Ο Άγιος Ρηγίνος ο Ιερομάρτυρας

Ο  Άγιος   Ρηγίνος   γεννήθηκε   στη   Λεβάδεια   της   Βοιωτίας   στις    αρχές   του   4^ου   αιώνα   μ.Χ.   από  ευσεβείς   και    ενάρετους  γονείς,   οι οποίοι   τον   βοήθησαν   να  λάβει   τη    θύραθεν  παιδεία    αλλά   και    την   ορθόδοξη   αγωγή.   Η   αγάπη   του   για  τον   Κύριο  και  η πνευματική   του   πρόοδος   τον   μεταμόρφωσαν   σε   σκεύος   εκλογής  και   σε   ναό    της    Αγίας   Τριάδος.

Ο  Άγιος   έζησε   την   εποχή   που   βασίλευσαν  οι   δύο   υιοί  του Μεγάλου   Κωνσταντίνου,   ο   μεν Κωνστάντιος  στην  Κωνσταντινούπολη   (Ανατολή),   ο   δε   Κώνστας   στη   Ρώμη   (Δύση). Και  οι  δύο    διάδοχοι   του   Μεγάλου   Κωνσταντίνου    είχαν   ανατραφεί με   τις   αρχές    της    χριστιανικής  πίστεως,   αλλά   ο    μεν   Κωνστάντιος  είχε  συνειδητά  αποδεχθεί  τον  Αρειανισμό,   ο    δε Κώνστας παρέμεινε πιστός στις δογματικές αποφάσεις της Α’ Οικουμενικής  Συνόδου.    Και   οι   δύο   είχαν   ως   κοινά  χαρακτηριστικά  της θρησκευτικής   τους  πολιτικής,   αφ’  ενός    μεν   την   καταπολέμηση της  εθνικής   θρησκείας,   αφ’ ετέρου   δε   την   υπεράσπιση   της   ενότητος    της   Εκκλησίας.

Η εκκλησιαστική τους πολιτική  είχε  ως  συνέπεια όχι μόνο τη συντήρηση,  αλλά  και  την   διεύρυνση   της   εκκλησιαστικής    διασπάσεως μεταξύ  των  οπαδών  και  των  αντιπάλων  της  Α’ Οικουμενικής  Συνόδου. Οι  συνεχείς   παρεμβάσεις,   αυθαίρετες   ή    μη, στα   εκκλησιαστικά   πράγματα  υπήρξαν πηγή  εντάσεως  στις αρειανικές   έριδες   του   4^ου  αιώνος   μ.Χ.

Έτσι   ο   Άγιος    απεστάλη    στη  νήσο   Σκόπελο  από   τον   θείο   του  Αχίλλειο   († 15   Μαΐου,   πολιούχος της πόλεως Λάρισας), για να ενισχύσει   τους   εξόριστους    που  βρίσκονταν  εκεί   και  να  τους στερεώσει    στην    ορθόδοξη   πίστη.

Σύμφωνα  με κάποιες πληροφορίες του Συναξαριστή του Αγίου Αχιλλείου,  ο Ἅγιος   Ρηγίνος παρακολούθησε τις εργασίες της   Α’ Οικουμενικής  Συνόδου, το  έτος 325 μ.Χ. μαζί με  τον   Άγιο   Αχίλλειο. Όμως,   μολονότι καταδικάσθηκε  ομόφωνα  από  τους θεοφόρους Πατέρες   η    αίρεση  του    Αρειανισμού,   οι   οπαδοί   του   Αρείου    δεν  εξέλιπαν και συνέχισαν να διαδίδουν τις αιρετικές δοξασίες τους. Επικράτησε   εκ  νέου  μεγάλη  αναταραχή  στους  κόλπους  της  Εκκλησίας,   κρίση   και    κατά   συνέπεια  χωρισμός   σε   δυο   παρατάξεις, κάτι που  ανησύχησε  ιδιαίτερα  τους  δύο  αυτοκράτορες Κωνστάντιο   και    Κώνστα.   Τελικά   οι   δύο   αυτοκράτορες    συμφώνησαν  να   συγκληθεί   στη    Σαρδική  (Σόφια). Πράγματι,   η Σύνοδος  συγκλήθηκε   στη   Σαρδική,   το   έτος   343   μ.Χ.   Στη   Σύνοδο έλαβε  μέρος   και   ο   Άγιος    Ρηγίνος,   ο   οποίος    εξόντωσε   όλες    τις αιρέσεις    με   το   λόγο   του    και    την   τόλμη    της   γνώμης  του.

Μετά  τη  λήξη   της   Συνόδου   ο   Άγιος    Ρηγίνος   επέστρεψε   στη Σκόπελο.   Αλλά  και  πάλι   η   Εκκλησία    του    Χριστού    κλυδωνίσθηκε  και  ταράχθηκε από  τον αυτοκράτορα  της  Κωνσταντινουπόλεως Ιουλιανό   τον    Παραβάτη   (361 – 363 μ.Χ.), ο οποίος θέλησε να επαναφέρει    τη    θρησκεία   των   αρχαίων   Ελλήνων.       
Στη  διάρκεια  των  διωγμών που  διέταξε ο βασιλέας, έφθασε στη Σκόπελο  ο  έπαρχος  της Ελλάδας  και  των  Σποράδων.  Αμέσως    κάλεσε τον   ποιμενάρχη   της    Σκοπέλου   και   του    υπέδειξε   να   αλλάξει πίστη   και  να   ασπασθεί   την    ειδωλολατρία.  Όμως   ο   Άγιος περιφρόνησε    την   υπόδειξή   του    και    ενέμεινε  με  πνευματική  ανδρεία   και   σταθερότητα   στην    πατρῴα   ευσέβεια. Στις  25 Φεβρουαρίου  του   362  μ.Χ.   οδηγήθηκε  για    τελευταία    φορά    ενώπιον του  επάρχου.  Στις   προτροπές   του    να   αρνηθεί   τον   Χριστό,   ο    Άγιος   δεν  έδωσε καμία  απάντηση. Έτσι   οδηγήθηκε   στο   στάδιο   της νήσου,   όπου    υπέστη   και   άλλα   φρικτά    βασανιστήρια  και ακολούθως  στη  θέση  «Παλαιό  Γεφύρι»,  όπου  αποκόπηκε από τον δήμιο  η   τίμια   κεφαλή  του.   Την   νύχτα   οι   Χριστιανοί    παρέλαβαν  το  τίμιο   σκήνωμα  του  Αγίου   και   το   ενταφίασαν   μέσα   στο    δάσος του    υπερκείμενου    λόφου,   όπου   βρίσκεται   μέχρι   σήμερα   ο   τάφος του.

Απολυτίκιον. Ήχος   α’.  Της  ερήμου  πολίτης.     
Της  Σκοπέλου  προστάτης  και  ποιμήν  ενθεώτατος, ώφθης   Ιεράρχα Ῥηγίνε, ως  του Πνεύματος σκήνωμα, και αίματι  σοφέ μαρτυρικώ, φοινίξας   την  αγίαν  σου   στολήν,   διασώζεις εκ κινδύνων και  πειρασμών,  τους  πίστοι   εκβοώντάς  σοι·  δόξα  τω  δεδωκότι   σοι   ισχύν, δόξα   τω  σε  στεφανώσαντι,   δόξα   τω  ενεργούντι  δια  σου, πάσιν  ιάματα.

Κοντάκιον. Ήχος   πλ. δ’. Τη  υπερμάχω.

Τον  Ιεράρχην   της   Σκοπέλου   και  διδάσκαλον

Και  των   Μαρτύρων   κοινωνόν  και  ισοστάσιον

Μακαρίσωμεν  Ῥηγίνον  τον    θεηγόρων·

Τω  Χριστώ  γαρ  ιεράτευσεν   ως  άγγελος

Και   αθλήσας   διασώζει   πάσης   θλίψεως   
Τους   κραυγάζοντας,   χαίροις   Πάτερ   θεόληπτε.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις   της Σκοπέλου θείος ποιμήν, Ῥηγίνε   παμμάκαρ, ο αθλήσας   καρτερικώς  · χαίροις  Εκκλησίας,   ο  φωτοφόρος λύχνος, σοφέ  Ιερομάρτυς,   Αγγέλων  σύσκηνε.

Saint Riggin the Hieromartyr

Saint Riginos was born in Levadia, Boeotia at the beginning of the 4th century AD. from pious and virtuous parents, who helped him to receive both education and orthodoxy. His love for the Lord and his spiritual progress transformed him into a vessel of choice and a temple of the Holy Trinity.

The saint lived during the reign of the two sons of Constantine the Great, Constantine in Constantinople (East) and Constantine in Rome (West). Both successors of Constantine the Great had been brought up by the principles of Christian faith, but Constantius had conscientiously accepted Arianism, and Constantine remained faithful to the dogmatic decisions of the First Ecumenical Council. They both had in common the characteristics of their religious policy, on the one hand the fight against national religion, and on the other the defense of the unity of the Church.

Their ecclesiastical policy resulted not only in the maintenance but also in the widening of the ecclesiastical divide between the followers and opponents of the First Ecumenical Council. Continuous interventions, arbitrary or not, in church affairs have been a source of tension in the Aryan conflicts of the 4th century AD.

So Saint was sent to the island of Skopelos by his uncle Achilles († May 15, patron saint of Larissa), to strengthen the exiles who were there and to fortify them in Orthodox faith.

According to some information of the Saint Achilles the Constable, Saint Riginos attended the work of the First Ecumenical Council in the year 325 AD. together with Saint Achilles. However, although the heresy of the Fathers unanimously condemned the heresy of Arianism, the followers of the Areios did not evolve and continued to spread their heretical beliefs. There was again great turmoil within the Church, a crisis and consequently a split into two factions, which was of particular concern to the two Emperors Constantius and Constantine. Eventually the two emperors agreed to convene in Sardinia (Sofia). Indeed, the Council convened in Sardis in the year 343 AD. The meeting was attended by Saint Riginos, who exterminated all heresies with his word and his bold opinion.

Upon the end of the Synod, Saint Riginos returned to Skopelos. But again the Church of Christ was shaken and disturbed by the Emperor of Constantinople Julian the Deliverer (361 - 363 AD), who wanted to restore the religion of the ancient Greeks.

During the persecutions ordered by the king, the governor of Greece and the Sporades arrived in Skopelos. He immediately summoned the shepherd of Skopelos and instructed him to change his faith and to practice idolatry. But the Saint despised his suggestion and persevered with spiritual bravery and stability in paternal piety. On February 25, 362 AD was last brought before the governor. In his exhortations to deny Christ, the Saint gave no answer. He was then brought to the island stage, where he was subjected to other horrific torture and then to the "Old Bridge" where his honest head was cut off. At night, the Christians received the saint's honorable deed and buried it in the forest of the upper hill, where his tomb is to this day.

Absolutely. Sound a '. Desert Citizen.

The Protector of Skopelos and the Incarnate Shepherd, O Hierarch Roast, as of the Spirit, and I bear witness to the blood of the wise; acting for you, all right.

It's close. Sound d. I miss her.

To the Hierarch of Skopelos and lecturer

And to the Witnesses both socially and equitably

Blessed be the guide;

Christ preached as an angel

And the sport rescues all sorrow

Screaming at them, cheerful father Patrick.

Magnificent.

Happy of Skopelos uncle pastor, Hagin Pammakar, the sportsman of the clergy; cheerful Church;