Ο Άγιος Επίκτητος ο Θαυματουργός

Η  αγία   μας  Εκκλησία  αποτελεί,   όπως  ξέρουμε   τη   Βασιλεία   του  Χριστού.  Κι   είναι   η   βασιλεία    αυτή   ακατάλυτος   από   τον   χρόνο    και   αιώνιος.

Τούτη   την   αλήθεια   διακηρύττει   κι   ο    εμπνευσμένος   υμνογράφος   σ' ένα ύμνο   του:   «Η    Βασιλεία   σου,   Χριστέ   ο   Θεός,   βασιλεία   πάντων   των   αιώνων, και   η   Δεσποτεία   σου,   εν   πάση   γενεά   και   γενεά».         

Πολλοί μέχρι σήμερον πολέμησαν τη Βασιλεία του Χριστού, την Εκκλησία.   Από   τότε   που   πρωτοεμφανίσθηκε  πάνω   στη   γη, πολλοί   την καταδίωξαν  και   την   πολέμησαν.  Τι  πέτυχαν;   Μας  το   λέει   η   Ιστορία   με   το στόμα του χρυσορρήμονος της Αντιοχείας. «Οι   πολεμήσαντες   απώλοντο». Αυτοί   δηλαδή   που   την   πολέμησαν   χάθηκαν!   Κι   η    Εκκλησία;   «Αυτή   υπέρ τον    Ούρανόν   αναβέβηκε».   Και   δεν   μπορούσε   να   γίνει   διαφορετικά.   Γιατί    η Εκκλησία    είναι    φυτεμένη   στη   γη   από   τον    Ουρανό.

Η   Εκκλησία   είναι   Αυτός     ο   ίδιος   ο   Χριστός.

Και    Αυτός   βεβαιώνει:

«Και   πύλαι     Άδου   ου   κατισχύσουσιν   Αυτής».  

Το   Άγιο   Πνεύμα,   το   τρίτο   πρόσωπο   της   Αγίας   Τριάδος,   συγκροτεί    και στερεώνει   τον   θεσμό   της    Εκκλησίας.   Αυτό   ανέδειξε   δια   μέσου   των   αιώνων τους    εμπνευσμένους   εργάτες   της.   Τους  ζηλωτές   κι   ατρόμητους   εργάτες, που   για   την   αγάπη   του   Χριστού,   δεν   δίστασαν   και   στα   μαρτύρια   να βαδίσουν    και    τη   ζωή   τους   να   θυσιάσουν   για   χάρη   Του.

Το   Άγιο   Πνεύμα   ανέδειξε   τους   ταπεινούς   κι  αγράμματους  ψαράδες  της Γαλιλαίος αποστόλους και κήρυκας του Ευαγγελίου. Αυτό και τους φωτισμένους Ιεράρχες, τους φλογερούς μάρτυρες, κι ακατάβλητους  ασκητές. 

Το  Άγιο   Πνεύμα   συντηρεί   και  στις  ημερες   μας   κι   ενισχύει   τις   χιλιάδες   των ιεραποστόλων και   συγχρόνων    μαρτύρων   και   οσίων,   που   βρίσκονται    στα διάφορα   μέρη    του   αιματόβρεκτου   πλανήτη   μας.   Μπορεί   εμείς   να.   μην τους   ξέρουμε.   Να   μην    τους   βλέπουμε.   Να   μην   τους  προσέχουμε,   γιατί άλλα   πράγματα   μας   συγκινούν   και   μας   ελκύουν.   Πράγματα   συνήθως ευτελή    και   αμαρτωλά.

Όμως αυτοί υπάρχουν. Κι είναι πολλοί.   Στρατιές   ολόκληρες   απαρτίζουν την    στρατευόμενη   και   θριαμβεύουσα    Εκκλησία   του   Χριστού. Ένας   από αυτούς   τους   οσίους   τους   μεγάλους   και   θαυμαστούς,   που   σαν   άστρο φωτεινό στολίζει περίλαμπρα το νοητό στερέωμα της Κυπριακής Εκκλησίας,   είναι   κι   ο   άγιος   Επίκτητος   ο   θαυματουργός.   Αλαμανός   ήταν   κι αυτός.   Ένας   από   τους   τριακόσιους   Αλαμανούς   αγίους,  που  ήρθαν  κι έζησαν στο νησί μας τον 12ο αιώνα. Μας ήρθαν από   τη   Γερμανία.   Ήσαν Έλληνες   εργάτες   που   εργαζόντουσαν  εκεί.    Έλαβαν   όλοι   μέρος   στη  Β' Σταυροφορία 1147-1149 που   δημιουργήθηκε   με   σκοπό   να   ελευθερώσει τους  Αγίους   Τόπους   από   τα  χέρια   των   μωαμεθανών.   Μετά   τη   διάλυση   της στρατιάς αυτής, προτού ακόμη φθάσει στην Παλαιστίνη, οι Έλληνες στρατιώτες συνήλθαν όλοι κι αποφάσισαν να προχωρήσουν  και   να   πάνε στα   Ιεροσόλυμα   να   προσκυνήσουν.  Τα  Ιεροσόλυμα   τα   κρατούσαν   ακόμη τότε   οι   Ευρωπαίοι.   Αφού   πραγματοποίησαν   τον   ιερό   εκείνο   πόθο   τους, συνήλθαν και πάλι κι αποφάσισαν να διασκορπισθούν και να ασκητεύσουν    εκεί   στα   έρημα   του   Ιορδανού.   Οι   Σαρακηνοί   όμως   κι   οι Λατίνοι   τους   καταδίωκαν,   Γι' αυτό   μια   μέρα   μαζεύτηκαν   και   πήραν   την απόφαση να φύγουν. Κατέβηκαν στην παραλία,   μπήκαν   σ' ένα    καράβι   κι ήλθαν στην Κύπρο. Το καράβι που τους έφερνε, προτού φτάσει   σε   λιμάνι, τσακίστηκε πάνω στους βράχους εξ αίτιας μιας δυνατής τρικυμίας. Ευτυχώς   όμως   το   πλήρωμα   του   καραβιού    σώθηκε   όλο   και   βγήκε   στην ακρογιαλιά   της   Πάφου.   Απ'   εκεί   διασκορπίσθηκαν    σ' ολόκληρο   το    νησί και   ασκήτεψαν   άλλοι   «εν   όρεσι»   και   άλλοι   «εν   σπηλαίοις   και   ταίς    οπαίς της   γης».         

Ο   Λεόντιος   Μαχαιράς,   ο   χρονογράφος   της   Κύπρου,   στο   χρονικό   του    να πως   περιγράφει   το   σχετικό   γεγονός.   «Όνταν   οι   Σαρακηνοί   επήραν   την γην της επαγγελίας, τότε εβγήκαν οι πτωχοί οι χριστιανοί απού  εγλυτώσαν και επήγαν όπου ηύραν    καταφύγινήσαν   αρχιεπίσκοποι, επίσκοποι,   ιερείς   και    λαϊκοί   και   επήγαν    όπου    φτάσαν    και   ήρταν   και    εις την   περίφημον    Κύπρον   μία   συντροφιά,   όπου   ήσαν   τ'   (300)    ονομάτοι,   και γροικώντα,   ότι   Έλληνες εφεντεύγαν τον τόπον,   δια   τον   φόβον   επήγαν   είς το   έναν   μέρος   και   εις   το   άλλον    και    εσγάψαν   την   γήν   και    εμπήκαν   μέσα και   επροσεύχουνταν   τω   θεώ   και   ήσαν   δύο   τρεις   αντάμα,   και   είχαν   τινά δουλευτήν  απού   τους   εδούλευγεν   το   εχρειάζουνταν   δια   την   ζωήν   τους.  Και εποθάναν εις τον αυτό νησσίν, και πολλοί εξ αυτών   τους   εφανερώθησαν δι'  αγγέλου,   άλλοι    δια   τα   θαυμαστά   θαύματα». 

Ο Μαχαιράς αναφέρει μάλιστα και τα ονόματα 67  από   τους    τριακόσιους αυτούς   οσίους. Για τον άγιο    Επίκτητο   μας  λέγει,  πως   αφού  προχώρησε από  τόπο   σε   τόπο,   ήρθε   στα   βόρεια   της   Κύπρου  κι   εγκαταστάθηκε   στην περιοχή   του  Κάζα  Πιφάνη,  το   σημερινό   Καζάφανι,   που   απέχει   κάπου τέσσερα  μίλια    από   την   πόλη   της   Κερύνειας. «Εις   την   Περιστερώναν   της Μεσαορίας ευρίσκεται ο άγιος Αναστάσιος ο θαυματουργός• εις  την Ορμετίαν   (Ορμήδια)   ο   άγιος   Κωνσταντίνος   στρατιώτης...   και   προς  του Κάζα   Πιφάνη   ο   άγιος  Επίκτητος».   Λ. Μαχαίρα,  ένθ. αν. σ. 68.  


Στην   αρχή    ο   άγιος   διέμενε   σ'   ένα   έρημο   μέρος.   Αργότερα   προχώρησε, βρήκε   μια   σπηλιά   κι   εκεί   έστησε   το   ασκητήριό   του.   Ο   αγώνας   του πολύπλευρος,   εντατικός,   αδιάλειπτος.   Όπλα   η   προσευχή,   η   νηστεία,   η μελέτη,   η  άσκηση.  Πόθος   ένας: Να νικήσει τις αδυναμίες και τα  πάθη   του. Να    νικήσει   τον   κατώτερο    εαυτό   του   και   να   γίνει   εκείνος   που   θέλει   ο Κύριος.  Να   γίνει   ο   ενάρετος,   ο  τέλειος,  ο    άγιος. «Έσεσθε   ουν    υμείς   τέλειοι ώσπερ   και   ο   Πατήρ   υμών   ο    εν   τοις    Ουρανοίς    τέλειος   εστί».   Αυτό   δεν συνιστά   κι   ο    Αρχηγός   της    πίστεως    μας,   ο   Ιησούς   Χριστός;   Να   γίνει    ο τέλειος   στην   αρετή.   Και   το   επιτυγχάνει.   Με  την  αυστηρή   νηστεία επιτυγχάνει να καταστέλλει τις σαρκικές ορμές και   με   την   κατανυκτική και   συνεχή   προσευχή   να   υψώνει   το   πνεύμα   του   σε   άλλους    κόσμους.    Με την τακτική και πάλι μελέτη του ιερού    Ευαγγελίου   και   την   προσεκτική άσκηση κατορθώνει μέρα με τη μέρα να ταπεινώνει και να   εξουδετερώνει «τον   παλαιόν   άνθρωπον    συν   τοις   παθήμασι   και   ταις    επιθυμίαις»  αυτού (Γαλ. ε' 24}   και   στη   θέση   του   να    βάνει   τον   νέο   άνθρωπο.   Να   ντύνεται, όπως λέγει ο απόστολος, «τον νέον,   τον   ανακαινούμενον    εις  επίγνωσιν κατ' εικόνα   του   κτίσαντος   αυτόν»   (Κολασ. γ' 10).   Δηλαδή   να   ντύνεται   τον νέο,   ο    οποίος   συνεχώς   ξανακαινουργώνεται   ώστε   να   προχωρεί   σε βαθύτερη   γνώση   του   Θεού   και   να   γίνεται   ολοένα    και   τελειότερη   εικόνα του     Χριστού,   ο   οποίος   τον   έκτισε.        

Με   τούτο   τον    τρόπο   ζωής   το   αποτέλεσμα   υπήρξε   άμεσο.   Η   θεία    χάρις    «η τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα» πλούσια επεσκίασε τον όσιο. Οι Ιερές του προσπάθειες καθαγιάζονται   καθημερινά και   η   ζωή   του   γίνεται    όλο   και   πιο  ενάρετη   κι   αγία.   Ο   νους   κι   η   καρδιά φωτίζονται κι ο ζηλωτής ασκητής επιτυγχάνει αυτό που ποθεί κι αγωνίζεται.   Επιτυγχάνει   να   αναδειχθεί   κάποια   μέρα   «παρά   τω   Θεώ εκλεκτός,   έντιμος,  άγιος».          

Οποία   στ'   αλήθεια   τιμή  και   χαρά   για   τον   τακτικό   εργάτη   της   αρετής!   Αυτό το   αποτέλεσμα   όμως   επιτυγχάνει   κι    ο   καθένας  πιστός   αρκεί   με   ζήλο   και αυταπάρνηση   να   θέτει    τον    εαυτό   του     κάτω   από   τον    χρηστό   ζυγό   του Κυρίου.   Και   ν'   αγωνίζεται   σκληρά   με   υπομονή   κι   επιμονή   να   ζει  κάθε μέρα ζωντανά και συνειδητά τη χριστιανική αλήθεια και ζωή. Ο χριστιανισμός δεν είναι μόνο   μια   ωραία   διδασκαλία.   Ο   χριστιανισμός είναι   προ   πάντων   βίωμα.   Όπου   κι   αν   βρίσκεται   ο   άνθρωπος,    μπορεί   σαν θελήσει   και   σαν   αγωνισθεί   να   ευαρεστήσει   στον   Κύριο.   Η   Ιστορία   της Εκκλησίας   μας   το   βεβαιώνει   κι   η   καθημερινή   πείρα   το   μαρτυρεί.       

Αυτό   έκαμε   κι   ο   όσιος   μας.   Κάθε   μέρα    αγωνιζόταν   στη   σπηλιά   του   να   ζει τη    χριστιανική   ζωή.   Κι   όχι   μονάχα   ο  ίδιος   φρόντιζε   να   είναι   τύπος    και υπογραμμός   αληθινού   πιστού,  αλλά   και   τούτο   συνεβούλευσε   σε  όσους τον επισκεπτόντουσαν, για να τον συμβουλευθούν. Γιατί  και   τούτο  εγένετο.  

Όπως  η   ευωδία   των   λουλουδιών   τραβάει  σ' αυτά   τις    ευγενικές   μέλισσες, έτσι   και   του   αγίου   μας   της   αρετής   του   η   ευωδία,   που   ανεδίδετο    απ' την ταπεινή   σπηλιά,    άρχισε   να    ελκύει   γύρω   του   διψασμένες  ψυχές,  που ποθούσαν    μια    καλύτερη   ζωή.  Σε   λίγο   ένας  ολόκληρος  συνοικισμός σχηματίστηκε   γύρω   απ' τη   σπηλιά.   Στις   ευγενικές   αυτές   ψυχές  που  το βράδυ,  ύστερα   από   την   κούραση   της   ημέρας,   τον   επισκέπτοντο,   ο   άγιος προσέφερε τον λόγο του Θεού με στοργή κι απλότητα. Και τις παρηγορούσε   και   τις   καθοδηγούσε   και   τις   ενίσχυε.   Μα   και   τους   άλλους που   ερχόντουσαν   από    μακριά   ο   άγιος   τους   δεχόταν   και   τους   χάριζε   μαζί με    τη   διδασκαλία   και   τις    θαυματουργικές   θεραπείες   του.   Κοντά   του βρίσκανε   οι   δυστυχισμένοι   την   προστασία.   Οι   άρρωστοι   την   υγεία.  Οι θλιμμένοι και βασανισμένοι την παρηγοριά. Κι όταν γέροντας πια παρέδωκε   την   αγία   του   ψυχή   στον Κύριο,   πλήθη   λαού   κι   από   μακρινά μέρη   μαζεύτηκαν  και   με   δάκρυα   στα   μάτια   κήδευσαν   το   άγιο   σκήνωμα εκεί   στη   σπηλιά.   Τιμώντας   δε   τον   άγιο   βάπτισαν   τον   συνοικισμό   με   τ' όνομα   του,   τη   δε   σπηλιά  την   χρησιμοποίησαν   για   εκκλησία   τους.      

Η σπηλιά σώζεται ως σήμερα. Έχει τη μορφή   κατακόμβης   ή   ασκητηρίου λαξευμένου   πάνω   στο   βράχο.   Στη   σπηλιά  κατεβαίνει ένας από   μια   μικρή κυκλική   κλίμακα.   Στο   τέλος   αυτής   της   κλίμακας   υπήρχε   μια   πηγή   που έβγαζε γάργαρο νερό. Από αυτό έπινε ο άγιος.   Κι   αυτό   χρησιμοποιούσε για να ποτίζει και τα λίγα λαχανικά, που καλλιεργούσε  για   να   τρέφεται. Μετά   τον   θάνατο   του   οσίου   το   νερό   χρησιμοποιόταν    σαν  αγίασμα    μέχρι που   η   πηγή   στέρεψε   εξαιτίας   της   ανομβρίας.    

Μέσα   στη   σπηλιά   βλέπει   κανείς   και   σήμερα   το   πέτρινο   κρεβάτι   του  αγίου και μια πέτρα πού ομοιάζει με ανθρώπινο κεφάλι και την οποία χρησιμοποιούσε ο   ασκητής   για   προσκέφαλο.   Σε   μια   γωνιά   βρίσκεται   κι    ο τάφος   του   αγίου.   Επάνω   από   τη   σπηλιά   αυτή   κτίστηκε   αργότερα,   περί   τα τέλη   του   ΙΒ'   αιώνα,  η   εκκλησία   της    κοινότητος   επ' ονόματι   του   αγίου,   την οποία   οι   κάτοικοι   πολύ   την   σεβόντουσαν.   Σ' αυτή    μεταφέρθηκε   από   τη σπηλιά   και   τοποθετήθηκε κατά το έτος 1856 κι η εικόνα του   αγίου. 

Τα   θαύματα    που   έκανε   ο   όσιος,   όσο   καιρό   ζούσε,   συνεχίστηκαν    και   μετά τον   θάνατο    του.

Αναφέρουμε   για   ψυχική    ωφέλεια   μερικά:         

α) Θεραπεία   ενός   τυφλού       
Κάποτε   σ' ένα   χωριό   της   Πάφου   ζούσε   ένας   τυφλός νέος, που    μέρα-νύκτα παρακαλούσε   τον   Θεό   να   του   χαρίσει   το   φως   του.    Κάποια   βραδιά   εκεί   που προσευχόταν   είδε   σε   όραμα   τον   άγιο    Επίκτητο,   που   ήλθε   και  του  είπε:

Παιδί   μου,   οι  προσευχές  σου   εισακούσθηκαν.  Ο    Κύριος   μας   με   έστειλε   να σε   κάμω   καλά.  Έλα    λοιπόν   στο   σπίτι   μου,   να   πλύνεις   το   πρόσωπο    σου με το    νερό   μου   και   αυτό   που    ποθείς   θα   το   αποκτήσεις.      

- Να   έλθω   στο   σπίτι   σου;   Ρώτησε   ο    νέος.   Και   που   είναι,   γέροντα   μου,   το σπίτι    σου;    Πες   μου,   που    βρίσκεται   μονάχα.  
-Το   σπίτι   μου,   ο   ναός   μου   βρίσκεται   κοντά   στην  Κερύνεια.  Όταν  έρθεις   ως εκεί, απ' έξω  απ'   την   πόλη   θα   συναντήσεις  ένα   ιερέα   συνεπαρχιώτη    σου. Ρώτησε τον που είναι το σπίτι μου κι αυτός   θα   στο   δείξει   με  προθυμία. Τότε   ο   ιερέας   του   χωριού   ήταν  κάποιος   Παπά-Κωνσταντίνος   από   την επαρχία   της   Πάφου.     

Την  άλλη   ήμερα  ο   τυφλός  νέος    οδηγημένος   από   τους    γονείς   ξεκίνησε   για τα   μέρη   της   Κερύνειας.   Όταν   έφτασαν   απ' έξω  απ' την   πόλη  βρήκαν πραγματικά  τον  ιερέα, ο  οποίος τους  οδήγησε  προς   τον    άγιο    Επίκτητο. Όταν   έφτασαν,   ο   ιερέας   τους   κατέβασε   στη    σπηλιά   κι   ο    νέος   ένιψε  το πρόσωπο με το άγιασμα του αγίου.   Κατόπιν   ανέβηκαν   στην   εκκλησία, όπου   μόλις   ο  νέος   στάθηκε   μπροστά   στην   εικόνα   του   αγίου,   το   Θαύμα έγινε.   Τα   τυφλά   μάτια   άνοιξαν!   Κι   ο   νέος   τελείως   θεραπευμένος   άρχισε να   κάμνει   τον   σταυρό   του   και   να   δοξολογεί   τον   Θεό   λέγοντας.   

-Αυτός,   ο   γέροντας   της   εικόνας   μου   φανερώθηκε   και  με   κάλεσε  στο   σπίτι του.    Αυτός    τώρα    μ' έκανε    καλά.   Δόξα   σοι   ο   Θεός!           

β) Θεραπεία   ενός   δαιμονιζομένου    
- Εκεί στην Κακοπετριά ζούσε μια οικογένεια μ' ένα παιδί    δαιμονιζόμενο. Πολλά   ξόδεψαν   οι   δυστυχισμένοι   γονείς   για   το   άρρωστο παιδί   τους   μα τίποτα. Το κακό γινόταν από μέρα σε μέρα και χειρότερο.  Όπως ο δαιμονιζόμενος του Ευαγγελίου, έτσι και το δεκαπεντάχρονο εκείνο   παιδί δεν   ήθελε   ν' αφήνει   στο   κορμί   του   κανένα   ένδυμα.   H   κατάσταση   του   μέρα με   τη   μέρα   είχε   εξελιχθεί   σ' ένα   δράμα   τρομερό.   Τάματα   οι   καημένοι   οι γονείς    και   προσευχές   και   δάκρυα.   Μια   μέρα   η   πονεμένη   μητέρα,   ενώ γονατιστή   προσευχόταν   σε   μια   γωνιά   τoυ   σπιτιού   της,   την   ώρα που   στο διπλανό  δωμάτιο   το   άρρωστο   παιδί   ούρλιαζε   τρομερά,  κάποια  στιγμή   που είχε    τα   μάτια   κλειστά   κι   ο   πόνος   της   σούβλιζε   κυριολεκτικά   την   καρδιά, είδε   ένα  όραμα:

Μια   οπτασία    στάθηκε  μπροστά   της  και   μια   φωνή   της  είπε:   «Κόρη   μου,   το παιδί   σου,   μπορεί   να   γίνει    καλά.   Φτάνει   μονάχα   να   το   φέρεις    στο   σπίτι μου,   που   βρίσκεται     σ' ένα  χωριό   ανατολικά   της   Κερύνειας».      

Η πονεμένη μητέρα σηκώθηκε με μιας κι έτρεξε και το  είπε   στον   σύζυγο της,   που   τη    στιγμή   εκείνη   είχε   γυρίσει   απ' τη   δουλειά.  Την   επομένη,   αφού σηκώθηκαν πρωί κι έκαμαν την προσευχή τους ξεκίνησαν   με   συντροφιά το    άρρωστο   παιδί   για   το   χωριό   του   αγίου.   Όταν   έφτασαν   στην   πόρτα  της Εκκλησίας, βρήκαν μπροστά τους τον ιερέα, που   λες   και   τους  περίμενε. Με   την    καθοδήγηση   του  κατέβηκαν   πρώτα   στη   σπηλιά.   Εκεί   ο   ιερέας έκαμε   μια   παράκληση   κι   ύστερα   αφού   πήρε   απο   κάτω   την   πέτρα  που χρησιμοποιούσε ο άγιος για προσκέφαλο, σταύρωσε  μ' αύτη   το    άρρωστο παιδί   τρεις   φορές.   Μόλις   τέλειωσε,   το   δυστυχισμένο   παιδί   έβγαλε   μια σπαρακτική   κραυγή   κι   έπεσε   κάτω.   Κυλίστηκε    μερικές   φορές   κι   ύστερα σταμάτησε.    Τέντωσε   τα   μέλη   κι   έμεινε   σαν   πεθαμένο.   Στη    στάση    αυτή κράτησε   λίγα   μόνο    δευτερόλεπτα.    Μετά   τινάχτηκε   ολόκληρο   σαν  να ξυπνούσε απο βαρύ ύπνο και σηκώθηκε θεραπευμένο. Ανέβηκε την κυκλική   κλίμακα,   μπήκε   στον   ναό   και   στάθηκε   μπροστά   στην   εικόνα   του αγίου.   Από  εκεί   αφοϋ   έκαμε  μερικές  μετάνοιες προχώρησε και  με σεβασμό ασπάστηκε πολλές φορές την εικόνα  λέγοντας:   «Σ'   ευχαριστώ, άγιε   μου.   Σ'   ευχαριστώ.   Άς   είναι    δοξασμένο   το   όνομα    του   Θεού!»

γ) Το   παράλυτο    παιδί! 
Στην Περιστερώνα της επαρχίας Λευκωσίας μια ευκατάστατη    οικογένεια είχε παιδί    παράλυτο. Πολλά    χρήματα    ξόδεψε   σε   γιατρούς, μα   τίποτα.   Το παιδί το πήραν κι έξω απ' την Κύπρο. Αλλά ούτε κι απ' εκεί   είδαν   κανένα καλό   αποτέλεσμα.  Το  παιδί   μεγάλωνε  ακίνητο   στο   κρεβάτι   του   πόνου.   Κι οι   πονεμένοι   οι   γονείς   με   δάκρυα   έβρεχαν   κάθε   μέρα    το   ψωμί   τους.   Στις στιγμές   αυτές   ο  άνθρωπος   μονάχα   στην   πίστη   βρίσκει   παρηγοριά.   «Η παιδεία    Κυρίου   ανοίγει   μου   τα   ώτα»,   λέγει  κι  ο  λόγος  του   Θεού.    Ο  πόνος βοηθάει   τον   άνθρωπο   να   στραφεί   λίγο   περισσότερο   στον   εαυτό   του.   Να κάμει   μιαν   αυτοεξέταση.   Να    μετανοήσει.   Να   συντριβεί.   Αυτό    έκαμαν   κι   οι δυστυχισμένοι  οι  γονείς.   Η   αρρώστια  του  μονάκριβου  παιδιού  τους, ξύπνησε μέσα τους την πίστη. Μετανόησαν κι οι δύο   κι   εξομολογήθηκαν. Κι   από  την   ημέρα   εκείνη   άρχισαν   να  βλέπουν   τη   δοκιμασία   τους   σαν   τον σταυρό   τους   με   καρτερία   κι    υπομονή.       

Κάποιο   βράδυ   που   η   μητέρα   του   παιδιού   προσευχόταν   γονατιστή   κι έκλαιε   είδε   μπροστά   της   ένα   γέροντα   που   της   είπε:         
— Καημένη   μητέρα,   παύσε   να   κλαίγεις.   Ο    Άγιος   Θεός   είδε   τα   δάκρυα   σου και  μ' έστειλε να σε βοηθήσω. Πάρε το παιδί σου  την    ερχόμενη    Κυριακή και   φέρε   το   στο   σπίτι  μου,   που   βρίσκεται   στον   Άγιο   Επίκτητο.   Φέρε   το   και θα   πάρεις   αυτό   που   ποθείς.     

Συγκινημένη   η   πονεμένη   μάνα    σηκώθηκε   κι   έτρεξε   στον  σύζυγο   της.  Του είπε   ό,τι   της   συνέβη.   Εκείνος  την   άκουσε με   προσοχή. Σαν  τελείωσε, έκαμαν    κι    οι   δύο   τον    σταυρό   τους   κι   αποφάσισαν   να   πάνε.        

Την   άλλη   μέρα   η   πιστή   γυναίκα,  σηκώθηκε   πρωί,   πήρε   αλεύρι   κι   έκαμε μια   «λειτουργία».  Την επόμενη πήραν το   άρρωστο   παιδί    στην   αγκαλιά - ήταν πέντε   χρόνων - κι εξεκίνησαν. Το βράδυ φιλοξενήθηκαν    στο   χωριό. Την Κυριακή πολύ πρωί πήγαν στην εκκλησία. Με κατάνυξη παρακολούθησαν τη θεία Λειτουργία και κοινώνησαν όλοι των   Αχράντων Μυστηρίων. Σαν τέλειωσε η θεία Λειτουργία   με   το   παιδί   στην   αγκαλιά κατέβηκε   στη   σπηλιά   του   αγίου   με   τη   νεωκόρο   οδηγό   και   τον   ιερέα.   Εκεί    η μητέρα    άλλαξε  τα   ενδύματα   του   παιδιού   της   και   του   φόρεσε   άλλα. Έκαμαν    παράκληση   κι   ο   ιερέας   αφού  πήρε  την   πέτρα   που  ο  άγιος χρησιμοποιούσε  για  προσκέφαλο,   σταύρωσε   το   παράλυτο  παιδί   τρεις φορές   στο   στήθος   και   στη   ράχη.   Τα   ακίνητα  πόδια   απ' την  αρρώστια κινήθηκαν. Το παιδί κάθισε, σηκώθηκε κι άρχισε να βαδίζει.   Στ'   αλήθεια! «Θαυμαστός   ο   Θεός   εν   τοις   αγίοις   αυτού».

Πολλά   άλλα   θαύματα  αναφέρονται  να  έγιναν  από  τον  άγιο  μας.  Πολλοί ακόμη και Τούρκοι  εξ  αιτίας  των  θαυμάτων  πίστεψαν  και  βαπτίστηκαν στον   Χριστό   με   αναδόχους   απ' το   χωριό.           

Ο   Άγιος  Επίκτητος,  το  χωριό  όπου   έζησε ο   άγιος   μας,   είναι   σήμερα   ένα από  τα   χωριά   που   πατά    με   τις   αρβύλες   του   ο   βάρβαρος   κατακτητής. Χρόνια   τώρα   η    εκκλησία   του   χωρίου   είναι   κλειστή   και   τα   καντήλια σβηστά.   Γιατί   άραγε;    Πως   γίνεται   τούτο;           

Ανεξιχνίαστοι, αδελφοί μου, αι βουλαί του Θεού. Όμως ας μη παραπονούμεθα.   Ας   έχουμε   την   ειλικρίνεια   να   ομολογήσουμε,   πως   τα τελευταία χρόνια κάναμε κι εμείς   κάτι   το   ανεπίτρεπτο.  Εγκαταλείψαμε τον   Θεό   κι   ο      Θεός    μας  εγκατέλειψε.   

Να η αιτία των δεινών μας. Εγκαταλείψαμε ως ορθόδοξος και προνομιούχος λαός την   πίστη  μας,   τις  παραδόσεις  μας,  τα  χριστιανικά ήθη   και   έθιμα  μας.   Το   νησί  μας,   η   Νήσος   των   Αγίων,   έγινε  σήμερα   η νήσος του ευδαιμονισμού, της αποστασίας, των   αιρέσεων,  της   αμαρτίας. Κι   η   μεν   πίστη   μας   δεν   έχει    να   πάθει   τίποτε    απ' τη    διαγωγή   μας.   Εμείς έχουμε   να    πάθουμε.   Εμείς    έχουμε   να    υποφέρουμε...         

Τώρα όμως που κτυπήσαμε στο ανώφλι, ας δούμε επί τέλους το    κατώφλι. Κι    ας   κλάψουμε για   τις   αμαρτίες   μας   κι   ας    ζητήσουμε   το   έλεος   του    Θεού. Και    τότε.    Ώ!    τότε,   η   ευλογία   θα    ξαναγυρίσει   και   πάλι   στον   τόπο    μας.    Οι άγιοί   μας   και   πάλιν    θ' αρχίσουν    να   θαυματουργούν.   Κι   οι   εχθροί  θα φύγουν.  Κι   εμείς   πανευτυχείς   θα   στραφούμε   με   χαρά  στα  σπίτια   μας.   Θα ξανοίξουμε  τις    αραχνιασμένες   εκκλησιές   μας.  Και  θα  γιορτάσουμε  το Πάσχα της ελευθερίας μας. Ως τότε, ας πηγαίνουμε νοερά στις σκλαβωμένες   εκκλησιές   μας.   Νοερά,  ας   μεταφερόμαστε   και   στου   αγίου μας  τη   σπηλιά   και   την   εκκλησία   κι   απ' την   καρδιά  ας  του  ψάλλουμε   κάθε φορά τούτο τον ύμνο: «Πάτερ παμμάκαρ Επίκτητε, την σε τιμώσαν φαιδρώς, νήσον   Κύπρον διάσωζε, πάσης περιστάσεως, τη θερμή προστασία σου• και εξαιρέτως   ταύτην   την   χώραν   σου   σεμνυνομένην   τω σώονόματι,   σκέπε   εκάστοτε   και    χορηγεί    πάντοτε  ταύτη,   σοφέ,   τα   της ευλογίας    σου    θεία    δωρήματα».

Άγιε  Επίκτητε,   πρέσβευε   υπέρ   ημών.       

Απολυτίκιο
Ήχος γ'.  Θείας   πίστεως

Θείανάσκησιν,   στερρώς   ανύσας,  ευηρέστησας,  Χριστώ   οσίως,  Θεοφόρε παμμάκαρ  Επίκτητε. και δοξασθείς τη του Πνεύματος χάριτι, ημάς λύτρωσε  κινδύνων και θλίψεων. Πάτερ  όσιε,  Χριστόν   τον   Θεόν   ικέτευε, δωρήσασθαι   ημίν    το   μέγα   έλεος.     

Εξήγηση:    Όσιε  τρισμακάριστε  Επίκτητε,   αφού   σταθερά   επιτέλεσες   την καθορισμένη   σου    άσκηση   ευηρέστησες     στον  Χριστό.  Εφ'  όσον  δε  με  τη χάρη  του Αγίου  Πνεύματος δοξάστηκες, λύτρωσε κι εμάς από   τα   βάσανα και   τις  θλίψεις.   Πατέρα   άγιε,   παρακαλεί  ακόμη  τον  Χριστό  να   μας  χαρίζει και   τη   μεγάλη  του  ευσπλαχνία.          

Μεγαλυνάριο

Χάριν κεκλημένος παρά Θεού, Επίκτητε Πάτερ, ως θεράπων αυτού σεπτός, φύλαττε  και   σκέπε,  εκ   πάσης   επήρειας  τους  επι  καλούμενους  σε εις  βοήθειαν. 
 

The Holy Epiphany the Wonderworker

Our Holy Church is, as we know, the Kingdom of Christ. And this kingdom is indestructible by time and eternal.

This is the truth proclaimed by the inspired hymnographer in his hymn: "Thy Kingdom, O Christ God, Kingdom of all ages, and thy Lordship, throughout all generations."

Many to this day have fought the Kingdom of Christ, the Church. Since it first appeared on earth, many have pursued it and fought it. What did they achieve? History tells us with the mouth of the goldsmith of Antioch. "The warriors were lost." That is, those who fought it were lost! And the Church? "She was in favor of Uranus." And it couldn't have been different. Because the Church is planted on earth by Heaven.

The Church is Christ Himself.

And He asserts:

"And the gates of Hades thou hast overcome".

The Holy Spirit, the third person of the Holy Trinity, assembles and fastens the institution of the Church. Throughout the centuries this has shown its inspiring workers. The zealous and intrepid workers who, for Christ's love, did not hesitate to go to the martyrs and sacrifice their lives for His sake.

The Holy Spirit revealed the humble and unassuming fishermen of the Galilean apostles and the preacher of the Gospel. This and the enlightened Hierarchs, the fiery martyrs, and unshakable ascetics.

The Holy Spirit also preserves in our day and strengthens the thousands of missionaries and contemporaries and contemporaries who are in various parts of our bloody planet. Can we. don't know them. Don't see them. Don't pay attention to them, because other things move and attract us. Things are usually mild and sinful.

But they do exist. And there are many. Whole armies constitute the militant and triumphant Church of Christ. One of these great and miraculous Saints, who, like a bright star, adorns the imaginary stable of the Cypriot Church, is also the Holy Epiphany the Wonderworker. Almanos was him too. One of the three hundred Alamanian saints who came and lived on our island in the 12th century. They came from Germany. They were Greek workers who worked there. They all took part in the Second Crusade 1147-1149 created to liberate the Holy Land from the hands of the Mohammedans. After the disintegration of this army, before it even reached Palestine, the Greek soldiers all met and decided to go and worship in Jerusalem. Jerusalem was still held by Europeans back then. After fulfilling their sacred desire, they met again and decided to disperse and exile there to the Jordanian deserts. But the Saracens and the Latins were persecuted, so one day they gathered and made the decision to leave. They went down to the beach, got on a boat and came to Cyprus. The boat carrying them, before reaching port, crashed on the rocks due to a severe thunderstorm. Fortunately, however, the boat crew was rescued on the Pafos beach. From there they scattered all over the island and exterminated others "in appetite" and others "in caves and on the earth's tusks".

Leontios Machairas, the chronicler of Cyprus, in his chronicle describing the event. "When the Saracens took over the land of the preaching, then the poor came out, the Christians were excommunicated and led where they bowed to bishops, bishops, priests and laymen, and they came to where they came and met one, and they came named, and groaning, that the Greeks invented the place, for fear they moved one side and the other and embraced the earth and came in and prayed to the god and were two or three adamas, century were speak douleftin their apou edoulefgen the echreiazountan for their life. And they were dying in the same island, and many of them were revealed by angel, others by miracles. "

Even Machiras mentions the names of 67 of these three hundred saints. He tells us that after coming from place to place, he came to the north of Cyprus and settled in the area of ​​Kaza Pipani, the present-day Kazafani, some four miles from the city of Kyrenia. "In the Dove of Mesoria is Saint Anastasius the miracle-worker; in Ormethan (Ormidia) the saint Constantine the soldier ... and to Casa Pipanis the saint Epictetus." L. Mahaira, act. if. 68.

At first the saint lived in a desert place. Later he went, found a cave and set up his hermitage there. His struggle is multifaceted, intense, uninterrupted. Weapons of prayer, fasting, study, exercise. Desire One: To defeat his weaknesses and passions. To defeat his inferior self and become what the Lord wants. To become the virtuous, the perfect, the saint. "We have made you perfect Aspers and your Father the perfect heavenly God." Is this not also the Leader of our faith, Jesus Christ? To become perfect in virtue. And it does. By rigorous fasting he succeeds in suppressing the fleshly impulses and in his devotional and constant prayer to elevate his spirit to other worlds. By regularly re-examining the Sacred Gospel and by careful exercise, he succeeds in humiliating and neutralizing the "old man in accordance with his desires and desires" (Gal. 24} and replacing him with the new To dress, as the apostle says, "the young man, being renovated in the image of this builder" (Col. c. 10), that is, to dress the young man, who is constantly being rebuilt in order to go deeper into his knowledge. God and to become an ever more perfect image of Christ, who built him.

With this way of life the effect has been immediate. The divine grace "the sick healer and the missing replaces" richly decorated the saint. His sacred efforts are sanctified daily and his life becomes more and more virtuous and sacred. The mind and heart are illuminated and the zealous ascetic achieves what he craves and strives for. One day he succeeds in becoming "besides God a chosen, honorable, holy one".

What a truly honor and joy for a regular worker of virtue! This result, however, succeeds, and each believer is sufficiently zealous and self-denying to place himself under the good yoke of the Lord. And to fight hard with patience and perseverance to live every day alive and consciously the Christian truth and life. Christianity is not just a fine teaching. Christianity is above all experience. Wherever man is, he may as he pleases and strives to please the Lord. The history of our Church attests to this and everyday experience testifies to it.

This is what our lover did. Every day he struggled in his cave to live the Christian life. Not only did he make sure that he was the type and signature of a true believer, but he also consulted those who visited him to consult him. Because that too was happening.

As the fragrance of flowers draws on these gentle bees, so does the saint of his virtue, the fragrance that came from the humble cave, beginning to attract thirsty souls around him, yearning for a better life. Soon an entire settlement was formed around the cave. To these gentle souls who visited him in the evening, after the fatigue of the day, the saint offered the word of God with affection and simplicity. And he comforted them and guided them and strengthened them. But others coming from afar the saint received them and gave them with his teaching and miraculous healing. Unhappy with the protection found near him. They are ill health. The sad and tortured consolation. And when the old man had now delivered his holy soul to the Lord, crowds of people from faraway places came together and tearfully squeezed the sacred scene there into the cave. Honoring the saint, they baptized the settlement in his name, and used the cave for their church.

The cave survives to this day. It is in the form of a catacomb or an ascetic carved on the rock. A small circular staircase descends into the cave. At the end of this scale there was a source of gargle water. The saint drank from this. And he used to water the few vegetables he cultivated to feed. After the death of osmium the water was used as a holy water until the source dried due to the drought.

Inside the cave one can still see the stone bed of the saint and a human head-like stone used by the ascetic for head restraint. In one corner is the tomb of the saint. Above this cave was built later, around the end of the IV century, the church of the community in the name of the saint, which was highly respected by the inhabitants. It was taken from the cave and the image of the saint was placed in the year 1856.

The miracles that the saint did, as long as he lived, continued even after his death.

Here are some mental benefits:

a) Treatment of a blind person

Once in a village of Paphos lived a blind young man, who begged God day and night to give him his light. One night there, when he was praying, he saw a vision of the Holy Epiphany, who came and said to him:

My child, your prayers have been heard. Our Lord sent me to do you good. So come to my house, wash your face with my water and what you will get.

- Come to your house? The young man asked. And where, my old man, is your home? Tell me, that's just me.

-My house, my temple is near Kyrenia. When you get there, you will meet a fellow priest from outside the city. Ask him where my house is and he will show it to you. At that time the priest of the village was a Pope-Constantine from the province of Paphos.

The other day a blind young parent-led youngster set off for Kyrenia. When they arrived outside the city, they actually found the priest who led them to the Holy Epiphany. When they arrived, the priest lowered them into the cave, and the young man covered his face with the saint's sanctuary. Then they ascended to the church, where as soon as the young man stood before the image of the saint, the Miracle was done. The blind eyes are opened! And the completely healed young man began to bend his cross and glorify God by saying.

- That, the elder of my picture showed up and called me to his house. Now he's done me good. Thank God!

b) Treatment of a demon

- There was a family living in Kakopetria with a demon child. A lot of unhappy parents spend for their sick child but nothing. The bad was getting worse day by day. Like the demon of the Gospel, that 15-year-old child did not want to leave any garment in his body. The situation of the day had turned into a terrible drama. Tame the parents and the prayers and the tears. One day, the hurt mother, while kneeling while praying in a corner of her home, while in the next room the sick child was screaming terribly, at a time when her eyes were closed and her pain was literally pounding her heart, she saw a vision:

A sight came in front of her and a voice said to her, "My daughter, your child can do well. You can only bring it to my house, located in a village east of Kyrenia. "

The hurt mother got up and ran and told her husband, who had just returned from work. The next day, after getting up in the morning and praying, they began to accompany the sick child to the village of Saint. When they arrived at the door of the Church, they found the priest in front of them, as if waiting for them. Under his guidance, they first descended into the cave. There the priest made a request, and after taking down the stone used by the saint for a head restraint, he crucified the sick child three times. As soon as it was over, the unhappy child shouted and fell down. It rolled a few times and then stopped. He stretched the members and was left dead. It took only a few seconds at this stop. Then he shook the whole thing as if awakened from a heavy sleep and got up healed. He climbed the circular staircase, entered the temple and stood in front of the image of the saint. From there we did some repentance and proceeded with respect to the image many times saying: "Thank you, my dear. Thank you. Let the name of God be glorified! "

c) The paralyzed child!

In the Peristeron of Nicosia, a well-off family had a paralyzed child. He spent a lot of money on doctors, but nothing. The child was taken outside Cyprus. But neither did they see any good results there. The child was growing up in bed in pain. And the hurt parents with tears were raining their bread every day. In these times man only in faith finds solace. "The education of the Lord openeth my hand," saith the word of God. Pain helps a person focus a little more on himself. Do a self-examination. To repent. To crash. So did the unhappy parents. The illness of their only child awakened the faith within them. They both repented and confessed. And from that day on they began to see their ordeal as their cross with patience and patience.

One night when the child's mother was kneeling and crying, she saw in front of her an elder who said:

- Poor mother, stop crying. The Holy God saw your tears and sent me to help you. Take your child next Sunday and bring them to my house, which is located in the Holy Land. Bring it on and you'll get what you want.

Excited by the painful mother, she got up and ran to her husband. He told her what happened to her. He listened intently. When it was over, they both made their cross and decided to go.

The next day the faithful woman got up in the morning, took some flour and did a "run". The next day they took the sick child in their arms - they were five years old - and started. In the evening they were accommodated in the village. On Sunday morning they went to church. They attended the Divine Liturgy by dedication and shared with all the Evil Mysteries. When the Divine Liturgy with the child in the arms was completed, he went down to the cave of the saint with the young driver and the priest. There the mother changed her child's clothes and wore them. They begged and the priest, after taking the stone that the saint used for head restraint, crucified the paralyzed child three times in the chest and spine. The motionless legs of the disease moved. The child sat down, got up and started walking. For real! "God is Wonderful in His Saints."

Many other miracles are reported to have been done by our saint. Many Turks even because of miracles believed and were baptized into Christ with sponsors from the village.

Saint Epictetus, the village where our saint lived, is today one of the villages where the barbarian conqueror walks with his hands. For years now the village church has been closed and the candlesticks are off. Why; How is this done?

Unforgettable, my brothers, the slaves of God. But let's not complain. Let us be honest, we have been doing something unacceptable in recent years. We abandoned God and God abandoned us.

Here is the cause of our plight. As an Orthodox and privileged people, we abandoned our faith, our traditions, our Christian customs and customs. Our island, the Island of the Saints, today became the island of bliss, apostasy, heresy, sin. And our faith has nothing to do with our conduct. We have to suffer. We have to suffer ...

But now that we've hit the lintel, let's finally look at the lintel. And let us weep for our sins and ask for God's mercy. And then. Ώ! then the blessing will return to our place again. Our saints will again begin to perform miracles. And the enemies will leave. And we, the happy ones, will be happy to move into our homes. We will open our sprawling churches. And we will celebrate the Easter of our freedom. Until then, let's go mental in our enslaved churches. Nay, let us also go to our saint the cave and the church, and from our heart we chant this hymn every time: "Father Pamacar Acquire, you have been fiercely honored, Cyprus island, by all means, your warm protection; Exceptionally, this country of yours, mindful of the body, think of it every time and always grant such, wise, divine gifts of your blessing. "

Holy One, he was in favor of us.

Introit

Sound c '. Divine faith

Theosophy, strictly anointed, pleased, Christ Jesus, Theophore Pomakar Acquire. and glorified by the Spirit of grace, we have been redeemed by dangers and sorrows. Father, Christ begged God, I have been graciously granted.

Explanation: Hosea, trifle Acquire, after you have consistently performed your fixed exercise, you have enjoyed Christ. As long as you were glorified by the grace of the Holy Spirit, he also delivered us from suffering and sorrow. Father Saint, he still begs Christ to give us his great mercy.

Magnificent

For the sake of calling upon God, you Father, as healer of this sepulch, guard and contemplate, by all influence those who are called to help.