ΠΑΤΕΡΙΚΕΣ ΓΝΩΜΕΣ

Ὁμιλία   στὴν  Κυριακὴ  ΙΑ΄  Λουκᾶ

 (τῶν   Προπατόρων)

«Ἄνθρωπος   τις   ἐποίησε  δεῖπνον   μέγα,  καὶ  ἐκάλεσε πολλούς»  (Λουκ. 14,16)

Κυριακὴ   τῶν  Προπατόρων σήμερα,  ἀδελφοί  μου·  καὶ  ἡ  ἁγία  μας  Ἐκκλησία μᾶς     διαβάζει  τὴν  εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἡ ὁποία  εἶναι καὶ ἡ   παραβολὴ τοῦ  μεγάλου δείπνου  τοῦ Κυρίου μας.  Καὶ    στὴν   περικοπὴ  αὐτὴ γίνεται  λόγος  περὶ  ἑνὸς  μεγάλου        δείπνου  ἑνὸς    ἄρχοντος  τῆς  ἐποχῆς  του.  

Ποιὸς  ὅμως  εἶναι ὁ   ἄρχοντας     αὐτὸς   Ἄρχοντας   τῆς παραβολῆς  μας,  ἀδελφοί μου;  Ὁ μέγας  Ἄρχοντας  τῆς  παραβολῆς τοῦ Μεγάλου Δείπνου    δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ   τὸν  Θεό  μας,  διότι  Αὐτὸς   εἶναι  ὁ   Κύριος  τοῦ   σύμπαντος  κόσμου.

            Καὶ  τὸ  Μέγα  Δεῖπνο  τῆς  παραβολῆς  αὐτῆς  τοῦ  Κυρίου μας   δὲν  καλεῖ  μόνο    λίγους ἀνθρώπους   γιὰ  νὰ  γίνουν  συνδαιτημόνες  Του.  Τὸ   Δεῖπνο  αὐτὸ  τὸ ὁποῖο    εἶναι  τὸ  Δεῖπνο  τῆς  Βασιλείας  τοῦ   Χριστοῦ μας,  εἶναι   τὸ  δεῖπνο  ποὺ    γίνεται  κάθε  φορὰ   ὅταν    τελεῖται   τὸ μυστήριο τῶν μυστηρίων  κατὰ  τὴν     Θεία  Λειτουργία.  Γινώμαστε  τότε  σύσσωμοι  καὶ  σύναιμοι Χριστοῦ  ὅταν  συμμετέχουμε  στὸ ἱερὸ αὐτὸ  μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μας.

            Ἀλλὰ   τὰ   δεῖπνα   τῶν  κοσμικῶν  ἀρχόντων, ὅσο  μεγάλοι  κι ἄν  εἶναι  αὐτοί,  δὲν  ἔχουν    τὴν  αὐτὴ   ἀξία μὲ   τὸ  Μέγα    Δεῖπνο   ποὺ  στρώνει  σὲ  μᾶς   ὁ   Χριστός    μας.  Γιατὶ  στὸ  Δεῖπνο  αὐτὸ   οἰκοδεσπότης  δὲν  εἶναι  ἄνθρωπος, ἀλλὰ   ὁ Θεάνθρωπος  Χριστός  μας· οὔτε παρατίθενται    στὸ  τραπέζι αὐτὸ    ὑλικὰ  ἀγαθά, ἀλλὰ  προσφέρεται,  κατὰ     τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο,    τὸ   Σῶμα  καὶ  τὸ Αἷμα  τοῦ  Χριστοῦ μας· προσφέρεται δηλαδὴ  ὁ Χριστὸς ὁ ἴδιος  εἰς ἡμᾶς.  

Καὶ  ἐνῶ  στὰ     τραπέζια   καὶ  τὰ   δεῖπνα   τῶν  γάμων  τῶν  παιδιῶν  μας    καλοῦνται  πρόσωπα  πολλὰ   γιὰ νὰ  χαροῦν  μὲ τὴ χαρὰ  τοῦ  γάμου  τῶν παιδιῶν μας·  ἐπειδή,  ἐπίσης,  ὑπάρχει  καὶ ἡ  συνήθεια  πολλῶν  κοσμικῶν   ἀνθρώπων  νὰ στρώνουν  τράπεζες  γιὰ   νὰ  εὐφρανθοῦν  ὅλοι  οἱ  συνδαιτημόνες  μὲ  τὶς  χαρές μας,  ἔτσι  καὶ  στὴν περίπτωση   τῆς  κλήσης  τοῦ Χριστοῦ  γιὰ  νὰ  συμμετάσχουμε στὴν Θεία  Λειτουργία  ἡ  μὴ  συμμετοχή  μας  στὸ  μυστήριο  τῶν  μυστηρίων  εἶναι  ἡ  μεγαλύτερη   προσβολὴ   γιὰ   τὸν   Χριστό   μας.  

Ἐξυπακούεται, βέβαια,  ὅτι ἡ  συμμετοχή μας  σ’αὐτὸ  τὸ δεῖπνο τῆς  Βασιλείας  τοῦ Θεοῦ μας   χρειάζεται  νὰ εἴμαστε καὶ μέλη τοῦ Σώματος  τοῦ Χριστοῦ· χρειάζεται νὰ ἔχουμε, δηλαδή, βαπτιστεῖ ὀρθόδοξοι  χριστιανοί. Ἀφοῦ  μόνον  μέλη   τοῦ Σώματος  τοῦ Χριστοῦ καλοῦνται   ἀπὸ   τὸ   χριστὸ  στὸ Εὐχαριστιακὸ  αὐτὸ  Δεῖπνο.  Ὅλοι  μας   ὅμως     πρέπει    νὰ  δεχώμαστε  ὁλοπρόθυμα  αὐτὴ τὴ κλήση  τοῦ Χριστοῦ  μας. 

Δὲν  πρέπει ὅμως    μόνο   νὰ   συμμετέχουμε  στὸ Μέγα  Δεῖπνο  τῆς  Θείας Εὐχαριστίας  τοῦ  Χριστοῦ μας,  ἀλλὰ   ἐπειδὴ ἡ συμμετοχή  μας  στὸ  μυστήριο  αὐτὸ  εἶναι καὶ  ἀναγκαιότατη,   ὁ  Χριστός   μας   πέθανε  πάνω   στὸ   σταυρὸ   χάριν  ἡμῶν.  Ὅπως   μᾶς  λέει  ὁ  ἅγιος   Νικόλαος  ὁ   Καβάσιλας,   ἡ συμμετοχή μας  αὐτὴ   στὸ  μυστήριο  τῆς  Θείας  Εὐχαριστίας   γεμίζει  ὅλους   μας     μὲ  ἀνείπωτη  χαρά.  

Γιατί,  ὅμως,  ἀδελφοί  μου,  ὀνομάζεται  τὸ τραπέζι   αὐτὸ    μεγάλο;    Δὲν  εἶναι    μέγα  τὸ  δεῖπνο  αὐτὸ  μόνο   ἐπειδὴ  «ἐστιάτωρ»  εἶναι  ὁ  Χριστός  μας, ἀλλὰ  καὶ  γιατὶ  αὐτὰ   τὰ    ὁποῖα   παρατίθενται   στὸ   τραπέζι    τῆς   Θείας Εὐχαριστίας  εἶναι   πολὺ   μεγάλα  σὲ  πνευματικὴ ἀξία,  εἶναι    τρισμέγιστα.  Κατὰ  τὸ  Δεῖπνο   αὐτό,  ἄλλωστε,  δὲν   προσφέρεται  ἁπλὸ  ψωμὶ  καὶ  ἁπλὸ  κρασί,  ὅπως  λένε   οἱ   αἱρετικοὶ  Προτεστάντες,  ἀλλὰ  προσφέρεται   ὁ  ἴδιος   ὁ  Χριστὸς  κάτω   ἀπὸ  τὰ  εἴδη  τοῦ  ἄρτου  καὶ  τοῦ  οἶνου.  Μπορεῖ βέβαια  νὰ   βλέπουμε   ψωμὶ  καὶ  κρασί,   ἀλλὰ  κοινωνοῦμε   τὸν  ἴδιο  τὸ  Χριστό.  Συμμετέχοντας  στὸ μυστήριο  τῆς  Θείας   Εὐχαριστίας  μπαίνει  μέσα   μας ὁ   Χριστός  μας·  ἔρχεται   στὴ  ζωή  μας   ὁ  Χριστός,  ὅπως   ἐρχόταν  καὶ  στὴ  ζωὴ  τῶν  μαρτυρων  καὶ   τοὺς  ἐνδυνάμωνε  νὰ  ἀντέξουν  τὰ  πολλὰ  μαρτύρια  στὰ ὁποῖα  τοὺς   ὑπέβαλαν  οἱ  εἰδωλολάτρες  δήμιοί  τους. 

Ἐνῶ  ὅμως   ὁ   Κύριος  κάλεσε  πολλοὺς  στὸ  Μέγα  αὐτὸ  Δεῖπνο, ἐν  τούτοις  πολλοὶ ὁλίγοι  ἀποδέχθηκαν  τὶς  κλήσεις  τοῦ  Κυρίου  τους.  Τὸ  ἴδιο  ὅμως  κάνουν,   δυστυχῶς, καὶ  οἱ περισσότεροι  χριστιανοὶ τῆς   ἐποχῆς  μας·  διότι καὶ  σήμερα ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ ἀρνοῦνται  τὴ  κλήση  τοῦ    Χριστοῦ  μας στὸ  Κυριακὸ  Δεῖπνο τῆς Θείας  Εὐχαριστίας· λίγοι, πολλοὶ λίγοι  εἶναι  οἱ «πιστοὶ»  ποὺ προστρέχουν    στὴ   Θεία  Κοινωνία. 

Ὅπως  οἱ προσκεκλημμένοι  τοῦ δείπνου αὐτοῦ   τῆς παραβολῆς  μας  πρόβαλλαν πολλὲς     προφάσεις, προφάσεις  ὅμως  οἱ   ὁποῖες  ἦταν  ὅλες    ἐν   ἁμαρτίαις,  ἔτσι  καὶ οἱ  χριστιανοὶ τῆς  ἐποχῆς  μας  προβάλλουν  διάφορες  δικαιολογίες  ποὺ   δὲν ἔρχονται   στὸ   Ποτήριο  τῆς  Ζωῆς.

Ὁ  πρῶτος   καλεσμένος  τοῦ  δείπνου  αὐτοῦ   πρόβαλλε  ὡς   δικαιολογία  τὶς  ἀγροτικές του  ἀσχολίες καὶ εἶπε:   «ἀγρὸν  ἠγόρασα καὶ ἔχω ἀνάγκη ἐξελθεῖν καὶ ἰδεῖν αὐτόν, ἐρωτῶ  σε, ἔχε με παρητημένον».  (Λουκ. 14,18) Τὴν ἴδια  ὅμως  δικαιολογία  προβάλλουν καὶ πολλοὶ χριστιανοὶ ἀγρότες,  οἱ ὁποῖοι θεωροῦν  ὡς ἐμπόδιο  γιὰ τὸν ἐκκλησιασμὸ  τους    τὶς  ἀγροτικές τους   ἀσχολίες.    Ξεχνᾶνε  ὅμως,  θεληματικὰ  ἤ  ἀθέλητα,  ὅτι  μόνον    ὁ   Θεὸς     αὐξάνει  τοὺς  καρποὺς  τῶν   κτημάτων  τους,  στέλνοντας  τὴν  βροχὴ  καὶ τὶς  ἀκτίνες  τοῦ ἡλίου.  Θέλει  ὅμως  ὁ  Θεός  μας  καὶ   τὶς  δικές  μας προσευχὲς  γιὰ  νὰ μᾶς  δώσει  τὶς  μεγάλες  αὐτὲς  τοῦ    δωρεές  του.   Διότι  ὁ  Χριστός  μας  εἶναι  μόνο  ὁ  ἀληθινὸς  Δημοκράτης, ἐνῶ  ὅσοι  ὑποστηρίζουν  ὅτι  εἶναι  δῆθεν   δημοκράτες  εἶναι   ψευδοδημοκράτες.    Δὲν ζητᾶ βέβαια ὁ Χριστὸς   ἀπὸ τοὺς  ἀγρότες  μας    νὰ πηγαίνουν  στὴν  ἐκκλησία  καθημερινά, διότι   ὁ Χριστὸς   ζητᾶ   ἀπὸ  τοὺς ἀγρότες  μας  αὐτὸ ποὺ μποροῦν·      δύο  ὥρες  ἐκκλησιασμοῦ     τῆς   Κυριακῆς.

Ὁ δεύτερος  προσκεκλημμένος τοῦ  δείπνου   αὐτοῦ  προσποιήθηκε  ὅτι  δὲν  δύναται    νὰ  δεχθεῖ τὴν πρόσκλησι  τοῦ κυρίου  του,   διότι  ἀγόρασε  πέντε  ζευγάρια  βόδια  καὶ  πρέπει  νὰ  τὰ  δοκιμάσει.       «Ζεύγη  βοῶν  ἠγόρασα  πέντε,  καὶ  πορεύομαι  δοκιμάσαι αὐτά· ἐρωτῶ  σε, ἔχε  με παρητημένον». (Λουκ. 14,19)  Οἱ   ἄνθρωποι  αὐτοὶ  μοιάζουν  μὲ  τοὺς     βιοτέχνες  καὶ  μὲ    τοὺς  ὑπαλλήλους  (ἰδιωτικοὺς  καὶ δημόσιους),  ποὺ   κυνηγοὺς  μανιωδῶς  τὸ  κέρδος  τοῦ χρήματος·  ὁμοιάζουν  δηλαδὴ  μὲ τοὺς    πλεονέκτες  ἀνθρώπους   οἱ   ὁποῖοι   δὲν  ἀφήνουν  τὴν  ἐργασία  τους  οὔτε  καὶ τὴν  ἡμέρα  τῆς      Κυριακῆς.  Πῶς  ὅμως   θὰ μποροῦσαν νὰ  πλουτήσουν  ἄν -ἔστω καὶ μία  ἡμέρα-  σταματοῦσαν   νὰ   ἐργάζωνται!      Οἱ ἄνθρωποι  αὐτοί, οὔτε  τὴν      Κυριακή,  ἡ  ὁποία   ἀνήκει  ἀποκλειστικά,  καὶ μόνο,  στὸν Κύριό μας   δὲν κάνουν  παύση  τῶν ἐργασιῶν τους γιὰ  νὰ   κάνουν ἔτσι  καὶ  μεγαλύτερη  αὔξηση   τῶν  εἰσοδημάτων  τους.  

Ἐξάλλου,  οἱ πολλὲς  καὶ κοσμικὲς   χαρές,  ἀλλὰ  καὶ  οἱ  ἁμαρτωλὲς   διασκεδάσεις  τῶν  ἀνθρώπων αὐτῶν   δημιουργοῦν  καὶ  μεγάλα   ἐμπόδια  στὸ πρωϊνὸ   Κυριακάτικο    ξύπνημα.  Πῶς  νὰ   πᾶνε  οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ   τὸ πρωὶ τῆς   Κυριακῆς  στὴν ἐκκλησία; Πῶς   νὰ   μπορέσουν  νὰ  ξυπνήσουν, μετὰ  τὶς πολλὲς καὶ    ἀκατονόμαστες  καὶ  ψυχοκτόνες  «διασκεδάσεις»  τους  οἱ  ὁποῖες  γίνονται  κατὰ  τὸ βράδυ  τοῦ  Σαββάτου; Ἔτσι ὅμως  χάνουν  ψυχικῶς  μὴ πλησιάζοντας  τὸ Χριστὸ κατὰ  τὴν Κυριακὴ  στὴν Ἐκκλησία.  

Ἔχουμε ὅμως  καὶ  μιὰ  τρίτη κατηγορία  ἀνθρώπων,   οἱ   ὁποῖοι  ἀρνήθηκαν τὴν  πρόσκλησι τοῦ  κυρίου  τους  μὲ τὴ     δικαιολογία  ὅτι  ἔχουν  οἰκογένεια, καὶ  πρέπει  νὰ  πᾶνε  νὰ    τὴν    φροντίσουν.   «Γυναῖκα ἔγημα, λένε οἱ  ἄνθρωποι  αὐτοί,  καὶ διὰ τοῦτο  οὐ δύναμαι ἐλθεῖν». (Λουκ. 14,20) Ποτέ,  ὅμως,    ἡ  οἰκογένεια   δὲν    πρέπει νὰ βρίσκεται  μακριὰ  ἀπὸ  τὴ  χάρι  τοῦ   Χριστοῦ  μας.  Διότι  ὅλοι μας  ἀνήκουμε  στὴν μεγάλη Οἰκογένεια  τῆς  Ἐκκλησίας  τοῦ Χριστοῦ  μας,   καὶ   τὰ  παιδιά μας  εἶναι  παιδιὰ τῆς Ἐκκλησίας μας. Γι’ αὐτὸ καὶ ἐκκλησιαζώμενοι ἐμεῖς  οἱ  ἴδιοι  καθοδηγοῦμε  καὶ   τὰ  παιδιά μας   στὴν  ἐν  Χριστῷ  Θεία  μόρφωση. Τὰ  παιδιά   μας,  ἄλλωσε,        πρέπει  νὰ μορφώνονται    «ἐν   παιδείᾳ   καὶ    νουθεσίᾳ Κυρίου».  (Ἐφεσ. 6,4)

Ἀδελφοί μου!  Αἰῶνες  τώρα    στρώνει  ὁ  Χριστός   μας         τὸ  οὐράνιο  αὐτὸ   τραπέζι  τῆς  Βασιλείας  ποὺ μᾶς  ὁδηγεῖ  στὴ Βασιλεία  τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ ὁ Χριστὸς  παρέθεσε  τὸ  Μυστικὸ Δεῖπνο     στὴ  χορεία  τῶν  μαθητῶν    Του·  ἀπὸ   τὴν ὥρα   δηλαδὴ ποὺ  ἔκανε      τὸ πρῶτο Δεῖπνο  ὡς   καὶ  τὶς   ἡμέρες   μας  συνεχίζει νὰ  μᾶς   καλεῖ ὅλους  μας  γιὰ    νὰ  συμμετέχουμε  παντοτινὰ   στὸ  μυστήριο  τῶν  μυστηρίων, στὸ μυστήριο  τῆς Θείας  Εὐχαριστίας.  Καλεῖ,  δηλαδή,  ὁ Χριστός  μας     ὅλους  μας  νὰ  μεταλαμβάνουμε   τὸ Σῶμα  καὶ  τὸ  Αἷμα  Του  ὅταν  μᾶς   καλεῖ     μὲ   τὸ στόμα  τοῦ   ἱερέως:  «ἔρχεσθαι,  ὅτι  ἦδη   ἕτοιμα  ἐστι πάντα».  (Λουκ. 14,17)  Κρούει  ὁ  Χριστὸς  τὴ  θύρα  τῆς ψυχῆς  μας  καὶ μᾶς   ζητᾶ     νὰ  τὸν ὑποδεχτοῦμε   μέσα  στὶς  ψυχές   μας.  Ἄν   δεχτοῦμε  τὴ   κλῆσι  Του    θὰ  εἴμαστε  ὄντως    εὐλογημένοι   ἀπὸ  τὸν  Κύριό  μας.  Γι’ αὐτὸ  καὶ  μεῖς   ἄς  ἐπαναλαμβάνουμε   τοὺς  λόγους   τῆς    Ἀποκάλυψης   τοῦ  ἁγίου  Ἰωάννου  τοῦ Θεολόγου:   «Ἰδού,  ἔρχομαι  ταχύ!»  (Ἀποκ. 22,12)  Νὰ ἀποδεχθοῦμε  δηλαδὴ  τὴν πρόσκλησι  τοῦ «Ἐσφαγμένου  Ἁρνίου»,  τοῦ Χριστοῦ μας,  γιὰ  νὰ  κερδίσουμε    τὴν   αἰώνια  Βασιλεία  τοῦ  Κυρίου,   καὶ  Θεοῦ   μας.  Ἀμήν!