Ο Όσιος Δημήτριος εκ Ρωσίας

Ο Όσιος Δημήτριος του Πριλούκ γεννήθηκε στην περιοχή Περεγιασλάβ  Ζαλέσκ  της Ρωσίας   κατά   τον   14^ο   αιώνα   μ.Χ.   από   οικογένεια πλούσια   και    ευσεβή.   Από νεαρή  ηλικία   εκάρη   μοναχός   και   ίδρυσε μονή    αφιερωμένη   στον   Άγιο   Νικόλαο.

Το  έτος 1354   ο    Άγιος   Δημήτριος   συναντήθηκε   με  τον   Άγιο Σέργιο του   Ραντονέζ,   ο    οποίος   είχε  έλθει  στο   Περεγιασλάβ   για   να επισκεφθεί  τον Μητροπολίτη  Αθανάσιο. Από  τότε οι  δύο  Άγιοι συνδέθηκαν  δια    φιλίας.

Η  φήμη   του   Αγίου  εξαπλώθηκε   τόσο   πολύ,   ώστε   ο μέγας πρίγκιπας Δημήτριος Ιωάννοβιτς του ζήτησε να γίνει Πνευματικός Πατέρας   των   τέκνων   του.

Όμως  ο   Άγιος επιθυμούσε τη  μοναχική   ησυχία.   Υπό   την   επίδραση  του   Αγίου Σεργίου αποσύρεται σε απομακρυσμένο τόπο και εγκαθίσταται   βόρεια    με   τον   μαθητή   του  Παχώμιο.

Στα   δάση   της  περιοχής   Βολογκντά,   κοντά  στον  ποταμόΒελίκα, έκτισε το  ναό  της  Αναστάσεως   του   Κυρίου   και   ετοιμαζόταν   να θέσει   τα  θεμέλια   για  την   ανέγερση   μονής.   Όμως   οι   ντόπιοι,   με τον φόβο ότι τα χωράφια  της περιοχής θα γίνονταν μοναστηριακή περιουσία, αντέδρασαν και ζήτησαν από τους δύο μοναχούς να αποχωρήσουν.   Εκείνοι,   χωρίς  να   θέλουν   να   επιβαρύνουν   κανένα με   την   παρουσία    τους,   με   πικρία    απεχώρησαν.

Ο Όσιος Δημήτριος τότε συνέστησε την πρώτη κοινοβιακή μονή στο ρωσικό  βορρά. Το έτος 1372, με   την   πολύτιμη   βοήθεια  των   κατοίκων  της   περιοχής, αποπερατώθηκε  ο  ξύλινος  καθεδρικός  ναός  του  Σωτήρος   και  το  πρόσωπο  του  Οσίου  άρχισε να προσελκύει    μαθητές και   μοναχούς    ακόμη   και    από    την    περιοχή    της   γενέτειράς   του.

Στη   νέα   μοναστική    κοινότητα   ο   Όσιος    συνδύαζε   την    προσευχή  με την αυστηρή  άσκηση και  νηστεία, αλλά και  την φιλανθρωπία. Φρόντιζε  για  το  συσσίτιο των πεινώντων, φιλοξενούσε αστέγους, βοηθούσε τους πτωχούς, παρηγορούσε τους θλιμμένους    και    συμβούλευε   πνευματικά   όσους   προσέτρεχαν    και  ζητούσαν   τον Κύριο.   Τις   δωρεές   των   πιστών  προς   τη   μονή,   τις   δεχόταν  με  διάκριση  και  προσοχή και τα διαχειριζόταν με τέτοιο   τρόπο   που   δεν προκαλούσε,   αφού   πρόσεχε   ιδιαίτερα να μην  καλλιεργείται   στην καρδιά   των   μοναχών   κοσμικό ~ φρόνημα.          
Ο    Άγιος    Θεός  τον προίκισε  με το   χάρισμα    της    διακρίσεως.   Αφού έζησε το υπόλοιπο του βίου του θεοφιλώς και θεαρέστως, ο Όσιος Δημήτριος   κοιμήθηκε    σε    βαθύ    γήρας    το    έτος  1392.

Osios Dimitrios from Russia

Oscar Demetrius of Priluk was born in the region of Peregyslav Zalesk of Russia in the 14th century AD. from a rich and pious family. From a young age, he was a monk and founded a monastery dedicated to Agios Nikolaos.

In 1354 Agios Dimitrios met with St. Sergius of Radonéz, who had come to Peregyslav to visit Metropolitan Athanasios. Since then the two Saints have been linked by friendship.

The saint's reputation has spread so much that the great Prince, Demetrius Ioanovic, has asked him to become the Spiritual Father of his children.

But the Saint wanted the loneliness of silence. Under the influence of St. Sergius, he retires to a remote place and sets himself up north with his pupil Pachamio.

In the forests of the area of ​​Voulgda, near the river Velika, he built the temple of the Resurrection of the Lord and was preparing to lay the foundations for the erection of a monastery. But the locals, fearing that the fields of the area would become monastic property, reacted and asked the two monks to leave. Those, without wanting to burden anyone with their presence, bitterly left.

Osios Dimitrios then recommended the first monastery in the Russian north. In 1372, with the valuable help of the inhabitants of the area, the wooden cathedral of Sotiros was completed and the face of Ossi began to attract pupils and monks even from the region of his hometown.

In the new monastic community, the Savior combined Prayer with rigorous exercise and fasting, as well as charity. He was taking care of the mass of the hungry, housed homeless, helped the poor, consoled the saddened, and counseled spiritually to those who sought and sought the Lord. The donations of the faithful to the monastery accepted them with distinction and attention and managed them in such a way that they did not cause them, since they were particularly careful not to cultivate in the heart of the monks a secular thought.

The Holy God assured him with the charisma of discernment. After living the rest of his life theophilously and theatrically, Saint Dimitrios slept in a deep old age in 1392.