ΠΑΤΕΡΙΚΕΣ ΓΝΩΜΕΣ

Ὁμιλία   στὴν  Κυριακὴ  μετὰ  τὰ   Χριστούγεννα

«Μέλλει  γὰρ  Ἡρώδης  ζητεῖν   τὸ  παιδίον  τοῦ ἀπολέσαι  αὐτό»  (Ματθ. 2,13)

            Γιὰ  τὴ  γέννησι  τοῦ  Χριστοῦ μας,  ἀδελφοί  μου,  συνέβαλαν       πολλὰ πρόσωπα.   Τὰ  ἱερὰ  αὐτὰ    πρόσωπα  εἶναι    ἡ  Θεοτόκος  Μαριάμ,  ἡ  ὁποία    ἔδωσε ὅλο  της  τὸ  «εἶναι»  γιὰ   νὰ  γεννηθεῖ ὁ  Σωτήρας  μας  Χριστός·  εἶναι  ἡ  γυναίκα   αὐτὴ  ἡ ὁποία  ὑπήκουσε  ὁλοκληρωτικὰ  στὸ θέλημα  τοῦ  Θεοῦ  καὶ  ἔγινε ἡ  σκάλλα   ποὺ  κατέβασε  τὸ  Θεὸ  στὴ γῆ  μας  ὡς   τέλειο  ἄνθρωπο.

Μετὰ  τὴν  Παναγία  εἶναι   καὶ    ὁ  μνήστωρ  της καὶ  προστάτης  της, ἀλλὰ    καὶ  τοῦ  παιδίου  Ἰησοῦ,  ὁ  Ἰωσήφ. Εἶναι αὐτὸς ὁ ὁποῖος πῆρε τὸ Χριστὸ  καὶ   διέφυγε  στὴν Αἴγυπτο γιὰ νὰ  γλυτώσει  τὸ μικρὸ  Χριστὸ  ἀπὸ   τὰ   μαχαίρια  τοῦ Ἡρώδη.   Ὁ    λόγος  τοῦ ἀγγέλου,     «ἐγερθεὶς  παράλαβε  τὸ παιδίον καὶ τὴν   μητέρα  αὐτοῦ νυκτὸς  καὶ   φεῦγε  εἰς   Αἴγυπτον,  μέλλει γὰρ Ἡρώδης ζητεῖν τὸ παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτὸ» (Ματθ. 2,13) ἔγινε  πράξη  ἀπὸ  τὸν  Ἰωσήφ.     Πῆρε,  δηλαδή,  ὁ  Ἰωσὴφ  τὴν  Μαριὰμ  καὶ   τὸ  παιδίον Ἰησοῦν  καὶ   ἔφυγε  γιὰ  τὴν  Αἴγυπτο.

  Ἐκτὸς ὅμως  ἀπὸ  τὴ   Θεοτόκο   καὶ   τὸ   μνήστορά  της,  Ἰωσήφ,  τὸ κυριώτερο  ρόλο  γιὰ  τὴ  γέννηση  τοῦ Χριστοῦ  διαδραμάτισαν   καὶ οἱ  ἄγγελοι  τοῦ  οὐρανοῦ, οἱ ὁποῖοι  δοξολογοῦσαν  ἀκατάπαυστα    τὴ  γέννηση τοῦ   Χριστοῦ  μας,  καὶ  ἔλεγαν:   «δόξα  ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνῃ,   ἐν ἀνθρώποις εὐδοκίᾳ». (Λουκ. 2,14) Εἶναι οἱ  ἄγγελοι  οἱ  ὁποῖοι ἔδειξαν στοὺς  ποιμένες  τοῦ  Ἰσραὴλ τὸ  τόπο  ὅπου   γεννιόταν  ὁ  Χριστός.

Μετὰ  τὴν  Μαριάμ,  τὸν  Ἰωσὴφ καὶ τοὺς  ἀγγέλους  πολὺ  σπουδαῖο  ρόλο ἔπαιξαν  στὴ  γέννησι  τοῦ Θεανθρώπου   καὶ  οἱ     ποιμένες   τῆς   Βηθλεέμ.  Οἱ  ὁποῖοι ποιμένες ἔσπευσαν νὰ  προσκυνήσουν  τὸ Θεῖο Βρέφος, τὸν     Μεγαλύτερο     Βασιλέα,   τὸ   Χριστό.  Οἱ   ποιμένες  αὐτοί,   ὅπως     μποροῦμε  νὰ  καταλάβουμε  ἦταν  ἐντελῶς  ἀγράμματοι ἄνθρωποι, γιατί  δὲν ἦταν   μορφωμένοι  ὅπως  οἱ  γραμματεῖς   καὶ φαρισαῖοι ποὺ    μελετοῦσαν   τὶς    προφητεῖες  γιὰ   τὴν  Θεία    Ἐνανθρώπηση  τοῦ  Χριστοῦ   μας. 

Μετὰ ὅμως    ἀπὸ τοὺς  ποιμένες  προσκύνησαν      τὸ  Χριστὸ  καὶ   οἱ μάγοι, οἱ  ὁποῖοι  ἦλθαν   ἀπὸ  τὰ  βάθη τῆς  ἀνατολῆς καὶ  ἦταν   μελετητὲς  τῶν  ἀστέρων. Οἱ  «μάγοι» αὐτοὶ   ἔκαναν   ἕνα  πολὺ μεγάλο   γιὰ  τὰ     μέτρα  τῆς ἐποχῆς  τους  ταξίδι,   καὶ   ἦρθαν στὰ Ἱεροσόλυμα  χρησιμοποιώντας  ὡς μεταφορικὸ  μέσο   τὶς  καμήλες  τους.     

Ἐπειδὴ  ὅμως  οἱ  «μάγοι» αὐτοὶ  ἔφτασαν  στὰ  Ἱεροσόλυμα  δὲν  βρῆκαν τὸν Χριστὸ σταῦλο  τῆς  Βηθλὲμ      λόγω  τοῦ  ὅτι πέρασαν  ἤδη  ἄνω  τῶν  δύο ἐτῶν ἀπὸ  τῆς  γεννήσεως  τοῦ Θεανθρώπου  τὸν  βρῆκαν  νὰ  φιλοξενεῖται  μαζὶ μὲ   τὴν Μαριὰμ καὶ  τὸν Ἰωσὴφ σὲ  ἕνα  μικρὸ  καὶ ταπεινὸ σπιτάκι.  

            Ἐκτὸς  ὅμως ἀπὸ  τὰ   ἱερὰ  αὐτὰ   πρόσωπα ποὺ προαναφέραμε ὑπάρχουν  δυστυχῶς  καὶ πολλοὶ  ἄλλοι  οἱ    ὁποῖοι   κατεδίωξαν  τὸ   Χριστό.  Πρῶτος  ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς διῶκτες  τοῦ Χριστοῦ   εἶναι    ὁ  Ἡρώδης·   ὁ  ὁποῖος  φανέρωσε  τὴν  μεγάλη  του   κακία σκοτώνοντας     καὶ ἄλλα     πολλὰ  πρόσωπα.  Διότι  εἶναι αὐτὸς ὁ  ὁποῖος   σκότωσε  ἐν πρώτοις  τὴν ἴδια  του  τὴ  γυναίκα  του,   ὀνόματι   Μαριάμ,  μαζὶ  μὲ  τὰ  τρία  του παιδιά. Διότι   εἶναι  αὐτός, ὁ ὁποῖος    σκότωσε ὅλους   ὅσους  θεωροῦσε ὡς  ἐχθρούς  του    τοὺς  ἀνθρώπους  ποὺ νόμιζε  ὅτι   ἐπιβουλεύονταν τὸ   θρόνο  του.  Διότι  εἶναι αὐτὸς ὁ  ὁποῖος  ἐξεμάνη  καὶ κατὰ  τῶν     μάγων οἱ  ὁποῖοι ἄκουσαν  τοὺς  ἀγγέλους  καὶ  δὲν  γύρισαν  στὸ παλάτι τοῦ Ἡρώδη γιὰ  νὰ  τοῦ ὑποδείξουν  ποῦ   ἀκριβῶς  γεννᾶται  ὁ Χριστός.   Ὁ  Ἡρώδης  εἶναι  αὐτὸς  ὁ ὁποῖος   ἔστειλε  κατόπιν  τοὺς  στρατιῶτες  του   στὴ Βηθλεέμ,     διατάζοντάς  τους  νὰ  δολοφονήσουν  ὅλα τὰ  νήπια  τῆς Βηθλεὲμ καὶ τῶν  περιχώρων  της  ἀπὸ  δύο  χρόνων  καὶ  κάτω.

Γιατί,   ὅμως,   ὁ   Ἡρώδης  νὰ   κάνει  τὸ  ἀνοσιούργημα  αὐτό;  Προέβη  ὁ Ἡρώδης    σ’ αὐτὸ  τὸ ἔγκλημα  φοβούμενος  μὴπως  τὸ   Θεῖο Βρέφος     τοῦ  πάρει  τὸ   θρόνο  του   ὁ   Χριστός  μας.

 Δὲν  ἔφθασε  ὅμως   ὁ Ἡρώδης  μόνον  στὸ ἔγκλημα τῆς σφαγῆς   τῶν  νηπίων  τῆς   Βηθλεέμ,  ἀλλὰ καὶ  ἔκλεισε στὶς φυλακὲς τῆς Ἱεριχοῦς   τοὺς ἐπιφανέστερους τῶν   Ἰουδαίων  διατάζοντας   ἀργότερα   τὴν  ἀδερφή  του  νὰ  τοὺς  δολοφονήσει   λίγη  ὥρα  πρὸ  τοῦ  δικοῦ  του  θανάτου  γιὰ   νὰ  νομίσουν οἱ Ἰουδαῖοι  πὼς   τὸ  κλάμα   τῶν  ἀνθρώπων  δὲν  γινόταν  γιὰ  τοὺς  ἀνθρώπους  αὐτούς, ἀλλὰ  γιὰ  τὸ θάνατο τοῦ  Ἡρώδη.  Γι’ αὐτὸ  ἄλλωστε  χαρακτηρίζεται    ὁ   Ἡρώδης καὶ   ὡς  σύμβολο  τῆς  κακίας  ἤ  ὡς  ἕνας    ἐκ  τῶν μεγαλυτέρων  ἐχθρῶν  τοῦ Χριστοῦ  μας.

          Ἐχθρὸς  τοῦ  Χριστοῦ  ὅμως  δὲν  εἶναι    μόνον   ὁ Τετράρχης  Ἡρώδης, διότι ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ δημιουργήθηκε ἀπὸ  τὸ Χριστό μας    ἡ  ἁγία  μας   Ἐκκλησία,  μέχρι  καὶ  σήμερα  ἔχουμε πολλοὺς    διῶκτες  τοῦ  Χριστοῦ  καὶ  τῆς  Ἐκκλησίας  Του.    Γιατί, ὅμως,  ἀδελφοί  μου  νὰ  διώκεται  ἡ πίστι  μας;  Γιατὶ  νὰ  διώκεται ἡ  Ἐκκλησία  ἡ ὁποία  δὲν  ἔχει  στρατοὺς  καὶ ὄπλα  ποὺ σκοτώνουν, ἀλλὰ  ἔχει  ὡς  μοναδικό της  «ὄπλο»    τὸν  ἀθάνατο  λόγο  τῆς  Ἐκκλησίας  τοῦ Χριστοῦ.    Ὑπάρχει  ὅμως   δυστυχῶς  στὶς ἡμέρες  μας  πολὺ    κακία  καὶ   μῖσος    κατὰ   τοῦ  Χριστοῦ, ὅπως  εἶπε  καὶ  ὁ Κύριος:      «εἴ ἐμὲ ἐδίωξαν καὶ ὑμᾶς διώξωσιν, εἴ   τὸν  λόγον μου  ἐτήρησαν  καὶ   τὸν ὑμέτερον  τηρήσουσιν». (Ἰω. 15,20)  Ὅπως  λέει  ὁ  ἀπ. Παῦλος,     «πάντες  οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν διωχθήσονται».  (Β΄Τιμ. 2,12)  Διότι  ἡ  προίκα    τῶν  πιστῶν  εἶναι  οἱ  διώξεις  τους   χάριν  τῆς  πίστεώς  τους   στὸν  Ἰησοῦ  Χριστό.    Δὲν    πρέπει ὅμως  ποτὲ    νὰ  φοβόμαστε  τοὺς  διωγμοὺς  αὐτούς,  διότι  ὅλοι  μας   σύμφωνα  μὲ  τὴ  διδασκαλία  τοῦ  Χριστοῦ μας   πρέπει  νὰ  θεωροῦμε   ὡς  παράσιμα  τιμῆς  ὅλες  αὐτὲς  τὶς  κακολογίες  καὶ τὶς  ὕβρεις  τῶν ἀνθρώπων  ποὺ      μισοῦν  τὸ  Χριστό. Ὁ Κύριος  ἄλλωστε  μᾶς  εἶπε ὅτι  «θὰ εἶμαστε    εὐτυχισμένοι πλήρως  ὅταν ἀξιωθοῦμε    νὰ  δοκιμάσουμε      διώξεις γιὰ  χάρι       τῆς  πίστεώς  μας   στὸ πρόσωπό  Του.  «Μακάριοι ἐστε ὅταν διώξουσιν ὑμᾶς καὶ εἴπωσιν πᾶν πονηρὸν ρῆμα  ψευδόμενοι  ἔνεκεν ἐμοῦ»,   (Ματθ. 5,11)  μᾶς  λέει  στοὺς  Μακαρισμούς  του.  

Ὁ Χριστὸς  ἔγινε  ἔτσι  σημεῖο  ἀντιλεγόμενο· διότι  ἄλλοι  μὲν   τὸν  ἀγαποῦν  καὶ ἄλλοι   τὸν   διώκουν   ἐπὶ  2000  χρόνια  μὲ  διαφόρους  τρόπους.  Κατ’ ἀρχάς,  ἐδιώχθη ἀπὸ τοὺς γραμματεῖς καὶ  φαρισαίους  τῆς ἐποχῆς  του. Διότι  οἱ γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι μισοῦσαν  καὶ  συκοφαντοῦσαν τὸ  Χριστὸ   θεωρώντας   τὰ  θαύματά  του ὡς δαιμονικὲς ἐνέργειες· εἰρωνεύονταν δηλαδὴ   τὸ ἔργο τοῦ  Θεανθρώπου. Καὶ τοῦτο  γινόταν  λόγω   τοῦ  μίσους  τους    πρὸς  τὸ  Χριστό,  ποὺ  τὸν   ἀνέβασαν πάνω  στὸ  ξύλο  τοῦ     σταυροῦ.   Ὁ  Χριστὸς   ὅμως  νίκησε   τὸ   διάβολο  καὶ τὶς  πονηρὲς   δυνάμεις   του  πάνω  στὸ  σταυρό.   

Δὲν  εἶναι   ὅμως  μόνο  οἱ  γραμματεῖς  καὶ φαρισαῖοι  οἱ ὁποῖοι    μισοῦσαν  τὸ  Χριστὸ ἀλλὰ  ἦταν   καὶ  εἶναι    καὶ ἄλλοι   πολλοὶ  διῶκτες  του.    Ἦταν κατ’ἀρχὰς   οἱ  ἀσεβεῖς  καὶ  εἰδωλολάτρες  βασιλεῖς· ἦταν   ὁ   Νέρων,  ὁ   Διοκλητιανός,  ὁ   Γαλέριος, ἀλλὰ     καὶ ἄλλοι πολλοὶ ἐκπρόσωποι τῆς ἀντιχριστιανικῆς ἐξουσίας. Πολλοὶ ἦταν οἱ βασιλεῖς οἱ  ὁποῖοι μὲ τὴ  δύναμη τοῦ  ξίφους  τους  προσπάθησαν  νὰ  νικήσουν  τὸ   Χριστὸ   καὶ   τὴν   ἁγία   Του   Ἐκκλησία.  Κανένας  ὅμως  δὲν  κατόρθωσε  νὰ  νικήσει  τὴν Ἐκκλησία, γιατὶ ὅπως  λέει  ὁ  ἅγιος  Ἰωάννης  ὁ  Χρυσόστομος:   «καὶ πῦλαι ἅδου οὐ κατισχήσουσιν  τῆς  Ἐκκλησίας  τοῦ Χριστοῦ».

Νόμιζαν     οἱ   εἰδωλολάτρες  βασιλεῖς ὅτι   μὲ τὴ  δύναμη  τοῦ ξίφους  τους  καὶ τὴ  σατανική   τους   ἐξουσία θὰ  νικοῦσαν    τὴν Ἐκκλησία  τοῦ   Χριστοῦ   μας  ἤ  ἀκόμα   καὶ  ἄλλοι  πολλοὶ  ἄθεοι  κυνήγησαν  τὴ Χριστιανικὴ Ἐκκλησία   μας, ἀλλὰ  δὲν  τὸ  κατόρθωσαν, οὔτε  ἦταν  δυνατὸν νὰ   τὸ  κατορθώσουν. 

Οἱ ἄθεοι  αὐτοὶ  ποὺ  δίωκαν  καὶ  διώκουν  τὸ Χριστὸ  εἶναι     οἱ  συγγραφεῖς Βολταῖρος, Ρενὰν καὶ ἄλλοι συγγραφεῖς ἀγωνίζονται  νὰ   νικήσουν τὸ   Χριστὸ  καὶ  τὸ Εὐαγγέλιό Του διαβάλλοντας    ταὸ Εὐαγγέλιο  καὶ ἐπικρίνοντας  τοὺς  χριστιανούς,  δημοσιεύοντας  πολλὰ      παραδείγματα  ἀνάξιων ἱερέων  ἤ     γράφοντας  τὰ  μεγάλα  ψεύδη   πὼς  τὸ Εὐαγγέλιο ἔχασε  τὴν   ἀξία  του ὡς     πεπαλαιωμένο,  καὶ  ὅτι  πρέπει  νὰ ἀλλάξει.  Τὸ Εὐαγγέλιο   ὅμως,  ἀδελφοί μου,   εἶναι  διαχρονικῆς  ἀξίας    καὶ  δὲν μπορεῖ  νὰ  ἀλλάξει  ἀπὸ  κανέναν.    

Κι  αὐτὸ  τὸ ἀναφέρουμε  διότι  κανεὶς  δὲν    μπορεῖ νὰ  θυμᾶται  μὲ   τὶς  καλύτερες  ἐνθυμήσεις    τὰ  ὀνόματα  ὅλων  αὐτῶν    τῶν   διωκτῶν   τῆς   Ἐκκλησίας  μας (εἰδωλολατρῶν,  αἱρετικῶν καὶ ἀπίστων). Ἐνῶ ἀντιθέτως  τὰ  ὀνόματα  τῶν     μαρτύρων  τῆς   Ἐκκλησίας  μας  μένουν  παντοτινά·   τὸ   δένδρο  τῆς  Ἐκκλησίας  μας ποὺ ποτίστηκε    μὲ  τὸ  τίμιο  αἷμα  τους μᾶς  κάνει  ὅλους  νὰ  τοὺς  θυμώμαστε  ὡς  μεγάλους  ἥρωες  τῆς  πίστεώς μας.     Παρ’ ὅλο  ποὺ   πέρασαν  ἄνω  τῶν   2000  ἐτῶν  ἀπὸ  τῆς  γεννήσεως  τοῦ Χριστοῦ  καὶ  ἀπὸ   τὴν  ἵδρυση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μας  οἱ ἅγιοι αὐτοὶ  εἶναι ἤ πρέπει  νὰ  εἶναι  τὰ   πρότυπά μας.

Ἐκεῖνο ὅμως  ποὺ βλέπουμε  σήμερα  εἶναι  δυστυχῶς  πὼς    οἱ  ἄθεοι    τῆς  ἐποχῆς  μας    κυνηγοῦν  τὴν   Ἐκκλησία τοῦ  Χριστοῦ. Ὅπως  ὅμως  δὲν  μποροῦμε  νὰ κλοτσοῦμε   στὰ    καρφιά,   ἔτσι    καὶ εἶναι  ἀδύνατον  νὰ  διώκουμε  τὸν   Θεάνθρωπο Χριστό.  Γιατὶ ὅποιος   κτυπᾶ  τὰ   πόδια  του    στὰ καρφιὰ  δὲν μπορεῖ  παρὰ  νὰ  ματώσει.    Κανεὶς  ἐχθρὸς  τοῦ Χριστοῦ  δὲν  μπορεῖ  νὰ νικήσει    τὸ Χριστό,   ὅπως  ἀκριβῶς  καὶ   ὁ  Ἰουλιανὸς  ὁ  παραβάτης  δὲν  μπόρεσε  νὰ   νικήσει   τὴν   Ἐκκλησία  τοῦ   Χριστοῦ ὁμολογώντας  τὴν ἥττα  του καὶ λέγοντας:     «νενίκηκάς  με Ναζωραῖε». Ὅπως  μᾶς   λέει  ἡ  Ἀποκάλυψη  τοῦ  Ἰωάννου   ὁ   Χριστὸς    «ἐξῆλθεν  νικῶν  καὶ  ἵνα  νικήσῃ».   (Ἀποκ. 6,4) 

Ὅπως  μᾶς  λέει ἐπίσης  ὁ   ἅγιος  Ἰωάννης   ὁ Χρυσόστομος πολλοὶ  εἶναι  αὐτοὶ  ποὺ   πολέμησαν   τὴν  Ἐκκλησία  τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ  οἱ διῶκτες  αὐτοὶ  τελικῶς   χάθηκαν  ἀπὸ  τὴ μνήμη  μας!  Ἡ Ἐκκλησία  ὅμως  ζεῖ  καὶ βασιλεύει,   διότι   «ὑβριζομένη λαμπροτέρα καθίσταται». Γι’ αὐτὸ καὶ  ἡ      Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ,  ὅπως   καὶ  ὅλοι  οἱ   πιστοί  της  ποτὲ   δὲν  πρέπει  νὰ   φοβοῦνται    διωγμοὺς  ἀπὸ   τοὺς   ἐχθροὺς   τοῦ    Χριστοῦ.

          Ἀδελφοί  μου! Οἱ  ἐχθροὶ  τοῦ  Χριστοῦ  δυστυχῶς  πάντοτε  θὰ ὑπάρχουν στὸ κόσμο μας.   Πάντοτε θὰ ὑπάρχουν  Ἡρῶδες ποὺ  θὰ κυνηγοῦν  ταὸ Θεῖο Βρέφος,    ἀλλὰ θὰ  ἔχουν αὐτοὶ  ἄλλα  ὀνόματα  καὶ  θὰ  κυνηγοῦν τὴν  Ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου μας  παντοιοτρόπως.  Τὸ  Εὐαγγέλιο ὅμως    τοῦ  Χριστοῦ,   τὸ ὁποῖο  ἔχει  μεταφραστεῖ   σὲ πολλὲς  χιλιάδες  γλῶσσες καὶ διαλέκτους   τοῦ  κόσμου  τούτου  θὰ  ὁδηγεῖ  ὅλους  μας στὴν  ἀλήθεια  πάντοτε,    καὶ   ἑκατομμύρια   ἄνθρωποι  θὰ ἔχουν ἔτσι   ὡς   Ἀρχηγὸ τῆς  Σωτηρίας  τους.  Γιατὶ  μόνο ὁ Χριστὸς     ὁδηγεῖ  στὴ  σωτηρία,  καὶ  μόνο Αὐτὸς εἶναι   τὸ φῶς  τοῦ κόσμου·  μόνο  διὰ τοῦ  Εὐαγγελίου Του      ὁδηγούμαστε   στὴν ἀληθινὴ ζωὴ ποὺ   μᾶς  ὁδηγεῖ στὸ   λιμάνι  τῆς αἰώνιας   ζωῆς.  Ἀμήν!