Ο Άγιος Μάμας

Στη  Βασιλεία του Χριστού κάθε ηλικία έχει να επιδείξει τους αντιπροσώπους    της.

Γιατί   κάθε  ηλικία  έχει προσφέρει  σ’ Αυτόν  ότι    διαλεχτό    και    υπέροχο έχει  να  παρουσιάσει. Κι  η  εφηβική  ηλικία, που    είναι    η    πιο    δύσκολη στην     ζωή    του    ανθρώπου,   έχει    να    προβάλει    τους   δικούς    της.

Ο  Άγιος   Μάμας    είναι   ένας    απ’ αυτούς.   Διαλεχτός   στους   διαλεχτούς   και ωραίος   στους   ωραίους  αποτελεί  μία από  τις πιο  αγαπητές    και    ηρωικές μορφές    της    Εκκλησίας   μας    των    τριών   πρώτων    αιώνων.

Οι  γονείς του  Θεόδοτος και Ρουφίνα ζούσαν στη Γάγγρα της Παφλαγονίας   και    ήσαν    χριστιανοί    με    μεγάλη    κοινωνική    θέση.

Την    εποχή    αυτή   ο   αυτοκράτορας   Αυρηλιανός    κίνησε   σκληρό    διωγμό ενάντια    στους    χριστιανούς   (270 – 275   μ.Χ.).

Μεταξύ  των  πρώτων   συνελήφθη    ο   Θεόδοτος  και    αφού    ανακρίθηκε   και ομολόγησε   τον   Χριστό,   ρίχτηκε    στις    φυλακές ΄  της    Καισαρείας.

Η    σύζυγός   του,   η   ενάρετη   Ρουφίνα,    σαν   έμαθε   την  φυλάκιση   του συντρόφου της,  άν  και  ήταν  ετοιμόγεννη,  έτρεξε   να    τον   συναντήσει. Εκεί   με    παρρησία     ομολόγησε   και    αυτή    την    πίστη   του    Χριστού,   που φλόγιζε  την   καρδιά της,   με    αποτέλεσμα    να    κλεισθεί    στη    φυλακή.

Δυο  αδελφές  ψυχές,  ευγενικές  και    αγαπημένες,   ενωμένες   στην   χαρά  και    στον   πόνο.   Μια   νύχτα  η  Ρουφίνα εκεί στη σκοτεινή και  υγρή    φυλακή,  έφερε   στον    κόσμο  το   παιδάκι   της.  Η    καρδιά  της  σκίρτησε  από    χαρά.  Αλλά    μόνο   για  μία  στιγμή.    Όταν  πήρε   το   παιδάκι   της   να   το   δείξει    στον  σύζυγό    της,    τον   καλό    Θεόδοτο,    τον    βρήκε   νεκρό.   Τα   μαρτύρια   τα   πολλά που     δοκίμασε   για    την   πίστη   και   την   αγάπη   του   Χριστού,   τον   οδήγησαν  πρόωρα  στον  θάνατο.   Η   πονεμένη   μάνα   με   συντριβή    ψυχής   έβαλε   το   παιδί   στην   αγκαλιά   του,  γονάτισε    δίπλα   του    και    έκαμε   με   δάκρυα   την προσευχή    της.    Ύστερα    έγειρε  δίπλα   του    για    να    μη    σηκωθεί   ποτές.   Την  ίδια   νύχτα  παρέδωσε   και   αυτή    το  πνεύμα.   Η   ψυχή   της   πέταξε   κοντά στον  Χριστό, που αγάπησε με την καρδιά της. Τα βάσανα και  οι ταλαιπωρίες   της   φυλακής   την    οδήγησαν   τόσο   γρήγορα   στον    ουρανό, κοντά    στον   μάρτυρα   σύζυγό   της.

Και   το    παιδί   της;    Ορφανό,   πεντάρφανο   μένει   τώρα!  Τι    άραγε    θα    γίνει;  Την   απάντηση   δίνει   το  πνεύμα  του  Θεού!  «Ορφανόν  και   χήραν  αναλήψεται».   Το  ορφανό  και  την χήρα  τα παίρνει    υπό   την   προστασία  του   ο    Θεός.    Και    να!

Μια   ευσεβής   γυναίκα, η    Αμμία Ματρώνα  οδηγημένη  από    έναν    Άγγελο πηγαίνει  στην    φυλακή.   Παίρνει    τα    λείψανα   των   μαρτύρων   γονιών    και τα   ενταφιάζει   με   σεβασμό.   Ύστερα    παίρνει   στο   σπίτι    και    το    παιδί    και αναλαμβάνει  με   προθυμία    και    στοργή    την  ανατροφή   του.  Από  τα πρώτα    ψελλίσματά   του  «μαμά – μαμά»    του    έδωκε   το   όνομα    Μάμας. Κοντά   στην    καινούργια    μανούλα του  το  παιδί  μεγάλωσε  με  της  πίστης   το    άγιο    «και    άφθαρτο   μάννα».  Και  το  τίμησε.  Όχι   μόνο   ο    ίδιος  από παιδί  αγωνιζόταν  να  ζει  τη  χριστιανική  ζωή,  αλλά    και    φρόντιζε  τα   όσα   μάνθανε,  να  τα  διδάσκει  και  στα  παιδιά  της  ηλικίας   του.  Υπεράξιο   παιδί  αξίων  γονιών,  μα   και    υπέροχης    θετής   μητέρας   του.

Η  διαγωγή  αυτή  και  ο  ζήλος  του  μικρού  ιεραποστόλου    δεν   άργησαν να  γίνουν γνωστά. Κάποια μέρα  μερικοί  εχθροί  της πίστεως  τον  έπιασαν και  τον  οδήγησαν  μπροστά  στον  σκληρό  ηγεμόνα    Δημόκριτο.  Εκείνος,   σαν   είδε   το   παιδί,   προσπάθησε   με   κολακείες   στην αρχή   και  απειλές   αργότερα   να   τον   μεταπείσει   από    τις    αρχές   και    την   πίστη    του. Μα  δεν μπόρεσε. Όλες του οι προσπάθειες πήγαν  χαμένες. Τότε   άρχισαν τα βασανιστήρια. Το  ξύλο, το  πλήγωμα του  κορμιού  με σιδερένια    νύχια, το   κάψιμο   των    πληγών  με  αναμμένες   λαμπάδες  και  τέλος  το  ρίξιμο  στη θάλασσα    με    μία   σιδερένια   σφαίρα   δεμένη    στον  λαιμό.

Το   αποτέλεσμα;

Μηδέν!

Οι   βάρβαρες   πράξεις   του   χριστομάχου   πήγαν   άδικα.    Η     σφαίρα   κόπηκε  και   το   παιδί  με την  βοήθεια  ενός  Αγγέλου  βγήκε  στη   στεριά  και  ανέβηκε  σε  ένα βουνό της Καισαρείας. «Άλλαι   μεν   βουλαί    ανθρώπων, άλλα   δε   Θεός    κελεύει».   Στο   μέρος   αυτό   ο   πιστός   και   ηρωικός   Μάμας    έζησε μέχρι   τα    δεκαπέντε   του   χρόνια   με   συντροφιά   τα   λιοντάρια  και    τα   άλλα  άγρια    ζώα.  Τα    ξημέρωσε  και  τα  βοσκούσε    και    τα    άρμεγε    για    να   τρέφεται,  μα  και  να φιλοξενεί  και  εκείνους  που  τον    επισκέπτονταν,  για     ν’  ακούσουν    τα    λόγια   του  και  να   διδαχθοὐν.

Δεν πέρασε όμως πολύς καιρός και η παρουσία  του  φλογερού   και  αληθινά   πιστού   εφήβου   έγινε    και   πάλι   γνωστή.   Για   δεύτερη   φορά  οι εχθροί    του   Χριστού   πήγαν   και   τον   έπιασαν.   Για   άλλη   μια   φορά    τα μαρτύρια   επαναλήφθηκαν   σκληρότερα    κι    αγριότερα.   Μα   και   αυτή   την φορά   τίποτα   δεν   έκαμαν.   Ο   μάρτυρας   έμεινε και   τώρα    άκαμπτος.   Καμιά  δύναμη   δεν   στάθηκε   ικανή   να   τον   λυγίσει   και   να   τον   αλλάξει.   Ούτε   οι  δελεαστικές υποσχέσεις, ούτε και οι απειλές,   μα   ούτε   και   το   ξέσχισμα    του  κορμιού,    ούτε  και   το  αναμμένο  καμίνι.  Ο   νεαρός   μάρτυρας  με το  χαμόγελο    στα    χείλη    τα   αντιμετώπισε    όλα    ψάλλοντας   μαζί  με   τον  Απόστολο  Παύλο  τα  λόγια    της   παρρησίας  και  της    βαθιάς   πίστεως:  «Τις  ημάς χωρίσει  από της  αγάπης  του     Χριστού;  Θλίψις  ή   στενοχώρια    ή  διωγμός  ή  λιμός  ή  γυμνότης  ή   κίνδυνος  ή μάχαιρα;». Και  την απάντηση  την  έδινε  πάλιν    ο    ίδιος    επαναλαμβάνοντας   με    απόλυτη πεποίθηση   του   Αποστόλου   τα   λόγια:    «Πέπεισμαι   ότι   ούτε   θάνατος    ούτε ζωή  ούτε  άγγελοι  ούτε  αρχαί  ούτε  δυνάμεις  ούτε  ενεστώτα   ούτε μέλλοντα  ούτε  ύψωμα  ούτε   βάθος    ούτε   τις   κτίσις    ετέρα    δυνήσεται ημάς   χωρίσαι   από   της   αγάπης   του   Θεού    της   εν   Χριστώ   Ιησού   τω    Κυρίω ημών"   (Ρωμ. η’ 35 – 39).   Καμιά   δύναμη  ούτε  και  ο    θάνατος    δεν    μπορεί  να   με   αποσπάσει    από    σένα,   Χριστέ   μου.   Ναι!     Ούτε   και   ο   θάνατος.   Και    το απέδειξε.

Τα   βασανιστήρια   συνεχίστηκαν. Μα   ο    δεκαπεντάχρονος   έφηβος   έμεινε αλύγιστος.   Ταπεινωμένος   και  ντροπιασμένος  ο  ασεβής    ηγεμόνας    από  το θάρρος  και την  αντοχή  του,  έδωσε    διαταγή    να    τον    θανατώσουν. Και    ο    δήμιος   με   μία    σιδερένια    τρίαινα   (τρικάνι)   τον   κτύπησε   στην    κοιλιά.  Ο    γενναίος     αθλητής   έπεσε    κάτω   κι   άφηκε   την   αγνή   ψυχή   του    να   πετάξει κοντά    σ’   Εκείνον,   που   αγάπησε   και   πόθησε   και    λάτρεψε,   μα    και    κοντά στους    μάρτυρες   γονείς.   Σύντομη   υπήρξε   η   ζωή   του. Σύντομη   αλλά μεγαλειώδης  και  παραδειγματική.  Νέος  ήταν  και    αυτός.    Ναι!    Νέος, στην άνοιξη  της  ζωής, με δυσκολίες    και   προβλήματα  και    πειρασμούς.  Όμως  δεν παρασύρθηκε. Δεν    πλανήθηκε.  Δεν    λύγισε.   Έμεινε    πιστός  και    ακλόνητος   στις    αρχές   του,   μέχρι  θανάτου.  Για  να    διδάσκει.    Και    να  δείχνει    τον   δρόμο    σε   όσους    νοσταλγούν   και   ποθούν    και    θέλουν   να ζήσουν    μία   ζωή   ανώτερη.    Μια   αληθινή    ζωή.

Στην   Κύπρο ο  Άγιος   Μάμας είναι   ένας   πολύ   σεβαστός   και   δημοφιλής  άγιος.   Πολλοί    ναοί   και   παρεκκλήσια,   μα    και    χωριά    φέρουν  το   όνομά του  (σ’ όλη   την    Κύπρο     66    ναοὶ    περίπου   είναι    αφιερωμένοι   στον    Άγιο  Μάμα).  Αλλά    και   πολλές   κυπριακές   παραδόσεις    κυκλοφορούν   μεταξύ του   λαού   γύρω    από   την   αγία   μορφή  του.    Μια  τέτοια   παράδοση  που δημιουργήθηκε, όπως φαίνεται,   κατά   την   περίοδο  της   Τουρκοκρατίας, δίνει   μία   πολύ   όμορφη   ερμηνεία της  εικονογράφησης  του  αγίου, καβάλα  σε   ένα   λιοντάρι και  με ένα  αρνί   στα     χέρια.   Σύμφωνα   με   την σχετική   παράδοση   ο   Άγιος   Μάμας   ήταν  ένας φτωχός ερημίτης, που   ζούσε σε μία σπηλιά κοντά στην κωμόπολη Μόρφου. Μια   χρονιά   οι   φοροθέτες τον έβαλαν να πληρώσει βαρύ κεφαλικό φόρο.  Επειδή ο Άγιος    αρνιόταν,  κλήθηκε  από    τον   διοικητή   σε   απολογία.   Στον   δρόμο    που   ερχόταν   μαζί    με τη  συνοδεία των  στρατιωτών που  τον   βρήκαν    και   τον  ακολουθούσαν, ένα  λιοντάρι  πετάχτηκε μπροστά   τους και  άρπαξε  ένα αρνί, που  κυνηγούσε.   Ο   Άγιος   έκαμε    νόημα    στο    θηρίο   να   σταματήσει,   και   να αφήσει   το   θύμά   του.   Το   λιοντάρι  υπάκουσε.  Σταμάτησε  με  μιας,   και  άρχισε  να    κουνάει   την    ουρά   του,  για    να   δείξει   την  υποταγή   του.   Ο αθλητής,   κουρασμένος   όπως   ήταν   από   την   οδοιπορία,  πήρε  το   αρνί   στα χέρια   και   αφού   καβαλίκεψε   το   θηρίο    συνέχισε   τον   δρόμο   του   προς   το Διοικητήριο.  Όταν   ο   Διοικητής  αντίκρυσε  το  απίθανο  αυτό  θέαμα, έδωκε   διαταγή  να  αφήσουν ελεύθερο  τον  αθλητή  και  να  τον  απαλλάξουν   από    τη    φορολογία   για   όλη   του   την    ζωή.    Ο    Άγιος   άφηκε  το   αρνί    σαν    δώρο    στον    Διοικητή    κι    έφυγε.

Μια   άλλη παράδοση αναφέρει, πως το άγιο λείψανο του μάρτυρα μεταφέρθηκε   στην   Κύπρο  από  τη  Μ.  Ασία    και    τάφηκε   στη    Μόρφου. Ένας μεγαλοπρεπής  ναός  κτίστηκε  δίπλα στὴ  λάρνακα  που   φιλοξένησε  το  άγιο   λείψανό  του  και πολλά  θαύματα γίνονται κάθε  φορά   σε    όσους  με   πίστη    καταφεύγουν    στην    χάρη    του.        
Η   φήμη   του   Αγίου   ως   θαυματουργού  είναι  πολύ  πλατιά   διαδεδομένη   στο   νησί    της  Κύπρου.   Ο   Λεόντιος  Μαχαιράς (Κύπριος χρονογράφος του  ΙΕ’ αιώνος). στο χρονικό του λέει γι’ αυτόν χαρακτηριστικά:   «Άν    ήτουν   να   γράψω   ταις   γιάσεις   του   ως   του   να   ζουν   δεν έφταναν».  Κάθε   χρόνο   στις   2  του  Σεπτέμβρη   πλήθη   χριστιανών   τρέχουν να   τιμήσουν τον   μάρτυρα   με   πανηγυρικές   λειτουργίες    κι    αγρυπνίες.    Η μεγαλύτερη  όμως    τιμή,    που    μπορούμε    όλοι    να   του   προσφέρουμε   είναι να   μιμηθούμε   το  παράδειγμά   του. Μας   φαίνεται   δύσκολο;  Ναι!   Μπορεί   να είναι.   Εδώ   όμως    βρίσκεται   το   αληθινό   μεγαλείο.

Απολυτίκιο  Ήχος    γ’. Θείας   πίστεως.       
Θείον  βλάστημα,    Μαρτύρων    πέλων,  ηκολούθησας,  ασχέτω    πόθω,    τοις ενθέοις  αληθώς  τούτων  ίχνεσι·  και    του    Σωτήρος   κηρύξας   το  όνομα, εθαυμαστώθης  σοφέ  δι’   αθλήσεως.  Μάμα  ένδοξε,    Χριστόν    τον   Θεόν ικέτευε,    δωρήσασθαι    ημίν    το    μέγα    έλεος.

Κοντάκιον.   Ήχος    γ’.   Η    Παρθένος   σήμερον.
Εν  τη  ράβδω  Άγιε, τη  εκ  Θεού  σοι δοθείση,   τον    λαόν    σου   ποίμανον,  επί νομάς  ζωηφόρους,  θήρας  δε,  τους  αοράτους  και  ανημέρους,  σύντριψον, υπό  τους  πόδας  των  σε  υμνούντων·  ότι  πάντες  οι  εν κινδύνοις,   προστάτην   Μάμα,   θερμόν  σε   κέκτηνται.

Μεγαλυνάριον.
Τέθηλας  εκ   ρίζης    θεοφιλούς,    και   της   αληθείας,    εγεώργησας    τους  καρπούς·   συ    δια   πυρός   γαρ,   και    ύδατος    διήλθες,   εκλάμπων    εν    τοις  άθλοις,   Μάμα   τοις   θαύμασι.

Saint Mamas

In the Kingdom of Christ, every age has its representatives.

Because every age has offered Him something to choose from and wonderful to present. And the teenage age, which is the most difficult in human life, has to project its own.

Saint Mamas is one of them. Dialectic to Dialectic and handsome to Dialogue is one of the most beloved and heroic forms of our Church of the first three centuries.

Theodotus and Roufina's parents lived in Gagra, Paphlagonia, and were Christians of great social standing.

At this time the Emperor Aurelianus inflicted severe persecution on the Christians (270 - 275 AD).

Theodosius was among the first arrested and after being interrogated and confessed to Christ, he was thrown into the prisons ΄ of Caesarea.

His wife, the virtuous Rufina, as she learned of her partner's imprisonment, though she was ready, ran to meet him. There she boldly confessed to this faith of Christ, which burned her heart, and closed her in prison.

Two sisters souls, kind and loving, united in joy and pain. One night Rufina was there in the dark, wet prison, bringing her little kid to the world. Her heart burst with joy. But only for a moment. When she took her little child to show it to her husband, the good Theodotus, she found him dead. The many testimonies he experienced of Christ's faith and love led him to death prematurely. The hurt mother with a crushing soul put the child in his arms, knelt next to him and wept with her prayer. Then he leaned next to him to avoid getting drinks. That same night she gave up that spirit. Her soul threw her close to Christ, who she loved with her heart. The prison's suffering and suffering led her to heaven so quickly, near the witness's husband.

And her child? Orphaned, fivefold left now! What will happen? The answer is given by God's spirit! "Orphan and widow is taken over". The orphan and the widow take them under the protection of God. And yes!

A pious woman, Ammonia Matrona led by an angel goes to prison. He takes the relics of the martyred parents and buries them with respect. He then takes the child home and takes care of his child willingly and lovingly. From his first "mama - mama" tricks he was given the name Mama. Near his new loft the child grew in faith the holy "and indestructible manna". And he paid tribute. Not only did he struggle to live the Christian life as a child, but he also took care of what he learned, teaching it to children of his own age. Great parent worthy child, but also a wonderful step-mother.

This doctrine and the zeal of the little missionary did not take long to be known. One day some enemies of the faith seized him and led him in front of the cruel ruler Democritus. He, as he saw the child, tried with flatteries in the beginning and later threatened to dissuade him from his principles and faith. But he couldn't. All of his efforts went to waste. Then the torture began. The wood, the blasting of the body with iron nails, the burning of the wounds with lit candles and finally throwing into the sea with an iron ball tied at the neck.

The result;

Zero!

The barbarian acts of the christian warrior went unjustly. The bullet was cut, and the child, with the help of an angel, landed on a mountain of Caesarea. "But some people, but God does not move." In this part the faithful and heroic Mamas lived up to his fifteen years with the lions and other wild animals. It dawned and shepherded them and fed them to feed, but also to host those who visited him, to hear his words and to teach.

Not long after, however, the presence of the fiery and truly faithful teenager became known again. For a second time the enemies of Christ went and seized him. Once again the witnesses were repeated harder and fiercer. But this time they did nothing. The witness remained firm now. No force was able to bend him and change him. Neither the tempting promises, nor the threats, nor the shredding of the body, nor the burning stove. The young witness, with a smile on his lips, confronted them all, chanting with the Apostle Paul the words of boldness and deep faith: "Do we part with Christ's love? Grief or distress or persecution or starvation or nakedness or danger or a knife? ' And the answer was again given by himself, repeating with the utmost conviction of the Apostle: "I am convinced that neither death nor life nor angels neither at first nor in power nor in the future nor in the height nor in the depth nor in the depths of the earth of Jesus Christ our Lord "(Rom. 35-39). No power can even take me away from death, my Christ. Yes! Neither does death. And he has proved it.

Torture continued. But the 15-year-old teenager was uneasy. Humiliated and embarrassed by his rude and courageous ruler, he was ordered to be executed. And the executioner beat him in the belly with an iron trident. The brave athlete fell down and let his pure soul fly near Him, who loved and craved and worshiped, but also near the witness parents. His life was short. Short but grand and exemplary. He was young too. Yes! Young, in the spring of life, with difficulties and problems and temptations. But he didn't get carried away. He was not mistaken. It didn't bend. He remained faithful and steadfast until his death. To teach. And to show the way to those who are nostalgic and craving and want to live a higher life. A real life.

In Cyprus, Saint Mamas is a very respected and popular saint. Many churches and chapels, but also villages, are named after him (around Cyprus 66 churches are dedicated to Saint Mamas). But also many Cypriot traditions circulate among the people around its holy form. Such a tradition, which seems to have been created during the Turkish occupation, gives a very beautiful interpretation of the depiction of the saint, riding a lion with a lamb in his hands. According to tradition, Saint Mamas was a poor hermit who lived in a cave near the town of Morphou. One year the taxpayers put him on a heavy head tax. Because the saint refused, he was called by the commander in apology. On the way, accompanied by the soldiers who found and followed him, a lion jumped in front of them and grabbed a lamb, chasing it. The Saint made sense to the beast to stop, and to leave his victim. The lion obeyed. He stopped at once, and began to swing his tail to show his submission. The athlete, tired as he was of the trek, took the lamb in his hands and, after riding the beast, continued on his way to the Governor's Office. When the Commander saw this unlikely spectacle, he was ordered to release the athlete and free him from taxation for his entire life. The Saint left the lamb as a gift to the Commander and left.

Another tradition states that the saint's relic was transported to Cyprus from Asia Minor and buried in Morphou. A magnificent temple was built next to a shrine that housed its sacred relic, and many miracles are performed at all times by those who have faith in his grace.

Saint's reputation as a miracle worker is widespread on the island of Cyprus. Leontios Machairas (Cypriot chronographer of the 11th century). in his chronicle he says of him characteristically: "If I were to write about his life as if they were living, they would not have arrived." Every year on September 2, crowds of Christians come to honor the martyr with solemn functions and watchfulness. But the greatest honor we can all offer him is to imitate his example. Do we find it difficult? Yes! May be. But here is the true greatness.

Absolute Sound c '. Divine faith.

Divine Branch, Witnesses of pellets, I followed, I crave, these inward traces; and of the Savior I preached the name, I became wise in sport. Mama glorified, Christ begged God, I was graciously granted.

It's close. Sound c. Virgo today.

In the rod of God, your God-given people, your shepherds, law-abiding, hunting, the invisible and the ignorant, crushing, under the feet of the praising;

Magnificent.

Thoughts of radical theophiles, and of the truth, I have borne fruit; by fire, and by water, in the labors of the labors, Mamma the Wonder.