Ο Όσιος Άνθιμος από την Χίο

Ο   Όσιος   Άνθιμος,   κατά   κόσμο   Αργύριος   Κ.   Βαγιάνος,   γεννήθηκε την   1^η   Ιουλίου   1869   στην    περιοχή    του    Αγίου   Λουκά    Λιβαδίων.  Οι   ευσεβείς  και   ενάρετοι   γονείς   του,   Κωνσταντίνος    και    Αργυρώ, φρόντισαν   να  δώσουν   Χριστιανική  αγωγή  στο  τέκνο  τους.  Και  ο  νεαρός  Αργύριος  δωρεοδέκτης  του Αγίου  Πνεύματος,  με πνεύμα  σοφίας,  ήταν  προορισμένος  από  τον  Θεό  να   αναδειχθεί   σκεύος  εκλογής   και    να   γίνει    μέγας  παιδαγωγός  εις   Χριστόν.  Η   όλη παιδιόθεν ανάπτυξη και ανατροφή του τελούσε προφανώς υπό την ισχυρή και βαθιά επίδραση του χριστιανικού οικογενειακού του περιβάλλοντος.

Γράμματα   δεν   έμαθε   πολλά.   Περιορίσθηκε   στις   απλές   γνώσεις   του  δημοτικού σχολείου. Έτσι χωρίς τις θεωρητικές γνώσεις της εγκοσμίου   καταξιώσεως,   αλλά με ευφυΐα και διεισδυτικότητα πνεύματος και   με   ιδιαιτέρως   έντονη   την   επιθυμία για βίο πνευματικό, προχωρά αταλάντευτος  στην  ενάρετη  ζωή  με  την  πολύτιμη    δωρεά  της  ακλόνητης   πίστεως.

Ο    θείος    έρως  τον  οδηγεί    στην    απάρνηση    του   κόσμου    και   της  βοής  του  και   στη    μοναχική  πολιτεία,  από  όπου  εξέλαμψαν  οι  αρετές  του. Αφορμή  για  να   ακολουθήσει   την   μοναχική    οδό   υπήρξε η   επίσκεψή   του   στη   Σκήτη  των   Αγίων   Πατέρων   της   Χίου   για   την   επισκευή   ιδιόκτητης   εικόνας   της  Παναγίας.  Με  αυτή  την  εικόνα  έκτοτε συνέδεσε  άρρηκτα  ολόκληρη την   ζωή   του.   Η  Παναγία έγινε για εκείνον πηγή ανεξάντλητης δυνάμεως  στους μετέπειτα σκληρούς    αγώνες του, αλλά και πηγή   δροσιάς   και   ανακουφίσεως. Οδηγός   του   στον   ασκητικό   βίο   υπήρξε   ο   σεβάσμιος   Γέροντας    της   Σκήτης   Παχώμιος,   από   τον   οποίο   εκάρη   μικρόσχημος   μοναχός    και   μετονομάσθηκε    Άνθιμος.

Υποτάσσεται   στον   Γέροντα   Παχώμιο και με τις αδιάλειπτες  προσευχές  και νηστείες και με  τους  σκληρούς  αγώνες  του  αναδεικνύεται,   με   την    ευδοκία   του    Θεού,   μεγάλος   στην   άσκηση και   την   αρετή.   Με   την   σωματική   και   πνευματική    του    όμως  αυτή  άσκηση εξαντλήθηκε και ασθένησε. Τότε με την  ευλογία  του Παχωμίου    επιστρέφει  στο  σπίτι  του, όπου  εγκαθίσταται για ανάρρωση.   Όμως    ο   Όσιος   Άνθιμος   δεν   εγκατέλειψε   την   άσκηση.  Μόλις   αποκαταστάθηκε μερικώς   η   υγεία   του   αποσύρθηκε  σε    μικρό  απομονωμένο   κελί   μέσα   στα πατρικά  του  κτήματα,  στα   Λιβάδια  της  Χίου,  συνεχίζοντας τους πνευματικούς του αγώνες. Εκεί μόναζε   ασκώντας ταυτοχρόνως και   την    τέχνη    του   υποδηματοποιού,  για   να    βοηθά    τους   φτωχούς  γονείς  του  και να  ελεεί  τους    πάσχοντες.

Στο   κελί   του   αυτό   με   την   αδιάλειπτη   προσευχή   και   την   μελέτη του    βίου   μεγάλων ασκητών λάμβανε  δύναμη,  προέκοπτε  σε πνευματική    οικοδομή,   αλλά   και   προκαλούσε   και  τη   δαιμονιώδη λύσσα   του   πονηρού. Ο  Όσιος αγωνιζόταν σκληρά και  αποτελεσματικά,  διεξήγαγε  πολυμέτωπους  αλλά   νικηφόρους   αγώνες κατά   του   πονηρού   με   την   πύρινη   προσευχή   και   καθημερινά ανερχόταν την ευλογημένη κλίμακα των αρετών και   της   αγιότητας. Αργότερα, σε   ηλικία   40   ετών,   το   έτος   1909,   κείρεται   μεγαλόσχημος μοναχός από   τον   διάδοχο   του   Παχωμίου,   Ιερομόναχο Ανδρόνικο.

Ο    ενάρετος  όμως  ασκητής  Άνθιμος  ήταν  σκεύος  εκλογής   και   έτοιμος    για   το    αξίωμα  της   ιεροσύνης.  Καλείται  λοιπόν  στο  Αδραμύττιο   της    Μικράς   Ασίας  από  τον  ανάδοχό   του    Στέφανο  Διοματάρη    το   1910    για   τον   σκοπό   αυτό.   Η   χειροτονία   του   Αγίου   δεν   ήταν   κάτι   το   συνηθισμένο.   Στην   περίπτωσή   του  είχαμε  θεία  συγκατάθεση  που  απεκάλυψαν  οι  θεοσημίες   ευδοκίας κατά το τέλος της χειροτονίας. Σεισμός, αστραπές, βροντές, κατακλυσμιαία    βροχή   συμβαίνουν  την    ιερή  εκείνη    ώρα.  Τα κανδήλια    του   ναού   κινούνται,   ενώ  ένα   από   αυτά   καταπίπτει. Μετά  δε   τη   χειροτονία   επικρατεί   γαλήνη,   ηρεμία,   χαρά   Θεού.   Τα φυσικά   αυτά   φαινόμενα   αποκαλύπτουν και μαρτυρούν την ευαρέσκεια   του    Θεού   και   τη   θεία   συγκατάνευση.

Όσο   καιρό  παρέμενε  στο    Αδραμύττιο,   ακτινοβολούσε  εκθαμβωτικά  με  την αρετή και την αγιότητά του, η  οποία  ίσχυσε  να  θεραπεύσει  δαιμονιζόμενο της περιοχής, κάτι που δεν   κατόρθωσαν  οι   συλλειτουργοί του.  Αυτή  λοιπόν η πνευματική  του   ακτινοβολία   προκάλεσε   το  πάθος της αντιζηλίας των συλλειτουργών του.  Εκείνος θέλοντας να   τους  ελευθερώσει    από    το    πάθος   αυτό,   εγκατέλειψε   το   Αδραμύττιο   το 1911 και   μετέβη στο  Άγιον  Όρος,  όπου οι  Αγιορείτες  μοναχοί  του  επιδαψίλευσαν    πολλές   τιμές.

Επιστρέψας  στη  Χίο τοποθετήθηκε  ως  εφημέριος  στο   Λεπροκομείο.   Εκεί άνοιξε   το   νέο   στάδιο   των   αρετών   και   της  αγαθοεργού   δράσεώς   του.   Η εικόνα  της Παναγίας Υπαπαντής   επικεντρώνει  την  όλη   του   ευεργετική δράση.    Η   Κυρία   Θεοτόκος δια  της  μεσιτείας  και  της  προσευχής  του  Αγίου   Ανθίμου  επιτελεί  αναρίθμητα θαύματα θεραπείας ασθενών  επωνύμων  και   ανώνυμων   πιστών.   Το  ίδρυμα   αυτό  με  τους   δυστυχείς λεπρούς   καθίσταται  πνευματικό   κέντρο σωματικής και  πνευματικής  υγείας.  Η  όλη διακονία του  στο  Λεπροκομείο  καταδεικνύει  τη   βαθύτατη πίστη  του  και    την  πολύτιμη   προσφορά   του.

Εδώ φαίνεται και  το  μεγαλείο  του  Αγίου.  Ο  Άγιος  Άνθιμος  ως  εφημέριος   του   ναού   συμπαρευρισκόταν,   συνέτρωγε   και   συνομιλούσε   με  τους  λεπρούς,   τους   κοινωνούσε των Αχράντων  Μυστηρίων    και    μετά  τη    Θεία   Λειτουργία   κατέλυε!

Τότε   μέσα   σε εκείνη  την  αγιάζουσα  ατμόσφαιρα  οραματίζεται  την  ίδρυση   Μονής,   για  να   στεγάσει   πρόσφυγες   καλόγριες   προερχόμενες   από  την Μικρά Ασία. Και προχωρεί στην   πραγμάτωση  των   οραματισμών του. Υψώνει τον μεγαλοπρεπή  Ιερό  Παρθενώνα  της   Παναγίας  Βοηθείας  Χίου. Από   τότε    εγκαταστάθηκε  στη  Μονή  με   πλήρη   αφοσίωση   στην Παναγία    και   εκεί  κατηύγαζε   με  την  ασκητική  του  βιοτή  το  πλήθος  των  αρετών  και    την   αγιότητά  του  και  τη   μεσιτεία    και    βοήθεια   της Θεοτόκου  και ποίμαινε  με πλεονάζουσα στοργή    και   αγάπη   το   ποίμνιό  του,  ενίσχυε  και   παρηγορούσε με  τον  γλυκύ    και    απλό    του    λόγο  και  θεράπευε  ασθενείς και  πάσχοντες  που κατέφευγαν κοντά του.
Μέσα  σε  αυτή  τη   δια  βίου   διακονία,   ώριμος   πλέον,   πλήρης   ημερών,   σε ηλικία   90   ετών,   με   οσιότητα   που   θύμιζε   τους   μεγάλους   ασκητές   της  ερήμου,   τέλεσε    την   τελευταία    Θεία    Λειτουργία    την   27^η   Ιανουαρίου   1960  και    λίγες   ημέρες    μετά    κοιμήθηκε  με  ειρήνη.

Saint Anthimos from Chios

Saint Anthimos, Argyrios K. Vayanos, was born on 1 July 1869 in the area of ​​Agios Loukas Livadion. His righteous and virtuous parents, Constantine and Argyro, took care to give Christian education to their children. And the young Argyrios the donor of the Holy Spirit, in the spirit of wisdom, was destined by God to become a choir of choice and to become a great educator in Christ. The whole childhood of his development and upbringing was apparently under the strong and profound influence of his Christian family environment.

Letters did not learn much. It was limited to the simple knowledge of elementary school. Thus, without the theoretical knowledge of the worldly gratification, but with intelligence and penetration of spirit and with a particularly intense desire for spiritual life, it advances unwaveringly in the virtuous life with the precious gift of unshakable faith.

Unclean elves lead him to renounce the world and his blasphemy, and to the lonely state where his virtues shone. An excuse to follow the lonely road was his visit to the Covenant of the Holy Fathers of Chios for the repair of the own image of the Virgin Mary. With this image since then he has been an integral part of his whole life. The Virgin Mary became for him a source of inexhaustible power in his later hard struggles, but also a source of coolness and relief. His guide to ascetic life was the venerable Elder of Skete Pachomios, of whom he was a small monk and was renamed Anthimos.

He submits himself to Elder Pachomius, and with his unceasing prayers and fasts, and with his hard struggles, he becomes great in the exercise and virtue with the thirst of God. With his physical and spiritual exercise, however, he was exhausted and ill. Then, with the blessing of Pachomi, he returns to his home, where he is settled for recovery. However, Saint Anthimos did not abandon the exercise. Once he partially restored his health, he retired to a small isolated cell in his father's estates, in Livadia, Chios, continuing his spiritual struggles. There he was simultaneously practicing the shoemaker's art to help his poor parents and the sufferers.

In this cell, with the unceasing prayer and study of the life of great ascetics, he received strength, proceeded to spiritual construction, but also provoked the devilish rage of the wicked. The Osios was struggling hard and effectively, conducting multi-faceted but victorious struggles against the wicked with the fiery prayer, and daily rose to the blessed scale of virtues and holiness. Later, at the age of 40, in the year 1909, he is a great monk from the successor of Pachomios, the Hieromonk Andronikos.

However, the virtuous Anthimus was an election vessel and ready for the office of the priesthood. He is therefore called in Admiralty of Asia Minor by his successor, Stefanos Diomataris, in 1910 for this purpose. The ordination of the saint was not the usual thing. In his case, we had a divine consent revealed by the gods of prosperity at the end of ordination. Earthquake, lightning, thunder, raging rain happen at that sacred hour. The canvases of the temple move, while one of them falls down. Then there is peace, tranquility, God's joy. These natural phenomena reveal and testify to God's grace and divine consent.

As long as he stayed in Adramyth, he radiated dazzlingly with his virtue and holiness, which healed to repent the region, something that his colleagues failed. So her spiritual radiation caused the passion of his colleagues' rivalry. He wanted to free them from this passion, abandoned Adramyttios in 1911 and went to Mount Athos, where his monks at Mount Athos were honored with many awards.

Returning to Chios, he was appointed as a priest at the Avenue. There he opened his new stage of virtues and his charitable activity. The icon of Our Lady Ypapanti focuses on all the beneficial action. The Lady of Theotokos through the intercession and prayer of Saint Anthimos performs numerous miracles of the treatment of sick surnames and anonymous believers. This institution with the unfortunate lepers becomes a spiritual center of physical and mental health. His entire ministry at the Lepo is demonstrating his deepest faith and valuable contribution.

Here is the greatness of the Saint. Saint Anthimus, as the priest of the temple, coalesced, confessed and conversed with the lepers, communed them with the Achrantes of Mysteries, and after the Divine Liturgy he collapsed!

Then in that sanctifying atmosphere he envisions the establishment of a Monastery to shelter refugee nuns from Asia Minor. And he proceeds to realize his visions. It raises the magnificent Holy Parthenon of Virgin Mary Assistance in Chios. Since then he has settled in the Monastery with complete devotion to the Virgin Mary and there, with his ascetic life, he cherished the multitude of virtues and his holiness and the intercession and help of Theotokos, and was overflowing and loving his flock, strengthened and consoled with sweetness and his simple speech and healed patients and sufferers who fled near him.

In this lifelong ministry, full of mature, full days, at the age of 90, with a loyalty to the great ascetics of the desert, he performed the last Divine Liturgy on January 27, 1960 and a few days later he slept in peace.