Ο Όσιος Άνθιμος από την Χίο

Ο   Όσιος   Άνθιμος,   κατά   κόσμο   Αργύριος   Κ.   Βαγιάνος,   γεννήθηκε την   1^η  Ιουλίου  1869  στην   περιοχή   του   Αγίου   Λουκά    Λιβαδίων.    Οι ευσεβείς   και   ενάρετοι γονείς του, Κωνσταντίνος  και  Αργυρώ, φρόντισαν  να  δώσουν  Χριστιανική   αγωγή  στο   τέκνο   τους.   Και   ο  νεαρός  Αργύριος  δωρεοδέκτης  του  Αγίου   Πνεύματος,  με πνεύμα  σοφίας,  ήταν  προορισμένος  από  τον  Θεό   να   αναδειχθεί   σκεύος  εκλογής   και    να   γίνει   μέγας  παιδαγωγός  εις  Χριστόν.  Η   όλη παιδιόθεν  ανάπτυξη  και   ανατροφή   του   τελούσε   προφανώς   υπό   την   ισχυρή   και   βαθιά  επίδραση    του   χριστιανικού   οικογενειακού του   περιβάλλοντος.

Γράμματα   δεν   έμαθε  πολλά.   Περιορίσθηκε   στις   απλές   γνώσεις   του  δημοτικού  σχολείου. Έτσι χωρίς τις θεωρητικές γνώσεις της εγκοσμίου   καταξιώσεως,  αλλά  με  ευφυΐα  και   διεισδυτικότητα πνεύματος   και   με   ιδιαιτέρως    έντονη  την   επιθυμία   για   βίο πνευματικό,   προχωρά   αταλάντευτος  στην  ενάρετη  ζωή  με  την  πολύτιμη    δωρεά   της   ακλόνητης   πίστεως.

Ο    θείος    έρως    τον    οδηγεί    στην    απάρνηση    του    κόσμου    και  της  βοής  του  και στη  μοναχική  πολιτεία,  από   όπου    εξέλαμψαν    οι  αρετές  του.  Αφορμή   για   να   ακολουθήσει    την    μοναχική  οδό υπήρξε  η   επίσκεψή   του   στη   Σκήτη   των     Αγίων     Πατέρων   της Χίου   για   την   επισκευή    ιδιόκτητης   εικόνας   της   Παναγίας.   Με  αυτή  την  εικόνα  έκτοτε   συνέδεσε  άρρηκτα  ολόκληρη   την   ζωή    του. Η   Παναγία   έγινε  για   εκείνον   πηγή   ανεξάντλητης    δυνάμεως  στους   μετέπειτα   σκληρούς   αγώνες   του,   αλλά   και   πηγή   δροσιάς και  ανακουφίσεως.   Οδηγός   του   στον   ασκητικό   βίο   υπήρξε   ο σεβάσμιος  Γέροντας της Σκήτης Παχώμιος, από τον οποίο  εκάρη μικρόσχημος   μοναχός   και  μετονομάσθηκε   Άνθιμος.

Υποτάσσεται  στον    Γέροντα   Παχώμιο και με τις αδιάλειπτες  προσευχές  και νηστείες και με  τους  σκληρούς   αγώνες  του  αναδεικνύεται,  με  την    ευδοκία   του    Θεού,   μεγάλος   στην   άσκηση και  την   αρετή.   Με   την   σωματική   και   πνευματική    του    όμως    αυτή    άσκηση   εξαντλήθηκε   και   ασθένησε.   Τότε   με   την   ευλογία  του  Παχωμίου  επιστρέφει  στο  σπίτι  του, όπου  εγκαθίσταται για ανάρρωση.  Όμως    ο    Όσιος   Άνθιμος   δεν   εγκατέλειψε   την    άσκηση.  Μόλις  αποκαταστάθηκε  μερικώς   η   υγεία   του   αποσύρθηκε   σε    μικρό   απομονωμένο   κελί   μέσα στα πατρικά  του  κτήματα,  στα    Λιβάδια  της  Χίου,  συνεχίζοντας   τους   πνευματικούς   του   αγώνες.    Εκεί   μόναζε ασκώντας ταυτοχρόνως και την  τέχνη  του υποδηματοποιού,  για  να   βοηθά   τους   φτωχούς  γονείς  του  και   να  ελεεί    τους   πάσχοντες.

Στο   κελί   του   αυτό   με   την   αδιάλειπτη   προσευχή   και   την   μελέτη του    βίου μεγάλων ασκητών λάμβανε  δύναμη,  προέκοπτε  σε πνευματική   οικοδομή,  αλλά  και   προκαλούσε   και   τη   δαιμονιώδη λύσσα    του   πονηρού.  Ο  Όσιος αγωνιζόταν σκληρά και  αποτελεσματικά,   διεξήγαγε  πολυμέτωπους    αλλά   νικηφόρους    αγώνες  κατά  του   πονηρού  με   την   πύρινη   προσευχή   και  καθημερινά  ανερχόταν  την   ευλογημένη   κλίμακα   των   αρετών   και της  αγιότητας. Αργότερα, σε   ηλικία  40   ετών,  το   έτος  1909,   κείρεται μεγαλόσχημος μοναχός από τον διάδοχο του Παχωμίου, Ιερομόναχο Ανδρόνικο.

Ο   ενάρετος   όμως  ασκητής  Άνθιμος  ήταν  σκεύος  εκλογής    και   έτοιμος    για το  αξίωμα  της ιεροσύνης.  Καλείται  λοιπόν  στο  Αδραμύττιο  της  Μικράς Ασίας  από  τον  ανάδοχό του  Στέφανο  Διοματάρη   το   1910  για   τον  σκοπό    αυτό.   Η   χειροτονία   του   Αγίου δεν   ήταν  κάτι   το   συνηθισμένο.   Στην   περίπτωσή   του    είχαμε   θεία  συγκατάθεση  που  απεκάλυψαν  οι  θεοσημίες  ευδοκίας   κατά   το   τέλος της χειροτονίας. Σεισμός, αστραπές, βροντές, κατακλυσμιαία  βροχή  συμβαίνουν  την  ιερή  εκείνη  ώρα.  Τα  κανδήλια   του  ναού κινούνται,  ενώ   ένα από αυτά καταπίπτει. Μετά  δε  τη  χειροτονία επικρατεί γαλήνη, ηρεμία, χαρά Θεού. Τα φυσικά αυτά φαινόμενα αποκαλύπτουν  και   μαρτυρούν  την   ευαρέσκεια   του   Θεού   και   τη θεία    συγκατάνευση.

Όσο    καιρό    παρέμενε  στο  Αδραμύττιο,   ακτινοβολούσε   εκθαμβωτικά  με  την  αρετή   και   την   αγιότητά   του,   η    οποία  ίσχυσε  να  θεραπεύσει  δαιμονιζόμενο   της   περιοχής,   κάτι   που   δεν   κατόρθωσαν οι συλλειτουργοί του.  Αυτή  λοιπόν η πνευματική του ακτινοβολία προκάλεσε  το  πάθος  της    αντιζηλίας    των   συλλειτουργών   του.  Εκείνος    θέλοντας να τους   ελευθερώσει  από  το  πάθος αυτό, εγκατέλειψε   το   Αδραμύττιο   το   1911   και   μετέβη  στο    Άγιον    Όρος,  όπου  οι    Αγιορείτες    μοναχοί    του    επιδαψίλευσαν   πολλές   τιμές.

Επιστρέψας    στη    Χίο   τοποθετήθηκε   ως   εφημέριος   στο Λεπροκομείο.  Εκεί   άνοιξε    το   νέο   στάδιο   των   αρετών   και   της αγαθοεργού δράσεώς του. Η εικόνα της Παναγίας Υπαπαντής επικεντρώνει   την   όλη   του   ευεργετική   δράση.    Η    Κυρία    Θεοτόκος δια  της  μεσιτείας  και  της  προσευχής  του  Αγίου   Ανθίμου    επιτελεί  αναρίθμητα θαύματα θεραπείας ασθενών  επωνύμων και ανώνυμων πιστών. Το ίδρυμα αυτό με τους δυστυχείς λεπρούς καθίσταται  πνευματικό   κέντρο  σωματικής και  πνευματικής  υγείας.  Η  όλη διακονία  του    στο    Λεπροκομείο  καταδεικνύει   τη   βαθύτατη   πίστη του   και    την   πολύτιμη   προσφορά   του.

Εδώ  φαίνεται   και   το   μεγαλείο   του    Αγίου.    Ο    Άγιος    Άνθιμος    ως  εφημέριος  του ναού    συμπαρευρισκόταν,   συνέτρωγε   και    συνομιλούσε με   τους  λεπρούς, τους κοινωνούσε των Αχράντων  Μυστηρίων    και    μετά   τη    Θεία  Λειτουργία   κατέλυε!

Τότε  μέσα σε   εκείνη   την    αγιάζουσα    ατμόσφαιρα    οραματίζεται    την   ίδρυση   Μονής,   για   να   στεγάσει  πρόσφυγες   καλόγριες προερχόμενες   από   την   Μικρά    Ασία.   Και   προχωρεί   στην πραγμάτωση  των  οραματισμών  του.  Υψώνει   τον   μεγαλοπρεπή   Ιερό  Παρθενώνα   της   Παναγίας   Βοηθείας    Χίου.   Από  τότε  εγκαταστάθηκε  στη  Μονή  με πλήρη    αφοσίωση    στην    Παναγία    και εκεί   κατηύγαζε    με   την    ασκητική    του    βιοτή    το    πλήθος    των  αρετών   και  την    αγιότητά  του  και  τη   μεσιτεία   και    βοήθεια    της Θεοτόκου   και   ποίμαινε   με  πλεονάζουσα   στοργή   και   αγάπη   το ποίμνιό   του,   ενίσχυε  και   παρηγορούσε  με    τον    γλυκύ   και    απλό  του  λόγο  και  θεράπευε  ασθενείς   και   πάσχοντες  που    κατέφευγαν κοντά  του.    
Μέσα  σε   αυτή   τη   δια   βίου   διακονία,   ώριμος   πλέον,  πλήρης ημερών,  σε  ηλικία   90   ετών,   με   οσιότητα  που   θύμιζε   τους    μεγάλους   ασκητές   της   ερήμου, τέλεσε  την τελευταία  Θεία  Λειτουργία   την   27^η    Ιανουαρίου  1960  και  λίγες ημέρες  μετά  κοιμήθηκε   με    ειρήνη.

Saint Anthimos from Chios

Saint Anthimos, probably Argyrios Vagianos, was born on July 1, 1869 in the area of ​​Agios Loukas in Livadia. His pious and virtuous parents, Constantine and Argyro, took care of their child's Christian education. And the young Argyrius of the Holy Spirit, in a spirit of wisdom, was destined by God to be a vessel of choice and to become a great educator in Christ. All of his childhood development and upbringing was apparently under the strong and profound influence of his Christian family environment.

Letters did not learn much. It was limited to simple elementary school knowledge. So without the theoretical knowledge of secular asceticism, but with intelligence and spirit penetration and with a particularly keen desire for a bio-spiritual, he goes on living in virtuous life with the precious gift of steadfast faith.

Uncle Eros leads him into the denial of his world and his soul and into the lonely state from which his virtues have sprung. The reason for following the lonely road was his visit to the Skete of the Holy Fathers of Chios to repair the proprietary image of Our Lady. Since then, he has been inextricably linked to this image throughout his life. Panagia became a source of endless strength for him in his later fierce struggles, but also a source of coolness and relief. His guide to ascetic life was the respectable Elder of Skete Pachomius, from whom he was renowned as a small monk and renamed Anthimos.

He obeys Elder Pachomius and with his unceasing prayers and fasts and with his fierce struggles he is shown, by God's desire, great in exercise and virtue. But with his physical and spiritual exercise he was exhausted and ill. Then with Pachomi's blessing he returns to his home, where he settles for recovery. But Saint Anthimos did not give up exercising. Once partially restored, his health retired to a small secluded cell in his hometown of Chios, continuing his spiritual struggles. There he used to practice the art of the shoemaker at the same time to help his poor parents and to treat the sufferers.

In his cell, through constant prayer and the study of the lives of great ascetics, he received power, cut out a spiritual edifice, and also caused the demonic rabies of the sly. The Saint fought hard and efficiently, waged multifaceted but victorious struggles against the wicked with the fiery prayer and daily ascended the blessed scale of virtues and holiness. Later, at the age of 40, in the year 1909, a great monk is worshiped by Pachomi's successor, Hieromonk Andronikos.

But the virtuous ascetic Anthimus was a vessel of choice and ready for the office of priesthood. He was then called to Adramyttium, Asia Minor, by his contractor Stefanos Diomataris in 1910 for this purpose. Saint's ordination was not the usual thing. In his case, we had divine consent that the divine revelations revealed at the end of the ordination. Earthquake, lightning, thunder, catastrophic rain occur at that sacred time. The candlesticks of the temple are moving and one of them falls. And after the ordination there is peace, tranquility and joy of God. These natural phenomena reveal and testify to God's favor and divine favor.

While in Adramyttio, he radiated dazzling with his virtue and sanctity, which was able to heal the demonic of the area, something his collaborators failed to do. So his spiritual radiation caused the passion of his co-operatives to rebel. He wanted to free them from this passion, he left Adramyttio in 1911 and went to Mount Athos, where his monks were honored by many monks.

Returning to Chios he was placed as a pastor in the Lepokomio. There he opened the new stage of his virtues and charity. The image of Panagia Ypapanti focuses all its beneficial action. Through the mediation and prayer of St. Anthimos, Lady Theotokos performs innumerable miracles of healing ill and unnamed believers. This institution with the lucky ones is becoming a spiritual center of physical and mental health. His whole ministry in the Leprosy Office demonstrates his deep faith and his valuable contribution.

Here is the greatness of the Saint. Saint Anthimos, as a pastor of the church, accompanied, ate and conversed with the lepers, associated them with the Endless Mysteries and after the Divine Liturgy he was destroyed!

Then, in that sacred atmosphere, he envisions the founding of a monastery to house refugee nuns from Asia Minor. And he realizes his visions. It elevates the majestic Holy Parthenon of Our Lady of Chios. From then on he settled in the Monastery with full devotion to the Virgin Mary and there with his ascetic life he drove the multitude of his virtues and sanctity and the intercession and assistance of Theotokos, and with excessive affection and love his flock, strengthened and comforted him. and for his simple reason, he cured patients and patients who fled to him.

In this lifelong, mature, full-time ministry, at the age of 90, with devotion reminiscent of the great desert practitioners, he performed his last Divine Liturgy on January 27, 1960, and a few days later slept in peace.