Μαρκ. 10,46-52

Η   θεραπεία  του  τυφλού   Βαρτιμαίου

46 Καὶ   ἔρχονται   εἰς   Ἱεριχώ.   Καὶ   ἐκπορευομένου   αὐτοῦ   ἀπὸ   Ἱεριχὼ  καὶ   τῶν μαθητῶν   αὐτοῦ   καὶ  ὄχλου   ἱκανοῦ,   ὁ   υἱὸς   Τιμαίου   Βαρτιμαῖος   τυφλὸς   ἐκάθητο   παρὰ   τὴν   ὁδὸν  προσαιτῶν.

47 Καὶ   ἀκούσας   ὅτι  Ἰησοῦς   ὁ   Ναζωραῖός   ἐστιν,  ἤρξατο  κράζειν   καὶ  λέγειν· υἱὲ  Δαυὶδ  Ἰησοῦ,  ἐλέησόν   με.

48 Καὶ   ἐπετίμων  αὐτῷ  πολλοὶ  ἵνα   σιωπήσῃ·  ὁ  δὲ   πολλῷ   μᾶλλον   ἔκραζεν· υἱὲ   Δαυὶδ,  ἐλέησόν   με.

49 Καὶ  στὰς  ὁ   Ἰησοῦς   εἶπε·  φωνήσατε   αὐτόν·  καὶ   φωνοῦσι   τὸν   τυφλὸν λέγοντες  αὐτῷ·   θάρσει,   ἔγειρε·  φωνεῖ   σε.

50 Ὁ   δὲ  ἀποβαλὼν   τὸ   ἱμάτιον   αὐτοῦ   ἀναστὰς  ἦλθε   πρὸς   τὸν   Ἰησοῦν.

51 Καὶ   ἀποκριθεὶς   λέγει   αὐτῷ   ὁ   Ἰησοῦς·   τί   σοι   θέλεις   ποιήσω;   Ὁ   δὲ  τυφλὸς εἶπεν   αὐτῷ·  ραββουνί,   ἵνα   ἀναβλέψω.
52 Καὶ   ὁ  Ἰησοῦς   εἶπεν   αὐτῷ·   ὕπαγε,  ἡ  πίστις   σου   σέσωκέ   σε.   Καὶ  εὐθέως  ἀνέβλεψε,   καὶ   ἠκολούθει   τῷ   Ἰησοῦ  ἐν   τῇ   ὁδῷ.

 

ΑΠΟΔΟΣΗ  ΣΤΗ   ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ

Μάρκ. 10,46-52

Η  θεραπεία  του   τυφλού   Βαρτιμαίου

46 Και  έρχονται    στην  Ιεριχώ.  Και  όταν   έβγαινε   από  την   Ιεριχώ    αυτός και  οι  μαθητές   του  και  λαός  αρκετός,   ο   υιός   του   Τιμαίου,   ο   Βαρτίμαιος, τυφλός,  καθότανε  κοντά   στον  δρόμο  και  ζητούσε  ελεημοσύνη.

47 Και  όταν  άκουσε   ότι   ο   Ιησούς  ο  Ναζωραίος  ήτο  εκεί,  άρχσε  να  φωνάζει  και   να   λέγει,  «Υιέ  του  Δαυίδ,   Ιησού,  ελέησέ  με».

48 Και  πολλοί   τον   επέπλητταν  για  να  σιωπήσει·  αλλ’  αυτός  πολύ περισσότερον   φώναζε,  «Υιέ  του  Δαυίδ  ελέησέ  με».

49 Και  ο  Ιησούς   στάθηκε  και  είπε,  «Φωνάξτε  τον».  Και  φωνάζουν  τον τυφλόν  και  του  λέγουν,  «Έχε  θάρρος,  σήκω,  σε  φωνάζει».

50 Αυτός  πέταξε  το  επανωφόρι  του,  σηκώθηκε  και  ήλθε    στον  Ιησούν.

51 Ο  Ιησούς  του  είπε,  «Τι   θέλεις  να   σου  κάνω;».  Ο  τυφλός  του   απαντά, «Διδάσκαλε,  να  ανακτήσω  την  όρασίν  μου».
52 Και  ο  Ιησούς  του  είπε,  «Πήγαινε,  η  πίστις  σου  σε  έσωσε».  Και  αμέσως απέκτησε  πάλι  την  όρασί  του  και  ακολουθούσε  τον  Ιησού    στον δρόμον.

Ἑβρ. 11,17-31

17 Πίστει   προσενήνοχεν  Ἀβραὰμ   τὸν  Ἰσαὰκ  πειραζόμενος,   καὶ   τὸν μονογενῆ   προσέφερεν  ὁ   τὰς  ἐπαγγελίας   ἀναδεξάμενος,

18 πρὸς   ὃν   ἐλαλήθη   ὅτι   ἐν   Ἰσαὰκ   κληθήσεταί   σοι  σπέρμα,

19 λογισάμενος   ὅτι   καὶ   ἐκ   νεκρῶν   ἐγείρειν   δυνατὸς   ὁ   Θεός·   ὅθεν   αὐτὸν καὶ   ἐν   παραβολῇ   ἐκομίσατο.

20 Πίστει   περὶ   μελλόντων   εὐλόγησεν   Ἰσαὰκ   τὸν   Ἰακὼβ   καὶ  τὸν  Ἠσαῦ.

21 Πίστει   Ἰακὼβ  ἀποθνήσκων  ἕκαστον  τῶν  υἱῶν  Ἰωσὴφ  εὐλόγησε,   καὶ   προσεκύνησεν  ἐπὶ   τὸ   ἄκρον   τῆς   ράβδου  αὐτοῦ.

22 Πίστει   Ἰωσὴφ  τελευτῶν  περὶ   τῆς   ἐξόδου  τῶν   υἱῶν   Ἰσραὴλ   ἐμνημόνευσε καὶ  περὶ  τῶν   ὀστέων   αὐτοῦ  ἐνετείλατο.

23 Πίστει   Μωϋσῆς  γεννηθεὶς  ἐκρύβη  τρίμηνον  ὑπὸ  τῶν  πατέρων   αὐτοῦ, διότι   εἶδον   ἀστεῖον   τὸ  παιδίον,   καὶ   οὐκ  ἐφοβήθησαν   τὸ   διάταγμα   τοῦ   βασιλέως.

24 Πίστει   Μωϋσῆς   μέγας   γενόμενος   ἠρνήσατο   λέγεσθαι   υἱὸς   θυγατρὸς Φαραώ,

25 μᾶλλον   ἑλόμενος   συγκακουχεῖσθαι   τῷ   λαῷ   τοῦ   Θεοῦ   ἢ  πρόσκαιρον   ἔχειν  ἁμαρτίας   ἀπόλαυσιν,

26 μείζονα   πλοῦτον   ἡγησάμενος   τῶν   Αἰγύπτου  θησαυρῶν   τὸν  ὀνειδισμὸν τοῦ   Χριστοῦ·   ἀπέβλεπε   γὰρ   εἰς   τὴν   μισθαποδοσίαν.

27 Πίστει   κατέλιπεν  Αἴγυπτον   μὴ   φοβηθεὶς   τὸν   θυμὸν  τοῦ   βασιλέως·   τὸν γὰρ   ἀόρατον   ὡς   ὁρῶν   ἐκαρτέρησε.

28 Πίστει   πεποίηκε   τὸ   πάσχα   καὶ  τὴν   πρόσχυσιν   τοῦ   αἵματος,   ἵνα   μὴ  ὁ  ὀλοθρεύων   τὰ  πρωτότοκα   θίγῃ   αὐτῶν.

29 Πίστει   διέβησαν  τὴν  Ἐρυθρὰν   θάλασσαν   ὡς   διὰ   ξηρᾶς,   ἧς   πεῖραν λαβόντες   οἱ  Αἰγύπτιοι   κατεπόθησαν.

30 Πίστει   τὰ  τείχη  Ἱεριχὼ   ἔπεσε   κυκλωθέντα   ἐπὶ   ἑπτὰ   ἡμέρας.

31 Πίστει   Ραὰβ   ἡ   πόρνη   οὐ   συναπώλετο   τοῖς   ἀπειθήσασι,   δεξαμένη   τοὺς κατασκόπους   μετ'   εἰρήνης.

ΑΠΟΔΟΣΗ  ΣΤΗ   ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ

Εβρ. 11,17-31

17 Με  την  πίστι  προσέφερε  ο  Ἀβραάμ  τον  Ισαάκ,  όταν   δοκιμάσθηκε. Εκείνος  που  έλαβε  τις  υποσχέσεις,  ήτο  έτοιμος  να  προσφέρει    τον μονογενή   του   υιόν,

18 για  τον  οποίον  ελέχθη,  Δια  του  Ισαάκ  θα  προέλθουν  οι   απόγονοί   σου,

19 διότι  σκέφθηκε  ότι  ο  Θεός  είναι  δυνατός  να  αναστήσει   και  από  τους νεκρούς.   Και  από  τους  νεκρούς,  θα  μπορούσαμε  να  πούμε,  τον  πήρε πίσω  ο  Αβραάμ.

20 Με  την  πίστι  προς  τα  μελλοντικά  ευλόγησε  ο  Ισαάκ  τον  Ιακώβ   και τον   Ησαύ.

21 Με  την  πίστι  ο  Ιακώβ,  όταν  πέθανε,  ευλόγησε  κάθε  ένα  από  τους υιούς  του  Ιωσήφ  και  προσκύνησε   τον  Θεόν,    στηριχθείς    στο  άκρο  της ράβδου  του.

22 Με  την  πίστι  ο  Ιωσήφ,  όταν  πέθανε,  μίλησε  για  την  έξοδο  των Ισραηλιτών  και  έδωκε  εντολές  για  τα  οστά  του.

23 Με  την  πίστι  ο  Μωϋσής,  μετά  την  γέννησί  του,  κρύφθηκε  επί  τρεις μήνες  από  τους  γονείς  του,  διότι  είδαν   ότι  το  παιδί  ήτο  ωραίο,  και  δεν φοβήθηκαν  την  διαταγή  του  βασιλέως.

24 Με  την  πίστι  ο  Μωϋσής,  όταν  μεγάλωσε,  αρνήθηκε  να  ονομάζεται υιός  της  θυγατρός  του  Φαραώ,

25 διότι   προτίμησε  μάλλον  να  υποφέρει  μαζί  με  τον  λαό  του  Θεού  παρά να  έχει  την  πρόσκαιρη  απόλαυση  αμαρτωλών  πραγμάτων.

26Θεώρησε  μεγαλύτερο  πλούτον  από   τους   θησαυρούς  της  Αιγύπτου τον  εξευτελισμόν  του  Χριστού,  καθ’ όσον  απέβλεπε    στην ανταπόδοσι.

27 Με  την  πίστι  άφησε  την  Αίγυπτο,  χωρίς  να  φοβηθεί  τον  θυμό  του βασιλέως,  διότι  έδειξε  καρτερία,  σαν  να  έβλεπε  τον  αόρατο  Θεό.

28 Με  την  πίστι  έκανε  το  πάσχα  και  τον  ραντισμόν  του  αίματος  για  να μη  θίξει  ο  εξολοθρευτής  άγγελος  τα  πρωτότοκά  των.

29 Με  την  πίστι  διέβησαν  την  Ερυθρά  Θάλασσα  σαν  να  ήτο  ξηρά,  ενώ οι  Αιγύπτιοι,  όταν  επροσπάθησαν,  κατεποντίσθησαν.

30 Με  την  πίστι  έπεσαν  τα  τείχη  της  Ιεριχώ,  αφού  περικυκλώθησαν  επί επτά  ημέρες.

31 Με  την  πίστι  η  Ραάβ  η  πόρνη  δεν  χάθηκε  μαζί  με  τους  απειθείς,  διότι δέχθηκε  ειρηνικά   τους  κατασκόπους

Mark. 10.46-52

Trattamento di cieco cardiaco

46 E vengono a Gerico. Quando giunsero a Gerico con i suoi discepoli e numero sufficiente di persone, il figlio di Timeo, il Vartimaios, cieco, sedeva lungo la strada, chiedendo l'elemosina.

47 E quando ha sentito che Gesù di Nazareth era lì, archse gridando e dicendo: "Figlio di Davide, Gesù, abbi pietà di me".

48 E molti lo chiamarono a tacere, ma egli gridò molto di più, dicendo: "Figlio di Davide, abbi pietà di me".

49 E Gesù si alzò in piedi e disse: Invocalo. E gridano ai ciechi e gli dicono: "Ha coraggio, alzati, ti chiama".

50 Egli gettò la sua testa fuori, e si alzò e venne a Gesù.

51 Gesù gli disse: "Che cosa vuoi che io faccia per te?" Il suo cieco risponde, "Maestro, per recuperare i miei sogni".

52 E Gesù gli disse: "Va ', la tua fede ti ha salvato". E subito riacquistò la sua visione e seguì Gesù sulla strada.

Eb. 11, 17-31

17 Con la fede Abramo offrì Isacco quando fu messo alla prova. Colui che ha ricevuto le promesse, era pronto a offrire i suoi unici figli,

18 Per chi fu detto, Isacco uscirà dalla tua discendenza,

19 perché pensava che Dio è in grado di risorgere dai morti. E dai morti, potremmo dire, Abramo lo ha riportato indietro.

20 Per fede nel futuro benedetto Isacco Giacobbe ed Esaù.

21 Per fede Giacobbe, quando morì, benedisse ciascuno dei figli di Giuseppe e si inchinò Dio, basata sulla fine dell'asta.

22 Per fede Giuseppe, quando morì, ha parlato l'esodo di Israele e diede disposizioni circa le proprie ossa.

23 Per fede Mosè, dopo la sua nascita, nascosto per tre mesi dai suoi genitori, perché vedevano che il bambino era bello, e avevamo paura l'ordine del re.

24 Con la fede di Mosè, quando crebbe, si rifiutò di chiamare la figlia di suo figlio Faraone,

25 perché preferiva soffrire con il popolo di Dio piuttosto che avere il godimento temporaneo di cose peccaminose.

C'era una maggiore ricchezza dai tesori dell'Egitto, l'umiliazione di Cristo, dal momento che intendeva vendicarsi.

27 Per fede lasciò l'Egitto senza temere l'ira del re, poiché mostrò la sua misericordia come se stesse vedendo il Dio invisibile.

28 Per fede fece il soffocante e l'aspersione del sangue in modo che l'angelo sterminatore non toccasse il suo primogenito.

29 Per fede, attraversarono il Mar Rosso come se fosse asciutto, mentre gli Egiziani, quando avanzarono, furono soggiogati.

30 Per fede, le mura di Gerico caddero, essendo state circondate per sette giorni.

31 Per fede Raab la prostituta non fu persa con i miscredenti perché accettò pacificamente le spie

Η Οσία Μελάνη η Ρωμαία

Έζησε  στα   χρόνια   που   βασιλιάς   ήταν   ο   Ονώριος,   δεύτερος   γιος του  Μεγάλου  Θεοδοσίου.  Οι   γονείς  της,  ευγενείς  και   πλούσιοι,   την πάντρεψαν  σε μικρή ηλικία  και  απέκτησε  δύο   παιδιά.   Όμως   μεγάλες δοκιμασίες  την  περίμεναν.  Την   μητρική  της  καρδιά σπάραξε ο θάνατος  των  δυο  παιδιών  της.  Μετά   από  λίγο    και   εντελώς ξαφνικά,  πέθανε  και   ο   σύζυγός της. Και  για να γεμίσει   το   πικρό ποτήρι   της  λύπης,   χάνει   και   τους   γονείς   της.   Οι   στιγμές δύσκολες.   Ποιος  θα  την  παρηγορήσει;   Μα   ποιος   άλλος;   Ο   Λόγος του  Θεού, που λέει: «τη ελπίδι χαίροντες, τη  θλίψει  υπομένοντες, τη προσευχή  προσκαρτερούντες». Δηλαδή, η ακλόνητη ελπίδα  σας στα μέλλοντα   αγαθά, να σας γεμίζει χαρά και να σας  ενισχύει για   να δείχνετε   υπομονή στην θλίψη. Και να επιμένετε στην προσευχή, συνεχίζει ο Λόγος του Θεού, από την οποία θα λαμβάνετε σπουδαία βοήθεια   στις   δύσκολες  περιστάσεις   της   ζωής   σας.

Έτσι  και   η Μελάνη, αδιάφορη για   τις  κοσμικές απολαύσεις, αποσύρθηκε   σε   ένα  εξοχικό  της   κτήμα, όπου αφοσιώθηκε στην μελέτη   και   την  προσευχή.  Εκεί   επίσης   καλλιγραφούσε   ιερά   βιβλία και  τα  έδινε  να   τα  διαβάζουν   οι πιστοί.   Διέθεσε  όλη  της  την περιουσία  για   την  ανακούφιση   των   φτωχών  και    ασθενών.

Και  αφού επισκέφθηκε πολλούς τόπους βοηθώντας τους πάσχοντες, κατέληξε στην Ιερουσαλήμ, όπου και πέθανε από πλευρίτιδα.
Ο δε Σ. Ευστρατιάδης   γράφει   τα   εξής  για  την   Αγία   αυτή:   «...Αυτή  ήν   επί  της   βασιλείας   Ονωρίου  (395 – 423),  Ρωμαία   πλούσια  και   εκ γένους   περιφανούς  και   ενδόξου.  Συζευχθείσα παρά την  θέλησιν αυτής,  απεσύρθη μετά τον θάνατον του ανδρός και  των δύο αυτής τέκνων εις εν προάστειον της Ρώμης, επιμελουμένη των πτωχών, υποδεχόμενη τους ξένους, επισκεπτόμενη τους εξόριστους και εν φυλακαίς και θεραπεύουσα τους νοσούντας. Μετά την εκποίησιν των κτημάτων   αυτής   και   διανομήν των προσόντων εις μονάς και εκκλησίας, δια της Αφρικής και   Αλεξανδρείας  κατέλαβε  τα   Ιεροσόλυμα   και   ενεκλείσθη  εις   πενιχρόν  κελλίον εκεί έκτισε και μονήν εις ήνσυνήγαγεν ενενήκοντα παρθένους, εξ ιδίων δια την διατροφήν αυτών δαπανώσα, μικρόν ασθενήσασα εκ πλευρίτιδας, μετέλαβε των αχράντων μυστηρίων εκ των χειρών του Επισκόπου Ελευθερουπόλεως   και   ανεπαύθη   εν   Κυρίω".

Απολυτίκιον.  Ήχος   δ’.  Ταχύ προκατάλαβε.        
Του  πλούτου σκορπίσασα, τας μυριάδας σεμνή, τον  πλούτον  της χάριτος, δι’  εναρέτου  ζωής,  Οσία  επλούτησας· συ  γαρ   δι’  εγκρατείας, και  ζωής ισαγγέλου, σκεύος του Παρακλήτου, επαξίως  εδείχθης· διο σε μακαρίζομεν,  Μελάνη   θεόληπτε.

Κοντάκιον.  Ήχος   πλ. δ’.  Τη    υπερμάχω.

Τη  ισαγγέλω  πολιτεία  σου  δοξάσασα

Μήτερ   Μελάνη   τον  λαμπρώς   σε  θαυμαστώσαντα

Ουρανίου   κατηξίωσαι  ευκληρίας.

Αλλ’  ως  θείας  απολαύουσα  λαμπρότητος

Σκοτασμού  αμαρτιών  ημάς  απάλλαξον      
Τους  βοώντάς  σοι,  χαίροις  Μήτερ  ισάγγελε.

Μεγαλυνάριον.
Έρωτι  τω  θείω  την  σην  ψυχήν,  πτερώσασα  Μήτερ,  ηγωνίσω ασκητικώς, και αντί  του   πλούτου,  του  επιγείουεύρες,  Μελάνη  μακαρία,   όλβον  ουράνιον.

Isaia Inlaine, Roma

Ha vissuto negli anni in cui il re era il padre, il secondo figlio del grande Teodosio. I suoi genitori, nobili e benestanti, la sposarono in tenera età e acquisirono due figli. Ma grandi prove l'aspettavano. Il cuore di sua madre ha spezzato la morte dei suoi due figli. Dopo un po 'e all'improvviso, anche suo marito morì. E per riempire l'amaro bicchiere di rimpianti, lei perde i suoi genitori. I momenti sono difficili. Chi la consolerà? Ma chi altro? La Parola di Dio, che dice: "speranza, misericordia, tristezza, impazienza, preghiera". Cioè, la vostra speranza incrollabile nei beni futuri, che ti riempie di gioia e si esalta per mostrare la pazienza nel dolore. E insisti sulla preghiera, continua la Parola di Dio, da cui riceverai un grande aiuto nelle difficili circostanze della tua vita.

Così l'inchiostro, indifferente ai piaceri mondani, si ritirò in un cottage della tenuta, dove si dedica allo studio e alla preghiera. Lì chiamò anche libri sacri e fu letto dai fedeli. Ha dato tutta la sua fortuna per alleviare i poveri e gli ammalati.

E dopo aver visitato molti luoghi aiutando i sofferenti, è finito a Gerusalemme, dove è morto di pleurite.

E il S. Efstratiades scrive il seguente su questa Bibbia:" ... Questo amen sul Onorio regno (395-423), romana ricca ed ex clamoroso genere e gloriosa. Nonostante la volontà-accoppiato ad esso, viene ritirata dopo la morte di uomini e due figli che nella periferia di Roma, epimeloumeni i poveri, accogliendo gli stranieri che visitano la Esuli e le fylakais curate malato. Dopo ekpoiisin di questa terra e distribuzione dei meriti in singoletto e chiesa per africani Alessandria catturato Gerusalemme e enekleisthi nella cella Meager lì costruito e Monastero di insynigagen novanta vergini su se stessi da un avanzamento della stessa dapanosa, micron asthenisasa di pleurite, ha portato via i misteri malvagi dalle mani del vescovo di Eleftheroupolis e è morto nel Signore ".

Apolytikion. Suono d '. Velocemente anticipato.

Ricchezza skorpisasa, Tash miriade modesta, la ricchezza della grazia, dalla vita virtuosa, eploutisas Beati tu GAR da astinenza, e isangelou vita, utensile del Paraclito, o saggio degnamente; stessi in makarizomen, inchiostro Theoliptos.

Kontakion. Sembra piatto d '. Sono sopraffatto

Ti ho parlato nel tuo stato di verità

Il signor Melanne lo ha brillantemente ammirato

Uranio ti chiami duro.

Ma come uno splendore divino godendo

Il nostro sacrificio dei nostri peccati è sparito

Li benedica, mio ​​caro Mater.

Magnificat.

Erotic attaccato al anima divina peccato, pterosasa madre igoniso

 

Ο Άγιος Ζωτικός ο Ορφανοτρόφος

Γεννήθηκε και  ανατράφηκε στην Ρώμη, από ευγενή οικογένεια, με πολλή  ευλάβεια  και   παιδεία.  Τον στόλιζε πολλή  φιλανθρωπία  και  τον διέκρινε  η  ειλικρινής προσπάθεια στο να υπηρετεί τον Χριστό, πράττοντας  τις   εντολές  Του.   Γι’ αυτά του τα χαρίσματα, ο   Ζωτικός ήταν πολύ  αγαπητός στον Μεγάλο Κωνσταντίνο (330 μ.Χ.), ο οποίος, αφού έκτισε την Κωνσταντινούπολη και την ανέδειξε πρωτεύουσα του κράτους   του, προσκάλεσε σ’ αυτήν τον Ζωτικό με άλλους ευσεβείς άνδρες, για να τους έχει εκεί πολύτιμους εργάτες της  χριστιανικής  αγάπης.

Ο Άγιος Ζωτικός, διακρίθηκε κυρίως στην περιποίηση των λεπρών.   Τους οποίους πλησίαζε χωρίς φόβο, δίνοντας σ’ αυτούς βοηθήματα και παρηγορούσε την δυστυχία τους με αδελφική αφοσίωση. Μετά τον θάνατο του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ο γιός του Κωνστάντιος, ακολούθησε άλλους δρόμους και κακομεταχειρίστηκε τον Ζωτικό, με αποτέλεσμα   ο  φιλάνθρωπος αυτός άνδρας, να πεθάνει από τις κακουχίες  και   τις   ταλαιπωρίες.

Αλλά ο θάνατός του, κίνησε την μετάνοια του Κωνσταντίου. Αφού μεταμελήθηκε,  τίμησε  την   μνήμη   του   κτίζοντας   ένα   λεπροκομείο για   την   περίθαλψη   των   λεπρών.  Και   το   προίκισε με  πολλά κτήματα και εισοδήματα.    
Από τότε, πολλοί αυτοκράτορες, όπως ο Κωνσταντίνος Ζ’ ο Πορφυρογέννητος  (945),   ο   Ιωάννης  ο  Τσιμισκής  (963 – 976), ο  Ρωμανός  ο Γ’ (1028 – 1034), εξασφάλιζαν την  καλή  λειτουργία του   και εξυπηρετούσε   πλήθος λεπρών, χάρη στην αρχική φιλανθρωπική ενέργεια  του  Αγίου  Ζωτικού.

Il San Vito Orphanotrophos

Era nato e cresciuto a Roma, da una famiglia nobile, con molta devozione ed educazione. È stato disegnato con molta carità e l'onesto sforzo di servire Cristo, facendo i Suoi comandi, è stato distinto. Loro dei doni, l'habitat era molto caro a Costantino il Grande (330 dC), che, dopo aver costruito Costantinopoli e ha mostrato la capitale dello stato, hanno invitato a partecipare alla Vital in altri uomini pii, per per avere preziosi ministri dell'amore cristiano lì.

San Vito, distinto principalmente nella cura dei lebbrosi. Si avvicinò senza paura, dando loro aiuti e confortando la loro miseria con dedizione fraterna. Dopo la morte di Costantino il Grande, il figlio di Costanzo, seguito da altre strade e maltrattati vitale, in modo da questo uomo benevolo, morto per i disagi e tribolazioni.

Ma alla sua morte, iniziò il pentimento di Costantino. Dopo essere stato ricordato, ha onorato la sua memoria costruendo una lebbra per la cura dei lebbrosi. E lo ha portato con molte proprietà e redditi.

Da allora, molti imperatori, come Costantino VII Porfirogenito (945), Giovanni Zimisce (963-976), il Romanos III (1028-1034), garantito il buon funzionamento e servono molti lebbrosi, grazie originale azione caritatevole di San Vito.

ομιλία στην Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα

Ὁμιλία   στὴν  Κυριακὴ  μετὰ  τὰ   Χριστούγεννα

«Μέλλει  γὰρ  Ἡρώδης  ζητεῖν   τὸ  παιδίον  τοῦ ἀπολέσαι  αὐτό»  (Ματθ. 2,13)

            Γιὰ  τὴ  γέννησι  τοῦ  Χριστοῦ μας,  ἀδελφοί  μου,  συνέβαλαν       πολλὰ πρόσωπα.   Τὰ  ἱερὰ  αὐτὰ    πρόσωπα  εἶναι    ἡ  Θεοτόκος  Μαριάμ,  ἡ  ὁποία    ἔδωσε ὅλο  της  τὸ  «εἶναι»  γιὰ   νὰ  γεννηθεῖ ὁ  Σωτήρας  μας  Χριστός·  εἶναι  ἡ  γυναίκα   αὐτὴ  ἡ ὁποία  ὑπήκουσε  ὁλοκληρωτικὰ  στὸ θέλημα  τοῦ  Θεοῦ  καὶ  ἔγινε ἡ  σκάλλα   ποὺ  κατέβασε  τὸ  Θεὸ  στὴ γῆ  μας  ὡς   τέλειο  ἄνθρωπο.

Μετὰ  τὴν  Παναγία  εἶναι   καὶ    ὁ  μνήστωρ  της καὶ  προστάτης  της, ἀλλὰ    καὶ  τοῦ  παιδίου  Ἰησοῦ,  ὁ  Ἰωσήφ. Εἶναι αὐτὸς ὁ ὁποῖος πῆρε τὸ Χριστὸ  καὶ   διέφυγε  στὴν Αἴγυπτο γιὰ νὰ  γλυτώσει  τὸ μικρὸ  Χριστὸ  ἀπὸ   τὰ   μαχαίρια  τοῦ Ἡρώδη.   Ὁ    λόγος  τοῦ ἀγγέλου,     «ἐγερθεὶς  παράλαβε  τὸ παιδίον καὶ τὴν   μητέρα  αὐτοῦ νυκτὸς  καὶ   φεῦγε  εἰς   Αἴγυπτον,  μέλλει γὰρ Ἡρώδης ζητεῖν τὸ παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτὸ» (Ματθ. 2,13) ἔγινε  πράξη  ἀπὸ  τὸν  Ἰωσήφ.     Πῆρε,  δηλαδή,  ὁ  Ἰωσὴφ  τὴν  Μαριὰμ  καὶ   τὸ  παιδίον Ἰησοῦν  καὶ   ἔφυγε  γιὰ  τὴν  Αἴγυπτο.

  Ἐκτὸς ὅμως  ἀπὸ  τὴ   Θεοτόκο   καὶ   τὸ   μνήστορά  της,  Ἰωσήφ,  τὸ κυριώτερο  ρόλο  γιὰ  τὴ  γέννηση  τοῦ Χριστοῦ  διαδραμάτισαν   καὶ οἱ  ἄγγελοι  τοῦ  οὐρανοῦ, οἱ ὁποῖοι  δοξολογοῦσαν  ἀκατάπαυστα    τὴ  γέννηση τοῦ   Χριστοῦ  μας,  καὶ  ἔλεγαν:   «δόξα  ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνῃ,   ἐν ἀνθρώποις εὐδοκίᾳ». (Λουκ. 2,14) Εἶναι οἱ  ἄγγελοι  οἱ  ὁποῖοι ἔδειξαν στοὺς  ποιμένες  τοῦ  Ἰσραὴλ τὸ  τόπο  ὅπου   γεννιόταν  ὁ  Χριστός.

Μετὰ  τὴν  Μαριάμ,  τὸν  Ἰωσὴφ καὶ τοὺς  ἀγγέλους  πολὺ  σπουδαῖο  ρόλο ἔπαιξαν  στὴ  γέννησι  τοῦ Θεανθρώπου   καὶ  οἱ     ποιμένες   τῆς   Βηθλεέμ.  Οἱ  ὁποῖοι ποιμένες ἔσπευσαν νὰ  προσκυνήσουν  τὸ Θεῖο Βρέφος, τὸν     Μεγαλύτερο     Βασιλέα,   τὸ   Χριστό.  Οἱ   ποιμένες  αὐτοί,   ὅπως     μποροῦμε  νὰ  καταλάβουμε  ἦταν  ἐντελῶς  ἀγράμματοι ἄνθρωποι, γιατί  δὲν ἦταν   μορφωμένοι  ὅπως  οἱ  γραμματεῖς   καὶ φαρισαῖοι ποὺ    μελετοῦσαν   τὶς    προφητεῖες  γιὰ   τὴν  Θεία    Ἐνανθρώπηση  τοῦ  Χριστοῦ   μας. 

Μετὰ ὅμως    ἀπὸ τοὺς  ποιμένες  προσκύνησαν      τὸ  Χριστὸ  καὶ   οἱ μάγοι, οἱ  ὁποῖοι  ἦλθαν   ἀπὸ  τὰ  βάθη τῆς  ἀνατολῆς καὶ  ἦταν   μελετητὲς  τῶν  ἀστέρων. Οἱ  «μάγοι» αὐτοὶ   ἔκαναν   ἕνα  πολὺ μεγάλο   γιὰ  τὰ     μέτρα  τῆς ἐποχῆς  τους  ταξίδι,   καὶ   ἦρθαν στὰ Ἱεροσόλυμα  χρησιμοποιώντας  ὡς μεταφορικὸ  μέσο   τὶς  καμήλες  τους.     

Ἐπειδὴ  ὅμως  οἱ  «μάγοι» αὐτοὶ  ἔφτασαν  στὰ  Ἱεροσόλυμα  δὲν  βρῆκαν τὸν Χριστὸ σταῦλο  τῆς  Βηθλὲμ      λόγω  τοῦ  ὅτι πέρασαν  ἤδη  ἄνω  τῶν  δύο ἐτῶν ἀπὸ  τῆς  γεννήσεως  τοῦ Θεανθρώπου  τὸν  βρῆκαν  νὰ  φιλοξενεῖται  μαζὶ μὲ   τὴν Μαριὰμ καὶ  τὸν Ἰωσὴφ σὲ  ἕνα  μικρὸ  καὶ ταπεινὸ σπιτάκι.  

            Ἐκτὸς  ὅμως ἀπὸ  τὰ   ἱερὰ  αὐτὰ   πρόσωπα ποὺ προαναφέραμε ὑπάρχουν  δυστυχῶς  καὶ πολλοὶ  ἄλλοι  οἱ    ὁποῖοι   κατεδίωξαν  τὸ   Χριστό.  Πρῶτος  ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς διῶκτες  τοῦ Χριστοῦ   εἶναι    ὁ  Ἡρώδης·   ὁ  ὁποῖος  φανέρωσε  τὴν  μεγάλη  του   κακία σκοτώνοντας     καὶ ἄλλα     πολλὰ  πρόσωπα.  Διότι  εἶναι αὐτὸς ὁ  ὁποῖος   σκότωσε  ἐν πρώτοις  τὴν ἴδια  του  τὴ  γυναίκα  του,   ὀνόματι   Μαριάμ,  μαζὶ  μὲ  τὰ  τρία  του παιδιά. Διότι   εἶναι  αὐτός, ὁ ὁποῖος    σκότωσε ὅλους   ὅσους  θεωροῦσε ὡς  ἐχθρούς  του    τοὺς  ἀνθρώπους  ποὺ νόμιζε  ὅτι   ἐπιβουλεύονταν τὸ   θρόνο  του.  Διότι  εἶναι αὐτὸς ὁ  ὁποῖος  ἐξεμάνη  καὶ κατὰ  τῶν     μάγων οἱ  ὁποῖοι ἄκουσαν  τοὺς  ἀγγέλους  καὶ  δὲν  γύρισαν  στὸ παλάτι τοῦ Ἡρώδη γιὰ  νὰ  τοῦ ὑποδείξουν  ποῦ   ἀκριβῶς  γεννᾶται  ὁ Χριστός.   Ὁ  Ἡρώδης  εἶναι  αὐτὸς  ὁ ὁποῖος   ἔστειλε  κατόπιν  τοὺς  στρατιῶτες  του   στὴ Βηθλεέμ,     διατάζοντάς  τους  νὰ  δολοφονήσουν  ὅλα τὰ  νήπια  τῆς Βηθλεὲμ καὶ τῶν  περιχώρων  της  ἀπὸ  δύο  χρόνων  καὶ  κάτω.

Γιατί,   ὅμως,   ὁ   Ἡρώδης  νὰ   κάνει  τὸ  ἀνοσιούργημα  αὐτό;  Προέβη  ὁ Ἡρώδης    σ’ αὐτὸ  τὸ ἔγκλημα  φοβούμενος  μὴπως  τὸ   Θεῖο Βρέφος     τοῦ  πάρει  τὸ   θρόνο  του   ὁ   Χριστός  μας.

 Δὲν  ἔφθασε  ὅμως   ὁ Ἡρώδης  μόνον  στὸ ἔγκλημα τῆς σφαγῆς   τῶν  νηπίων  τῆς   Βηθλεέμ,  ἀλλὰ καὶ  ἔκλεισε στὶς φυλακὲς τῆς Ἱεριχοῦς   τοὺς ἐπιφανέστερους τῶν   Ἰουδαίων  διατάζοντας   ἀργότερα   τὴν  ἀδερφή  του  νὰ  τοὺς  δολοφονήσει   λίγη  ὥρα  πρὸ  τοῦ  δικοῦ  του  θανάτου  γιὰ   νὰ  νομίσουν οἱ Ἰουδαῖοι  πὼς   τὸ  κλάμα   τῶν  ἀνθρώπων  δὲν  γινόταν  γιὰ  τοὺς  ἀνθρώπους  αὐτούς, ἀλλὰ  γιὰ  τὸ θάνατο τοῦ  Ἡρώδη.  Γι’ αὐτὸ  ἄλλωστε  χαρακτηρίζεται    ὁ   Ἡρώδης καὶ   ὡς  σύμβολο  τῆς  κακίας  ἤ  ὡς  ἕνας    ἐκ  τῶν μεγαλυτέρων  ἐχθρῶν  τοῦ Χριστοῦ  μας.

          Ἐχθρὸς  τοῦ  Χριστοῦ  ὅμως  δὲν  εἶναι    μόνον   ὁ Τετράρχης  Ἡρώδης, διότι ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ δημιουργήθηκε ἀπὸ  τὸ Χριστό μας    ἡ  ἁγία  μας   Ἐκκλησία,  μέχρι  καὶ  σήμερα  ἔχουμε πολλοὺς    διῶκτες  τοῦ  Χριστοῦ  καὶ  τῆς  Ἐκκλησίας  Του.    Γιατί, ὅμως,  ἀδελφοί  μου  νὰ  διώκεται  ἡ πίστι  μας;  Γιατὶ  νὰ  διώκεται ἡ  Ἐκκλησία  ἡ ὁποία  δὲν  ἔχει  στρατοὺς  καὶ ὄπλα  ποὺ σκοτώνουν, ἀλλὰ  ἔχει  ὡς  μοναδικό της  «ὄπλο»    τὸν  ἀθάνατο  λόγο  τῆς  Ἐκκλησίας  τοῦ Χριστοῦ.    Ὑπάρχει  ὅμως   δυστυχῶς  στὶς ἡμέρες  μας  πολὺ    κακία  καὶ   μῖσος    κατὰ   τοῦ  Χριστοῦ, ὅπως  εἶπε  καὶ  ὁ Κύριος:      «εἴ ἐμὲ ἐδίωξαν καὶ ὑμᾶς διώξωσιν, εἴ   τὸν  λόγον μου  ἐτήρησαν  καὶ   τὸν ὑμέτερον  τηρήσουσιν». (Ἰω. 15,20)  Ὅπως  λέει  ὁ  ἀπ. Παῦλος,     «πάντες  οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν διωχθήσονται».  (Β΄Τιμ. 2,12)  Διότι  ἡ  προίκα    τῶν  πιστῶν  εἶναι  οἱ  διώξεις  τους   χάριν  τῆς  πίστεώς  τους   στὸν  Ἰησοῦ  Χριστό.    Δὲν    πρέπει ὅμως  ποτὲ    νὰ  φοβόμαστε  τοὺς  διωγμοὺς  αὐτούς,  διότι  ὅλοι  μας   σύμφωνα  μὲ  τὴ  διδασκαλία  τοῦ  Χριστοῦ μας   πρέπει  νὰ  θεωροῦμε   ὡς  παράσιμα  τιμῆς  ὅλες  αὐτὲς  τὶς  κακολογίες  καὶ τὶς  ὕβρεις  τῶν ἀνθρώπων  ποὺ      μισοῦν  τὸ  Χριστό. Ὁ Κύριος  ἄλλωστε  μᾶς  εἶπε ὅτι  «θὰ εἶμαστε    εὐτυχισμένοι πλήρως  ὅταν ἀξιωθοῦμε    νὰ  δοκιμάσουμε      διώξεις γιὰ  χάρι       τῆς  πίστεώς  μας   στὸ πρόσωπό  Του.  «Μακάριοι ἐστε ὅταν διώξουσιν ὑμᾶς καὶ εἴπωσιν πᾶν πονηρὸν ρῆμα  ψευδόμενοι  ἔνεκεν ἐμοῦ»,   (Ματθ. 5,11)  μᾶς  λέει  στοὺς  Μακαρισμούς  του.  

Ὁ Χριστὸς  ἔγινε  ἔτσι  σημεῖο  ἀντιλεγόμενο· διότι  ἄλλοι  μὲν   τὸν  ἀγαποῦν  καὶ ἄλλοι   τὸν   διώκουν   ἐπὶ  2000  χρόνια  μὲ  διαφόρους  τρόπους.  Κατ’ ἀρχάς,  ἐδιώχθη ἀπὸ τοὺς γραμματεῖς καὶ  φαρισαίους  τῆς ἐποχῆς  του. Διότι  οἱ γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι μισοῦσαν  καὶ  συκοφαντοῦσαν τὸ  Χριστὸ   θεωρώντας   τὰ  θαύματά  του ὡς δαιμονικὲς ἐνέργειες· εἰρωνεύονταν δηλαδὴ   τὸ ἔργο τοῦ  Θεανθρώπου. Καὶ τοῦτο  γινόταν  λόγω   τοῦ  μίσους  τους    πρὸς  τὸ  Χριστό,  ποὺ  τὸν   ἀνέβασαν πάνω  στὸ  ξύλο  τοῦ     σταυροῦ.   Ὁ  Χριστὸς   ὅμως  νίκησε   τὸ   διάβολο  καὶ τὶς  πονηρὲς   δυνάμεις   του  πάνω  στὸ  σταυρό.   

Δὲν  εἶναι   ὅμως  μόνο  οἱ  γραμματεῖς  καὶ φαρισαῖοι  οἱ ὁποῖοι    μισοῦσαν  τὸ  Χριστὸ ἀλλὰ  ἦταν   καὶ  εἶναι    καὶ ἄλλοι   πολλοὶ  διῶκτες  του.    Ἦταν κατ’ἀρχὰς   οἱ  ἀσεβεῖς  καὶ  εἰδωλολάτρες  βασιλεῖς· ἦταν   ὁ   Νέρων,  ὁ   Διοκλητιανός,  ὁ   Γαλέριος, ἀλλὰ     καὶ ἄλλοι πολλοὶ ἐκπρόσωποι τῆς ἀντιχριστιανικῆς ἐξουσίας. Πολλοὶ ἦταν οἱ βασιλεῖς οἱ  ὁποῖοι μὲ τὴ  δύναμη τοῦ  ξίφους  τους  προσπάθησαν  νὰ  νικήσουν  τὸ   Χριστὸ   καὶ   τὴν   ἁγία   Του   Ἐκκλησία.  Κανένας  ὅμως  δὲν  κατόρθωσε  νὰ  νικήσει  τὴν Ἐκκλησία, γιατὶ ὅπως  λέει  ὁ  ἅγιος  Ἰωάννης  ὁ  Χρυσόστομος:   «καὶ πῦλαι ἅδου οὐ κατισχήσουσιν  τῆς  Ἐκκλησίας  τοῦ Χριστοῦ».

Νόμιζαν     οἱ   εἰδωλολάτρες  βασιλεῖς ὅτι   μὲ τὴ  δύναμη  τοῦ ξίφους  τους  καὶ τὴ  σατανική   τους   ἐξουσία θὰ  νικοῦσαν    τὴν Ἐκκλησία  τοῦ   Χριστοῦ   μας  ἤ  ἀκόμα   καὶ  ἄλλοι  πολλοὶ  ἄθεοι  κυνήγησαν  τὴ Χριστιανικὴ Ἐκκλησία   μας, ἀλλὰ  δὲν  τὸ  κατόρθωσαν, οὔτε  ἦταν  δυνατὸν νὰ   τὸ  κατορθώσουν. 

Οἱ ἄθεοι  αὐτοὶ  ποὺ  δίωκαν  καὶ  διώκουν  τὸ Χριστὸ  εἶναι     οἱ  συγγραφεῖς Βολταῖρος, Ρενὰν καὶ ἄλλοι συγγραφεῖς ἀγωνίζονται  νὰ   νικήσουν τὸ   Χριστὸ  καὶ  τὸ Εὐαγγέλιό Του διαβάλλοντας    ταὸ Εὐαγγέλιο  καὶ ἐπικρίνοντας  τοὺς  χριστιανούς,  δημοσιεύοντας  πολλὰ      παραδείγματα  ἀνάξιων ἱερέων  ἤ     γράφοντας  τὰ  μεγάλα  ψεύδη   πὼς  τὸ Εὐαγγέλιο ἔχασε  τὴν   ἀξία  του ὡς     πεπαλαιωμένο,  καὶ  ὅτι  πρέπει  νὰ ἀλλάξει.  Τὸ Εὐαγγέλιο   ὅμως,  ἀδελφοί μου,   εἶναι  διαχρονικῆς  ἀξίας    καὶ  δὲν μπορεῖ  νὰ  ἀλλάξει  ἀπὸ  κανέναν.    

Κι  αὐτὸ  τὸ ἀναφέρουμε  διότι  κανεὶς  δὲν    μπορεῖ νὰ  θυμᾶται  μὲ   τὶς  καλύτερες  ἐνθυμήσεις    τὰ  ὀνόματα  ὅλων  αὐτῶν    τῶν   διωκτῶν   τῆς   Ἐκκλησίας  μας (εἰδωλολατρῶν,  αἱρετικῶν καὶ ἀπίστων). Ἐνῶ ἀντιθέτως  τὰ  ὀνόματα  τῶν     μαρτύρων  τῆς   Ἐκκλησίας  μας  μένουν  παντοτινά·   τὸ   δένδρο  τῆς  Ἐκκλησίας  μας ποὺ ποτίστηκε    μὲ  τὸ  τίμιο  αἷμα  τους μᾶς  κάνει  ὅλους  νὰ  τοὺς  θυμώμαστε  ὡς  μεγάλους  ἥρωες  τῆς  πίστεώς μας.     Παρ’ ὅλο  ποὺ   πέρασαν  ἄνω  τῶν   2000  ἐτῶν  ἀπὸ  τῆς  γεννήσεως  τοῦ Χριστοῦ  καὶ  ἀπὸ   τὴν  ἵδρυση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μας  οἱ ἅγιοι αὐτοὶ  εἶναι ἤ πρέπει  νὰ  εἶναι  τὰ   πρότυπά μας.

Ἐκεῖνο ὅμως  ποὺ βλέπουμε  σήμερα  εἶναι  δυστυχῶς  πὼς    οἱ  ἄθεοι    τῆς  ἐποχῆς  μας    κυνηγοῦν  τὴν   Ἐκκλησία τοῦ  Χριστοῦ. Ὅπως  ὅμως  δὲν  μποροῦμε  νὰ κλοτσοῦμε   στὰ    καρφιά,   ἔτσι    καὶ εἶναι  ἀδύνατον  νὰ  διώκουμε  τὸν   Θεάνθρωπο Χριστό.  Γιατὶ ὅποιος   κτυπᾶ  τὰ   πόδια  του    στὰ καρφιὰ  δὲν μπορεῖ  παρὰ  νὰ  ματώσει.    Κανεὶς  ἐχθρὸς  τοῦ Χριστοῦ  δὲν  μπορεῖ  νὰ νικήσει    τὸ Χριστό,   ὅπως  ἀκριβῶς  καὶ   ὁ  Ἰουλιανὸς  ὁ  παραβάτης  δὲν  μπόρεσε  νὰ   νικήσει   τὴν   Ἐκκλησία  τοῦ   Χριστοῦ ὁμολογώντας  τὴν ἥττα  του καὶ λέγοντας:     «νενίκηκάς  με Ναζωραῖε». Ὅπως  μᾶς   λέει  ἡ  Ἀποκάλυψη  τοῦ  Ἰωάννου   ὁ   Χριστὸς    «ἐξῆλθεν  νικῶν  καὶ  ἵνα  νικήσῃ».   (Ἀποκ. 6,4) 

Ὅπως  μᾶς  λέει ἐπίσης  ὁ   ἅγιος  Ἰωάννης   ὁ Χρυσόστομος πολλοὶ  εἶναι  αὐτοὶ  ποὺ   πολέμησαν   τὴν  Ἐκκλησία  τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ  οἱ διῶκτες  αὐτοὶ  τελικῶς   χάθηκαν  ἀπὸ  τὴ μνήμη  μας!  Ἡ Ἐκκλησία  ὅμως  ζεῖ  καὶ βασιλεύει,   διότι   «ὑβριζομένη λαμπροτέρα καθίσταται». Γι’ αὐτὸ καὶ  ἡ      Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ,  ὅπως   καὶ  ὅλοι  οἱ   πιστοί  της  ποτὲ   δὲν  πρέπει  νὰ   φοβοῦνται    διωγμοὺς  ἀπὸ   τοὺς   ἐχθροὺς   τοῦ    Χριστοῦ.

          Ἀδελφοί  μου! Οἱ  ἐχθροὶ  τοῦ  Χριστοῦ  δυστυχῶς  πάντοτε  θὰ ὑπάρχουν στὸ κόσμο μας.   Πάντοτε θὰ ὑπάρχουν  Ἡρῶδες ποὺ  θὰ κυνηγοῦν  ταὸ Θεῖο Βρέφος,    ἀλλὰ θὰ  ἔχουν αὐτοὶ  ἄλλα  ὀνόματα  καὶ  θὰ  κυνηγοῦν τὴν  Ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου μας  παντοιοτρόπως.  Τὸ  Εὐαγγέλιο ὅμως    τοῦ  Χριστοῦ,   τὸ ὁποῖο  ἔχει  μεταφραστεῖ   σὲ πολλὲς  χιλιάδες  γλῶσσες καὶ διαλέκτους   τοῦ  κόσμου  τούτου  θὰ  ὁδηγεῖ  ὅλους  μας στὴν  ἀλήθεια  πάντοτε,    καὶ   ἑκατομμύρια   ἄνθρωποι  θὰ ἔχουν ἔτσι   ὡς   Ἀρχηγὸ τῆς  Σωτηρίας  τους.  Γιατὶ  μόνο ὁ Χριστὸς     ὁδηγεῖ  στὴ  σωτηρία,  καὶ  μόνο Αὐτὸς εἶναι   τὸ φῶς  τοῦ κόσμου·  μόνο  διὰ τοῦ  Εὐαγγελίου Του      ὁδηγούμαστε   στὴν ἀληθινὴ ζωὴ ποὺ   μᾶς  ὁδηγεῖ στὸ   λιμάνι  τῆς αἰώνιας   ζωῆς.  Ἀμήν!