Η Οσία Ευδοκία η Μάρτυς και η ανακομιδή των λειψάνων της

Καταγόταν   από    τα    μέρη    της    Ανατολής.  Σε    μία   όμως  εκστρατεία    τους   οι    Πέρσες, αιχμαλώτισαν  και  αυτή  και  τη  μετέφεραν  στην  Περσία. Εκεί υποχρεώθηκε  να  υπηρετεί  την  οικογένεια  ενός  αξιωματικού. Η  ζωή αυτή  δεν δυσαρέστησε  την Ευδοκία.   Και    πίστευε    ότι    παντού,    όπου   κι    αν   τύχουμε,  μπορούμε    να    έχουμε   μεγάλη    αποστολή   υπέρ    του    έργου    του  Θεού     και    της    ωφελείας    του    πλησίον   μας.

Έτσι,  ευπειθής,  πρόθυμη   και    διακριτική  καθώς  ήταν,  αλλά  και    με πολλή φρόνηση και λεπτότητα, κατάφερε αυτή η αιχμάλωτη να αιχμαλωτίσει  τους κυρίους της.  Την αγάπησαν όλοι και έγιναν χριστιανοί.    Κατόπιν    με   πυρήνα το  σπίτι  του  αξιωματικού, κατάφεραν    να   εκχριστιανίσουν    πολλές   Περσίδες    και    Πέρσες.

Τα   γεγονότα όμως  αυτά έφτασαν  στ’ αυτιά  των αρχόντων, που εξοργισμένοι   συνέλαβαν  την  Ευδοκία  και  τη    μαστίγωσαν    αλύπητα. Έτσι   πληγωμένη   την   έριξαν   στη   φυλακή.   Αλλά   μετά   δύο   μήνες την    έβγαλαν,  έσχισαν    τις   σάρκες  της με ακανθωτά  ραβδιά, τρύπησαν    το    σώμα   της    με  μυτερά  καλάμια     και    κατόπιν  έσφιξαν   τόσο   το    σώμα    της   με    σχοινιά,  ώστε    πολλά    κόκαλά  της    έσπασαν.

Αλλά  επειδή  η  Ευδοκία  με  γενναίο  φρόνημα εξακολουθούσε    να ομολογεί    τον   Χριστό, την αποκεφάλισαν, παίρνοντας έτσι το  αμάραντο   στεφάνι    του    μαρτυρίου.

Ο     Σ.  Ευστρατιάδης    όμως,  έχει    άλλη    άποψη    για    το    Συναξάρι  αυτό    και   λέει    τα    εξής:    Εν  τω  Συναξαριστή  του  Νικόδημου γίνεται   σύγχυσις    της  ανακομιδής  των λειψάνων  της μάρτυρος  ταύτης, της  εορταζομένης  την 1^η    Μαρτίου,  προς  άλλην ομώνυμον   μάρτυρα   της   4^ης  Αυγούστου,  ότι  περί    της    ανωτέρω   πρώην   πόρνης  και  είτα   οσιομάρτυρος    Ευδοκίας  ο  λόγος  της    ανακομιδής,    μαρτυρεί  ο  αρχαίος Παρισινός   Κώδιξ   13,   όστις  εν φ. 356α  περί  της  εορτής    των  εν Εφέσω   επτά   παίδων   και    της    ανωτέρω   μάρτυρος  Ευδοκίας    ταύτα   σημειοί:   Ιστέον    ότι    τινά    των    Τυπικών    κατά  ταύτην  την   ημέραν   (ήγουν    την   4^ην  Αυγούστου)   εορτάζουσι    τους  αγίους    τούτους   (επτά  παίδας), έτερα   δε   κατά    την    β’   ημέραν   του  μηνός,  κατά  δε  ταύτην    την   αγίαν   οσιομάρτυρα   Ευδοκίαν,   ής ακολουθία    ψάλλεται    τη    α’   του    Μαρτίου    μηνός,  είγε   εστίν   αύτη  και  ουχ  ετέρα· επεί  η  της  μάρτυρος  ακολουθία ταύτην  είναι παρίστησιν   ημείς    δε    τω   πλείονι    των   ψήφων   νικώμενοι,    ενταύθα  τους  αγίους  επτά  παίδας    τεθείκαμεν    εναπομένει  δε  εις  την   διάκρισιν». Πράγματι  δε  η  εις  την αγίαν    Ευδοκίαν ακολουθία  της  ανακομιδής  των  λειψάνων,   η    σῳζόμενη εις  τους Λαυριωτικούς   Κώδικας Δ 17 φ. 31  και  Δ 14  και  εις  τον Παρισινόν   1575   φ. 186α    του  Θεοφάνους   ποίημα,  αναφέρεται  εις  την   πρώην    πόρνην   Ευδοκίαν  (της   1^ης   Μαρτίου)   και    ουχί    εις   την   ανωτέρω    της   4^ης  Αυγούστου, ής   την  μνήμην και  την ανακομιδήν συγχρόνως  αναγράφει  ο  Νικόδημος. Φρονώ,  ότι  η  Ευδοκία  αυτή του  Νικοδήμου είναι φανταστικόν πρόσωπον, εκλαμβανομένη  αντί  της μάρτυρος  Ίας, την οποίαν  πολλοί  Συναξαρισταί  κατά   την    ημέραν  ταύτην   σημειούσιν, ήτις έχει  και  το  αυτό  απαραλλάκτως υπόμνημα, φαίνεται  ότι  ο αντιγραφεύς   το   όνομα  Ία   εθεώρησε    ακέφαλον  και   συνεπλήρωσε αυτό   δια    της   προσθήκης    των   πέντε   πρώτων γραμμάτων   «Ευδοκ»  ή  το, και   πιθανότερον,  επειδή  κατά   την   ημέραν   ταύτην  μνεία γίνεται  του  ονόματος  της  Ευδοκίας  δια  την   ανακομιδήν   αυτής,   και  μνεία   της   μάρτυρος  Ίας,  το συναξάριον της τελευταίας   ταύτης απεδόθη   εκ   συγχύσεως  εις  την Ευδοκίαν  και   ούτω   προήλθε   νέα μάρτυς ανύπαρκτος  Ευδοκία, διότι  δεν  εξηγείται  άλλως το  κοινόν   Συναξάριον της Ίας των  Συναξαριστών  και  της  Ευδοκίας  του  Νικοδήμου.  (Πρβλ. Συναξαριστήν   Delehaye, σ. 868, 38  και  Νικόδημου,  σ. 235 – 236,   Απριλίου  4).

Hosea Eudocia the Martyr and her remnants

He came from the parts of the East. In one campaign, however, the Persians also captured her and transported her to Persia. There he was forced to serve the family of an officer. This life did not disappoint Eudocia. And he believed that wherever we happen to be, we can have a great mission in favor of the work of God and the benefit of our neighbors.

So ardent, willing, and discreet as she was, but also with much wisdom and subtlety, this captive managed to capture her masters. Everyone loved her and became Christians. Then, with the core of the officer's house, they succeeded in Christianizing many Persians and Persians.

But these events came to the ears of the nobles, who were furiously arrested by Eudocia and flogged. So wounded they threw her into prison. But after two months, she was pulled out, torn off her flesh with thorny sticks, pierced her body with pointed reeds, and then tightened with ropes so that her bones were broken.

But because Eudocia bravely continued to confess Christ, they were beheaded, thus receiving the amorous wreath of the martyr.

S. Efstratiadis, however, has another view of this Synaxari and says: In Nicodemus the Constable there is confusion over the relocation of the relics of this witness, commemorated on March 1, to another homonymous witness of the 4th of August. above former prostitute and then Eudocian martyr, the reason for the arrest, bears witness to the ancient Parisian Codex 13, cf 356a, on the feast of the seven children in Ephesus and the above Eudocian witness Notes: It is to be noted that the standard of this day (on August 4th) is the celebration of these saints (seven children), the other on the second day of the month, and the holy martyr Eudocian, in the following sequence in March of this year, she was here and no other; then her witnessing sequence is that we and most of the votes were defeated, here the seven saints were left with no distinction. " Indeed, the sacred Eudocian sequence of the recovery of the relics, recited in the Lauritian Codex 17 17 31 and D 14 and in Paris 1575 F. 186a by Theophanes, refers to the former Eudocian prostitute (1). and not in the above of the 4th of August, the memory and the rebirth at the same time is recorded by Nicodemus. I think that Nicodemus' Eudacia is a fantastic person, taken in place of the witness Ia, whom many Constables on this day note, and that he has the same inextricable memorandum, seems to have copied his name and I addition of the first five letters "Eudocia" or, and most likely, because on this day reference is made to Eudocia's name for its recovery, and to the witness Ia, the axarion last unto this was attributed on confusion in good pleasure and so came new witness nonexistent Evdokia because otherwise explained, publicly Synaxarion of Ia of Synaxariston and Eudocia Nicodemus. (See Delehaye, p. 868, 38 and Nikodimou, p. 235 - 236, April 4).