Ὁμιλία στὴν Kυριακὴ τῶν Μυροφόρων

«Τολμήσας,   εἰσῆλθε   πρὸς   Πιλάτον,    καὶ   ἐζήτησε τὸ   Σῶμα   τοῦ Ἰησοῦ»   (Μάρκ. 15,43)

            Μεγάλη  Παρασκευή   σήμερα,   ἀδελφοί  μου  καὶ ἀδελφές  μου. Μὴν   ἀπορεῖτε   μὲ   ὅ,τι  λέω,  διότι   ὅπως  τὴν    Μ.   Παρασκευὴ   ὁ βουλευτὴς   Ἰωσὴφ  μαζὶ  μὲ   τὸν   Νικόδημο   ἀποκαθήλωσαν  ἀπὸ  τὸ σταυρὸ   τὸ  σῶμα  τοῦ   Ἰησοῦ, ἔτσι καὶ  σήμερα, ποὺ  εἶναι    Κυριακὴ   τῶν   Μυροφόρων   γυναικῶν  βλέπουμε πάλι   τοὺς  ἰδίους   κρυφοὺς   μαθητάς  Του   μὲ   τὰ  πνευματικά    μας    μάτια.  Ἐκτός  ὅμως  ἀπὸ   τὸν   Ἰωσὴφ  καὶ  τὸν   Νικόδημο  βλέπουμε σήμερα  καὶ    τὶς  Μυροφόρες   γυναῖκες, οἱ ὁποῖες     πήγαιναν  πρὸς   τὸ   τάφο     τοῦ   Κυρίου  γιὰ    νὰ    ἁλοίψουν, ὅπως   νόμιζαν,   τὸ   νεκρὸ   σῶμα   τοῦ  Χριστοῦ   μας  μὲ  πανάκριβα  μύρα.  

Ὅσο   καιρὸ  βρίσκονταν  οἱ    Μυροφόρες  γυναῖκες  κάτω  ἀπὸ   τὸ Σταυρὸ  τοῦ    Χριστοῦ    ἀναλογίζονταν  τὸ   τρόπο  ποὺ   θὰ   προσέγγιζαν  τὸ   τάφο   τοῦ   Χριστοῦ.  Διότι  αὐτὲς    ἦταν    ἀδύναμες  γυναῖκες,  καὶ   δὲν   θὰ     μποροῦσαν    αὐτὲς    οὐδέποτε    νὰ   ξεπεράσουν   τὰ  πολυάριθμα  προβλήματα  ποὺ  θὰ  συναντοῦσαν  στὸ δρόμο.  Παρὰ  ταῦτα,  ὅμως,  βρέθηκαν  οἱ ἅγιοι ἄνθρωποι  ποὺ     ἀποκαθήλωσαν  ἀπὸ  τὸ   Σταυρὸ    τὸ   σῶμα    τοῦ   Ἰησοῦ,  καὶ   τὸ  ἔθαψαν  στὸ  μνημεῖο  ποὺ   ἦταν  κατασκευασμένο  γιὰ  τὸν  εὐσχήμονα  βουλευτὴ   Ἰωσὴφ    καὶ   τὴν   οἰκογένειά  του.

Τὰ   πρόσωπα  ποὺ    ἀποκαθήλωσαν  τὸ   Σῶμα  τοῦ Ἰησοῦ    δὲν   ἦταν  καὶ   τόσο   ἄσημα    στὴν    Ἰουδαϊκὴ   κοινωνία.  Γιατί    ὁ  μὲν  Ἰωσὴφ   ἦταν    μεγαλόσχημος   βουλευτής,  καὶ     ὁ  Νικόδημος     ἦταν   νομομαθὴς  φαρισαῖος.   Ποιὸς   ἀπὸ  τοὺς    δύο   αὐτοὺς   θὰ   μποροῦσε  νὰ  ἔχει    τὸ θάρρος  προκειμένου    νὰ   ζητήσει  ἀπὸ   τὸν   Πιλάτο   τὸ  Σῶμα    τοῦ   Ἰησοῦ;  Αὐτὸς  ποὺ    τὀλμησε  τοῦτο  τὸ   αἴτημα   ἦταν   ὁ Ἰωσήφ.  Ὁ    Ἰωσήφ  ἦταν   αὐτὸς   ποὺ   ζήτησε    θαρραλέα    τὸ   Σῶμα ἑνὸς    καταδικασμένου  σὲ σταυρικὸ  θάνατο.  Ἦθελε  θάρρος  κάτι  τέτοιο,    διότι  οἱ Ρωμαῖοι σταύρωναν  μόνο  τοὺς  μεγαλύτερους  κακούργους.

Ἀλλὰ  ὁ   Χριστὸς  κανένα     κακὸ    δὲν   ἔκανε.   Ἀλλὰ    ὁ    Χριστός  μας   «διῆλθεν εὐεργετῶν  καὶ ἰώμενος  πάντας  τοὺς  καταδυναστευομένους  ὑπὸ  τοῦ   διαβόλου». (Πράξ. 10,32)   Ὁ   Χριστός    μας  εἶναι  ὁ   μεγαλύτερος  Εὐεργέτης  τῶν  ἀνθρώπων.  Ὁ   Χριστός  μας    λύτρωσε   ἑκατοντάδες   καὶ χιλιάδες    ἀνθρώπους  καὶ    ἀπὸ  τὶς  σατανικὲς   ἐπιρροές.    

Ὁ     Ἰωσὴφ  πῆγε     μέχρι  τὸν  Πιλάτο   γιὰ    νὰ    ζητήσει   ἀπ’ αὐτὸν  τὸ    Ἄχραντο    Σῶμα   τοῦ   Κυρίου   μας   πρέπει   νὰ   μᾶς   κάνει  καὶ   μᾶς  ἀνθρώπους  ποῦ  θὰ    ἔχουμε    τόλμη    καὶ    θάρρος   ὁμολογίας    τοῦ Χριστοῦ   μας.  Διότι   ὁ  Ἰωσήφ,   ὁ   εὐσχήμων  αὐτὸς  βουλευτὴς  τοῦ Ἰουδαϊκοῦ  Συνεδρίου    ἀγάπησε  ὅσο    τίποτα    στὸ   κόσμο  τὸ  Χριστό,     καὶ   τὸν   ὑπερασπίστηκε  μέσα    στὸ    συνέδριο  τῆς  βουλής  τοῦ   Ἰσραήλ.   Γι’ αὐτὸ   ἄλλωστε   ὁ   Ἰωσὴφ    δὲν    δίστασε    νὰ    ζητήσει  τὸ   Σῶμα   τοῦ  Κυρίου   μας,   καὶ   νὰ    κάνει   ἀκολούθως    τὴν  καλύτερη   Κηδεία  στὸ  Χριστό  μας. Ἐκτὸς  ὅμως  ἀπὸ    τὸν   Ἰωσὴφ   καὶ ὁ  Νικόδημος  συνέβαλε  στὴ  Μεγάλη  Κηδεία   τοῦ   Κυρίου   μας,      ἀγοράζοντας   Σινδόνα   καθαρὴ    καὶ   βάζοντας    μέσα    σ’αὐτὴν     τὸ   Πανάχραντο   Σῶμα   τοῦ   Κυρίου  μας.

Ὁ    πλοῦτος,  ἀδελφοί  μου,     τὶς  περισσότερες  φορές  τοὐλάχιστον ἀπομακρύνει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ  Χριστό, ἀλλὰ  τὸν   Ἰωσὴφ  τὸν ἄφησε   ἀδιάφορο, καὶ    ὁμολογοῦσε  μὲ  μεγάλο    θάρρος    καὶ  τόλμη  τὴν  πίστη  του στὸ   Χριστό.   

Ἀκολούθως,  ὁ   κεκρυμμένος  μαθητὴς  τοῦ   Κυρίου,  ὁ  φαρισαῖος  Νικόδημος    ἔδειξε τὴν  μεγάλη του  ἀγάπη   πρὸς τὸ Χριστὸ ἀγοράζοντας   πανάκριβα  ἀρώματα, μὲ  τὰ  ὁποῖα  ἅλοιψε    τὸ  νεκρὸ   σῶμα   τοῦ Κυρίου  μας.   Γι’ αὐτὸ   καὶ  ὁ    Νικόδημος  μᾶς    διδάσκει  νὰ  μὴν   εἴμαστε  σκληρόκαρδοι  καὶ ἐγωϊστές,   ὅπως  οἱ    φαρισαῖοι   τῆς   ἐποχῆς  του. Διότι ὁ Νικόδημος,  ἀπὸ  τὴν ὥρα  ποὺ βρισκόταν  ὁ Χριστὸς  στὸν  πλανήτη  τῆς  γῆς  πῆγε  κρυφά (γι’ αὐτό, ἄλλωστε, λέγεται  καὶ κρυφὸς  μαθητὴς  τοῦ Κυρίου) καὶ  μάθαινε  περὶ  τοῦ  Θείου  καὶ Ἱεροῦ Βαπτίσματος, τὸ ὁποῖο  καὶ  κάνει  τοὺς  ἀνθρώπους  νὰ  ἀναγεννῶνται  ἐν Κυρίῳ.   

Ὁ    Χριστός, ὅμως, ποὺ  εἶναι    Νικητὴς  τοῦ   θανάτου   δὲν   ἦταν  ποτὲ  δυνατὸν     νὰ  βρίσκεται   ἐπ’ἄπειρον μέσα     στὸ  τάφο   τοῦ  Ἰωσήφ, ἀλλὰ       ἀνέστη  Τριήμερος.   Οἱ    Μαθήτριες   ὅμως τοῦ    Χριστοῦ  ποὺ   δὲν  γνώριζαν  τίποτα περὶ   τῆς   ἀναστάσεως     τοῦ    Χριστοῦ  μας   συλλογίζονταν   τὸ   πῶς     θὰ    ξεπερνοῦσαν    τοὺς   πολλοὺς    κινδύνους    ποὺ     θὰ  συναντοῦσαν  πηγαίνοντας  στὸ   Τάφο    τοῦ   Χριστοῦ.     

Πολλὰ   ἦταν    τὰ    προβλήματα    τῶν   Μυροφόρων,    ἀλλὰ    κανένα  ἀπ’αὐτὰ   (τὰ  προβλήματα)  δὲν  ἄφησαν     τὶς  ἀδύναμες αὐτὲς    γυναῖκες  στὰ    σπίτια    τους. Καὶ   «λίαν  πρωῑ,    τῆς   μιᾶς   τῶν   Σαββάτων»,   πῆραν  μύρα  καὶ   ξεκίνησαν    γιὰ    τὸ    Τάφο   τοῦ    Χριστοῦ.   Ὁ Τάφος  ὅμως  αὐτὸς  φυλασσόταν  ἀπὸ  Ρωμαίους  στρατιῶτες.   Τί  μὲ   τοῦτο;    Ἡ    ἀγάπη   τους   πρὸς  τὸ   Χριστὸ    ξεπέρασε  καὶ   τὸ   φόβο    τῶν  στρατιωτῶν.  

Γι’ αὐτὸ  καὶ   ὁ   ἄγγελος,   τελικῶς,   μετέτρεψες   τὶς    γυναῖκες   αὐτὲς  ἀπὸ     Μυροφόρες  σὲ    Εὐαγγελίστριες    τῆς    Ἀναστάσεως    τοῦ   Χριστοῦ.  Διότι  οἱ  ἅγιες  Μυροφόρες  γυναῖκες  δὲν  ἅλοιψαν, βέβαια,  μὲ  μύρα   ταὸ  Σῶμα  τοῦ Ἰησοῦ, διότι  ταὸ Σῶμα Του  δὲν ὑπῆρχε  μέσα  στὸ Τάφο, ἀλλὰ ἀνέστη. Ὁ   λευκοφορεμένος   ἄγγελος ποὺ   εἶδαν    νὰ    κάθεται  πάνω    στὸ   βράχο   ποὺ    ἔκλεινε   πρῶτα    τὸ   Τάφο   τοῦ   Χριστοῦ   εἶπε    στὶς  Μυροφόρες  μαθήτριες  τοῦ   Χριστοῦ:        «Τὶ   ζητεῖτε  τὸν   ζῶντα   μετὰ    τῶν    νεκρῶν;   οὐκ ἔστι  ὧδε,   ἀλλ’ἡγέρθη».    Καὶ ἀκολούθως   ὁ    ἴδιος   ἄγγελος    ἀπέστειλε    τὶς   Μυροφόρες    πρὸς    τοὺς  μαθητὲς    τοῦ   Χριστοῦ   γιὰ  νὰ  τοὺς  ποῦν  ὅτι   ἀνέστη   ὁ   Κύριος.  

Τὸ   παράδειγμα    αὐτὸ    τῆς     ἀγάπης     τοῦ    Ἰωσὴφ    καὶ      πρὸς      τὸν   Κύριό   μας    τοῦ   Ἰωσήφ    καὶ  τοῦ   Νικοδήμου,  ἀλλὰ    καὶ   τῶν  Μυροφόρων   γυναικῶν,    πρέπει   νὰ   μᾶς  κάνει  καὶ    μᾶς   πιστοὺς    πρὸς  τὸ   Χριστό,  ποὺ   θὰ    ὁμολογοῦμε    αὐτὴ    τὴν πίστη  μας  μὲ   παρρησία   καὶ θάρρος,  ὅπως  καὶ  ὁ  Ἰωσὴφ  μὲ  τὸ   Νικόδημο   κατέβασαν  ἀπὸ   τὸ    Σταυρὸ   τὸ   Σῶμα  τοῦ   Χριστοῦ,     χωρὶς   νὰ    φοβοῦνται    τοὺς    ἄλλους   Ἰουδαίους  μήπως    τοὺς  κάνουν ἀποσυνάγωγους.    Καὶ   ἄν    μιμούμαστε  αὐτὴ  τὴ  πίστη    καὶ   τὸ  θάρρος    τῆς    ὁμολογίας   τῆς    πίστης    μας   στὸ    Χριστὸ    θὰ    ἔχουμε  μαζί  μας  τὴ  Δύναμι  τοῦ     ἀναστάντος   Χριστοῦ.   Ὀφείλουμε   νὰ    ζοῦμε,  λοπόν,   ὅπως  ὁ    Ἰωσὴφ   καὶ   ὁ   Νικόδημος,   οἱ   ὁποῖοι    δὲν  φοβήθηκαν  τὰ  πικρόχολα    σχόλια    τῶν   ὑπολοίπων     Ἰουδαίων,    ἀλλὰ  εἶχαν    θάρρος    καὶ   τόλμη    ἠ    ὁποία    πήγαζε   ἀπὸ    τὴν   ἀγάπη   τους   πρὸς    τὸ   Θεάνθρωπο   Χριστό.   Ὁ   Θεὸς   ἄλλωστε    δὲν  μᾶς    ἔδωσε    πνεῦμα    ἀτολμίας,   ἀλλὰ   πνεῦμα   τόλμης    καὶ  ὁμολογίας    τῆς   πίστεώς  μας,  ὅπως    μᾶς    λέει   ὁ   ἀπ. Παῦλος. 

Δὲν  χρειάζεται  ὅμως    θάρρος  καὶ  τόλμη  μόνο  γιὰ  νὰ  πιστεύουμε  στὸ   Χριστό,  διότι      χρειάζεται   καὶ   θάρρος   γιὰ     νὰ ὁμολογοῦμε  τὴν   πίστη  μας  στὸ   σύγχρονο    κόσμο.   Διότι   σήμερα  ὑπάρχουν   καὶ    πολλοὶ    ἄθεοι   καὶ   ἄπιστοι,   τοὺς  ὁποίους   ἀπίστους      δὲν  πρέπει    ποτὲ    νὰ    φοβόμαστε    ὅταν    ὁμολογοῦμε    τὴ   πίστη   μας   στὸ    Χριστό.   Ὅπως  ἀκριβῶς,  δηλαδή,  οἱ   πρῶτοι     χριστιανοὶ ὁμολογοῦσαν  τὴν   πίστη     τους    χωρὶς    νὰ       φοβοῦνται   τοὺς      δημίους  τους    καὶ   τὰ    μαρτύρια    πρὸς    αὐτούς    ἀπὸ   τοὺς      βασανιστές   τους    καὶ    τοὺς    δολοφόνους    τους.  

Γιατὶ   ὅμως   δὲν  τολμᾶμε,   ἀδελφοί  μου,    νὰ  ὁμολογοῦμε  ἄφοβα  ὅτι    εἴμαστε   ὀρθόδοξοι   χριστιανοί;   Γιατὶ     νὰ   φοβόμαστε  νὰ  κάνουμε     τὸ  σημεῖο  τοῦ    σταυροῦ    μας  ὅταν  περνᾶμε  ἔξω     ἀπὸ τοὺς    ἱεροὺς     Ναοὺς  τῆς    Ἐκκλησίας   μας;    Γιατί,    ἀκόμα,    νὰ   ντρεπώμαστε   νὰ    ὁμολογοῦμε    τὴ   πίστη    μας     στὴν   Ἀνάσταση   τοῦ Χριστοῦ   χαιρετίζοντας   τοὺς   ἀδελφούς  μας  (χριστιανούς)  μὲ    τὸ  χαιρετισμὸ   Χριστὸς   Ἀνέστη   ἐπὶ   40   ἡμέρες; καὶ τὸ σταυρὸ  μας  νὰ  κάνουμε ὡς  πράξη  ὁμολογίας  ταῆς  πίστεώς  μας  στὸν   ἀναστάντα  Χριστό;

Χρέος  μας, ἀκόμα,    εἶναι  νὰ  διακονοῦμε   τὸ  ἔργο  τῆς   Ἐκκλησίας   μας,  ὅπως  οἱ   Μυροφόρες    γυναῖκες    διακονοῦσαν   τὸ  ἔργο   τοῦ    Χριστοῦ   καὶ   τῆς   Ἐκκλησίας   Του   «ἐκ   τῶν   ὑπαρχόντων αὐταῖς».   (Λουκ. 8,3) Κι αὐτὸ  τὸ λέμε  διότι     πολλοὶ   καὶ   πολλὲς    ἀπὸ τὰ    σύγχρονα    μέλη   τῆς    Ἐκκλησίας   μας  θεωροῦν   τὸ   ἔργο    τῆς  Ἐκκλησιας  ὡς   ἀνάξιο   λόγου   νὰ   ὑπηρετοῦν    τὸ   ἔργο   τῆς   Ἐκκλησίας   μας.   Γι’ αὐτὸ   εὔχομαι,  ἀδελφοί    μου    καὶ   ἀδελφές   μου, νὰ    ἔχουμε    παντοτινὰ  τὸ   Χριστὸ    μαζί   μας,    ὁ   ὁποῖος  καὶ    θὰ   μᾶς    σκεπάζει  μὲ  τὴ   Χάρι   Του  διὰ   πρεσβειῶν   καὶ   τῶν   ἁγίων μυροφόρων   γυναικῶν·   ἄν    θέλουμε,    βέβαια,     νὰ    κερδίσουμε   κι ἐμεῖς    τὸ    στεφάνι   τῆς    Βασιλείας    τῶν   Οὐρανῶν.   Ἀμήν!