Κυριακή της Σαμαρείτιδος (Αγίας Φωτεινής)

Όλη   αυτή    τη   περίοδο   που   διανύουμε   τώρα,   επεκτεινομένη   σε   πενήντα μέρες,  εορτάζομε  την  από  τους    νεκρούς    ανάσταση   του    Κυρίου    και  Θεού   και  Σωτήρα μας  Ιησού  Χριστού,  δεικνύοντας  με  αυτή  την παράταση   την    υπεροχή  της    απέναντι    στις    άλλες    εορτές.

Πραγματικά  όλοι όσοι  αναστήθηκαν από    τους    νεκρούς    αναστήθηκαν από  άλλους   και,  αφού  πέθαναν   πάλι,  επέστρεψαν  στη    γη.    Ο    δε  Χριστός,   αφού   αναστήθηκε   από   τους   νεκρούς,   δεν   κυριεύεται   πλέον καθόλου  από  το   θάνατο,   γιατί    δεν    επέστρεψε    πάλι   στη    γη,   αλλά ανέβηκε   στον   ουρανό,   καθιστώντας   το   φύραμά   μας   που   είχε  λάβει ομόθρονο   με    το    Πατέρα    ως   ομόθεο.

Είναι  ο    μόνος    που    έγινε   αρχή   της   μελλοντικής  αναστάσεως   όλων  και πρωτότοκος  από  τους   νεκρούς    και   πατέρας   του   μέλλοντος    αιώνος.

Και    όπως   όλοι  οι    αμαρτωλοί,   αλλά   και    δίκαιοι,   πεθαίνουν   όπως  ο   Αδάμ,   έτσι   στο  Χριστό   θα   ζωοποιηθούν   όλοι,   αμαρτωλοί   και   δίκαιοι,   αλλά ο   καθένας   στη   τάξη   του.   Όταν   καταργήσει   κάθε   αρχή   και   εξουσία   και δύναμη   και   θέσει   όλους   τους   εχθρούς   του   κάτω   από   τα  πόδια   του, τελευταίος  εχθρός  που   θα   καταργηθεί   είναι   ο   θάνατος,   κατά   τη  κοινή ανάσταση.

Ο  Κύριος   κηρύττοντας  το  ευαγγέλιο  της   βασιλείας  πριν  από    το  πάθος, δεικνύει  στους  μαθητές  ότι  η    εκλογή   των    αξίων   της  πίστεως  δεν  θα  γίνει   μόνο  ανάμεσα  στους  Ιουδαίους,  αλλά  και  ανάμεσα   στους  Εθνικούς,   στη   σημερινή   περικοπή   του   ευαγγελίου.

Έρχεται    ο   Κύριος   σε   μία   πόλη  της   Σαμάρειας που   λέγεται   Σιχάρ. (Σαμάρεια    ονομάσθηκε   η   πόλη   που   έκτισε   το   880   π.Χ.   ο  βασιλιάς   του Ισραήλ,   Αμβρί,   έπειτα    το    όρος  Σομόρ   που    ήταν   η    ακρόπολή   της    και τέλος   όλο   το   βόρειο   βασίλειο   του   Ισραήλ,  που   καταλύθηκε   από   τους Ασσυρίους  το   721  π.Χ. και  ο  ηγεμόνας  τους  εγκατέστησε  εκεί    εθνικούς από    πολλά   μέρη).

Εκεί   ήταν   η   πηγή   του   Ιακώβ,  το  πηγάδι   που  εκείνος είχε ανοίξει. Κουρασμένος   ο   Κύριος    από    την    οδοιπορία   κάθισε   μόνος   του   δίπλα    από το πηγάδι και  κάτω αφελώς, γιατί οι  μαθητές του πήγαν   να    αγοράσουν τροφές.   Έρχεται  εκεί  μια   γυναίκα    από    τη    Σαμάρεια    να    πάρει   νερό   και ο    Κύριος   διψώντας    ως   άνθρωπος,   της   ζήτησε   νερό.

Αυτή   αντιλήφτηκε   από    την εμφάνισή του  ότι  ήταν  Ιουδαίος  και  θαύμασε πως  ένας    Ιουδαίος  ζητά  νερό  από    την    εθνική   Σαμαρείτιδα. Άνγνώριζες,  της  είπε,  τη    δωρεά    του   Θεού,  ποιος  είναι  αυτός    που    σου  ζητά  να  πιει  νερό,  εσύ  θα  του  ζητούσες  και  θα σου  έδινε    ζωντανό νερό. Ο  Κύριος επιβεβαίωσε ότι άν γνώριζε θα γινόταν μέτοχος πραγματικά    ζωντανού   νερού,  όπως  έπραξε  και  απόλαυσε  αργότερα όταν  το  έμαθε,  ενώ   το  συνέδριο  των    Ιουδαίων   που   έμαθαν   σαφώς, έπειτα   εσταύρωσαν   τον   Κύριο   της  δόξης.  Δωρεά  του    Θεού   είναι,  επειδή θεωρεί  αγαπητούς  όλους  ακόμα  και  τους  μισητούς  από  τους  Ιουδαίους   εθνικούς    και   προσφέρει   τον  εαυτό   του   και   καθιστά   τους  πιστούς    σκεύη   δεκτικά   της   Θεότητός  του.

Η   Σαμαρείτιδα   δεν   κατάλαβε   το  μεγαλείο   του    ζωντανού    νερού,    απορεί που θα  βρει  νερό  χωρίς  κουβά   σε  ένα  βαθύ  πηγάδι.  Έπειτα    επιχειρεί να  τον συγκρίνει  με τον  Ιακώβ,  που  τον  αποκαλεί  πατέρα,  εξυμνώντας   το    γένος   από    τον   τόπο    και   εξαίρει    το  νερό    με    τη    σκέψη  ότι    δεν    μπορεί   να   βρεθεί   καλύτερο.   Όταν   όμως   άκουσε  ότι    το    «νερό που  θα  σου  δώσω»  θα  γίνει  πηγή  που  τρέχει  προς  αιώνια ζωή,  άφησε   λόγο    ψυχής   που   ποθεί    και   οδηγείται  προς  τη  πίστη    και    ζήτησε  να  το  λάβει  για  να μη ξαναδιψάσει.  Ο   Κύριος θέλοντας  να  αποκαλύπτεται    λίγο –   λίγο,    της  λέγει    να   φωνάξει  τον    άνδρα   της, γνωρίζοντάς   της   πόσους    άνδρες   είχε   και   αυτόν   που   έχει   τώρα   δεν   είναι δικός   της.   Εκείνη   όμως   δεν   στενοχωρείται  από τον  έλεγχο,  αλλά  αμέσως   καταλαβαίνει  ότι  ο  Κύριος είναι προφήτης  και  του  ζητά  εξηγήσεις   σε    ψηλά    ζητήματα.

Βλέπετε πόση  είναι  η  μακροθυμία  και  η  φιλομάθεια  αυτής  της  γυναίκας; Πόση    συλλογή    και    γνώση    είχε    στη    διάνοιά  της,   πόση    γνώση   της θεόπνευστης  Γραφής;  Και  αμέσως τον ρωτά που   πρέπει   να   λατρεύεται  σωστά    ο    Θεός,    εδώ    σ’   αυτό    τον   τόπο  ή    στα    Ιεροσόλυμα;   Και   τότε παίρνει   την   απάντηση,   ότι   έρχεται   η   ώρα,   οπότε   ούτε   στο    όρος   αυτό   ούτε στα   Ιεροσόλυμα   θα  προσκυνάτε   τον   Πατέρα.   Της  γνωρίζει   μάλιστα    ότι    η  σωτηρία  είναι  από τους  Ιουδαίους,    δεν    είπε    θα    είναι,   στο    μέλλον,   γιατί  ήταν  αυτός  ο  ίδιος.    Έρχεται    ώρα    και    είναι   τώρα  που   οι   αληθινοί προσκυνητές   θα   προσκυνούν   το   Πατέρα   κατά   Πνεύμα   και   αλήθεια.

Γιατί  ο  ύψιστος  και   προσκυνητός   Πατέρας,  είναι Πατέρας    αυτοαληθείας,  δηλαδή του  μονογενούς  Υιού  και  έχει    Πνεύμα   αληθείας,   το    Πνεύμα  το    άγιο    και    αυτοί    που   τον    προσκυνούν,   το   πράττουν   έτσι   διότι  ενεργούνται  δι’ αυτών.  Ο  Κύριος  απομακρύνει   κάθε    σωματική   έννοια τόπο  και  προσκύνηση,   λέγοντας:   «Πνεύμα    ο    Θεός    και    αυτοί   πουτὸν προσκυνούν   πρέπει  να  τον  προσκυνούν  κατά  Πνεύμα   και    αλήθεια».   Ως  πνεύμα  που είναι ο Θεός είναι ασώματος, το δε ασώματο   δεν   ευρίσκεται  σε   τόπο   ούτε   περιγράφεται   με   τοπικά   όρια.   Ως    ασώματος    ο   Θεός   δεν είναι   πουθενά,   ως   Θεός   δε   είναι   παντού,   ως   συνέχων   και περιέχων  το  παν.

Παντού  είναι    ο    Θεός    όχι  μόνο    εδώ   στη    γη    αλλά    και    υπεράνω    της  γης, Πατήρ  ασώματος    και    κατά    τον   χρόνο   και   σε   τόπο    αόριστος.

Βέβαια  και  η  ψυχή  και  ο  άγγελος  είναι   ασώματα,   δεν  είναι    όμως  σε τόπο,  αλλά  δεν  είναι  και  παντού, γιατί  δεν συνέχουν  το  σύμπαν  αλλά   αυτά   έχουν   ανάγκη  του   συνέχοντος.     
Η   Σαμαρείτιδα   καθώς   άκουσε   από   το   Χριστό    αυτά    τα  εξαίσια   και θεοπρεπή   λόγια,  αναπτερωμένη,  μνημονεύει  τον  προσδοκώμενο  και   ποθούμενο   Μεσσία,   τον    λεγόμενο   Χριστό    που    όταν   έρθει    θα   μας    τα διδάξει    όλα.   Βλέπετε   πως   ήταν   ετοιμότατη   για   την   πίστη;    Από    που    θα γνώριζε  τούτο,   άν   δεν   είχε   μελετήσει   τα   προφητικά   βιβλία   με   πολλή σύνεση;  Έτσι    προλαβαίνει  περί    του   Χριστού   ότι   θα   διδάξει   όλη   την αλήθεια. Μόλις  την  είδε  ο  Κύριος τόσο θερμή,  της λέγει    απροκάλυπτα: Εγώ  είμαι   ο   Χριστός,   που   σου   μιλώ.   Εκείνη   γίνεται   αμέσως   εκλεκτή ευαγγελίστρια   και   αφήνοντας  την   υδρία   και   το   σπίτι   της   τρέχει   και παρασύρει    όλους   τους  Σαμαρείτες  προς  το    Χριστό    και   αργότερα    με  τον   υπόλοιπο   φωτοειδή   βίο   της  (ως    Αγία   Φωτεινή)   σφραγίζει  με  το  μαρτύριο    την    αγάπη   της   προς    τον   Κύριο.

Απολυτίκιον.   Ήχος   δ’.

Το   φαιδρόν   της   Αναστάσεως   κήρυγμα,  εκ    του   Αγγέλου   μαθούσαι,  αι   του  Κυρίου  Μαθήτριαι,  και  την   προγονικήν  απόφασιν  απορρίψασαι,  τοις Αποστόλοις  καυχώμεναι  έλεγον· Εσκύλευται   ο   θάνατος,   ηγέρθη   Χριστός   ο  Θεός,   δωρούμενος  τω  κόσμω   το    μέγα    έλεος.

Έτερον   Απολυτίκιον    της   Μεσοπεντηκοστής. 

Μεσούσης της   εορτής   διψώσάν μου την ψυχήν   ευσεβείας πότισον   νάματα·    ότι   πάσι,   Σωτήρ   εβόησας·  Ο  διψών   ερχέσθω προς  με   και πινέτω.  Η  πηγή    της    ζωής,   Χριστέ    ο    Θεός,   δόξα   σοι.

Έτερον   Απολυτίκιον.   Ήχος   δ’.   Ταχύ   προκατάλαβε.           
Το  ύδωρ    ως   ήντλησας,  της    αιωνίου    ζωής,    ευρούσα   καθήμενον,  παρά  το   φρέαρ   σεμνή,   Χριστόν  τον   Θεόν   ημών,  λόγοις   σου   θεηγόροις,   και   εν άθλοις  ανδρείοις, ήσχυνας την απάτην, Ισαπόστολε Μάρτυς· διο  σε  Αθληφόρε  Φωτεινή,   ύμνοις  γεραίρομεν.

Κοντάκιον.   Ήχος   πλ. δ’.   Πίστιν   Χριστού.         
Πίστιν   ελθούσα  εν  τω  φρέατι,  η   Σαμαρείτις  εθεάσατο,   το    της   σοφίας ύδωρ   σε,   ω   ποτισθείσα  δαψιλώς,   βασιλείαν   την   άνωθεν   εκληρώσατο αιωνίως   η    αοίδιμος.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις  Ισαπόστολε  Φωτεινή,  η   εκ   Σαμαρείας,   ανατείλασα    ως    αστήρ· χαίροις  ή   τοις  ρείθροις,  του  νάματος  του  θείου,  και  άθλοις  μαρτυρίου, κόσμονε  υφράνασα.

Sunday of Samaritan (Agia Fotini)

All this time we are now, extending to fifty days, celebrating it from the dead resurrection of our Lord and God and Savior Jesus Christ, showing this prolongation its superiority to the other feasts.

Indeed, all those who rose from the dead were resurrected by others, and after they died again, they returned to the earth. Christ, having risen from the dead, is no longer overthrown by death, because he did not return again to the earth, but ascended to the heavens, making our passage which he had received together with the Father as an oath.

It is the only one that became the beginning of the future resurrection of all and the firstborn by the dead and father of the future century.

And just as all sinners, but also righteous, are dying like Adam, so in Christ all the sinners and the righteous will become alive, but everyone in his class. When he abolishes every authority and authority and power and puts all his enemies under his feet, the last enemy to be abolished is death, in the common resurrection.

The Lord preaching the gospel of the kingdom before passion, shows to the disciples that the election of the values ​​of faith will not only be done between the Jews, but also among the Gentiles, in the present ministry of the gospel.

The Lord comes in a city of Samaria called Sikhar. (Samaria was named the city built in 880 BC by the King of Israel, Ambris, then Mount Somor which was its acropolis and finally the whole northern kingdom of Israel, which was abolished by the Assyrians in 721 BC and their ruler installed them there in many places).

There he was the source of Jacob, the well that he had opened. Tired the Lord from the treasure sat alone beside the well and down naively, because his disciples went to buy food. There comes a woman from Samaria to get water, and the Lord thirsting as a man asked her for water.

She was aware of his appearance as a Jew and admired that a Jew asked for water from the National Samaritan. You did not know, he told her, the gift of God, who is asking you to drink water, you would ask for it and give you living water. The Lord confirmed that if he knew he would become a share of truly living water, as he did and enjoyed later when he learned it, while the conference of the Jews who learned clearly, then crucified the Lord of glory. God's gift is because he considers loved ones even hated by the Jewish nationalists and offers himself and makes the loyal vessels receptive to His Godhead.

Samaritas did not understand the grandeur of living water, she hopes to find bucket water in a deep well. Then he attempts to compare him with Jacob, who calls him father, praising the genus from the place and praising the water with the thought that he can not be found better. But when he heard that the "water that I will give you" will become a source that runs to eternal life, he leaves a word of soul that cries and leads to faith and asks to receive it in order not to retreat. The Lord wanting to be revealed shortly, tells her to shout her husband, knowing how many men she had and who she now is not hers. But she is not disturbed by control, but immediately understands that the Lord is a prophet and asks for explanations on high questions.

Do you see how much this woman's longing and prowess is? How much knowledge and collection did she have in her mind, how much knowledge of the inspired Bible? And immediately he asks him that God should be worshiped right here in this place or in Jerusalem? And then he gets the answer, that the time is coming, so neither on this mountain nor in Jerusalem will you despise the Father. She even knows that salvation is from the Jews, he said he would not be in the future because he was himself. It is time and it is now that the true pilgrims will worship the Father in Spirit and Truth.

For the high and worshiping Father is the Father of self-sacrifice, that is to say the only Son and has the Spirit of truth, the Holy Spirit, and those who worship him, do so because they act for them. The Lord removes every physical meaning place and adoration, saying, "The Spirit of God and those who worship shall worship him in Spirit and Truth." As the spirit that is God, it is inaccessible, and the intromac is not in a place, nor is it described with local limits. As a godlessness, God is nowhere, as God is not everywhere, as a present, and contains everything.

Everywhere is God not only here on earth, but also above the earth, fatherless, and in time and place indefinite.

Of course, the soul and the angel are inaccessible, but they are not in place, but they are not everywhere, because the universe does not exist, but they need the accomplice.

The Samaritans, as they hear from Christ these exquisite and divine words, overturned, mentions the expectant and eager Messiah, the so-called Christ, who when He comes will teach us everything. Do you see how ready for faith? Where would he know of this if he had not studied the prophetic books with great care? Thus, it prevents Christ to teach all truth. As soon as the Lord saw her so warm, she spoke to her plainly: I am the Christ, who I speak to you. She immediately becomes an evangelist, leaving her hydra and her house running and dragging all the Samaritans to Christ and later with her remaining photographic life (as Saint Foteini) she seals her martyrdom with her love for the Lord.

Apolyticus. Sound d '.

The angel of the Resurrection preaching, from the angel, you are the Master of the Lord, and the ancestral decision is rejected; the Apostle said, "Do not let death go, God was raised, giving the world the great mercy.

Other Apoliticius of the Mesopental.

On the feast of the feast, thirst for me the spirit of wisdom; I pray thee; yea, saith thou, Thou hast heard; Thou art thirsty to me, and I wander. The source of life, Jesus Christ, glory to you.

Another Apolitikion. Sound d '. Fast anticipated.

The water as a living, of eternal life, worshiped, in spite of the trembling, Christ, our God, your word of the prophets, and in the mourning of men, the deceit, Isapostol the Martyr, to Athífores Fotini, hymns we make up.

Kontakion. Sound flat d '. Jesus Christ.

In truth, I went to the well, the Samaritus, the wisdom of water, was watered in the kingdom of the eternal.

Majesty.

Hairos Isapostole Photiini, the Samaritan, I looked like a starter or a kennel, the torment of the uncle, and the misery of martyrdom, the world waved.