Ο Όσιος Πρόχορος εκ Ρωσίας

Ο  Όσιος   Πρόχορος καταγόταν από  το  Σμολένκ  της  Ρωσίας και  ακολούθησε τον μοναχικό  βίο γενόμενος μοναχός στη  μονή  των Σπηλαίων του Κιέβου από  τον   ηγούμενο   Ιωάννη,   ο  οποίος   ένιωσε τον ένθεο  ζήλο  του Προχόρου. Ο Όσιος αγωνιζόταν με μεγάλη αυστηρότητα   και    ακρίβεια   στις  αρχές της μοναχικής  πολιτείας. Εκείνο   που    τον   διέκρινε ήταν   η   νηστεία.   Ποτέ    δεν   γευόταν   άλλη   τροφή   εκτός  από  νερό  και ψωμί  που ήταν φτιαγμένο από λοποτιά  ή  αρνόγλωσσο, ένα πικρό φυτό (στα  ρώσικα λέγεται «λέμπεντα»).   Γι’ αυτό   και   επικαλείται  «Λεμπεντιώτης».   Και   ο   Άγιος Θεός,   που   έβλεπε  την  άσκηση   και    την   αγάπη   του   Οσίου, μετέβαλε  την   πίκρα   αυτού   του   χόρτου   σε   γλυκύτητα.

Τα   χρόνια   που   ζούσε  ο   Όσιος   ήταν   δύσκολα    για   την   Ρωσία    και   τον   λαό   της.   Οι πολεμικές  αναταραχές  έφεραν πείνα. Ο  θάνατος  απειλούσε τους  κατοίκους του  Κιέβου.   Ο    Όσιος,   ακούραστα, μάζευε το πικρό αυτό χόρτο  και   καθημερινά ετοίμαζε ψωμιά και τα μοίραζε στους πεινασμένους αδελφούς του. Μερικοί  θέλησαν  να  μιμηθούν    τον  Όσιο και  να   φτιάξουν   μόνοι   τους   ψωμί    από   το πικρό  αυτό  χόρτο. Ήταν  όμως αδύνατο να   το   φάνε,   γιατί   ήταν   πολύ  πικρό.   Τότε   κατάλαβαν  ότι   κάτι   θαυμαστό    συνέβαινε   με   τον   Άγιο   ασκητή,   ο   οποίος   επιτελούσε  το  έργο   αυτό    με   την   Χάρη    του    Θεού.

Στον  καιρό   του   Οσίου   συνέβη   και   ο  εμφύλιος   πόλεμος   ανάμεσα στον   ηγεμόνα  Μιχαήλ  Σβιατοπόλκ   και   στους   πρίγκιπες    των πόλεων   Βλαντιμίρ    και  Περεμίσλσκ.   Τα τρόφιμα  έφθαναν  δύσκολα στο  Κίεβο και  το πρόβλημα  μεγάλωσε  όταν  έπαψε   να   υπάρχει   αλάτι.   Τότε   ο   Όσιος   μάζεψε   από   τα   κελιά   των   μοναχών  όλη    την   στάχτη  και  άρχισε   να   προσεύχεται.   Η   στάχτη   έγινε   αλάτι,   το οποίο   ο   Όσιος    μοίραζε   και   δεν   τελείωνε   ποτέ.

Οι έμποροι παραπονέθηκαν τότε στον σκληρό ηγεμόνα Μιχαήλ Σβιατοπόλκ,   ο   οποίος   έδωσε  εντολή    να   μεταφέρουν   το   αλάτι  στην   αυλή,   για   να   το  πωλεί    αυτός.   Τότε  το   αλάτι  έγινε  πάλι στάχτη  και  η  αλήθεια   αποκαλύφθηκε,   για   να   δοξασθεί  το   Όνομα του   Θεού.   Ο   ηγεμόνας,  συντετριμμένος, πήγε στη μονή  των Σπηλαίων  και   προσέπεσε  με   ταπείνωση στον Όσιο, ο   οποίος προφήτεψε   τη   νίκη   του   ηγεμόνος   κατά   των   Πολόφτσων.      
Ο   Όσιος   Πρόχορος κοιμήθηκε ειρηνικά το έτος 1107. Ο   ηγεμόνας  Μιχαήλ Σβιατοπόλκ δακρυσμένος ενταφίασε το  σκήνωμα του  Οσίου  κοντά   στη   μονή   του    Αγίου   Αντωνίου    των   Σπηλαίων.

The Holy Prochorus of Russia

Saint Prochorus was descended from Smolensk of Russia and followed the lonely life of a monk at the monastery of the Caves of Kiev by the abbot John, who felt the intimate zeal of Prochorus. Osios struggled with great rigor and precision at the beginning of the lonely state. What distinguished him was fasting. He never tasted other food except water and bread made from plumage or arynoglossa, a bitter plant (in Russian it is called "lumbenta"). That's why he invokes Lebedentio. And the Holy God, who saw the practice and love of Hosios, changed the bitterness of this grass into sweetness.

The years that Osios lived were difficult for Russia and its people. The war turmoil was hungry. Death threatened the inhabitants of Kiev. The Saint, tirelessly, picked up this bitter grass and daily prepared bread and distributed it to his hungry brothers. Some wanted to imitate Osios and make bread themselves from this bitter grass. But it was impossible to eat it, because it was very bitter. Then they realized that something wondrous was happening with the Holy Worker, who was doing this work with God's Grace.

In the days of Hosios, the civil war also took place between the ruler Mikhail Svyatopolsk and the princes of the cities of Vladimir and Peremysl. The food was difficult to reach in Kiev and the problem grew when salt ceased. Then Osios gathered all the ashes from the monks' cells and began to pray. The ashes became salt, which Osios shared and never ended.

Traders then complained to the tough ruler Mikhail Svyatopolk, who ordered the salt to be transported to the yard to sell. Then the salt became ashes again, and the truth was revealed to glorify the name of God. The ruler, saddened, went to the monastery of Cave and humiliated to Osios, who prophesied the victory of the ruler against Poloptson.

The Holy Prochorus died peacefully in the year 1107. The ruler Mikhail Svyatopolk tearful buried the shrine of Osi near the monastery of Agios Antonios of Caves.