Οι Άγιοι Φαύστα, Ευϊλάσιος και Μάξιμος οι Μάρτυρες

Η   Αγία Μάρτυς Φαύστα   καταγόταν    από  την  Κύζικο   της  Μικράς  Ασίας   και  ήταν θυγατέρα πλούσιων και  ευσεβών γονέων. Έμεινε ορφανή   σε  μικρή  ηλικία,  έχοντας κληρονομήσει  την τεράστια περιουσία   των   γονέων   της.  Όμως  ούτε  το  νεαρό  της   ηλικίας   της,  ούτε  η  απάτη  του πλούτου της    κυρίευσαν   το    νου   και  την καρδιά της.   Η    Χριστιανική   ανατροφή   που   είχε  από τους   μακαριστούς  γονείς   της  ήταν  βαθιά  χαραγμένη  στην   ψυχή   της. Έμεινε  λοιπόν στην   ευσέβεια   των   γονέων  της   και   εξακολουθούσε   να   προσεύχεται   στον   Θεό   με   την ίδια και  μεγαλύτερη   μάλιστα   αγάπη και   αφοσίωση,  την  στιγμή   που  είχε  χάσει  τους  φιλόστοργους προστάτες   της.

Κατά  το  έτος  299   μ.Χ.,   επί   αυτοκράτορα   Μαξιμιανού   (285 – 305 μ.Χ.), η Αγία Φαύστα προσκλήθηκε από τον επιφανή  Συγκλητικό  Ευϊλάσιο,   εκπρόσωπο  του  ηγεμόνα,  να  αρνηθεί  την πίστη   της    στον  Χριστό    και   να   θυσιάσει  στους  θεούς  των  ειδωλολατρών.   Η   Αγία  όμως  αρνήθηκε. Ο  Ευϊλάσιος,  που  ήταν γέροντας  στην  ηλικία,  προσπάθησε   να   πείσει   την   Αγία   ότι   πίστευε   σε   ανόητη   πίστη αλλά   εκείνη,   έχουσα   καλά   και  ασφαλή    διδάγματα,   φωτιζόμενη    δε  κ αι  από  το  Πανάγιο   Πνεύμα,   ανέλυσε τα   δόγματα   της   πίστεώς μας και του έδωσε θαυμαστές απαντήσεις.  Όταν  άρχισαν  τα  βασανιστήρια,  η  Αγία  τα  υπέμεινε  με τόση καρτερία,  ώστε  ο  Ευϊλάσιος,  στην  ψυχή  του  οποίου   υπήρχαν ευγενή  σπέρματα, θαύμασε την  Μάρτυρα   και   αισθάνθηκε μεγάλη   εντύπωση   από   τους καρπούς   της Χριστιανικής πίστεως, η  οποία χάριζε  στην    Αγία   τόση αλύγιστη  σταθερότητα ενωμένη με τα πλέον φιλάδελφα   αισθήματα ακόμη   και   για   τους  διώκτες   της.   Η  δε   κατάπληξή   του κορυφώθηκε όταν  η Αγία,   που  την   έριξαν   στη φωτιά,   έμεινε   άθικτη και   αβλαβής  με   τη Χάρη   του  Θεού. Προ   του   θαύματος   αυτού   ο Ευϊλάσιος   αισθάνθηκε  να  γκρεμίζεται  μέσα  του   ο  ειδωλολάτρης. Διέταξε,   λοιπόν,   να   οδηγήσουν  ενώπιόν του την Αγία, την προσέβλεψε  με   σεβασμό   και   ευλάβεια  και  την   ρώτησε,    με    ανοικτή  καρδιά  και πνεύμα πρόθυμο  για την   υποδοχή    της   αλήθειας, περί  της   Ορθοδόξου   πίστεως.   Τα   λόγια   της   Αγίας    άγγιξαν   την καρδιά   του   γέροντος συγκλητικού, ο οποίος αισθάνθηκε βαθιά κατάνυξη και απέλυσε ελεύθερη την Αγία.
Η  είδηση  αυτή  εξόργισε  τον έπαρχο Μάξιμο. Αμέσως κάλεσε τον Ευϊλάσιο   και    τον    επέπληξε  έντονα για   την   στάση   του   και    την αφέλειά   του.    Ο    Ευϊλάσιος,   ατάραχος   προς   τις  ύ βρεις, του  διηγήθηκε  την  ιστορία των  βασάνων   της  Μ άρτυρος   και   το   θαύμα της   διασώσεώς  της   και   του   εξέφρασε  τους   λόγους,   για  τους οποίους   έκρινε  ότι   η   αλήθεια   είναι  ο   Χριστός. Τότε  ο   έπαρχος υπέβαλε   τον   Ευϊλάσιο και  την  Αγία Φαύστα  σε φρικώδη βασανιστήρια, τα οποία οι δύο Μάρτυρες υπέμειναν με πνευματική ανδρεία. Και  ο  Θεός έκανε πάλι το θαύμα του.   Ο    έπαρχος Μάξιμος,  μπροστά  στα  γενόμενα,  ομολόγησε  τον  Χριστό  και  με συντριβή  καρδιάς και  ταπείνωση γονάτισε μπροστά στην Αγία  ζητώντας συγχώρεση.   Το  γεγονός αυτό  αντήχησε   σε   όλη   την   Κύζικο.   Η  είδηση    δεν   άργησε    να    φτάσει   και   στον   αυτοκράτορα   Διοκλητιανό   (284 – 305 μ.Χ.). Κατά   προσταγή   του   θανατώθηκαν  και  οι  τρεις   Άγιοι, που    δέχθηκαν   με χαρά  το  στέφανο  του   μαρτυρίου  και    της   δόξας  του  Θεού.

Agioi Fastista, Eylaios and Maximos the Witnesses

The Holy Martyr Fastista was descended from the Cyzicus of Asia Minor and was the daughter of wealthy and godly parents. She was orphaned at an early age, having inherited the huge wealth of her parents. But neither her young age nor the scam of her wealth mastered her mind and heart. The Christian upbringing she had from her late parents was deeply engraved in her soul. So she stayed in the piety of her parents and continued to pray to God with the same and greater love and devotion even as she had lost her philosophical protectors.

In 299 AD, Emperor Maximianus (285-305 AD), Saint Faust was invited by the eminent Senator Elaiasius, a representative of the ruler, to deny her faith in Christ and to sacrifice to the gods of idolaters . But the Saint refused. Elaiasius, old age, tried to convince the Saint that he believed in a foolish faith, but she, having good and safe teachings illuminated by the Holy Ghost, analyzed the doctrines of our faith and gave him wonderful answers. When the torture began, the Holy One endured so much, that Eylausus, in whose soul there were noble seeds, admired the Martyr and felt greatly impressed by the fruits of the Christian faith, which gave to the Holy Uncontrolled stability united with nowadays even feelings for her persecutors. His surprise culminated when the Saint, who cast her into the fire, remained intact and harmless with God's Grace. Before this miracle, Eylaios felt the idolatrous in himself ruin. He therefore commanded to lead the Holy One before him, he looked at her with respect and reverence, and asked her, with an open heart and spirit willing to receive the truth, about the Orthodox Faith. The words of the saint touched the heart of the elder senator, who felt deeply devoured and freed the saint.

This news has angered President Maximo. He immediately called Eylausios and criticized him for his attitude and his naivety. Eylaios, untidy to you, told him the story of the suffering of M Martyr and the miracle of her salvation, and expressed him the reasons why he believed that the truth was Christ. Then the governor submitted Eylausios and Saint Fausta to horrible torture, which the two Witnesses endured with spiritual prowess. And God again made his miracle. Provincial Maximus, in front of the generations, confessed Christ, and with a crushing heart and humiliation he kneel before the Saint asking for forgiveness. This fact echoed throughout Cygnus. The news was not long enough to reach Emperor Diocletian (284-305 AD). All three saints were killed by order, and they received joyfully the crown of the martyrdom and glory of God.