Ο Όσιος Τίτος εκ Ρωσίας

Ο Όσιος Τίτος γεννήθηκε στη Ρωσία και ασκήτευε στη Λαύρα των Σπηλαίων   του   Κιέβου. Η  ιερατική του βιοτή  ήταν θεοφιλής και ισάγγελη, ενώ η   αγάπη   του   προς   όλους   τους   αδελφούς   ανιδιοτελής    και   ανυπόκριτη.

Τότε  ζούσε στη  Λαύρα  και  ένας  διάκονος, που  ονομαζόταν Ευάγριος. Ο μισόκαλος διάβολος, που πάντοτε σπείρει ζιζάνια, έσπειρε έχθρα ανάμεσα  στον  Όσιο Τίτο και το διάκονο Ευάγριο. Και ενώ πρώτα έτρεφαν ο  ένας   για   τον   άλλο    βαθιά  αμοιβαία  αγάπη, έφθασαν τώρα  να μην   θέλουν  ούτε να ιδωθούν. Τόσο πολύ   μάλιστα  τους σκότισε   η   ο ργή   και    η   μνησικακία,   ώστε,   όταν   θυμίαζε   ο   ένας στο ναό, ο άλλος έφευγε. Και  άν δεν  έφευγε, ο πρώτος τον  προσπερνούσε  χωρίς  να    τον   θυμιάσει.

Έχοντας  βυθιστεί σε τέτοιο σκοτάδι εμπάθειας οι δύο αδελφοί, τολμούσαν να λειτουργούν  και    να   προσφέρουν   τα   Τίμια   Δώρα   και να κοινωνούν, ξεχνώντας  την εντολή του Κυρίου που λέγει:   «Εάν προσφέρεις  το  δώρο σου στο θυσιαστήριο και εκεί ενθυμηθείς ότι ο αδελφός   σου   έχει   κάτι    εναντίον   σου, άφησε εκεί  το  δώρο σου  μπροστά   στο  θυσιαστήριο και  πήγαινε, πρώτα   να   συμφιλιωθείς  με   τον  αδελφό   σου,   και    τότε   αφού    έλθεις πρόσφερε το  δώρο σου».

Κάποτε  ο  Όσιος Τίτος   αρρώστησε   πολύ   σοβαρά.   Είχε μάλιστα φθάσει   στα   πρόθυρα  του θανάτου, όταν άρχισε   ξαφνικά   να    κλαίει  και  να θρηνεί  για την αμαρτία του. Αμέσως   παρακάλεσε   τους μοναχούς να καλέσουν  τον Ευάγριο, για  να  συγχωρεθούν. Εκείνος  όμως,   όχι  μόνο δεν  δέχθηκε να   συγχωρέσει   τον   ετοιμοθάνατο  αδελφό, αλλά  άρχισε  να τον καταριέται. Τότε  τον άρπαξαν και τον έφεραν  δια   της   βίας   στον   Όσιο,  για   να   ειρηνεύσουν. Μόλις  τον  είδε  ο  Όσιος Τίτος  ανασηκώθηκε με  δυσκολία  και  τον ικέτευσε κλαίγοντας να τον ευλογήσει. Ο ανελέητος Ευάγριος αποστράφηκε άσπλαχνα  τον Όσιο και δήλωσε μπροστά σε όλους, ότι ποτέ δεν πρόκειται να συμφιλιωθεί  μαζί του  ούτε στην  παρούσα  ζωή  ούτε  στην  άλλη. Δεν πρόλαβε  όμως  να   τελειώσει τον  λόγο του και έπεσε κάτω ξερός!   Οι   πατέρες   έτρεξαν   να   τον   σηκώσουν,   αλλά   διαπίστωσαν πως   ήταν   νεκρός. Το   σώμα   του   αμέσως   πάγωσε   σαν   μάρμαρο. Την ίδια   στιγμή  ο   Όσιος   Τίτος   σηκώθηκε   όρθιος,   εντελώς   υγιής, σαν   να   μην   είχε   αρρωστήσει   ποτέ. Με   φρίκη   και   δέος   αντίκρισαν όλοι   τον  ἀδοξο θάνατο του μνησίκακου Ευαγρίου και  την θαυματουργική    ίαση   του   Αγίου.       
Ο  Όσιος  Τίτος, μετά  την  συγκλονιστική  αυτή  εμπειρία, απομάκρυνε για πάντα  από   τη   ζωή   του,   όχι   μόνο   την  ε ξωτερική   οργή,   αλλά  και  κάθε κακό   λογισμό   για   οποιονδήποτε   αδελφό,  μέχρι    την   ημέρα  π ου   κοιμήθηκε ειρηνικά  και    παρέδωσε το πνεύμα   του   στον Θεό.   Ήταν    το   έτος   1190.

The Holy Titus of Russia

Seth Titus was born in Russia and practiced at the Lavra of Caves in Kiev. His priestly priest was a theophilist and an Isaac, while his love for all the brothers was selfless and ignorant.

At that time Lavra also lived a deacon, called Evagrios. The half-glorious devil, always sowing weeds, sowed enmity between the Titus and the deacon Euggion. And while they first flowed for each other deeply mutual love, they now arrived to neither want nor see. So much so did their wrath and grudging, so that, when one remembered the temple, the other was leaving. And if he did not leave, the first one surpassed him without being annoyed.

Having sunk in such darkness of empathy, the two brothers dared to function and offer the Holy Gifts and to communion, forgetting the command of the Lord, saying: "If you offer your gift to the altar, and there you remember that your brother has something against you , leave your gift there in front of the altar and go, first reconcile with your brother, and then come to offer your gift. "

Once Titus became sick very seriously. He had even reached the brink of death when he suddenly began to cry and lament for his sin. Immediately he pleaded with the monks to call Eugherian to be forgiven. But he not only did not accept to forgive the dying brother, but began to dare him. Then they ripped him and brought him forcibly to Osios to peace. As soon as he saw him, Titus grew up with difficulty and begged him crying to bless him. The merciless Evagrius rushed out Osios and said in front of all that he would never be reconciled with him neither in this life nor in the other. But he did not stop to finish his speech and fell down dry! The fathers ran to pick him up, but found he was dead. His body immediately froze like marble. At the same time, Titus rose upright, totally healthy, as if he had never been sick. With horror and awe they all experienced the profound death of the monk Eugene and the miraculous healing of the Saint.

Saint Titus, after this shocking experience, has forever removed from his life not only the external rage but also every evil account for any brother until the day he slept peacefully and delivered his spirit to God. It was the year 1190.