Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου

Η πρώτη Κυριακή του Τριωδίου είναι αφιερωμένη στην διδακτική παραβολή   του   Τελώνου και του Φαρισαίου, την   οποία   ο   Κύριος διηγήθηκε, προκειμένου να διδάξει την αρετή  της   ταπεινώσεως   και   να στηλιτεύσει   την   έπαρση.

Ο ευαγγελιστής  Λουκάς,   με  τρόπο   λιτό,   αλλά   σαφέστατο,   διέσωσε την  παραβολή   αυτή   ως   εξής:

«Είπε   δε   και    προς   τινας   τους   πεποιθότας  εφ᾿ εαυτοίς   ότι εισί  δίκαιοι, και  εξουθενούντας τους λοιπούς,  την παραβολήν   ταύτην·  άνθρωποι  δύο  ανέβησαν  εις   το   ιερόν   προσεύξασθαι,    ο  είς Φαρισαίος  και  ο έτερος τελώνης. Ο  Φαρισαίος σταθείς προς εαυτόν ταύτα προσηύχετο· ο   Θεός,   ευχαριστώ   σοι   ότι   ουκ   ειμί   ώσπερ   οι λοιποί  των ανθρώπων, άρπαγες, άδικοι,   μοιχοί,   ή   και    ως  ούτος  ο  τελώνης·   νηστεύω   δις   του    σαββάτου,   αποδεκατώ   πάντα    όσα  κτώμαι.   Και  ο τελώνης  μακρόθεν  εστώς ουκ ήθελεν ουδέ  τους  οφθαλμούς  εις τον ουρανόν  επάραι,  αλλ᾿ έτυπτεν   εις   το    στήθος  αυτού  λέγων·   ο   Θεός,   ιλάσθητί   μοι    τω  αμαρτωλώ.   Λέγω   υμίν, κατέβη   ούτος  δεδικαιωμένος   εις    τον   οίκον   αυτού   ή   γαρ    εκείνος· ότι πας ο υψών  εαυτόν ταπεινωθήσεται, ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται.   (Λουκ.18,10-14). 

Η   τάξη   των   Φαρισαίων εκπροσωπούσε την υποκρισία και την εγωιστική   αυτάρκεια   και   έπαρση.   Τα   μέλη   της απόλυτα αποκομμένα από την υπόλοιπη ιουδαϊκή κοινωνία, αποτελούσαν, λαθεμένα, το μέτρο σύγκρισης της ευσέβειας και της ηθικής για τους Ιουδαίους. Αντίθετα οι τελώνες ήταν η προσωποποίηση της αδικίας και της   αμαρτωλότητας.   Ως   φοροεισπράκτορες   των  κατακτητών Ρωμαίων   διέπρατταν αδικίες, κλοπές, εκβιασμούς, τοκογλυφίες  και άλλες   ειδεχθείς ανομίες και γι' αυτό  τους   μισούσε   δικαιολογημένα   ο λαός.   Δύο   αντίθετοι   τύποι   της   κοινωνίας,   οι   οποίοι εκπροσωπούσαν τις δύο αυτές τάξεις, ανέβηκαν στο ναό να προσευχηθούν.   Ο   πρώτος ο νομιζόμενος ευσεβής, έχοντας την αυτάρκεια   της   δήθεν   ευσέβειάς   του   ως   δεδομένη,   στάθηκε   με έπαρση   μπροστά στο Θεό  και   άρχισε   να   απαριθμεί   τις   αρετές   του, οι    οποίες   ήταν   πραγματικές.   Τις   εξέθετε   προκλητικότατα   εις τρόπον   ώστε   απαιτούσε   από   το   Θεό   να   τον   επιβραβεύσει   γι' αυτές.  Για   να   εξαναγκάσει   το   Θεό   έκανε   και   αήθη   σύγκρισή   του με   άλλους   ανθρώπους   και   ιδιαίτερα   με  τον   συμπροσευχόμενό   του τελώνη.

Αντίθετα ο όντως αμαρτωλός τελώνης συναισθάνεται τη δεινή του κατάσταση   και   με   συντριβή   και   ταπείνωση   ζητεί   το   έλεος   του Θεού.   Αυτή   η μετάνοιά   του   τον   δικαιώνει   μπροστά   στο   Θεό. Γίνεται   δεκτή   η   προσευχή   του,   σε αντίθεση  με τον    υποκριτή Φαρισαίο, ο οποίος όχι μόνο δεν έγινε δεκτή η προσευχή του, αλλά σώρευσε   στον εαυτό του περισσότερο   κρίμα,   εξαιτίας   της   εγωπάθειάς   του.          

Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας όρισαν να είναι αφιερωμένη η πρώτη Κυριακή του Τριωδίου στη διδακτική αυτή παραβολή του Κυρίου για   να συνειδητοποιήσουν   οι   πιστοί   πως   η υπερηφάνεια    είναι   η αγιάτρευτη   ρίζα   του   κακού   στον   άνθρωπο, η   οποία   τον   κρατά μακριά   από   την   αγιαστική   χάρη   του   Θεού   και   πως   η   ταπείνωση είναι   το σωτήριο  αντίδοτο   της   καταστροφικής   πορείας, που   οδηγεί τον   άνθρωπο   η   εγωπάθεια.

Κοντάκιον. Ήχος   δ’.   Επεφάνης   σήμερον.          
Φαρισαίου    φύγωμεν  υψηγορίαν,  και    Τελώνου  μάθωμεν,  το  ταπεινόν  εν   στεναγμοίς,   προς   τον   Σωτήρα   κραυγάζοντες·  Ίλαθι   μόνε   ημίν ευδιάλλακτε.

Sunday of Telon and Pharisees

The first Sunday of the Triodion is dedicated to the teaching parable of the Wonder and Pharisee, which the Lord narrated, in order to teach the virtue of humiliation and to condemn the conquest.

Evangelist Luke, in a simple but clear manner, saved this parable as follows:

"And he said unto them, saying unto themselves, That ye come righteous, and devoured the other, this parable, and two men went up to the holy prayer, the Pharisees, and the other end. The Pharisees stand for themselves; God, I thank you for not being the rest of the people, the harp, the unjust, the adulterers, or even the oblation; I fast six weeks, I always decimate what I am. And the end of the season did not want nor the eyes of the heaven, but they cried to his breast, saying, God, praise me the sinner. I say unto you, He has come down to his house, or to him, that he hath gone down, and humbly himself is humbled, and humble himself is lifted up. (Luke 18,10-14).

The Pharisees' class represented hypocrisy and selfish self-esteem and conquest. Its members, completely detached from the rest of the Jewish society, constituted, erroneously, the measure of comparison of piety and morality for the Jews. On the contrary, the charges were the personification of injustice and sin. The tax collectors of the Roman conquerors were guilty of injustice, theft, extortion, usury, and other hideous lawlessness, and that is why the people rightly hated them. Two opposing types of society, who represented these two classes, went to the temple to pray. The first believer, having the self-sufficiency of his supposed dignity as a given, stood before God and began to list his virtues, which were real. You exposed them provocatively in such a way as to require God to reward him for them. In order to force God, he made an unfair comparison with other people, and especially with his covenant of charity.

Instead, the truly sinful charge feels his plight, and by crushing and humiliating he calls for the mercy of God. This repentance justifies him in front of God. His prayer is accepted, unlike the hypocrites Phariseeus, who not only did not accept his prayer, but he accumulated himself more pity because of his selflessness.

The Fathers of the Church have appointed us to be the first Sunday of the Triode in this teaching parable of the Lord to make the believers aware that pride is the unending root of evil in man, which keeps him away from the sanctifying grace of God, and humiliation is the saving antidote to the disastrous course that leads man to self-control.

Kontakion. Sound d '. I'm afraid today.

Pharisees we go high, and we know Salon, the humble in the sighing, toward the Savior crying; Ilaith is alone, I am straightforward.