Ο Όσιος Αυξέντιος ο Μοναχός

Η  εγκράτεια    και    η    ηθική   καθαρότητα,   σύμφωνα  με  την  ομολογία  και  της  ίδιας  της  επιστήμης,  είναι  δυο  από   τους   πολύτιμους παράγοντες   πάνω   στους   οποίους   στηρίζεται    η   σωματική   υγεία   και   η   μακροβιότητα   του   ανθρώπου.

Είναι  πια     διαπιστωμένο    και   αποδεκτό   απ’ όλους,     ότι   κανένα    πράγμα  δεν    καταστρέφει     τόσο    την   υγεία    και   δεν   σακατεύει   τον   άνθρωπο   σε   τέτοιο βαθμό,     όσο    οι    καταχρήσεις     και    οι    ηθικές    παρεκτροπές.

Αυτές   είναι   που   κλονίζουν   πρόωρα    τον   άνθρωπο   και   τον   κάνουν   να φαίνεται γερασμένος,  και απ’  αυτήν    ακόμη    τη    νεανική    του    ηλικία.

Αντίθετα    εκείνοι   που   κάνουν    βίωμά    τους   από   νωρίς   τα λόγια  του Πνεύματος   του    Θεού  «υμείς    εστε    ναός    Θεού    ζώντος»,   και    ζουν   μία  ζωή    συγκρατημένη    και    σέβονται   το  σώμά  τους,  γιατί  το    θεωρούν  έμψυχο    ναό   του   Θεού,  αυτοί  μπορούν  να    χαίρονται    την    υγεία   τους  και    να     δουλεύουν   ευτυχισμένοι      σ’  ολόκληρη    την   ζωή    τους.

Την   αλήθεια  αυτή    βεβαιώνουν   οι   μυριάδες   των   ασκητών    αγίων,  που έζησαν με εγκράτεια, αλλά και θολερότητα μέχρι  τα  βαθιά τους  γηρατειά.

Ένας     απ’ αυτούς    τους   ξεχωριστούς    και    γνωστούς    στην   Κύπρο   μας  αγίους,    είναι    και    ο    ιερός    Αυξέντιος.

Είναι    ένας    από    τους    τριακόσιους   Αλαμανούς,   όπως     λέγονται,    αγίους, που    ήρθαν   στο    νησί  της   Κύπρου   τον   12   αιώνα   μ.Χ.   και    ήταν   μάλιστα    και ο  αρχηγός  τους. Ο   μακάριος  αυτός  Όσιος  υπήρξε μία  μορφή     εξαιρετική  και  ασκητική.  Μια προσωπικότητα  ιερή  και  φωτεινή.    Ένα   παράδειγμα φλογερής  αγάπης    και   αφοσίωσης    στον   Χριστό.    Από    παιδί    γνώρισε    τη  στρατιωτική   τέχνη,   μα    και   την   δόξα    και   τα   κέρδη   της   παλικαριάς.   Η καρδιά   του   όμως   δεν παρασύρθηκε. Δεν   ξεγελάστηκε   από   τα   εφήμερα αγαθά.    Δεν   νικήθηκε. Διψούσε  κάτι  ανώτερο,  υψηλότερο,  αγιότερο.    Και σαν   τέτοιο   δεν   έβρισκε   άλλο     από    την    αφιέρωσή    του    στον    Χριστό.

Εκείνο  τον    καιρό     η       Ευρώπη    συγκλονιζόταν    από    ένα   κήρυγμα:    Οι  Άγιοι   Τόποι,    οι   τόποι   που   γεννήθηκε,   μεγάλωσε,    περπάτησε   και    δίδαξε    ο Σωτήρας  των    ανθρώπων,  όπως  και  οι   τόποι  που  θαυματούργησε,  αλλά    και   συλλήφθηκε    κι    υβρίστηκε   και   σταυρώθηκε   και   πέθανε   και τάφηκε,    βρισκόντουσαν   κάτω    από    την    μωαμεθανική    εξουσία.  Και   οι   κατακτητές, βάρβαροι και σκληροί, υπέβαλλαν σε μύριους εξευτελισμούς    όλους    εκείνους   που    αποτολμούσαν    να   πάνε   μέχρι   την    Αγία Γη,   για    να   επισκεφθούν   και   να    προσκυνήσουν   τὰ   ιερά   προσκυνήματα.    Οι  Άγιοι  Τόποι    πρέπει    να    ελευθερωθούν.    Όσοι    νοιώθουν  την    καρδιά    τους  να    πυρώνεται   από   την    αγάπη    του     Χριστού,  άς  έλθουν  να    ενωθούν μαζί    μας    για    τον    ιερό   τούτο   πόλεμο.   Τον   πόλεμο   που   αποβλέπει    στην  απελευθέρωση    των    Αγίων   Τόπων.   Χιλιάδες   πολεμιστές   πίστεψαν   στο προσκλητήριο   σάλπισμα    και   ενώθηκαν   σε   μία    μεγάλη   στρατιά,   τη   Β’ Σταυροφορία.    Ανάμεσα    σε    αυτούς   τους     φλογερούς    οραματιστές   που κατατάχτηκαν  και  σχημάτισαν  την    ιερή   στρατιά  ήταν  και  τριακόσιοι  Έλληνες,  που     εργάζονταν    στην    Γερμανία.  Με    αρχηγό    τον    πιστό    και  θαρραλέο  Αυξέντιο  σμίχτηκαν  και  αυτοί   για  την μεγάλη    προσπάθεια.  Δυστυχώς  η  στρατιά  αυτή,  όπως  ξέρουμε,  απέτυχε    στον    σκοπό    της.  Τα    διάφορα τάγματα διαλύθηκαν και  διασκορπίστηκαν.  Ο ιερός  Αυξέντιος  στην  περίπτωση  αυτή    κάλεσε  τα    παλικάρια    του    κι    αφού τους   μίλησε  με  παλμό  για    την    αγάπη    του    Χριστού    και    τη   θυσία   του  για    τους   ανθρώπους,    τους   υπέδειξε,   άν   ήθελαν   να   μη   γυρίσουν   πίσω, άλλα   να   τραβήξουν  προς   τα   μέρη   του    Ιορδάνη,    για    να   ζήσουν   μία   ζωή  ασκητική,    μια   ζωή    ολοκληρωτικής    αφιέρωσης    στον    Θεό.

Η  πρόταση    έγινε    ενθουσιαστικά     δεκτή.   Και    την    ίδια    στιγμή    όλοι    τους έσπευσαν  να  την κάμουν  έργο.  Αφού  πήγαν  όλοι  μαζί  και προσκύνησαν   στην    Ιερουσαλήμ,   ύστερα   γύρισαν  στην   έρημό  του  Ιορδάνη  με   σκοπό,  να αφιερωθούν    στον    Θεό    και   να   ζήσουν    εκεί   την  μοναχική    και    ασκητική    ζωή.   Η    νηστεία,  η  αγρυπνία,  η  προσευχή,    η   μελέτη  των  Γραφών,  η    ευποιία    κι    η   έμπρακτη   αγάπη    προς    εκείνους, που   είχαν   ανάγκη   της   βοήθειάς τους,  ήταν η    καθημερινή  τους    φροντίδα.  Το  περιβάλλον  όμως  του  Ιορδάνη    δεν    τους    βοηθούσε   για   την   ζωή   που   διάλεξαν   να   ζήσουν.   Γι’ αυτό   μια   μέρα   κατέβηκαν    στην    παραλία   με  τον    σκοπό    να    φύγουν   από   τον   τόπο  εκείνο.    Εδώ    βρήκαν   ένα   καράβι, μπήκαν   μέσα,   κι   ήρθαν   στην   Κύπρο   μας, που    ήταν   τότε    ονομαστή   για    τη θεοσέβειά    της.   Το     πλοίο   σταμάτησε   στην    Πάφο.    Μια    παράδοση,   λέει, πως τσακίστηκε πάνω στους βράχους εξ αιτίας μιας    δυνατής    τρικυμίας.  Οι  επιβάτες  όμως  δεν  έπαθαν  τίποτε  και  βγήκαν    όλοι    στην   στεριά. Απ’   εδώ   σκορπίστηκαν   σε   διάφορα  μέρη  κι  έζησαν  ο    καθένας   τους    τη  μακαρία    ζωή    με    το    δικό   του   τρόπο.

Ο   Αυξέντιος,   αφού    περιήλθε   το   νησί, κατέληξε σε μία σπηλιά  στην  περιοχή της Καρπασίας μεταξύ  των  χωριών  Κώμης  Κεπήρ  και  Επτακώμης.

Η  ζωή του υπήρξε μία ζωή θερμής αγάπης  και  στ’ αλήθεια  ολοκληρωτικής προσφοράς  στον  Χριστό.  Κάθε  ημέρα  ύστερα  από  θερμή    και    άγρυπνη    προσευχή    που   κρατούσε   ώρα   πολλή, άρχιζε   να   διαβάζει   ή   και    να   αποστηθίζει   τα    λόγια   του   Θεού.   Για   να   επιτύχει    στην προσπάθειά    του    αυτή   αγωνιζόταν  να  κρατάει   στο  νου    του    την   κάθε περικοπή  χωρίς  βία,  αλλά  με υπομονή και πραότητα και ταπεινοφροσύνη.    Τα    λόγια  του  Κυρίου  «μάθετε   απ’ εμού, ότι  πράος   ειμί και   ταπεινός   τη   καρδία»  (Ματθ. ια’ 29)  αντηχούσαν κάθε  στιγμή  στ’ αυτιά    του.

Για    ν’ αποφεύγει   τους   πονηρούς   και  ακάθαρτους   λογισμούς, που  ο Σατανάς  του  έριχνε  στην σκέψη,  για να  του    λερώνει    την   καθαρότητα  της καρδιάς,  ο  ουρανοπολίτης  αθλητής  με  φόβο    Θεού  στοχαζόταν πάντα     την   μέλλουσα   κρίση.   «Πρόσεχε»,   έλεγε   ο   ίδιος  στον    εαυτό    του,  «έπεχε,    σεαυτώ,   Αυξέντιε.   Ενθυμού   το  Δικαστήριο.   Ενθυμού   τις δοκιμασίες   της   αιώνιας    τιμωρίας».    Με   τα    συνθήματα   αυτά   και   με παρόμοιες    ευλαβείς    σκέψεις    κρατούσε    την   καρδιά    του    άγρυπνη    και  προσεχτική    από    την   επίθεση  των   λῃστών,  που    λέγονται   πονηροί  διαλογισμοί.  Όταν  η  αγάπη  του    θεού    τον   απάλλασσε  από   τα «πεπυρωμένα   βέλη   του   πονηρού»,   τότε   η   προσευχή    του   Οσίου    γινόταν    και πιο  θερμή.   «Κύριε»,   έλεγε   τότε   με   πόνο   ψυχής    ο   ασκητής,   «γενηθήτω   η  καρδία  μου  άμωμος  εν  τοις   δικαιώμασί   σου, όπως     άν    μη    αισχυνθώ» (ψαλμ. ριη’   80).   Δηλαδή,    Κύριε,  είθε  η    καρδιά    μου  με  τον    φωτισμό    και  την  ενίσχυσή  σου  να    γίνει  άμεμπτη  στην  προσπάθειά  μου  να κρατήσω τα δικαιώματά σου. Να γίνει άμεμπτη   για   να   μη   ντροπιαστώ μπροστά  στους  ανθρώπους    και    μπροστά    στο   φοβερό    σου    κριτήριο    σαν  ένας ένοχος  άνθρωπος  και  παραβάτης.  «Ελθέτω σαν  μοι    οι    οικτιρμοί  σου,  και    ζήσομαι,    ότι    ο    νόμος  σου    μελέτη    μου    εστίν»   (Ψαλμ. ριη’    77).  Άς   έλθουν  σε μένα  οι    οικτιρμοί    σου,    Κύριε,    για  να  μου   δώσουν   ζωή,   γιατί  και    μέσα  στις   θλίψεις    μου    δεν   σε λησμόνησα.   Ο    νόμος    σου    αποτελεί  για    μένα    τη    διαρκή    σκέψη     και   απασχόληση    του    μυαλού    μου.

Πολλές  φορές  ο  πονηρός δημιουργούσε τέτοια  ταραχή     στο    ασκητήριο  του    Οσίου    και   τέτοιο    θόρυβο  που  νόμιζε    κανείς   πως    γινόταν    σεισμός. Σεισμός   που   απειλούσε   να   καταρρίψει   και   να   ισοπεδώσει    τα    πάντα.  Και  τις    στιγμές    αυτές  ο  Άγιος  ειρηνικός  κι  ατάραχος  έψαλλε    δυνατά    και  μελωδικά  τον   ψαλμό  της  βαθιάς  εμπιστοσύνης  και  πίστεως  στον    Θεό. «Ο  Θεός  ημών καταφυγή  και  δύναμις,  βοηθός  εν  θλίψεσι  ταις  ευρούσαις  ημάς  σφόδρα,  δια τούτο  ου  φοβηθησόμεθα  εν τω  ταράσσεσθαι  την  γη  και     μετατίθεσθαι    όρη   εν    καρδίαις   θαλασσών» (ψαλμ. με’   2 – 3).   Δηλαδή  ο  Θεός  είναι  η    καταφυγή   και    η    δύναμή   μας  είναι  ο   παντοδύναμος    βοηθός    μας    στις    θλίψεις    που   μας   βρήκαν.   Για τούτο   τον   λόγο    ότιδήποτε   και   άν    συμβεί,    και   άν   ακόμη    συμβούν   οι ανατροπές   και   οι  καταστροφές που θα γίνουν στη συντέλεια του     κόσμου, εμείς    δεν   θα    φοβηθούμε.  Δεν  θα    φοβηθούμε    έστω    και    άν   η    γη    θα  σείεται     συθέμελα   κι    άν    τα   βουνά   θα    κόβονται    απ’ τη   ρίζα   τους    και    θα  πέφτουν   μέσα    στην    θάλασσα.

Ο  Όσιος  υπέμεινε  και    άλλους    πολλούς    και    σκληρούς   πειρασμούς.    Με  την   προσευχή   όμως,   την   αυστηρή   νηστεία    και  την   εγκράτειά   του,   τους αποδίωκε   και   έβγαινε   νικητής   και   θριαμβευτής,   ζωντανό   δοχείο   του Παναγίου   Πνεύματος.   Τούτο    μαρτυράνε   τα   πάμπολλα   θαύματα, που έκανε όσο ζούσε. Τούτο  βεβαιώνουνε  ακόμη  και  τα θαύματα που γίνονται   με    την   χάρη   του    ύστερα  από  τον  θάνατό   του.    Ένα     απ’ αυτά    τα  Θαύματα    είναι     και    τούτο:

Εκεί    στη   σπηλιά    όπου    έζησε    χρόνια   ο    Άγιος,   αναπαύτηκε    κιόλας.   Οι χριστιανοί των  γύρω  χωριών  με    σεβασμό    και    ευλάβεια    μαζεύτηκαν  τότε   για    να   κηδέψουν    το    άγιο    σκήνωμά   του   και    να   πάρουν  με  τον τελευταίο ασπασμό την ευλογία του. Με συντριβή     καρδιάς   ενταφίασαν    το  σώμα  στην γη, ενώ  η  ηρωική  ψυχή του πέταξε  ολόλευκη   στον   ουρανό, για   να  χαρεί  και να  ζήσει  εκεί  την  ασφαλή  κι  άμεμπτη  ζωή  των  νικητών    της   πίστεώς    μας.

Ύστερα  από  καιρό    οι   κάτοικοι   των   δυο   χωρίων   βρήκαν  στη  σπηλιά  το  άγιο  λείψανό  του.  Δεν  δυσκολεύτηκαν  να το  αναγνωρίσουν.  Η    ευωδία  και  το μύρο που  ξέχυνε  ήταν  χαρακτηριστική.  Ο πόθος    των    κατοίκων  των    δυο   χωριών   να    μεταφέρουν  τον   θησαυρό    που    βρήκαν   στο   χωριό τους    για    να    τον   έχουν    πάντα    κοντά    τους,  σκόνταψε  στο    που    να   τον μεταφέρουν. Και  τα  δυο χωριά  τον  απαιτούσαν. Κανένας  δεν  υποχωρούσε   για   το  άλλο.  Η  χαρά  που   γέμισε  τις  καρδιές  με  την  εύρεση   του    λειψάνου,   χάθηκε   για    μία    στιγμή    και   τη   θέση   της   πήρε   μία ζωηρή   συζήτηση, που  απειλούσε να εξελιχθεί    σε   επικίνδυνη    φιλονικία. Την   στιγμή   εκείνη   μια   πρόταση  που  ρίχτηκε από κάποιο  έδωκε τη    διέξοδο  και   τη    λύση    στο    πρόβλημα    που     δημιουργήθηκε:

- Να   δώσουμε  ένα    βόδι    το    ένα   χωριό    και    ένα    βόδι    το    άλλο.    Να    τα  ζέψουμε    σ’ ένα    αμάξι,    στο   οποίο   να   βάλουμε το  άγιο   λείψανο    κι   όπου σταματήσουν τα βόδια, εκεί  να  κτίσουμε  ένα  ναό  και  να  το  αποθέσουμε,  είπε   η    φωνή.

Αυτό  και    έγινε.    Τα   βόδια    έσυραν   το   αμάξι    και   σταμάτησαν  στην  Κώμη    Κεπήρ.  Εκεί   εναποτέθηκε  το   άγιο   λείψανο    και   βρίσκεται    μέχρι σήμερα,   για   να   θυμίζει    σ' όλους   τη   δύναμη   της   εγκράτειας   και  της    ηθικής καθαρότητας,   την    ανυπέρβλητη    δύναμη    της    αρετής.

Την   εγκράτεια   και   την    ηθική    καθαρότητα,   την    αρετή   με  μία λέξη καλείται   να   κάμει   βίωμα   και   σκοπό   της   ζωής   του    και   ο   σύγχρονος άνθρωπος.   Το     απαιτεί   η   έξοδός   μας   από   τη    συμφορά   και   τον   όλεθρο   στον οποίο   μας    έχουν   ρίξει    οι    καταχρήσεις    και   οι   ηθικές  παρεκτροπές  του  καιρού  μας.  Το    ζητά    η   ειρηνική    ζωή   που    νοσταλγούμε   όλοι   μας.   Το θέλει   αυτό  τούτο  το    συμφέρον   μας.   Γιατί    όπως   πολύ   σοφά   τονίζει    ο μεγάλος   της    ερήμου    ασκητής,    ο    Άγιος    Αντώνιος  και    το    μαρτυρεί    και  ο  Άγιός  μας   με    το    παράδειγμά   του,  «ο    μεν   πλούτος  και    συλάται    και υπό  των   δυνατωτέρων  αρπάζεται,  η  δε    αρετή    της   ψυχής,   μόνη   εστι κτήσις ασφαλής και ασύλητος και μετά θάνατον σῴζουσα τους  κεκτημένους    αυτήν».

Αλήθεια!   Μόνη    αυτή   και    υψώνει    και   σῴζει.

Απολυτίκιον.   Ήχος   γ’.            
Χαίρει έχουσα η Καρπασέων Κώμη λάρνακα των σων λειψάνων, παναοίδιμε    πάτερ   Αυξέντιε.  Ως  γαρ   ποτέ    πολεμίους   κατήσχυνας,   και  των   δαιμόνων  το  θράσος  ενίκησας  και  κατηύφρανας  ημάς  τους   πιστώς  σοι    κράζοντας,    ικέτευε,    δωρήσασθαι    ημίν    το   μέγα   έλεος.

Saint Auxentius the Monk

Moderation and moral purity, according to science and science itself, are two of the valuable factors on which human health and longevity are based.

It is now recognized and accepted by all, that no thing destroys health and degrades man to such an extent as abuses and morals.

They are the ones who shake a person prematurely and make him look old, and from that age onward.

On the contrary, those who are experiencing early the words of the Spirit of God "we are a living temple of God", and live a life of restraint and respect for their body, because they consider it a living temple of God, they can enjoy their health and work happily throughout their lives.

This truth is confirmed by the myriad of saintly ascetics, who lived with moderation, as well as blurred to their old age.

One of these distinguished and well-known saints in Cyprus is the saint Auxentius.

He is one of the three hundred Alamans, so-called saints, who came to the island of Cyprus in the 12th century AD. and even their leader. This blessed Saint was an extraordinary and ascetic form. A personality holy and luminous. An example of fiery love and devotion to Christ. From a child he learned martial arts, but also the glory and earnings of the young man. However, his heart did not drift away. He was not fooled by ephemeral goods. He was not defeated. He was thirsting for something higher, higher, more sacred. And as such he found none other than his dedication to Christ.

At that time Europe was overwhelmed by a sermon: The Holy Places, the places where he was born, grew up, walked and taught the Savior of men, as well as the places he worshiped, but he was also arrested and humiliated and crucified and died and buried, found from the power of Methamethane. And the conquerors, barbarous and cruel, subjected all those who dared to go to the Holy Land to visit and worship the sacred pilgrims. The Holy Land must be liberated. Those who feel their heart be set on fire by the love of Christ, let them join us for this holy war. The war to liberate the Holy Land. Thousands of warriors believed in the invitation card and joined a large army, the Second Crusade. Among these fiery visionaries who were classified and formed the holy army were three hundred Greeks, working in Germany. Under the leadership of the faithful and courageous Auxentius, they too were merged for the great effort. Unfortunately, this army, as we know, has failed in its purpose. The various battalions were dissolved and dispersed. The holy Auxentius in this case summoned his young men, and after speaking with a pulse of Christ's love and his sacrifice for men, he instructed them, if they wished not to go back, but to draw to the Jordan, live an ascetic life, a life of total dedication to God.

The proposal was enthusiastically accepted. And at the same time, they all rushed to do the work. After they all went together and worshiped in Jerusalem, they returned to the Jordan desert in order to dedicate themselves to God and live a solitary and ascetic life there. Fasting, vigilance, prayer, the study of the Scriptures, euphoria and practical love for those in need of their help were their daily care. But Jordan's environment did not help them with the life they chose to live. So one day they went down to the beach in order to leave that place. Here they found a boat, came in, and came to our Cyprus, which was then renowned for its worship. The ship stopped at Paphos. One tradition, he says, was that he crouched on the rocks because of a loud thud. The passengers, however, lost nothing and all landed on board. From here they were scattered in various places and each lived their own blissful life in their own way.

After crossing the island, Auxentius ended up in a cave in the Karpathian region between the villages of Komi Kepir and Eptakomi.

His life was a life of warm love and a truly total offering to Christ. Every day after a long and arousing prayer that lasted a long time, he began to read or even absorb the words of God. To succeed in this endeavor he struggled to keep in mind every cut without violence, but with patience and meekness and humility. The Lord's words, "Learn from me, that I am humble and lowly in heart" (Matt. 29) echoed every moment in his ears.

To avoid the evil and filthy calculations that Satan threw at him in order to defile the purity of his heart, the skyscraper athlete fearing God always contemplated the coming judgment. "Be careful," he said to himself, "be sure, Auschwitz. Remember the Court. Remember the trials of eternal punishment. " With these slogans and similar devious thoughts he kept his heart alert and cautious of attacking the lists, called sly meditations. When the love of the god freed him from the "crooked arrows of the wicked one", Hosei's prayer became even warmer. "Lord," the ascetic said then in pain, "let my heart be blameless in your right, as if I did not feel it" (Psalm 80). That is, Lord, let my heart, with your enlightenment and your support, become unmoved in my endeavor to uphold your rights. To be shameful not to be ashamed in front of people and in front of your terrible criterion as a guilty person and offender. "I am as your sorrows, and I am afraid that your law is my study" (Psalm 77). Let your mercies come to me, Lord, to give me life, for in my affliction I have not forgotten you. Your law is for me the constant thought and employment of my mind.

Many times the wicked one created such a disturbance in Osios' arena and such noise that one thought it was an earthquake. An earthquake that threatened to overthrow and level everything. And in these moments, the holy, peaceful and troubled man sang loudly and melodically the psalm of deep trust and faith in God. "Our God of refuge and strength, a helper in affliction, is gracious to us, so that we fear the trembling of the earth and move mountains into the heart of the seas" (Psalm 2: 3). That is, God is our refuge, and our strength is our all-powerful helper in the afflictions they found. That is why, no matter what happens, and if the upheavals and catastrophes that happen to the world will ever happen, we will not be scared. We will not be scared even if the earth shakes and the mountains are cut off from their roots and fall into the sea.

Hosios endured many more and more severe temptations. However, with his prayer, his fast and his fast, he was thrown out and made a victorious and triumphant, living vessel of the Holy Spirit. This is testament to the many miracles he did while he lived. This is even confirmed by the miracles done by his grace after his death. One of these Wonders is this:

There, in the cave where the Saint lived for years, he rested. The Christians of the surrounding villages, with respect and reverence, then gathered to guard his holy scene and receive his blessing with the last embrace. With a crushing heart, the body was buried in the earth, while its heroic soul was thrown all over the sky to enjoy and live there the safe and secure life of the winners of our faith.

After a while the inhabitants of the two villages found the sacred relic in the cave. They did not find it difficult to recognize. The fragrance and the scent that was spilled were typical. The desire of the inhabitants of the two villages to carry the treasure they found in their village so that they could always be with him, stumbled upon where to carry it. Both villages required him. No one retreated for the other. The joy that filled the hearts with finding the relic was lost for a moment and took its place in a lively discussion that threatened to evolve into a dangerous quarrel. At that moment a suggestion thrown by somebody gave the solution and solution to the problem that arose:

- Give one ox to one village and one ox to the other. Bring them to a car, where we put the sacred relic and where the oxen stop, build a temple there and drop it, the voice said.

That's what happened. The oxen pulled the car and stopped at Comey Cape. There the sacred relic was deposited and is still present, to remind everyone of the power of temperance and moral purity, the inimitable power of virtue.

Moderation and moral purity, virtue in a word are called the experience and purpose of his life and the modern man. It requires us to come out of the calamity and devastation that has beenfall us from the abuses and morals of our time. The peaceful life that we all long for requires this. This is what is in our best interest. For as the great ascetic of the desert ascetic, Saint Anthony, testifies and our saint testifies by his example, "the rich are captured and captured, and by the strongest they are robbed, and the virtue of the soul, the only safe and secure home and then I would die of those acquisitions. "

Truth! That alone raises and shakes.

Absolutely. Sound c.

It is a pleasure to have the Carpasseans Comi shrine of your relics, like Father Auxedius. As a warrior of war, and of the demons, our boldness and mischief are faithfully held in us, begging, and I am graciously granted.