ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

Λουκ.   ιε’   11-32

Εἶπε  δέ·   ἄνθρωπός  τις   εἶχε δύο  υἱούς. Καὶ   εἶπεν   ὁ   νεώτερος  αὐτῶν  τῷ   πατρί· πάτερ, δός μοι τὸ   ἐπιβάλλον   μέρος   τῆς   οὐσίας. καὶ   διεῖλεν   αὐτοῖς  τὸν   βίον.         Καὶ   μετ᾿ οὐ   πολλὰς   ἡμέρας   συναγαγὼν   ἅπαντα   ο νεώτερος   υἱὸς   ἀπεδήμησεν  εἰς  χώραν  μακράν, καὶ   ἐκεῖ   διεσκόρπισε  τὴν  οὐσίαν  αὐτοῦ   ζῶν   ἀσώτως.           Δαπανήσαντος   δὲ   αὐτοῦ   πάντα  ἐγένετο  λιμὸς   ἰσχυρὸς  κατὰ   τὴν  χώραν   ἐκείνην, καὶ   αὐτὸς   ἤρξατο  ὑστερεῖσθαι.            

Καὶ   πορευθεὶς  ἐκολλήθη  ἑνὶ  τῶν  πολιτῶν  τῆς  χώρας   ἐκείνης, καὶ   ἔπεμψεν  αὐτὸν  εἰς  τοὺς   ἀγροὺς  αὐτοῦ   βόσκειν  χοίρους. Καὶ   ἐπεθύμει  γεμίσαι  τὴν κοιλίαν  αὐτοῦ  ἀπὸ   τῶν κερατίων   ὧν   ἤσθιον  οἱ   χοῖροι, καὶ  οὐδεὶς   ἐδίδου  αὐτῷ.  Εἰς   ἑαυτὸν δὲ  ἐλθὼν  εἶπε·  πόσοι  μίσθιοι τοῦ  πατρός μου περισσεύουσιν   ἄρτων,  ἐγὼ   δὲ   λιμῷ  ἀπόλλυμαι!   ἀναστὰς  πορεύσομαι  πρὸς  τὸν  πατέρα μου καὶ  ἐρῶ   αὐτῷ· πάτερ,  ἥμαρτον  εἰς  τὸν  οὐρανὸν  καὶ  ἐνώπιόν  σου.   Οὐκέτι  εἰμὶ  ἄξιος   κληθῆναι   υἱός   σου· ποίησόν με  ὡς   ἕνα  τῶν  μισθίων σου. Καὶ   ἀναστὰς ἦλθε  πρὸς  τὸν  πατέρα  αὐτοῦ.  ἔτι  δὲ   αὐτοῦ   μακρὰν   ἀπέχοντος  εἶδεν  αὐτὸν   ὁ   πατὴρ  αὐτοῦ  καὶ   ἐσπλαγχνίσθη, καὶ   δραμὼν  ἐπέπεσεν  ἐπὶ   τὸν  τράχηλον  αὐτοῦ   καὶ   κατεφίλησεν   αὐτόν.           
Εἶπε δὲ   αὐτῷ   ὁ   υἱός·  πάτερ,  ἥμαρτον  εἰς  τὸν  οὐρανὸν  καὶ   ἐνώπιόν σου, καὶ   οὐκέτι  εἰμὶ   ἄξιος  κληθῆναι  υἱός σου.
Εἶπε  δὲ   ὁ   πατὴρ  πρὸς  τοὺς  δούλους  αὐτοῦ·   ἐξενέγκατε   τὴν   στολὴν  τὴν  πρώτην  καὶ   ἐνδύσατε  αὐτόν, καὶ  δότε  δακτύλιον  εἰς  τὴν  χεῖρα  αὐτοῦ  καὶ   ὑποδήματα  εἰς  τοὺς  πόδας, καὶ  ἐνέγκαντες τὸν  μόσχον τὸν   σιτευτὸν  θύσατε, καὶ  φαγόντες εὐφρανθῶμεν,   ὅτι  οὗτος  ὁ   υἱός   μου νεκρὸς  ἦν  καὶ   ἀνέζησε, καὶ  ἀπολωλὼς  ἦν   καὶ  εὑρέθη. καὶ   ἤρξαντο  εὐφραίνεσθαι.  ῏Ην δὲ  ὁ   υἱὸς  αὐτοῦ   ὁ   πρεσβύτερος  ἐν   ἀγρῷ· καὶ   ὡς  ἐρχόμενος   ἤγγισε  τῇ   οἰκίᾳ   ἤκουσε  συμφωνίας  καὶ   χορῶν,  καὶ  προσκαλεσάμενος   ἕνα  τῶν  παίδων   ἐπυνθάνετο  τί   εἴη  ταῦτα.  ὁ   δὲ  εἶπεν  αὐτῷ  ὅτι  ὁ   ἀδελφός σου  ἥκει καὶ  ἔθυσεν  ὁ   πατήρ  σου τὸν   μόσχον  τὸν σιτευτόν,   ὅτι   ὑγιαίνοντα  αὐτὸν   ἀπέλαβεν.  ὠργίσθη   δὲ   καὶ   οὐκ   ἤθελεν  εἰσελθεῖν.   ὁ    οὖν  πατὴρ  αὐτοῦ   ἐξελθὼν  παρεκάλει  αὐτόν.  ὁ   δὲ   ἀποκριθεὶς   εἶπε   τῷ   πατρί·   ἰδοὺ   τοσαῦτα  ἔτη   δουλεύω σοι καὶ   οὐδέποτε  ἐντολήν σου παρῆλθον, καὶ  ἐμοὶ  οὐδέποτε  ἔδωκας   ἔριφον   ἵνα  μετὰ  τῶν  φίλων μου εὐφρανθῶ·   ὅτε  δὲ   ὁ  υἱός  σου οὗτος,  ὁ  καταφαγών σου τὸν  βίον  μετὰ   πορνῶν,   ἦλθεν,  ἔθυσας  αὐτῷ  τὸν μόσχον   τὸν  σιτευτόν.  ὁ   δὲ   εἶπεν   αὐτῷ· τέκνον,  σὺ  πάντοτε μετ᾿ ἐμοῦ  εἶ, καὶ   πάντα  τὰ   ἐμὰ   σά ἐστιν·  εὐφρανθῆναι  δὲ  καὶ   χαρῆναι  ἔδει,  ὅτι   ὁ   ἀδελφός   σου   οὗτος   νεκρὸς   ἦν  καὶ    ἀνέζησε, καὶ   ἀπολωλὼς   ἦν   καὶ   εὑρέθη.

Διαβάζουμε  από   το   Ευαγγέλιο  την   παραβολή   του   Ασώτου  Υιού (Λουκ.15, 11-32).  Η   παραβολή   αυτή  μαζί   με   τους   ύμνους  της  ημέρας, μας  παρουσιάζουν  τη  μετάνοια σαν  επιστροφή  του  ανθρώπου  από  την    εξορία.   Ο   άσωτος  γιος  πήγε  σε  μια   μακρινή  χώρα   και   εκεί   σπατάλησε   ό,τι   είχε  και   δεν  είχε.   Μια    μακρινή  χώρα.  Είναι   ο   μοναδικός  ορισμός   της    ανθρώπινης   κατάστασης  που   θα    έπρεπε   να   αποδεχτούμε   καθώς    αρχίζουμε   την προσέγγισή  μας    στο    Θεό.  Ένας   άνθρωπος   που   ποτέ    δεν   είχε  αυτή   την   εμπειρία,   έστω    και    για λίγο, που  ποτέ  δεν αισθάνθηκε   ότι   είναι    εξόριστος  από  το  Θεό  και  από την  αληθινή    ζωή,   αυτός ποτέ  δεν θα καταλάβει τι   ακριβώς   είναι    ο   Χριστιανισμός.   Αυτό    το  αίσθημα  της   αποξένωσης   από    το    Θεό,    από   την   μακαριότητα  της    κοινωνίας   μαζί   Του,   από  την   αληθινή  ζωή όπως  τη  δημιούργησε  και  μας την  έδωσε  Εκείνος. Να  παραδεχθώ   ότι    έχω  αμαυρώσει   και   έχω   χάσει  την πνευματική  μου  ομορφιά,   ότι   είμαι  πολύ   μακριά   από    το   πραγματικό   μου   σπίτι,   την   αληθινή   ζωή.

Έλαβα   από   το   Θεό   θαυμαστά   πλούτη:  πρώτα   απ' όλη  τη   ζωή   και  τη  δυνατότητα  να  τη  χαίρομαι, να  την  ομορφαίνω  με  νόημα,  αγάπη και  γνώση.  Ύστερα – με  το  Βάπτισμα – έλαβα  τη   νέα  ζωή  από   τον  ίδιο  το  Χριστό,   τα   δώρα  του  Αγίου Πνεύματος, την ειρήνη  και  τη  χαρά  της ουράνιας  Βασιλείας. Και  όλα  αυτά  τα έχασα, τα χάνω  καθημερινά, όχι μόνο  με  τις  αμαρτίες, τις παραβάσεις, αλλά  με  την αμαρτία   όλων  των   αμαρτιών:  την   απομάκρυνση  της    αγάπης μου   από    το    Θεό,  προτιμώντας   την    μακρινή    χώρα  από    το    όμορφο σπίτι   του   Πατέρα.   
Η  Εκκλησία  όμως είναι  εδώ παρούσα  για  να μου   θυμίζει τι  έχω εγκαταλείψει,  τι   έχω    χάσει.

Και, καθώς  αναλογίζομαι, βρίσκω μέσα μου  την  επιθυμία της επιστροφής  και   τη   δύναμη  να   τη   πραγματοποιήσω.   Αυτό   και    μόνο  αυτό,  είναι   μετάνοια,   να   αποκτήσω  ξανά   το  χαμένο σπίτι.   «Θα  σηκωθώ  και  θα  πάω  στον   πατέρα   μου   και   θα   του   πω.   Πατέρα,  αμάρτησα   στον   ουρανό   και    σε   σένα, και  δεν είμαι πλέον  άξιος   να   ονομασθώ   γιος  σου».

Κοντάκιον. Ήχος  γ’. Η   Παρθένος   σήμερον.       
Της   πατρώας   δόξης    σου,  αποσκιρτήσας αφρόνως, εν κακοίς  εσκόρπισα,  όν  μοι  παρέδωκας   πλούτον· όθεν  σοι,  την  του  Ασώτου φωνήν  κραυγάζω· Ήμαρτον, ενώπιόν σου Πάτερ  οικτίρμον·  δέξαι  με μετανοούντα,    και   ποιήσόν    με   ως   ένα  των  μισθίων   σου.

Sunday of Asos

Luke 11-32

So man had two sons. And next to my father, father, look at the essential part of the essence. and they wanted the life. After many days, the youngest ever realized that he had traversed a distant country, and that he had scattered the essence of that life altogether. Having spent it, it was always a very strong lake in that country, and it was becoming very stable.

On the other hand, the people of that country adhered to the pigs and grazed them there. And I want you to fill that belly with the cherries as the dances, and so on. So here's how many my father's overpaid wages, I'm going to lose a lot! I am going to my father and to him, father, to heaven and to your soul. Everything is worthy of your son; poison me with your wages. And the priest came to his father. That it was far from over, that his father had become angry, and that it had fallen on his neck and that he had been profaned.

So, my son, father, sin your heaven and your ancestor, and my son is worthy of your son.

He said the father to his servants; exenegkate his garments the first and clothing him, and donors ring in his hand and shoes on the feet, and enegkantes the Moscow mast thysate and fagontes effranthomen, that he my son dead not and she fell down, and much was found. and you express yourself. If he or she was a senior or senior, he or she would touch the door and listen to the agreement, and invited the children to do so. It does not mean that your brother is calling your father the calf of the beast, that they are doing so. She acted as if they wanted to. The father of that exhorted him.  calf of the believer. She doesn't have a child, she's always with me, always with me;

We read from the Gospel the parable of the Heavenly Son (Luke 15: 11-32). This parable, along with the hymns of the day, present us with repentance as a return of man from exile. The prodigal son went to a distant land and wasted what he had and didn't have. A distant country. It is the only definition of the human condition that we should accept as we begin our approach to God. A man who has never had this experience, even for a moment, who never felt he was banished from God and from real life, will never understand exactly what Christianity is. This feeling of alienation from God, from the bliss of communion with Him, from the real life as He created it, and He gave it to us. To admit that I have been tarnished and lost my spiritual beauty, that I am far from my real home, real life.

I have received miraculous wealth from God: first of all my life and the ability to enjoy it, to embellish it with meaning, love, and knowledge. Then - with Baptism - I received the new life from Christ Himself, the gifts of the Holy Spirit, the peace and joy of the heavenly Kingdom. And all that I have lost, I lose every day, not only with the sins, transgressions, but with the sin of all sins: the removal of my love from God, preferring the far country to the beautiful home of the Father.

But the Church is here to remind me of what I have abandoned, what I have lost.

And, as I reflect, I find within me the desire to return and the power to make it. That is all, and it is a pity to get the lost home again. "I will get up and go to my father and tell him. Father, I have sinned in heaven and in you, and I am no longer worthy to be called your son. "

It's close. Sound c. Virgo today.

Thy blessed Father, Thou hast given away, in evil scorpion, I have delivered wealth; all of you, I cry out for the voice of Heaven;