Ο Άγιος Αρτέμιος ο Μεγαλομάρτυρας

Πολλές   και   σοφές   άγιες  μορφές   παρελαύνουν   από  τις   σελίδες  της ιστορίας  της   μεγάλης  μας  Βυζαντινής  αυτοκρατορίας.  Μια  τέτοια  μορφή  και  εξαιρετική    προσωπικότητα  είναι   κι   ο   Άγιος   Μεγαλομάρτυς   Αρτέμιος   που   έζησε   και   μαρτύρησε   περί   τα  μέσα   του   τέταρτου   αιώνα μ.Χ.  (361 – 363).    Για    τον   Μεγαλομάρτυρα   τούτον   Άγιον   αξίζει    να μιλήσουμε   κάπως   εκτενέστερα.   Γι’ αυτόν   λοιπόν   και   οι   γραμμές   που ακολουθούν.

Νέος,   νεότατος   ο    Άγιος   χάρη   στη    χριστιανική   μόρφωση   που    πήρε    από τους  πιστούς  γονείς του άρχισε να ξεχωρίζει ανάμεσα  στους συνομήλικους  της  πόλεώς   του  με  τα  χαρίσματα  και  τα   προσόντα    του. Ο   Μέγας    Κωνσταντίνος,   από    την   πρώτη   στιγμή   που    γνώρισε   τον ευσεβή    και    σοφό    τούτο  νέο,   τον   εξετίμησε   ιδιαίτερα   και    έσπευσε   να   τον αναδείξει δούκα και αυγουστάλιον της μεγάλης πόλεως της  Αλεξανδρείας.   Δηλαδή   τον   διόρισε  ανώτερο   διοικητή   όλης   της  Αιγύπτου.   Στην   επίσημη   αυτή   και   τιμητική  θέση  ο  Αρτέμιος  σαν  πιστός   χριστιανός    ασκούσε  τα   καθήκοντά  του   με  πολλή    προσοχή    και σύνεση,    ώστε   όλοι  να   θαυμάζουν  τα   υπέροχα  πολιτιστικά  και   ηθικά   του χαρίσματα.

Οι  ευτυχισμένες  και  ευλογημένες  εκείνες μέρες  δεν  κράτησαν  δυστυχώς για πολύ.  Ο  γιος  και  διάδοχος  του  Μεγάλου      Κωνσταντίνου, Κωνστάντιος,    που   μετά   τον   θάνατο   του   πατέρα  του  ανέλαβε  την διοίκηση  της  Ανατολής  από  το   Ιλλυρικό  πέλαγος  μέχρι   την Προποντίδα,  την   Ασία,  Συρία,  Παλαιστίνη,  Μεσοποταμία,   Αίγυπτο  και όλες   τις  νήσους,  κατά  την  περίοδο  που  είχε πάει  στην   Αντιόχεια αρρώστησε   βαριά   και   απέθανε.  Τότε  την  εξουσία  της  μεγάλης  αυτής αυτοκρατορίας  ανέλαβε  ο  Ιουλιανός,   που   είναι    γνωστός    στην    ιστορία ως  παραβάτης   και   αποστάτης.  Ο  νέος  αυτός  βασιλιάς,  σε  κάποιο ταξίδι   του    στην    Αίγυπτο    είχε   συναντήσει    και    γνωρίσει    τον    άρχοντα  Αρτέμιο,   για   τον   οποίον   είχε   ακούσει   και   πολλά   καλά   λόγια    για   τις  ικανότητές   του,    όπως   και    για    την   χριστιανική   του  ιδιότητα.    Το  χάρισμα    όμως   τούτο   της    εκλεκτής   αυτής    προσωπικότητος   όχι   μόνο   δεν εξετιμήθηκε    από   τον   αποστάτη   βασιλιά,   που   είχε    ήδη   κινήσει   και   τον  διωγμό  ενάντια   στους   χριστιανούς, αλλά  και   θεωρήθηκε μεγάλο μειονέκτημα και αμάρτημα. Με πάθος μάλιστα κάθε φορά    προσπαθούσε να     κατακρίνει   και  να   δείχνει   γι’  αυτόν   την   περιφρόνησή   του. Τούτο έκαμε και  σε μία   επίσκεψη  του  άρχοντα  Αρτεμίου  σ’ αυτόν, όταν βρισκόταν στην Αντιόχεια. Ο  αποστάτης βασιλιάς, σαν είδε τον    άρχοντα της    Αιγύπτου   Αρτέμιο,    τρελλός   από   θυμό   τον   κάλεσε   κοντά   του    και  άρχισε   με   περιφρόνηση   να   του   ομιλεί    και    να   τον   υβρίζει.   Όσην   ώρα   ο υβριστής   απευθυνόταν   στον   Άγιο,   τον   κατηγορούσε   και   τον   ύβριζε,   ο ενάρετος   Αρτέμιος    σιωπούσε   και   είχε  σκυφτό   το   κεφάλι.   Μπροστά    στα  μάτια  του  είχε  τα   λόγια   του   Κυρίου:   «Μακάριοι   εστε   όταν  ονειδίσωσιν υμάς   και   διώξωσι   και   είπωσι  παν  πονηρόν  ρήμα καθ’ υμών  ψευδόμενοι  ένεκεν   εμού.   Χαίρετε  και   αγαλλιάσθε,  ότι   ο  μισθός   υμών   πολύς  εν   τοις ουρανοίς»   (Ματθ. ε’ 11 – 12). Μακάριοι  γίνεσθε σεις  οι  μαθητές  μου,  όταν   σας  χλευάσουν   και   σας   καταδιώξουν   και   σας  κακολογήσουν  με κάθε   ψεύτικη  κατηγορία  εξ   αιτίας   μου.   Χαίρετε  και   ζωηρά   εκδηλώστε   τη  χαρά   σας,   γιατί   η   ανταμοιβή   σας    στους    ουρανούς   θα   είναι   με   το παραπάνω.

Όταν  όμως    ο   εγωιστής    και   ασεβής   βασιλιάς   άρχισε   να   επεκτείνει  τις ύβρεις του  στα  ιερά  και  όσια   της   αμώμητης   χριστιανικής  μας  πίστεως, τότε  ο   Άγιος   με    θάρρος   σήκωσε   το   κεφάλι,   ύψωσε   τη   φωνή   του   και   με παρρησία    είπε    στον  παραβάτη    άρχοντα.

– Βασιλιά   μου,  επιδείξατε,  σας   παρακαλώ  λίγο   σεβασμό  προς  το πρόσωπο του Κυρίου.  Αυτός   είναι   ο   αληθινός   θεός.  Τούτο   μαρτυρούν περίτρανα   τα    λόγια   του   και   τα   έργα   του.  Όσο   για   τις    ύβρεις   σας  ενάντια   στους  χριστιανούς,  που   αποτελούν   την   ευγενέστερη   και   πιο  άξια    μερίδα   των   υπηκόων   σας,  δεν  είναι   καθόλου   φρόνιμο    και    συνετό  ούτε  και δίκαιο  από  μέρους  σας να  τους  υβρίζετε  και  να  τους  διώκετε.   Εντροπή   σας!   Η   συμπεριφορά   σας  αυτή  σας  αδικεί και  σας  εξευτελίζει.

Τις τελευταίες λέξεις του  Αγίου διέκοψαν οι γεμάτες μίσος και ειδωλολατρικό  φανατισμό  φωνές  του  μαινόμενου  κυριολεκτικά  βασιλιά   Ιουλιανού.

– Πάψε,  ανόητε,  του  φώναξε. Κι  αφού  τον  ύβρισε  ξανά  και  ξανά  διέταξε   να   του    αφαιρέσουν   τη   ζώνη   του   αξιώματός   του   και   να   τον   ρίξουν στη   φυλακή    για    να    συνέλθει.

Με   την   ψυχή    γαληνεμένη   ο    πιστός   και   άτρομος    χριστιανός   χωρίς  ψωμί και  νερό  για μέρες περνάει τις  ωρές του  γονατιστός  ευχαριστώντας    τον   Κύριο  για  το  χάρισμα  που  του  δόθηκε.   «Ημίν εχαρίσθη   το    υπέρ    Χριστού   ου   μόνον το    εις    αυτόν   πιστεύειν    αλλά   και   το  υπέρ  αυτού πάσχειν»   (Φιλιπ. α’ 29), έλεγε  και  επαναλάμβανε  με  ανείπωτη   χαρά.  Δηλαδή    σε   μας   δόθηκε   σαν   χάρισμα   όχι   μόνο   να  πιστεύουμε   στον  Χριστό,  αλλά   και   να   πάσχουμε    για    το   όνομά   του.

Τα επακόλουθα της ομολογίας του είναι τρομερά. Αδούλωτος και ελεύθερος   ο   Άγιος   τα   αντιμετωπίζει    όλα   με  ζηλευτή   ψυχραιμία   και υπομονή    και   καρτερία.

Όταν    ύστερα    από    λίγες    μέρες   κατά    διαταγή    του   Βασιλιά  βγήκε  από την  φυλακή  και    παρουσιάστηκε   μπροστά του,   ο   Ιουλιανός    του   ζήτησε  να   προσφέρει   θυσία  στους  μεγάλους   Θεούς,   άν   ήθελε  να   του  χαρισθεί    η  ζωή και  η   ελευθερία.   Στην   πρόταση   αυτή   του   άρχοντα  ο   σταθερός  στις  αρχές και το φρόνημά του Άγιος αλλά   και   ατρόμητος   στις   πεποιθήσεις του   απολογήθηκε   με  πολλή   δύναμη   και   παρρησία   και  απέδειξε  ψευδή   κι ανόητα  όσα   ειπώθηκαν   κατά   του   Χριστού.  Στο   τέλος   πρόσθεσε:   Αυτό  που μου  ζητάτε,  άρχοντά  μου,  ν’ αρνηθώ  τον  Χριστό   και    να  προσφέρω θυσία   στα   ξύλα   και   τις   πέτρες   της   πεθαμένης   πια   ειδωλολατρίας,   μου είναι    αδύνατον  όχι   να  το   κάμω,   αλλά    ακόμη   και    να   το  σκεφθώ.   Ο  Χριστός    είναι   ο  αληθινός  Θεός  και  δημιουργός  που  έγινε  άνθρωπος  και  απέθανε    για  τη   σωτηρία   μας.    Πως    μπορώ    εγώ   να    τον   αρνηθώ;

Η   τολμηρή   αυτή   και   με  τόση  παρρησία  ειπωθείσα   ομολογία  του Μάρτυρος  προκάλεσε  το  μίσος   και    την  μανία   του   αποστάτη   βασιλιά, που   σαν   τρελός   φώναξε:

– Να   αρχίσουν  τα   βασανιστήρια.  Τα   πιο   σκληρά   βασανιστήρια.

Στην   διαταγή  του   βασιλιά  οι  δήμιοι  που  στέκονταν  δίπλα  όρμισαν, άρπαξαν  τον    Μάρτυρα,   τον  γύμνωσαν   και  αφού  τον   ξάπλωσαν  στην   γη άρχισαν να τον κτυπούν με βούνευρα μέχρις αίματος. Το δέρμα ξεσχίσθηκε, μα  οι  δήμιοι  όχι μόνο δεν σταματούν  αλλά  και    συνεχίζουν λες  μεθυσμένοι με   το άνομο    έργο   τους.  Στη   συνέχεια   καταξεσχίζουν  τις   σάρκες  του   με    μαχαίρια   και  ύστερα   με   λαμπάδες   καίνε  τις   πληγές.  Το σώμα   του   Μάρτυρος έγινε μία    άμορφη   μάζα   από   κρέατα   και   κόκαλα σπασμένα.   Σ’  αυτή   την   κατάσταση   τον   πήραν   και   τον  πέταξαν   στη φυλακή.     Σκέφθηκαν   να   τον   αφήσουν   εκεί   να   πεθάνει    μόνος   του   χωρίς καμιά  βοήθεια.

Αυτά  οι  άνθρωποι.  Μα  εκείνος, που  υποσχέθηκε    και   είπε   στον   κάθε πιστό    ακόλουθό   του,   «ού   μη  σε   ανώ,  ου  δ’ ου μη  σε    εγκαταλείπω»   δηλαδή δεν  θα   σε αφήσω, παιδί μου, αβοήθητο· ποτές   δεν   θα  σε  εγκαταλείψω, κατά   τα    μεσάνυχτα   έρχεται   στο    μισοπεθαμένο  κορμί,  το  αγγίζει, το παρηγορεί  και  το θαύμα  γίνεται. Η    μάζα    των   ξεσχισμένων   κρεάτων και των σπασμένων κοκάλων ξαναβρίσκει την πρότερη κατάσταση. Θεραπεύεται.  Και  ο  Μάρτυρας  με  βαθιά  συγκίνηση   γονατίζει, ευχαριστεί    και    δοξολογεί    τον   Θεὸ.

Όρθιον   να  βαδίζει   πάνω – κάτω   και   να   ψάλλει   τα    λόγια   του   Αγίου  Ιακώβου   του   Αδελφοθέου  «μακάριος  ανήρ   ός   υπομένει    πειρασμόν»   (Ιακ. α’ 12),  δηλαδή  μακάριος  ο  άνθρωπος  που   δέχεται με  υπομονή   τις δοκιμασίες,  τον   βρίσκει  ο  δεσμοφύλακας που  πήγε  το   πρωί   να   ιδεί    άν είναι    ζωντανός.    Χωρίς   να   χάσει   καιρό,   τον   παίρνει   από   το    χέρι   και    τον οδηγεί   μπροστά  στον   άρχοντα.  Ο  αποστάτης,  όταν  τον  είδε,  τα  έχασε. Δεν   πίστευε   στα    μάτια   του.   Κάποια    στιγμή   συνήλθε   και   είπε,   για   να διασκεδάσει  την  σιωπή  και   τα   επιφωνήματα   του θαυμασμού  του πλήθους.

– Μεγάλοι  οι   Θεοί   μας,  Αρτέμιε.   Αυτοί  σε  έκαμαν   καλά.  Σπεύσε  να προσφέρεις  θυσία  σ’ αυτούς  και  να  τους  δοξάσεις.  Μην  φανείς αχάριστος.

– Την   υγεία   μου, βασιλιά,  μου   την   χάρισε   ο    Ιησούς Χριστός.  Αυτός    είναι  ο   αληθινός   Θεός    και    Σωτήρας  όλων  των    ανθρώπων.   Τα   είδωλά   σας  ούτε    αισθάνονται,    ούτε     μιλούν.

– Πάψε,   αλιτήριε.    Την   αχαριστία   ακολουθεί   πάντα   η   αδιαντροπιά.   «Τη αχαριστία  έπεται  η  αναισχυντία».   Να   συνεχισθούν   τα   βασανιστήρια.

Την  ίδια   στιγμή    μερικά   δυνατά   χέρια   άρπαξαν   τον   Μάρτυρα  και   τον έριξαν κάτω. Ύστερα μερικοί άλλοι αφού έσπασαν μία πελώρια μυλόπετρα,   πήραν  τη    μισή  και  αφού  άπλωσαν  επάνω  τον  Άγιο,  ἀλλη ομάδα  δυνατών   κατά   διαταγή  του  Ιουλιανού    σήκωσαν  την   άλλη    μισή και  την  έριξαν   επάνω   στον   Μάρτυρα.  Σκοπός  ένας. Να    του   συντριβούν όλα   τα   κόκαλα.   Αφόρητοι  οι  πόνοι.   Ο   Αρτέμιος   όμως   με  τη   χάρη    του Θεού    διατηρεί    όλη   την   καρτεροψυχία   του.   Υπομένει   γιατί  γνωρίζει  τι λέγει  το  Πνεύμα  του  Θεού  στην περίπτωση    αυτή.   «Εν  όψει  ανθρώπων εάν κολασθώσιν, η  ελπίς αυτών αθανασίας πλήρης και  ολίγα παιδευθέντες   μεγάλα   ευεργετηθήσονται».  (Σοφ. Σολομ. γ’ 4 – 5).   Δηλαδή  οι  δίκαιοι,   και   άν   ακόμη   στα   μάτια   των   ανθρώπων   και   από   μέρους   των ανθρώπων  πάσχουν  και  θλίβονται, αυτοί έχουν   σταθερά   και   ακλόνητη την πεποίθησή  τους  στην  αθάνατη  και  μακαρία ζωή. Κι  άν ταλαιπωρηθούν και  βασανισθούν  ολίγον  στην  παρούσα  ζωὴ   θα  λάβουν  μεγάλες   αμοιβές  και  βραβεία  στην  αιωνιότητα.   Για   την αιωνιότητα   προοριζόμαστε   όλοι   οι   άνθρωποι.  Την  αιωνιότητα   πρέπει    να έχουμε πάντα στην σκέψη μας. Γι’ αυτήν   πρέπει   και    να  αγωνιζόμαστε. Την   αιωνιότητα   έχει   στην  σκέψη  του  και  ο  Μεγαλομάρτυρας.   Γι’ αυτήν αγωνίζεται  τώρα  και  υποφέρει  με   καρτερία  τα  βασανιστήρια.   Η γαλήνια ματιά του συγκλονίζει κυριολεκτικά τον αποστάτη, που μηχανεύεται   και   άλλα   σκληρότερα   βασανιστήρια.  Ένα   τέτοιο   ήταν   και η  εντολή  με  ένα ξίφος να  βγάλουν τα  μάτια του  Μάρτυρος.   Η    εντολή εκτελείται  την  ίδια στιγμή.  Η  γαλήνη  όμως  δεν ξανάρχεται  στην  καρδιά  του  Ιουλιανού.  Ο  Μάρτυρας δέχεται  και  τούτο  το  βασανιστήριο   με     ιώβειο    καρτερία    και    υπομονή.

Μπροστά  στο  αλγεινό  θέαμα τρέμει  ο   αποστάτης.   Για   να   απαλλαγεί από    τις   τύψεις   δίνει    την   τελευταία   εντολή.

– Κόψτε  το    κεφάλι   του.

Ο  δήμιος πιστόν  όργανο  της   εξουσίας   σήκωσε  το   σπαθί   και αποκεφάλισε   τον   Άγιο.   Έτσι  τελείωσε μία ζωή  που  σύνθημά της  είχε  του Αποστόλου  τα   λόγια:

«Τα   άνω  ζητείτε ... τα  άνω   φρονείτε  μη   τα  επί  της  γης»  (Κολ. γ’ 1 – 2). Να  επιδιώκετε   δηλαδή   τα   αγαθά   που   βρίσκονται    στον   ουρανό.  Προς αυτά  να  είναι  στραμμένες  οι  σκέψεις σας και όχι προς τα γήινα πράγματα.  Κάποια  ευγενικιά  ψυχή  πήρε το  λείψανο  του  Αγίου  και   από την  Αντιόχεια το μετέφερε στην καρδιά   της  Βυζαντινής    αυτοκρατορίας, την    Κωνσταντινούπολη   και   εκεί   το  ενταφίασε   σ’ ένα  από   τα   νησιά    των Πριγκιποννήσων,   την   Οξειά,   στην    εκεί  εκκλησία   του   Προδρόμου.

Στη   γη   λοιπόν   εναποτέθηκε   ο  Μάρτυρας.   Η   αγία   ψυχή  του  όμως  δεν έπαυσε  να ενδιαφέρεται  γι’ αυτούς  που  ζουν πάνω  στη   γη   και υποφέρουν   σωματικά.   Πολλά   θαύματα   έγιναν και  γίνονται σε  όσους   με πίστη  και   ευλάβεια    εκζητούν   την   μεσιτεία   του.   Ο  Μεγαλομάρτυρας Άγιος  Αρτέμιος  είναι για τους  πιστούς  χριστιανούς  ο  ιατρός  της  κήλης. Ένα  από  τις χιλιάδες  των   θαυμάτων  είναι  και  τούτο  που  έγινε στο παιδί  μιας πνευματικής μας κόρης. Στο αγοράκι της χριστιανής   αυτής παρουσιάστηκε   στην   ηλικία  των  δεκαπέντε περίπου μηνών  υδροκήλη βαριάς μορφής.   Το   παιδί   ήταν  πολύ   αδύνατο.  Επέμβαση  χειρουργική θεωρήθηκε  πολύ   επικίνδυνη   να  γίνει.  Η  πιστή  μητέρα  είχε  ακούσει  για  τα  θαύματα που  γινόντουσαν από τον Άγιο   Αρτέμιο   στην   εκκλησία του  εκεί   στην   τουρκοκρατούμενη   σήμερα  Αφάνεια.   Κατόπιν   οδηγιών   του πνευματικού  έκαμε  ένα τάμα και  πήγε στην χάρη του. Ετοίμασε λειτουργία,  εξομολογήθηκε,  πήγε  στην  Εκκλησία   του,   παρακολούθησε με  ευλάβεια την Θεία Λειτουργία, κοινώνησε των   Αχράντων   Μυστηρίων και  αυτή  και    το    παιδί   της,   παρεκάλεσε  τον   ιερέα   και   της  έκαμε παράκληση  και  το  απόγευμα    επέστρεψε. Την  επομένη   το   πρωί   το  παιδί  της   ήταν   τελείως   καλά.   Οι   θεράποντες   ιατροί   βεβαίωσαν   την θεραπεία.  Η  υδροκήλη  ουδέποτε παρουσιάσθηκε  από  τότε  στον άρρωστο.

Μεγάλη  η  δύναμη της πίστεως, αδελφοί μου.  Εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί  έχουμε  βοηθούς  και  προστάτες   σε   τούτο   τον   κόσμο   τους φίλους του  Χριστού  και  οικείους  του    Θεού.   Φτάνει  με  πίστη    ζωντανή  να  καταφεύγουμε   στην   χάρη   τους  και   να   εκζητούμε   την   βοήθεια   και   τις πρεσβείες   τους.   «Έκλεξαι   αγίους  υπερασπιστάς  σου   και  αφιερώσου  εις αυτούς»   μας  συμβουλεύει και  ο  Άγιος   Νικόδημος. Όταν οι   χριστιανοί δοκιμαζόμαστε,  άς   καταφεύγουμε   στην  χάρη   των   Αγίων  της  πίστεώς μας  και  στην  χάρη του  Αγίου  Μεγαλομάρτυρος  Αρτεμίου  και  άς ζητούμε  με  πίστη  την  θεραπεία  του  σώματος  και  της   ψυχής  μας.  Κι  εφ’ όσον  η  θεραπεία  θα είναι  για  την  ωφέλειά  μας,  θα μας  την  προσφέρει ο  Κύριος  με  την  μεσιτεία   του  Αγίου    μας.  Εκεί που  μιλούν τα  γεγονότα  δεν  υπάρχει  λόγος  να επιμένουμε.  Ἕνα   μόνο  στην  ανάγκη   να  λέμε:   Άγιε  του   Θεού   Αρτέμιε,  πρέσβευε  υπέρ  ημών.   Αμήν.

Απολυτίκιον. Ήχος   πλ. α’.  Τον  συνάναρχον   Λόγον.

Ευσεβείας   τοις   τρόποις   καλλωπιζόμενος,  αθλητικής  αγλαΐας   ώφθης   σοφέ  κοινωνός,  προς  αγώνας  ανδρικούς παραταξάμενος·  όθεν  ως λύχνος φωταυγής, των θαυμάτων   τας   βολάς,   εκλάμπεις  τη   οικουμένη, Αρτέμιε    Αθλοφόρε,   προς   σωτηρίαν   των   ψυχών   ημών.

Έτερον  Απολυτίκιον.   Ήχος   πλ. α’.  Τον   συνάναρχον   λόγον.       
Ευσεβείας  εμπρέπων   τοις   κατορθώμασι,  της  των  Μαρτύρων ευκλείας ώφθης  σοφέ  κοινωνός, εναθλήσας   ανδρικώς Μάρτυς Αρτέμιε· όθεν πηγάζων δαψιλώς,  ιαμάτων δωρεάς,  το  πάθος εντεροκήλης, ως συμπαθής   θεραπεύεις,    των   προστρεχόντων   τη    πρεσβεία    σου.

Κοντάκιοv. Ήχος    β’.  Τους   ασφαλείς.

Τον  ευσεβή, και  στεφηφόρον   Μάρτυρα,  τον  κατ’ εχθρών, νίκης    αράμενον τρόπαια, συνελθόντες επαξίως νυν, εν υμνῳδίαις   ευφημήσωμεν,   Αρτέμιον τον μέγιστον    εν  Μάρτυσι,   θαυμάτων τε   δοτήρα   πλουσιώτατον  · πρεσβεύει    γαρ   Κυρίω    υπέρ   πάντων   ημών.

Έτερον   Κοντάκιον. Ήχος   πλ. δ’. Τη   υπερμάχω.

Ως   αριστέα   του   Σωτήρος  πολυθαύμαστον

Και   παροχέα   ιαμάτων   πλουσιόδωρον

Ανυμνούμέν   σε   προφρόνως    Μεγαλομάρτυς.

Αλλ’   ως   πέλων    ιατήρ     της   κήλης    άριστος,

Ασινή   με   εκ   της   βλάβης   ταύτης    φύλαττε,      
Ίνα    κράζω   σοι,   χαίροις   Μάρτυς    Αρτέμιε.

Μεγαλυνάριον.

Δόξαν    υπατείας   υπεριδών,   το   ύπατον   κλέος,   επορίσω   των   αρετών,   ως ανδραγαθήσας,  Αρτέμιε  ενδόξως· διο παντοίας βλάβης, ρύου   τους δούλους   σου.

Έτερον   Μεγαλυνάριον.
Τον   μεγαλομάρτυρα  του   Χριστού,   και   των   ιαμάτων,  τον  πολλύρρυτον ποταμόν, της εντεροκήλης, τον θείον  ιατήρα,  Αρτέμιον    τον  μέγαν,   ύμνοις  τιμήσωμεν.

Saint Artemius the Great Martyr

Many and wise sacred figures parade through the pages of the history of our great Byzantine Empire. Such a form and an extraordinary personality is the Saint Martyr Artemius who lived and witnessed about the middle of the fourth century AD. (361 - 363). To the Great Martyr this Saint is worth talking about a little more extensively. So for him the lines that follow.

Young, new to the Saint Thanks to the Christian education he received from his faithful parents, he began to distinguish among his peers in his city with his gifts and qualifications. Constantine the Great, from the moment he met this pious and wise young man, highly valued him and hastened to make him duke and augustal of the great city of Alexandria. That is, he was appointed senior commander of all of Egypt. In this official and honored position, Artemios, as a faithful Christian, exercised his duties with great care and prudence, so that all might admire his wonderful cultural and moral gifts.

Those happy and blessed days did not last long. The son and successor of Constantine the Great, Constantine, who after his father's death took over the administration of the East from the Illyrian Sea to Propontis, Asia, Syria, Palestine, Mesopotamia, Egypt and all the islands he had go to Antioch he became seriously ill and died. It was then that Julian, known in history as a transgressor and apostate, assumed power. This young king, on a trip to Egypt, had met and met Lord Artemis, for whom he had heard many good words about his abilities, as well as about his Christian status. However, this charisma of this exalted personality not only was not appreciated by the apostate king, who had already initiated the persecution against the Christians, but was also considered a great disadvantage and a sin. He was always passionate about criticizing and showing contempt for him. We also did this on a visit by Lord Artemius to him when he was in Antioch. The apostate king, seeing the lord of Egypt Artemis, mad with anger, summoned him to him, and began with contempt to speak and insult him. As the abbot turned to the saint, blamed and humiliated him, the virtuous Artemius was silent and had his head bowed. In front of his eyes he had the words of the Lord: "Blessed are you when we dream, and cast out, and utter a wicked utterance unto you, all lying to me. Rejoice and be glad, that your wages were many in heaven "(Matt. 11: 12). Blessed are you my disciples, when they mock and persecute you, and mistreat you with every false accusation because of me. Rejoice and vividly express your joy, for your reward in heaven will be with the above.

But when the selfish and disrespectful king began to extend his insults to the sacred and sacred of our immaculate Christian faith, then the Saint boldly lifted his head, raised his voice, and boldly told the offender lord.

- My King, you have shown, please a little respect for the face of the Lord. This is the true god. This is evidenced by his words and his works. As for your insults against Christians, who are the noblest and most worthy part of your nationals, it is not wise or prudent for you to humiliate and persecute them. Your turn! This behavior degrades you and degrades you.

The last words of the Saint were interrupted by voices full of hatred and idolatry by the emperor King Julian.

- Stop, you fool, call him. And after insulting him again and again, he ordered that he be removed from his office belt and thrown into prison to recover.

With the soul calmed down the faithless and fearless Christian with no bread and water for days passes his kneeling hours thanking the Lord for the gift he was given. "I was thanked not only for his faith in Christ but also for his suffering" (Philipp. 29), he said and repeated with unabated joy. That is, we were given the gift not only to believe in Christ but also to suffer for his name.

The consequences of his confession are terrible. Relentless and free, the Saint treats them all with jealous temper, patience and patience.

When, a few days after the King's order, he came out of prison and appeared before him, Julian demanded that he sacrifice to the great Gods, if he desired to be given life and liberty. In this proposition of the lord, the saint in his principles and mind, but also fearless in his beliefs, apologized with much force and boldness and proved false and foolish what was said against Christ. In the end he added: What you ask me, my lord, to deny Christ and sacrifice in the woods and stones of the dead idolatry anymore, it is impossible for me not to do it, but even to think about it. Christ is the true God and creator who became human and died for our salvation. How can I deny it?

This bold, and so boldly said, confession of the Witness provoked the hatred and fury of the outspoken king, who cried like a madman:

- To begin torture. The cruelest torture.

At the king's command, the executioners who were standing next rushed in, grabbed the Witness, stripped him and after lying on the ground began beating him with blood. The skin has been torn apart, but the executioners not only stop but continue to get drunk with their illegal work. They then shred his flesh with knives and then burn the wounds with candles. The Witness's body became an amorphous mass of broken meat and bones. In this situation, they took him and threw him into prison. They thought of leaving him there to die on his own without any help.

These people. But he who promised and said to his faithful followers, "Thou shalt not abandon me, I shalt not forsake thee," that is, I shall not leave thee, my child, helpless; I shall not forsake thee, at midnight he cometh to the half-dead it touches, comforts, and the miracle takes place. The mass of shredded meat and broken bones recovers. Heal. And the Witness deeply kneels, thanks, and glorifies God.

Upon walking up and down and chanting the words of Saint James the Brotherhood, "Blessed is the man who is tempted" (Jas. 12), that is, blessed is the man patiently enduring trials, found by the prison guard who went to see if he is alive. Without wasting any time, he grabs him by the arm and takes him to the master. The apostate, when he saw him, lost them. He didn't believe in his eyes. At some point he came and said, to amuse the silence and the screams of the admiration of the crowd.

- Great are our Gods, Artemie. They did you good. It was in a hurry to sacrifice to them and glorify them. Don't look unkind.

- My health, King, Jesus Christ gave me. This is the true God and Savior of all men. Your idols do not feel or speak.

- Stop, fishing. Obesity is always followed by indiscretion. "Anesthesia is followed by anesthesia." Continue the torture.

At the same time, some strong hands grabbed the Witness and threw him down. After some others, after breaking a huge millstone, took half and after laying on the Saint, another group of mighty Julian ordered that the other half be lifted and thrown at the Witness. Purpose one. To crush all his bones. The pains are unbearable. But Artemis, by the grace of God, preserves all his heart-wrenching. He is patient because he knows what the Spirit of God is saying in this case. "In the eyes of people if they fall, the hope of these immortals being complete and few educated elders will benefit." (Wis. 4: 5). That is to say, the righteous, and even if they suffer and grieve in the eyes of men and on the part of men, they have a firm and unshakeable belief in immortal and blessed life. And if they are only tormented and tormented in this present life, they will receive great rewards and rewards in eternity. For eternity we are destined for all people. Eternity should always be in our minds. That's why we have to fight. The Great Martyr is also in his mind for eternity. For her she is now struggling and suffering torture. His serene gaze literally shakes the spaceship, which is engineered by other cruel tortures. One such was the command with a sword to pull out the Witness's eyes. The command is executed at the same time. However, peace does not return to Julian's heart. The Witness also accepts the torture with viral carter and patience.

In front of the alien spectacle the spaceship trembles. To get rid of remorse he gives the last command.

- Cut off his head.

The executioner, the faithful instrument of power, lifted the sword and beheaded the Saint. Thus ended a life that had the motto of the Apostle:

"Ask for the above ... take care of the above not on the earth" (Col. 1: 2). In other words, seek the goods that are in heaven. Focus on them, not on earthly things. Some noble soul took the relic of the Saint and from Antioch carried it to the heart of the Byzantine Empire, Constantinople, and there buried it in one of the islands of the Principality, Oxia, in the church of Prodromos there.

So the Witness was deposited on earth. But his holy soul did not cease to care for those living on earth and suffering physically. Many miracles have been done and done to those who in faith and devotion seek his brokerage. The Great Martyr Saint Artemios is the herbal practitioner for the faithful Christians. One of the thousands of miracles is that done to the child of our spiritual daughter. This Christian baby boy was born at the age of about fifteen months heavy hydrocarbon. The child was very weak. Surgery was considered very dangerous to do. The faithful mother had heard about the miracles performed by Saint Artemis in his church there in today's Turkish-held Transparency. Following the instructions of the spiritual we made a bunch and went in his favor. He prepared a liturgy, confessed, went to his Church, attended the Divine Liturgy, communed with the Evil Mysteries, and she and her child begged the priest and we asked her to come back in the afternoon. The next morning her child was perfectly fine. The attending physicians confirmed the treatment. Hydrocele has never been present in the patient since then.

Great power of faith, my brothers. We Orthodox Christians have helpers and patrons in this world, friends of Christ and of God. It is enough with faith alive to turn to their grace and seek their help and embassies. "Choose your saintly defenders and dedicate them to them" and Saint Nicodemus advises us. When Christians are tempted, let us resort to the grace of the Saints of our faith and the grace of Saint the Great Martyr Artemius, and let us seek in faith the healing of our body and soul. And as long as healing is for our benefit, the Lord will provide it with the intervention of our Saint. Wherever the facts speak, there is no reason to insist. Only in the need to say: Holy God Artemie, she was in favor of us. Amen.

Absolutely. Sound a'. Co-captain Logon.

Worship in the ways of a groomed, sporting girlfriend of a wise society, in a race of men misguided; always as a lamp of illumination, of the miracles of the firefly, to illuminate the home, Artemie Athletes, to the salvation of souls.

Other Apolitical. Sound a'. The co-speech.

Worshipful of the attainments of the Witnesses of the prudent wisdom of the wise, martyred martyr Artemie; all of you sprinkled with emptiness, with donations, the passion of the entrails, as your compassionate healers, your preachers.

Brandy. B sound. Secure them.

The pious, and the crowned Witness, the enemy, the triumphant triumphant triumphant, gathering in the present, hymnally enlightened, Artemis the Great in Martyrdom, the miraculous donor of riches;

Another Kontakion. Sound d. I miss her.

As the Leftist of the great Savior

And a provider of rich yogurt

Commemorated in a gracious martyrdom.

But as a herbal medicine pellets excellent,

Asian keep me from this harm,

I'm holding you, happy Marty Artemie.

Magnificent.

They glorified ultrasound, the lord of slaughter, by virtue of virtue, as a bridegroom, Artemis glorified;

Other Grandeur.

The great martyr of Christ, and the heathens, the multipurpose river, the enterocle, the divine healer, Artemis the Great, hymns of honor.