Ο Άγιος Βασίλειος ο Μέγας ο Καππαδόκης

Ο Μέγας Βασίλειος, μία από τις  μεγαλύτερες   μορφές   της  Εκκλησίας, γεννήθηκε  περί  το  330 μ.Χ. στην  Καισάρεια  της Καππαδοκίας. Ο πατέρας  του   Βασίλειος ήταν ρήτορας, εγκατεστημένος στη Νεοκαισάρεια του Πόντου   και   ήταν   υιός  της  Μακρίνης, η  οποία υπέστει   πολλά  μετά  του   συζύγου   της   κατά  τον   διωγμό του Μαξιμίνου   για  την  πίστη  τους  στον   Χριστό.

Η Μακρίνα ήταν μαθήτρια του Γρηγορίου του Θαυματουργού και διετέλεσε  η   πρώτη  στην  πίστη   διδάσκαλος  του  εγγονού  της Βασιλείου.

Η μητέρα   του   Μεγάλου  Βασιλείου  ονομαζόταν  Εμμέλεια,  καταγόταν  από  την   Καππαδοκία,  ήταν   θυγατέρα Μάρτυρος, ευλαβέστατη   και πολύ   φιλάνθρωπη.  Από   τον γάμο  της με τον Βασίλειο γεννήθηκαν  εννέα  παιδιά,  από  τα  οποία  τα  τέσσερα  ήταν  αγόρια.  Το  πρωτότοκο  παιδί  τους  ήταν  η Μακρίνα, η   οποία μετά τον θάνατο του μνηστήρα της, επιδόθηκε στην άσκηση. Από τα τέσσερα αγόρια, τρεις έγιναν Επίσκοποι,  ο  Βασίλειος  στην Καισάρεια,  ο  Γρηγόριος   στη   Νύσσα   και ο   Πέτρος  στη  Σεβαστεία. Ο   Ναυκράτιος  πέθανε  νέος,  σε  ηλικία 27 ετών.   Προ  του  Πέτρου   γεννήθηκε η   Θεοσεβία.

Ο Μέγας Βασίλειος έλαβε την πρώτη χριστιανική διαπαιδαγώγησή του  από  τη   μητέρα  και  τη  γιαγιά  του  και  διδάχθηκε  τα  πρώτα  γράμματα  από  τον πατέρα  του  στην πατρίδα  του.  Σπούδασε  στις  σχολές  της Καισαρείας  της Καππαδοκίας και του Βυζαντίου, όπου «ηυδοκίμει σοφιστών τε και φιλοσόφων τοις τελειοτάτοις»,   και   τέλος «εις  τας  χρυσάς  Αθήνας», που τότε ήταν το κέντρο της ρητορικής και  στην   οποία  ήκμαζαν οι σοφιστές Ιμέριος,  Προαιρέσιος  καὶ   άλλοι   και  όπου   συνέρρεαν  από  παντού  μαθητές, μεταξύ  των  οποίων  και  ο  μετέπειτα  αυτοκράτορας  Ιουλιανός,  τον  οποίον  ο υπέρμετρος θαυμασμός του προς την εθνική   σοφία  παρέσυρε  στον  πόλεμο   κατά της Ορθοδοξίας. Εκεί βρισκόταν ήδη και ο Άγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, μετά του οποίου συνδέθηκε με στενή φιλία. Είναι χαρακτηριστικοί  οι  λόγοι  του  Αγίου Γρηγορίου για τον ιερό  του  σύνδεσμο με τον Μέγα Βασίλειο:   «Τα  πάντα  ήμεν  αλλήλοις,  ομόστεγοι,  ομοδίαιτοι, συμφυείς…  ίσαι  μεν  ελπίδες  ήγον  ημάς, πράγματος  επιφθωνοτάτου  του λόγου, φθόνος  δε  απήν,  ζήλος  δε  εσπουδάζετο,  αγών  δ’ αμφοτέροις,  ούχ  όστις αυτός  το  πρωτείον   έχοι, αλλ’  όπως  τω  ετέρῳ   τούτου παραχωρήσειεν. Μία μεν αμφοτέρους εδόκει   ψυχή,  δυο  σώματα  φέρουσα,  εν  δ’  αμφοτέροις   έργον:   η   αρετή   και  το   ζήν  προς  τας  μελλούσας  ελπίδας,  προς  ό  βλέποντες και   βίον  και  πράξιν  άπασαν απηυθύνομεν».

Ο Βασίλειος διδάχθηκε στην Αθήνα  ρητορική, φιλοσοφία, αστρονομία, γεωμετρία και ιατρική. Επέστρεψε στον Πόντο, περί το 356 μ.Χ., και βαπτίσθηκε  Χριστιανός  υπό  του  Επισκόπου   Καισαρείας   Διανίου.

Στην συνέχεια μετέβη στην Αίγυπτο, Μεσοποταμία, Παλαιστίνη και  Συρία, για να γνωρίσει τους ασκητές και  καθηγητές  της   ερήμου.  Τότε, αφού   διένειμε και  αυτός  τα  υπάρχοντά  του  στους πτωχούς, μόνασε στον  Πόντο, κοντά  στον  Ίρι  ποταμό,  ασκούμενος  στη μελέτη  και την προσευχή.

Αργότερα το 362 μ.Χ., χειροτονήθηκε πρεσβύτερος  από τον  Επίσκοπο Καισαρείας Ευσέβιο, αλλά μετά από λίγο αναγκάστηκε να φύγει στον Πόντο, λόγω του φθόνου του Επισκόπου Ευσεβίου. Ο  Γρηγόριος  συμβίβασε τα  πράγματα  μεταξύ  των  δυο  ανδρών  και  ο  Μέγας Βασίλειος  επέστρεψε  το 365  μ.Χ., για  να  βοηθήσει  τον  Επίσκοπο  Ευσέβιο στον  αγώνα του  κατά  των  Αρειανών.  Έγινε   έτσι   «σύμβουλος  αγαθός, παραστάτης  δεξιός,  των  θείων εξηγητής, των πρακτέων καθηγητής,   γήρως   βακτηρία,  πίστεως  έρεισμα».

Το έτος 370 μ.Χ., μετά το θάνατο του Ευσεβίου, εξελέγη Επίσκοπος Καισαρείας, παρά τις σφοδρές  αντιδράσεις  των  Αρειανών.  Σε  καιρό  λιμού  προσέφερε  στους   πάσχοντες κάθε  είδους   βοήθεια.   Αγκάλιασε τους   γέροντες, τα παιδιά,   τις  γυναίκες  και  τους   άνδρες,  τους ασθενείς  και  φρόντιζε καθημερινά για την τροφή τους. Οικοδόμησε κοντά  στην  Καισάρεια  ένα   συγκρότημα πτωχοκομείου και νοσοκομείου, τη Βασιλειάδα,  που  έγινε το  ταμείο  της  ευσέβειας  και  της  αγάπης.

Κατά  τα χρόνια της  επισκοπικής  του  διακονίας  είχε  να  αντιπαλέψει  κατά πολλών  δυσχερειών. Ο αυτοκράτορας Ουάλης  αποφάσισε να εισάγει  με την βία στην Καππαδοκία τον Αρειανισμό. Γι’ αυτό, το  372  μ.Χ., έστειλε  τον έπαρχο  Μόδεστο,  για  να πείσει  τον  Άγιο να  δεχθεί  τις κακοδοξίες των αιρετικών. Μάταια προσπάθησε να πείσει τον Μέγα Βασίλειο  μεταχειριζόμενος κάθε μέσο:   δήμευση   της   περιουσίας, εξορία, βασανιστήρια,  θάνατο.  Ο    Βασίλειος   σε  απάντηση   δήλωσε,  ότι  δεν  φοβάται αφού περιουσία δεν είχε, παρά μόνο λίγα παλαιά ενδύματα   και λίγα βιβλία,  εξορία  δεν  φοβάται,  διότι  η  γη  που  κατοικεί  δεν  είναι  ιδιοκτησία  του και στον κόσμο αυτό είναι πάροικος και παρεπίδημος, τα  βασανιστήρια  δεν τον πτοούν, διότι  το  ασθενικό  του  σώμα  δεν  μπορεί  να  αντέξει  σε  αυτά,  το  δε   θάνατο  θεωρεί   ως ευεργέτη, διότι αυτός θα τον οδηγήσει νωρίτερα  κοντά  στον  Θεό.  Ο  Μόδεστος  εξεπλάγη  από  την Πνευματική  γενναιοψυχία  του   Αγίου   και επέστρεψε άπρακτος. Ακόμη και ο ίδιος  ο  αυτοκράτορας  Ουάλης, όταν  ήλθε   στην Καισάρεια  και  αντιλήφθηκε το μεγαλείο του  Βασιλείου, τον άφησε  ανενόχλητο  στον  επισκοπικό του θρόνο. Στο  σημείο  αυτό  αξίζει  να αναφέρουμε την μαρτυρία του  Αγίου   Γρηγορίου του Θεολόγου  για  τον   Μέγα   Βασίλειο:   Ήταν   ημέρα   των Θεοφανείων.  Πέλαγος λαού   εγέμιζε  τον ναό. Η  ψαλμῳδία  και η ευκοσμία του βήματος ήταν αγγελική  μάλλον, παρα  ανθρώπινη. Και   ο Μέγας  Βασίλειος  προτεταγμένος  του  λαού,  όρθιος, ακλινής  κατά  το  σώμα  και  την  όψη  και  την διάνοια, «εστλωμένος  τω  Θεώ και  τω  βήματι».  Και  ο  αυτοκράτορας  Ουάλης  μπροστά  στο  θέαμα  αυτό  και στο  άκουσμα   «κατεβροντήθη».

Με  τον   ανεκτίμητο  αυτό  πλούτο  των αρετών του καθοδήγησε το ποίμνιο του  Χριστού  και  κοσμημένος  με  αυτές  εξεδήμησε  προς  Κύριον,  το  378 μ.Χ., λίγο  μετά  τον  θάνατο  του  αυτοκράτορα  Ουάλεντος,   σε   ηλικία  48  ετών.

Όταν πλησίαζε η ώρα να παραδώσει την αγία του ψυχή  στον Θεό, προσήλθαν στην κλίνη του όλοι  σχεδόν  οι  Χριστιανοί  της  πόλεως. Εκείνος τους  δίδασκε  και  τους  ευλογούσε. Προσευχόμενος   στον   Κύριο είπε:  «Εις χείρας Σου Κύριε, παραθήσομαι το πνεύμα μου», και κοιμήθηκε.   Στην εξόδιο ακολουθία συμμετείχαν μυριάδες λαού και τόσος  ήταν   ο συνωστισμός, ώστε πολλοί  πέθαναν  «εκ  της  του ωθισμού  βίας  και  συγκλονήσεως».  Η   Σύναξη  του  Μεγάλου  Βασιλείου  ετελείτο στο ναό  της Αγίας Σοφίας (Μεγάλη  Εκκλησία). Ναός αφιερωμένος  στον  Άγιο  Βασίλειο   υπήρχε   στο  παλάτι  των  Βυζαντινών αυτοκρατόρων κατά τον  10^ο  αιώνα  και σε αυτόν εκκλησιαζόταν  ο   αυτοκράτορας  την  1η Ιανουαρίου μέχρι της απολύσεως  του  Ευαγγελίου.   Ο  αδελφός  του   Μεγάλου  Βασιλείου, Άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης, παραβάλλει αυτόν προς τα πρόσωπα της Αγίας Γραφής,  τον  Προφήτη  Ηλία  και τον Σαμουήλ, τον  Απόστολο  Παύλο  και  τον Ιωάννη  τον Πρόδρομο.

Ο  Μέγας Βασίλειος κατέλιπε πλήθος  σπουδαιοτάτων  συγγραμμάτων, από τα οποία, ευτυχώς, τα περισσότερα διασώθηκαν μέχρι σήμερα. Για την Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία το μεγαλύτερο έργο του Μεγάλου Βασιλείου είναι η Θεία Λειτουργία αυτού, που τελείται και σήμερα σε καθορισμένες ημέρες του λειτουργικού έτους: την ημέρα της μνήμης του Μεγάλου Βασιλείου, τις παραμονές των τριών μεγάλων Δεσποτικών εορτών, Χριστουγέννων, Θεοφανείων και Πάσχα (Μέγα Σάββατο), τις πέντε Κυριακές της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και τη Μεγάλη Πέμπτη. Κατά παλαιότερη διάταξη, η Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου ετελείτο και κατά την εορτή της Πεντηκοστής και κατά την εορτή της Υψώσεως  του  Τιμίου  Σταυρού. 
Το   πρώτο   δογματικό   έργο,   το   οποίο   συνέγραψε   ο   Άγιος,   έχει   τον   τίτλο «Ανατρεπτικός   του   απολογητικού  του  δυσσεβούς Ευνομίου». Περίφημα είναι  και τα ασκητικά, τα δογματικά, τα   παιδαγωγικά   συγγράμματα του Μεγάλου Βασιλείου, ως και τα κηρύγματα, οι ομιλίες και οι επιστολές αυτού. Μέσα από  αυτά  καταδεικνύεται ότι ο Μέγας Βασίλειος ήταν στην πραγματικότητα οργανωτής της κοινωνικής και ηθικής διδασκαλίας της Εκκλησίας, στηρίζοντας την ηθική δεοντολογία του, κυρίως στην Αγία Γραφή  και  ειδικότερα στην Παλαιά  Διαθήκη.  Η  Αγία  Γραφή  για τον  Μέγα Βασίλειο ήταν   το   υπέρτατο   δογματικό  κριτήριο   και   αποτελούσε καθ’  εαυτήν   μυστήριο  θείας  οικονομίας  και  ανθρώπινης   σωτηρίας. Γι’ αυτό  και θεωρούσε την Αγία Γραφή ως  θεόπνευστο   βιβλίο, προερχόμενο εκ του Αγίου  Πνεύματος  και  κατά  συνέπεια  θεωρούσε  απαραίτητο   για την  ορθή κατανόηση του περιεχομένου αυτής το χάρισμα της πνευματικής διακρίσεως. Ημελέτη της Αγίας Γραφής, κατά τον Μέγα Βασίλειο, πρέπει να γίνεται με βαθειά   πίστη   και   μέσα   στην   κοινότητα  των πιστών. Η ερμηνεία δε  αυτής απέβλεπε κυρίως στην οικοδομή  των πιστών και   τη  σωτηρία  αυτών. Γι’   αυτό   η  παράδοση  της  πίστεως,   όπως αυτή  παραδόθηκε   από  τους  Αποστόλους,  ήταν  απαραίτητος  οδηγός   στην ερμηνεία   και   μελέτη   της  Αγίας  Γραφής.

Απολυτίκιο. Ήχος   α’.    
Εις  πάσαν   την  γην  εξήλθεν   ο   φθόγγος  σου,  ως  δεξαμένην  τον  λόγον  σου· δι' ού   θεοπρεπώς  εδογμάτισας,  την  φύσιν   των   όντων  ετράνωσας,   τα των  ανθρώπων   ήθη  κατεκόσμησας.  Βασίλειον  ιεράτευμα,   Πάτερ  Όσιε· πρέσβευε   Χριστώ    τω   Θεώ,   σωθήναι    τας  ψυχάς   ημών.

Κοντάκιον.  Ήχος  δ’.   Επεφάνης   σήμερον.          
Ώφθης  βάσις  άσειστος τη  Εκκλησίᾳ,  νέμων  πάσιν  άσυλον,   την   κυριότητα βροτοίς,  επισφραγίζων  σοις  δόγμασιν,    Ουρανοφάντορ    Βασίλειε   Όσιε.

Μεγαλυνάριον.
Τον ουρανοφάντορα του  Χριστού,   μύστην  του   Δεσπότου,  τον   φωστήρα  τον   φαεινόν,   τον   εκ   Καισαρείας,   και   Καππαδόκων   χώρας, Βασίλειον   τον μέγαν,   πάντες   τιμήσωμεν.