Ο Άγιος Νικόλαος ο Οσιομάρτυρας ο Νέος ο εν Βουνένοις

Ο   Άγιος  Οσιομάρτυρας  Νικόλαος  ο  Νέος  γεννήθηκε  πιθανώς  στη    γη  της Μικράς  Ασίας.  Από    την   παιδική   του   ηλικία    διακρινόταν  για  την  θερμή   πίστη,   την   αγάπη   προς   τον   Θεό   και   την   ευσέβειά   του.   Η   αρετή   και  η  ανδρεία   του   Νικολάου   δεν   μπορούσαν   να   κρυφθούν.  Η    φήμη  του ξεπέρασε γρήγορα  τα  στενά  όρια  της πατρίδος του  και  απλώθηκε  μέχρι  και  αυτή    την  Βασιλεύουσα,  την  Κωνσταντινούπολη.  Ο   τότε  αυτοκράτορας  Λέων  ο    ΣΤ’    ο   Σοφός   (886 – 912   μ.Χ.)   ζήτησε   και    γνώρισε  το  Νικόλαο.  Εκτίμησε  αμέσως, με  την  πρώτη  επαφή  μαζί  του,  τα  σωματικά   και  ψυχικά του  χαρίσματα  και τον  διόρισε  αρχηγό  του  αυτοκρατορικού    αποσπάσματος    της   Λαρίσης,   που   είχε   ως   σκοπό   να φρουρεί   και   να   υπερασπίζεται   την   πόλη   αυτή   της   Θεσσαλίας.

Ανέλαβε  τα  καθήκοντά  του  με  ζήλο.  Το  πέρασμα  του  χρόνου    αύξανε την   πνευματικότητα   του   Νικολάου   και   την  αγάπη    των   στρατιωτών   και  του   λαού    στο  πρόσωπό   του.

Όταν    οι   Άβαροι   έφθασαν   μέχρι   τη   Θεσσαλία,  έκαναν  βαρβαρική  επιδρομή   και    σκορπούσαν  παντού  την  ερήμωση   και  το  θάνατο.  Ο  Νικόλαος  με  τις   λιγοστές   δυνάμεις   του   προσπάθησε   να   αναχαιτίσει   τον εχθρό. Οι παμπληθείς όμως δυνάμεις των αντιπάλων εύκολα επικράτησαν   και  επιδόθηκαν   σε   γενικές   σφαγές   και   λεηλασίες.  Πολλοί   από  τους    κατοίκους   εγκατέλειψαν  την  πόλη  και  την  περιοχή  και κατέφυγαν  σε  ορεινά  μέρη. Τελικά  και  ο  Νικόλαος  με  όσους  στρατιώτες  είχαν    απομείνει  πορεύθηκε   στο    δάσος    που  βρισκόταν  στο  όρος  της  Βουνένης,  όπου  υπήρχαν   πολλοί   ασκητές   με   τα   ασκητήριά τους  στα  απόκρημνα  υψώματα.  Εγκαταστάθηκε κοντά τους συναγωνιζόμενος   αυτούς   στην   άσκηση   και   την   προσευχή.  Μαζί   του    είχε  και  τους  στρατιώτες  του,  που  ζούσαν    και  αυτοί    την    αγγελική    ζωή  των  μοναχών.

Κάποιο βράδυ, ενώ ο  Όσιος προσευχόταν, Άγγελος Κυρίου παρουσιάσθηκε και   προανήγγειλε τον   μαρτυρικό   τους   θάνατο:   «Δεύρο, αθληταί του Χριστού,  προς  το  μαρτυρήσαι  εαυτούς  ευτρεπίσατε».  Πράγματι  οι    εχθροί   τους   συνέλαβαν και τους υπέβαλαν σε πλήθος βασανιστήρια.  Τους   προέτρεψαν    να    αρνηθούν  την  πίστη  τους.  Εκείνοι  έμειναν  αμετακίνητοι στην πατρώα ευσέβεια και τελειώθηκαν μαρτυρικά.   Τα    ονόματά   τους   γράφηκαν   στο   βιβλίο   της   ζωής.   Από   αυτά  μας  είναι  γνωστά  τα  ακόλουθα: Ακίνδυνος, Αρμόδιος, Γρηγόριος, Δημήτριος,  Ευώδιος,  Θεόδωρος,  Ιωάννης, Μιχαήλ,  Παγκράτιος,  Παντολέων,   Χριστόφορος    και    Αιμιλιανός.

Ο  βιογράφος  του  Αγίου  Νικολάου  μαζί  με  τα  ονόματα  των  στρατιωτών Μαρτύρων  αναφέρει  και  τα  ονόματα  δύο  γυναικών μαρτύρων,  Ειρήνης  και Πελαγίας. Προφανώς θα  πρόκειται  για  δύο   ηρωίδες    Χριστιανές  γυναίκες, που   μαρτύρησαν  για  την  αγάπη  του  Χριστού.  Θα    ανήκαν στον  άμαχο   πληθυσμό   της   πόλεως   Λαρίσης,   που είχε   καταφύγει   στα   ορεινά   του   Τυρνάβου.

Ο   μακάριος Νικόλαος,  διακρινόμενος  για  την    ανδρεία   του,   κατόρθωσε  να   διαφύγει  τη  μανία  του  εχθρού.   Φεύγοντας  από  τα  μέρη   της Λαρίσης    και    του  Τυρνάβου,    έφθασε   στα   ενδότερα   της  Θεσσαλίας,  στα  μέρη  της   Καρδίτσας, όπου   το   χωριό    Βούνενα.   Εκεί  βρήκε   κατάλληλο τόπο  για  άσκηση.  Ο  Όσιος   διάλεξε  για  κατάλυμα  μία  σπηλιά,  που  την  σκέπαζε  μία  βελανιδιά.  Εκεί   συνέχισε  την  ασκητική  ζωή,  που  είχε  αρχίσει κοντά  στους  ασκητές  του Τυρνάβου.  Υπέταξε   κάθε  σωματική  επιθυμία  και    δαιμονική   παρεμβολή.  Η Χάρη  του  Θεού  τον  είχε   επισκιάσει.

Όμως   οι   βάρβαροι   επιδρομείς   ανακάλυψαν   τον   αθλητή   του   Χριστου Νικόλαο.  Τον  συνέλαβαν  και  τον πίεζαν  με  υποσχέσεις  και    κολακείες  να   αρνηθεί  την  πίστη  του.  Εκείνος  αντιστεκόταν  γενναία.  Τον  βασάνιζαν  και   εκείνος   ευχαριστούσε  τον  Θεό,  διότι  τον  αξίωσε  να  υπομείνει  για   χάρη   Του   βασανιστήρια.   Τελικά   τον   αποκεφάλισαν   και   έτσι  ο  Οσιομάρτυς    Νικόλαος   έλαβε   τον   αμαράντινο   στέφανο   της   δόξας   και εισήλθε   στη   χαρά   του    Κυρίου  του.  
Ο επίσκοπος   της   Λαρίσης   Φίλιππος   μετέφερε   με   πομπή   στην   πόλη   τα λείψανα των μαρτύρων του Τυρνάβου. Το ιερό λείψανο του Αγίου  Νικολάου ανακαλύφθηκε από τον δούκα   Ευφημιανό   της   Θεσσαλονίκης. Ο   Ευφημιανός   αρρώστησε   κάποτε   βαριά   από   τη   φοβερή   ασθένεια   της λέπρας.   Αναζήτησε   την   θεραπεία   του σε όλους  τους  ιατρούς,   αλλά  μάταια.   Άρχισε   τότε   να   επικαλείται   τους   διαφόρους Αγίους   και   να   κάνει αγαθοεργίες  ελπίζοντας  στο  έλεος  του  Θεού.  Προσέφερε    τα   χρήματά  του   σε  χήρες,  ορφανά  και  φτωχούς. Παρακαλούσε  τον  Θεό  να  τον  ελεήσει  και   να  του  χαρίσει  την  πολυπόθητη  υγεία  του.  Κατέφυγε  στον  πολιούχο    της   Θεσσαλονίκης   Άγιο   Δημήτριο   και   τον   πολιούχο   της  Λαρίσης  Άγιο  Αχίλλιο, που  είχε  ακούσει  πολλά  για  τα  θαύματά  τους.  Ενώ  όμως  βρισκόταν    στη   Λάρισα  και  προσευχόταν    μπροστά    στο  λείψανο  του  Αγίου  Αχιλλίου,    του   υποδείχθηκε   να    μεταβεί   στα   όρη   των  Βουνένων.    Το   σχετικό   όραμα   του   έλεγε   να   φροντίσει    να    βρει    το   ιερό  λείψανο  του  Οσιομάρτυρος  Νικολάου, να  λουσθεί  σε  πηγή  που  βρίσκεται    κοντά    στον    τόπο    του    ιερού   λειψάνου    και    να   πιστεύει   ότι ύστερα   από   αυτά   θα   εύρισκε   την   θεραπεία    του.    Χαρούμενος   από   το ελπιδοφόρο   τούτο   άγγελμα ο  Ευφημιανός   ξεκίνησε για  τα  Βούνενα,   όπου  βρήκε το τίμιο σκήνωμα του Αγίου Νικολάου και την   δική   του   θεραπεία. Γεμάτος   χαρά   και   ευγνωμοσύνη για τη θεραπεία που  του  χάρισε ο  Οσιομάρτυρας  του  Χριστού,  έκτισε  ένα μικρό  ναό  και    ενταφίασε    εκεί  το   ιερό   λείψανο.

Απολυτίκιον.   Ήχος   α’.   Της   ερήμου   πολίτης.
Εξ   Εώας  εκλάμψας ως αστήρ  ουρανόφωτος, Νικόλαε παμμάκαρ εν Βουνένοις  ενήθλησας· διο και δοξασθείς παρά Χριστού, θαυμάτων αναβλύζεις δωρεάς,  τοις  προστρέχουσι  τη θεία  σου  αρωγή,  Οσιομάρτυς ένδοξε.  Δόξα  τω  δεδωκότι σοι  ισχύν,  δόξα  τω  σε  στεφανώσαντι,   δόξα    τω   ενεργούντι    δια    σου,    πάσιν    ιάματα.

Κοντάκιον.   Ήχος   γ’.   Η   Παρθένος   σήμερον.  
Εν  Βουνένοις Άγιε, ασκητικώς διαπρέπων, μαρτυρίου  στάδιον,  θεοπρεπώς   διανύεις· όθεν σε, ο Ζωοδότης λαμπρώς δοξάσας, έδειξε, θαυμάτων κρήνην τοις  εκβοώσι·  χαίροις  κλέος    Ορθοδόξων,    Οσιομάρτυς  Χριστού    Νικόλαε.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις   της   Εῴας   θείος  βλαστός·   χαίροις   των   Οσίων,   και   Μαρτύρων   ο κοινωνός·   χαίροις   των   Βουνένων,  και   πάσης   Θεσσαλίας,   αγλάϊσμα   και κλέος,   Μάρτυς   Νικόλαε.

Saint Nicholas the Omar Martyr the New in the Mountain

Saint Nicholas the Neos was probably born in the land of Asia Minor. From his childhood he was distinguished for the warm faith, the love for God and his piousness. The virtue and prowess of Nicholas could not be hidden. His reputation quickly surpassed the narrow limits of his homeland and spread even to this King, Constantinople. The then emperor Leo VI the Wise (886 - 912 AD) asked and met Nicholas. He immediately appreciated his physical and mental gifts with the first contact with him, and appointed him as the head of the imperial extract of Larissa, whose purpose was to guard and defend this city of Thessaly.

He took his duties with zeal. The passage of time has increased Nicholas' spirituality and the love of the soldiers and the people on his face.

When the Avars came to Thessaly, they barbarianly raided and scattered desolation and death everywhere. Nicholas, with his few forces, tried to stop the enemy. The enthusiastic forces of the opponents easily prevailed and served to general massacres and looting. Many of the residents abandoned the city and the area and resorted to mountainous areas. Finally, Nicholas with all the remaining soldiers went to the forest on the mountain of Vounenis, where there were many ascetics with their austerities on the steep hills. He settled near them competing in exercise and prayer. He also had his soldiers with him, who also lived the angelic life of the monks.

One evening, while the Ossios prayed, the Angel of the Lord was presented and preached their martyrdom: "Wicked, athlete of Christ, to the testimonies of yourselves, you have been wroth." Indeed, their enemies arrested and subjected them to a multitude of torture. They urged them to refuse their faith. They remained immovable in the pious piety and were martyred. Their names were written in the book of life. Of these we know the following: Harmless, Chief, Gregory, Dimitrios, Eodios, Theodoros, John, Michael, Pangratios, Pantoleon, Christophoros and Emilianos.

The biographer of Agios Nikolaos, along with the names of the soldiers Martyrs, also mentions the names of two female witnesses, Irene and Pelagia. Obviously these are two heroes of Christian women who have martyred for the love of Christ. They would belong to the civilian population of the city of Larissa, which had fled to the mountains of Tirnavos.

Blessed Nicholas, distinguished for his prowess, managed to escape the enemy's fury. Leaving the parts of Larissa and Tirnavos, he reached the inland of Thessaly, in the parts of Karditsa, where the village of Vounena. There he found a place to practice. The Ossios chose a cave as a cave, which covered an oak tree. There he continued his ascetic life, which had begun near the Tirnavos ascetics. He condemned every physical desire and demonic interference. God's Grace had overshadowed him.

But the barbarian raiders discovered the athlete Christos Nikolaos. They arrested him and pushed him with promises and flatteries to deny his faith. He resisted bravely. They tortured him, and he thanked God, for he had claimed to endure for His sake Torture. Eventually he was beheaded and so the Omar Martyr Nicholas received the amaranth crown of glory and entered the joy of his Lord.

The Bishop of Larissa, Philip, carried the relics of the Tirnavos martyrs in the city. The holy relic of Saint Nicholas was discovered by the Duke Efphianianos of Thessaloniki. Euphemian once grew sick of the terrible disease of leprosy. He sought treatment for all doctors, but in vain. He then began to invoke the various Saints and to do charities in hopes of the mercy of God. He offered his money to widows, orphans and poor. He prayed God to mercy him and give him his coveted health. She suffered the patron saint of Thessaloniki, Agios Dimitrios and the patron saint of Larissa, Saint Achillius, who had heard a lot about their miracles. While he was in Larissa and prayed before the relic of Saint Achilles, he was told to go to the mountains of Vounena. The relative vision told him to take care of finding the holy relic of Omar Martyr Nicholas, to lie down at a source near the place of the sacred relic and to believe that afterwards he would find his treatment. Happy with this promising message, Euphemian began for Vounena, where he found the honest relic of St. Nicholas and his own healing. Full of joy and gratitude for the healing offered by the Christmaster of Christ, he built a small temple and buried the sacred relic there.

Apolyticus. Sound a '. Desert citizen.

From thee shalt thou glorify thee as a starfarer, Nicolas the Almighty in the Mountains, having been glorified, and glorified in spite of Christ, in the miracles thou gavest a gift, that thou hast brought forth thy divine assistance, Oosimartus glorified. Thank you so much for your strength, glory to the crown, glory acting for you, all good moves.

Kontakion. Sound c '. The Virgin today.

In the Holy Mountain, ascetically eminent, martyr stage, you are in the process of walking; therefore, the Zoologist gloriously glorified, showed miraculous fountains in the exhumation; a joyful crown of Orthodox, Oikartitis Christos Nicholas.

Majesty.

Hail of Thy unclean splendor; the good of Ossias, and the Martyrs the companion; the joy of the Mountains, and all Thessaly, the covenant and the crown, Marty Nicholas.