Ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης ο σοφός διδάσκαλος της Εκκλησίας

Ο    Άγιος   Νικόδημος   ο    Αγιορείτης   ο   πάμφτωχος  και   διαχρονικός  αυτός φωστήρας  της  Εκκλησίας μας,  ο  μέγιστος διδάσκαλος    της    Ορθοδοξίας και    του    Γένους   μας,   γεννήθηκε   στην    Χώρα   της   Νάξου   το    έτος   1749    από ευσεβείς και ενάρετους γονείς, τον Αντώνιο και την Αναστασία Καλλιβρούτση.  Κατά  την βάπτισή του έλαβε το όνομα Νικόλαος. Νηπιόθεν   γαλουχήθηκε   με   τα   ζωογόνα   νάματα   της   ευσεβείας   και    της πίστεως και  ανετράφη    «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου», όπως παραγγέλλει   ο  θείος  Παύλος   (Εφεσ. στ’ 4).   Την   έμφυτη   προς   τα   θεία κλήση του,  αύξησε η χριστιανική  αγάπη που  πήρε  από  το    οικογενειακό του   περιβάλλον    και   μάλιστα    από    την    εκλεκτή   του   μητέρα,  την  δε ευφυΐα   του  καλλιέργησε και  πολλαπλασίασε  η  μελέτη   και    η    σπουδή.

Προώδευε   στην    αρετή    και    στην    γνώση    κατά   τρόπο   θαυμαστό.   Κατ’ αρχήν,   φοίτησε   στην   γενέτειρά  του   και    στην   Σχολή    Αγίου   Γεωργίου περιοχής Γρόττας, Χώρας Νάξου, με διδάσκαλο τον Αρχιμανδρίτη Χρύσανθο,   αυτάδελφο   του    Αγίου    Κοσμά    του    Αιτωλού.   Τις   γνώσεις    του συμπλήρωσε   στην   περίφημη  Ευαγγελική  Σχολή της Σμύρνης, όπου φοίτησε    για    πέντε   χρόνια,    με    διδάσκαλο   τον   Ιερόθεο   Βουλισμά, διευθυντὴ   της    Σχολής   αυτής.   Τόσο   διέπρεψε   ο   Άγιος   Νικόδημος   στις σπουδές    του,   ώστε,    ενώ    σπούδαζε,   εδίδασκε    τους    συμμαθητές     του.    Και ο  Ιερόθεος  αργότερα  τον  παρακαλούσε    να    έρθει    στην   Σμύρνη    για     να τον  διαδεχθεί    στη    διεύθυνση    της   Σχολής    αυτής.    Στην   Σμύρνη    έλαβε    ο Νικόδημος  πληθωρική  μόρφωση,  που  εκτός  από  τη  θεολογική  επιστήμη περιελάμβανε ακόμα γνώσεις φιλοσοφικές, οικονομικές, ιατρικές,    αστρονομικές    και     στρατιωτικές.

Μελετούσε   πολύ    την    Αγία   Γραφή,  τους   Πατέρες,  και  όλους    τους  ποιητές.   Ήταν   άριστος   χειριστής του λόγου, γνώριζε την Κλασσική Φιλολογία  και  την    Ιαμβική     Γλώσσα.   Μιλούσε   άριστα   την   γαλλική, ιταλική  και  λατινική  γλώσσα  επίσης. Είχε προικιστεί   από  τον Πανάγαθο   με   σπάνια   χαρίσματα,   όπως   είναι   η   ισχυρότατη   μνήμη,  η οξύτατη νοημοσύνη,  η    αστραποβόλα   αντίληψη   κ.λπ.  Ό,τι    μελετούσε   μία  φορά  μπορούσε  να  το    θυμάται    και    να    το    απαγγέλει    απ’  έξω   σε   όλη του  τη  ζωή.   Ολόκληρα   κεφάλαια  της   Γραφής    απήγγειλε   από   στήθους  και  θυμόταν  όλους τους κώδικες  των  Βιβλιοθηκών  των  Μονών   του  Αγίου  Όρους. Υπήρξε  ένα  πραγματικό  φαινόμενο  για    την    εποχή   του  και    το    κέντρο    του    θαυμασμού    και    του    παραδειγματισμού.

Το  έτος  1770, αφού  απεφοίτησε από  την  Σχολή, επέστρεψε  στην    Νάξο. Τότε, για  μία πενταετία περίπου εργάστηκε ως Γραμματέας της Μητροπόλεως   Παροναξίας   με   την   εποπτεία   και    την   καθοδήγηση  του   Μητροπολίτου    Παροναξίας   Ανθίμου  του   Γ’   (1742 – 1779).   Η   μητέρα  του εμόνασε στην Ιερά  Μονή  Χρυσοστόμου Νάξου, με  το  όνομα   Αγάθη.  Ο   Νικόδημος   ήταν   λάτρης της μοναστικής πολιτείας.   Αυτή    την   έμφυτη επιθυμία   του   γιγάντωσε   η   γνωριμία   του   με   σπουδαίους   μοναχούς   του Αγίου  Όρους  και  με  άλλες    προσωπικότητες,   όπως   είναι   ο    Άγιος Μακάριος   Νοταράς,    Επίσκοπος   Κορίνθου   κ.λπ.

Το   έτος   1775   ήρθε  στην Μονή  Διονυσίου του    Αγίου   Όρους.   Εκεί    εκάρη μοναχός   με το  όνομα  Νικόδημος.   Ως μοναχός διεκρίθη για  την    οσιότητα του  βίου  του, τους  πνευματικούς του αγώνες  και  για   την   ασκητικότητά του. Πνευματοφόρος, Θεοχαρίτωτος και  γνήσιος Πατέρας  και    ορθόδοξος θεολόγος διδάσκαλος,  δυναμικά  απέκρουσε τις αιρέσεις και τις κακοδοξίες   των   ημερών   του.   Είναι   ο   πρύτανης   των    «Κολυβάδων»,   αυτών που  ήθελαν  δηλαδή     τα   Ιερά   Μνημόσυνα     των   νεκρών   να   γίνονται    Σάββατο    και    όχι    Κυριακή.

Ένεκα   της   εμμονής του   στις   παραδόσεις   και    στο   Πνεύμα   των   Ιερών κανόνων   της   Εκκλησίας   μας,   υπέστη   ταπεινώσεις    και    διωγμούς.   Όμως, αυτά του  χάρισαν και τον στέφανο του ομολογητού. Ακτημοσύνη, παρθενία   και    υπακοή    είναι   τα   μεγέθη   τα    οποία    έφθασε   και    εβίωσε   σε πληρότητα. Υπήρξε    ένας   αετός του   Πνεύματος, που  πέταξε  από  το  Νότιο στο    Βόρειο  Αιγαίο,    από    την   αγιοτόκο    Νάξο   στον   αγιοτρόφο Άθωνα.   Εκτός    όμως    από   τις    μοναστικές    αρετές   υπηρέτησε   και   το    έργο της    διδαχής,    συγγράφοντας.

Κατά  διαστήματα  έρχεται  σε  έρημες  περιοχές  για  περισσότερη  άσκηση.   Έβλεπε    νοερά,    ζούσε   καθημερινά   την   αιωνιότητα,   αλλά συγχρόνως   έβλεπε  και    τα    συμβαίνοντα    στον    περίγυρο.  Δεν  έβλεπε  μόνο   τον   ουρανό,  αλλά  και  την  γη.  Αισθάνεται  τον πόνο   των  Ορθοδόξων  που    μέσα  στο  σκοτάδι  της  δουλείας  αγωνίζονται.  Και  προς χάρην    του    κόσμου   προσεύχεται.   Κοπιάζει,  αγρυπνεί, παρακαλεί, συγγράφει, μάχεται  κατά  των δαιμόνων.  Δεν κινείται άγονα, μονόπλευρα   και   νοσηρά.    Αντίθετα   πονάει    για    τους   αδελφούς   του    και  την   σωτηρία    τους. Και  καρποί  της  αγάπης του  για   τον    Θεό    και    τον  άνθρωπο    είναι    οι   πάνω    από    εκατό    τόμοι    των   συγγραμμάτων   του,    τα κυριώτερα    από    τα   οποία    είναι:    

«Αόρατος Πόλεμος», «Πνευματικά Γυμνάσματα»,   «Συμβουλευτικόν   Εγχειρίδιον»,    «Κήπος   Χαρίτων»‚    «Νέον Μαρτυρολόγιον»,   «Εορτοδρόμιον»,   «Συναξαριστής»,   «Ερμηνεία  των  επιστολών  του   Παύλου».   

Λάτρης  του  Τυπικού     και    της    Λατρείας   της   Εκκλησίας μας,   λάτρης    και μιμητής  των  αγίων, μέχρι  τις  τελευταίες  στιγμές  της  ζωής  του, αδιάκοπα   επικοινωνούσε  με  τον Τριαδικό  Θεό,  τον  Οποίο  τόσο    δυνατά    αγάπησε    και    ευηρέστησε.

Είναι    αυτός    που    πρώτος   τονίζει   την   αξία   και    την   σπουδαιότητα   της συχνής μας συμμετοχής στο Ιερό  Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Έγραψε   μάλιστα  και   ειδικά   βιβλία,   με   τον   τίτλο   «Περί    συνεχούς   Θείας Μεταλήψεως». Δέχθηκε  το ταξίδι για  τον  ουρανό  πανέτοιμος, με    ήρεμη την συνείδηση ότι άξια αγωνίσθηκε τον «καλόν αγώνα». Με  την καθημερινή του  συμμετοχή  στο  σωστικό  Δείπνο  της  ζωής,  με  την έντονη    μυστηριακή   του    ζωή,  που  κορυφώθηκε  τις   τελευταίες   μέρες   λίγο  πριν   κλείσει   τα    μάτια   του,   με   την   αδιάλειπτη   προσευχή,   παρέδωσε   την  ψυχή  του   την   οσιακή   στον   Κύριο,   την   Τετάρτη   14    Ιουλίου   του    έτους   1809,  τις  πρώτες    ορθρινές    ώρες     και    σε    ηλικία   μόλις   60   ετών,   και    στο   κελλί  των   Σκουρταίων,    στις    Καρυές    του    Αγίου    Όρους.

Τα   τελευταία   του   λόγια   ήταν   η   απάντηση   που    έδωσε   στους    μαθητές  του όταν   τον   ρώτησαν    αν   ησυχάζει:    «Τον  Χριστό   έβαλα   μέσα   μου    και  πώς   να  μη   ησυχάσω;».

Την είδηση της κοιμήσεώς του με θλίψη έμαθε ο εκκλησιαστικός, θεολογικός,  μοναστικός  και  όχι μόνο, κόσμος  της  εποχής του. Σημειώνει  ο  χρονογράφος  σχετικά  με  την κοίμηση  του  αγίου Νικοδήμου:  «Ανατέλλοντος  του  αισθητού    ηλίου,    εις   την   γην, εβασίλευσεν   ο   νοητός   ήλιος   της    Εκκλησίας   του   Χριστού.  Έλειψεν   ο πύρινος   στύλος,    ο    οδηγών    τον   νέον   Ισραήλ   εις   ευσέβειαν.   Εκρύβη   η νεφέλη  η  δροσίζουσα  τους   τηκομένους    τω   καύσωνι   των   αμαρτιών».

Είναι  ακόμη    χαρακτηριστική    και  η   σκέψη  την  οποία  εξέφρασε  τότε ένας   Χριστιανός.   «Πατέρες   μου,   καλύτερον   ήτο   να    απέθνησκαν   σήμερα χίλιοι    χριστιανοί    και    όχι    ο    Νικόδημος».

Κατά  καιρούς,   πολλά    εγκώμια   γράφτηκαν   για  τον   Άγιο   Νικόδημο,   όπως: «Τπήρξε    ο    μέγιστος    των    μονασάντων   από    συστάσεως    του   Αγίου  Όρους»,    «Υπήρξε   ο    πάντοτε   πενία    τρυχόμενος    και    γιγαντωθείς    προ  της   ασήμου   ημών   γενεάς».

Κατά  τον V. Grumel,  «υπήρξε   κανονολόγος, λειτουργιολόγος, αγιογράφος, δηλαδή  ερμηνευτής   των   Γραφών,   ασκητικός   συγγραφεύς, εκδότης βιβλίων,  εις  των πλέον γονίμων συγγραφέων  και    αναμφιβόλως ο  πλέον   φιλόπονος   Μοναχός, παρά  του   οποίου    δοξάζεται   η   ελληνική Εκκλησία».

Κατά    τον   Θ.   Σπεράντσον,   ο    Άγιος   Νικόδημος   υπήρξε   πρόδρομός   της εθνικής   παλιγγενεσίας.   Ο   Luis   Petit  γράφει  πως  ο Νικόδημος με  τα   βιβλία του  αντικατέστησε   το   ζωντανό  κήρυγμα   του  Κοσμά  του    Αιτωλού    κ.λπ.  Ο  Ιερός   Νικόδημος    αναμφίβολα    υπήρξε   ο    κορυφαίος    εκφραστής   του  οσιακού βίου  και  η  θύρα  που  οδηγεί    στην   ορθόδοξη   πνευματικότητα. Είναι  ο  εξαίσιος  θεολόγος  και    ο    ασίγαστος    διαχρονικός   διδάσκαλος   της Ορθοδοξίας και του Γένους. Αποτελεί  δε σπανιότατο φαινόμενο συνδυασμού   σπανίων   θείων   χαρισμάτων, αγιότητος    βίου,   ασκήσεως   και  συγγραφικής παραγωγής. Ότι  και  όσα    άν   πούμε  για  την μορφή   αυτή   δεν   λέμε    τίποτα,   ούτε    και    μπορούμε  να   την   κλείσουμε   στις   λίγες    αυτές γραμμές.

Ο  ίδιος,   εξυμνώντας   τον   Ιερό    Χρυσόστομο,   έλεγε:   «Αν   μπορεί    κανείς   να συμπεριλάβει   μέσα   σε    ένα   κουτάλι   την   θάλασσα,   άλλο   τόσο    μπορεί    και    να εξυμνήσει τον Ιερό Χρυσόστομο».   Και    εμείς   λοιπόν    επαναλαμβάνουμε   τα λόγια   αυτά   του   Αγίου   Νικοδήμου,   και   λέμε:   «Αν   μπορεί   κανείς   να συμπεριλάβει μέσα   σ’ ένα   κουτάλι τη θάλασσα, έτσι  μπορεί  ν’ αναφερθεί   επαρκώς    στον    Όσιο   Νικόδημο».

Η  Εκκλησία  μας  επάξια  από  το  έτος  1955  τον  κατέταξε    στις   δέλτους  του   Αγιολογίου  της. Από   την  ημέρα  της  Κοιμήσεώς   του,   στο   πέρασμα τόσων   χρόνων,   ο   Άγιος   Νικόδημος   εξακολουθεί    να   είναι   ο   άσβεστος   και πάμφωτος  φάρος,  που  φωτίζει  και    κατευθύνει   την   πορεία   όλων   μας προς   την   ακύμαντη   Βασιλεία  του  Θεού,    εκεί    που    υπάρχει    η    αιώνια  πανευτυχία   και   η   αληθινή   δόξα.   Προς    την  κατεύθυνση  αυτή,  μας   καλεί  να    κινηθούμε,   ο    βίος  του    Αγίου   Νικοδήμου!

Ο  Άγιος   Νικόδημος   εορτάζει   κατά   την   καθιερωμένη    Πανήγυρη   της   14^ης  Ιουλίου.   Ωσαύτως,   εορτάζει   την   πρώτη   Κυριακή   του   Σεπτεμβρίου,  κατά την καθιερωθείσα προσφάτως Σύναξη των  Πέντε  Αγίων  της  Παροναξίας, η  οποία  τελείται   στο  νεόδμητο  Ι. Ναό  των    Ναξίων    Αγίων Νικοδήμου  του   Αγιορείτου  και  Νικολάου  του    Πλανά,   στην   πόλη   της Νάξου.   Ακόμη,   την   Τρίτη   Κυριακή   του   Σεπτεμβρίου   στην   Πάρο,   όπου επίσης   τελείται   η   Σύναξη  των   Αγίων.        
Οι  Ασματικές  Ακολουθίες  του  Αγίου Νικοδήμου,  οι  οποίες   ευρίσκονται  σε λειτουργική   χρήση, συντάχθηκαν από τον αείμνηστο  Υμνογράφο,  Μοναχό Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη, από τον Σεβ. Μητροπολίτη    Πατρών κ. Νικόδημο,  καθώς  και  από  τον  Αρχιμ. Νικόδημο Παυλόπουλο,  Ηγούμενο   της    Ι.   Μονής    Λειμώνος  Λέσβου.

Απολυτίκιον.   Ήχος   γ'. Την    ωραιότητα.
Σοφίας   χάριτι,   Πάτερ   κοσμούμενος,    σάλπιγξ   θεόφθογγος,   ώφθης   του Πνεύματος,   και   αρετών   υφηγητής,   Νικόδημε    θεηγόρε·    πάσι    γαρ παρέθηκας,   σωτηρίας   διδάγματα,   βίου   καθαρότητος,   διεκφαίνων    την έλλαμψιν,    τω    πλούτω    των    ενθέων   σου    λόγων,  δι’  ών  ως  φως  τω  κόσμω    έλαμψας.

Κοντάκιον.   Ήχος    πλ. δ’. Τη    Υπερμάχω.

Ως  εναρέτου    πολιτείας    μύστην    άριστον

Και    ευσεβείας   θεοφόρητον   διδάσκαλον

Η    Ορθόδοξος   γεραίρει    σε    Εκκλησία·

Ουρανόθεν    γαρ    το    χάρισμα   δεξάμενος

Καταυγάζεις    τοις    ενθέοις  σου   συγγράμμασι   
Τους    βοώντάς   σοι,   χαίροις   Πάτερ   Νικόδημε.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις    Εκκλησίας    νέος    φωστήρ,    και   Αγίου    Όρους,    εγκαλώπισμα  ιερόν·   χαίροις    Μοναζόντων,    ο    φωτοφόρος   λύχνος,  Νικόδημε   παμμάκαρ,  Νάξου   το   καύχημα.

Saint Nikodem the Hagiorite the wise teacher of the Church

Saint Nicodemus the Hagiorite, the eminent and diachronic light of our Church, the greatest teacher of Orthodoxy and our Gentile, was born in Naxos Town in 1749 by honest and virtuous parents, Antonios and Anastasia Kallivrotsi. During his baptism he received the name Nikolaos. He was nurtured by the life-wonders of piousness and faith and was revived "in the education and admonition of the Lord," as uncle Paul ordered (Ephesians 4). The inherent call to his divine love increased the Christian love he had received from his family environment, and indeed his eminent mother, and his intelligence was cultivated and multiplied by study and study.

He was moving to virtue and knowledge in a miraculous way. He first studied at his hometown and in the St. George School of Grotta, Chora Naxos, with the teacher Archimandrite Chrysanthos, the brother of Agios Kosmas Aitolos. His knowledge was completed at the famous Evangelical School of Smyrna, where he attended for five years, with teacher Jeremoth Voulisma, director of this school. So Saint Nicodemus excelled in his studies so that while he was studying, he taught his classmates. And Jerome later begged him to come to Smyrna to succeed him in the direction of this school. In Nicosia Nicodemus received a generous education, which apart from theological science also included philosophical, economic, medical, astronomical and military knowledge.

He studied the Holy Bible, the Fathers, and all the poets. He was an excellent speech manipulator, he was familiar with Classical Literature and the Japanese Language. He spoke perfectly French, Italian and Latin as well. He had been endowed by the Lord with rare gifts, such as the strong memory, the acute intelligence, the gloomy perception, etc. Everything he once studied could remember and recite it from the outside in all his life. The entire chapters of the Bible recited from the breasts and remembered all the Codes of the Libraries of the Monasteries of Mount Athos. It was a real phenomenon for his time and the center of admiration and exemplification.

In 1770, after graduating from the School, he returned to Naxos. Then for about five years he worked as the Secretary of the Metropolis of Patnaxia under the supervision and guidance of Metropolitan of Paramaxia Anthimos III (1742 - 1779). His mother lived in the Holy Monastery of Chrysostomos of Naxos, named Agathi. Nicodemus was a lover of the monastic state. This inherent wish of his glorified acquaintance with the great monks of Mount Athos and other personalities such as St. Makarios Notaras, Bishop of Corinth, etc.

In 1775 he came to the Monastery of Dionysios on Mount Athos. There, a monk named Nikodimos. As a monk he was distinguished for the holiness of his life, his spiritual struggles and his asceticism. Pentecostal, Theocratic and Genuine Father and Orthodox theologian teacher, he vigorously repelled the heresies and the cacades of his days. He is the rector of the "Kolivadas", those who wanted the Sacred Memorial of the Dead to become a Sabbath and not Sunday.

Due to his persistence in the traditions and the Spirit of the Holy Rules of our Church, he suffered humiliation and persecution. But they also gave him the crown of the confessor. Acquaintance, virginity and obedience are the figures that have arrived and died in fullness. There was an eagle of the Spirit, who flew from the South to the North Aegean, from the patron saint of Naxos to Athonite Athon. Apart from the monastic virtues, however, he served the work of teaching, writing.

From time to time it comes to deserted areas for more exercise. He was aware of it, he lived eternity every day, but at the same time he could see the people in the vicinity. He did not only see the sky, but also the earth. He feels the pain of the Orthodox who, in the darkness of slavery, is struggling. And for the sake of the world, he prays. He cuts, wakes, pleads, writes, battles against the demons. It does not move barren, unilateral and morbid. On the contrary, it hurts for his brothers and their salvation. And the fruits of his love for God and man are the over one hundred volumes of his writings, the most important of which are:

"Invisible War", "Spiritual Gymnastics", "Counseling Handbook", "Garden of Charity", "Neon Martyrologion", "Eretropedia", "Synaxaristos", "Interpretation of Paul's letters".

Our Lady of the Typical and the Worship of our Church, a lover and imitator of the saints, until the last moments of his life, constantly communicated with the Trinitarian God, Who so loudly loved and delighted.

He is the first to emphasize the value and importance of our frequent participation in the Holy Mystery of Divine Eucharist. He also wrote special books, titled "On Continuous Divine Evolution". He accepted the journey to the sky full of calm, with the calm consciousness of worthy fighting the "good fight". With his daily participation in the Life-saving Resurrection, with his intense mysterious life, which peaked in the last few days just before closing his eyes, with constant prayer, he delivered his soul to the Lord on Wednesday, July 14 of the year 1809, in the early hours and at the age of 60, and in the cell of Skourtai, in Karyes of Mount Athos.

His last words were the answer he gave to his disciples when asked if he was quiet: "Christ set in me and how not to rest?"

The news of his sleep was saddened by the ecclesiastical, theological, monastic and not only world of his time. The Chronograph about the redevelopment of Saint Nicodemus notes: "The imagined sun of the Church of Christ reigned in the earth. There was no fiery column, the driver of the new Israel to piousness. The nebula was hiding, or the cooling of the tormentors of the sins of sin. "

It is also characteristic of the thought that a Christian then expressed. "My fathers, it was best to have died a thousand Christians today, not Nicodemus."

At times, many eulogies written for St. Nicodemus as "the greatest of Tpirxe monasanton recommendation from the Holy Mountain", "There was always poverty trychomenos and met an enormous silver before our generation."

According to V. Grumel, «was canonists, leitourgiologos, hagiographer, that interpreter of Scripture, ascetic writer, book publisher, in the most fertile writers and undoubtedly the most diligent monk, despite which glorified the Greek Church".

According to Th. Sperantsson, Saint Nicodemus was a precursor to national regurgitation. Luis Petit writes that Nicodemus with his books replaced the living preaching of Cosmas Aetolus and others. Sacred Nicodemus was undoubtedly the leading exponent of the life of the living and the door leading to the Orthodox spirituality. He is the exquisite theologian and the incarnate timeless master of Orthodoxy and the Gentile. It is a rare phenomenon of the combination of rare divine gifts, lifelessness, exercise and writing. Whatever we say about this form, we say nothing, nor can we close it on these few lines.

He himself, praising Sacred Chrysostom, said, "If one can put the sea in a spoon, it can be so much that he can praise the Sacred Chrysostom." And then we repeat these words of St. Nicodemus, and say: "If you can incorporate into a spoon sea, so may be adequately reported to St. Nicodemus."

Agios Nikodimos celebrates the 14th of July. It also celebrates the first Sunday of September, in the newly established Synaxis of the Five Saints of Parnassia, which takes place in the newly built Church of the Naxians of Nicodemus of Mount Athos and Nicolas of Planas, in the city of Naxos. Also on Tuesday September in Paros, where also the Symposium of Saints is held.

St. Nicodemus' Asmalistic Sequences, which are in functional use, were compiled by the late Hymnographer, Monachos Gerasimos Mikraianianitis, by Sev. Metropolitan of Patras, Mr. Nicodemus, and Archim. Nicodemus Pavlopoulos, Abbot of the Monastery of Leimon Lesvos.

Apolyticus. Sound c '. The beauty.

Wisdom Grace, Priest Adorned, Salipe Theophany, Silent of the Spirit, and Virtuous Proponent, Nikodemus has prayed for all the salvation of life, of pure purity, to preserve the change, to plunder your splendor of words, as a light of the shining world.

Kontakion. Sound flat d '. I overpower her.

As a state-of-the-art prime minister

And pious theoretician taught

The Orthodox is in the Church;

Heaven to give the gift right

Deepen on your interstitial writing

You bless them, my dear Father Nicodem.

Majesty.

Heavenly Church new lighthouse, and Mount Athos, sanctioning sanctuary; rejoicing monasons, the light-eyed lamp, Nicodemus pammakar, Naxos the pride.