Ο Όσιος Ρωμανός ο Μελῳδός

Οι  πληροφορίες  για  τον βίο  του  Οσίου  Ρωμανού  δυστυχώς  είναι    λίγες.

Έζησε,  κατά  μία  εκδοχή  τον 8^ο αιώνα  επί    του    βασιλέως    Αναστασίου  του  Β’.   Αρχικά   είχε   χρηματίσει   διάκονος   στην   εκκλησία   της   Βηρυτού. Κατόπιν   μετέβη   στην    Κωνσταντινούπολη   και   έμεινε   στα    κελιά   του   Ναού της    Θεοτόκου.   Ο   Ρωμανός   είχε   μέτρια   παιδεία    και   το   ποιητικό   ταλέντο    του  ήταν  ακόμα  άγνωστο.  Διεκατέχετο   όμως  από  μία    βαθιά    πίστη    στην  σεπτή μνήμη της Παναγίας της Παρθένου και   τακτικά    παρακολουθούσε  στον Ναό  της Παναγίας   των  Βλαχερνών    τις    κατανυκτικές   ολονυκτίες.

Σε   μία   τέτοια,    στην   γιορτή    των   Χριστουγέννων  που  παραβρέθηκε,  η  ψυχή   του   γέμισε   με   κατάνυξη   και   όταν   γύρισε   στο   κελί   του   είδε   όνειρο    την Παναγία  να  του    προσφέρει   ένα  βιβλίο  και  να  του  λέει  να  το    καταφάει.  Ο   Ρωμανός    από   την    επίδραση    του    ονείρου   συνέθεσε   για    την γέννηση  του Χριστού το τροπάριο «Η Παρθένος σήμερον   τον   υπερούσιον   τίκτει».         
Από  την   στιγμή  αυτή  η  ποιητική  επιφοίτηση  του  Οσίου  Ρωμανού  έμεινε άσβεστη και αναδείχτηκε ο εξωχότερος και    μεγαλύτερος   μελῳδός της   Εκκλησίας    μας.

Απολυτίκιον.   Ήχος    δ’.   Ταχύ   προκατάλαβε.   
Ως   σάλπιγξ   θεόληπτος,   των   ουρανίων   ωδών,   ενθέως   εφαίδρυνας,   την Εκκλησίαν     Χριστού,   τοις   θείοις   σου   άσμασι·   συ   γαρ   της   Θεοτόκου, εμπνευσθείς   τη   ελλάμψει,   ένθεος   υμνηπόλος,   εγνωρίσθης   εν   κόσμω·    διο  σε   πόθω   τιμώμεν,    Ρωμανέ    Όσιε.

Κοντάκιον.  Ήχος    πλ. δ’.    Τη    υπερμάχω.

Ώσπερ    κιθάραν    της   σοφίας   παναρμόνιον

Και    υποφήτην   θεοπνεύστων    αναβάσεων

Ευφημούμεν    Ρωμανέ    σε   ασμάτων    ύμνοις.

Αλλ’    ως    φόρμιγξ    δωρεών    των    υπέρ    έννοιαν

Προς   εγρήγορσιν   ημάς   θείαν    διέγειρον 
Τους    βοώντάς   σοι,   χαίροις   Πάτερ  Θεόληπτε.

Μεγαλυνάριον.
Άνωθεν το  δώρον   απειληφώς,  εκ   της   Θεοτόκου,  παμμακάριστε   Ρωμανέ, ύμνησας πανσόφως, τα θεία  μεγαλεία,  κενώσεως  του  Λόγου,  ως  έμπνουν  όργανον.

Saint Romanos Melides

Unfortunately, little is known about the life of Saint Romanos.

He lived, according to one version in the 8th century, on King Anastasios II. Initially, he had been a deacon in the Beirut church. He then went to Constantinople and stayed in the cells of the Church of the Virgin. Romanos was of moderate education and his poetic talent was still unknown. However, he held a deep faith in the memory of the Virgin Mary and regularly attended the dedication overnight at the Church of Our Lady of Blacherne.

On one such occasion, on Christmas Eve, his soul was filled with devastation, and when he returned to his cell, he dreamed of Mary holding a book and telling him to eat it. The Roman influence of the dream effect on the birth of Christ compiled the trope "The Virgin is today ruling over Heaven".

From this moment on, the poetic graduation of Saint Romanos remained unblemished and became the most outward and greatest melody of our Church.

Absolutely. Sound d. Fast forward.

As the trumpet gods, of the heavenly owls, you mightily invoke the Church of Christ, your uncles;

It's close. Sound d. I miss her.

Isper guitars of wisdom panarmony

And a touch of inspirational ascents

We worship Romanes in song hymns.

But as a donation form in favor of the concept

To alert us they were stimulating

Greetings to them, glad Father Theoliped.

Magnificent.

Above the gift threateningly, from Theotokos, embellish Romanes, with unanimous admiration, the divine majesties, the emptiness of the Word, as entering into an instrument.