   του    να    ψάλλουν   μέσα    στη    σπηλιά,    όπου  τους   φόνευσαν    με    λιθοβολισμό.

Απολυτίκιον.   Ήχος    πλ. α’.   Τον   συνάναρχον  Λόγον.
Τον    της   χάριτος  λόγον    εισποιησάμενος,   πυρσολατρώντας τερθρείας   απεποιήσω    σοφώς,  τω    Χριστώ   ανατεθείς   Πάτερ   Δομέτιε·   και    εν αθλήσει    ακλινής,    ως    Οσίων    μιμητής,   εδείχθης  Οσιομάρτυς·   διο  σε    ύμνοις    τιμώμεν,    συν    φοιτητών   σου    τη   δυάδι   σοφέ.

Κοντάκιον. Ήχος    β’.   Τους   ασφαλείς.     
Ως   μυηθείς, την προς Χριστόν   ευσέβειαν,    ταις    αρεταίς,   περιφανώς διέπρεψας,  ιερώς   πολιτευσάμενος,   θεομακάριστε   Δομέτιε· την άθλησιν γαρ Πάτερ ως διάδημα, επέθου τοις οσίοις σου πυκτεύμασι, πρεσβεύων   υπέρ    των   ευφημούντων   σε.

Μεγαλυνάριον.
Σκότος καταλείψας το περσικόν, έλαμψας εν κόσμω, ώσπερ άστρον  εωθινόν· πόνοις   γαρ   οσίοις, και  άθλοις μαρτυρίου,  υιός φωτός εδείχθης,    Πάτερ  Δομέτιε.

Saint Dometius the Witness of Persia and his two disciples

Dominicos was a Persian and lived in the years of Constantine the Great. He was taught the Christian faith by a Christian named Avaros. When the people of his house heard this, they rebelled against him and Dometius was forced to leave them.

He fled to the city of Nisibi at the Byzantine border, where he was confined to a convent. However, he departed from there to come to Theodosoupolis, in the monastery of Sergius and Bacchus, where Dometios cultivated the virtues of the Gospel to a great extent. Seeing the spiritual superiority of Dometius, the head of the Orwellian monastery wanted to make him a senior. But Dometius' fight was not about seizing office, but about avoiding them. Because he learned from the Lord Jesus Christ to be "humble in heart" meaning, humble in thought and inward disposition.

So he left the mountains and lived in a cave with two of his students. When Julian the Infidel once passed by, he ordered that they be killed.

Julian's soldiers found Dometius and his disciples chanting in the cave, where they were stoned to death.

Absolutely. Sound a'. Co-captain Logon.

In the grace of the word introduced, in the torment of the sage I wisely repudiate Christ entrusted to Father Dometius;

It's close. B sound. Secure them.

As a initiate, the devout of Christ, the virtues, the apostate, the apostate, the sacred, the sacred, the doomed;

Magnificent.

Darkness overthrew the Persian, glowing world, the astronomer starless; pain of woe, and martyrdoms, son of light, Father Dometie.