Οι Άγιοι Ηλιόφωτοι

Πέντε   ακόμη   μάρτυρες   της   Νήσου    των    Αγίων.    Πέντε  ακαθαίρετοι  πύργοι   της   Ορθοδόξου   Εκκλησίας   μας   «πεπελεκισμένοι,   όπως   λέει   το   Πνεύμα    το   Άγιο,   στην   Αποκάλυψη, διὰ   την   μαρτυρίαν  Ιησού   και   δια   τον    λόγον    του    θεού».

Πέντε φωστήρες του  νοητού   στερεώματος   της   ποίμνης   του   Χριστού γνωστοί    όλοι    με   τ'   όνομα:    Άγιοι    Ηλιόφωτοι.

«Αθλοφόροι    Κυρίου,    μακαρία    η   γη   η   πιανθείσα  τοις   αίμασιν  υμών...».

Σύμφωνα   με    την    ιστορική    παράδοση   και    τούτοι  οι    άγιοι     ήσαν  από    τους   τριακόσιους    Αλαμάνους,    που    ήρθαν    όπως    είδαμε  στο   νησί   μας,   μετά   τη   δεύτερη   Σταυροφορία.

Όταν   το   πλοίο   τους   τσακίστηκε   στα   νερά   της   Πάφου,   εξ αιτίας μιας   δυνατής   τρικυμίας,   οι   Αλαμάνοι    αυτοί    άγιοι   σκορπίστηκαν στην  Κύπρο  και συνέχισαν  εδώ  την  ασκητική  ζωή  τους  στα  μέρη  που   διάλεξαν.

Οι πέντε αυτοί μακάριοι αθλητές ύστερα από   αρκετή   περιπλάνηση, ανέβηκαν  στο  βουνό   Κορώνη, ένα   βουνό   κοντά   στο   χωριό    Κάτω  Μονή.    Εκεί   έστησαν    το    ασκητήριό  τους  σε  δυο  σπηλιές,  που  βρήκαν  στην  κορφή  του βουνού.  Ο  ένας  από   τους   πέντε   αυτοὺς ασκητές,   ο   Ηλιόφωτος   ήταν   και   ιερέας   και   πνευματικός   πατέρας των   άλλων   τεσσάρων.   Από   αυτόν    μάλιστα   πήραν   κι   οι   υπόλοιποι   το    όνομα    Ηλιόφωτοι  με  το  οποίο   είναι    και    γνωστοί μεταξύ    του    λαού   μας.

Ο  Επαφρόδιτος  έγινε  βοσκός.  Στο  έργο  αυτό  ανέλαβαν  να  τον  βοηθούν  κι οι  άλλοι,  για  να  μπορούν  να  ζουν  και  να  συντηρούν  ακόμη   κι    άλλους.   Βοσκοί   λοιπόν   οι   Άγιοί   μας.  Βοσκοί   αλόγων, αλλά   και   τέλειοι   βοσκοί   λογικών  προβάτων.

Με  τη   χάρη   του   Θεού   τα   πρόβατα    κι    οι    αίγες   των,    πλήθαιναν  καθημερινά,   σαν   άλλοτε   του   μεγάλου   Πατριάρχου   των    Εβραίων  του  Ιακώβ. Πλήθαιναν σφόδρα – σφόδρα,   κι    έγιναν  εκατοντάδες,  πράγμα  που  διαπιστούται  από   την   έκταση   του   χώρου,   που κρατούσε   η   μάνδρα   τους.  Και  σήμερα    σῴζονται   ακόμη    στο    χωριό   Κάτω  Μονή  οι  «Αγιόμανδρες   των    Ηλιοφώτων»   με   τα πέτρινα   γαλευτήρια, που   ήταν   λαξευμένα   επάνω   στον   βράχο    και  τ’ αυλάκια   που   μετέφεραν   το   γάλα   από   το   ένα  γαλευτήρι   στο  άλλο   κι  ύστερα   σμιγόταν   όλο   μαζί.   Η   όλη  έκταση    υπολογίζεται γύρω    στα    δώδεκα   περίπου   στρέμματα.

Πλήθαιναν λοιπόν, τα πρόβατα. Πιο πολύ όμως απ' τα κοπάδια των αλόγων προβάτων πλήθαιναν τα λογικά πρόβατα του   Χριστού, που  τρέχαν   καθημερινά   από   τα   γύρω    μέρη   κοντά   στους   ευλαβείς βοσκούς,   για    ν'   ακούσουν  με  προσοχή  τα  λόγια  τους  και  να  πάρουν    την   ευλογία    τους.

Πόση δύναμη αλήθεια έχει το καλό παράδειγμα των εργατών του   χριστιανικού  αμπελώνα.  Ο  χριστιανισμός   δεν  είναι  γνώση.  Είναι  βίωμα.   Είναι    ζωή.    Και    το   παράδειγμα  της  αγίας   ζωής    καλούνται  να  δίδουν  όλοι  οι   πιστοί.  Ιδιαίτερα    όμως   καλούνται     να  το  δίδουν   οι    εργάτες  της    Εκκλησίας.   Για    να   μπορέσουν    όμως  αυτοί    να    γίνουν  ζωντανά  παραδείγματα  για   τους   άλλους  είναι  ανάγκη  να  κάμουν  κτήμά τους  την  ταπεινοφροσύνη  και  να ζουν συνειδητά   και   με   πολλή   προσοχή   τη   χριστιανική   ζωή.   Χωρίς   την  αρετή   αυτή,  που  ‘ναι    βασίλισσα  όλων  των  αρετών,  ο    εργάτης   της  Εκκλησίας  δεν υπηρετεί  τους   άλλους.  Αντίθετα   υπηρετεί   μόνο   τον εαυτό του. Κι όπως πολύ ορθά γράφει δόκιμος εκκλησιαστικός συγγραφέας, ο   εργάτης  της Εκκλησίας  στην  περίπτωση  αυτή  «δεν  ποιμαίνει,  αλλά  ποιμαίνεται  και το ποιμαίνεται  είναι  κοντά  με  το   «πιαίνεται».

Τον   καλό  και   ανεπαίσχυντο   εργάτη   στα   μάτια   των   άλλων   δεν τον  επιβάλλει  ο  θόρυβος  κι  η  κοσμική   λαμπρότητα,  αλλά  η  ταπείνωση    κι    η   απλότητα.   «Επί   τίνα   επιβλέψω,   αλλά   η   επί   τον ταπεινόν   και    ησύχιον»,   διακηρύττει    και    το    πνεύμα    του     Θεού.

Αυτό    το  παράδειγμα  το  πράο  και  ταπεινό,  το  παράδειγμα   μιας  ενάρετης   υποδειγματικής   ζωής   προέβαλλαν   γύρω   τους   οι   πλούσιοι  σε  υλικά    αγαθά,   μα    πένητες  σε  επίδειξη    κι    αυτοπροβολή  εργάτες    της    αληθείας.

Μεγάλη    χαρά    δοκίμαζαν   οι   πιστοί,    όταν  τους   πλησίαζαν   κι  άκουαν  τα   λόγια   τους,   «λόγια   αγνά,  λόγια  ζωής».  Πιο  μεγάλη  χαρά    όμως    ένοιωθαν,   όταν   προσήρχοντο   στην   εκκλησιά,   που έκτισαν   οι   Άγιοι,   κι   εκεί    με    προσοχή   παρακολουθούσαν    τη    θεία   λατρεία    που    μ’ ευλάβεια  αυτοί    ανέπεμπαν   στον   Κύριο τακτικά.   Η   ευσέβεια των Αγίων κι η κατάνυξη με την οποία προσέφεραν   το   μυστήριό   της   ζωής, τη  Θεία  Ευχαριστία,  και  έψαλλαν  τους   ιερούς    ύμνους    συνεκλόνιζε    τις    καρδιές  και  ανύψωνε    την    ψυχή    όλων    σε  άλλους   κόσμους.

Κάθε    καλό   όμως   και    κάθε   ζηλευτό   έργο   γίνεται   κατά   κανόνα   και    επίφθονο.   Και  το  πνευματικό  και  σωτήριο   έργο των  αγίων    Ηλιοφώτων φθονήθηκε   από  τον  άρχοντα  του   σκότους,  τον  διάβολο.  Πολύ    φθονήθηκε.

Αυτή   την   εποχή    το   νησί   της  Κύπρου  κυβερνούσε  κάποιος  ηγεμόνας  σκληρός    κι   άπιστος,   που   ονομαζόταν   Σαβίνος.   Έμαθε   την    δράση    των  Αγίων    κι    άναψε   μέσα   του   ο   θυμός.   Χωρίς   να   χάσει    καιρό    έστειλε    και  τους    κάλεσε  μπροστά    του.    Και    τι    τους    ζήτησε;    Ούτε    λίγο,    ούτε   πολύ  τους   ζήτησε  να  αρνηθούν    τον   Χριστό  και   Σωτήρα    μας.    Να    αρνηθούν  την    ορθή   πίστη.

Η  απάντηση  των  Αγίων  στην  πρότασή  του    υπήρξε    κατηγορηματική.

«Να  αρνηθούμε  τον  Κύριο  και  Θεό μας;    Ποτέ!»,    είπαν    κι    οι    πέντε    μ' ένα   στόμα.   Καμιά    δύναμη   στον   κόσμο    αυτόν   ούτε   θλίψη,  ούτε στενοχώρια,    ούτε   βασανιστήρια,  ούτε  κι αυτός    ο    θάνατος    μπορεί    να  μας  λυγίσει  την  ψυχή    και   να    μας   κάμει  ν' αρνηθούμε  την  αλήθεια,    τη  σωστή   μας   πίστη!

Τη σταθερή ομολογία των Αγίων   ακολούθησαν   τρομερά    βασανιστήρια. Μαστίγωμα   ανελέητο,   φυλάκιση,   ξέσχισμα   της   σάρκας   και   στο   τέλος θάνατος    με    αποκεφαλισμό.

Οι πιστοί με πόνο και δάκρυα πληροφορήθηκαν το μαρτύριο των πνευματικών   τους   Πατέρων.  Όταν πέρασε η  μέρα    κι    η   νύχτα    άρχισε    να σκεπάζει   τη   γη   με   το   σκιερό   της   πέπλο   τότε   κι   αυτοί  μ' ευλάβεια  πλησίασαν   τον   τόπο   της  δραματικής εκτέλεσης των μαρτύρων. Με ευλάβεια πλησίασαν, κι αφού με σεβασμό  και   συγκίνηση   περισυνέλεξαν τα   ιερά    σκηνώματα,  τα  έθαψαν  στα  δυο  σπήλαια,  στα    οποία    οι    Άγιοι  συνήθιζαν  να   προσεύχονται  και    πάνω    από    τα    οποία    ήταν    κτισμένη    η  Εκκλησία.    Στο    ένα   σπήλαιο   έθαψαν   τους  τρεις   και  στο  άλλο    τους    δυό.  Έθαψαν  τα   μαρτυρικά   σώματα   ψάλλοντες   μέσα   τους   με   δάκρυα   τούτο    τον ύμνο   και   για   τους   πέντε:

Μαρτύρων  του   Χριστού, την   πεντάριθμον   δόξαν,  υμνήσωμεν πιστοί, ευφημίαν ασμάτων,    Ηλιόφωτον,    Αμμώνιον,   Επαφρόδιτον,  Χουλέλαιον  και Ευσθένιον  ούτοι  ήθλησαν  μέχρι  τομής και  θανάτου,  ούτοι  στέφανον    της   αφθαρσίας    λαβόντες,    αιτούσι    σωθήναι    ημάς.

Τα   άγια   λείψανα   των   μακαρίων    Οσιομαρτύρων   βρέθηκαν   έπειτα   από χρόνια,  χάρη  στα  θαύματα    που    εγίνοντο    και  γίνονται    και   σήμερα  στον    τόπο,    όπου    είχαν     ταφεί.

Δεν  μας    είναι   δυνατό    να    αναφερθούμε    εδώ    σ’ όλα    τα    θαύματα    των  Αγίων   με   τα   οποία   η   χάρη   του   Θεού   επιβράβευσε  εκείνους,   που    με   πίστη κατέφυγαν   στη   χάρη   τους.   Θα   σημειώσουμε   μόνο   δύο   από   αυτά   για  ψυχική   ωφέλεια  όλων  εκείνων,  που  θέλουν  όχι   μονάχα    νὰ   τα γνωρίσουν,    μα    και   να   πάρουν   μέρος    σ’    αυτά.    Και    μπορεί    ο    καθένας    να   πάρει    μέρος,    αρκεί    να   πιστέψει.   Ναι!   Να    πιστέψει   πραγματικά,   γιατί τα   θαύματα,   τα    οποιαδήποτε   θαύματα,    είναι    παιδιά    της   πίστης.

α) Στο  χωριό  Μαλούντα  ήταν  ένας  ιερέας  που  υπέφερε  από   καιρό    με  τα   χέρια   του.    Είχαν   γεμίσει   από   ογκώματα,   τα    γνωστά με  το  όνομα  σκάθαροι.   Για   θεραπεία   του   κατέφυγε  σε  πολλούς   γιατρούς   του   καιρού του   μα   το   αποτέλεσμα   ήταν   αποκαρδιωτικό. Στο  τέλος  ο  ιερέας  κατέφυγε    και    στους  Αγίους.  Έκαμε  τάμα   και    μ’  ευλάβεια    πήγε    στην  χάρη  τους.  Εκεί   με   πολλή   του   λύπη   πρόσεξε,   πως   έλειπαν   οι   ιερές   κάρες των   Μαρτύρων.    Επίσης   έλειπε   και   ένα   μεγάλο   μέρος  από   τα  άγια λείψανα.   Καταστενοχωρημένος έκαμε  την  προσευχή  του    και    ξάπλωσε  να  ξεκουραστεί.  Σε  λίγο,  όταν    τον   πήρε   ο   ύπνος,   είδε   να   έρχονται    προς το   μέρος   του   πέντε   άνδρες,   που   σταμάτησαν μπροστά  του  και  με    γλυκιά  φωνή    του    είπαν:

- Γέροντα!    κατανοούμε   την   θλίψη   σου.   Όμως   παρηγορήσου.   Και   άν κλάπηκαν τα λείψανά μας, δεν χάθηκε   κι   η   προστασία   μας.   Πήγαινε,  κάμε   ένα   ξύλινο   κουτί    και    βάλε    μέσα    ότι    έμεινε    από    αυτά,    για    να  θυμίζουν  σε  όλους   τη    ζωή   μας,   και    θα    πάρεις    αυτό   που    ποθείς.

Ο    ιερέας    έκαμε    ό,τι    του    υπέδειξαν    οι    Άγιοι.  Όταν  ξαναγύρισε  κι  άρχισε    να   παίρνει   και   να   τοποθετεί   μέσα   στο   κουτί   τα   λείψανα   που απέμειναν,   το   θαύμα    έγινε.    Τα   χέρια   του   θεραπεύτηκαν.

β) Μια   ευλαβής γυναίκα  από  τη  Λευκωσία  έπασχε  από  ανίατη  αρρώστια.   Πήγε  στηχάρη  των  Αγίων,  έκαμε  λειτουργία  και    στο    τέλος  ο    ιερέας   την    σταύρωσε    με    το    κουτί,    που    είχε    μέσα   τα    ιερά   λείψανα.  Την    ίδια    στιγμή    που   ο   ιερέας  την   σταύρωνε,  η    γυναίκα    θεραπεύτηκε.  Έγινε    τελείως    καλά.    Με   τον   ίδιο   τρόπο    θεραπεύτηκαν   πολλοί   που υπέφεραν    από    βαριές    ποδαλγίες    κι    άλλες     αρρώστιες.

«Θαυμαστός  ο  Θεός  εν  τοις    αγίοις    αυτού»   διακηρύττει    ο    ψαλμῳδός.    Κι  έχει   απόλυτα   δίκαιο.  Όσο  καιρό  θα  στέκει  τούτος  ο  κόσμος,   η  θαυματουργική   χάρη  των  Αγίων  είτε  ασκητές  είναι  τούτοι,  είτε  μάρτυρες,    θα    διαλαλεί   παντού   τα   μεγαλεία   του   Θεού.   Οι     Άγιοι   είναι   οι αθλητές,    που    αγωνίστηκαν   τον    καλό    αγώνα.

Το παράδειγμά τους θέλει πάντα μιμητές. Ιδιαίτερα σήμερα.
Θα    θελήσουμε  τέτοιοι    να     γίνουμε    εμείς;    Αλήθεια!    Θα    θελήσουμε;

Απολυτίκιο    Ήχος   β’. 
Αλαμανίας    τους   γενναίους    μάρτυρας,    τους    τα    της    γης   καταλιπόντας άπαντα,    συνελθόντες    ευφημήσωμεν    αστέρας    ως    φαιδρούς,  Ηλιόφωτον,    Επαφρόδιτον,    Αμμώνιον    και   Χουλέλαιον    ομού    συν    τούτοις  και    Ευσθένιον   καταστέψωμεν,   χορείαν   τιμώντες    την   πεντάριθμον.

The Saints Iliofotos

Five more witnesses of the Saints Island. The Five Cruel Towers of Our Orthodox Church are "redeemed, as the Holy Spirit says in the Revelation, through the testimony of Jesus and the word of God."

Five lights of the conceived fixation of the flock of Christ are all known by the name: Agios Eliopotos.

"Fears of the Lord, the land, the earth, or the blood of yours ..."

According to the historical tradition, the saints were from the three hundred Alamanians, who came as we saw on our island after the second Crusade.

When the ship crashed into the waters of Pafos, due to a strong storm, the Alaman saints were scattered in Cyprus and continued here their ascetic life in the places they chose.

These five good athletes, following a lot of wanderings, climbed Mount Koroni, a mountain near the village of Kato Moni. There they set up their pavilion in two caves, which they found at the top of the mountain. One of these five ascetics, Eliopoulos was also a priest and spiritual father of the other four. From him, the rest of them also got the name of Heliophotes, with whom they are also known among our people.

Epaphroditus became a shepherd. This work was undertaken by the others, so that they can live and sustain even others. Our shepherds are our shepherds. Shepherds, but also shepherds of rational sheep.

By the grace of God their sheep and goats met every day, like the great Patriarch of the Hebrews of Jacob. They stood hugely - harshly, and became hundreds, which is determined by the extent of the space that their penis held. Today, the village of Kato Moni is still celebrating the "Agiomanders of the Sunflowers" with the stone feeders, which were carved on the rock and the grooves that carried the milk from one of the galleys to the other, and then they mingled together. The entire area is estimated at around 12 acres.

So they were satisfied, the sheep. But most of the flocks of sheep's horses were filled with the logical sheep of Christ, who ran daily from the surrounding places near the devout shepherds, to listen carefully to their words and take their blessing.

How true power is the good example of the workers of the Christian vineyard. Christianity is not knowledge. It's a living experience. It's life. And the example of holy life is called upon by all believers. Particularly they are called upon to give it by the workers of the Church. However, in order for them to become live examples for others, it is necessary for them to acquire humility and live consciously and with great care in the Christian life. Without this virtue, who is the queen of all virtues, the worker of the Church does not serve others. Instead, he only serves himself. And as a well-written ecclesiastic writer writes very well, the worker of the Church in this case "does not eat, but he is being sanctified and the shepherd is close to the" grasped ".

The good and uncompromising worker in the eyes of others does not impose the noise and cosmic splendor, but humility and simplicity. "On my watch, but on the humble and the silent," proclaims the spirit of God.

This example of the humble and exemplary, the example of a virtuous exemplary life, was the rich in material goods, but on the part of demonstrators and self-displaying workers of truth.

It was a great pleasure for the faithful to come and approach their words, "pure words, words of life". But they felt more joyful when they came to the church that the Saints built, and there carefully watched the divine worship, which with reverence they returned to the Lord regularly. The piousness of the Saints and the devotion with which they offered the mystery of life, the Divine Eucharist, and they chanted the sacred hymns, coexisted in the hearts and elevated the soul of all to other worlds.

Every good and every enviable work is usually and abundant. And the spiritual and salvific work of the holy Sunshears was abhorred by the ruler of darkness, the devil. He was very excited.

At this time, the island of Cyprus ruled a rude and unfaithful ruler, called Savah. He learned the action of the Saints, and his anger lit him. Without losing time he sent and called them in front of him. And what did he ask for? Neither a little, nor much asked them to deny our Christ and Savior. To deny good faith.

The response of the Saints in his proposal was unequivocal.

"Do we deny our Lord and God? Never, "said the five with a mouth. No power in this world, neither sadness nor distress nor torture, nor this death can bend our soul and make us deny the truth, our true faith!

The constant confession of the Saints followed terrible torture. Whipping mercilessly, imprisoning, falsifying the flesh and ending death with behead.

b) A wise woman from Nicosia suffered from incurable illness. He went to the Saints' Hall, and then in the end the priest crucified it with the box he had in the holy relics. At the same time that the priest crossed it, the woman was cured. It was done perfectly well. In the same way, many suffered from severe foot-and-mouth disease and other illnesses.

"God admires in his sanctuary" declares the psalmist. And he is perfectly right. As long as the world stands, the miraculous grace of the saints or ascetics are these, or witnesses, they will speak everywhere the greatness of God. The Saints are the athletes who fought the good fight.

Their example always requires imitators. Particularly today.

Will we want them to become us? Truth! Will we want?

Apolitiki Sound b '.

Of Alamania the brave witnesses, the ones of the earth despatching every one, and the eunuchs we celebrate as stars, Eliophoton, Sphroditon, Ammonion and Chouleleon together, and Eustonian we destroy, honoring the five quadrants.

The believers in pain and tears have been informed of the martyrdom of their spiritual Fathers. When the day passed, and the night began to cover the earth with its shady veil, then they dearly approached the scene of the dramatic execution of the witnesses. With devotion they approached, and with respect and excitement they scrolled through the sacred shrines, buried them in the two caves where the Saints used to pray and over which the Church was built. In one cave they buried the three and the other two. They buried the martyrdoms chanting in them with these tears this hymn for all five:

Martyrs of Christ, the fivefold glory, praise the faithful, euphemia of alms, Eliphoth, Ammonion, Epiphroditon, Chouleleon, and Eustathians, they have been raptured to death and death, and these are the crooks of the incorruptible people, and they seek us.

The saintly relics of the Byzantine bulls have been found after years, thanks to the miracles that have taken place today and are done at the place where they were buried.

It is not possible to refer here to all the miracles of the Saints, with whom the grace of God rewarded those who, in faith, resorted to their grace. We will only note two of them for the psychological benefit of all those who want not only to get to know them but to take part in them. And everyone can take part, as long as he believes. Yes! To truly believe, why miracles, any miracles, are children of faith.

a) In the village of Malounta was a priest who had suffered for a long time with his hands. They were filled with bulges, known as sailors. For his treatment he resorted to many doctors of his time but the result was disheartening. In the end the priest resorted to the Saints. He made a vow and with reverence he went to their grace. There, with much regret, he noticed that the Martyrs' sacred carts were missing. There was also a large part of the holy relics missing. He laughed and prayed and lay down to rest. In a moment, when he was sleeping, he saw coming to the side of the five men, who stopped in front of him and in a sweet voice told him:

- Elder! we understand your grief. But be comforted. And if our relics were stolen, our protection was lost. Go, make a wooden box and put it in that it is left of them, to remind everyone of our lives, and you will get what you want.

The priest did what the Saints suggested. When he came back and began to take and place in the box the relics that remained, the miracle became. His hands were healed.