Ο Άγιος Κωνσταντίνος ο Θαυματουργός ο Αλαμάνος και οι συν αυτώ

«Ουκ   έστι   πόλις   ή   τόπος,   όπου   των   ορθοδόξων   ημών   ου προχέονται   υπέρ   ευσέβειας   τα   αίματα»,   λέει   κάπου   με   βαθιά συγκίνηση και χριστιανική καύχηση ευλαβής της Ορθοδοξίας ιεράρχης.   Νεκτάριος   Πατριάρχης   Ιεροσολύμων   1661-1669.

Δεν   υπάρχει   δηλαδή   πόλη   ή   τόπος   στον   χώρο   της   Ορθοδοξίας, που   να   μην   έχει  βαφεί   με   μαρτυρικό   αίμα.

Τα   λόγια   αυτά,   λόγια   μεγάλα   κι   αληθινά   που   ισχύουν   για   όλη την    Ορθοδοξία,   ισχύουν   πολύ   και   για   της   Κύπρου   το   νησί.

Δεν   υπερβάλλουμε   από   προγονοπληξία   τα   πράγματα.    Από καθήκον   απλώς   διακηρύττουμε   μια   πραγματικότητα.

Από   τότε που,   με   τη   χάρη   του   Θεού,   στόματα    Αποστολικά   έσπειραν   στις καρδιές των κατοίκων του νησιού μας τον σπόρο τον ευαγγελικό,    χιλιάδες μορφές μέχρι σήμερα πρόβαλαν   παντού   με   παρρησία   τον   χριστιανικό τούτο θησαυρό και πότισαν με το αίμα τους την πίστη τους στον Εσταυρωμένο   Ιησού.

Μια   από   τις   μορφές   αυτές   τις   ξεχωριστές, τις   υπέροχες    κι    ηρωικές    είναι    κι ο   άγιος    Κων/τίνος  ο   Αλαμάνος.

Δεν   γεννήθηκε   στο   νησί   μας.   Ούτε   και   γνωρίζουμε   τον   ιδιαίτερο   τόπο    της καταγωγής   του    ή   τους    γονείς   του.

Γνωρίζουμε   μόνο,   πως   είναι   κι    αυτός   ένας   από   εκείνους τους Έλληνες    που εργαζόντουσαν στη Γερμανία (Αλαμανία-Allemagne, γι' αυτό και Αλαμάνος)   κι  οι   οποίοι    ήρθαν   στο    νησί   μας   κι   ασκήτεψαν   σε διάφορα μέρη.    Για   τους   αγίους   αυτούς,   τους   γνωστούς   σαν   Αλαμάνους   μπορεί   να δει    ο   αναγνώστης    περισσότερα    στον    βίο   του   αγίου    Αναστασίου..

Ο Κων/τίνος, μαζί με τρεις άλλους    συντρόφους   του   είχε   εγκατασταθεί    σε μια σπηλιά σε κάποιο μέρος που λεγόταν της Τραχιάδος ή Τραχιάς.    Τραχιά είναι μια τοποθεσία μεταξύ των χωριών Άχνας και Ορμήδιας. Παναγιά της Τραχιάς, ένα εξωκλήσι που είναι κοντά   στο κατεχόμενο    χωριό    Άχνα,   αλλά   βρίσκεται   στην   ελεύθερη  περιοχή,    κι έζησαν, σύμφωνα με τον   Συναξαριστή   τους,   μια   ζωή   άγια, πνευματική, αποστολική. 
Ζωή    αποστολική!   Πόσα   δεν   λέει    η   φράση   αυτή!

Ζωή    αποστολική,   δηλαδή   ζωή   πνευματική,   ανώτερη.

Ζωή ενωμένη ολότελα με τον Θεό. Ενωμένη με την προσευχή.   Προπαντός ενωμένη   με   τα   Ιερά   Μυστήρια.   Ας   ήταν   κι   αυτοί   άνθρωποι   σαν   κι   εμάς. Άνθρωποι   φτιαγμένοι   από   μια   φύση   φθαρτή.   Ας   ήταν   κι   αυτοί,   όπως   λέει ο   μεγάλος   Πατριάρχης   του   Εβραϊκού   λαού,   ο   πιστός   Αβραάμ   «γη   και σποδός».   Με   το   να   βάλουν   όμως   στην   καρδιά   τους   αρχηγό   και   βασιλέα    κι οδηγό    τους   τον   Χριστό.   Με   το   να   κάμουν   κέντρο   της   ζωής   τους   τον   Χριστό. Με   το   να   θελήσουν   να   γίνει   η   ψυχή   τους   «ψυχή   εν   Χριστώ   και   δια   του Χριστού».   Με   το   να   αγωνίζονται   και    να   πετύχουν   να   ζουν   εσωτερικά   όχι οι    ίδιοι,   αλλά   «ο   Χριστός   να   ζεί   εν    αυτοίς», μπόρεσαν   να   εξελιχθούν   και να   γίνουν   θεανθρώπινοι    και    χριστοφόροι    ασκητές.

Η πίστη τους, πίστη ζωντανή και φλογερή,   πίστη    ακλόνητη   και   καυτή πέτυχε   να   νεκρώσει   κυριολεκτικά   μέσα   τους   κάθε   ταπεινό   πόθο   για   ό,τι λένε    οι    άνθρωποι   αγαθά   του    κόσμου    τούτου.

Η    κατανυκτική προσευχή και νηστεία πάλι τους απάλλαξε την   ψυχή   από κάθε μολυσμό σαρκός και πνεύματος και τους   έκαμε   να   την   στρέφουν ολοένα    προς   τα  άνω,   προς   τα   πνευματικά   κι   αιώνια   αγαθά.

Κι   η   αγάπη,  η   χωρίς   όρια   αγάπη,   η   αγάπη   που   δεν   κοιτάζει   φίλους  κι εχθρούς, ούτε πια τα αγαπημένα πρόσωπα, αλλά προσφέρεται με μακροθυμία κι ανοχή στον καθένα, τους ανέβαζε καθημερινά. Τους    έκαμε να   φαίνονται    επίγειοι   άγγελοι   κι   ουράνιοι   άνθρωποι. Ένα φως ξέχυνε γύρω   τους   η   όλη   προσωπικότητα   τους.   Φως   ήμερο    και   γλυκύ,   μα   και   μια δύναμη   ελκυστική,   που   βοηθούσε   τους   άλλους   να   πηγαίνουν   κοντά    τους, για    να   τους   ιδούν.   Να    τους  ακούσουν,   να   τους   μιμηθούν.

Μ' αυτόν τον τρόπο οι πνευματοφόροι ασκητές γίνανε για τους   κατοίκους των   γύρω   τόπων οι δυνατοί    μαγνήτες,   που   τους   είλκυσαν   κοντά   τους   για να   τους   γνωρίσουν   τον   Χριστό και την   Ορθοδοξία.   Τους   είλκυσαν   κοντά τους   για   να   τους   μάθουν   να    σκέπτονται   και   να   ποθούν   τα   υψηλά,   τα ουράνια,   τα   θεία   και   όχι   τα   ευτελή    και   ταπεινά.

Τα    λόγια   τους,   λόγια    απλά   μα   ευαγγελικά,   σκορπούσαν   παντού   την αισιοδοξία   και   την   ελπίδα.   Κοντά   τους   μάθαιναν   οι   επισκέπτες   πως   να αξιολογούν τα πράγματα, πως να χαίρονται τον κόσμο και να χρησιμοποιούν   τα   διάφορα   υλικά αγαθά   χωρίς να παρασύρονται   από   τον «άρχοντα    του   κόσμου».     
- Αδελφοί   μας,   έλεγαν    οι   άγιοι.   Έχουμε   μεγάλη   αποστολή   σε   τούτο   τον κόσμο. Ήρθαμε εδώ για να ετοιμασθούμε. Να ετοιμασθούμε για τον ουρανό. Κι η ετοιμασία μας θα είναι καλή, αν προσπαθήσουμε κι αγωνιστούμε τούτο τον καιρό που ζούμε εδώ στη γη, να γίνουμε άνθρωποι του θεού. Άνθρωποι αρετής. Γι' αυτό τον λόγο   έγινε   άνθρωπος ο   Χριστός    μας  κι   ήρθε   στον   κόσμο.   Ήρθε   να   μας   δείξει τον   δρόμο   που πρέπει   να   πάρουμε,   για   ν'   ανάβουμε   και   να   ζήσουμε   μαζί   του  στον ουρανό.   Ήρθε   και   με   τον   σταυρικό   του   θάνατο   πλήρωσε   το   δικό   μας χρέος. Το χρέος που   δημιουργούμε   με   τις   αμαρτίες   μας.   Το   εξόφλησε   με   το τίμιο   αίμα   Του,   που   χύθηκε    πάνω   στον   σταυρό.   Έτσι   μας   εξαγόρασε,   όπως λέμε,   ο   Χριστός.   Και   με   την   Ανάσταση   κι   Ανάληψη   Του   φάνηκε   πως    ο Πατέρας   Του,   ο   Πανάγαθος   Θεός   δέχτηκε   τη   θυσία   Του.   Την   δέχτηκε   και μας έστειλε το Πανάγιο Πνεύμα του, που   μας   φωτίζει   και   μας   αγιάζει αλλά  και μας ενισχύει στο να ζούμε σύμφωνα  με   το   θέλημα   του   Θεού.   Τη χάρη   του   Παναγίου   Πνεύματος   την   παίρνουμε   όλοι   οι   χριστιανοί   με   τα ιερά μυστήρια της Εκκλησίας μας. Ιδιαίτερα με το άγιο Βάπτισμα, τη Μετάνοια και Εξομολόγηση, τη Θεία Ευχαριστία. Η χάρη του Αγίου Πνεύματος   μένει   πάντα   μαζί   μας.   Μας   εγκαταλείπει   μόνο,   όταν  εμείς ξαναγυρνάμε   στην   αμαρτία   κι  επιμένουμε   να   μένουμε    κολλημένοι   σ' αυτή.   Φεύγει   από   κοντά   μας,   όταν   η   ψυχή   μας   απομακρύνεται    από   τις εντολές   του    Θεού και γίνεται σκλάβα των διαφόρων παθών, που με γοητεία    μας   προβάλλει   ο   Σατανάς.

Προσοχή λοιπόν από όλα αυτά. Μακριά από την αμαρτία που   μας   χωρίζει από   τον   Θεό.   Κι   αν    συμβεί   να   παρασυρθούμε   και   να   πέσουμε,   ας   μη ξεχνούμε   ποτέ   τη   Μετάνοια   κι   Εξομολόγηση.   Αυτή   μας   καθαρίζει  από   την αμαρτία.   Και   μας   αναγεννά.   Και   μας   συμφιλιώνει   με   τον   Θεό.

Με   τέτοια   λόγια,   απλά   και   παραστατικά   διδάσκουν   κάθε   φορά   οι   Άγιοι    τα πρόσωπα   που   τους   επισκέπτονται. Κι   είναι   τα   πρόσωπα   αυτά   πολλά. Είναι     ένας   κόσμος.   Ο   κόσμος!

Κάθε   έργο   όμως   ιερό,   έργο   που   αποβλέπει  στη   σωτηρία   ψυχών,   γίνεται πάντοτε   κι   επίφθονο.   Δεν   ανέχεται    ο   «άρχων»   του   κόσμου   τούτου   να   του χαλούν   τα   σχέδια.   Από   τότε   που   εξ   αίτιας   του   εγωισμού   του   έπεσε   από τον ουρανό κι από Αρχάγγελος έγινε πονηρό πνεύμα, διάβολος, ένα    είναι το    έργο    του    κι   ένας   ο   σκοπός   του:    
Να   σκανδαλίζει   τον   άνθρωπο   και   να   τον   απομακρύνει   από   τη   σωτηρία.    Κι ακόμη   να   συκοφαντεί   και   να   καταδιώκει   τους    εργάτες   του    Χριστού   και    να προσπαθεί να εξουδετερώσει το σωστικό έργο τους. Αυτό    κάμνει    πάντα. Αυτό    έκανε    και    τώρα.

Κυβερνήτης στην Κύπρο την εποχή αυτή ήταν κάποιος Σαβίνος    εξωμότης, ίσως γι' αυτό «κι αμείλικτος διώκτης των πρώην ομοθρήσκων του χριστιανών».    Την πληροφορία αυτή μας τη δίδει ο Κων/τίνος Σάθας.   Όμως υπάρχει    κι   η   άποψη,   πως   ταύτη την εποχή   δεν   υπήρξε   τέτοιος    διοικητής στο    νησί. Μάλλον φαίνεται πως πρόκειται   για   δύο    Κων/τίνους   αγίους.   Απ' αυτούς ο ένας πρέπει να έζησε την εποχή του Σαβίνου   (3^ος   και   4ος   αιώνας μ.Χ.)   κι   είναι   ο   μεγαλομάρτυρας   κι   ο   άλλος όσιος από τους 300,   που   έζησε τον 12 αιώνα.  Έμαθε ο   Σαβίνος   το   έργο   και   τη   δράση   του   Κων/τίνου    και των   συνασκητών   του   κι   εξεμάνη   κυριολεκτικά.    Χωρίς   να   χάσει    καιρό διατάζει να συλλάβουν τους ασκητές και να τους παρουσιάσουν    μπροστά του.

Εκείνη την ημέρα το διοικητήριο του άρχοντα είχε μεγάλη κίνηση. Στρατιώτες μπαινόβγαιναν και πρόσεχαν τα πάντα. Σε μια μεγάλη αίθουσα καθόταν ο Σαβίνος και περίμενε. Οι φύλακές   του   στεκόντουσαν δίπλα   του    άγρυπνοι   και   προσεκτικοί.    Επιτέλους    κάποια   στιγμή   μια    ομάδα στρατιωτών φάνηκε στο βάθος. Προχωρούσε αργά. Στη μέση είχαν δεμένους απ' τα χέρια τους ασκητές. Ανάμεσα τους ξεχώριζε ο   Κων/τίνος. Ήταν ο αρχηγός της ομάδας. Ψηλός ευρύστερνος, σαν παλιός στρατιωτικός που ήταν, προχωρούσε σταθερά προς την αίθουσα με το κεφάλι ψηλά. Οι άλλοι ερχόντουσαν ξωπίσω. Περπατούσαν κι αυτοί σταθερά. Μπήκαν μέσα, χαιρέτησαν με αξιοπρέπεια και στάθηκαν. Πέρασαν λίγα λεπτά σιγής. Κάποια στιγμή ο διοικητής με φωνή    αδύνατη και    βραχνή    διακόπτει   τη    σιωπή    και    λέει:   
- Έμαθα ότι από καιρό σκανδαλίζετε τον κόσμο. Τον διδάσκετε να πιστεύει για Θεό Του κάποιο Ιησού Χριστό. Αληθεύει το πράγμα;
— Τον κόσμο δεν τον σκανδαλίζουμε, είπε με σταθερή φωνή ο    Κων/τίνος. Δεν τον σκανδαλίζουμε, γιατί αυτό    που    διδάσκουμε   είναι   η   αλήθεια.   Ο Ιησούς   Χριστός    είναι   ο   Υιός   του   Θεού   και    Θεός.   Είναι   ο   Σωτήρας    και Λυτρωτής    όλων   των    ανθρώπων.     
- Πάψε, διέκοψε με άγρια φωνή ο Σαβίνος. Πάψε να λες   τέτοιες   ανοησίες.
- Αν είναι ανοησία να ομολογεί ένας   την   αλήθεια,   τότε   θα   ευχόμουνα    να ήταν όλοι οι άνθρωποι ανόητοι για να λένε την αλήθεια. Το ίδιο ευχόμαστε    κι    εμείς,  πρόσθεσαν   κι    οι    άλλοι.           
- Πάψτε!   επανέλαβε   έξω   φρενών   ο   Σαβίνος. Πάρτε   τους   απ' εδώ   και κτυπάτε   τους   ώσπου   να   μετανιώσουν.  
Οι   στρατιώτες   άρπαξαν τους Μάρτυρες και τους έσυραν   έξω.   Τους ξεγύμνωσαν και τους παρέδωκαν στους δήμιους που Περίμεναν. Κι    αυτοί με   ωμά   βούνευρα   άρχισαν   να   τους   κτυπούν   αλύπητα.   Το   αίμα   τρέχει    από το σκελετωμένα απ' τη   νηστεία   κορμιά   και  πορφυρώνει   τη   μαρτυρική    γη. Οι    όσιοι    όμως    μένουν    άκαμπτοι κι αλύγιστοι. Αιμόφυρτους τους πήραν και τους πέταξαν στη φυλακή. Όταν σε λίγο συνήλθαν απ' τους τρομερούς    πόνους,   άκουσαν   τον   Κων/τίνο   να   τους    καλεί:  
— Σηκωθείτε,   αδελφοί.   Μας   περιμένει   ο   Κύριος   μας.         
Οι   μακάριοι   Ομολογητές   σηκώθηκαν.   Σταύρωσαν τα ματωμένα   χέρια   και γονάτισαν, έγειραν το κεφάλι μπροστά και   συγκέντρωσαν   την   προσοχή τους. 
- Κύριε,   είπε   ο    Κων/τίνος. Σ' ευχαριστούμε που μας έδωσες το   θάρρος    της ομολογίας. Σ' ευχαριστούμε ακόμη που   δεν   μας    άφησες   να   λυγίσουμε. Σε αγαπούμε, Κύριε. Ποθούμε όλη μας η ζωή να 'ναι ένας ύμνος στη μεγαλοσύνη   σου!   Βοήθησε   μας!    
Ενίσχυσε   μας   να   μείνουμε   πιστοί   στο   θέλημα   σου   μέχρι   θανάτου.   Κι αξίωσε   μας   στη   βασιλεία   σου.   Αμήν.

Η   νύχτα   πέρασε   με   προσευχές    και   υμνωδίες. Τα   ξημερώματα   το   κελί   της φυλακής άνοιξε και πάλι. Οι δήμιοι με   ύβρεις    και   βλαστήμιες,   μπήκαν μέσα   κι   έσυραν   τους   Μάρτυρες    έξω.

Στο διοικητήριο σε λίγο επαναλαμβάνεται η σκηνή.    Ο   διοικητής   ερωτά.    Κι οι    Ομολογητές    απαντούν   χωρίς   κόπο.   Τα   λόγια   του   Κυρίου   «εγώ   δώσω υμίν στόμα και σοφίαν, η ου  δυνήσονται   αντειπείν ουδέ αντιστήναι   πάντες οι    αντικείμενοι   υμίν»    (Λουκ. κα', 15),    βρίσκουν   και   στην   περίπτωση     αυτή πλήρη την εφαρμογή. Ο διοικητής κι οι παριστάμενοι με θαυμασμό    ακούν τις   απαντήσεις   των   Μαρτύρων. Το μίσος τους όμως προς την αλήθεια τους τυφλώνει και τους κάνει να μη ξέρουν πως να ξεφύγουν την ταπείνωση. Διέξοδος και πάλι    γι' αυτούς    μια. Αυτή   που   χρησιμοποιούν όλοι οι άνομοι και ψυχικά διεφθαρμένοι. Οι φωνές κι οι βρισιές, οι    απειλές κι     ο    διωγμός   των   αντιφρονούντων   με   επιστέγασμα   το   μαρτύριο.

Νέα βασανιστήρια αναλαμβάνονται τούτη τη φορά. Βασανιστήρια σκληρότερα   απ' τα   πρώτα. Στην   αρχή   μαστίγωμα   με   βούνευρα.   Ύστερα ακολουθεί    κρέμασμα   των   Μαρτύρων    με   το   κεφάλι   προς   τα κάτω. Στη θέση αυτή δήμιοι με σιδερένια νύχια ξύνουν τις σάρκες των    Ομολογητών. Η   γη   βρέχεται από το αίμα. Μερικοί δήμιοι   λυγίζουν.   Αλύγιστοι    μένουν    οι Μάρτυρες, που και στην κατάσταση αυτή συνεχίζουν θερμή την προσευχή   τους.    
- Κύριε, βοήθησε μας. Ρύσαι μας εκ της παγίδας των θηρευόντων. Λύτρωσε μας από τα χέρια αυτών που μας βασανίζουν. Συ είσαι  η   δύναμη κι   η   υπομονή    μας!

Η αντοχή των Μαρτύρων κι η γαλήνη που 'ναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπα   τους   εκνευρίζει   περισσότερο   τα  όργανα   της     κακίας   και   του ψεύδους, που εφαρμόζουν ολοένα   και   πιο    οδυνηρά   μέσα   βασανισμού.   Το ξύσιμο   της   σάρκας   με   τα   σιδερένια   νύχια.   Το   αποτέλεσμα   μηδέν.   Όταν    η χάρη   του   Θεού   επισκιάσει   την   καρδιά,   καμιά   δύναμη   δεν   μπορεί   να   την λυγίσει     και   να   τη   συντρίψει.

Αποκαμωμένοι οι βασανιστές σταματούν και στη φρικτή εκείνη κατάσταση   ρίχνουν   τους   Ομολογητές   ράκη   σωματικά   στη   φυλακή.   Ράκη σωματικά.   Η   ψυχή τους όμως πανέμορφη   κι   αδούλωτη   κι   ηρωική   τους αποδεικνύει   νικητές    κι   ανώτερους   από   κάθε   προσβολή   και    βάσανο.

Την   άλλη   μέρα   ο    διοικητής   καταλυπημένος   και   ντροπιασμένος   ζητεί    να παρουσιασθούν   ξανά   μπροστά   του   οι   Άγιοι.   Μια   εξέδρα   είχε   στηθεί   στην Τραχιάδα  λίγο   έξω    από   την   Άχνα.   Εκεί    ανέβασαν   τους   στρατιώτες   του Χριστού. Μια νέα ανάκριση ακολουθεί. Και στην ανάκριση νέες   κολακείες και υποσχέσεις κι απειλές. Η   παρρησία   των   Μαρτύρων   κι   η   ομολογία   του Χριστού   ως   αληθινού   Θεού   και   Σωτήρος   όλων   των    ανθρώπων   εξαντλεί την υπομονή του εξωμότου, ο οποίος και διατάζει να τους αποκεφαλίσουν.   Οι   Μάρτυρες    με    το    πρόσωπο    χαρούμενο    βαδίζουν    στον τόπο   της   εκτελέσεως.    Η   σκέψη   πως   σε   λίγο   θα   βρίσκονται    κοντά    στον αιώνιο Βασιλιά της ψυχής τους κινεί τα χείλη τους σε μια ακόμη δοξολογια: «Ευλογητός Κύριος, ος ουκ έδωκεν ημάς εις θήραν τοις οδούσιν   αυτών»   (Ψαλμ. ρκγ', 6).

Σε   λίγο   τέσσερα   κορμιά   κυλιούνται   άπνοα   στης   Τραχιάδος    τη   γη.   Οι ψυχές όμως ανεβαίνουν στον ουρανό. Άγιοι Άγγελοι   τις   παραλαμβάνουν και    μ'   ευφροσύνη    ψάλλουν   τον   ύμνο    τον     μαρτυρικό:  
«Χοροί Μαρτύρων αντέστησαν τοις τυράννοις λέγοντες• ημείς στρατευόμεθα   τω    βασιλεί   των   δυνάμεων,   ει   και   πυρί   και   βασάνοις αναλώσετε    ημάς,    ουκ    αρνούμεθα   της   Τριάδος    την   δύναμιν».

Το βράδυ της ίδιας μέρας ευλαβείς χριστιανοί περισυνέλεξαν τα τίμια λείψανα και τα έθαψαν με τιμές στο γειτονικό χωριό Ορμήδια, τη   θύμησή τους   όμως   από   τις   καρδιές   των   πιστών    δεν   μπόρεσε   ως   τα   σήμερα   να θάψει   και   να   εξαλείψει   η   λήθη   ή   ο   χρόνος.   Τα    πάμπολλα    θαύματα    που   ο Θεός    κάνει    για   χάρη   των   δούλων    Του    στον    τόπο    που   εναποτέθηκαν   τα άγια σκηνώματα τους, θα εξαγγέλλουν στους αιώνες τη θεϊκή    υπόσχεση: «Τους    δοξάζοντας    με   δοξάσω».    (Α' Βασ. β', 30).

Από    τον   τάφο    τους,    όπως    διηγούνται   οι   χωριανοί,   άρχισε    μετά   από   καιρό να    αναβλύζει   νερό.

Κάποιοι    έσκαψαν   λίγο   την   άκρη   του    τάφου   και   ο   τόπος    γέμισε   από   νερό θεραπευτικό   -αγίασμα.

Η    φανέρωση    του   πράγματος    συνέβηκε     ως    εξής:
Ένας ψωραλέος μανδρόσκυλος που περνούσε απ' εκεί, σαν είδε    το    νερό έτρεξε κι έπεσε μέσα. Όταν βγήκε, ύστερα από κάμποση ώρα ο    ιδιοκτήτης του πρόσεξε πως ο σκύλος του ήταν τελείως καλά. Ανακοίνωσε το πράγμα στους χωριανούς κι αυτοί άρχισαν από τότε να το    χρησιμοποιούν όχι μόνο για τη θεραπεία των ζώων τους, αλλά και τη θεραπεία των ασθενειών   τους.

Ο   Λεόντιος   Μαχαιράς   μας   αναφέρει    ότι   κι   ένας   από    τους   ηγεμόνες   της νήσου του καιρού εκείνου, που υπέφερε από   δύο   αρρώστιες,   δυσεντερία και    κουφαμάρα,   πήγε    και   λούστηκε    στο   αγίασμα     κι   έγινε   καλά.    Αυτός    ο ηγεμόνας έκτισε αργότερα από ευγνωμοσύνη τη μεγάλη εκκλησία στο όνομα   του   αγίου   Κων/τίνου.

Τα θαύματα    του   μεγαλομάρτυρας   Κων/τίνου    και    των    συναθλητών   του, συνεχίζονται και σήμερα σ' εκείνους που με πίστη κι ευλάβεια καταφεύγουν στη χάρη τους. Σ' αυτούς ας καταφύγουμε σήμερα   κι   εμείς.

Σήμερα που η αποστασία κι η προσωπολατρία έχει χωρίσει τους χριστιανούς σε φατρίες και παρατάξεις με απρόβλεπτες και γι'   αυτή    την υπόσταση   του   λαού   μας   συνέπειες.

Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι ανάγκη η πίστη και το μαρτύριο και το παράδειγμα της ζωής   των   Αγίων   μας   να   αναπτερώσει   και το    δικό   μας    φρόνημα   και   να   μας   οδηγήσει   να   τους   μιμηθούμε.

Έτσι θα μπορέσουμε να διαφυλάξουμε ανόθευτα ορθόδοξο   τον   θησαυρό της    πίστεως   μας.

Έτσι   θα   κρατήσουμε   Ελληνικό   το   μαρτυρικό   νησί   μας.

Έτσι θα πετύχουμε να ανακτήσουμε κάποια μέρα και την πολύτιμη ελευθερία   μας    και   την   ορθή   λύση   των   ποικίλων    προβλημάτων   μας.   Των προβλημάτων   μας   των   ατομικών,   όσο   και   των   οικογενειακών.

Το   βεβαιώνει   ο   Κύριός   μας:   «Εάν   έχητε   πίστιν   ως   κόκον   σινάπεως,   ερείτε τω   όρει   τούτω   μετάβηθι   εντεύθεν   εκεί,   και   μεταβήσεται   και   ουδέν αδυνατήσει   υμίν»    (Ματθ. ιζ', 20).

Saint Konstantinos the Wonderman, Alamanos and others

"It is the city or the place where our orthodox ones proclaim for the sake of piety the alms," says somewhere with deep emotion and Christian chastity of the pious Orthodox hierarch. Nectarios Patriarch of Jerusalem 1661-1669.

There is no city or place in the field of Orthodoxy, which has not been stained with martyr blood.

These words, great and true words that apply to all of Orthodoxy, also apply to Cyprus on the island.

We do not exaggerate the annoyance of things. From duty we simply proclaim a reality.

Since, thanks to God's grace, mouths of the Apostles have sown the evangelical seed in the hearts of our island, thousands of forms have so far boldly baptized this Christian treasure and blooded their faith in the Crucified Jesus.

One of these unique, wonderful and heroic forms is also St. Konstantan Alaman.

He was not born on our island. Neither do we know the special place of his or her parents' or their parents.

We know only that he is one of those Greeks who worked in Germany (Alamania-Allemagne, that is why Alaman) and who came to our island and practiced in various places. For these saints, those known as Alamani can see the reader more in the life of St. Anastasius.

Konstantinos, along with three other comrades, had settled in a cave in a place called Trachiados or Trachia. Trachia is a location between the villages of Achna and Ormidia. Our Lady of Trachia, a chapel that is close to the occupied village of Achna but is in the free area and, according to their Synagogue, lived a holy, spiritual, apostolic life.

Life apostolic! How much does this phrase say?

Life apostolic, that is, spiritual life, superior.

Living totally with God. United with prayer. Especially united with the Holy Mysteries. Let them be people like us. People made of a perishable nature. Let them be, as the great Patriarch of the Jewish people says, the faithful Abraham "earth and spodus". By putting in their heart the leader and the king and guide them Christ. By making Christ their center of life. By wanting to become their soul "soul in Christ and through Christ". By struggling and succeeding in living not themselves, but "Christ living in them", they were able to evolve and become godly and christian ascetics.

Their faith, faithful and fiery faith, unshakable and hot faith, succeeded in literally dying in every humble craving for what the people's goods of this world say.

Decent prayer and fasting again relieved them of the soul from every kind of flesh and spirit, and made them turn it upward, toward the spiritual and eternal good.

And love, unconditional love, love that does not look for friends and enemies, no longer loved faces, but offered with long-suffering and tolerance to everyone, puts them on a daily basis. We made them look terrestrial angels and celestial people. A light was blown away by their whole personality. Light day and sweet, but an attractive force that helped others to go near to see them. Hear them, imitate them.

In this way the spiritual ascetics were made for the inhabitants of the surrounding places by the powerful magnets, who spoke to them to meet Christ and Orthodoxy. They told them close to them to teach them to think and pray the high, the heavenly, the divine, not the vile and the humble.

Their words, simple words but evangelical, spread everywhere optimism and hope. Near them visitors were taught how to evaluate things, how to rejoice the world and use the various material goods without being carried away by the "lord of the world".

- Our brothers, the saints were saying. We have a great mission in this world. We came here to get ready. Get ready for the sky. And our preparation will be good if we try and fight this while we live here on earth to become God's people. People of virtue. That is why Christ became man and came to the world. He came to show us the way we need to get, to light up and live with him in the sky. He came and with his death he paid our own debt. The debt that we create with our sins. He paid it with His honest blood, poured on the cross. That is how he bought us, as we say, Christ. And with His Resurrection and Ascension, it seemed to him that His Father, the Most Merciful God, accepted His sacrifice. He received it and sent us His Holy Spirit, who enlightens and sanctifies us, but also empowers us to live according to the will of God. The grace of the Holy Spirit is taken by all Christians with the sacred mysteries of our Church.

Especially with holy Baptism, Repentance and Confession, the Divine Eucharist. The grace of the Holy Spirit is always with us. It leaves us only when we return to sin and insist that we remain stuck in it. He leaves us, when our soul moves away from the commandments of God and becomes a slave to the various passions that Satan is fascinated with.

So beware of all this. Far from the sin that separates us from God. And if it happens to fall and fall, let's never forget Repentance and Confession. She cleanses us from sin. And it brings us back. And reconciles us with God.

In such words, simple and documentary, the Saints teach every time the persons who visit them. And these faces are a lot. It's a world. The world!

Every work, however, sacred, a work that seeks to save souls, is always abundant. He does not tolerate the "prince" of this world to ruin his plans. Since the cause of his selfishness fell from heaven and Archangel became a wicked spirit, a devil, one is his work and one purpose:

To scandalize the man and remove him from salvation. And yet to slander and persecute the workers of Christ and to try to neutralize their rescue work. That always does. He did that now.

Governor in Cyprus at the time was a strange savior, perhaps for that "and a relentless persecutor of the former homosexual of the Christians". This information is given to us by Konstantinos Sathas. But there is also the view that at this time there was no such commander on the island. It seems that they are two saints. One of them must have lived in the time of Savinus (3rd and 4th centuries AD) and is the great martyr and the other saint of the 300 who lived in the 12th century. Savah learned the work and the action of Konstantinos and his comrades and literally exalted. Without losing time he orders to conceive the ascetics and present them in front of him.

That day the lord's commander had a great move. Soldiers sprang and watched everything. In a large room Satin sat and waited. His watchmen were beside him awake and careful. Finally, at one point a group of soldiers appeared in the background. It was late. In the middle were ascetics bound by their hands. Among them stood Constant. He was the team leader. Tall, broad-minded, like an old soldier, he moved steadily toward the room with his head high. The others were coming back. They walked steadily. They came in, greeted with dignity and stood. A few minutes passed. At some point, the commander with a weak and hoarse voice interrupts the silence and says:

- I learned that you've been troubling the world for a long time. You teach him to believe for His God some Jesus Christ. Is the thing right?

"The world does not scare us," Constantine said firmly. We do not scare him, because what we teach is the truth. Jesus Christ is the Son of God and God. He is the Savior and Redeemer of all people.

"Stop," said Savah wildly. Stop saying such nonsense.

- If it is nonsense to confess the truth, then I would wish all the people were fools to tell the truth. We wish the same, the others added.

- Stop! Saavus repeated out. Take them from here and beat them until they regret.

The soldiers seized the Witnesses and dragged them out. They stripped them off and handed them over to the men who were waiting. And they, with a raw horror, began to beat them badly. The blood runs from the skeleton-ridden body and purges the martyrdom. But the saints remain rigid and unscrupulous. Bloodguards took them and threw them into jail. When they came down from the terrible pains, they heard Konstantinos calling them:

- Get up, brothers. Our Lord is waiting for us.

The blessed Confessors stood up. They crucified the bloody hands and kneeling, they raised their heads in front and gathered their attention.

"Sir," said Connor. Thank you for giving us the courage of confession. Thank you even for not letting us bend. We love you, Lord. We want our whole life to be a hymn to your greatness! Help us!

It has strengthened us to remain faithful to your will to death. And you have claimed us in your kingdom. Amen.

The night passed with prayers and supplications. At dawn the prison cell opened again. The impostors with insults and blooms, came in and dragged the Witnesses out.

In the commando the scene is repeated a bit. The governor asks. And the Confessors answer without bother. The words of the Lord, "I give thee mouth and wisdom, neither are they subjected to all, nor do all the things which are thy object" (Luke 15: 15), they also find full application in this case. The commander and the attendees admire the Martyrs' answers. But their hatred of truth blinds them and makes them not know how to escape humiliation. Exit again for them one. The one used by all idiots and mentally corrupt. The voices and vices, the threats and the persecution of the dissidents with crowning martyrdom.

New torture takes place this time. Torture harder than the first. In the beginning, it was a whirlwind. Then follows the Witness hanging with the head down. In this post, iron-clawmen are scouring the flesh of the Confessors. The earth is wet with blood. Some executioners bend. The Witnesses remain untouched, who continue to warm their prayer in this state.

- Sir, help us. Our ruins from the hunter trap. Turn us away from the hands of those who torment us. You are our strength and patience!

The testimony of the Martyrs and the tranquility that is painted on their faces is more irritating to the organs of evil and falsehood, which are applying increasingly painful means of torture. Scratching the flesh with the nails. The result of zero. When the grace of God overshadows the heart, no force can bend it and crush it.

Restrained torturers stop and in that dreadful state they throw the Confessional Rake physically in jail. Ricke physically. Their soul, however, beautiful and unscrupulous and heroic proves them victorious and superior to every insult and suffering.

The next day, the governor, despised and ashamed, calls for the Saints to come forward again. A rig had been set up in Trahiada just outside Achna. There they raised the soldiers of Christ. A new questioning follows. And in the interrogation new collages and promises and threats. The blessing of the Martyrs and the confession of Christ as the true God and Savior of all men exhausts the patience of the outsider who orders them to decapitate them. Witnesses with the face cheerfully walk to the place of execution. The thought that they will shortly be near the eternal King of their soul moves their lips in yet another glory: "Blessed be the Lord, who has not given us to hide their way" (Psalm 6: 6).

In just four bodies, the trachas are rolling down the earth. But souls are climbing to heaven. The Holy Angels receive it and with gladness chant the martyr's hymn:

"Witnesses' dances resisted the tyrants; we were fighting the king of powers, and fire and blame us, and we did not deny the power of the Trinity."

On the evening of the same day, pious Christians recalled the honest relics and buried them with honors in the neighboring village of Ormidia, but their remembrance from the hearts of the faithful could not, until now, bury and eliminate oblivion or time. The many miracles that God makes for the sake of His servants to the place where their holy tales have been deposited will proclaim the divine promise for centuries: "Glorify them with glory." (A 'Bas. B', 30).

From their tomb, as the villagers tell, it started to spill water after a while.

Some people dug the edge of the tomb a bit and the place filled with water-healing.

The manifestation of the thing happened as follows:

A scrawny guy who walked from there as he saw the water ran and fell in. When he came out, after a while his owner noticed that his dog was perfectly well. He announced the thing to the villagers and they began to use it not only to treat their animals but also to treat their illnesses.

Leontios Machairas tells us that one of the rulers of the island of that time, who suffered from two diseases, dysentery and kafamara, went and washed in the holy water and became well. This ruler later built gratitude for the great church in the name of St. Constantine.

The miracles of the great martyr Konstantinos and his followers continue today to those who, by faith and reverence, resort to their grace. Let us also rely on them today.

Today that apostasy and the personality have divided the Christians into factions and factions with unpredictable and for this being of our people consequences.

Today, more than ever, faith and martyrdom and the example of the life of our Saints need to revive our own mind and lead us to imitate them.

Thus we will be able to safely preserve the treasure of our faith unorthodoxly.

So we will keep Greek our martyr island.

So we will succeed in recovering one day and our valuable freedom and the right solution of our various problems. Our personal and family problems.

Our Lord assures: "If you have faith as a red-brimstone, then you will find it here, and then it will pass and you will not fail" (Matthew 2: 20).