Ο Άγιος Μιχαήλ ο Ομολογητής

Ο    Άγιος   Μιχαήλ   καταγόταν   εκ   Συνάδων   της   Φρυγίας   από   γονείς πλούσιους  και  ευσεβείς,  έζησε  δε  κατά  τους  χρόνους  του  αυτοκράτορος   Λέοντος  του  Αρμενίου (813 – 820 μ.Χ.).   Από    την   παιδική του  ηλικία  είχε   αφιερωθεί   στον   Θεό και  αφού  έτυχε  ευρείας  και  επιμελούς μορφώσεως, συγκαταλεγόταν μεταξύ των   διαπρεπών  ανδρών της  εποχής   του.   Επί   Πατριάρχου   Παύλου   Δ’  του   Κυπρίου   (780 – 784 μ.Χ.) μετέβη στην Κωνσταντινούπολη, όπου, λόγω του αδαμάντινου χαρακτήρος και  της μεγάλης μορφώσεώς του κατέλαβε περιφανές αξίωμα   στα   ανάκτορα. Συνδέθηκε  με  στενότατη φιλία με  τον  Άγιο Θεοφύλακτο († 8 Μαρτίου), που  ήταν  άνδρας  επίσης ενάρετος και μορφωμένος, με τον οποίο αργότερα μετέβησαν στη μονή που είχε   ιδρυθεί από τον Πατριάρχη Ταράσιο στον Εύξεινο Πόντο, όπου εκάρησαν μοναχοί.   Για   την   μεγάλη   τους   αρετή  και   την   βαθύτατη   θεολογική κατάρτιση   πείσθηκαν   και   χειροτονήθηκαν  από  τον   Ταράσιο    κατ’   αρχάς  μεν  ιερείς,  στη   συνέχεια δε ο  μεν Θεοφύλακτος  Επίσκοπος   Νικομηδείας,  ο    δε    Μιχαήλ    Επίσκοπος   Συνάδων.

Και   στη    νέα    αυτή   θέση   του   διέλαμψε   για   τον   ένθεο   ζήλο   τους, διδάσκοντας  υπερασπιζόμενος  την    Ορθόδοξη   πίστη.  Αλλά  ο  ιερός  ζήλος του  Μιχαήλ  προς  την    Ορθοδοξία   καταφάνηκε,  όταν    ενέσκηψε    ο πόλεμος   κατά   των   ιερών   εικόνων   επί   αυτοκράτορος   Λέοντος   Ε’  του Αρμενίου.    Με    ανυπέρβλητο   θάρρος  και  παρρησία  δεν   δίστασε   να ελέγξει  δημόσια    αυτόν   για   τον   άθεο   και    ασεβές    διάταγμά   του   και   να αναθεματίσει    εκείνους   που   δεν    προσκυνούσαν    τις    άγιες    εικόνες.

Όταν  αποφασίσθηκε να ζητηθεί  η  γνώμη  και  η  βοήθεια  του  Επισκόπου  Ρώμης,   ο    Άγιος   Μιχαήλ   κρίθηκε   ως    ο   καταλληλότερος   και  εστάλη  προς τούτο  στη   Ρώμη.   Ο  Πάπας   Λέων Γ’  (795 – 816  μ.Χ.) κατεδίκασε την εικονομαχία και ενθάρρυνε τον   Πατριάρχη  στον   αγώνα του,  αφού γνωστοποίησε τις αποφάσεις του  και  δι’ επιστολής,  την    οποία παρέδωσε στον  Άγιο Μιχαήλ.  Παρά    ταύτα   ο   αυτοκράτορας  παρέμενε  αμετάθετος στα ασεβή    φρονήματά   του   και  εξαπέλυσε  άγριο διωγμό  κατά  των αντιτιθεμένων  κληρικών.  Έτσι,  αφού  συνελήφθη    και  ο  Άγιος  Μιχαήλ,  κατ’ αρχάς   εξορίσθηκε  στο  φρούριο  της  Ανατολής Ευδοκιάς,   στη  συνέχεια   δε   σε  διάφορα   μέρη,   καταταλαιπωρούμενος    και  στερούμενος   τα  πάντα,  αλλά   διατηρώντας   ακμαίο  το  φρόνημα  και  εξακολουθώντας, με τους  εμπνευσμένους λόγους του, να    υπερασπίζεται την   Ορθόδοξη   πίστη.

Κατά   την   υπερδεκαετή    αυτή    εξορία  του   εξ’   αιτίας   των    κακουχιών    και της   μεγάλης    ηλικίας,    αφού    ασθένησε,   κοιμήθηκε    με   ειρήνη.

Γράφοντας  ο  Θεόδωρος   ο  Στουδίτης   προς   τον   Μητροπολίτη   Νικαίας Πέτρο, ιστορεί  τις    τελευταίες    στιγμές    και    την   κοίμηση    του   Αγίου Μιχαήλ,   του   οποίου   τις   αρετές   επαινεί:   την   αγνεία,  τη   φιλοξενία,  την ταπείνωση,   τη   μετριοφροσύνη.       
Η  αγία  κάρα   αυτού  είναι  αποθησαυρισμένη  στη  μονή  Μεγίστης Λαύρας   του  Αγίου   Όρους, αφού   δωρήθηκε   από   τους   βασιλείς   Βασίλειο και    Κωνσταντίνο.

Απολυτίκιον.   Ήχος   δ’.   Ταχύ   προκατάλαβε.    
Θεώ   αναθεμένος,   την   σην   ζωήν   εκ   παιδός,  ποιμήν  ανηγόρευσαι,   και Ιεράρχης   σεπτός,  Χριστού  ιερώτατε·  όθεν  την  του Δεσπότου,  ως   τιμήσας Εικόνα, θλίψεις εν εξορίαις, Μιχαήλ  καθυπέστης·   και   νυν   αναπηγάζεις ημίν,   ρείθρα    ιάσεων.

Κοντάκιον.   Ήχος   δ’.   Επεφάνης   σήμερον.        
Ώσπερ μέγας  ήλιος   εξανατείλας,   καταυγάζεις    άπαντας,  των   αρετών   σου τω   φωτί,   και    των   θαυμάτων   ταις   λάμψεσι,   θαυματοφόρε   Αγγέλων ομώνυμε.

Μεγαλυνάριον.
Κλήσιν  αγγελώνυμον  εσχηκώς,   ισάγγελος  ώφθης,   εν   τω   κόσμω   μετά σαρκός,    ως   ιερομύστης,   και   στύλος   Εκκλησίας·   ένθεν   ω   Μιχαήλ   σε, Χριστός   εδόξασε.

St. Michael the Confessor

Saint Michael was descended from Phrygian Synasms by rich and pious parents, and he lived during the times of Emperor Leo of Armenian (813-820 AD). Since his childhood he had been devoted to God, and since he was widely and diligently educated, he was one of the eminent men of his time. Patriarch Pavlos IV of Cyprus (780-784 AD) went to Constantinople, where, due to his diamantic character and his great education, he assumed an extraordinary office in the palace. He was connected with a close friendship with Saint Theophylocus († 8 March), a man also virtuous and educated, with whom he later went to the monastery that was founded by Patriarch Tarasios in the Black Sea where monks were conjured up. For their great virtue and profound theological training, they were convinced and ordained by Tarasio first by priests, then by Theofylakos Bishop of Nicomedia, and by Michael Bishop of Synas.

And in this new position he blessed for their insolent zeal, teaching to defend the Orthodox faith. But the sacred zeal of Michael to Orthodoxy came to light when the war against the sacred images was launched against Emperor Leo E of Armenian. With insurmountable courage and boldness he did not hesitate to publicly control him for his unethical and ungodly decree and to overthrow those who did not worship the holy images.

When it was decided to seek the advice and help of the Bishop of Rome, St. Michael was judged to be the most appropriate and sent for this purpose in Rome. Pope Leo III (795-816 AD) condemned the iconoclasm and encouraged the Patriarch in his struggle after communicating his decisions by a letter he handed over to St. Michael. Nevertheless, the emperor remained immovable in his wicked thoughts and unleashed violent persecution against the opposing clergy. So after St. Michael was arrested, he was first exiled to the fortress of East Evdokia, then to various places, deprived of everything and deprived of everything, but keeping up with the wisdom and continuing, with his inspirational reasons, to defend the Orthodox faith.

During his over-ten years of exile due to the hardships and the elderly, after illness, he slept in peace.

Written by Theodore Stouditis to Metropolitan Nicaea Peter, he chronicles the last moments and the demise of St. Michael, whose virtues he praises: praise, hospitality, humility, modesty.

His holy cart is buried in the monastery of Megisti Lavra of Mount Athos, since he was donated by the kings of Basil and Constantine.

Apolyticus. Sound d '. Fast anticipated.

I am appointed to the life of a child, a shepherd, and a hierarch of the sepulcher, of Christ, a priest; therefore to the Despot, as a honorable image, sorrows in exile, Michael a deceiver, and now you are bouncing off, a kennel of grief.

Kontakion. Sound d '. I'm afraid today.

A great sun of hell, you swallow every one of your virtues, light, and your wonders shine, we adore angels.

Majesty.

Call the gospel in vain, you have been in the midst of the flesh, as a priest, and a pillar of the Church, in which Michael was in Christ;