Ο Άγιος Πολύδωρος ο Νεομάρτυρας

Το    όνομά   του   δεν    είναι    γνωστό    στους   πολλούς.   Κι   όμως  αποτελεί  ένα   πραγματικό  στολίδι    της   Εκκλησίας   και   ένας     ηρωικός μαχητής    και      νέος     μάρτυρας   της      χριστιανικής     μας     πίστεως.

Γεννήθηκε   στην   Λευκωσία    της   Κύπρου     το    1794.   Χρόνια    δύσκολα.    Χρόνια      σκοτεινά.     Χρόνια     μαύρης      σκλαβιάς.

Παρ’  όλα     αυτά    όμως    οι   γονείς     του    Χατζηλουκάς   και   Λουρδανού, άνθρωποι   θεοφοβούμενοι     κι    ευσεβείς   φρόντισαν   να    δώσουν      στο παιδί   τους      μόρφωση     χριστιανική.

Και    η   μόρφωση   αυτή  είναι    η    μόνη     που     κάνει    κάθε   άνθρωπο,  αληθινό   άνθρωπο.   Φρόνιμο,   σοφό,    άνθρωπο     αρετής.

Όταν   ο Πολύδωρος μεγάλωσε, φύση  έξυπνη  και   δημιουργική,    επιδόθηκε στο  εμπόριο.  Για     τις     δουλειές    του    μάλιστα     άρχισε   να    ταξιδεύει    σε διάφορα   μέρη   και    στην    Αίγυπτο.   Για    ένα    διάστημα   οι    συμβουλές   των γονιών   του,   να    προσέχει    στις   συναναστροφές  του,  αντηχούσαν    διαρκώς στα    αυτιά   του    και     τον    συγκρατούσαν.

Με    τον   καιρό   όμως  η  προσοχή  χαλαρώθηκε  και  το  αποτέλεσμα  υπήρξε   και    γι’ αυτόν    τραγικό.  Σε    ένα    από  τα    ταξίδια    του    στην    χώρα  του   Νείλου   γνωρίστηκε   μ’    έναν    πλούσιο    εξωμότη   από   την    Ζάκυνθο    και προσλήφθηκε     στην    υπηρεσία    του.

Στην    εργασία    αυτή   συνδέθηκε και  με  διάφορους    τύπους    της    ηλικίας του.    Τύπους    άμυαλους   και   διεφθαρμένους,   τύπους   ανήθικους   και αισχρούς.   Στην  αρχή   αγωνίστηκε  να  κρατηθεί.  Όμως  δεν   το  κατόρθωσε.

Και  ο  λόγος;  Εύκολος  και  απλός. Τα  μέσα, που  θα  τον    συγκρατούσαν και   θα   τον   ενίσχυαν   στον   αγώνα   του, είχαν  προ    πολλού    εγκαταλειφθεί. Στην αρχή εγκαταλείφθηκε η προσευχή. Ύστερα ακολούθησε ο εκκλησιασμός    και    οι    επισκέψεις   του     σε    πρόσωπα     που    μπορούσαν    να τον   βοηθήσουν.    Μετά    ήλθε    η     σειρά    του    πνευματικού    του.    Τον παράτησε    και    αυτόν.    Και    σ’  επίμετρο    άρχισε    να    ξενυχτά,    να    πίνει  και  να   μεθά,    να   χαρτοπαίζει   και    να    νυχτοξημερώνεται   στα   διάφορα καταγώγια.

Μια  βράδιά  σ’ ένα  από  τα    κέντρα    αυτά    της    ακολασίας   παρασύρθηκε και  ήπιε τόσο που μέθυσε. Και στο μεθύσι επάνω, αλίμονο! Αλλαξοπίστησε.  Ναι!    Ο    Πολύδωρος    με    τη    χριστιανική    ανατροφή    και τον    φόβο  του    Θεού,    ο    νέος    με    τη    δυνατή    πίστη    και    το    θάρρος    για    τη ζωή    λύγισε,   νικήθηκε,    έπεσε.   Εγκατέλειψε    τον   πολύτιμο   θησαυρό   του, την   χαρά     της    ψυχής   του,    την   χριστιανική   του  πίστη,   την   πίστη   των γονιών   του   και    ασπάσθηκε   τον   μωαμεθανισμό.   Από    την   πρώτη   στιγμή όμως   τα    ξυλοκέρατα    της    αμαρτίας   δεν   τον   ικανοποίησαν.   Η    νέα θρησκεία  δεν    του   πρόσφερε    καμιά    χαρά.   Εκείνος  που    έζησε   μέσα    στο φως του   Χριστού, δεν μπορεί να ικανοποιηθεί με το φως των πυγολαμπίδων. Έτσι    και    η   καινούργια    θρησκεία  δεν  του  πρόσφερε,    δεν μπορούσε  να  του   προσφέρει  και     την     ελάχιστη   ψυχική    ικανοποίηση. Παρά    τα   χρήματα    που    κέρδιζε    και   τις   θέσεις   και    τα   μεγαλεία   που εξασφάλισε  με    τη    νέα   του   ζωή,    καμιά    χαρά    δεν    είδε.    Αντίθετα    οι  τύψεις    που    άρχισαν    να    ξυπνούν   μέσα    του    και    που    μεγάλωναν   μέρα    με  την    ημέρα   και   πλήθαιναν   δεν   τον   άφηναν   να    ησυχάσει.   Η    συνείδησή του,   μαστίγιο  σκληρό  και  ανελέητο,  τον  έδερνε  φρικτά  και  χωρίς  οίκτο.

Κάποια    βραδιά  σε    μία   τέτοια    ψυχική    αναστάτωση,    θυμήθηκε  με  γλυκιά    νοσταλγία    το   σπίτι   του.    Αγράμματοι    ήταν    οι    γονείς   του.   Μα   είχαν τη    μόρφωση    της    πίστεως    και   της   αρετής.    Αυτήν    ακριβώς   την   μόρφωση αγωνίστηκαν   να   δώσουν    και     σ’ αυτόν.   Στην    αθώα    παιδική     ψυχή   του φρόντισαν     να    σταλάζουν    καθημερινά    της    χάριτος     την    δροσιά   με   την προσευχή    και    του    Θεού    τα    έργα.    Πόση    ειρήνη    ήταν    τότε   χυμένη    στις καρδιές!    Πόση    γαλήνη!

 Και    η    προσευχή    πόσο    συγκινούσε  και  ξεκούραζε!    Πριν    να    πάνε    για ύπνο  το    βράδυ    και    ύστερα    από    την    σκληρή    δουλειά  και    τους  κινδύνους   της   κάθε    ημέρας,   τους   κινδύνους  που  δημιουργούσε  η βαρβαρότητα  του    Τούρκου    δυνάστη    και    η    μαύρη   σκλαβιά,   γονάτιζαν όλοι    μπροστά    στο    εικόνισμα    της   Μεγαλόχαρης     και    του    αφέντη,    του  Χριστού.    Γονάτιζαν   και    άκουαν    με    ευλάβεια    τη    μανούλα    να    λέει  αργά     και    κατανυχτικά    μια    τέτοια   περίπου     προσευχή:

— Σ’ ευχαριστούμε,   Κύριε,    που    μας    φύλαξες    καλά    και    τούτη    την  ημέρα.    Σ’ ευχαριστούμε    και   για   τα    αγαθά   που   η   αγάπη    σου    μας   χάρισε. Σε   παρακαλούμε,   Κύριε,   φύλαξέ   μας    και    τούτη    τη    νύχτα.    Φύλαξέ    μας  από    του    Τούρκου    την    μανία    και    το    μαχαίρι.   Φύλαξέ    μας   από    κάθε κακό.

Φύλαξέ μας  απ’ του  Τούρκου  τη  μανία!...  Αλίμονο!  Αυτού  του     Τούρκου τη  θρησκεία    ασπάσθηκε     τώρα.    Κι   αυτού    τη    συντροφιά    διάλεξε.    Ω    Θεέ μου!  Τι  συμφορά!  Τι    τραγῳδία!    Κάποια    στιγμή     εκεί    που   ο    πόνος    σαν δίκοπο  μαχαίρι  του    τρυπούσε  την   καρδιά,  μια  αχτίδα   ελπίδας    πέρασε από   το   κουρασμένο   μυαλό   του   κι  ένα  παρήγορο φως  πρόβαλε  και    φώτισε  τα    δακρυσμένα     μάτια    του.   Ήταν    τα    λόγια   και    πάλι   της    καλής   του  μάνας.   Του    τα    είπε    σε    μία   περίπτωση,    που    έκανε   κάτι   που   δεν   έπρεπε  και    ήταν    ανήσυχος    και    στενοχωρημένος,   Παιδί    μου,    του    είχε   πει,     την ταραγμένη    συνείδηση    ένα    πράγμα    μόνο    την   καθησυχάζει    και   την γαληνεύει:   Η    μετάνοια   και    η    εξομολόγηση.    Τα    λόγια     αυτά   της   μάνας του   θυμήθηκε    εκείνη    την   στιγμή.  Και    η    θύμηση    αυτή   τον   ενίσχυσε κάπως.   Μα    και    τον   έσπρωξε   χωρίς   καμιά   καθυστέρηση   ή   αναβολή    να  αφήσει    την    Αίγυπτο   και   να   φύγει   για    τη   Βηρυτό.   Σαν    έφτασε,   με  λαχτάρα    έτρεξε   να    ιδεί    τον   Δεσπότη.   Και    όταν    τον    βρήκε,    με   βαθιά  συντριβή    έπεσε   μπροστά   του    και    τον   παρακάλεσε  να    δεχθεί    την εξομολόγησή    του.

-Δέσποτά    μου!   Πατέρα   μου!   Ψέλλισε   με    στεναγμούς    και    δάκρυα.   Είμαι ένας  άθλιος  αμαρτωλός. Συγχώρεσέ  με. Ναι!    Συγχώρεσέ   με,   πατέρα... Τα  είπε    όλα.   Τίποτα  δεν  απέκρυψε.  Ο  Δεσπότης   ένας   ευλαβής  κληρικός,   τον   άκουσε   με   συμπόνια    και    δάκρυα   στοργής.   Στο    τέλος,    αφού  τον   παρηγόρησε     και    τον    ενίσχυσε,  τον    συμβούλεψε   για   ασφάλειά    του και    για    ξεκούρασμα   να   καταφύγει   σε   κανένα    μοναστήρι.   Εκεί    με    το πρόγραμμα    ψυχικής    περισυλλογής     και    την   όλη   πνευματική  ζωή,   την τακτική    προσευχή,   τη    λιτή    τροφή,   την    αποκοπή   του    από    τις   παλιές συναναστροφές  και  την  όλη ειρηνική     ατμόσφαιρα,    θα    ξεκουραστείς.  Θα    γαληνέψεις.    Θα    ηρεμήσεις.

Ο    Πολύδωρος   τον   άκουσε    με   προσοχή.    Αφού    ευχαρίστησε  τον   καλό γέροντα  έφυγε.  Έσπευσε  να  εκτελέσει    την   συμβουλή   του.   Κατέφυγε    σ’ ένα   μοναστήρι.   Λίγο  καιρό  όμως  έμεινε  εκεί.  Από  φόβο   μήπως     εκθέσει τον   πνευματικό   του   πατέρα    έφυγε    νωρίς.   Περιήλθε   διάφορους    τόπους και  κατέληξε  στο  μυροβόλο  νησί  της  Χίου.   Εδώ    επισκέφθηκε    κάποιο άλλο   πνευματικό,   εξομολογήθηκε  και  πάλι  με  πόνο   ψυχής   και    ζήτησε να   ξαναγίνει   δεκτός    από    την   Εκκλησία.   Ο   πνευματικός   δέχτηκε   τη μετάνοιά    του.   Του    διάβασε   τη    συγχωρητική    ευχή,    τον    έχρισε   με    άγιο μύρο    και    τον    κοινώνησε    τα    άχραντα    Μυστήρια.

Μετά    την    αποκατάστασή    του   αυτή    στους   κόλπους   της   Εκκλησίας   ο Πολύδωρος  αναχώρησε για  τη  Νέα  Έφεσο.  Ο  πόθος   του    να επανορθώσει   πραγματικά    το    αμάρτημά   του,   δεν   τον   αφήνει    ήσυχο.   Μια σκέψη   στριφογυρίζει  αδιάκοπα  στο  μυαλό  του.  Η  σκέψη   να  επισκεφθεί   τις  τουρκικές   αρχές  και  με   παρρησία  να  διακηρύξει  μπροστά  σ’ αυτούς   την   πίστη   του     στον    Χριστό    και     την     αφοσίωσή   του  στο    θέλημά    του.    Και   το    έκαμε.

Μια  μέρα παρουσιάστηκε  μπροστά  στον μουφτή  και  χωρίς     περιστροφές τον    ρώτησε:

-Πες    μου,    αφέντη.   Είναι    νόμιμο    και   σωστό   να   δώσω    πίσω   ένα   πράγμα κάλπικο,     που    μου     έδωκαν    πριν    λίγο     καιρό    με    απάτη;

Ο   μουφτής  απήντησε    καταφατικά.  «Ναι,    του    είπε.    Είναι     νόμιμο».

Τότε    ο     αθλητής    πρόσθεσε:

— Δώσε   μου,    σε    παρακαλώ,     αυτή    την    απόφαση    γραπτώς.

Ο    μουφτής    έγραψε   την   απόφαση    και    του   την    έδωσε.   Μόλις   ο    ηρωικός αγωνιστής    πήρε    στο   χέρι    την    απόφαση    (τον     φετφά),   χωρίς   να   χάσει καιρό,   έτρεξε   στον   ιεροδικαστή    (Καδή)   και    δείχνοντας   την   απόφαση     του μουφτή     του    είπε:

— Πριν   δέκα   χρόνια    με    ξεγελάσατε    και    με    κάματε  να    αρνηθώ    την πίστη    μου.   Πέταξα    το   χρυσάφι  που  κρατούσα για    να   πάρω    το    χώμα. Τώρα  μετανιώνω.   Λυπάμαι    γι’ αυτό    που    έκαμα    και    στενοχωρούμαι    και κλαίω.    Πάρτε    το    χώμα   σας    και    εγώ   ξαναπαίρνω   το    χρυσάφι   μου. Ήμουνα   χριστιανός!   Μένω    χριστιανός! Κι    είμαι   έτοιμος   να  πεθάνω χριστιανός!

Στα    λόγια   του     ομολογητή     ο    καδής    με    κόπο    συγκράτησε    τον    θυμό   του. Δοκίμασε   κάτι    να    πει.  Άρχισε  τις   κολακείες.  Προχώρησε   στις υποσχέσεις.   Προσπάθησε  να   μεταπείσει   τον   Πολύδωρο  τάζοντας χρήματα     και    θέσεις    και    τιμές...    Και    κατέληξε.

— Έναν    καιρό     ήσουν   χριστιανός.   Τώρα    όμως    είσαι    μωαμεθανός.

— Όχι!    Όχι!   Διαμαρτυρήθηκε    έντονα  ο  αθλητής.  Είμαι   χριστιανός.    Και  θὰ  πεθάνω  χριστιανός. Εγώ  Γραικός γεννήθηκα,  Γραικός  θε  να  πεθάνω.

Ο    καδής   δεν   απογοητεύθηκε.   Συνέχισε   τις   υποσχέσεις. Υποσχέσεις δελεαστικές.   Απίθανες.   Μα    τίποτα.   Στο    τέλος,    σαν    αντιλήφθηκε,    πως    οι προσπάθειες   του    ήταν   χαμένες,  διέταξε    να    αρπάξουν   τον   Πολύδωρο,     να τον    κλείσουν     στη    φυλακή     και    να    αρχίσουν    τα    βασανιστήρια.

Βασανιστήρια!   Να    μία    λέξη   που    προκαλεί    ασυναίσθητα    την   φρίκη. Βασανιστήρια!    Μια    λέξη    τόσο     γνωστή    και    στην    εποχή   μας.   Θεέ   μου!  Που    καταντά    ο    ανθρωπος,   όταν   απ’   την   καρδιά   του   φύγει   ο αυτοσεβασμός.   Όλη    νύχτα   οι    δήμιοι    βασάνιζαν   τον   μάρτυρα.   Να αριθμήσει    κανείς    τα    βασανιστήρια;    Είναι    αδύνατο.    Τοὐτο   μόνο  λέγουμε.   Την  επομένη  ο μακάριος αθλητής με  το    πρόσωπο    αλλοιωμένο από    τις    ολονύχτιες   κακώσεις    και    το   κορμί    τσακισμένο   από    τους αλύπητους    ξυλοδαρμούς    οδηγήθηκε   μπροστά    σ’ ένα    συμβούλιο   από Τούρκους   άρχοντες.  Για  δεύτερη     φορά    ο    συντετριμμένος    αγωνιστής  της    αλήθειας    με    σταθερότητα    και  παρρησία   ζηλευτή     διακήρυξε    πάλι την    πίστη    του     στον    Χριστό    και    την   αμετάκλητη    απόφασή    του    να  πεθάνει     γι’    Αυτόν.    Σ'    όλες    τις    απειλές    και    τις  πιέσεις   που   του  έκαμναν    η    απάντησή    του    ήταν:

— Είμαι    χριστιανός!   Θὰ   μείνω   χριστιανός!  Και    θα    πεθάνω    χριστιανός.

Η  άκαμπτη  επιμονή του  είχε  εξοργίσει  όλα  τα  μέλη  του    Συμβουλίου, που    για    να    δώσουν   μία    διέξοδο    στο   αδιέξοδο,   διέταζαν    να     ρίξουν    και πάλι    τον   άγιο   στην   φυλακή     και    να    επαναλάβουν   τα     βασανιστήρια.    Οι δήμιοι    με    ασυγκράτητη    μανία   άρπαξαν   το   θύμα   ξανά    και    το    πέταξαν σ’ ένα    σκοτεινό    κελί.    Εκεί    με    καννιβαλίστικο   πάθος,    τόσο    γνωστό    και στην  εποχή    μας,   άρχισαν  το   μακάβριο    έργο    τους.   Έδεσαν    τα    χέρια    και τα    πόδια   του    μάρτυρος   για     να     μη    μπορεί    να    μετακινηθεί    και    με μαστίγια    τον    κτυπούσαν     συνέχεια  παντού.  Το    άγιο    κορμί    έγινε    μία πληγή    από    την    οποία  το  αίμα  έτρεχε    άφθονο.   Ύστερα    του    έβαλαν σίδερα    καυτά   και    τούβλα   πυρωμένα  στους  ώμους    και    τις    μασχάλες και  άλλοι  την   ίδια   ώρα  του  φορούσαν  στο    κεφάλι    ένα   πυρακτωμένο τάσι   για    σκούφο.   Δεν   θα   αναφέρουμε   άλλα   βασανιστήρια.   Μας   είναι αδύνατο.   Άλλωστε   και  να    τ’ ακούει   κανείς   δυσκολεύεται.   Τούτο   μόνο σημειώνουμε.  Ο  καρτερόψυχος  ομολογητής  τα  υπέμεινε  όλα   με  θάρρος   και    καρτερία   μοναδική.   Τα   υπέμεινε  προφέροντας   με  πίστη: «Κύριε,   συγχώρησέ   με».   Είχε   πια     αποφασίσει    τον   θάνατο     και    έτσι    ο  πόνος    δεν   τον   φόβιζε.   Τον   φόβιζε   μονάχα   μήπως   λυπήσει   ξανά    τον Χριστό   μας.   Ακόμη   λίγο   σκεφτόταν     και    το    μαρτύριο    θα   μεταβληθεί    σε  πηγή   χαράς   και  αγαλλίασης.  Θα  γίνει  η  σκάλα  που   θα   με    ανεβάσει κοντά    στον   Χριστό    μου,   τον  Σωτήρα  και  Λυτρωτή   μου.  «Βαρύς    ο  χειμών,   αλλά   γλυκύς    ο    Παράδεισος.   Αλγεινή    η    ψύξις    αλλ’   ηδεία    η  απόλαυσις».   Αυτά   μπορούσε   να   λέει   κι   ο    Πολύδωρος   μαζί    με   τους Σαράντα   Μάρτυρες   της   Σεβάστειας.

Με  τα   μαρτύρια πέρασε  όλη  η    νύχτα.   Αλλά  και  με  το  όραμα  του  Χριστού    να   στέκεται   μπροστά  του.  Να τον κοιτάζει με ειρηνικό    χαμόγελο. Να   του    δροσίζει   τα   καμένα   απ’   τον   πόνο   χείλη    του.    Να    του    δείχνει   τον  Παράδεισο.    Όταν   ξημέρωσε,  μερικοί  δήμιοι  πήραν  τον μάρτυρα  και     τον οδήγησαν  με   φωνές   και    βρισιές   στην   πλατεία,   μπροστά   στον   κριτή,   που περίμενε καθισμένος σε μία ψηλή εξέδρα ανάμεσα σε πολλούς    επίσημους     μωαμεθανούς.

Λίγο  πιο  κάτω  ήταν  στημένη  μία  αγχόνη.   Ο  μάρτυρας    κοίταξε   πρώτα  την   αγχόνη   και    ύστερα   τον   κριτή.   Ένα    αίσθημα   παρηγοριάς   ένοιωσε βλέποντας    την   πρώτη.    Μια    αηδία    σαν    αντίκρισε    τον   δεύτερο.

— Άϊ!  τι   λες;    του    φώναξε    ο    κριτής    με   ένα    γέλιο  σαρδόνιο.   Έβαλες  μυαλά     ή     ακόμα    επιμένεις    στις    απόψεις    σου;

— Τα μυαλά μου  τα  έχασα  μόνο,  όταν    παρασύρθηκα    και    αντάλλαξα  την   πίστη    μου με  τη  δική  σας.  Τρέλα  είναι  να  πετά  κανείς   το   χρυσάφι, για    να   πάρει   το   χώμα.   Τώρα   τα   έχω   τετρακόσια   τα   μυαλά   μου.   Τώρα   που ξαναγύρισα    στον   Χριστό    μου.   Στα  λόγια  του  μάρτυρα   ο    κριτής    έχασε  την    υπομονή    και     φώναξε:

— Κρεμάστε τον  γκιαούρη  να  γλυτώσουμε. Κρεμάστε  τον.  Είναι  αγύριστο    κεφάλι.   Οι   δήμιοι    οδήγησαν   τον    Πολύδωρο   προς   την   αγχόνη. Και  αυτός αφού  με   σταθερό    βήμα   πλησίασε,  ασπάστηκε  με  σεβασμό  το    σχοινί    της,   έκαμε  με    ευλάβεια    τον   σταυρό   του   και  γαλήνιος    δέχτηκε  το    σχοινί    στον   λαιμό   του.   Δοξολόγησε   ξανά   τον   Κύριο   για   την   τιμή   και στα   λίγα    δευτερόλεπτα   που   μεσολάβησαν   προσευχήθηκε   θερμά   για   τους εκτελεστές  του   και   την   ανάσταση   του   Γένους. Κύριε,  είπε.  Συγχώρησε  τους βασανιστές μου!   Χριστέ   μου!   Δώσε    τη  λευτεριά  στη    Ρωμιοσύνη!    Ο   δήμιος   έσυρε   το   σχοινί.   Το   κορμί   υψώθηκε   μετέωρο,   ενώ   η    αγία    ψυχή  του    μάρτυρα   πέταξε   στα   γαλανά   χάη   του   ουρανού,   για  να   αναπαυθεί κοντά   στον   Χριστό   μας. Το  άγιο  λείψανο  έμεινε  τρεις  ημέρες  στην  αγχόνη.  Την   τρίτη   μέρα    οι    Τούρκοι   διέταξαν   τους   χριστιανούς   να   το πάρουν   και   να   το   θάψουν.   Μερικές    αγνές    ψυχές    κατέβασαν   το   άγιο σκήνωμα   από   την   αγχόνη,   το   ξέπλυναν  με  καθαρό  νερό  και    το  έθαψαν  ραίνοντάς  το    μετα    δάκρυα   του    θαυμασμού    και    της     αγάπης    τους.

Σε   κάποια    στιγμή    πειρασμού    και   απροσεξίας   ο   νεαρός   Πολύδωρος γλίστρησε κι    έπεσε.    Αρνήθηκε   ότι    πολυτιμότερο   έχει    ο    άνθρωπος   στον κόσμο   τούτο.   Την    πίστη    του.    Παράξενο;    Όχι!     Φυσικό   το   πράγμα   κι ανθρώπινο.   «Η   διάνοια   του   ανθρώπου   έγκειται   επί τα  πονηρά  εκ  νεότητας   αυτού»   λέγει ο    λόγος του Θεού. Όμως  με μία ειλικρινή  μετάνοια,  αλλά    και   σταθερή   ομολογία  και  αυτό  το  μαρτύριο   του  θανάτου   ζήτησε  και  θέλησε  ο   καρτερόψυχος   αθλητής   για  να επανορθώσει   το    σφάλμα   του.   Και   το   πέτυχε.

Το   μαρτυρούν    τα    πολλά    θαύματά   του.

Θα    αναφέρομε   δυό:

α) Στη   Ν.   Έφεσο    ζούσε   κάποιος    χριστιανός   που   λεγόταν   Νικόλαος.   Ο δυστυχισμένος  είχε   προσβληθεί    από     δαιμόνιο,  που    μιλούσε    με    το στόμα    του   και    σαν   την   παιδίσκη   των    Φιλίππων  φανέρωνε πολλές     φορές και   τα   μυστικά    εκείνων   που    κατέφευγαν   σ’ αυτόν.   Κάποια   μέρα    γνώρισε τον    άρρωστο    ένας    κληρικός,   που   είχε    στην    κατοχή    του   λείψανα   του    Αγίου Πολυδώρου    και   ένα   κομμάτι   από   το   σχοινί   της  αγχόνης  και  τον  λυπήθηκε.   Πήρε  τα  ιερά    κειμήλια    και    πήγε    στο    σπίτι   του.   Μόλις έφτασε   στην   πόρτα    και    τον     είδε    ο    δαιμονισμένος    έβαλε   τις   φωνές:

-Εσύ   εδώ;    Εσύ    εδώ;    Τι    ήρθες    να    κάμεις;    Τι    θέλεις    από    μένα;

Ο    ιερέας   χωρίς    να   χάσει    καιρό,   έβγαλε   από   τον    κόρφο του  τα   άγια  λείψανα     κι    έκαμε    το    σημείο    του    σταυρού    προς    τον    άρρωστο.

Ο     ιερέας    πλησίασε.    Έβαλε   πάνω    στον    άρρωστο    τα   λείψανα  και  το  κομμάτι   του   σχοινιού  που  κρατούσε  και  ω  του  θαύματος!  Ο     άρρωστος  έβγαλε   μία    δυνατή    κραυγή   κι   ύστερα    ηρέμησε.    Το    δαιμόνιο   έφυγε   και    ο άνθρωπος   έγινε    πια    καλά.

β) Τις  θλιβερές  και  μαύρες  εκείνες    μέρες  που  ο    Ελληνισμός    εξ αιτίας των    αμαρτιών   μας    ξεριζωνόταν    από    την   κοιτίδα   του,  την    Μ. Ασία   και  έφευγε κυνηγημένος,  ένας  Ιερομόναχος, ο Πρωτοσύγκελος της   Ι. Μητροπόλεως    Εφέσου    Κύριλλος   Ψύλλος   άρπαξε   την    αγία  κάρα  του  μάρτυρος  για   να   την    σώσει.   Η    μανία   των   Τούρκων   ενάντια   στους κληρικούς  και  ο  έλεγχός  τους για  την  ανεύρεσή  τους  ήταν  απίστευτος.  Η    μανία    τους   στρεφόταν    ακόμη    και    ενάντια     στους   ναούς    και τα   ιερά    κειμήλια.    Όταν   ανακάλυπταν    κληρικούς   ή   άλλα   πρόσωπα    να κρατάνε εικόνες,   λείψανα   κ.ά.   τους   έσφαζαν   χωρίς   καμιά   κουβέντα.   Η  πράξη  του  Πρωτοσύγκελου  ήταν  πολύ τολμηρή. Άν  τον    ανακάλυπταν,  θα  πλήρωνε    αμέσως  με  τη   ζωή    του    αυτό   που    πήγαινε   να    κάμει.    Ο  ευλαβής    όμως   εργάτης   του   Χριστού το   αποφάσισε. Ντύθηκε   σαν γερόντισσα,   πήρε   μαζί   του   τον   πολύτιμο   θησαυρό   του,   έκαμε   τον    σταυρό του   και   προχώρησε.   Ατέλειωτη   σειρά περίμενε  μπροστά  του  γιὰ     έλεγχο.  Σαν    έφτασε    στο   τούρκικο   φυλάκιο     για   την    έρευνα,   οι   Τούρκοι    ήσαν μανιασμένοι.   Είχαν   ανακαλύψει    μερικούς    μεταμφιεσμένους   και    είχαν γίνει  έξαλλοι.  Την  ώρα  εκείνη  που  οι   άπιστοι βρίζανε    και    κτυπούσαν  τα  θύματά    τους   και  ούρλιαζαν  σαν  θεριά  ήρθε  και η  σειρά  του  μεταμφιεσμένου    Κύριλλου    για    έλεγχο.

Ο    πιστός    κληρικός,   χωρίς    να    χάσει    την    ψυχραιμία  του,  έσφιξε  στα  στήθη   τον   θησαυρό  του,  την  κάρα  του  Αγίου    και    ψιθύρισε  μέσα   του:

-Άγιε    Πολύδωρε,     σώσέ    με.    Και    τον    έσωσε.

- Γκιτ   πε    χανούμ   (γκρεμίσου   χανούμισσα)    φώναξε   ο   Τούρκος   και   τον έσπρωξε    μπροστά.   Σε   λίγο   ο   ιερομόναχος   βρισκόταν   πεταγμένος   στη βάρκα    σωτηρίας   με   τον   θησαυρό   του.   Πως   έγινε   τούτο;   Ο   ίδιος  δεν θυμάται.   Δεν    κατάλαβε.   Ένα   είναι   το   γεγονός:   Σώθηκε. Σώθηκε  και  αυτός  κι    η    αγία   κάρα    του    μάρτυρος.   Όταν   έφτασε    στην   Αθήνα,   την κατέθεσε   στον   Ιερό   Ναό   της   Αγίας   Αικατερίνης της Πλάκας. Εκεί βρίσκεται    και   σήμερα.  Δεκάδες   πιστών   περνάνε   κάθε    μέρα   για   να   την προσκυνήσουν.   Και   χιλιάδες   κάθε   χρόνο   στις   3   του   Σεπτέμβρη,    που    είναι η   μέρα   της   γιορτής   του, τρέχουν  να  τιμήσουν  τον  μάρτυρα,  τον  εξωμότη,  που  μετανόησε,    και   να    ζητήσουν    την   χάρη   του.  Τρομερό  κακό  στον   άνθρωπο   η   πτώση.   Πολύ   τρομερό!   Μεγάλη   η   αξία   της    μετάνοιας. Πολύ μεγάλη. Η πτώση καταστρέφει,  εξευτελίζει.  Η μετάνοια  αποκαθιστά,    σῴζει.   Αποκαθιστά΄    τον   άνθρωπο    στο   πατρικό    σπίτι.    Και  τον  σῴζει.    Τον   κάνει    «συμπολίτην  των αγίων    και     οικείον    του     θεού».

Ναι!    Συμπολίτη    των    αγίων    και    οικιακό    του   Θεού.        
Πραγματικά!    Τι    ωραία   να   θυμόντουσαν   συχνά   οι    άνθρωποι   τούτη    την αλήθεια!.

Απολυτίκιον.    Ήχος     γ’.         
Μέγα    καύχημα   της   Λευκωσίας,   μέγα   στήριγμα πόλει  Εφέσου,  μέγα  κλέος τε  των  δυο    πόλεων    της    μεν    γαρ    γόνος    σεπτός    εχρημάτισας   την δε   τα    σα   επορφύρωσαν   αίματα,   ἀλλά   πρέσβευε   Χριστώ   τω   Θεώ, Πολύδωρε,   ίνα   ρυσθώμεν    κινδύνων    και  θλίψεων.

Saint Polydoros the Neo-martyr

Many people do not know his name. And yet he is a true ornament of the Church and a heroic fighter and new witness of our Christian faith.

Born in Nicosia, Cyprus in 1794. Years difficult. Dark years. Years of Black Slavery.

However, the parents of Hatziloukas and Lourdanou, people who were God-fearing and pious, took care to give their child a Christian education.

And this education is the only thing that makes every human being a true human being. Wise, wise, virtuous man.

When Polydoros grew up, a clever and creative nature, he was traded. For his work, he even began to travel to various places in Egypt. For a while his parents' advice to keep in touch with his friends kept ringing in his ears and holding him.

Over time, however, attention was relaxed and the result was tragic for him. On one of his trips to the Nile he met a wealthy extraterrestrial from Zakynthos and was hired to serve.

In this work he was also associated with various types of his age. Types of stupid and corrupt, types of immoral and nasty. At first he struggled to hold on. But he did not succeed.

And the reason; Easy and simple. The means to restrain and strengthen him in his struggle had long since been abandoned. At first the prayer was abandoned. Then came the church and his visits to people who could help him. Then came his spiritual turn. He gave it up too. And he began to spend the night sleeping, drinking and drunkenness, castrating and spending the night in the various fraternities.

One night in one of these centers of adolescence he drifted and drank so much that he got drunk. And into drunkenness, alas! Changed. Yes! Polydoros with the Christian upbringing and fear of God, the young man with strong faith and courage for life bent over, was defeated, fell. He abandoned his precious treasure, the joy of his soul, his Christian faith, the faith of his parents, and embraced mahammah. From the first moment, however, the sting of sin did not satisfy him. The new religion offered him no joy. He who lived in the light of Christ cannot be satisfied with the light of fireballs. And so the new religion didn't offer him, he couldn't even provide him with the least amount of mental satisfaction. Despite the money he earned and the positions and greats he secured with his new life, he saw no joy. On the contrary, the remorse that began to wake up within him and that grew day by day and crowds did not allow him to rest. His conscience, a whip hard and ruthless, bound him horribly and without pity.

One night in such a mental turmoil, he remembered his home with sweet nostalgia. His parents were illiterate. But they had the education of faith and virtue. It was precisely this education that they fought to give him. In his innocent childlike soul he was made sure that the works of prayer and of God would drip daily of his grace. How much peace was poured into the hearts then! How much peace!

And how prayer was moving and resting! Before going to bed at night and after the hard work and dangers of each day, the dangers posed by the brutality of the Turkish oppressor and the black slave, they all knelt in front of the image of the Grand Master and Christ. They knelt and listened with admiration for the manhula to say such a prayer slowly and depressingly:

- Thank you, Lord, for keeping us well this day. Thank you also for the goods that your love has given us. Please, Lord, guard us this night. Keep us from the Turkish mania and the knife. Save us from all evil.

Save us from the Turkish mania! ... Alas! That Turk's religion was now converted. And she chose her companion. Oh my God! What a disaster! What a song! At a time when the pain like a double-edged knife pierced his heart, a glimmer of hope passed through his tired mind and a comforting light lit up and illuminated his tearful eyes. Those were the words of his good mother again. He told him on one occasion that he was doing something that was not needed and he was anxious and distressed, My child had told him, the troubled consciousness only one thing reassures and calms her: Repentance and confession. Those words of his mother remembered at that moment. And that remembrance reinforced him somewhat. But he pushed him without delay or delay to leave Egypt and leave for Beirut. As he arrived, he longed to see the Despot. And when he found him, he crashed in front of him and begged him to accept his confession.

- My dear! My father! He sighed with sighs and tears. I am a wretched sinner. Forgive me. Yes! Forgive me, father ... He said it all. Nothing was hidden. Despot, a devout clergyman, listened to him with compassion and tears of affection. In the end, after comforting and strengthening him, he advised him for his safety and for resting in no monastery. There with the meditation program and all the spiritual life, the regular prayer, the simple food, the break from the old company and the whole peaceful atmosphere, you will rest. You're gonna fuck me. You will calm down.

Polydor listened attentively. After thanking the good old man he left. He rushed to execute his advice. He fled to a monastery. But he stayed there for a while. Fearing to expose his spiritual father, he left early. It reached various places and ended up on the lush island of Chios. Here he visited another spiritual, confessed again with the pain of the soul, and asked to be accepted by the Church again. The intellectual accepted his repentance. He read his pardon, pardoned him, and shared the immense Mysteries with him.

After his restoration in the church, Polydoros left for New Ephesus. His desire to truly redeem his sin does not leave him alone. A thought continually twists and turns in his mind. The thought of visiting the Turkish authorities and boldly declaring in front of them his faith in Christ and his devotion to his will. And we did.

One day he appeared in front of the mufti and asked without hesitation:

- Tell me, master. Is it legal and right to give back a fake thing that was given to me recently by fraud?

The mufti replied in the affirmative. "Yes, he told him. It's legal. "

Then the athlete added:

- Please give me this decision in writing.

The mufti wrote the decision and gave it to him. As soon as the heroic fighter took the decision (fatwa), without wasting any time, he ran to the judge (Kadi) and pointed to his mufti's decision and said:

- Ten years ago you fooled me and made me deny my faith. I threw the gold I was holding to get the soil. Now I'm sorry. I am sorry for what I am doing and I am distressed and crying. Take your soil and I'll take my gold again. I was a Christian! I'm a Christian! And I'm ready to die Christian!

In the confession of the confessor, the kadis eagerly restrained his anger. He tried something to say. He started flattering. He made promises. He tried to persuade Polydor by putting money and places and prices ... And it ended.

- You were a Christian for a while. But now you're a methane.

- No! No! The athlete protested strongly. I am a Christian. And I will die a Christian. I was born Gerald, Gerald I would die.

The bucket was not disappointed. He kept promising. Alluring promises. You wanted it. But nothing. In the end, as he realized that his efforts were wasted, he ordered to grab Polydoros, lock him up in prison, and begin torture.

Torture! Here's a word that unconsciously causes horror. Torture! A word so well known in our time. Oh my god! Where does one come from when self-respect goes out of his heart? All night long the executioners tortured the witness. Counting Torture? It's impossible. That's just what we say. The next day, the blessed athlete with his face tainted by overnight injuries and the body crushed by the untimely beatings was brought before a board of Turkish lords. For the second time, the overwhelming fighter of truth with envy and steadfastness again proclaimed his faith in Christ and his irrevocable decision to die for Him. In all of the threats and pressures that his response made to him was:

- I am a Christian! I'll stay a Christian! And I will die a Christian.

His rigid tenacity had angered all Council members who, in order to make a way out of the impasse, were ordered to throw the saint back into prison and torture again. The executioners, with unrestrained mania, grabbed the victim again and threw him into a dark cell. There with cannibalistic passion, so well known in our time, began their macabre work. They tied the hands and feet of the witness so that he could not move and whipped him everywhere. The sacred body became a wound from which blood flowed abundantly. He was then put in hot iron and bricks burnt on his shoulders and armpits, and others were wearing a glowing pot on his head at the same time. We will not mention any more torture. It is impossible for us. After all, it is difficult to hear. We only note this. The heart-rending confessor endured them all with unique courage and courage. He endured them saying in faith: "Lord, forgive me." He had already decided on death, so the pain did not frighten him. He only feared that he might again regret our Christ. He was still thinking for a while and the torture would turn into a source of joy and rejoicing. It will become the staircase that will lift me close to my Christ, my Savior and Redeemer. "Heavy winter, but sweet paradise. Algae or chilling but fun or enjoyment. " This was what Polydorus could say with the Forty Witnesses of Sebastia.

The witnesses spent the whole night. But also with the vision of Christ standing before him. Staring at him with a peaceful smile. To cool him from the burns of his painful lips. To show him Paradise. When it dawned, some executioners took the witness and led him with shouts and screams to the square, in front of the judge, who was sitting on a tall platform among many official Mohammedans.

A little further down was a gallows. The witness looked at the gallows first and then the judge. A feeling of comfort was felt upon seeing the first one. One nonsense as if he saw the second.

- Hey! what do you think; the judge shouted at him with a sardonic laugh. Do you mind or still insist on your views?

- I just lost my mind when I slipped away and exchanged my faith with yours. It is crazy to throw gold to get the soil. Now I have four hundred in my mind. Now that I have returned to my Christ. In the witness's words the judge lost patience and shouted:

- Hang the glacier to save. Hang him. It's a shaggy head. The executioners led Polydoros to the gallows. And after approaching him with a steady step, he respectfully embraced her rope, we worshiped his cross, and the serene one received the rope in his neck. He glorified the Lord again for the honor and in the few seconds that elapsed he prayed warmly for his performers and the resurrection of the Gentile. Sir, he said. Forgive my torturers! Jesus Christ! Give the freedom to...

- Hang the glacier to save. Hang him. It's a shaggy head. The executioners led Polydoros to the gallows. And after approaching him with a steady step, he respectfully embraced her rope, we worshiped his cross, and the serene one received the rope in his neck. He glorified the Lord again for the honor and in the few seconds that elapsed he prayed warmly for his performers and the resurrection of the Gentile. Sir, he said. Forgive my torturers! Jesus Christ! Give freedom to Rome! The executioner pulled the rope. The body was raised at one hour, and the holy spirit of the martyr flew into the blue sky to rest near our Christ. The holy relic remained in the gallows for three days. On the third day the Turks ordered the Christians to take it and bury it. Some pure souls lowered the sacred scene from the gallows, rinsed it with pure water, and buried it by tearing their tears of admiration and love.

At a time of temptation and carelessness the young Polydoros slipped and fell. He denied that man was more valuable in the world. His faith. Strangeness; No! Of course the thing is human. "The mind of man lies upon his wicked youth," says the word of God. But with sincere repentance and firm confession, this martyr of death demanded and wanted the angry athlete to correct his mistake. And he succeeded.

It is witnessed by its many miracles.

We will mention two:

a) In Christian Ephesus lived a Christian named Nicholas. The unfortunate man was afflicted with a demon, speaking with his mouth, and like the child of Philippi, he often revealed the secrets of those who sought refuge in him. One day he met a sick clergyman, who owned the relics of St. Polydorus and a piece of rope, and was saddened. He took the sacred relics and went to his house. As soon as he reached the door and saw the demon he shouted:

- Are you here? Are you here? What did you come to do? What do you want from me;

The priest, without wasting any time, removed the sacred relics from his crown and made the point of the cross to the sick.

The priest approached. He put the relics and the piece of rope he held and oh the miracle! The patient made a loud cry and then calmed down. The demon is gone and the man is well done.

b) In those gloomy and dark days when Hellenism, because of our sins, was rooted out of its cradle, Asia Minor, and was escaped chased, by a Hieromonk, the Protector of the Metropolitan of Ephesus, Cyril Psyllos save her. The Turks' fury against the clergy and their control over their finding was incredible. Their fury was even directed against temples and relics. When clergy or other persons discovered images, relics etc. they were slaughtered without a word. The act of the Protestant was very bold. If he found out, he would immediately pay for what he was going to do with his life. But the devout worker of Christ decided it. He dressed like an old lady, took with him his precious treasure, we made his cross, and went on. An endless series waited in front of him for control. As soon as he arrived at the Turkish checkpoint, the Turks were furious. They had discovered some disguised and had become furious. At the time when the unbelievers were screaming and beating their victims and screaming like a summer, the disguised Cyril's turn came for control.

The faithful clergyman, without losing his temper, clenched his treasure, the saint's hoof, and whispered inside:

-Hey, Save me. And he saved him.

- Gate pe hanum (shameless man) I shouted Turk and pushed him forward. Soon the monk was thrown into the lifeboat with his treasure. How did that happen? He does not remember. He did not understand. One is the fact: He was saved. He and his martyred saint were saved. When she arrived in Athens, she deposited it in the Church of St. Catherine of Plaka. It is still there today. Dozens of faithful spend every day worshiping it. And thousands every year on September 3, which is the day of his feast, run to honor the witness, the exorcist, who repented, and ask for his grace. Terrible harm to man the fall. Very awesome! The great value of repentance. Very big. Falling is ruining, degrading. Repentance restores, it is alive. Restore man to his home. And it sucks. He makes him "a fellow citizen of the saints and intimate of God".

Yes! A fellow of the saints and household of God.

Really! How nice people often remember this truth!

Absolutely. Sound c.

Nicosia's great boast, Ephesus's great fort, Elder of the two towns of the lonely sepulcher of infirmity did not make her bloody, But Christ, God, Polydor, was in danger of dying.