Η Υπαπαντή του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού

Το  γεγονός  της  Υπαπαντής,  που  εξιστορεί  ο  Ευαγγελιστής  Λουκάς  στο   β’   κεφάλαιο   του   Ευαγγελίου   του,   συνέβη   σαράντα    ημέρες  μετά  την  γέννηση  του   Ιησού.   Σύμφωνα   με   τον   Μωσαϊκό   Νόμο, αν   το   πρώτο   παιδί   της   οικογένειας   ήταν   αγόρι,   αφιερωνόταν    στον Θεό   και   συγχρόνως   προσφερόταν   για   θυσία   ένας   αμνός   ή   ένα  ζευγάρι  τρυγόνια  ή  δυο  μικρά περιστέρια.  Το  γράμμα  των  εντολών  αυτών  πληρούντες  ο  Ιωσήφ  και  η Παρθένος Μαρία, ανήλθαν την τεσσαρακοστή   ημέρα    από   της   γεννήσεως   του    Χριστού   στο    ναό των   Ιεροσολύμων,  για   να   προσφέρουν   τον    Ιησού   στον   Θεό   και  να   δώσουν   την   θυσία   περί   καθαρισμού.   Το   ζευγάρι   υποδέχθηκε στο   ναό   ο    υπερήλικας  Προφήτης   Συμεών,  ο    οποίος    δέχθηκε   τον  Ιησού    στην    αγκαλιά    του    φωτισμένος    από   το    Άγιο   Πνεύμα, έχοντας   λάβει   αποκάλυψη   από   Αυτό    ότι   δεν    θα    απέθνησκε  πρωτού   δει    Εκείνον,  τον   οποίο   ο   Κύριος   και    Θεός    έχρισε Βασιλέα    και   Σωτήρα   του   κόσμου.                   
Η   εορτή   εισήχθηκε πρώτα στην Δύση   προς  κατάργηση  των  τελουμένων   ειδωλολατρικών   εορτών,  κατά τις  αρχές του  Φεβρουαρίου,  προς   τιμήν  του   Πανός,   ως   καθαρώς   θεομητορική εορτή.   Αργότερα   καθιερώθηκε   και   στην   Ανατολή.   Κατά   μεν   τον Γεώργιο   Κεδρηνό   η   εορτή    εισήχθηκε επί   του   αυτοκράτορα Ιουστινιανού   του   Α’   (518 – 527 μ.Χ.),   κατά   δε   το   Νικηφόρο Κάλλιστο   ο   μέγας   Ιουστινιανός   (525 – 565 μ.Χ.)   διέταξε    το   542   μ.Χ.     να  εορτάζεται   η   Υπαπαντή    του   Σωτήρος    σε   όλη   τη   γη.   Επειδή όμως   διασώζονται   σήμερα   λόγοι – ομιλίες   στην  εορτή  της Υπαπαντής  που χρονολογούνται πολύ πριν από  τον   6^ο  αιώνα  μ.Χ., εικάζεται   ότι   ο   αυτοκράτορας   Ιουστίνος   εισήγαγε    την    εορτή    στην  Κωνσταντινούπολη.  Η εορτή  της  Υπαπαντής,  στην Κωνσταντινούπολη,  ετελείτο  στο  ναό  των Βλαχερνών,  όπου  παρευρίσκονταν    και    οι    βασιλείς.

Απολυτίκιον.   Ήχος   α’.
Χαίρε   Κεχαριτωμένη   Θεοτόκε   Παρθένε·  εκ  σου  γαρ  ανέτειλεν   ο  Ήλιος  της  δικαιοσύνης,  Χριστός   ο   Θεός   ημών,   φωτίζων   τους   εν σκότει.   Ευφραίνου   και   συ   Πρεσβύτα   δίκαιε,   δεξάμενος  εν   αγκάλαις   τον   ελευθερωτήν   των   ψυχών    ημών,   χαριζόμενον    ημίν  και    την    Ανάστασιν.

Κοντάκιον. Ήχος   α’.      
Ο  μήτραν  παρθενικήν   αγιάσας τω  τόκω   σου,   και  χείρας   του   Συμεών   ευλογήσας  ως   έπρεπε,  προφθάσας   και   νυν    έσωσας    ημάς,  Χριστέ  ο  Θεός. Αλλ’ ειρήνευσον εν πολέμοις το πολίτευμα, και  κραταίωσον   βασιλείς   ούς   ηγάπησας,    ο  μόνος   φιλάνθρωπος.

Μεγαλυνάριον.
Σήμερον   η   Πάναγνος   Μαριάμ,   τω   Ναώ   προσάγει,   ώσπερ   βρέφος τον  Ποιητήν,   όν   εν   ταις   αγκάλαις,   ο  Πρέσβυς  δεδεγμένος,   Θεόν αυτόν   κηρύττει,    κάν     σάρκα   είληφε.

The Subject of the Lord and God and our Savior Jesus Christ

The event of the Annunciation, narrated by Luke the Evangelist in the second chapter of his Gospel, occurred forty days after Jesus was born. According to the Mosaic Law, if the first child of the family was a boy, he would devote himself to God and at the same time sacrifice an lamb or a pair of turtles or two small pigeons. The letter of these commandments fulfilled by Joseph and the Virgin Mary, on the fortieth day after the birth of Christ in the temple of Jerusalem, to offer Jesus to God and to offer the sacrifice of purification. The couple welcomed into the temple the elder Prophet Symeon, who received Jesus in his embrace illuminated by the Holy Spirit, having received a revelation from Him that He would not be ashamed of seeing Him first, whom the Lord and God rejected as King and Savior of the world.

The feast was first introduced in the West to abolish the pagan feasts in early February in honor of Pan, as a purely theological feast. Later it was also established in the East. According to George Kedrinos the feast was instituted on Emperor Justinian I (518 - 527 AD), while under Victory Callistus the great Justinian (525 - 565 AD) ordered in 542 AD. to celebrate the Resurrection of the Savior all over the earth. However, because speeches are still preserved on the day of the Annunciation, dating back to the 6th century AD, it is speculated that Emperor Justin introduced the feast in Constantinople. The Feast of the Annunciation, in Constantinople, was held at the Church of Blacherns, where kings also attended.

Absolutely. Sound a '.

Rejoice, Beautiful Theotokos Virgo; the Sun of righteousness, Christ our God, illuminates you in darkness. Euphrates and Elder Righteous, holding in our arms the liberator of our souls, giving half and the resurrection.

It's close. Sound a '.

The womb of your virgin saint, and by the hand of Symeon I have blessed you as you have come and now saved us, Christ God. But peace the war, and keep kings I loved, the only philanthropist.

Magnificent.

Today the Virgin Mary, of the Church, is calling, the infant, the poet, while in his arms, the ambassador accepted, God preaches to him, flesh it out.