ΠΑΤΕΡΙΚΕΣ ΓΝΩΜΕΣ

Ὁμιλία    στὴ   Κυριακὴ    Δ΄   τῶν   Νηστειῶν

«Διδάσκαλε,   ἤνεγκα   τὸν   υἱόν   μου   πρὸς   σε,   ἔχοντα πνεῦμα   ἄλαλον»   (Μάρκ. 9,17)

           

Βαδίζοντας   ὁ  Χριστὸς  κατὰ       τὴν  παραλία  τῆς  λίμνης  τῆς  Τιβεριάδος,      κηρύττοντας  πρὸς    τοὺς  διχασμένους  ἀπὸ   ἀληθινὴ  διδασκαλία  Ἰουδαίους.     Τὸ   κήρυγμα  τοῦ   Χριστοῦ   ἄλλωστε  ἦταν  σὰν    ὕδωρ  ζωογόνον  πρὸς   τοὺς  Ἰουδαίους  τῶν    πόλεων   καὶ τῶν  χωριῶν  τῆς  Παλαιστίνης,  ἀφοῦ  ἦταν  ὡς  μὴ ἔχοντα  ποιμένα  στὸ Ἰσραήλ.    

Πρὶν  ὅμως ἀρχίσει  ὁ Κύριος    τὸ κήρυγμά του ἀνέβηκε  στὸ Θαβώριο  ὄρος  ὅπου  μετεμορφώθη  ἔμπροσθεν  τῶν   τριῶν    μαθητῶν   του·   τοῦ   Πέτρου,  τοῦ Ἰωάννου καὶ  τοῦ  Ἰακώβου.  Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε  ὁ  δυστυχὴς  πατέρας   τοῦ  εὐαγγελίου μας  δὲν  βρῆκε    τότε  τὸν  Ἰησοῦ  γιὰ  νὰ    τὸν   παρακαλέσει    νὰ  σώσει  τὸ  διαμονισμένο παιδί του.    

Ἡ   συνάντηση  αὐτὴ   τοῦ  πατέρα   αὐτοῦ  μὲ  τὸν  μεγάλο  μας  Διδάσκαλο,    τὸν  Χριστό,  πρέπει    νὰ   μᾶς  κάνει  καὶ μᾶς   ὅλους   νὰ  ὁδηγοῦμε  κι ἐμεῖς  τὰ  παιδιὰ  στὸ   Χριστό.

Διότι ὁ    πονεμένος  αὐτὸς  πατέρας  γνώριζε  ὅτι  μόνο  στὸ   Χριστὸ   θὰ  λυτρωθεῖ    τὸ  παιδί   του  ἀπὸ  τὴν ἐπήρεια  τῶν  δαιμόνων.   Ἄν  καὶ ὁ   πατέρας  αὐτὸς  ζήτησε  πρῶτα  ἀπὸ  τοὺς   ὑπολοίπους  μαθητάς, οἱ  ὁποῖοι  δὲν εἶχαν  ἀνεβεῖ  στὸ  Θαβώριο ὄρος, ἀλλὰ  βρῆκε  τελικὰ  τὴ  σωτηρία  τοῦ   παιδιοῦ του   ἀπὸ   τὸν   Ἰατρὸ    τῶν  ψυχῶν   καὶ   τῶν  σωμάτων, τὸ   Χριστό.  Γιατὶ ὅμως  δὲν μπόρεσαν  οἱ μαθητὲς  νὰ βγάλουν ἀπὸ τὸ παιδί  τὸ  δαιμόνιο, ἀδελφοί μου;     Ὁ   λόγος,   ὅπως    λέει    καὶ   ὁ   Χριστός, ποὺ δὲν μπόρεσαν   οἱ   μαθητές  νὰ  θεραπεύσουν  τὸ   παιδί,  εἶναι   διότι    τὸ γένος  τῶν δαιμόνων  ἐξέρχεται   μόνο  μὲ  προσευχὴ   καὶ   νηστεία.     

Τὸ  «εἴ  δύνασαι πιστεῦσαι πάντα  δυνατὰ  τῷ πιστεύοντι» ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς  στὸν πατέρα  τοῦ εὐαγγελίου μας  πρέπει νὰ  μᾶς  κάνει  ὅλους  σταθεροὺς  στὴ  χριστιανική   πίστη, διότι  ἡ πίστη  τοῦ Χριστοῦ   μπορεῖ   νὰ   κάνει   τὰ μεγαλύτερα  θαύματα.  Ἐὰν  πιστεύεις  στὸ Χριστὸ  ποτὲ  δὲν    θὰ    χάσεις, διότι   εἶναι     «πάντα    δυνατὰ   τῷ   πιστεύοντι». (Μάρκ. 9,23) Ὁ   Χριστός, ἄλλωστε,  δὲν  ζητᾶ  πολλὰ   ἀπὸ  μᾶς, ἀλλὰ θέλει  μόνο     ἕνα∙   νὰ    ἔχουμε   σταθερὴ   καὶ   ἀπόλυτη   πίστη   σ’  Αὐτόν.  

Οἱ    κοσμικοὶ   ὅμως  καὶ ἄθεοι    ἄνθρωποι,  ἀκούγοντας  γιὰ  δαιμόνια  καὶ δαιμονισμένους καγχάζουν  καὶ   εἰρωνεύονται  τὸ λόγο  τῆς  Ἐκκλησίας.   Μακάρι, ἀδελφοί μου,  νὰ  μὴν ὑπῆρχαν  δαίμονες, ἀλλὰ  ὑπάρχουν καὶ  μᾶς  βασανίζουν  συνεχῶς.   Καὶ  ἡ    σατανική τους      δύναμη  φαίνεται  ἀκόμα  καὶ   στὴν   περίπτωση  τοῦ    παιδιοῦ  αὐτοῦ    τῆς  εὐαγγελικῆς  μας  περικοπῆς.  Ἡ  σατανικὴ  δύναμη      δὲν   εἶναι   ὅμως   ἀνεξέλεγκτη   ἀπὸ  τὸν Κύριό μας, διότι  ἡ   δύναμις   τοῦ  Χριστοῦ  μας  εἶναι  ἀπείρως  ἰσχυρότερη  ἀπὸ   τοῦ   διαβόλου.  

Ὅπως   ὁ   πατέρας    τοῦ   εὐαγγελίου   μας  κατάλαβε  ὅτι  μόνο    κοντὰ    στὸ  Χριστὸ  θὰ βρεῖ  ταὸ παιδί του  τὴ   θεραπεία,  ἔτσι   καὶ   οἱ   χριστιανοὶ γονεῖς πρέπει  νὰ   φέρνουν  τὰ  παιδιά τους  στὸ  Χριστὸ  γιὰ    νὰ   εἶναι  τὰ  παιδιά  τους ὄντως  χαρούμενα  καὶ   εὐλογημένα. Μόνο ἄν  ζοῦν       τὰ  παιδιά μας  ἐν Χριστῷ  θὰ  εἶναι  ὄντως  χαρούμενα·  καὶ θὰ  εἶναι χαριτωμένα  μόνο   ὅταν    ἐκκλησιάζονται  τακτικά,   καὶ   συμμετέχουν  ἐνεργὰ    στὰ  Μυστήρια   τῆς   ἁγίας  μας   Ἐκκλησίας· ὅταν   πηγαίνουν   δηλαδὴ       στὸ σχολεῖο  τοῦ   Χριστοῦ,   τὸ   Κατηχητικὸ  ποὺ  τοὺς  μαθαίνει  γιὰ   τὴν   τακτικὴ   ἐξομολόγηση  καὶ ἄλλα  πολλὰ  ψυχοφελὴ  θέματα.

Ὁ  Χριστὸς   ἄλλωστε  θέλει  ἀπ’   ὅλους  μας  νὰ ἀγαποῦμε  τοὺς  νέους   ἀληθινά, καὶ  τὴν     ἀγάπη   Του   αὐτὴ   πρὸς  τοὺς νέους   τὴν   ἔδειξε   μὲ  πολλοὺς   τρόπους. Τὴν   ἔδειξε   ὅταν   ἀνέστησε   τὸ     μονάκριβο  παιδὶ  τῆς  χήρας  τῆς   Ναΐν∙    τὴν ἔδειξε ἀνασταίνοντας   τὴν    κόρη τοῦ ἀρχισυναγώγου Ἰαείρου∙  τὴν ἔδειξε, ἐπίσης,  καὶ μὲ ἄλλα πολλὰ θαύματά του   τὰ ὁποῖα εἶναι   καταγεγραμμένα  στὶς  σελίδες    τῆς   Καινῆς    Διαθήκης.

Γι’ αὐτὸ  τὸ  λόγο       ὁ    πόνος  τοῦ   πατέρα  λόγω   τῆς  θλιβερῆς  κατάστασης  τοῦ παιδιοῦ  του  δὲν   ἄφησε       τὸν Κύριό  μας  ἀσυγκίνητο.     Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε ὁ Χριστὸς  ἐλευθέρωσε  τὸ παδί   αὐτὸ   ἀπὸ  τὴν ἐπήρεια    τῶν   δαιμόνων.     

Ἀλλὰ  τὸ  ἴδιο   πρέπει νὰ  πράττους καὶ οἱ σημερινοὶ γονεῖς.   Ὅπως  ὁ  πατέρας  τοῦ  σημερινοῦ εὐαγγελίου  πῆγε  τὸ   παιδί του στὸ Χριστό, ἔτσι   καὶ  οἱ  χριστιανοὶ   γονεῖς  ὀφείλουν  νὰ   μεγαλώνουν χριστιανικῶς  τὰ  παιδιά  τους.  Ὑπάρχουν ὅμως  πολλοὶ  γονεῖς ποὺ     ἀφήνουν   τὰ   μικρά τους  βλαστάρια  νὰ ζοῦν ἄσεμνα καὶ ἀνήθικα,     νὰ  καπνίζουν ἤ νὰ   πίνουν   οὐσίες   ποὺ    περιέχουν ἀλκοόλ, ἀλλὰ  δὲν   προβληματίζονται  γιὰ  τὸ  μέλλον  τῶν  παιδιῶν  τους    ἀδιαφορώντας  γιὰ  τὴν πνευματική τους πρόοδο.  Ἀντὶ   οἱ   γονεῖς  αὐτοὶ    νὰ  κλάψουν  γιὰ  τὴν   ἠθικὴ κατάντια  τῶν    παιδιῶν τους,   καὶ   νὰ   προσευχηθοῦν   στὸ    Θεὸ    ὑπὲρ   αὐτῶν,  τῶν  παιδιῶν   τους  ποὺ πῆραν  τὸν κατήφορο    τῆς ἀσωτείας.  

Ἐνῶ ἄλλοι   χριστιανοὶ  γονεῖς,  οἱ λεγόμενοι    «προοδευτικοὶ»  γονεῖς,    νομίζουν  ὅτι   τὰ   παιδιά  τους  θὰ  βαδίζουν  τὸ δρόμο  τῆς   προόδου  ζώντας     σύμφωνα   μὲ   τὸ   συρμὸ   τῆς   μόδας.    Νέοι   ὅμως  ποὺ  ζοῦν  ἀντίθετα  ἀπὸ   τὶς   Εὐαγγελικὲς  ἀρχὲς οὐδέποτε    μπορεῖ  νὰ   εἶναι ὄντως      προοδευτικοὶ νέοι.  Γι’αὐτό, πολὺ  κακῶς  κάνουν     οἱ     «προοδευτικοὶ»   γονεῖς   ποὺ   δὲν   φέρνουν  τὰ     παιδιά μας  στὸ   Κατηχητικὸ καὶ στὰ  Μυστήρια  τῆς  Ἐκκλησίας  της.   Διότι  τὸ Κατηχητικὸ  εἶναι   τὸ  σχολεῖο  τοῦ Χριστοῦ ποὺ   ἀνοίγει  τὸ      δρόμο  ὁ ὁποῖος  ὁδηγεῖ στὴ    βασιλεία  τῶν  οὐρανῶν. Διότι  τὸ σχολεῖο   αὐτὸ    διδάσκει   τοὺς   νέους μας  ὅτι  οἱ κοσμικὲς   καὶ   ἐφάμαρτες  διασκεδάσεις  δὲν   μποροῦν ποτὲ   νὰ   μᾶς   δώσουν    πραγματικὴ εὐτυχία.

 Ὑπάρχουν  ὅμως, εὐτυχῶς,   καὶ οἱ  γονεῖς  ποὺ βλέπουν  τὰ  παιδιά τους  ὡς   δῶρα  Θεοῦ.  Οἱ γονεῖς  αὐτοὶ  δὲν  ζοῦν  ἀνήθικα καὶ ἄσωτα, ἀλλὰ  προσπαθοῦν  νὰ   μεγαλώσουν   τὰ  παιδιά  τους       «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ  Κυρίου».  (Ἐφ. 6,4) Οἱ  γονεῖς  αὐτοὶ ἀναλογίζονται   τὸ χρέος  τους  ἔναντι  τῶν παιδιῶν τους,   καὶ  λένε:  ἀφοῦ  ὁ   Θεὸς  μᾶς   χάρισε   τὰ  παιδιὰ μας   ἔχουμε   κι ἐμεῖς  τὸ  μεγάλο       χρέος   νὰ   τὰ   διαπαιδαγωγοῦμε  σύμφωνα  μὲ τὸ   θέλημα   τοῦ   Θεοῦ.  

  Χρέος  μας  λοιπὸν εἶναι     νὰ    δημιουργήσουμε, μὲ   τὴ   βοήθεια  τοῦ   Θεοῦ, παιδιὰ  ποὺ  θὰ  ἔχουν  στὴ  ζωή τους  τὴ  πίστη τοῦ  Χριστοῦ.  Γι’αὐτό, ἄς  προσπαθήσουμε  νὰ  ἔχουν τὰ  παιδιά  μας    χριστιανικὸ   ἧθος,    ἐφαρμόζοντας     τὸ   Εὐαγγέλιο στὴ   ζωή   τους.

Ἀδελφοί  μου!  Τὸ παράδειγμα    αὐτὸ  τοῦ  πατέρα   τῆς εὐαγγελικῆς  περικοπῆς μας,   τὸ παράδειγμα τοῦ πατέρα  ποὺ     ἔφερε τὸ  δαιμονισμένο    παιδί   του   στὸ  Χριστό, εἶναι  ἀνάγκη  νὰ μᾶς  διδάξει  καὶ    μᾶς   νὰ  φέρνουμε   τὰ    παιδιά μας  στὸ   Χριστό.  Νὰ    φέρνουμε   δηλαδή τὰ   παιδιά  μας  στὴν   ἐκκλησία,  ὅπου   θὰ   λαμβάνουν   καὶ   ὅλες  τὶς  πνευματικὲς  δυνάμεις   ποὺ   θὰ  τὰ  βοηθήσουν  στὸν     ἀγῶνα    τους  ἐναντίον  τοῦ διαβόλου   καὶ   τῶν πολλῶν  ὀργάνων του.   Καὶ  ἐπειδὴ  καὶ  σήμερα   δὲν  παύουν   τὰ παιδιά  μας  νὰ  ψάχνουν  ἐναγωνίως   τὸ  Θεό, ὀφείλουν  οἱ  γονεῖς  νὰ  διδάσκουν  τὴ  χριστιανική   μας πίστη  πρῶτον  μὲ  τὸ  ἅγιο  παράδειγμά  τους,  ὅσο καὶ  φέρνοντας  τὰ  παιδιά τους  στὰ  θεῖα   κηρύγματα   τῆς  Ἐκκλησίας.    Οἱ   φρόνιμοι καὶ ὑπεύθυνοι γονεῖς ὀφείλουν  νὰ  ὁδηγοῦν  τὰ    παιδιά  τους   στὸ  Χριστὸ ὡς πραγματικοὶ χειραγωγοὶ πρὸς τὸν  Θεάνθρωπο   Χριστό. Ἡ   προτροπὴ τοῦ ἀπ. Παύλου πρὸς τοὺς χριστιανοὺς  πατέρες   τῆς  Ἐφέσου  εἶναι  οἱ    χριστιανοὶ νὰ  μὴ  παροργίζουν  τὰ  τέκνα τους, ἀλλὰ  νὰ  τὰ  διαπαιδαγωγοῦν  «ἐν   παιδείᾳ   καὶ   νουθεσίᾳ    Κυρίου».    Οὕτως  ὥστε   νὰ   μεγαλώνουν    τὰ   παιδιά   μας   σύμφωνα   μὲ    τὴ    διδασκαλία    τοῦ  Χριστοῦ μας.   Ἀλλὰ   γιὰ  νὰ   καταφέρουμε   νὰ   ὁδηγήσουμε  τὰ  παιδιά  μας  στὸν οὐρανὸ    πρέπει  νἂ  βαδίσοπυμε, σύμφωνα  μὲ  τὸν   Ἄγιο  Ἰωάννη  τὸ    Σιναΐτη,    τὴ  σκάλα  τῶν  ἀρετῶν    τοῦ    Χριστιανισμοῦ.     Ἀμήν!