Ο Άγιος Ονησιφόρος

Πολλοί    είναι    οι    τρόποι,   που    η   αγάπη    του    Θεού    μεταχειρίζεται    για    τη   σωτηρία   μας.    Ο    λόγος    του    ψαλμῳδού,  «το    έλεός   σου   Κύριε,   καταδιώξει   με   πάσας   τας    ημέρας    της  ζωής  μου»,   επαναλαμβάνεται  για  τον   καθένα   μας   κάθε    στιγμή   και    ώρα.  Μας   κυνηγά   συνεχώς,   για   να   μας   σώσει.   «Θέλει   ο Κύριος    πάντας ανθρώπους σωθήναι και  εις επίγνωσιν αληθείας   ελθείν»   (Α’ Τιμοθέου   β’ 4).

Δηλαδή   θέλει    και    επιμένει  ο  Κύριος  όλοι  οι  άνθρωποι  να  σωθούμε.

Θέλει  και  δίνει  τις  ευκαιρίες  σε  όλους   μας   να    γνωρίσουμε    την  αλήθεια   και    να    βαδίσουμε    ανεπηρέαστοι    από    την    πλάνη    τον δρόμο    της    ψυχικής   σωτηρίας.

Την   αγάπη  και   τη   θέληση   αυτή   του   Θεού   για   τη   σωτηρία   μας την   βλέπουμε,    σαν   προσέξουμε    στη    ζωή   όλων   μας.

Ιδιαίτερα  όμως  μπορούμε  να   την   παρακολουθήσουμε    στη    ζωή    των   αγίων    της   Πίστεώς   μας.

Με  ένα  από  αυτούς,  τον  άγιο   Ονησίφορο,    που    ήρθε   κι    έζησε στην   Κύπρο,    θα    ασχοληθούμε    στις    γραμμές  που    ακολουθούν.

Η    ζωή    κι    οι    αγώνες   του    πολλά    έχουν    να    μας   δώσουν.

Πότε   γεννήθηκε    και  ήκμασε  ο άγιος  αυτός  δυστυχώς  δεν  γνωρίζουμε.   Αυτό  που  γνωρίζουμε  είναι   πως   γεννήθηκε   στη Βασιλίδα    των    πόλεων, την πρωτεύουσα   «της   πάλαι   ποτέ διαλαμψάσης»   Βυζαντινής   μας   Αυτοκρατορίας, την Κωνσταντινούπολη.   Οι    γονείς   του   ήσαν   άνθρωποι   πολύ    ευσεβείς κι  ενάρετοι,  μα  και  πολύ  πλούσιοι κι  είχαν  τιμηθεί  από   τους   τότε  άρχοντες  και  βασιλείς  με  πολλές  τιμές  και  αξιώματα.  Παρά  την  ξεχωριστή   όμως  τούτη   προβολή   τους,   οι    άνθρωποι    αυτοί    έμειναν μέχρι    τέλους  πιστοί    και    ταπεινοί.

Από    τέτοιους   γονείς,  όπως    ήταν    φυσικό,   πήρε    ο    Ονησίφορος από  αυτή   τη    βρεφική  ηλικία   την   ανάλογο   χριστιανική    μόρφωση κι  ανατροφή.    Άφθονο    κάθε   μέρα    του    προσφερόταν  το  άδολο γάλα  της πίστεως.  Και το  αποτέλεσμα;  Αυτό  που  ψάλλει κι ο υμνογράφος της Εκκλησίας μας.    «Εκ   ρίζης   αγαθής   αγαθός    εβλάστησε   καρπός,   ο   εκ   βρέφους   ιερός   Ονησίφορος,   χάριτι    μάλλον  ή   γάλακτι   τραφείς».  Από  άγια ρίζα,  άγιος   και    ο    καρπός.  Αυτό  μαρτυρεί  ολόκληρη   η    ζωή    του  Αγίου. Μεγάλη    δύναμη   αλήθεια έπαιζε   σ' αυτό   και    το    παράδειγμα   των   γονιών.   Αυτό   γίνεται  συχνά.   Το  παράδειγμα   των   γονιών   παίζει   πάντοτε   μεγάλο   ρόλο στην    ανατροφή    των    παιδιών.

Άν   το  προσέχαμε  κι   άν   το    σκεφτόμαστε   τούτο   οι   γονείς,   πόσο κερδισμένοι  θα  ήμασταν τόσο    εμείς,    όσο    και    τα   παιδιά   μας!    Κι  αυτά   πόσο   πιο    δυνατά  θα  ήσαν  να  αντιμετωπίσουν   τους   ποικίλους   πειρασμούς   και    να   νικήσουν!   Γιατί   από    την   παιδική  ηλικία   κυνηγά   ο   πονηρός   τον   καθένα   μας.  Από    την    παιδική  ηλικία   στήνει    τις   παγίδες   του    και    ρίχνει   τα   βέλη   του.   Αυτό έγινε   και    με   το   καλό    παιδί,   τον   Ονησίφορο.

Πολλές   ήσαν   οι    παγίδες   που   ο    πονηρός   του    έστηνε   και    πιο  πολλοί  οι    πειρασμοί  που    τον   πολιορκούσαν   καθημερινά.   Όμως   με  τα  όπλα   της   προσοχής    και    προσευχής    και    μελέτης  του  λόγου    του    Θεού   μεγάλωνε   το    παιδί.    Και    μεγάλωνε   μέσα   του κι  ο  ιερός πόθος  πως  να  αρέσει  στον   Χριστό.   Μέσα   στο    παλάτι συνήθως κυκλοφορεί. Όμως δεν παρασύρεται.  Η  λάμψη  των  αξιωμάτων,  τα    οποία  του  προσφέρονται από   νωρίς,  δεν  του  θολώνουν  το    μυαλό.   Νεώτατος  χάρις   την    σοφία   και   τη    σύνεση  και    τις   γνώσεις του  έγινε   Αυγουστάλιος,  δηλαδή   ναύαρχος  του  στόλου  της   Αυτοκρατορίας,   όπως    θα   λέγαμε   σήμερα.   Κι   όμως    ο Ονησίφορος   δεν   ξιππάζεται,   δεν   υπερηφανεύεται.   Δεν   αλλάζει τρόπους   ζωής.  Με  βαθιά  συναίσθηση  της θέσεώς   του   φροντίζει  απ'  την   πρώτη  στιγμή  πως  να   αυξήσει  με  κατάλληλα   καράβια  τον  στόλο   της    Αυτοκρατορίας.  Πολλοί  είναι  οι  εχθροί που  επιβουλεύονται    τη   δύναμή   της.   Κι    άλλοι   τόσοι  εκείνοι  που  φθονούν    τη    δόξα    και    το   μεγαλείο   της.  Τα  βλέπει  αυτά  ο  συνετός  νέος  και  σπεύδει  να   ετοιμασθεί.   Δεν   πρόφτασε   όμως. Κάποιο   πρωϊνό  τα   εχθρικά    καράβια   πλέουν  προς  την   Πόλη.   Κι    ο  Ονησίφορος, μολονότι  ανέτοιμος,  κινείται   να   τα    ανακόψει.  Στη  ναυμαχία  που  έγινε, «κρίμασιν   οίς   οίδε    Κύριος»,  τα    ελληνικά εκείνα καράβια,  που  έπλευσαν να αντιμετωπίσουν τον εχθρό διελύθησαν.    Μόνο    η    ναυαρχίδα    διασώθηκε,    στην  οποία βρισκόταν    κι    ο    Άγιος.

Η  ήττα αυτή   συνεκλόνισε τον   φιλότιμο   νέο,   που    συντετριμμένος εγκαταλείπει  τη  σταδιοδρομία   του   και   με   δέκα   άλλους    συντρόφους    έρχεται    στην   Κύπρο    και    βγαίνει    εκεί    στην   Πάφο.

«Πάντα   ματαιότης   τα    ανθρώπινα»,   λέγει  κι   επαναλαμβάνει μοναχός   του.  «Ου  παραμένει  ο  πλούτος,   ου    συνοδεύει  η  δόξα», προσθέτουν  οι άλλοι  κι    αποφασίζουν   να    διασκορπισθούν  και  να  ζήσουν  την  αγγελική ζωή, τη  μοναχική. Το περιστατικό, που  τους  συνέβη,   το    θεωρούν    σαν   επέμβαση   Θεού  και    σαν    υπόδειξη    πως    για     κάπου    αλλού  τους προορίζει.  Γι' αυτό  δεν  απογοητεύονται.  Δεν  ελεεινολογούν  την τύχη   τους,  όπως   συνήθως  κάμνουν   οι   άνθρωποι   του    κόσμου   τούτου.   Φωτισμένοι    από    το  Πνεύμα    του    Θεού    το    οποίο    συνιστά    να   ευχαριστούμε    τον  Κύριο, όχι   μόνο  για  τα  ευχάριστα,  αλλά και  για   εκείνα   που  φαινομενικά  φαίνονται   δυσάρεστα,   δοξολογούν   τον   Θεό,    και   μετά  από    θερμή    προσευχή    χωρίζονται    και    προχωρεί    ο    καθένας    και   σ’ ένα    μέρος.

Ο    φιλόθεος    νέος,    ο    Ονησίφορος,  αφού  περιόδευσε   διάφορους τόπους,    ήλθε  προς  τα  μέρη   του    χωριού    Αναρίτα.    Η    ησυχία,   το  άφθονο  πράσινο   του   όμορφου    εκείνου    τοπίου    του    ικανοποιούν την   ψυχή   και    του    φλογίζουν    την   καρδιά.   Τα   λόγια   του   Κυρίου «όστις   θέλει   οπίσω   μου   ακολουθείν   απαρνησάσθω   εαυτόν   και αράτω   τον   σταυρόν   αυτού και   ακολουθείτω   μοι»  κυκλοφορούν συνέχεια   στο   μυαλό   του   και    του   θεριεύουν   την   ιερή    απόφαση. Την   απόφαση   να    ζήσει   πια   με   οδηγό    το   θέλημα    του    Χριστού  και  για  τον   Χριστό.   Ένας   ο   ευγενής   οραματισμός   του.  Να   μπορέσει   κάποια  μέρα   να   αναφωνήσει   κι   αυτός   του   θείου    Παύλου    τα    λόγια.    «Ζω    δε     ουκέτι    εγώ·   ζη    δε    εν    εμοί  Χριστός».

Για    την   πραγμάτωση    του    ιερού  αυτού  πόθου  χωρίς   κανένα  δισταγμό  ο  καλομαθημένος  νέος  δεν   διστάζει  να  ανταλλάξει  την  καλοπέραση    του    πατρικού  σπιτιού,  μα  και    της    αὐτοκρατορικής αυλής,  τις    σχέσεις    και    τα    μεγαλεία    με    τη    ζωή    του    ασκητού.  Μια    σπηλιά    έξω    από    το    χωριό   γίνεται   τώρα    ο    τόπος  διαμονής  και  το ασκητήριό του. Μέσα  σ' αυτή  ο  φλογερός νέος   «παραδοθείς τη χάριτι του  Θεού»    (Πράξ. ιε’ 40)   ολόψυχα  με  ζήλο  θερμουργό  και  σύνεση   βαδίζει   σταθερά  της  αρετής   «την   στενήν   και   τεθλιμμένην   οδόν   την   απάγουσαν   εις   την   ζωήν».   Ελεύθερος  από    κάθε   γήινη   φροντίδα,   μια    φροντίδα    έχει·   πώς   να    αρέσει στον    Θεό    και    να    επιτύχει    τον    ιερό    οραματισμό   του.

Με   αδιάλειπτη   προσευχή    και    νηστεία,   αλλά    και    με    κάθε   αρετή,   σαν   προσεκτικός   γεωργός,   φροντίζει   καθημερινά   και    με σκληρό   αγώνα   προσπαθεί    να   ξερριζώνει   από   της   ψυχής   του   το χωράφι   τα   διάφορα   αγκάθια  των  παθών.   Οι  πειρασμοί  που  δοκιμάζει   μέσα   σ’ εκείνη   τη   στενή  και  υγρή  σπηλιά  είναι αφάνταστα   πολλοί.   Ο    πιστός    όμως   και   ανύστακτος   ασκητής    με τη    δύναμη  της    προσευχής    τους    ανατρέπει    όλους    και  κατορθώνει  σε  κάθε περίσταση  να  ξεπληρώνει  την προφητική   φωνή, που  λέγει:   «Νεώσατε   εαυτοίς,   νεώματα   και   μη   σπείρητε  εν ακάνθαις».   Δηλαδή  βγάλτε  από  το  χωράφι  της  ψυχής  σας   τα  αγκάθια    και    κάνετέ   το   καινούργιο.   Ξεχερσώστε    το,   ώστε   να  γίνει    κατάλληλο    για   τη    νέα     καρποφορία.    Προσοχή.   Μη  σπέρνετε   ποτέ    σε   χωράφι    που    είναι   γεμάτο    αγκάθια   (Ιερεμ. δ’ 3).

Στο    ερημικό  εκείνο μέρος  περνά  τις  ημέρες    του    ο    Όσιός   μας.    Το  σώμα   του    δεν   διστάζει    να  το  ταλαιπωρεί  με νηστείες  και  αγρυπνίες  και  να το  υποτάσσει  στο  θέλημα  του   Θεού.   Συγχρόνως  όμως  και  στην   ψυχή   του    δεν    αμελεί   να  προσφέρει κάθε πνευματική  τροφή.  Με  την απλότητα  του  χαρακτήρα   του,    με    την πραότητα    στη    συμπεριφορά    του   και    με    τη    βασίλισσα    των  αρετών,  την   ταπεινοφροσύνη,  που   φροντίζει   να    έχει    στην   καρδιά του  σαν   θεμέλιο   της   ζωής   του,   κατορθώνει   να   βγαίνει  πάντα νικητής στους   πνευματικούς   αγώνες   του.   Γι' αυτό  και   πλούσια δέχεται   επάνω   του    την    χάρη   του   Παναγίου   Πνεύματος   σύμφωνα   με   τα  θεία   λόγια   του    προφήτου   που   λέγει:    «Επί    τίνα  επιβλέψω   αλλ’  η   επί   τον   πράον    και    ησύχιον   και    τρέμοντα  μου  τους λόγους;». Δηλαδή  σε ποιον   εγώ  ο    Θεός   θα   ρίψω   στοργικό    και  προστατευτικό   το   βλέμμα μου, παρά  μονάχα στον   άνθρωπο   τον ταπεινό,   τον   ήσυχο,   τον   άνθρωπο  που  τρέμει  με  σεβασμό   σαν ακούει  τα   λόγια   μου   και   αγωνίζεται    να    τα    εφαρμόζει    στη    ζωή  του;   (Ησαΐου ξστ’ 22).  Αλήθεια   στον    ταπεινό  και  πράο  επαναπαύεται    το  πνεύμα του  Θεού.  Γι' αυτό και  σαν  πρώτο σκαλοπάτι   της   κλίμακας των   αρετών,  που   θέλει   να   ανεβούν   όλοι εκείνοι   που   ποθούν   να   γίνουν   δικοί   του,   βάζει   της ταπεινοφροσύνης το σκαλοπάτι. «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι» διακηρύττει    γι' αυτούς.

Ευτυχισμένοι   δηλαδή    εκείνοι    που   συναισθάνονται  τη  μικρότητά  τους   και    ταπεινώνονται.   Έχουν   φρόνημα   ταπεινό.    Ευτυχισμένοι    οι   ταπεινοί, γιατί  σ' αυτούς  ανήκει η  βασιλεία  των   ουρανών.   Και  προχωρώντας ο Κύριος προσθέτει: «Μακάριοι οι  πραείς, ότι  αυτοί   κληρονομήσουσι   την   γην».   Ευτυχισμένοι,    και    αυτοί    που   είναι πράοι   και    δεν   θυμώνουν,   γιατί   αυτοί    θα    κληρονομήσουν    κάποια   μέρα   τη    νέα    γη,    την    άνω    Ιερουσαλήμ,   τη    βασιλεία των   ουρανών.   Μακάριοι   οι    πράοι   και    ειρηνικοί,   γιατί   η  πραότητα, που  είναι καρπός ταπεινοφροσύνης, αποτελεί βασικό παράγοντα    ευτυχίας   κι    ευλογημένης    ζωής.

Υπέροχο  παράδειγμα  των  δυο  αυτών  αρετών  υποδεικνύει ο  Κύριος, αυτόν   τον  ίδιο  εαυτό   Του.   «Μάθετε  απ' εμού  ότι  πράος   ειμι   και  ταπεινός   τη    καρδία   και    ευρήσετε     ανάπαυσιν   ταις     ψυχαίς   υμών»   (Μάτθ. ια’ 29).   Ταπεινός  ο  Κύριος  και    πράος.    Ταπεινοί   και    πράοι πρέπει    να    είναι    κι   όλοι    εκείνοι    που    νοσταλγούν    και    θέλουν    να  επαναπαύεται  επάνω  τους η  θεία χάρις. Σαν  αποτέλεσμα  της    ευλογίας  αυτής  θα  έχουν  οι άνθρωποι  αυτοί  να  βλέπουν  να    αυξάνεται    επάνω  τους   η    παρρησία   τους    μπροστά   στον   Θεό.

Και  η  παρρησία του  οσίου Ονησιφόρου μπροστά  στον    Θεό    μεγαλώνει ημέρα  με    τη    ημέρα.   Τα  δάκρυα,   τα  οποία  η  συντετριμμένη    εκείνη  ψυχή   χύνει    και    βρέχει   τη    στρωμνή   της   κάθε   μέρα,   γίνονται   γι'   αυτήν πηγή    ευλογιών.   Πλείστα   όσα   θαύματα   προσφέρει   ζωντανός   ακόμη   σε πονεμένους  κι   αναξιοπαθούντας. Γιατί,  όπως «ου δύναται πόλις   κρυβήναι  επάνω   όρους   κειμένη»,   έτσι   και   του    Αγίου   μας   η    ζωή    πολύ   γρήγορα    είχε γίνει    αντιληπτή    από    όσους    κατοικούσαν    στα    γύρω   χωριά.   Και    το  αποτέλεσμα;    Καθημερινά    πλήθη    πιστών    έτρεχαν  στη    σπηλιά   του    και  σαν   διψασμένα    ελάφια   του    ζητούσαν   λόγια    Θεού.   Κι    αυτός    με   την πνευματική   πείρα   που    διέθετε,   τους   δίδασκε  και  τους  παρηγορούσε. Τους   δίδασκε,   πάντα  με  ταπεινοφροσύνη  και  αγάπη  πατρική  «τα    καλά και    ωφέλιμα    τοις   ανθρώποις»   (Τίτ. γ’ 8).

Όλη  αυτή  η  εργασία  του     θεοφόρου    ασκητή    δεν    ήταν   τίποτε  άλλο  παρά   μία   ευλαβική   προσφορά   για   τη   δόξα του Θεού.  Κανένας δεν μπορούσε  να  του  προσάψει  οποιανδήποτε  μομφή,   πως   ζητούσε    «την ιδὶαν   δόξαν» (Ιωάν. ζ’ 18). Για  τούτο κι  «ο  ερευνών νεφρούς  και    καρδίας» (Απόκ.  6, 29)   τον   ετίμησε   με    θεία   δόξα.

Τον  ετίμησε  με  ιδιαίτερες   δωρεές  και   χαρίσματα.  Του    έδωσε   πλούσια    το χάρισμα   της θεραπείας. Πολλά  θαύματα και ιατρείες επενεργούσε καθημερινά. Θεραπείες δαιμονισμένων, λεπρών, καρκινοπαθών, παθήσεων ματιών κι ένα σωρό άλλων ασθενειών. Σε μία περίοδο  τρομερής   ανομβρίας  με  την  θερμή   προσευχή   του  σαν τον  Προφήτη  Ηλία    άνοιξε    τους   καταρράκτες   του   ουρανού   και   κατέβασε   βροχές  ευεργετικές,  που  δρόσισαν όχι  μονάχα  ανθρώπους  και   ζώα,  αλλά    και  πότισαν  την διψασμένη  γη.  Στο πρόσωπό  του  έβρισκαν  οι  δυστυχισμένοι    την   παρρησία,    οι    άρρωστοι    την   θεραπεία   κι   οι πονεμένοι   την   παρηγοριά.   Αυτά   όσο   καιρό   ζούσε.  Μα   κι  όταν σε  βαθιά   γηρατειά  παρέδωκε  την  αγία  ψυχή    του    στον   Κύριο,    και   πάλι   η αγάπη του Θεού του χάρισε «δόξαν και τιμήν και αφθαρσίαν». Θριαμβευτής   μπήκε    ο   φλογερός   ασκητής   «εις   την   δόξαν   του   Θεού» (Β’ Κορινθ. δ’ 15).    Κι    από   εκεί   συνεχίζει  τα  ευεργετικά  θαύματά   του  σε  όλους εκείνους που με συντριβή ψυχής  και   ειλικρινή   μετάνοια   εκζητούν τη   μεσιτεία   του.

Δυστυχώς   το  σπήλαιο  του Αγίου  είναι  ακαθόριστο σήμερα.    Ο    χρόνος το   έχει    εξαφανίσει    και    ο    χώρος    έχει    καταχωσθεί.  Έξω    όμως    από    το  χωριό  και στο Ν.Α. άκρον του κοιμητηρίου βλέπει κανείς  ένα  ερειπωμένο    εκκλησάκι,   που   έκτισε   ο   ίδιος   ο   Άγιος   με   τα   χέρια   του.   Η μικρή αυτή Βυζαντινή εκκλησούλα είναι μονόκλιτος και με στέγη  καμαρωτή,    στενόμακρη  10.80μ.   επί 3.60μ.   Δυστυχώς εδώ   και   λίγα   χρόνια έπαψε   και    να   λειτουργείται.    Γύρω   από   την   εκκλησούλα   υπάρχουν θεμέλια   κελλιών,   που   μαρτυρούν   ότι   κάποτε   εκεί   ήταν   κτισμένη   και    Ιερά Μονή   προς   τιμή   του   αγίου    Ονησιφόρου.

Οι  περιπέτειες  του  μαρτυρικού  νησιού  της  Κύπρου  έγιναν  αιτία   πολλοί πνευματικοί θησαυροί   μας  να  χαθούν.  Αυτό  έινε  και  με  το  θαυματουργό  λείψανο   του   Αγίου.   Για   πολλά   χρόνια   βρισκόταν   στο   χωριό και φυλασσόταν σε   μία   λάρνακα. Από καιρό   όμως   χάθηκε   και   κανένας δεν   ξέρει    τίποτε    γι'   αυτό.

Νοερά  οι  προσκυνητές,  που  επισκέπτονται    την    Αναρίτα    γονατίζουν  εκεί   στην  εκκλησία   κι  επικαλούνται  τη  μεσιτεία    και    τη   βοήθειά   του.

Τη   μεσιτεία    του    ἀς   εκζητούμε   κι   εμείς.

Σήμερα  μάλιστα,  που  το  νησί  της  Κύπρου   περνά   τις   πιο   δύσκολες ημέρες της τετραχιλιόχρονης   ελληνοχριστινικής ζωής του, άς καταφεύγουμε  με  πίστη   στον  Άγιό   μας  κι  άς  του  ζητούμε  τον  φωτισμό    και   τη    βοήθειά   του   στα   πολλαπλά   προβλήματά   μας.

Επίσκεψη   Θεού   ήταν   η   ήττα   του στόλου, που κυβερνούσε. Επίσκεψη θλιβερή.  Την    δέχτηκε,    όπως    δεχόταν   και   τις   πλούσιες   ευεργεσίες,   που    η αγάπη  του  Θεού  του  πρόσφερε.  Την  δέχτηκε  με  ευγνωμοσύνη  κι  έδωκε  την  καρδιά του στον Κύριο. Πάλεψε  με  «τον  Άρχοντα   του  σκότους    του   αιώνος   τούτου»   και   νίκησε.   Με   το   παράδειγμά   του   μας    καλεί κι   εμάς   να   τον   μιμηθούμε.

Άπειρες   οι   ευεργεσίες   του   Θεού,  που  δοκιμάζουμε όλοι μας.   Στην   πόρτα  της καρδιάς  του   καθενός  μας  στέκει    ο    Κύριος    και    μας   λέγει:    «Ιδού  έστηκα    επί   την   θύραν   και   κρούω.   Εάν    τις    ακούσῃ    της    φωνής  μου  και  ανοίξει   την   θύραν,   και   εισελεύσομαι   προς   αυτόν   και   δειπνήσω   μετ'   αυτού και αυτός   μετ' εμού»  (Αποκαλ. γ’ 20).  Ο   συνετός  νέος  Ονησίφορος    στην  πρόσκληση    του   Ιησού   ήκουσε   κι   έσπευσε   κι   άνοιξε   την   πόρτα   της   καρδιάς του   στον   τιμημένο   ξένο.   Την   ευλογημένη   αυτή   πράξη   του   φιλόθεου   νέου, θα   θελήσουμε    κι   εμείς   να   την   αντιγράψουμε;   Την   απάντηση   άς   σπεύσει   ο καθένας να τη δώσει ο ίδιος στον Κύριο.  Το  αποτέλεσμά  μας  είναι  γνωστό.   Η    χαρά    και    η    ειρήνη    της   ψυχής,  που  διψούμε    όλοι  μας,   κι οπόθος   μας   για   εθνική  δικαίωση  δενθα  μείνει  καυτός  πόθος  και  γλυκύς   οραματισμός,    μα   θα    γίνει    ζωντανή  πραγματικότητα.

Δια  των  πρεσβειών του  αγίου  Ονησιφόρου, Κύριε  Ιησού Χριστέ,   ελέησον και    σώσον    ημάς.    Αμήν.

Απολυτίκιο    Ήχος   γ'   Θείας   πίστεως.     
Θείοι ς   θαύμασι    κατεπλουτίσθη,   πάτερ    όσιε    Ονησίφορε,    η    της    Πάφου  Αγία   Μητρόπολις-   τον    άσυλον   θησαυρόν    η    Αναρίτις  εκτήσατο,    έχουσα  την    λάρνακα    των    αγίων    λειψάνων    σου·    η    και    βρύει   αεννάως    ιάσεις    εις  δόξαν   Χριστου    του    εν   Τριάδι.

The Saint Onesiforos

Many are the ways God's love treats for our salvation. The word of the psalmist, "Your mercy Lord, pursue with all the days of my life," is repeated for every one of us every moment and hour. We are constantly chasing us to save us. "The Lord wants all men to be trusted and to come to the knowledge of the truth" (1 Timothy B4).

That is, the Lord wants and insists that all people be saved.

He wants and gives the opportunity to all of us to know the truth and to walk uninfluenced by the fallacy of the path of spiritual salvation.

This love and this will of God for our salvation is seen by us, as we take care of the lives of all of us.

But in particular, we can observe it in the life of our faithful saints.

With one of them, Saint Onesiforos, who came and lived in Cyprus, we will deal with the lines that follow.

His life and struggles have many to give us.

When this saint was born and flourished, unfortunately we do not know. What we know is that he was born in the King of the Cities, the capital of "our never-before-glorifying" Byzantine Empire, Constantinople. His parents were very godly and virtuous people, but very wealthy, and were honored by the then rulers and kings with many honors and offices. Despite their distinct appearance, these people remained faithful and humble to the end.

From such parents, naturally, Onesiforos, from this infancy, took the corresponding Christian education and upbringing. Plenty every day he was offered the unsweetened milk of faith. And the result; What the hymnographer of our Church praises. "From the root of a good good was a fruit, the infant sacred Honor Sacrifice, grace or milk." From the holy root, the saint and the fruit. This testifies to the whole life of the saint. Great power was true in this and the example of parents. This is often done. The example of parents always plays a major role in bringing up children.

If we were watching it and if we think about it, how much earned would we and our children be! And how stronger they would be to deal with the various temptations and win! Because since childhood we are chasing the wicked one of us. From childhood sets his traps and throws his arrows. This was done with the good kid, the Honorable.

Many were the pitfalls that his wicked person had set and more of the temptations that he was besieging every day. But with the weapons of caution and prayer and study of the word of God, the child grew. And he grew up in him and the holy desire to love Christ. Inside the palace is usually circulating. But it is not drifting. The shine of the axies, which are offered to him early, does not blur his mind. Most recently, thanks to his wisdom and wisdom and knowledge, he became Augustus, admirer of the Empire's fleet, as we would say today. And yet Honor Sacrifice does not swim, he does not take pride. It does not change ways of life. With a deep sense of his position he takes care of the first moment to raise the fleet of the Empire with suitable ships. Many are the enemies who are defending their power. And so many who delight in its glory and grandeur. The wise young man sees them and hasten to get ready. It did not catch up. Some morning the enemy ships sail to City. Even Onesiforos, though unprepared, moves to stop them. In the naval battle that took place, the "Lord of the Lord" cried, the Greek ships that sailed to face the enemy were dissolved. Only the flagship survived, to which the saint was.

This defeat encompassed the fervent young man, who has been dismayed since leaving his career and with ten other comrades coming to Cyprus and coming out there to Paphos.

"Always vanity is the human," he says and repeats his monk. "There is wealth left, the glory accompanies me," adds others and decides to disperse and live angelic life, lonely. The incident that happened to them is considered as God's intervention and as a suggestion that they are for somewhere else. That's why they are not disappointed. They do not erase their fate, as the people of this world usually do. Enlightened by the Spirit of God, which recommends that we thank the Lord, not only for the pleasures, but also for those seemingly unpleasant, they praise God, and after a warm prayer they are separated and progressed each and every one.

The hospitable young man, Onesiforos, after having toured various places, came to the parts of Anarita village. The quietness, the abundant green of the beautiful landscape, satisfy the soul and burn the heart. The words of the Lord, "He that seeks after me, follow me, I forgive myself, and deny his cross, and follow me," and go on in his mind, and reap the sacred judgment. The decision to live longer with the will of Christ and Christ. A gentle vision of him. May one day also speak to the uncle Paul the words. "I live, and I am in Christ".

For the realization of this sacred desire without any hesitation, the well-willed young person does not hesitate to exchange the goodness of the father's house, but also the altar court, the relations and the grandeur with the ascetic life. A cave outside the village now becomes the place of residence and its fortification. Inside this fiery young man, "delivered the grace of God" (Acts 40), a wholeheartedly zealous warmth and wisdom steadfastly pursues the virtue of "the narrow and crushed path that led her to life". Free of all earthly care, a care has; how to please God and attain his sacred vision.

With unceasing prayer and fasting, but with every virtue, as a careful farmer, he takes care of every day and in a tough struggle he tries to roughen up the various thorns of passions from his soul. The temptations he experiences in that narrow and damp cave are unbelievably many. The faithful and unstoppable ascetic, with the power of prayer, overthrows all, and manages in every circumstance to repay the prophetic voice, saying, "You have brought yourself, yoke, and do not sow at all." That is, take the thorns out of the field of your soul and make it new. Unpack it to make it fit for the new fruit. Caution. Never sow in a field full of thorns (Jeremiah 3).

In this desolate place, our Father spends his days. His body does not hesitate to trouble it with fasting and vigil, and to subordinate it to the will of God. At the same time, however, in his soul he does not neglect to offer any spiritual food. With the simplicity of his character, with his good behavior and with the queen of virtues, humility, who takes care of his heart as the foundation of his life, manages to always win a victory in his spiritual struggles. That is why he receives richly the grace of the Holy Spirit according to the divine words of the prophet, saying: "On my behalf, do I oversee the uncleanness of my heart and tremble my reasons?" That is to say, to whom should God give my affectionate and protective look, only to the humble, the quiet man, the man who trembles with respect, as he hears my words and strives to apply them to his life? (Isaiah 22). Indeed, the humble and the rest of the spirit of God rests. That is why, as the first step of the scale of virtues, which all those who wish to become their own, wakes up the humiliation of the staircase. "Blessed are the poor of the spirit" proclaims for them.

Those who feel their own smallness and are humiliated are happy. They are very humble. Happy are the humble, for to them belongs the kingdom of the heavens. And proceeding, the Lord adds: "Blessed are the hands that they inherit the earth." Happy, and those who are handsome and do not get angry, because they will inherit some day the new earth, the upper Jerusalem, the kingdom of the heavens. Blessed are the lucky ones and peaceful, for the goodness, which is the fruit of humility, is a basic factor of happiness and blessed life.

A wonderful example of these two qualities is the Lord, Himself. "Learn from me that I am low and humble of heart and find rest in your souls" (Matthew 29). The Lord and meek are humble. Humble and humble must be all those who are nostalgic and want the divine grace to rest on them. As a result of this blessing, these people will have to see their blessing grow up in front of God.

And the blessing of Saint Onísiphorus before God grows day by day. The tears, which the crushed soul pours and rains her litter every day, become a source of blessing for her. Many miracles offer alive even to the afflicted and distressed. Because, as "the city may be hiding on terms spoken", so our life was too quickly realized by those who lived in the surrounding villages. And the result; Everyday crowds of believers were running into his cave, and like thirsty deer, he was asking God for words. And with the spiritual experience he had, he taught and consoled them. He taught them, always with humility and patriotic love "good and beneficial to men" (Gen. 8).

All this work of the godly ascetic was nothing more than a gentle offer for the glory of God. No one could accuse him of any accusation of asking "the glory" (John 18:18). For this reason "the research of the kidneys and the heart" (Rev. 6:29) honored him with divine glory.

He valued him with special donations and gifts. It gave him the gift of healing. Many miracles and medics worked daily. Treatments of demonized, lepers, cancer patients, eye diseases and a host of other diseases. In a period of terrible drought, with his warm prayer like Prophet Elijah, he opened the waterfalls of the sky and brought down beneficial rains that drove not only humans and animals, but also watered the thirsty land. In his face were found the unhappy the boldness, the sick of the cure and the painful consolation. As long as he lived. But when in old age he gave his holy soul to the Lord, again the love of God gave him "glory and honor and impurity." The fiery ascetic "the glory of God" (B 'Corinthians 15) entered the triumphant triumphant. And from there he continues his benevolent miracles to all those who, by crushing his soul and sincere repentance, are seeking his brokerage.

Unfortunately, the cave of Saint is indefinable today. Time has cleared it and space has been entered. But out of the village and in the South. At the end of the cemetery, one can see a ruined chapel, built by the Holy One with his hands. This small Byzantine chapel is one-aisled and with a glorious roof, a narrow 10.80m. for 3.60m. Unfortunately, for a few years it has ceased and is working. Around the chapel there are foundations of cells that testify that there once was a monastery built in honor of Saint Onísiforos.

The adventures of the martyr island of Cyprus have caused many of our spiritual treasures to be lost. This was also the miraculous relic of the saint. For many years he was in the village and was kept in a larnaca. But it has long since been lost and no one knows anything about it.

November the pilgrims visiting Anarita kneel there in the church and invoke his brokering and help.

We also ask for brokerage.

Today, when the island of Cyprus passes through the most difficult days of its four thousand-year Greek-Christian life, let us resort to faith in our saint, and let us ask for his illumination and help in our many problems.

God's visit was the defeat of the fleet, which ruled. Visit sad. He accepted it, as he accepted the rich benefits that the love of God offered him. He received it with gratitude and gave his heart to the Lord. Fight with the "Lord of the Darkness of this age" and defeat. With his example, he asks us to imitate him.

Infinite benefits of God, which we all try. At the door of the heart of each one of us stands the Lord and he says to us: "I stood on the door and I hurt. If I hear my voice and open the door, I will come to him and dine with him and me with him "(Apok. 20). The prudent young Honorable in the invitation of Jesus heard and rushed and opened the door of his heart to the honored stranger. Will this blessed act of the welcoming young man, do we want to copy it? The answer is for everyone to give it to the Lord himself. Our result is well known. The joy and peace of the soul, which we all thirst, and our reputation for national justification, will not leave a hot desire and a sweet vision but will become a living reality.

Through the embassies of Saint Onesiforus, Lord Jesus Christ, spare and save us. Amen.

Apolitik Sound of the Divine Faith.

The uncles were miraculously redeemed, Father of the Holy Mother of God, of Pafos the Holy Metropolitan; the anilly treasure, Anaptites, having the sanctuary of your holy relics; and he gulps openly to the glory of Christ of Triad.