Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου

Η πρώτη Κυριακή του Τριωδίου είναι αφιερωμένη στην διδακτική παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου, την οποία ο Κύριος   διηγήθηκε, προκειμένου να διδάξει την αρετή της ταπεινώσεως    και   να   στηλιτεύσει την    έπαρση.

Ο   ευαγγελιστής   Λουκάς,   με   τρόπο   λιτό,   αλλά   σαφέστατο,   διέσωσε   την παραβολή    αυτή   ως   εξής:

«Είπε  δε  και  προς   τινας   τους   πεποιθότας  εφ᾿  εαυτοίς   ότι   εισί   δίκαιοι,   και  εξουθενούντας   τους   λοιπούς,  την  παραβολήν  ταύτην·  άνθρωποι  δύο ανέβησαν  εις  το  ιερόν  προσεύξασθαι,  ο  είς  Φαρισαίος  και  ο  έτερος τελώνης.  ο  Φαρισαίος   σταθείς  προς  εαυτόν  ταύτα  προσηύχετο·  ο   Θεός, ευχαριστώ  σοι   ότι  ουκ   ειμί  ώσπερ  οι  λοιποί  των  ανθρώπων,   άρπαγες, άδικοι,  μοιχοί,  ή  και  ως  ούτος  ο  τελώνης·  νηστεύω  δις  του  σαββάτου, αποδεκατώ   πάντα   όσα   κτώμαι.  Και   ο  τελώνης  μακρόθεν  εστώς   ουκ ήθελεν   ουδέ   τους  οφθαλμούς  εις  τον  ουρανόν  επάραι,   αλλ᾿   έτυπτεν  εις   το στήθος   αυτού   λέγων· ο   Θεός,  ιλάσθητί  μοι  τω   αμαρτωλώ.   Λέγω   υμίν, κατέβη   ούτος   δεδικαιωμένος  εις   τον  οίκον  αυτού  ή  γαρ  εκείνος·  ότι  πας   ο υψών  εαυτόν  ταπεινωθήσεται,  ο δε ταπεινών  εαυτόν υψωθήσεται».   (Λουκ.   18,10-14).

Η   τάξη   των   Φαρισαίων   εκπροσωπούσε   την   υποκρισία   και   την   εγωιστική αυτάρκεια   και   έπαρση.   Τα   μέλη   της  απόλυτα  αποκομμένα  από  την υπόλοιπη ιουδαϊκή κοινωνία, αποτελούσαν, λαθεμένα, το μέτρο σύγκρισης   της   ευσέβειας   και   της   ηθικής    για   τους   Ιουδαίους.   Αντίθετα   οι τελώνες  ήταν  η προσωποποίηση    της   αδικίας   και   της    αμαρτωλότητας.   Ως φοροεισπράκτορες των κατακτητών Ρωμαίων διέπρατταν αδικίες,   κλοπές, εκβιασμούς,   τοκογλυφίες   και   άλλες  ειδεχθείς   ανομίες   και   γι' αυτό   τους μισούσε   δικαιολογημένα  ο    λαός.   Δύο   αντίθετοι   τύποι   της   κοινωνίας,  οι οποίοι    εκπροσωπούσαν   τις   δύο   αυτές   τάξεις,   ανέβηκαν   στο   ναό   να προσευχηθούν. Ο πρώτος ο νομιζόμενος ευσεβής, έχοντας   την   αυτάρκεια της   δήθεν   ευσέβειάς  του    ως   δεδομένη,   στάθηκε  με   έπαρση    μπροστά   στο Θεό και άρχισε να απαριθμεί τις αρετές του, οι οποίες ήταν    πραγματικές. Τις    εξέθετε   προκλητικότατα   εις    τρόπον    ώστε   απαιτούσε    από   το   Θεό   να τον    επιβραβεύσει    γι' αυτές.   Για   να   εξαναγκάσει   το   Θεό   έκανε   και  αήθη σύγκρισή του με άλλους ανθρώπους και ιδιαίτερα με τον συμπροσευχόμενό   του   τελώνη.

Αντίθετα    ο   όντως   αμαρτωλός   τελώνης   συναισθάνεται   τη   δεινή   του κατάσταση   και   με   συντριβή   και    ταπείνωση   ζητεί   το   έλεος   του   Θεού.    Αυτή η μετάνοιά του τον δικαιώνει μπροστά στο Θεό. Γίνεται δεκτή  η   προσευχή του,   σε   αντίθεση   με   τον   υποκριτή    Φαρισαίο,   ο   οποίος   όχι   μόνο   δεν   έγινε δεκτή   η   προσευχή   του,   αλλά   σώρευσε   στον εαυτό   του   περισσότερο   κρίμα, εξαιτίας   της   εγωπάθειάς   του.      
Οι   Πατέρες   της   Εκκλησίας   μας   όρισαν   να   είναι   αφιερωμένη   η   πρώτη Κυριακή   του   Τριωδίου   στη   διδακτική   αυτή   παραβολή   του   Κυρίου   για   να συνειδητοποιήσουν   οι πιστοί   πως   η   υπερηφάνεια   είναι   η   αγιάτρευτη   ρίζα του   κακού   στον άνθρωπο, η οποία τον κρατά  μακριά   από   την   αγιαστική χάρη   του   Θεού  και πως η ταπείνωση είναι το σωτήριο αντίδοτο  της καταστροφικής   πορείας,   που  οδηγεί   τον   άνθρωπο  η   εγωπάθεια.

Κοντάκιον. Ήχος   δ’.   Επεφάνης   σήμερον.          
Φαρισαίου   φύγωμεν   υψηγορίαν,  και  Τελώνου  μάθωμεν,  το  ταπεινόν  εν στεναγμοίς, προς τον Σωτήρα κραυγάζοντες· Ίλαθι μόνε ημίν ευδιάλλακτε.

Sunday of Toulon and Pharasius

The first Sunday of the Triodion is dedicated to the doctrine of Tello and Pharisee, which the Lord narrated, in order to teach the virtue of humility and to practice pride.

Evangelist Luke, in a simple but clear way, rescued this parable as follows:

"And he said unto them, Believing in thyself that thou art righteous, and destroying the rest, they have made this parable; two men went up to the sanctuary to pray, O Pharisee, and the other custom. the Pharisee stood up for himself; God, thank you that the rest of the people were not taken aback, unjust, adulterous, or even as the custom; And the customs for a long time had no wish in heaven, but on the breast of that word, God, mercifully, I sinned. I say hymn, come down justified to this house or that; that all heights are humbled, and the humble oneself elevated. " (Luke 18: 10-14).

The class of the Pharisees represented hypocrisy and selfish self-esteem and pride. Its members completely cut off from the rest of Judaism were, by mistake, the measure of comparing piety and morality to the Jews. On the contrary, the customs were the personification of injustice and sinfulness. As tax collectors of the Roman conquerors, they committed injustices, thefts, extortion, ruthlessness and other vicious lawlessness, and the people were justifiably hated for that. Two opposing types of society, representing these two classes, went up to the temple to pray. The first pious devotee, having the self-sufficiency of his supposed piety as a given, stood up to God and began to enumerate his virtues, which were real. He exposed them very provocatively in a way that required God to reward them for them. In order to force God, he made and compared himself with other people, and especially with his fellow-baptizer.

On the contrary, the truly sinful customs perceive their plight and crush and humiliate them and ask for God's mercy. His repentance justifies him before God. His prayer is accepted, in contrast to the hypocritical Pharisee, who not only disapproved of his prayer, but accumulated more shame on himself because of his ego.

The Fathers of our Church have dedicated the first Sunday of the Triodion to this doctrinal parable of the Lord to make the faithful realize that pride is the root of evil in man, which keeps him away from the holy grace of God and how Humility is the salutary antidote to the catastrophic course that drives man to selfishness.

It's close. Sound d. Impressive today.

The Pharisees departed high, and Toulon learned, in humble sighs, to the Savior howling; the barn was only half-hearted.