Η Οσία Φωτεινη ή Φώτου η Κυπρία

Eκείνο   ποὺ    πραγματικά    αναδεικνύει  τον  άνθρωπο  και  τον  εξυψώνει   και    σε   τούτη   τη   ζωή   μα   και   στην   αιωνιότητα,   δεν είναι   η   υψηλή   καταγωγή,   ούτε   τα   γράμματα,   ούτε   τα   πλούτη, αλλά    η   πίστη   η    Χριστιανική   κι    η    αρετή.

Απόδειξη   τρανή    της    αλήθειας  αυτής  είναι    και    η    Αγία   Φωτεινή  η   Κυπρία, η γνωστή σε  όλο το νησί με το όνομα   Αγία   Φώτου   η θαυματουργός.

Πότε έζησε ακριβώς η Οσία και ποιά ήταν η καταγωγή της, δεν γνωρίζουμε.

Η    παράδοσή   μας λέει  πως   γεννήθηκε  στο   Ριζοκάρπασο    από  απλοϊκούς,    αλλά  ευλαβείς   γονείς.   Από    μικρούλα    η   Φωτού ξεχώριζε    από    τις   συνομήλικές   της   για    την   καλοσύνη   της,   το φέρσιμό   της,   την   προθυμία   της   να   εξυπηρετήσει    τους    άλλους, την   αρετή   της.   Τα    μεγάλα   της   φωτεινά   μάτια   καθρέφτιζαν     τον πλούτο   της   καρδιάς   της   και   σκόρπιζαν   παντού   την    εμπιστοσύνη, την  χαρά.   Στο    σχολείο  του  χωρίου    της    έμαθε    η    Φωτού  τα  πρώτα  γράμματα. Σαν  έμαθε  να  διαβάζει πήρε κι άρχισε να αποστηθίζει    διάφορους   ψαλμούς   και   ύμνους   της   Εκκλησίας   μας. Κάθε   Κυριακή    και    γιορτή  σαν  άκουγε το    σήμαντρο  να    χτυπά    η  αγνή  ψυχή    της    σκιρτούσε  από  χαρά  κι    έσπευδε   πρώτη    αυτή   μαζί  με  τους  ευσεβείς  γονείς της  να  πάνε στην  εκκλησία!    Εκεί, ακίνητη  σαν κολώνα  δωρική  παρακολουθούσε  μ’ ευλάβεια  και προσοχή   τις   διάφορες   τελετές   και    τη   Θεία    και   Ιερή   μυσταγωγία.   Και   δοξολογούσε    τον    Θεό    με   την   καρδιά   της.

Πόση   ευλογημένη    στ’ αλήθεια   είναι    η    οικογένεια,    όταν   μέσα   σ’ αυτήν    κατοικεί    ο    Χριστός    και   όταν   το   άγιο   θέλημά   του κατευθύνει    και   τις   σκέψεις    και  τα    λόγια    και    τις    πράξεις  των  μελών   της!

Τέτοια    ευτυχισμένη    κι   ευλογημένη   οικογένεια  ήταν  η   οικογένεια της   Φωτούς. Με την ομόνοια, την αγάπη, την ανοχή, την ειρήνη περνούσε    κάθε   μέρα  η    ζωή.   Κι    όταν    έπεφτε  το  δειλινό  και  το  σούρουπο  άρχιζε ν’ απλώνεται στη γη, γονείς και κορούλα μαζευόντουσαν    σε   κάποια   γωνιά,   και    απ' την  καρδιά    ανέπεμπαν θερμή  προσευχή  μπροστά   στις    εικόνες   κάποιων    αγίων   μορφών, που    το   ιλαρό     φως     ενός    καντηλιού    φώτιζε    απαλά.

Σαν διάβηκαν τα παιδικά χρόνια κι η Φωτού μπήκε στην εφηβεία η μανούλα   της    δειλά – δειλά    ἀρχισε   στην   κοροῦλα   της    να    μιλά για    γάμο   και    οικογένεια.   Η    αγνή   παρθένα   στην   αρχή    κοκκίνιζε    και   δεν   έβγαζε μιλιά. Κάποια    μέρα    όμως   τόλμησε    να  μιλήσει    κι    είπε   λίγα    λόγια    και    απλά.

- Μανούλα!   Γιατί   μου    μιλάς    για    γάμο;  Εγώ    έχω    ήδη    βρεί    τον  καλό   μου.   Όμοιός    του    δεν    είναι     άλλος    στον   κόσμο   κανείς...

Η   καλή   μάνα    τρόμαξε.    Η     καρδιά   της   πήγε   να   σπάσει.   Για    μία    στιγμή νόμισε πως η κόρη της με κάποιο είχε συνδεθεί κι ετοιμάστηκε   να   τη    μαλώσει. Κι    η    κόρη  που    κατάλαβε   τους φόβους    της   έσπευσε    να   εξηγήσει.

- Μανούλα! Μη   φοβάσαι. Η κόρη σας δεν πρόκειται   ποτές   να   σας ντροπιάσει.    Προσεύχου    μονάχα    να    με   κρατάει   ο   Θεός  στον δρόμο   του. Ο καλός μου δεν  είναι  άλλος   από  τον   Χριστό   μου, τον  Σωτήρα  και   Λυτρωτή   μου...

Η    καλή   μάνα   στα  λόγια  τούτα   δεν   θέλησε   ν’ απαντήσει.

«Έλα,   της   είπε.   Ο   πατέρας    περιμένει   στο  διπλανό   χωράφι.   Πάω να  τον   βοηθήσω.   Συ   κάτσε   στο   σπίτι   και   κοίταξε   την   δουλειά σου».

Και  βγήκε.

Όμως   της  Φωτεινής   τα  λόγια    την   είχαν   κυριολεκτικά   συνταράξει:

«Εγώ βρήκα   τον καλό μου. Δεν  είναι   άλλος  από  τον   Χριστό   μου, τον  Σωτήρα   και   Λυτρωτή   μου».

Μια  νύχτα η  μητέρα   της   ξύπνησε.   Άδικα   πάσχισε   να ξανακοιμηθεί. Χάθηκε ο ύπνος της. Γι’ αυτό σηκώθηκε και  πήγε  στο  διπλανό   δωμάτιο, που  έμενε η κόρη της κάτι να  πάρει. Τι   είδε  όμως  εκεί;   Αλοίμονο! Το  στρώμα   αδειανό  κι  ανέγγιχτο.   Έλειπε   η   Φωτού.

Η  καημένη    η   μάνα   τρομαγμένη   έτρεξε   και   ξύπνησε   τον   σύζυγό της.   Και   μαζί   του  άρχισε   να   ψάχνει   στο   σπίτι,   στον   δρόμο   κι έξω   απ’ το  χωριό για να βρουν   την  κορούλα   τους.   Τα  χαράματα εκεί  που  με   τα  μάτια   ολοκόκκινα  απ’ το  κλάμα   και την   καρδιά σπασμένη   απ' τον   φόβο γύριζαν στο σπίτι, κάτι βλέπουν. Τι; Την  κορούλα   τους!   Τη   Φωτού   να  γυρίζει   μονάχη!

- Κόρη μας! είπαν κι οι  δυο  μ’ ένα  στόμα.   Κόρη   μας   αγαπημένη! Που ήσουνα;   Που   πέρασες   τη   νύχτα;

Κι  η   κόρη   με   γλυκύτητα    και   στενοχώρια  για  την   ανησυχία  και   τον   φόβο   που τους   πότισε,   απήντησε:

- Γονείς  μου  αγαπημένοι!   Συγχωρέστε   με  που   σας    στενοχώρησα.   Δεν   το   ήθελα.  Δεν  ήμουνα   σε κανένα    κακό   τόπο. Ήμουνα   στο  ασκητήριό μου.   Πήγα   εκεί   από   νωρίς   για   αγρυπνία   και   προσευχή.   Μέρες   τώρα   κάθε βράδυ   πηγαίνω  εκεί  και  μένω  με   τον Νυμφίο μου Χριστό. Μένω και προσεύχομαι  για σας,   για  τους  δικούς  μας,  την  πατρίδα  μας, για  μένα. Συνήθως επιστρέφω   πολύ πρωί, όταν  ακόμη κοιμάστε. Σήμερα όμως παρασύρθηκα  στην    προσευχή   και ξεχάστηκα.   Έτσι   άργησα.   Συγχωρέστε με,   είπε   ξανά,   που  σας   λύπησα   και  σας   έκαμα   ν’   ανησυχήσετε...

Και   τα   μάτια   της   γιόμισαν   δάκρυα.

Η ειλικρίνεια,  η  αθῳότητα   της   μορφής της,  τα  μάτια   της  τα   δακρυσμένα καθησύχασαν   τους   καλούς  γονείς,   που  δεν   τόλμησαν  να  την   μαλώσουν περισσότερο,  ούτε   και  σκέφτηκαν  να   την   περιορίσουν   και  να  της  ανακόψουν  την  ιερή   απόφασή   της   να   ζήσει   για  τον   Χριστό.

Την   άλλη   μέρα   οι   γονείς   της   Φωτούλας   συνόδεψαν   την   κόρη   τους   στο   ασκητήριό    της. Ήταν   μία  σπηλιά   έξω    από   το   χωριό,  με  λίγο   φως,   αλλά καθαρή.    Σ' αυτήν   η   Αγία    κάποια   μέρα   με   τις   ευχές  των   γονιών   της,   κι  αφού  αποχαιρέτησε   τις   φίλες    της,    κατέφυγε  να   ζήσει,   όπως   ποθούσε  την ζωή   της. Σε   λίγο   καιρό   όμως   το   ταπεινό   και   φτωχικό   κατάλυμά   της  έγινε τόπος    πολυσύχναστος,   τόπος  επισκέψεων   και   προσκυνήματος, τόπος καταφυγής  και  παρηγοριάς,  μα   και    διδασκαλίας  και  καθοδηγήσεως  των κατοίκων    όλων   των   γύρω   χωριών.

Στο   σπήλαιο  αυτό   η  αγνή  και   η   ηρωική   κόρη   πέρασε   όλη   της  τη   ζωή.  Μια   ζωή  εγκαρτέρησης  και  προσευχής,  ζωή  εγκράτειας   και  αφιέρωσης   ολοκληρωτικής  στον  Ουράνιο Νυμφίο   Χριστό.

Είπαμε   τη   ζωή  αυτή  ηρωική.   Κι   είναι   στ’ αλήθεια   ηρωική.   Γιατί   ο   βίος   του   πιστού,   μέσα   στη   μαρτυρία    Ιησού    Χριστού   «είτε   δια  ζωής   είτε   δια θανάτου»,   είναι   μία   πορεία   ένδοξη  προς  αιώνιο   τέρμα.   Είναι   ανάγκη   ο πιστός   κάθε    ημέρα   να   δίνει   τη   μαρτυρία  της   πίστεώς   του.   Ένας   αγώνας  εναι  τούτος   και μία μάχη για  την κατάκτηση   της  τελειότητας. Το   τέλος   δεν   είναι   πάντα   ειρηνικό    και    ανώδυνο.   ο   σκοπός   όμως  είναι   πάντα ο   ίδιος,   η   σωτηρία,   η   δόξα    του  Θεού   μέσα   στο   μυστήριο   της   σωτηρίας   μας. Και  το μέσο   και κείνο  είναι  ένα,   η προσφορά  τού  εαυτού   μας   ολόκληρου   σε μία   θυσία   ζωντανή   κι   ευπρόσδεκτη   στον   Κύριο,   «είτε  δια  ζωής  είτε  δια  θανάτου». Επισκόπου Διονυσίου Ψαριανού,   Μαρτυρία Ιησού   Χρίστου,   σελ. 252.  Με   αίμα   και   με   δάκρυ   «μεγαλυνθήσεται   εν  ημίν   ο Χριστός».

Ναι!   Μεγαλυνθήσεται  εν   ημίν   ο   Χριστός.   Αυτό  έγινε  και   με   την  αγνή   κόρη,   την    Φωτού.   Εδώ    ζωντανή  την   δόξασε   ο   Κύριος.

Θαύματα   πολλά,  πολλά   θαύματα   έκαμε   η   Αγία   σε πονεμένους και δυστυχισμένους,   όταν  ακόμη   βρισκόταν   στη   ζωή.   Εδώ  και   πεθαμένη   την τίμησε.   Το   άγιο   λείψανό   της   που   τάφηκε   κι   ευρέθηκε  στή  σπηλιά   γύρω   στα 1718 – 1732   με  τη   σκαλιστή   επιγραφή   από πάνω «Φωτεινή Παρθένος    Νύμφη Χριστού»,  εξακολουθεί   και    σήμερα  να   προσφέρει   τη    θεραπεία   στους  αρρώστους,   στους  τυφλούς  το   φως, στους  πονεμένους  το  ψυχικό ξεκούρασμα   και  τη   χαρά.

Το  ασκητήριο   της   αγίας    Φωτεινής  υπάρχει   και   σήμερα.

Βρίσκεται    στο   χωριό  Άγιος   Ανδρόνικος.

Σ’   αυτό   μπαίνει   ένας  από   μία   στενή   είσοδο  και   καταβαίνει από   μία   σκάλα φτιαγμένη  από  εγχώριες   πέτρες   και   που   έχει   23   σκαλοπάτια.    Το   σπήλαιο μοιάζει με   κατακόμβη,  σαν   κι   εκείνες  που  χρησιμοποιούσαν  οι   πρώτοι χριστιανοί.   Στο   βάθος   του   σπηλαίου   είναι  το αγίασμα.   Από   το  νερό  αυτό παίρνουν   οι  άρρωστοι  και   πλένουν  τα  αρρωστημένα   μέλη   τους   για  να   θεραπευτούν.

Ιδιαίτερα   η   Αγία   πιστεύεται,  πως   θεραπεύει  τα   οφθαλμικά   νοσήματα.

Στα  μαύρα   χρόνια   της  τουρκικής   σκλαβιάς   το σπήλαιο της  Οσίας χρησιμοποιήθηκε   και  ως   ναός.   Μέσα   σ'   αυτόν   ολιγογράμματοι, μα  πιστοί  ιερείς   θέριεψαν   την αποσταμένη  ελπίδα   με  τα  απλά,  αλλά   και  μαγικά   λόγια   του   ποιητή:

Μη   σκιάζεστε  στα   σκότη

κι   η   λευτεριά   σαν   της  αυγής  το   φεγγοβόλο   αστέρι

της   νύχτας   το   ξημέρωμα   θα   φέρει.

Η   Αγία   Φωτεινή   είναι   πολύ   σεβαστή  στην   Κύπρο.   Σεβαστή   για   τα   θαύματά της   τα   πολλά,   που   πετυχαίνουν   όλοι   εκείνοι    που   μ’   ευλάβεια  και   πίστη καταφεύγουν   στο   ναό   της.   Υπάρχει  επίσης   παράδοση  που   λέει,   πως  στο   Ριζοκάρπασο  υπάρχουν  και   σήμερα    συγγενείς  από   τη   γενιά    της.

Την   ημέρα   της   γιορτής   της   χιλιάδες    πιστών  απ’   όλη   τη   Καρπασία   κι    από διάφορα   μέρη   της   Κύπρου   πηγαίνουν   στον    άγιο    Ανδρόνικο   που   είναι   το ασκητήριό   της   για   να   τιμήσουν   την   Αγία   και   να   παρακολουθήσουν   με προσοχὴ    τη    θεία   Μυσταγωγία.

Τη    στιγμή    αυτή   άς    πάμε    νοερά    ως    εκεί,   μια      ορδές του    Αττίλα  δεν μας αφήνουν να πάμε τώρα και σωματικά, κι αφού γονατίσουμε   μπροστά στον  τάφο που  έκλεισε   το    άγιο    σκήνωμά    της,    ας    πούμε  ευλαβικά:

Οσία    Φωτεινή    πανένδοξε,

τας    ουρανίους    μονάς,   επαξίως  οικήσασα,

συν   παρθένων    τάγμασι,   και   οσίων   στρατεύμασι,

τους    εκτελούντας  πίστει    την   μνήμην    σου,

και    προσιόντας   πιστώς    τη     σκέπη   σου,

σώζε  πρεσβείαις   σου,

και    πταισμάτων    άφεσιν   παρά   Θεού,
αίτησαι    και    λύτρωσιν,    και  μέγα  έλεος.

Απολυτίκιο.   Ήχος    α’.

Καρπασέων    το    κλέος    και    Κυπρίων   αγλάϊσμα,    και    των    ασθενούντων    η ρώσις,    των    πεπηρωμένων    ανάβλεψις,    των    προς    σε    πιστώς  προστρεχόντων   εν   τω    θείω    ναώ    σου,    πανένδοξε,    τας    ιάσεις παράσχου    τοις    δούλοις    σου   πάντοτε,    ίνα    ευχαρίστως    κράζωμεν·  Φωτεινή    Οσία   νύμφη    Χριστού   καλλιπάρθενε.   Δόξα    τω    σε   δοξάσαντι,  δόξα    τω    σε   στεφανώσαντι,   δόξα    τω   ενεργούντι    δια    σου    πάσιν  ιάματα.

Oia Fotini or Fotou the Cypriot

That which truly exalts man and exalts him, both in this life and in eternity, is not the high origin, nor the letters, nor the riches, but faith Christian and virtue.

Evidence of this truth is also shown by Agia Fotini the Cypriot, known throughout the island as Agia Fotou the miracle worker.

Exactly when Hosea lived and what her origin was, we do not know.

Tradition tells us that he was born in Rizokarpaso of simple but devout parents. From the small, Photou stood out from her peers for her kindness, her piety, her willingness to serve others, her virtue. Her big bright eyes mirrored the richness of her heart and scattered confidence, joy everywhere. In the school of her village, Photou learned the first letters. As he learned to read, he took and began to digest various chants and hymns of our Church. Every Sunday and feast she heard the beating of her pure soul beating with joy and rushing first with her pious parents to go to church! There, stationed as a Doric column, he watched with devotion and attention the various ceremonies and the Divine and Sacred Mystery. And she glorified God with her heart.

How blessed the family truly is when Christ dwells in it and when its holy will directs the thoughts and words and actions of its members!

Such a happy and blessed family was the family of Fotos. Life with each other, with harmony, love, tolerance, peace. And when it was evening and the dusk began to spread on the earth, parents and little daughter were gathering in some corner, and from the heart they were returning a warm prayer in front of the images of some saintly figures, the glistening light of a candle.

As her childhood went by, and Photoshop entered her teens, her manula was timid - she timidly began talking to her daughter about marriage and family. The pure virgin at first blushed and did not make a speech. But one day he dared to speak and said a few simple words.

- Mommy! Why are you talking to me about marriage? I've already found my good. Like no one else in the world ...

The good man was scared. Her heart went broken. For a moment she thought her daughter had been tied up with someone and was about to get into a fight. And the daughter who understood her fears rushed to explain.

- Mommy! Do not be afraid. Your daughter is not going to be ashamed of your drinks. Pray only God will keep me on his way. My good is none other than my Christ, my Savior and Redeemer ...

The good man did not want to answer these words.

"Come on," she told her. Father waits in the field next door. I'm going to help him. Sit at home and look at your job. "

And it came out.

But Fotini's words literally shook her:

"I found my good. It is none other than my Christ, my Savior and Redeemer. "

One night her mother woke up. He was unjustly sleeping again. Her sleep was lost. So she got up and went to the next room, where her daughter was waiting to get something. But what did he see there? Woe! The mattress is empty and untouched. The photo was missing.

The bored mother frightened ran and woke her husband. And with him he began to search home, on the road and out of the village to find their daughter. At dawn, where the eyes, full of tears and hearts broken by fear, returned home, they saw something. What; Their little girl! Photoshop to turn solo!

- Our daughter! they both said with one mouth. Our beloved daughter! Where were you; Where did you spend the night?

And the daughter, with sweetness and sorrow for the anxiety and fear that watered them, replied:

- My beloved parents! Excuse me for bothering you. I did not mean to. I wasn't in any bad place. I was in my hermitage. I went there early for vigilance and prayer. Days now every night I go there and stay with my Bride Christ. I stand and pray for you, ours, our homeland, for me. Usually I come back very early in the morning when you are still asleep. But today I have been dragged into prayer and forgotten. So I'm late. Forgive me, he said again, for letting you down and making you worry ...

And her eyes were filled with tears.

Her sincerity, her sense of form, her tearful eyes reassured the good parents, who did not dare to embarrass her any more, nor did they think to restrain her and to interrupt her sacred decision to live for Christ.

The next day Fotoula's parents accompanied their daughter to her herd. It was a cave outside the village, with little light, but clean. On this occasion, one day, with the wishes of her parents, the Saint, and after bidding farewell to her friends, resorted to living as she wished. But in a short time her humble and impoverished accommodation became a busy place, a place of visits and pilgrimage, a place of refuge and solace, but also of teaching and guidance to the inhabitants of all the surrounding villages.

In this cave the pure and heroic daughter spent her whole life. A life of constancy and prayer, a life of moderation and total dedication to Heavenly Bridegroom Christ.

We called this life heroic. And she's really a hero. For the life of the believer, in the testimony of Jesus Christ "either by life or by death," is a path to glory forever and ever. The believer needs to bear witness to his faith every day. A fight for this and a battle for the perfection. The end is not always peaceful and painless. but the purpose is always the same, the salvation, the glory of God in the mystery of our salvation. And the medium and the text are one, the offering of our whole selves to a sacrifice alive and welcome to the Lord, "either by life or by death." Bishop Dionysius Farianou, Testimony of Jesus Christ, p.

Yes! Christ is magnified in half. This was also the case with her pure daughter, Photou. Here the Lord glorified her alive.

Many miracles, many miracles were done by the saint to the hurt and unhappy while he was still in life. He was honored to die here. Her sacred relic that was buried and found in a cave around 1718-1732 with the engraved inscription "Luminous Virgin Nymph of Christ" still continues to offer healing to the sick, to the blind, to the light, to the suffering of mental rest and pain. joy.

The church of Agia Fotini still exists today.

It is located in the village of Agios Andronikos.

It enters one of the narrow entrances and descends from a staircase made of domestic stones with 23 steps. The cave looks like a catacomb, like those used by the early Christians. At the bottom of the cave is the sanctuary. From this water the sick get and wash their sick members to heal.

In particular, the Saint is believed to cure ophthalmic diseases.

In the black years of Turkish slavery, the cave of Hosea was also used as a temple. In this oligogram, but faithful priests sprinkled the distant hope with the poet's simple but also magical words:

Do not shade in the dark

and white dawn like the moonlight star

at night the dawn will bring.

Agia Fotini is very respected in Cyprus. Respect for her many miracles, achieved by all those who reverently and faithfully resort to her temple. There is also a tradition that relatives of her generation still exist in Rizokarpaso.

On the feast day, thousands of believers from all over Karpasia and from various parts of Cyprus go to Saint Andronicus, who is her pastor to honor the Saint and attend the Divine Mystery with care.

At this moment let's go mental there, a horde of Attila let us go now and physically, and after kneeling in front of the tomb that closed her sacred scene, let's just say:

Oia Fotini all-in-one,

the heavenly lonely ones,

plus virgin bastards, and those of the military,

by executing their faith in your memory,

and faithfully approaching your mind,

save your embassies,

and forgiveness of sins before God,

you ask for redemption, and great mercy.

Introit. Sound a '.

Carpasses of cleansing and Cypriot hubris, and of the sick or of Russia, of the ill-fated ignorance, of those who are faithfully worshiping in your unclean temple; Glory to her in glory, glory in her crown, glory to her in all her glory.