Ο Όσιος Κενδέας

Τα   λόγια    τούτα   του    ψαλμωδού    βρίσκουν   πλήρη   την   εφαρμογή   τους   στον όσιο    Κενδέα   τον   θαυματουργό, που τη μνήμη   του   γιορτάζει   η   Εκκλησία μας    στις   6   του   Οκτώβρη.

Με    ανυπολόγιστες   τιμές   η   αγάπη   του   Θεού   τον   στεφάνωσε    απ' τον   καιρό που ζούσε. Μια σύντομη ματιά στη ζωή του μας το βεβαιώνει.

Ο    όσιος    Κενδέας   ήταν    ένας   από   τους   Αλαμάνους   αγίους,  που   ήρθαν    στο νησί    μας    από   την   Παλαιστίνη.

Όταν   έφυγε    απ'   την   Αλαμανία  για   τα   Ιεροσόλυμα   ήταν   μόλις   δεκαοκτώ χρόνων.

Εκεί ασπάστηκε   τη μοναχική ζωή κι έφυγε για την   έρημο   του   Ιορδάνου.

Στο μέρος   αυτό σε   μια   απόκρημνη   πλαγιά   βρήκε   ένα   μικρό   σπήλαιο   και με χαρά εγκαταστάθηκε σ' αυτό και τρεφόταν  με   ακρίδες,   όπως   άλλοτε   κι   ο    μέγας    πολιστής    της    ερήμου,   ο   Πρόδρομος    Ιωάννης.       

Στην    ίδια    ερημική   περιοχή     ζούσε   τότε   κι    ένας   άλλος    ασκητής   με   μεγάλη φήμη,   που    είχε   τ' όνομα    Ανανίας.

Σε   τούτο   τον   ασκητή   κάποια   μέρα   έστειλε   το   δαιμονιζόμενο   παιδί   του ένας   ευγενής   άρχοντας,   για   να   του   το   θεραπεύσει.  Ο   Ανανίας   όμως   από ταπεινοφροσύνη   αρνήθηκε  και   να   συναντήσει   το   άρρωστο   παιδί   και  το στειλε παρακάτω προς τον Κενδέα. Ύστερα   από   αρκετή   περιπλάνηση στα   έρημα    εκείνα  μέρη   οι   συνοδίτες   του   δύστυχου    παιδιού   βρήκαν    τον Κενδέα,   και   με   παρακλήσεις   του   ζήτησαν   να   κάμει   καλά   τον   άρρωστο τους.   Ο    ιερός    ασκητής   στην    αρχή   δεν   θέλησε   ούτε   και   ν'  ακούσει  την αίτηση τους. Αργότερα όμως μπροστά στις παρακλήσεις τους   υποχώρησε, κι   αφού   προσευχήθηκε   θερμά,   στράφηκε   στο   άρρωστο   παιδί   και    με   φωνή επιβλητική  είπε:    

— Πνεύμα   πονηρό    κι    ακάθαρτο!   Στο    όνομα    του   Ιησού   Χριστού    ο    δούλος του    Θεού   Κενδέας    σε   διατάζει   να   βγεις   από   το   άρρωστο   παιδί   και   να   το αφήσεις ήσυχο.

Το   πονηρό   πνεύμα   υπήκουσε   την   ίδια   στιγμή.   Και   βγήκε   απ' το   παιδί, χωρίς   να   το   βλάψει   καθόλου. 

Μετά   τη   θαυματουργική   τούτη   θεραπεία   ο  Κενδέας χειροτονήθηκε    Ιερέας και   μπήκε   σ' ένα   μοναστήρι.   Η   ζωή   όμως   στο   μοναστήρι,   δεν   ήταν    όπως την   περίμενε   κι    έτσι   πολύ   γρήγορα   ο   μακάριος   ασκητής έφυγε   και   γύρισε πάλι   στην   έρημο.        

Εκεί   ένα   πρωί   τον   ξύπνησαν   τα   κλάματα   κάποιου   παιδιού,   που   ήταν πεταμένο    μπροστά   στη   σπηλιά   του.   Όταν   ο   άγιος   βγήκε   να   δει   τι συμβαίνει,   αντιλήφθηκε,   πώς   το   παιδί   βασανιζόταν   από    πονηρό   πνεύμα. Το    σπλαγχνίστηκε,   και   το   θεράπευσε.   Το    δαιμονόπληκτο   παιδί   ήταν   του ασκητή    Ανανία.          

Οι εχθροί της πίστεως του Χριστού που με φθονερό μάτι παρακολουθούσαν την πρόοδο των ασκητών στην έρημο   εκείνη   περιοχή του Ιορδάνου, άρχισαν να τους παρενοχλούν. Κι αυτοί, για   να   γλιτώσουν, μαζεύτηκαν   μια   μέρα   όλοι   στην   παραλία   και   μπήκαν   σ' ένα    καράβι   που τους    έφερε   στο   πολύπαθο    νησί.   Βγήκαν   στην   περιοχή   της   Πάφου,   γιατί    το πλοίο   τους   τσακίσθηκε   πάνω   στους   βράχους.   Με   πολύ   κόπο  σώθηκαν  κι απ' εκεί   σκορπίστηκαν σε   διάφορα   μέρη, για   να   μονάσουν   ο   καθένας, όπου    θα 'βρισκε   τον   κατάλληλο  χώρο.        

Ο    άγιος   Κενδέας   στην   αρχή   τακτοποιήθηκε   σε   μια   καλύβα   που   έστησε   σ' ένα απόκρημνο βράχο κοντά στην  ακρογιαλιά  της   Πάφου.  Η   ταπείνωση κι   η    γλυκύτητα   της    μορφής   του   τράβηξαν   αμέσως   την   προσοχή   των κατοίκων   της   περιοχής,   που   τον   επισκέπτονταν   καθημερινά,  για  ν' ακούσουν από το στόμα του λόγια παρηγοριάς κι ελπίδας. Οι    επισκέπτες έπαιρναν   μαζί   τους   κι   άρρωστους,   που   τους    θεράπευε   ο    άγιος   με   τις προσευχές του. Την εποχή αυτή δοκίμασε και τους πιο πολλούς πειρασμούς    από    μέρους    του   μισόκαλου     δαίμονα.

Αναφέρουμε    μερικούς:  

Κάποιο   πρωινό,   την   ώρα   που   ο    άγιος   έβγαινε   από   την   καλύβα   του,  ο διάβολος πήρε   μορφή    ανθρώπινη   κι   έπεσε   στα   πόδια  του   ζητώντας ευλογία.   Ο   άγιος   τρόμαξε   τόσο,   που   έχασε   την   ισορροπία   κι   έπεσε   στον γκρεμό  με   το   κεφάλι   κάτω.   Κτύπησε  δυνατά,  μα   δεν   έπαθε   τίποτα.   Τον έσωσε   η   χάρη   του   Θεού.          

Μια   άλλη   φορά   ο   Σατανάς,   παρουσίασε   μπροστά   στον   άγιο   μια   όμορφη γυναίκα   που,   αφού   έπεσε   στα   πόδια    του,   τον   παρακαλούσε   με   δάκρυα    να πάει στο σπίτι της και να το ευλογήσει. Ό όσιος στη φαινομενική    συντριβή της   με   συγκίνηση    δέχτηκε   να   πάει.   Μόλις   όμως    έφτασε   και   μπήκε    στο σπίτι   η   διεφθαρμένη   εκείνη   γυναίκα    σαν   μια   «άλλη   Πετεφρή»   πέταξε   από πάνω    της    τα   ενδύματα   της,   για   να   σκανδαλίσει  τον   άγιο  και  να   προσβάλει την    αγνότητα   του.   Τρομερή    αλήθεια  η   δοκιμασία.   Μα    ο    όσιος   σώθηκε   και τούτη    τη   φορά   με   τη    δύναμη   της   προσευχής.         

Κάποια μέρα πάλι ο διάβολος παρέδωκε τον άγιο στα χέρια   ενός    σκληρού κι   άγριου    ληστή,   που   καθημερινά   τον    βασάνιζε   με   διάφορους   τρόπους. Πότε   τον   κτυπούσε,   πότε   του   έκαιε   την   καλύβα,   πότε   του  έσχιζε  τα   ρούχα, πότε   τον   πετούσε   χαμαί.   Ο    άρχοντας    του   τόπου   που    σεβόταν   πολύ    τον άγιο,    έστειλε   κι    έπιασαν   τον   ληστή    και   τον   θανάτωσαν.

Τα δείγματα αυτά των πειρασμών μας παρέχουν μια εικόνα των δυσκολιών που αντιμετώπιζαν καθημερινά οι   ουρανοπολίτες αυτοί αθλητές   από   τον   άρχοντα   του   Σκότους.   Ένας    συνεχής   αγώνας   και   μια πορεία   για   την   κατάκτηση   της    τελειότητας.     

Ένας  αγώνας και μια επίμονη πορεία είναι κι ή ζωή του κάθε πιστού.   Μια πορεία    προς   την   αγιότητα,   για   την   οποία   είμαστε   πλασμένοι.  
 

Στους   αγώνες   τους   αυτούς  οι   άγιοι   με   τον   διάβολο,   που  κατά   τον κορυφαίο   απόστολο   Πέτρο,   «ως    λέων   ωρυόμενος   περιπατεί   ζητών    τίνα καταπίη»  (Α' Πέτρ. ε', 8)   βγαίνανε   πάντα   νικητές.  Με   τη   βοήθεια   του όπλου  του   Σταυρού   και   της    προσευχής   οι   έμπειροι   τούτοι  αγωνιστές περνούσαν   πάνω    από   τις   παγίδες   του  διαβόλου   και   νικούσαν. Με  το   όπλο του Σταυρού και τη θερμή προσευχή μπορούμε κι εμείς της ζωής οι αγωνιστές και μαχητές να νικήσουμε. Ναι! Μπορούμε να νικήσουμε, αρκεί μονάχα να το θελήσουμε, και ν' αγωνισθούμε με συνέπεια,   επιμονή κι   υπομονή   και   πάθος   για   μια   ανώτερη  ζωή,   που   θα 'χει   σαν   σκοπό    της την    ασταμάτητη    ανάβαση    στα   σκαλοπάτια    της   ενάρετης   ζωής  

Αυτό   τον   σκοπό   έβαλε   κι    ο   άγιος    Κενδέας   στη   ζωή   του.    Γι' αυτό   κι   η   αγάπη του   Θεού   τον   ελέησε   και   τον   χαρίτωσε,   τον   εξύψωσε    και   τον   αξίωσε,    ώστε και   τα   αδύνατα    να   μπορεί   να   τα   κάμει   δυνατά.    Ένα   τέτοιο   θάμα   είναι   και τούτο   που   έκαμε   η   Πρόνοια   του   Θεού   για   να   ικανοποιήσει   ευγενικό   του πόθο.

Σ'  ένα   χωριό   της   επαρχίας   Αμμοχώστου    έμαθε   ο   Κενδέας   πώς   διέμενε   ο συνασκητής   του   Ιωνάς.    Θερμός   ο   πόθος    άναψε   στην   ψυχή   του   να επισκεφθεί   τον   φίλο  του   και  ν' ανταλλάξει μαζί   του   λόγια   πνευματικής οικοδομής. Ένα πρωί άφησε την καλύβα του κι αφού έκαμε την   προσευχή του,    σταυροκοπήθηκε   και   ξεκίνησε.   Απ'  τα   χωριά   που  περνούσε   οι χριστιανοί   που   το    μάθαιναν    έτρεχαν   κοντά   του   να   τον   ιδούν   και   να πάρουν   την   ευλογία  του. Πολλοί  του  έφερναν κι αρρώστους. Κι   ο καλοκάγαθος  ασκητής τους θεράπευε με την προσευχή του. Όταν   έφτασε σ'   ένα   τόπο,   που   είναι   γνωστός   με   τ'  όνομα   Μάνδρες   της   Τραχιάς,   κοντά στο  Αυγόρου,  ο  μακάριος αθλητής  βρήκε   μια   σπηλιά   και   κουρασμένος, όπως   ήταν,   μπήκε   μέσα   με   την   απόφαση   να   μη   ξαναβγεί   από   εκεί.  Η φλογερή   επιθυμία   όμως   να    συναντήσει   τον   φίλο   του,  τον   βασάνιζε   πολύ. Και   να! 

Μια    μέρα    που   ο  άγιος   έκαμνε   την   προσευχή   του,   ένας   Άγγελος    σήκωσε στα   χέρια   τον   όσιο   Ιωνά   και   τον   έφερε   μπροστά   στη   σπηλιά   του.  Οι    δύο φίλοι   άγιοι,   αφού   με   βαθιά   συγκίνηση   ασπασθήκανε   ο   ένας   τον   άλλο «φιλήματι     αγίω»   δόξασαν   τον   Θεό   για   τη   θαυμαστή   συνάντηση,  κι άρχισαν   να   συνομιλούν   για   την   άπειρη   αγάπη   Του   και   τις   αμέτρητες ευεργεσίες Του.

— Δόξα   να   έχει   ο    Κύριος,   έλεγε   ο   Κενδέας,   που   με    αξίωσε,   αδελφέ  μου,   να σε ιδώ. Ευλογημένο να 'ναι στους αιώνες το Πανάγιο Όνομα  Του.

Σαν   του   μιλούσε,   και   προτού   ακόμη   προφθάσει   να   αποτελειώσει   τον   λόγο του,   ο   φίλος   του   Ίωνάς   χάθηκε   από   κοντά   του.   Ένας   άγγελος   τον   πήρε   και τον   ξανάφερε   στη   σπηλιά   που   ασκήτευε. 


Η   παράδοξη   αυτή   περιπέτεια   έβαλε   σε   πολλές    σκέψεις   τον   άγιο   μας.

- Μήπως    έπεσα   θύμα    φαντασιοπληξίας,   έλεγε   και   ξανάλεγε   μόνος   του.   

Γι' αυτό,   παρά   τον    όρκο   που   έκαμε   να   μη   ξαναβγεί    από   τη   σπηλιά   του, ένα   πρωί    σηκώθηκε   και   πήρε   τον   δρόμο    για   το   κελί   του   φίλου   του. Ποθούσε    να   μάθει   την   αλήθεια.    Κάποιο   δειλινό    έφτασε.   Ό   φίλος του Ιωνάς   σαν   τον   είδε,   με   ενθουσιασμό   του   διηγήθηκε  τον   θαυμαστό   τρόπο με   τον    οποίο   ο    άγγελος   τον   είχε    μεταφέρει   κοντά   του.   Οι   άγιοι   με   δάκρυα στα    μάτια    δόξασαν   τον   Θεό   κι   αφού   ασπασθήκανε    και   πάλι   ο   ένας    τον άλλο   «ασπασμόν   άγιον»   αποχωριστήκανε.   Ο     Κενδέας   ξεκίνησε   πάλι   για τη    σπηλιά   του.   Ύστερα    από   μεγάλη   οδοιπορία   έφτασε   κι   έμεινε   πια   εκεί, όπου   κι   απέθανε   σε   βαθιά    γηρατειά.           

Ν'   αναφερθούμε   σ' όλα   τα   θαύματα   του   αγίου   δεν   μας   είναι   δυνατό. Ωστόσο   λέμε,   πώς   όλα   τα   θαύματα   του   είναι   πράξεις   και   έργα,  τα  όποια   η αγάπη  του  Θεού επιτελούσε μέσον  του   ύστερα   από   θερμές   προσευχές   και δεήσεις.   Πολλοί   άρρωστοι   βρήκαν   τη   θεραπεία   τους   από   τον   άγιο.    Πολλά δαιμόνια   έβγαλε   από   πάσχοντες   ανθρώπους.   Κάποτε   που   η   ανομβρία    είχε απειλήσει   επικίνδυνα   τον   τόπο   ο   όσιος    Κενδέας   προσευχήθηκε   θερμά στον    Θεό,   που    άνοιξε   τους   κρουνούς  του   ουρανού κι έβρεξε πολύ.   Η διψασμένη   γη   χόρτασε,    κι    οι    άνθρωποι   ευφράνθηκαν    και   δόξα   σαν   τον Θεό. Με την προσευχή και την αγάπη του ό ιερός αυτός αθλητής    στάθηκε γενικά   προστάτης    και   πατέρας   κάθε   πονεμένου   και   πάσχοντα.      

Πόσα   δεν   πρέπει    να   μας   πει   το   παράδειγμα   του.   Στην   εποχή   μας   που   ο εγωισμός   κι   η   υλοφροσύνη   έκλεισαν   τις   καρδιές   κι   ο   καθένας    τόσο    από τους    μεγάλους,   όσο   κι   από   τους   μικρούς    κοιτούν   μονάχα   το   δικό   τους   το συμφέρον   και   τη   δική   τους  ικανοποίηση, το   παράδειγμα   του μεγάλου ασκητή   κι   η   φιλανθρωπία   του    πρέπει   να    στέκεται   πάντα   μπροστά   μας. Για    να    μας    διδάσκει.   Να    μας    ενισχύει.   Να   μας   δείχνει    και   τον   δικό   μας δρόμο.   Και   να   μας   υπενθυμίζει. Να    μας    υπενθυμίζει   πώς   και    σήμερα   μια θερμή    προσευχή   και    λίγο    νερό   από   το  άγιασμα    του    είναι    αρκετά,    για   να σκορπίσουν   τη   θεραπεία    σ' εκείνους   που   υποφέρουν   από  δερματικές ενοχλήσεις     και    ρευματισμούς    και   νευραλγίες    (τζιεγκές),   αλλά   και   που   μ' ευλβεια   και   πίστη   καταφεύγουν   στη   χάρη   του, 

Μ' ευλάβεια και πίστη ας πάμε κι εμείς να προσκυνήσουμε στους μεγαλόπρεπους    ναούς    που   φέρουν   τ'  όνομα  του,    και   βρίσκονται   ο   ένας στο    Αυγόρου    κι   ο   άλλος    στην   πόλη   της   Πάφου.   Είναι   κι   οι   δύο   τα   μεγάλα προσκυνήματα,  που    η   ευσέβεια    του   λαού    μας    ανήγειρε    για   τον   άγιο.   Μα και   που    θυμίζουν    σ' όλους   το   μεγάλο   και   ιερό   καθήκον    μας    να   τιμούμε   τις άγιες   αυτές   μορφές.           

Ναι!   Να    τις   τιμούμε.   Και   με   πίστη στην    ψυχή   κι   ευλάβεια   στην   καρδιά   να γονατίζουμε   νοερά    κάθε   φορά   μπροστά   στην   άγια   εικόνα   τους   και   να ζητούμε   τις   ικεσίες   τους.   Τις   θεοπειθείς   προς   Κύριον   ικεσίες   τους.     

Για    την   ενότητα   του    λαού   μας.  

Την   ειρήνευση   της   αγίας   του   Εκκλησίας.          

Την επικράτηση σ' αύτη του ορθοδόξου φρονήματος που είναι το   καύχημα κι  ο   πιο   πολύτιμος    θησαυρός  μας.   Κάτι   περισσότερο.   

Για   τον   φωτισμό   και   τη    μετάνοια   όλων    μας.   Την   ειλικρινή     μετάνοια    για   να   έλθει    και   πάλι   σαν   επιστέγασμα   κι   η   λύτρωση   και   ή   απαλλαγή   μας     από   τα   δεινά.   Της    σκλαβιάς   τα   δεινά   και   το μίασμα   του  βάρβαρου    κατακτητή.

Με   κραυγή   ισχυρά    και   συντριβή   ψυχής   ας   παρακαλούμε  κι   ας   λέμε   στην προσευχή    μας:   

Τέκνα    της    Κύπρου,   ευλογημένα.   Απόστολοι   ευκλεείς   και    μάρτυρες   ιερείς και    θείοι   ιεράρχες.   Όσιοι   και   δίκαιοι   και    όλος   ό   χορός   των   αγίων.   Το   νησί που   αγαπήσατε   και   που σ' αυτό ζήσατε την    επίγεια   ζωή   σας,   στενάζει τούτο    τον   καιρό   εξαιτίας   των   αμαρτιών   του   λαού   μας.  Εχθροί   φοβεροί   το πάτησαν.   Αρπάζουν   και   σκοτώνουν   χωρίς    οίκτο.   Γκρεμίζουν   σπίτια   κι εκκλησίες.   Μολύνουν   τα    ιερά.   Ξαπλώνουν   παντού    τη    συμφορά.     

Λυπηθήτέ   το...   Βοηθήστε   το...    Ικετεύσατε   σεις    τον   Κύριο    και    Θεό   μας    να    το σπλαγχνιστεί.   Να   μας    λυπηθεί.   Να   μας   απαλλάξει   από   τα   φοβερά    δεινά. Να   αξιώσει   τα  καταδιωγμένα  αδέλφια    μας   να   γυρίσουν   και  πάλι  στα χωριά   και  στα    σπίτια  τους.  Να  ξαναδούν  οι    πονεμένοι  τους   δικούς   τους.    Κι ακόμη   να   χαρούμε   όλοι   την   ποθητή   λευτεριά   μας.   Τη   λευτεριά   που   σώζει. Και   λεύτεροι   στο   εξής,   με   ευγνωμοσύνη   στην   ψυχή   να   υμνούμε   και   να δοξάζουμε   το   Πανάγιο   και    υπερύμνητο   Όνομα   του   Θεού   μας,  του   Πατρός και   του   Υιού   και   του   Άγιου   Πνεύματος.  Αμήν.

Saint Kendas

These words of the psalmist find their fulfillment in St. Kendea the miraculous, which our Church celebrates in memory of October 6th.

With incalculable values ​​God's love crowned him from the time he lived. A brief look at his life confirms this.

Saint Kendas was one of the Alamanian saints who came to our island from Palestine.

When he left Almanac for Jerusalem he was only eighteen years old.

There he went into solitary life and left for the Jordan desert.

At this place on a steep slope he found a small cave and happily settled on it and fed on locusts, as was once the great desert warrior, Prodromus Ioannis.

In the same desert area there was another well-known hermit, named Ananias.

To this ascetic one day sent his demonized child a noble lord to heal him. However, Ananias refused with humility to meet the sick child and sent it down to Kendea. After much wandering in those places, the unfortunate child's companions found Kendeas, and begged him to heal their sick. The sacred ascetic did not even want to hear their request. Later, however, in front of their pleas, he withdrew, and after praying warmly, he turned to the sick child and said imposingly:

- A wicked and unclean spirit! In the name of Jesus Christ, the servant of God Kendas commands you to leave the sick child and leave it alone.

The wicked spirit was obeying at the same time. And it came out of the child, without harming it at all.

After this miraculous healing, Kendas was ordained a priest and entered a monastery. Life in the monastery, however, was not as she had expected, and so soon the blessed ascetic left and returned to the desert.

There one morning a child's crying awakened him, which was thrown in front of his cave. When the saint went out to see what was happening, he realized that the child was being tormented by a wicked spirit. She became visceral, and healed her. The demonic child was of the ascetic Anania.

Enemies of the faith of Christ who watched the herdsmen's progress in that desert region of Jordan with a winking eye began to harass them. And, to escape, they all gathered on the beach one day and embarked on a boat that brought them to the desperate island. They came to the area of ​​Paphos because their ship was crushed on the rocks. With great effort they were saved and from there they were scattered in various places, in order to unite everyone where they could find the right place.

Saint Kendas was originally arranged in a hut set up on a steep rock near the beach of Paphos. The humiliation and sweetness of his form immediately drew the attention of the locals, who visited him daily, to hear from his mouth words of consolation and hope. The visitors took with them the sick, whom the saint healed with his prayers. At that time he also experienced the most temptations on the part of the half-demon.

Here are some:

One morning, as the saint was coming out of his hut, the devil took on a human form and fell to his feet asking for blessing. The saint was so frightened that he lost his balance and fell to the cliff with his head down. He beat hard, but he got nothing. The grace of God saved him.

Once again Satan introduced to the saint a beautiful woman who, after falling to his feet, begged him to go home and bless her. The loser in her apparent crash with emotion accepted to go. But as soon as she arrived and entered the house, that corrupt woman, like another "Worm", threw her clothes over her, to seduce the saint and to insult his purity. Truth is the test. But the saint was saved this time with the power of prayer.

One day again the devil delivered the saint into the hands of a cruel and savage robber, who daily tortured him in various ways. When he was beating him, when he was hitting his hut, when he was tearing his clothes, when he was throwing hammies. The lord of the land, highly respected by the saint, sent and captured the robber and killed him.

These examples of temptations give us an insight into the difficulties that these skyscraper athletes faced on a daily basis by the Lord of Darkness. A continuous struggle and a course for the conquest of perfection.

A struggle and a persistent course is the life of every believer. A path to holiness, for which we are puzzled.

In these struggles the saints with the devil, who according to the apostle Peter, "as a lame man walks about seeking supplication" (1 Pet. 4: 8) always came out victorious. With the help of the weapon of the Cross and prayer, these experienced warriors passed over the traps of the devil and defeated. With the weapon of the Cross and the warm prayer we can defeat the fighters and fighters in life. Yes! We can defeat, as long as we only want to, and struggle consistently, with perseverance and patience and passion for a higher life, which will aim at the endless climb of the steps of virtuous life.

That is what Saint Kendas also put into his life. That is why the love of God had mercy on him and bestowed upon him, exalted him, and claimed him, so that the weak could make them strong. Such a tragedy is also what we did the Providence of God to satisfy his courtesy.

In a village in Famagusta County, Kendas learned how Jonas' companion lived. Thermos longed for his soul to visit his friend and to exchange spiritual building words with him. One morning he left his hut and after we had prayed, he was crucified and started. From the villages that the Christians who knew it were passing through, they ran to see him and receive his blessing. Many also brought him sick. And the benevolent ascetic healed them with his prayer. Upon arriving at a place known by the name of Rugged Man, near Avgourou, the blessed athlete found a cave and, tired, as he was, entered with the decision not to go back there. The fiery desire to meet his friend, however, tormented him greatly. And yes!

One day when the saint was praying, an angel lifted up Saint Jonas and brought him to his cave. The two friends of the saints, after deeply embracing each other in "holy kissing", glorified God for the wonderful meeting, and began to talk about His infinite love and His countless benefits.

- Glory be to the Lord, said the Kendas, who demanded, my brother, to see you. Blessed be His Holy Name for centuries.

As he was talking to him, and before he could even finish his speech, Jonah's friend was lost to him. An angel took him and brought him back to his cave.

This paradoxical adventure has put our saint in many thoughts.

- Did I fall victim to fantasy, say and do it alone?

So, despite the oath we made to never leave his cave, one morning he got up and made his way to his friend's cell. He was eager to learn the truth. Someone arrived yesterday. Jonas' friend saw him, excitedly telling him about the wonderful way the angel had carried him. The saints with tears in their eyes glorified God, and after each other had "embraced the saint" again, they departed. Kendas started again for his cave. After a long trek he arrived and stayed there, where he died in old age.

It is impossible for us to refer to all the miracles of the saint. Yet we say, how all his wonders are deeds and works, which the love of God did through him after warm prayers and supplications. Many sick people found their healing by the saint. Many demons came out of suffering people. At a time when the drought had threatened the land, Saint Kendas prayed warmly to God, who opened the valves of the heavens and was very wet. The thirsty earth was full, and people were glorified like God. Through his prayer and love this sacred athlete was generally the protector and father of every ache and sufferer.

How much his example should not tell us. In our age when selfishness and cruelty have closed their hearts and each of the adults and the little ones are only looking at their own interest and satisfaction, the example of the great ascetic and his charity must stand always in front of us. To teach us. To strengthen us. To show us our way too. And to remind us. Remind us how still a warm prayer and a little water from his sanctuary are enough to scatter the cure for those who suffer from skin irritations and rheumatism and neuralgia, but also with reverence and faith they resort to thanks to him,

With reverence and faith let us also worship at the magnificent temples named after him, one in Avgoros and the other in the city of Paphos. They are both great pilgrimages, which the piety of our people raised for the saint. But they remind us all of our great and sacred duty to honor these sacred figures.

Yes! Honor them. And with faith in the soul and reverence in the heart to kneel mentally in front of their holy image and to seek their supplications. Their supplications to the Lord.

For the unity of our people.

The peace of the saint of the Church.

The predominance of this orthodox mind, which is the fuel and our most precious treasure. Something more.

For enlightenment and repentance for all of us. The sincere repentance to come again as a crown and our redemption and or relief from suffering. The slavery of the barbarian conquerors and the suffering.

With a loud cry and a crushing soul, let us pray and say in our prayer:

Children of Cyprus, blessed. Apostles of priests and martyrs and divine hierarchs. Sacred and righteous and all the dance of the saints. The island that you loved and lived in on this earthly life is suffering this time because of the sins of our people. Terrible enemies pushed it. They grab and kill without pity. They are demolishing houses and churches. They pollute the sanctuaries. They are spreading misery everywhere.

Sorry for it ... Help it ... You have begged our Lord and God to have mercy on it. To make us sad. To rid us of the terrible plagues. To demand that our persecuted brothers go back to their villages and homes. To see their hurt ones again. And let us all rejoice in our cruel liberty. The freedom she saves. And hereafter, with gratitude in the soul, to praise and glorify the Holy and Sublime Name of our God, Father and Son and the Holy Spirit. Amen.