Ο Όσιος Στέφανος ο Σαββαΐτης

Ανεψιός του  Ιωάννου  Δαμασκηνού  ο  Στέφανος, γεννήθηκε  στη  Δαμασκό  το   725   μ.Χ.   Τον   πατέρα   του  τον   έλεγαν   Θεόδωρο Μανσούρ   και    ήταν    αδελφός    του    Ιωάννου    Δαμασκηνού.

Σε   ηλικία   δέκα   ετών,   ο    Στέφανος   εισήχθη    από   τον   θείο   του  στη  Λαύρα   του   Αγίου   Σάββα,    όπου   για   15   χρόνια   εκπαιδεύτηκε πολύ   καλά  στη   μοναχική    ζωή.    Μετά   το    θάνατο   του    θείου   του,  αποσύρθηκε  στην  έρημο   και    εντρυφούσε    ακόμα   περισσότερο    στη  μελέτη    του   λόγου   του    Θεού.   Εκεί    ασχολήθηκε   και   με   την ποίηση,   στην   οποία   διακρίθηκε   και   αναδείχθηκε    ένας    από    τους μεγαλύτερους    ποιητές    της    Εκκλησίας   μας.

Ο    Στέφανος,    ότι    δημιουργούσε  με  τοταλέντο  που  του    έδωσε    ο  Θεός,   το    αφιέρωνε   στη    δόξα    του    Θεού    και    όχι    στο    θαυμασμό  των  ανθρώπων.   Διότι   τον   ενέπνεαν   τα    λόγια   της   Αγίας   Γραφής,  που   λένε:   «Παν   ότι   αν  ποιήτε   εν   λόγω    η    εν  έργω,   πάντα    εν  ονόματι   Κυρίου   Ιησού,   ευχαριστούντες  τω   Θεώ   και  πατρί    δι' αυτού».   Δηλαδή,   κάθε  τι   που   κάνετε    με   λόγο  ή  με  έργο,  όλα  να   τα   πράττετε   για    να   αρέσετε   στον   Κύριο    Ιησού    και    για   την    δόξα   Του,  ευχαριστούντες   μέσῳ   Αυτού    τον   Θεό    και   Πατέρα,   που   τόσο   πολύ   μας   αγάπησε.      
Ο  Στέφανος,   αφού    κόσμησε  την    Εκκλησία  με  τα  ποιήματά   του,  πέθανε   ειρηνικά    το    807   μ.Χ.

Απολυτίκιο.    Ήχος    δ’.   Ταχύ    προκατάλαβε    
Ως    θείον   στεφάνωμα,    την   αρετήν  εσχηκώς,   λαμπρώς  εστε  φάνωσας,   την   Εκκλησίαν   Χριστού,    εν   λόγοις    και   πράξεσι·   σὺ   γαρ    ως    Ιεράρχης,   και    σοφός   θεηγόρος,   θείων    ασμάτων   λύρα, Πάτερ    Στέφανεώφθης·   διο    ταις  σαις  φαιδρότησιν,    ημάς στεφάνωσον.

Κοντάκιον.   Ήχος    γ’.   Η    Παρθένος    σήμερον.           
Ασκητών    ομότροπος,    γεγενημένος   θεόφρον,    Ιεράρχης    όσιος,    παρά   Θεού   προεβλήθης,   άπασαν,    την Εκκλησίαν   καταφαιδρύνων,   σύριγγι,   της   θεοπνεύστου   σου  Πάτερ    γλώσσης·    δια    τούτο   σε τιμώμεν,    ως    Θεού   μύστην,   Στέφανε    Όσιε.

Μεγαλυνάριον.
Στέφανος   ανθόπλοκος   και   σεπτός,   Στέφανε   θεόφρον,    δι’  ασκήσεως   αρετών,    τη    φωτοστολίστω,   εγένου   Εκκλησία·    τη    ση γαρ   στεφανούται,   ενθέω  χάριτι.

Saint Stephen the Sabbath

St. Stephen's birthplace, John Damascene, was born in Damascus in 725 AD. His father was called Theodore Mansour and was the brother of John Damascene.

At the age of ten, Stephanos was introduced by his uncle to the Lavra of Saint Savva, where for 15 years he was very well trained in lonely life. After the death of his uncle, he retired to the desert and was even more into the study of the word of God. There he dealt with poetry, in which he became one of the greatest poets of our Church.

Stephanos, that he created with the utterance that God gave him, dedicated it to the glory of God and not to the admiration of the people. Because they were inspired by the words of the Holy Scriptures that say, "If you do this, or in the work, always in the name of the Lord Jesus, please God and the Father for Him." That is, everything that you do with speech or work, all you do to enjoy the Lord Jesus and His glory, thanks to the God and Father, who so loved us so much.

Stefanos, after decorating the Church with his poems, died peacefully in 807 AD.

Introit. Sound d '. Fast anticipated

As a divine crown, the glory of the glory, the blessed beast, the Church of Christ, in a word and deed, as a hierarch, and a wise man, a divine lyre, Father Stephanophethis, by ourselves, you stompon.

Kontakion. Sound c '. The Virgin today.

Ascetic comrade, born the goddess, hierarchal saint, rather than God, you have departed, the Church of the bellows, the syringe of your divine Father's tongue; that is why we honor you, as the God of the Lord, Stephen Oise.

Majesty.

Stephen anthropologist and saint, Stephan the theodore, through the exercising of virtues, the photostabilist, the Church; the sign is wrinkled, I embarrass.