Ο Άγιος Αλέξιος ο Υπερασπιστής της Ορθοδόξου Πίστεως

Ο    Άγιος    Αλέξιος,   ο   Υπερασπιστής  της  Ορθοδόξου   πίστεως, γεννήθηκε   στην Αυστροουγγαρία στις 18 Μαρτίου του 1854 από  μία  φτωχή  οικογένεια    Καρπαθορώσων.    Όπως    πολλές  άλλες  οικογένειες  στην  Αυστροουγγρική   αυτοκρατορία,  η    οικογένεια    του  Αλεξίου   Τοθ    ήταν    αρχικά    συνδεδεμένη  με   τους    Ουνίτες.    Ο  πατέρας  και  ο  αδελφός  του  Αλεξίου  ήταν   «ιερείς»  και    ο   θείος    του  ήταν    «Επίσκοπος»   των   Ουνιτών.   Έλαβε    εξαιρετική    μόρφωση    και έμαθε  πολλές   γλώσσες   (καρπαθορωσικά,   ουγγρικά, ρωσικά, γερμανικά,   λατινικά   και   ελληνικά   μόνο   για   ανάγνωση). Νυμφεύθηκε τη Ροζαλί  Μιχάλιτς,  την  θυγατέρα  ενός «ιερέως» και  χειροτονήθηκε   «πρεσβύτερος»   στις    18  Απριλίου    1878.  Η   γυναίκα  του   πέθανε  σύντομα  και  μετά  από  λίγο και    το    μονάκριβο   παιδί του.    Ο   Αλέξιος   άντεξε τις δοκιμασίες  αυτές  με  την υπομονή  του  Ιώβ.

Τον   Μάιο   του   1897   ο   Αλέξιος   ανεδείχθη   γραμματέας του Επισκόπου Πρέσωβ  και  υπεύθυνος  του  διοικητικού  τομέα  της  Επισκοπής.  Επίσης, του ανατέθηκε η διεύθυνση   ενός    ορφανοτροφείου.  Στο  σεμινάριο    του  Πρέσωβ ο   Αλέξιος    Τον   δίδαξε   εκκλησιαστική  ιστορία  και  κανονικό  δίκαιο,  γνώσεις που  τον βοήθησαν πάρα πολύ  στην    μετέπειτα    ζωή    του    στην    Αμερική.

Τον  Οκτώβριο   του   1889   ανέλαβε   ιερατικά   καθήκοντα   σε   μία ουνιτική   ενορία στη Μινεάπολη της Μινεσότας. Όμως, μέσα από διάφορες   εκκλησιαστικές   περιπέτειες,   αποφάσισε   να απευθυνθεί    στον   Ρώσο   Ορθόδοξο    Επίσκοπο   Βλαδίμηρο.   Στις   25    Μαρτίου   του 1891,   ο   ιερέας    Αλέξιος   Τοθ    και    3.614    ενορίτες   του   προσήλθαν  στην  Ορθόδοξη  Εκκλησία  και  την πίστη  των  προγόνων  τους.   Οι  ενορίτες,  θεωρώντας  αυτό  το  γεγονός  ως  ένα νέο θρίαμβο  της  Ορθοδοξίας,  αναφώνησαν   με   χαρά:   «Δόξα   Σοι,  ο  Θεός,   για   το  μεγάλο  Του  έλεος».

Το  παράδειγμα  του  Αγίου  Αλεξίου  και  της  ενορίας του,  που  επέστρεψαν   στην    Ορθοδοξία,    ήταν    ενθαρρυντικό    για    εκατοντάδες    άλλους    Ουνίτες.    Ο   πατήρ   Αλέξιος   ήταν   φως   επί   τη   λυχνία   και   αποτελούσε   φωτεινό   παράδειγμα    για    τους   πιστούς.  Με  το  τολμηρό  κήρυγμά του  εξέθεσε  την κακόπιστη  διδασκαλία  που  είχε παραπλανήσει  τους    ανθρώπους,   αλλά   ήταν  πολύ  διακριτικός, για να μην καλλιεργήσει στο ποίμνιό του  τη μισαλλοδοξία.  Αναδείχθηκε   κήρυκας   της    θεοσεβούς  θεολογίας  και  του   ορθού    δόγματος  και  συνέγραψε  αρκετά  συγγράμματα  για    την    ορθόδοξη   πίστη    και    τον    ορθόδοξο   βίο.

Ο ενάρετος ιερέας, για   να   ανταπεξέλθει   στις   βιοτικές   ανάγκες,   ήταν   αναγκασμένος    να    εργάζεται  σε  ένα  φούρνο.  Άν  και  τα  χρήματά  του  ήταν λίγα,   δεν  π αράλειπε   να   δίνει   ελεημοσύνη    στους    φτωχούς  και  τους  ενδεείς. Μοιραζόταν   τα   χρήματα   με άλλους κληρικούς που   ήταν   σε   χειρότερη   κατάσταση    από    αυτόν  και    συνέφερε  στην  ανοικοδόμηση  εκκλησιών  και στην  εκπαίδευση    των    φοιτητών   Θεολογίας.  Δεν    ήταν    ανήσυχος    σχετικά  με την ζωή   του,   για το τι θα   έτρωγε και τι  θα  ενδυόταν.  Έχοντας  εμπιστοσύνη στον Κύριο ακολουθούσε την προτροπή του Ευαγγελίου:   «ζητείτε   δε   πρώτον  την  βασιλείαν  του  Θεού  και  την  δικαιοσύνην  αυτού,  και  ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν». Με αυτό τον τρόπο υπέφερε   τη   θλίψη,  τη  συκοφαντία και   τις   φυσικές   επιθέσεις   με υπομονή   και   πνευματική   χαρά,   υπενθυμίζοντάς  μας  ότι   «παντός  δυνατοτέρα  εστίν    η  ευσέβεια»    και    όπως    και   ο  Ιωσίας   «κατευθυνόταν    εν    επιστροφή    λαού».

Ο    Άγιος  Αλέξιος συνέβαλε στη  δημιουργία  και  στην  επιστροφή  πολλών   ουνιτικών   κοινοτήτων   στην   Ορθοδοξία.   Από   το   1909,   την περίοδο   της   μακαρίας   κοιμήσεώς   του,   χιλιάδες   Καρπαθορώσοι    και  Γαλισιανοί    Ουνίτες   είχαν  επιστρέψει  στην  Ορθοδοξία.  Αυτό  ήταν  ένα   σημαντικό    γεγονός    στην ιστορία της   ιεραποστολής   στην Αμερικής,  το   οποίο   συνέβαλε   καθοριστικά   στην    εκεί    εδραίωση  της    Ορθοδοξίας.

Το  1907   ο   Άγιος   αρνήθηκε   την   υποψηφιότητά   του  για   τον  επισκοπικό  βαθμό προτείνοντας   κάποιον   νεότερο   για   τη   θέση   αυτή.
Ο  Άγιος  Αλέξιος  κοιμήθηκε  με  ειρήνη    την   Παρασκευή    7  Μαΐου  1909.    Τα   ιερά  λείψανά  του  φυλάσσονται  στη  μονή  του  Αγίου  Τύχωνος    στη    νότια   Καναάν    της  Πενσυλβανίας.

Saint Alexios the Defender of the Orthodox Faith

Saint Alexius, the Defender of the Orthodox Faith, was born in Austro-Hungary on 18 March 1854 by a poor family of Karpathoros. Like many other families in the Austro-Hungarian Empire, the family of Alexios Thoth was originally associated with the Unites. Father and his brother Alexios were "priests" and his uncle was the "Bishop" of the Unites. He received excellent education and learned many languages ​​(Carpathian, Hungarian, Russian, German, Latin and Greek for reading only). He married Rosalie Mihalic, the daughter of a priest, and was ordained "eldest" on April 18, 1878. His wife died shortly afterwards and his only child. Alexius endured these trials with Job's patience.

In May 1897 Alexius was appointed secretary of Bishop Pretsov and head of the administrative district of Episkopi. He was also assigned the direction of an orphanage. At the preschoom seminary Alexius taught him ecclesiastical history and normal law, knowledge that helped him very much in his later life in America.

In October 1889 he assumed priestly duties in a Uunian parish in Minneapolis, Minneapolis. However, through various ecclesiastical adventures, he decided to address the Russian Orthodox Bishop Vladimir. On March 25, 1891, Priest Alexios Toth and his 3,614 parishioners arrived at the Orthodox Church and the faith of their ancestors. The parishioners, considering this event as a new triumph of Orthodoxy, joyfully exclaimed: "Glory be to God, for His great mercy."

The example of Saint Alexios and his parish, who returned to Orthodoxy, was encouraging for hundreds of other Unites. Father Alexius was light on the lamp and was a bright example for the faithful. With his bold preaching, he exposed the mischievous teaching that had deceived the people, but he was very discreet, not to cultivate into his flock the intolerance. He became a preacher of the theological doctrine and the right doctrine and wrote several writings on Orthodox faith and Orthodox life.

The virtuous priest, in order to meet his living needs, was forced to work in an oven. Although his money was little, he did not want to give alms to the poor and needy. He shared the money with other clergy who were worse than him and contributed to the rebuilding of churches and the education of theology students. He was not worried about his life, what he would eat and what he would wear. Having confidence in the Lord was following the Gospel's prompting: "You first seek the kingdom of God and his righteousness, and these things are always added to you." In this way he suffered sadness, slander, and physical attacks with patience and spiritual joy, reminding us that "all piety is possible" and, like Josiah, "was directed to the return of the people."

Saint Alexius helped create and return many Orthodox communities to Orthodoxy. Since 1909, during his mercenary cave, thousands of Karpathoros and Galissian Unites had returned to Orthodoxy. This was an important event in the history of the mission in America, which contributed decisively to the consolidation of Orthodoxy.

In 1907 the Saint denied his candidacy for the episcopal degree by suggesting someone newer for this position.

Saint Alexios slept peacefully on Friday, May 7, 1909. His holy relics are kept in the Monastery of Saint Tychon in southern Kanana, Pennsylvania.