Ο Όσιος Αναστάσιος ο Θαυματουργός ο εν Κύπρω

Το  όνομά   του   κατέχει  ξεχωριστή    θέση    στις    καρδιές  των    χριστιανών  της    Κύπρου.

Τα    πολλά    και    διάφορα   θαύματά   του    αναφέρονται     απ’ όλους    με   βαθύ σεβασμό.

Για    την    ζωή    του  όμως   λίγα,  πολύ  λίγα,   γνωρίζουμε.  Από   την   φυλλάδα του    μανθάνουμε,   πως    έζησε  στα    χρόνια    των    Κομνηνών    τον    12^ο     αιώνα.

Επίσης    ότι   ήταν   και    αυτός   ένας   από   τους   ορθοδόξους   Έλληνες  που υπηρετούσαν    ως   μισθοφόροι    στη   Γερμανία    και    έλαβαν   μέρος   στην δεύτερη  σταυροφορία, που κίνησε από  την   Δύση,    για    να   ελευθερώσει δήθεν    τους   Αγίους     Τόπους     από   τα    χέρια    των   μουσουλμάνων.

Σαν    τέλειωσε    η    εκστρατεία,    τριακόσιοι   από  αυτούς    αποσύρθηκαν   στην έρημο    του    Ιορδάνη.

Πόθος   καὶ   παλμός    και    αγώνας    τους    ένας:    Να   αφιερωθούν    στον   Θεό.

Γι’ αυτό    ζητούσαν   κάποιο   μέρος  μακριά    από   τον   θόρυβο    του   κόσμου    με τους   ποικίλους   πειρασμούς   και  τις   τόσες   παγίδες   του   Σατανά,   για   να περάσουν   τη    ζωή   τους   ήσυχα   με    την   καρδιά   και    τη    σκέψη   δοσμένα    στον Θεό.

Στον    τόπο   όμως    εκείνο   ο   πόθος   τους   ο   ιερός   συνήντησε   εμπόδιο απροσπέλαστο   τον   παράλογο   θρησκευτικό   φανατισμό   των   Λατίνων,   οι οποίοι καθημερινά     δημιουργούσαν   πολλά    επεισόδια   και  ταλαιπωρίες στους  ορθοδόξους   που   βρίσκονταν   εκεί.    Η   συνεχής    αυτή    δοκιμασία    και δίκαιη    αγανάκτηση,    που    πλημμύριζε   τις   καρδιές   τους   για   την   βάναυση και    αδικαιολόγητη    τούτη   συμπεριφορά   τους  εις  βάρος  αδελφών χριστιανών,  συμπεριφορά που  εκδηλωνόταν  στο  όνομα   του Διδασκάλου   της    αγάπης,    τους    ανάγκασε   να    σηκωθούν   να   φύγουν.   Μια μέρα     συγκεντρώθηκαν    όλοι     μαζί    στην   παραλία.

Εκεί    βρήκαν    ένα    πλοίο,    και   επιβιβάστηκαν   σ’  αυτό   με   σκοπό   την επιστροφή    στην   πατρίδα    τους.   Δυνατή   όμως   τρικυμία,   και   ίσως   και ναυάγιο,   τους   έφερε   στα   δυτικά    παράλια    της    Κύπρου,   στην    περιοχή    της Πάφου.

Από    εκεί,   αφού    χωρίστηκαν    σε    ομάδες,   διασκορπίσθηκαν   σ’ όλο    το  νησί   και     εγκαταστάθηκαν   μόνιμα     σ’ αυτό.

Εδώ    παρέμειναν    και    ασκήτεψαν    σε    διάφορα    μέρη.

Με   τη    βοήθεια    του    Χριστού    που    την    είχαν   χάρη    στη    μεγάλη   τους  πίστη,    προώδευσαν    πολύ   στην   αρετή   και     αξιώθηκαν   να   κάμνουν   και θαύματα.   Να      θεραπεύουν   δηλαδή     όλων    των   ειδών   τις   αρρώστιες   όχι μονάχα    όσο    καιρό   ήσαν  στην   ζωή,  αλλά    και  ύστερα  από    τον    θάνατό τους.  Ένας    απ’  αυτούς    τους    τριακόσιους   αγωνιστές   του   καλού   και εργάτης    της    αρετής    υπήρξε    και    ο    Άγιος    Αναστάσιος.

Μετά   τον    αποχωρισμό   του    από    τους    άλλους,  ο   μακάριος   αυτός  αθλητής  προχώρησε και πήγε και κατοίκησε κοντά στην Περιστερωνοπηγή    της   Αμμοχώστου,   όπου  γρήγορα   διακρίθηκε   για   την ευσέβεια  και    την   αγιότητά   του.  Κάτω   από   την   ομώνυμη   Εκκλησία   του υπάρχει    και   σήμερα   ένας   υπόγειος   χώρος,   ένα   σπήλαιο, στο   οποίο συνήθως   καταβαίνουν οι  άρρωστοι,  για  να  βρουν    την   θεραπεία    τους.

Στον    χώρο    αυτό    διέμενε  ο    Άγιος.    Υπό  την   γην.    «Εν    ταις   οπαίς    της γης».     Μήπως    την    ευλάβεια    και     την    όλη   αρετή   των   χριστιανών   των χρόνων   αυτών   θα   πρέπει   να   την   αναζητήσουμε και  σε τούτο   τον παράγοντα;    Όσο    καιρό    η    Εκκλησία    διωκόμενη     ζούσε    κάτω    απ’ την    γη, μέσα    στις    τρύπες    και    τις   κατακόμβες,   τα    μέλη   της    είχαν    και    ζήλο     και ευσέβεια    και    βάθος   πνευματικό.

Από    τον    καιρό    που    τις   τρύπες    αντικατέστησαν    οι    περικαλλείς    ναοί     με τις  ανέσεις τους, το πνευματικό  βάθος και  η  αληθινή     θρησκευτικότητα    λιγόστεψαν,  έγιναν   σπάνια    είδη,    εξανεμίσθηκαν.   Άς   μη    φοβίζουν, λοιπόν    τους    χριστιανούς  οι  διωγμοί  και  οι  παρεμβαλλόμενες    από    τους ανθρώπους  του     κόσμου    δυσκολίες  στην  εκτέλεση  των  θρησκευτικών τους    καθηκόντων.

Αντίθετα.  Αυτά  πρέπει  να  τους δυναμώνουν  και  να  τους  ενθουσιάζουν.   Βαθιές   ρίζες   στην    γη    ρίχνουν   μόνο   τα   δέντρα    εκείνα,   που τα κτυπούν δυνατά οι  άνεμοι.    Και    οι    χριστιανοί    που    δοκιμάζονται,    άς  είναι  έτοιμοι  να φωνάξουν μαζί με  τον  πνευματοκίνητο    της    Εκλησίας Πατέρα, τον  Ιωάννη  τον  Χρυσόστομο.  «Πολλά  τα  κύματα    και  χαλεπόν  το    κλυδώνιον   αλλ’   ου     δεδοίκαμεν    μη    καταποντισθώμεν    επί  γαρ   της  πέτρας    εστήκαμεν.   Μαινέσθω    η    θάλασσα,   πέτραν    διαλύσαι    ου δύναται·  εγειρέσθω  τα    κύματα,   του    Ιησού   το   πλοίον    καταποντίσαι    ουκ ισχύει».   Δηλαδή    είναι    πολλά   τα   κύματα    και    τρομερή   η    τρικυμία·   όμως    δεν φοβόμαστε    μήπως     καταποντισθούμε.

Δεν    φοβόμαστε,   γιατί   στεκόμαστε   επάνω   στην    πέτρα.   Άς   μαίνεται   η θάλασσα.   Την    πέτρα   δεν   μπορεί   να    την   διαλύσει.   Άς   σηκώνονται   τα κύματα.

Το   πλοίο    του    Ιησού   δεν   θα    δυνηθούν  ποτέ  να  το   καταποντίσουν.   Τα  λόγια    αυτά    του    μεγάλου     Ιεράρχη    επανέλαβαν  κατά   καιρούς  όλοι    οι  άγιοι  και  συνεπείς  αγωνιστές  της  αρετής.  Με  το    πνεύμα    των    λόγων  αυτών    έζησε    και   ο    Άγιος    Αναστάσιος.

Σ’ ένα   σπήλαιο   είχε   την   κατοικία   του.   Σ’ έναν   χώρο   υγρό,  χωρίς  ήλιο,  χωρίς    φως.  Η    αγία   ψυχή    του    όμως  καθαρμένη    και    φωτεινή   από    τη  σχέση  της  με   τον ήλιο της δικαιοσύνης, τον Χριστό, ανέβαινε   καθημερινά  σε    ύψη    αρετής.   Εδώ   είχε   στημένο   τον   αργαλειό   του    στον   οποίο    ύφαινε σακιά,   για   να    μπορεί   να    ζει  και  να    βοηθά    ακόμη   και    εκείνους    που  ζητούσαν    την   συνδρομή   του.

Το   σπήλαιο   αυτό   μέσα    στο   οποίο    ασκήτεψε   ο    όσιος   διατηρείται    ως σήμερα.    Ο    επισκέπτης    που  εισέρχεται  και    στέκεται    στην    είσοδό    του  προχωρεί    και   καταβαίνει     σ’  αυτό     από    εννιά    σκαλοπάτια.

Το    σπήλαιο    είναι    σκαλισμένο     σ’ ένα    βράχο.   Το   εσωτερικό   του   είναι στενόμακρο  με    στέγη   καμαρωτή  και  στο   μέσο στηρίζεται  σε μία    κολώνα, που    έχει    ύψος    δυο    περίπου    μέτρα.

Η    κολώνα   πάλι   στέκεται    σ’ ένα    κιονόκρανο    Κορινθιακού   ρυθμού.   Στο κιονόκρανο     πατούν    συνήθως   οι    άρρωστοι,    και    αφού   αγκαλιάσουν    την κολώνα, περιστρέφονται γύρω απ’  αυτήν  τρεις φορές, για  να    γιατρευτούν   από    τους   πόνους     και   τις   νευραλγίες   τους.  Στη    νότια  πλευρά    του    σπηλαίου    είναι   μία   μικρή   πεζούλα   και   κάτω    από    αυτήν    ο τάφος   του    αγίου.    Πάνω    στην   πεζούλα   είναι     τοποθετημένη    μία   εικόνα του   και    δίπλα     σ’ αυτή    είναι   μερικά    ξύλινα     εργαλεία,   σακκοράφια   και σαΐτες υφαντικής (μακούτζια), που χρησιμοποιούσε  ο    μακάριος    ασκητής  για    τη    δουλειά    του.    Τα     αντικείμενα    αυτά   πολύ    τα    σέβονται    οι    πιστοί    και σ’ αυτά αποδίδουν θεραπευτικές Ιδιότητες. Οι προσκυνητές που επισκέπτονται   τον   Άγιο,   παίρνουν   με   σεβασμό  όλα  αυτά  τα  εργαλεία  και  τα  τρίβουν  μ’  ευλάβεια  στο    μέρος    του    σώματος     που    πονούν,    και επικαλούνται   τη   βοήθειά    του    για   να    θεραπευτούν  από  τους  πόνους  τους,    τις     «τζεγκιές    τους».

Τα    σύνεργα    αυτά    πολλά    λένε     και     σ’ εμάς.    Δούλευαν    οι   άγιοι   για  να   ζήσουν.    Δούλευαν    διάφορες  εργασίες.  Και  όμως  οι  εργασίες  τους  αυτές  ποτέ  δεν  στάθηκαν  εμπόδιο  στην  εκτέλεση    των     θρησκευτικών  καθηκόντων    και    την    σωτηρία    τους.    Τονίζουμε    ιδιαίτερα    το    σημείο    αυτό, γιατί    πρέπει    να     ομολογήσουμε    πως    το    ζήτημα    τούτο    δημιουργεί   και    στην εποχή    μας    μεγάλη    παρεξήγηση.

Πολλοί    και   πολλές,   για    να   δικαιολογήσουν    την   θρησκευτική   τους αδιαφορία,  προβάλλουν    σαν  αιτία   την   εργασία.     Θέλουμε    και    εμείς, λένε,   να    πάμε   στην    εκκλησία    και    να   εκτελέσουμε    τα    θρησκευτικά    μας καθήκοντα.   Μα    δεν   βρίσκουμε   καιρό.   Μας   τρώνε οι   δουλειές.  Έχουν  δίκαιο;   Όχι!    Καμιά    νόμιμη     εργασία     δεν    μπορεί    να    είναι     εμπόδιο    σε κάποιον    που   θέλει     να    ζει    την     χριστιανική    ζωή.

Την    αλήθεια    αυτή    βεβαιώνει   το    παράδειγμα   των   μυριάδων     εργατών    της αρετής.

Το    διακηρύττει     ακόμη     με    την    ζωή    του     και    ο     Άγιος   μας.

Έζησε μέσα σε μια σπηλιά    εργαζόμενος     σκληρά    και    καλλιεργώντας καθημερινά με προσοχή και  φόβο  Θεού την  ευσέβεια  και  την  χριστιανική   μόρφωση  της  ψυχής  του  ως  τις    τελευταίες     του    στιγμές.

Πριν    κλείσει    τα    μάτια     κοινώνησε    για   τελευταία    φορά   τα   άχραντα  μυστήρια     και    αφού    κάλεσε     κοντά   του    τα    πνευματικά    του     παιδιά     και    συνέστησε  σ’ όλους  να  έχουν  μεταξύ    τους  ομόνοια  και  αγάπη, αφήκε  την    αγία    ψυχή    του    να    φτερουγίσει    ήρεμα     για   τα    αιθέρια    παλάτια τ’ ουρανού.    Έφυγε   ανάλαφρα  17    του    Σεπτέμβρη,    για   να    ξαποστάσει κοντά    σ’   Εκείνον,    που   αγάπησε  με    την    καρδιά    του    από    τα    νεανικά    του χρόνια.

Οι   χριστιανοί  των  γύρω  χωριών  με  βαθιά   συγκίνηση    πληροφορήθηκαν την     κοίμησή    του.   Με    δάκρυα   στα   μάτια  έτρεξαν  κοντά  στο    τίμιο  σκήνωμά  του   για  να  το    προσκυνήσουν    και    να  πάρουν  την    ευλογία  του  και  με  ύμνους εξοδίους το κήδευσαν. Και  ο Κύριος που      υποσχέθηκε, πως    «θα    δοξάζει    πάντα    αυτούς     που    τον    εδόξασαν»,    δοξάζει    και  τιμά    και  σήμερα    την    μνήμη   του   όχι  μόνο  στον  ουρανό,  αλλά  και    εδώ    στην    γη.

Πολλά   και    ποικίλα    θαύματα  γίνονται  κάθε  χρόνο  σε  όσους     μ’ ευλάβεια  και    πίστη    καταφεύγουν    στην    μεσιτεία    του,   που    δίνουν    την    ευκαιρία    στον καθένα  να  υμνήσει  με    ευφρόσυνη    ψυχής    τα    μεγαλεία    του     Θεού     μα  και     να    θαυμάσει    την    αρετή    του    αγίου.

Με    αυτούς    άς    ενωθούμε    και    εμείς.

Άς    ενωθούμε    νοερά   και    με   συντετριμμένη    και    ταπεινωμένη    καρδιά    άς  του    πούμε:            
Πανεύφημε Αναστάσιε, των ασκητών  εγκαλλώπισμα,  Αγγέλων συνόμιλε,   δικαίων    ομόσκηνε     και   οσίων,   πρέσβευε   Χριστώ   τω    Θεώ,   ειρήνην τη    οικουμένῃ   δωρήσασθαι    και    ταις     ψυχαίς    ημών    το    μέγα    έλεος.

Απολυτίκιον.   Ήχος   α’.            
Της ερήμου  πολίτης και εν σώματι άγγελος  και  θαυματουργός  ανεδείχθης, Θεοφόρε πατήρ  ημών  Αναστάσιε.  Νηστεία,  αγρυπνία, προσευχή,    ουράνια   χαρίσματα  λαβών,   θεραπεύεις  τους  νοσούντας,    και  τας    ψυχάς    των    πίστει    προστρεχόντων   σοι.   Δόξα   τω   δεδωκότι   σοι   ισχύν, δόξα   τω   σεστεφανώσαντι,  δόξα  τω  ενεργούντι    δια    σου    πάσιν   ιάματα.

Saint Anastasios the Miracle Worker in Cyprus

Its name holds a special place in the hearts of the Christians of Cyprus.

His many and many miracles are mentioned by all with deep respect.

But little is known about his life, very little, we know. From his brochure we learn that he lived in the Komnenian years in the 12th century.

Also, he was one of the Orthodox Greeks who served as mercenaries in Germany and took part in the second crusade, initiated by the West, to supposedly liberate the Holy Land from the hands of the Muslims.

As the campaign ended, three hundred of them withdrew to the Jordan desert.

Their longing and struggle one: To dedicate themselves to God.

That is why they sought some place away from the noise of the world with the various temptations and traps of Satan, to spend their lives quietly with God-given heart and thought.

But in that place, their desire for the sanctuary met an obstacle inaccessible to the irrational religious fanatics of the Latins, who daily caused many incidents and inconveniences to the orthodox who were there. This constant ordeal and righteous indignation, which flooded their hearts with their brutal and unjustified conduct against Christian brothers, which was manifested in the name of the Teacher of love, forced them to leave. One day they all came together on the beach.

There they found a ship, and boarded it to return home. But a powerful storm, and perhaps a wreck, brought them to the west coast of Cyprus, in the Paphos area.

From there, after being divided into groups, they scattered throughout the island and settled permanently on it.

They stayed here and practiced in various places.

With the help of Christ because of their great faith, they greatly promoted virtue and claimed miracles. That is, to cure all kinds of diseases not only as long as they were in life, but also after their death. One of these three hundred fighters of good and worker of virtue was Saint Anastasios.

After his separation from the others, this blessed athlete went and settled near Peristeronopigi in Famagusta, where he was quickly distinguished for his piety and holiness. Underneath its homonymous Church there is still an underground space, a cave, where the sick usually go down to find their healing.

In this area the saint lived. Under the earth. "Into the earth's abyss." Should we look for the reverence and all the virtues of the Christians of those times in this factor as well? As long as the persecuted Church lived underground in the holes and catacombs, its members had both zeal and piety and spiritual depth.

By the time the holes were replaced by the surrounding temples with their amenities, spiritual depth and true religiousness diminished, they became rare species, disappearing. Let them not fear, therefore, the persecutions and the interference of the people of the world with the difficulties of the Christians in the performance of their religious duties.

On the contrary. They must empower and excite them. Only those trees, which are beaten by the winds, throw deep roots into the earth. And the Christians who are being tested, let them be ready to shout along with the spiritual father of the Church, John Chrysostom. "A lot of the waves and the shaking of the rock but otherwise we were immersed in garrison of stone. I am in the sea, the stone is broken; it is possible for the waves to be lifted up; by Jesus the ship is sinking. That is, the waves and the storm are many; but we are not afraid of sinking.

We are not afraid, because we stand on the stone. Let the sea rage. The stone cannot break it down. Let the waves rise.

Jesus' ship will never be able to sink it. These words of the great Hierarch were repeated by all the saintly and consistent fighters of virtue. In the spirit of these words, Saint Anastasios also lived.

He lived in a cave. In a humid, sunless, lightless place. But his holy soul, purified and illuminated by her relationship with the sun of righteousness, Christ, rose daily to virtue. Here he had his loom resting on sacks so he could live and help even those who sought his help.

This cave in which the saint ascended was preserved to this day. The visitor who enters and stands at his entrance goes up and down it by nine steps.

The cave is carved on a rock. Its interior is narrow with a curved roof and in the middle it is supported by a pillar about two meters high.

The column again stands in a Corinthian style capitals. In the capital, the sick are usually pressed, and after embracing the pillar, they rotate around it three times, to heal their pain and neuralgia. On the south side of the cave is a small terrace and below it the tomb of the saint. On the terrace there is a picture of him and next to him are some wooden tools, sachets, and weaving shutters used by the blessed ascetic for his work. These objects are highly respected by the faithful and they give therapeutic properties. The pilgrims who visit the Saint take all these tools with respect and rub them with devotion on the part of their aching body, and invoke his help to heal their "pains".

These utensils also tell us a lot. The saints worked to live. They worked various jobs. And yet their work has never been an obstacle to the performance of their religious duties and their salvation. We emphasize this point in particular, because we have to admit that this issue also creates a great misunderstanding in our time.

Many, in order to justify their religious indifference, point to work as a cause. We also want to, say, go to church and perform our religious duties. But we have no time. We eat our jobs. Are they right? No! No legal job can be an obstacle to someone who wants to live the Christian life.

This is confirmed by the example of the myriad workers of virtue.

Our Saint still proclaims it with his life.

He lived in a cave working hard and cultivating daily with the care and fear of God the piety and Christian education of his soul until his last moments.

Before closing his eyes, he shared the endless mysteries for the last time, and after summoning his spiritual children and urging them all to have harmony and love among them, he allowed his holy soul to flutter calmly about the eternal palaces of heaven. He left lightly on September 17 to rest near Him, who had been in love with his heart since his youth.

The Christians in the surrounding villages were deeply moved by his knowledge of his sleep. With tears in their eyes they ran close to his honorable stage to worship him and receive his blessing and with hymns they sang it. And the Lord who promised, "He will always glorify those who have glorified him," glorifies and honors his memory today not only in heaven but also here on earth.

Many and varied miracles are performed each year by those who reverently and faithfully resort to his intercession, giving each one the opportunity to sing with magnanimity of soul the magnificence of God and to admire the virtue of the saint.

Let us unite with them too.

Let's unite mentally and with a crushed and humiliated heart let's say:

We celebrated the Resurrection, of the asceticism of the practitioners, of the angels together, of the righteous confessor and of all, he preached Christ, peace be upon us, and in our spiritual great mercy.

Absolutely. Sound a '.

A desert citizen and an angelic body and a miraculous figure, our Theophore Father Anastasius. Fasting, alertness, prayer, celestial gifts of healing, healing of those who are ill, and the souls of those who believe in you. Glory to the devotees, glorify the glorious, Glory to the active in you all.