Ο Όσιος Αρσένιος ο Μέγας

Ο   Όσιος   Αρσένιος   ο   Μέγας   γεννήθηκε   στη   Ρώμη,   στην   εκκλησία  της οποίας  ήταν  διάκονος, από  γονείς πλούσιους  και    ευσεβείς    και    έζησε  κατά   τους   χρόνους    του    αυτοκράτορος    Θεοδοσίου   του   Μεγάλου   (379 – 395 μ.Χ.).   Διακρινόταν  για  τη  σοφία,  το  άμεμπτο  ήθος  και τις ποικίλες  αρετές   του.   Διήλθε   τη  ζωή   του   με   την  προσευχή,  την  λατρευτική   ζωή,  την  μελέτη  και την  τήρηση  των  θείων  εντολών    και    έμαθε    και    την   «άγνωστον   γνώσην».   Τη   γνώση,   δηλαδή,   που   δεν   μπορεί   να   γίνει κατανοητή   με  το   ανθρώπινο   μυαλό,  αλλά  αποκαλύπτεται  από    τον   Θεό  στην    κεκαθαρμένη    καρδιά.   Με   άλλα   λόγια,   εντρύφησε   με   την   μελέτη   και τον   τρόπο   της   ζωής   του στα μυστήρια  της Βασιλείας του  Θεού  και  αναδείχθηκε  σοφός διδάσκαλος  και άριστος παιδαγωγός. Εξαιτίας αυτού, με την υπόδειξη του βασιλέως Γρατιανού και του Πάπα  Ιννοκεντίου, προσλήφθηκε από  τον  αυτοκράτορα Θεοδόσιο  ως διδάσκαλος    των    υιών    του    Αρκαδίου    και    Ονωρίου.

Στην   Κωνσταντινούπολη έγινε   δεκτός   με   μεγάλες   τιμές,   του   δόθηκε   ο τίτλος του πατρικίου και ετιμάτο ως βασιλοπάτωρ, όπου όλοι τον θαύμαζαν   για   τις   πολλές   γνώσεις   και   τη   σεμνότητα   του   ήθους   του. Αποφεύγοντας  τους   θορύβους   της   πόλεως   και   τον   πολυτελή   βίο   στα ανάκτορα,  παρακαλούσε  τον  Θεό  να  τον  βοηθήσει  να  απαλλαγεί  από    τα   υψηλά   του   καθήκοντα   και   να   τον   οδηγήσει   σε   οδό   σωτηρίας.   Οι παρακλήσεις του Οσίου εισακούσθηκαν και μία ημέρα  άκουσε  υπερκόσμια   φωνή,   η   οποία  τον  προέτρεπε  να  εγκαταλείψει  τον    κόσμο.  Ευθύς  αμέσως απέβαλε  τα  λαμπρά  του  ενδύματα και αφού μεταμφιέσθηκε, έφυγε στην Αίγυπτο, εισήλθε σε Σκήτη και εκάρη μοναχός. Εκεί  έλαβε την πληροφορία από τον Θεό να ασκηθεί περισσότερο στη σιωπή και την ησυχία.  Η  υπεροχή του  κατά τη μόρφωση και τα ιερά γράμματα και το ασκητικό του ήθος, η ταπεινοφροσύνη και οι κατά Θεόν αρετές του, τον ανέδειξαν σε πνευματικό   προεστώτα    μεταξύ   των   συνασκητών   του    στην    έρημο.   Η φήμη   της    αγιότητάς   του   διαδόθηκε σε   όλη   την   περιοχή,  πολλοί  δε  από  τις  πόλεις   προσέρχονταν,   για   να   ακούσουν   την   διδασκαλία   του,   να ωφεληθούν   πνευματικά   και   να   λάβουν   την   ευλογία  του.   Ακόμη   και   ο Πατριάρχης   Αλεξανδρείας   Θεόφιλος   επισκέφθηκε    πολλἔς   φορές   τον  Όσιο   Αρσένιο,  για να  τον  συμβουλευθεί επί  θεολογικών  και  εκκλησιαστικών   ζητημάτων.

Σε   μία   από  τις  επισκέψεις  του  ο  Αλεξανδρείας    Θεόφιλος   μαζί   με μερικούς   άλλους   παρακάλεσε  τον   Όσιο   να   τους   πει   κάποιο λόγο,  για    να  ωφεληθούν πνευματικά.   Τότε   ο   Μέγας   Αρσένιος   τους  ρώτησε:    «Εάν   σας πω κάποιο  λόγο,   θα   τον   εφαρμόσετε;».   Και   όταν   εκείνοι   απάντησαν   ναι, τους αποκρίθηκε:   «Όπου  ακούετε ότι ευρίσκεται ο Αρσένιος, μη πλησιάσετε   σε   αυτόν».   Το   περιστατικό  αυτό   δείχνει   τη   μεγάλη   του ταπείνωση.    Βίωνε    στην   καθημερινή  του    ζωή    το    λόγο  «όσο  μέγας  εί,  τοσούτον  ταπείνου  σεαυτόν».

Ο  Όσιος,  για  να  αποφύγει  την κοινωνικότητα  και  τις συχνές  βαρβαρικές εισβολές και για να επιδοθεί   απερίσπαστος   στην   προσευχή και  τον καθαρό ασκητικό  βίο,  εγκατέλειψε  τη  Σκήτη  και  με  την συνοδεία  των  μαθητών    του   Αλεξάνδρου    και   Ζωΐλου  κατέφυγε  στην  Πέτρα,   κοντά   στην   Μέμφιδα,   και   μετά   στην   Κανώπη,   εκεί   όπου   το   445   μ.Χ. κοιμήθηκε   με   ειρήνη.   Όταν   πλησίαζε   η   ώρα   της   εξόδου   του   από   την πρόσκαιρη   αυτή    ζωή,  τον    ρώτησαν   οι   μαθητές   του,   σε    ποιον    τόπο    και  πώς  θα   ήθελε   να   τον   ενταφιάσουν,  και εκείνος,  ο  μακάριος  τους  αποκρίθηκε:   «Ω,   τέκνα   μου, να  δέσετε  σχοινίον    εις   τους   πόδας   μου   και   να με  σύρετε  εις  το   βουνόν».    Είναι   και   αυτή    η    απάντηση   ενδεικτική    της μεγάλης   ταπεινώσεώς   του.

Ο Άγιος  Νικόδημος  ο    Αγιορείτης   περιγράφει  και    την    εξωτερική    όψη  του   Οσίου    και   λέγει  ότι  ο  Όσιος    Αρσένιος   ήταν   «ξηρός  το  σώμα    και  μακρύς  εις   το   μέγεθος, είχε τα  γένεια  μακριά  έως    την   κοιλίαν,  το  είδος  του  προσώπου του ήτο αγγελικόν και   σεβάσμιον,   ως   το   του   Πατριάρχου   Ιακώβ».   
Αξιοσημείωτα  είναι  τα  τρία  αποφθέγματα  τα    οποία   μας   άφησε ο Όσιος   Αρσένιος. Πρώτον,  η    υπενθύμιση,  που   συνήθιζε  να κάνει  στον  εαυτό   του   να    μην   ξεχάσει  ποτέ  τον    λόγο  για  τον  οποίο  ζούσε  και   για  τον  οποίο  πήγε στην  έρημο. Και  ο  λόγος  αυτός  δεν  είναι    άλλος    από  την  θέωση,  που  είναι   και  ο  σκοπός  ζωής  όλων  των  Χριστιανών. Δεύτερον, το  «ο Θεός μου, μη εγκαταλείπης  με,  ότι  ουδέν  εποίησα  αγαθόν  ενώπιόν  Σου,  αλλά  δος μοι  δια την  αγαθότητά  Σου  βαλείν  αρχήν».   Δηλαδή,   ο    Όσιος    Αρσένιος   θεωρούσε  τον   εαυτό   του   πολύ  αμαρτωλό,  αισθανόταν    ότι    δεν    έχει   κάνει   κανένα    καλό    στη   ζωή    του  και   παρακαλούσε    τον    Θεό    να    μην    τον    εγκαταλείψει,    αλλά    να    τον αξιώσει  να   βάλει   αρχή   μετανοίας.   Τρίτον,   η   συμβουλή   «πάσαν σου  την σπουδήν   ποίησον,  ίνα    η    ένδον   σου  εργασία  κατά   Θεόν    ή,    και  νικήσης    τα  έξω   πάθη».   Δηλαδή,   μας   προτρέπει   ο    Όσιος,   όπως  ερμηνεύει   ο   Άγιος Νικόδημος   ο   Αγιορείτης,  ότι    όλη   τη   σπουδή   μας   πρέπει   να   έχουμε   στο   να γίνεται  η εσωτερική  εργασία  της  ιεράς  προσευχής  και  νήψεως,  καθαρά  και  μόνο    για   τον    Θεό,   διότι    εάν   αυτή   ενεργείται   καθαρά,   θα νικήσουμε τα εξωτερικά πάθη του   σώματος.   Την   παραπάνω   συμβουλή  του  Οσίου   Αρσενίου   την  αναφέρει   πολλές   φορές  στους   λόγους   του   ο μεγάλος Πατέρας και Διδάσκαλος της Εκκλησίας μας,   ο   Άγιος  Γρηγόριος ο   Παλαμάς,   Αρχιεπίσκοπος   Θεσσαλονίκης.

Απολυτίκιον.   Ήχος   πλ. α’.   Τον   συνάναρχον  λόγον.           
Των    τερπνών   απανέστης  εμφρόνως   Όσιε,   χρηματισθείς   ουρανόθεν   ως Αβραάμ ο κλεινός, και Αγγέλων μιμητής ώφθης τω βίω σου, λόγω εμπρέπων  πρακτικώ, και σοφία αληθεί, Αρσένιε θεοφόρε. Και νυν απαύστως   δυσώπει,    ελεηθήναι    τας    ψυχάς    ημών.

Κοντάκιον.   Ήχος    πλ. δ’.   Τη    υπερμάχω.

Ως    της    σοφίας    ενθεώτατον    θεράποντα

Και    ησυχίας    οδηγόν    και    θείον   γνώμονα

Ευφημούμεν    σε    οι    δούλοί   σου   θεοφόρε·

Αλλ’    ως    θείας    κοινωνός   μακαριότητος

Εκ   παντοίων   ημάς   λύτρωσαι   κακώσεων,
Ίνα  κράζωμεν,   χαίροις    Πάτερ    Αρσένιε.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις   της   σοφίας   λύχνος   λαμπρός,   και  της   ησυχίας,   φοίνιξ   όντως   ο ευθαλής,  ο   πράξεσι  θείαις,   κομών   και   θεωρίαις, Αρσένιε  παμμάκαρ,  Οσίων    καύχημα.

Saint Arsenios the Great

Saint Arsenios the Great was born in Rome, in the church of which he was a deacon, from wealthy and pious parents, and lived during the times of Emperor Theodosius the Great (379-395 AD). He was distinguished for his wisdom, his impeccable ethos and his various virtues. He passed his life with prayer, worship, study and observance of divine commandments and learned the "unknown knowledge". Knowledge, that is, can not be understood with the human mind, but is revealed by God in the purified heart. In other words, he enlightened with the study and the way of his life in the mysteries of the Kingdom of God and became a wise teacher and excellent pedagogue. Because of this, he was hired by the emperor Theodosius as the teacher of the sons of Arkadi and Onirius, with the suggestion of King Gratian and Pope Innocent.

In Constantinople he was received with great honors, he was given the title of patrician and honored as a king, where everyone admired him for his many knowledge and modesty of his morals. Avoiding city noise and luxurious living in the palace, he begged God to help him get rid of his high duties and lead him on a path of salvation. The appeals of the Hosios were heard and one day he heard a supersonic voice that prompted him to leave the world. Immediately he removed his brilliant garments and after being disguised, he left for Egypt, entered Skete and a monk. There he received the information from God to exercise more in silence and silence. His superiority in education and the sacred letters and his ascetic ethos, humility and his virtues, have elevated him to spiritual privileges among his deserters in the wilderness. The reputation of his holiness spread throughout the region, many of the cities coming to listen to his teaching, to benefit spiritually and to receive his blessing. Even Patriarch of Alexandria Theophilus visited St. Arsenios many times to consult him on theological and ecclesiastical issues.

In one of his visits, Alexandria Theophilos and some others beseeched Osios to tell them a reason to benefit spiritually. Then the Grand Arsenios asked them: "If I tell you a word, will you apply it?" And when they answered yes, he replied: "Where you hear Arsenios being found, do not approach him." This incident shows his great humiliation. He was living in his everyday life the word "as much as I am, to your humbly".

In order to avoid socialism and frequent barbaric invasions and to indulge in prayer and pure ascetic life, Osios abandoned Skete and, with the accompaniment of the students of Alexandros and Zoilos, resorted to Petra, near Memphis, and then to Kanopi, where in 445 AD he slept with peace. When the time of his departure from this temporary life approached, his disciples asked him, in which place and how he wanted to bury him, and he, the blessed, replied: "Oh, my children, tie rope to the feet and drag me to the mountain. " It is also the answer that is indicative of his great humiliation.

Saint Nicodemus of Hagiorite also describes the outer aspect of Hosios and says that Saint Arsenios was "the body dry and long in size, it was far away to the belly, the kind of face was angelic and venerable, as it was Patriarch Jacob ".

Notable are the three phrases left by Saint Arsenios. First, the reminder, which he used to make himself never forget about why he lived and for whom he went to the desert. And this reason is no more than theosis, which is the purpose of life of all Christians. Secondly, "My God, do not forsake me, that I have not done good in Your sight before Thy, but for My goodness I have given authority". That is, Saint Arsenios considered himself very sinful, felt he had done no good in his life, and begged God not to forsake him, but to claim him to start a repentance. Thirdly, the advice "do you praise, pray, be your work against God, or, and defeat the outward passions." That is, the Holy One urges us, as Saint Nicodemus the Athonite interprets, that all our study must have in making the inner work of the sacred prayer and innocence, purely for God, because if we act purely, we will defeat the external passions of the body. The above counsel of Oshi Arsenios is often mentioned in his words by the great Father and Master of our Church, Saint Gregory Palamas, Archbishop of Thessaloniki.

Apolyticus. Sound flat a'. The conclave.

Of the terrains that are now in the world, Ois, a queen of heaven as Abraham the kneel, and an angel imitator, I am in the midst of you, because of my prayers, and wisdom is true, Arsene the theorist. And now he is hurting us, our souls are worshiped.

Kontakion. Sound flat d '. I'm overwhelmed.

As the wisdom of the clever therapist

And quiet guiding and divine guidance

We speak to your servants the godfather;

But as a divine companion of blessedness

In all ours ye shall redeem the injuries,

We bark, joy, Father Arsene.

Majesty.

Hear the wisdom of the wisdom, and the peace, the palm of the brute, the act of the saint, of the comrades, and of the theorist, Arsene the Almighty;