Ο Άγιος Προτέριος ο Ιερομάρτυρας Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας

Ο Άγιος Προτέριος έζησε στα χρόνια των βασιλέων Μαρκιανού και Πουλχερίας. Ήταν πρεσβύτερος στην Εκκλησία της Αλεξανδρείας και έλαβε   μέρος   στην  Δ’   Οικουμενική  Σύνοδο, που συνήλθε το έτος 451 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη, κατά τους χρόνους των βασιλέων Μαρκιανού  και    Πουλχερίας.

Η Σύνοδος καταδίκασε τον μονοφυσίτη Πατριάρχη Αλεξανδρείας Διόσκουρο.   Μετά   την   καθαίρεση   του Διοσκούρου, εξελέγη Πατριάρχης  ο   Άγιος   Προτέριος   (452 – 457   μ.Χ.),   ο   οποίος    διέπρεψε στη  Σύνοδο   και   έφραξε    τα    στόματα  των   δυσσεβών  αιρετικών.

Όταν   ο   Άγιος   επέστρεψε   στην   Αλεξάνδρεια   οι   οπαδοί   του Ευτυχούς και του Διοσκούρου προκαλούσαν στάσεις και ρήξεις και εμπόδιζαν να κατέρχεται το σιτάρι στην Αλεξάνδρεια μέσῳ του Πηλουσίου,   με   σκοπό   να   πεινάσουν   οι    κάτοικοι   της   Αλεξάνδρειας   και   να   στραφούν   κατά του Αγίου. Όμως ο αυτοκράτορας   Μαρκιανός,   κατόπιν   παρακλήσεως   του   Αγίου,   διέταξε την  διέλευση του  σιταριού  δια της  Αλεξάνδρειας  και έτσι σώθηκε  η  πόλη    από   την    πείνα.

Μετά   το θάνατο του Μαρκιανού οι αιρετικοί θρασύνθηκαν και κατέφυγαν σε σατανικές επινοήσεις, για να εκπληρώσουν τα ασεβή σχέδιά   τους    και    να   εκθρονίσουν  τον    Άγιο.   Επικεφαλής  αυτών τέθηκε  ο   ιερεύς  Τιμόθεος   ο   Αίλουρος,   ο  οποίος  με  μύρια τεχνάσματα  κατόρθωσε να  διεγείρει κατά του   Αγίου   Προτερίου   τους απλοϊκούς   μοναχούς   της Αλεξάνδρειας, περιερχόμενος κατά τη διάρκεια   της   νύχτας  τα κελιά  των μοναχών, λέγοντας ότι είναι άγγελος  και    προτρέποντας αυτόύς να μην έχουν κοινωνία  με  τον  Άγιο.

Οι μοναχοί παρασύρθηκαν και προκάλεσαν μεγάλη ταραχή με τους αιρετικούς, εκμεταλλευόμενοι   την   απουσία   του στρατιωτικού  διοικητού   της   πόλεως   Διονυσίου. Ο   Άγιος   αναγκάστηκε να   φύγει, αλλά   επανήλθε στην Αλεξάνδρεια και κρύφθηκε μέσα στην κολυμβήθρα   ενός ναού. Οι διώκτες του τον ανακάλυψαν και  τον κατάσφαξαν με οξείς  καλάμους, το έτος 454 μ.Χ., ενώ  ανεκήρυξαν Πατριάρχη    τον    Τιμόθεο.   Το   ιερό   λείψανό   του    το  έδεσαν  με σχοινί  και το έσυραν στους δρόμους της πόλεως. Τέλος, το παρέδωσαν στα ζώα  και  το  επίλοιπο το  κατέκαψαν. Και  ο νέος Πατριάρχης τολμούσε όλα   αυτά   κατά   την   διάρκεια   της   Μεγάλης   Εβδομάδας, χωρίς   αυτό   να   τον   εμποδίζει   να   τελεί   τις   Ακολουθίες   των  Παθών    του    Κυρίου.

Όταν πληροφορήθηκε τα γενόμενα ο διάδοχος του Μαρκιανού, αυτοκράτορας    Λέων ο Μέγας ο Θράξ († 457 – 474 μ.Χ.) διέταξε να  δικασθεί  ο  Τιμόθεος ο Αίλουρος   κανονικά  και  να  εξορισθεί  στη Γάγγρα.  Ομοίως   τιμωρήθηκαν   και    όλοι   εκείνοι που  έλαβαν μέρος στο φόνο του Αγίου Προτερίου. Αντί δε του  καθαιρεθέντος   Τιμοθέου, Πατριάρχης εξελέγη ο  Ορθόδοξος   Τιμόθεος   ο   Σαλοφακίολος   (460 – 482 μ.Χ.).   Ο   Λέων   επέβαλε τις αποφάσεις της   Δ’   Οικουμενικής Συνόδου,   εξεδίωξε  τους μονοφυσίτες  Επισκόπους  Αλεξανδρείας  και  Αντιοχείας   και   διόρισε   Ορθοδόξους   στη   θέση   αυτών.          
Έτσι    έζησε   και   μαρτύρησε ο Άγιος Προτέριος   και   η   μνήμη    αυτού ανθεί   στο  βίο    των   Αγίων    της  Εκκλησίας.

Saint Protar the Hieromartyr Archbishop of Alexandria

Saint Protarius lived in the days of the kings of Markianos and Pulcheria. He was an elder in the Church of Alexandria and took part in the Fourth Ecumenical Council, which met in 451 AD. in Constantinople, during the days of the kings of Markianos and Pulcheria.

The Synod condemned the Monophysite Patriarch of Alexandria Dioskouro. After the demise of Dioskouros, Saint Patriarch was elected Patriarch (452 ​​- 457 AD), who excelled in the Synod and blocked the mouths of the dishonest heretics.

When the Saint returned to Alexandria, the followers of Eftychus and Dioskuros caused stasis and ruptures and prevented the wheat from descending to Alexandria in the middle of Pelion, in order to starve the inhabitants of Alexandria and turn against the Saint. But the Emperor Markianus, at the request of the Saint, commanded the crossing of the wheat through Alexandria, and so the city was saved from hunger.

After the death of Markianus, the heretics fanned and fled to devilish deeds to fulfill their wicked plans and deport the Holy One. The head of these was the priest Timothy the Hilarion, who with miraculous tricks managed to excite against the Holy Prophet the simplistic monks of Alexandria, encircling the monks' cells during the night, saying that he is an angel and urging that they do not have a society with the Saint.

The monks were lured and caused great turmoil with the heretics, taking advantage of the absence of the military commander of the city of Dionysios. The Saint was forced to leave, but he returned to Alexandria and was hiding in the baptism of a temple. His persecutors discovered him and slaughtered him with sharp canes in AD 454, and Patriarch Timotheus proclaimed it. His holy relic tied it to rope and dragged it to the streets of the city. Finally, they handed it over to the animals and the remainder burnt it. And the new Patriarch dared all this during the Holy Week, without this preventing him from performing the Sequences of the Lord's Passions.

When he was informed of the generations of the successor of Markianos, emperor Leon the Great Thrax († 457 - 474 AD) ordered Timothy the Hilarion to be tried and to be exiled in Gangra. Likewise, all those who took part in the murder of St. Prophet were punished. Instead of the deceased Timoteus, the Patriarch was elected Orthodox Timothy Salamakios (460-482 AD). Leo imposed the decisions of the Fourth Ecumenical Synod, expelled the monophysite Bishops of Alexandria and Antioch and appointed the Orthodox in their place.

Thus, the Holy Prophet lived and martyred and his memory flourished in the life of the saints of the Church.