ΠΑΤΕΡΙΚΕΣ ΓΝΩΜΕΣ

 Ὁμιλία  στὴν Κυριακὴ  ΙΒ΄  τοῦ   Λουκᾶ

«Καὶ  ἔπεσεν  ἐπὶ  πρόσωπον  παρὰ  τοὑς   πόδας αὐτοῦ,   εὐχαριστῶν    αὐτῷ»  (Λουκ. 17,16)

Τὸ  εὐαγγέλιο   τὸ  ὁποῖο  μᾶς  διάβασε  σήμερα  ἡ ἁγία μας  Ἐκκλησία  μᾶς  κάνει  λόγο   περὶ τῆς  θεραπείας  τῶν  10 λεπρῶν. Μᾶς  ὁμιλεῖ   δηλαδὴ    περὶ τῆς  θεραπείας  τῶν  10   λεπρῶν   ἀπὸ   τὴν  ἀνίατο   τότε ἀσθένεια  τῆς   λέπρας, καὶ   ἀναφέρεται  ἐπίσης   στὸ     καθαρισμό  μας     ἀπὸ   μιὰ  ἄλλου  εἴδους    λέπρα,   τὴ  λέπρα    τῆς  ἁμαρτίας.

            Γιατὶ  ὁ  Χριστός,   ὁ  ὁποῖος  εἶναι  ὄχι  μόνο  τέλειος  ἄνθρωπος,  ἀλλὰ   εἶναι  καὶ  τέλειος  Θεός, ἔχει    τὴ  δύναμη  νὰ  μᾶς  λυτρώνει  καὶ  ἀπὸ  τὴν  ἀσθένεια  τῆς   ἁμαρτίας.  Ὁ  Χριστὸς  μόνο  εἶναι  αὐτὸς  ποὺ    καθαρίζει  τὶς  ψυχές  μας  ἀπὸ  τὶς  πολλές  μας   ἁμαρτίες  ποὺ     ἐπιβαρύνουν      τὶς   ψυχές  μας.

            Ἡ  θεραπεία  ὅμως  τῶν    δέκα    αὐτῶν   λεπρῶν  ἀνθρώπων   ἔγινε  μετὰ  ἀπὸ    τὶς  ἐπίμονες   δεήσεις  τους   πρὸς  τὸ   Χριστὸ  προκειμένου  νὰ  τοὺς  καθαρίσει ἀπὸ τὴν  λέπρα.  Δὲν    ἀδιαφόρησε ὅμως ὁ Χριστὸς  στὶς  παρακλήσεις  τῶν 10 αὐτῶν   λεπρῶν, ἀλλὰ ἐπειδὴ  εἶναι  ὅλος  ἀγάπη   τοὺς  θεράπευσε    ὅλους  ἀμέσως.  Ἄλλωστε  ὁ   Χριστὸς    δὲν  χρησιμοποίησε      φάρμακα   καὶ  ἐγχειρήσεις  γιὰ  νὰ θεραπεύσει  τοὺς  10 αὐτοὺς λεπρούς,  ἀλλὰ τοὺς  θεράπευσε, ὅπως  βέβαια  ἔκανε  καὶ ὅλα    τὰ     θαύματά  Του  μὲ    μόνο   τὸν   Παντοδύναμο  λόγο  Του.

            Ὅμως  οἱ   9  ἀπὸ   τοὺς  10      λεπροὺς     δὲν  φάνηκαν        εὐγνώμονες  στὸν  μεγάλο  Εὐεργέτη   τους,  τὸ   Χριστό,   ὁ   ὁποῖος    τοὺς    καθάρισε  ἀπὸ  τὴν  λέπρα.   Διότι     οἱ  9  ἀπὸ   τοὺς   10, ἄν  καὶ Ἰουδαῖοι,  ξέχασαν    τὴ  δωρεὰ   τοῦ Χριστοῦ   καὶ γύρισαν  πρὸς   τὸ  σπίτι  τους,   ξεχνώντας  τὴ  μεγάλη    δωρεὰ  τοῦ  Κυρίου. Φάνηκαν, δηλαδή,  ἀχάριστοι  στὸν εὐεργέτη  τους        Χριστό.

          Ἕνας  ὅμως  ἀπ’αὐτούς, ὁ  Σαμαρείτης, ἕνας  ἄνθρωπος, δηλαδή,  ποὺ    δὲν  θὰ  περιμέναμε     νὰ  γυρίσει  πρῶτα      στὸ    Χριστὸ  καὶ    νὰ    ἐκφράσει  τὶς     εὐχαριστίες   του,  αὐτὸς  ὅμως  γύρισε  στὸ Χριστὸ     καὶ ἀπέδειξε  ἔμπρακτα     τὴν εὐγνωμοσύνη  του  στὸν  εὐεργέτη  του.     Ὁ  Σαμαρείτης  δὲν  ἔκανε ὅ,τι  ἐκαναν   οἱ    λεπροὶ  Ἰουδαῖοι,  ἀλλὰ  πῆγε  σπίτι  του  ἀφοῦ  πρῶτα  εὐχαρίστησε  τὸν  εὐεργέτη  του.  Ἔπεσε  στὰ   πόδια  του   ὁ   Σαμαρείτης  καὶ  εὐχαίστησε  τὸ    Χριστό, ὅπως   λέει   τὸ   εὐαγγέλιο.  Γι’ αὐτὸ  καὶ   ὁ Σαμαρείτης  δὲν    βρῆκε  μόνο  τὴ  θεραπεία τοῦ σώματός του, ἀλλὰ  βρῆκε καὶ  τὴ  σωτηρία    τῆς     ψυχῆς  του  ὄντας     εὐγνώμων  πρὸς  τὸν  Χριστό.   Ὁ Σαμαρείτης  ἦταν  προικισμένος   μὲ  τὴν μεγάλη  ἀρετὴ   τῆς  εὐγνωμοσύνης. Γι’ αὐτὸ  ἄλλωστε  θεραπεύθηκε  ὁ Σαμαρείτης     καὶ   ἀπὸ  τὴν  λέπρα  τῆς  ἁμαρτίας.

            Ἡ  ἀρετὴ  ὅμως  τῆς  εὐγνωμοσύνης  πρὸς  τοὺς  εὐεργέτες  μας, ἀδελφοί  μου,    εἶναι  καὶ  ἄλλη  μία  δωρεὰ  τοῦ  Θεοῦ  μας. Ἀντιθέτως,     ἡ  ἀχαριστία   εἶναι  ἕνα     ἀπὸ τὰ   μεγαλύτερα  πάθη    τὰ  ὁποῖα  μᾶς  κάνουν  δούλους  τοῦ σατανᾶ. Διότι  τὸ      πάθος  αὐτὸ εἶναι πάθος  ποὺ  μᾶς    ἀποξενώνει   ἀπὸ  τὸ  Χριστό. Καὶ  ὡς  δοῦλοι  τοῦ διαβόλου  γινώμαστε  καὶ   ἀχάριστοι  ἔναντι ὅλων  τῶν  εὐεργεσιῶν  τοῦ   Χριστοῦ   μας.  

          Δυστυχῶς  ὅμως διότι  οἱ  περισσότεροι     ἀπὸ   μᾶς     ξεχνᾶμε      τὶς   ἀγαθοεργίες   τοῦ  Θεοῦ.  Ξεχάσαμε   πὼς   ὁ  Θεὸς  μας   τὰ   ἔδωσε  ὅλα,    καὶ        γίναμε  καὶ    ἀπιστοι   τοῦ  Θεοῦ.  Ξεχάσαμε  ὅτι  ἡ ὑγεία  μας  εἶναι δῶρο τοῦ  Θεοῦ, καὶ   ἔτσι  δὲν  μποροῦμε νὰ καταλάβουμε  καὶ   τὴν  αἰτία  ποὺ  ὁ  Θεὸς ἀφήνει  νὰ  δοκιμαστοῦμε ἀπὸ διάφορες  ἀσθένειες  γιὰ  νὰ  ἔρθουμε  σὲ μετάνοια.

Οἱ  περισσότεροι  ἀπὸ  μᾶς  τοὺς   ἀνθρώπους     ξεχάσαμε  ὅτι   ὁ Κόσμος  στὸν ὁποῖο  ζοῦμε καὶ  κατοικοῦμε   δημιουργήθηκε ἀπ’ Αὐτόν,   τὸ   Θεό  μας.  Ἑπομένως     ὁ  Θεὸς   εἶναι  ὁ  Προνοητὴς  τοῦ  Σύμπαντος  κόσμου. Ὁ  Θεὸς  εὐλογεῖ  τὰ   χωράφια  μας  γιὰ   νὰ  πολλαπλασιάζονται  οἱ  καρποὶ τῶν   κόπων    μας.  Γι’ αὐτὸ πρέπει  νὰ  εὐχαριστοῦμε  τὸ   Θεὸ    πάντοτε.      

            «Ἐν  ἐσχάταις  ἡμέραις ἐνστήσονται  καιροὶ χαλεποί∙  ἔσονται    γὰρ οἱ  ἄνθρωποι… ἀχάριστοι» (Β΄Τιμ. 3,1-2),  μᾶς    λέει   ὁ   ἀπ. Παῦλος. Πράγματι!  Στοὺς   χαλεποὺς  καιροὺς ποὺ  ζοῦμε      οἱ    ἄνθρωποι   ἔγιναν    ἀχάριστοι   ἔναντι  τοῦ  Θεοῦ.  Ξέχασαν τὸ   Θεὸ τῆς  εὐσπλαγχνίας  καὶ ἀγάπης, καὶ   ὄχι  μόνο  ξέχασαν  τὸν   Θεό, ἀλλὰ  καὶ   προέβησαν     καὶ  σὲ   βλασφημίες  κατὰ  τοῦ  Θεοῦ  μὲ  τὰ  χειρότερα  λόγια.  Γι’ αὐτὸ  καὶ  αὐτὸ  ποὺ    ἔλεγαν   οἱ  ἀρχαῖοι  μας  πρόγονοι:  «Τῇ ἀχαριστίᾳ  ἔπεσθαι ἡ ἀναισθησία».  Δηλαδή,    ἡ  ἀχαριστία   ὁδηγεῖ     στὴν    ἀναισχηντία  πρέπει   νὰ   μᾶς  προβληματίσει.

Ἀχάριστοι  ὅμως   εἴμαστε,  ὄχι μόνο        πρὸς  τὸ  Θεό.   Διότι  ξεχνᾶμε  καὶ  τὶς  δωρεὲς    τῶν   συνανθρώπων   μας.  Διότι  ἔχουμε πολλὰ    παραδείγματα  ἀνθρώπων  οἱ  ὁποῖοι,  ἄν καὶ     εὐεργετήθηκαν ποικιλοτρόπως  ἀπὸ  τοὺς  συνανθρώπους μας  λησμόνησαν  τοὺς  εὐεργέτες  τους.  Δὲν  ὑπάρχει,  ὅμως,   χειρότερο  ἁμάρτημα  ἀπὸ  τὸ  ἁμάρτημα  τῆς   ἀχαριστίας. Ἡ   ἀχαριστία  ἄλλωστε  εἶναι    τὸ    χειρότερο  ἁμάρτημα    ἀκόμα   καὶ  ἀπὸ   τοὺς   ἀρχαίους   προγόνους   μας.  Ἡ   ἀρετὴ ὅμως  τῆς  εὐγνωμοσύνης  ἀποτελεῖ  μία  ἀπὸ   τὶς  μεγαλύτερες  διδασκαλίες  τοῦ Χριστιανισμοῦ!   

          Διότι    ἡ εὐγνωμοσύνη  εἶναι     ἀρετὴ  τὴν  ὁποία      ὀφείλουμε  νὰ  ἐργαζώμαστε    ξεχνώντας    τὰ   καλὰ ἔργα  ποὺ     κάναμε  στοὺς  ἄλλους. Ὅσο  γιὰ    τὴν  ἀχαριστία  εἴμαστε ἀναγκασμένοι  νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι   εἶναι     ἁμαρτία  τὴν    ὁποία   ὀφείλουμε  νὰ  μὴν  ἔχουμε ποσςῶς, οὔτε  νὰ     θυμώμαστε ποτὲ   τὰ   καλὰ  ἔργα  τῶν  ἄλλων  ἀνθρώπων, ποὺ ἔγιναν πρὸς   ἡμᾶς.

          Σύμφωνα  μὲ    τὸν   ἅγ.   Ἰωάννη   τὸ    Χρυσόστομο, ἡ     εὐγνωμοσύνη  ὅμως     πρὸς  τὸ  Θεό,    σὲ  τίποτα  βέβαια    δὲν  μπορεῖ  νὰ  προσθέσει  σ’ Αὐτόν·  προσθέτει  ὅμως    ψυχικὴ ὠφέλεια  πρὸς    τὸν  ἄνθρωπο,     κάνοντάς   μας      παιδιὰ  τοῦ  Θεοῦ  ἠγαπημένα.

          Γι’ αὐτὸ ὀφείλουμε  νὰ  προσέξουμε  τὴν   προτροπὴ  τοῦ  ἀπ. Παύλου:  «Ἐν  παντὶ   εὐχαριστεῖτε». (Α΄ Θεσ. 5,18) Πρέπει  πάντοτε   νὰ  εὐχαριστοῦμε   τὸ   Θεό,    ἀκόμα  καὶ  στὶς  περιπτώσεις  ποὺ  θὰ  δοκιμάσουμε     δυσκολίες      στὴ  ζωή μας.  Ὅπως   ὁ  Ἰώβ,     ἄν   καὶ    ἔχασε  τὸν   μεγάλο   πλοῦτο    του,   δὲν  ἐπηρεάστηκε  ἀπὸ  τὴν  γυναίκα  του, παρ’ὅλο      ποὺ    κυλίετο  πλέον  μέσα  στὴν   κοπριά,  καὶ   βασανίζονταν   ἀπὸ  τὴν   ἀσθένεια    τῆς    λέπρας,   ἔτσι καὶ μεῖς    ἄς  λέμε «δόξα  τῷ     Θεῷ   πάντων   ἕνεκεν». Ἄς  λέμε, δηλαδή,  ἄς  ἔχει  δόξα  ὁ Θεὸς  παντοτινά.    Ἡ  γυναῖκα  του,  βέβαια,  τοῦ ἔλεγε  νὰ  βλασφημήσει   τὸν   μεγαλοδύναμο   ἀλλὰ  αὐτὸς  τῆς  ἔλεγε:  «ὁ   Θεὸς  δὲν  μοῦ  ἔδωσε τὴν   μεγάλη   αὐτὴ περιουσία ποὺ   εἶχα, ὁ    Θεὸς   καὶ  μοῦ   τὴν  ἀφήρεσε». Ἔλεγε  ὁ ἅγιος  Ἰώβ,  «εἴη  τὸ     ὄνομα  Κυρίου  εὐλογημένον».

Ἀδελφοί μου!  Ἡ  ἀρετὴ  τῆς    εὐγνωμοσύνης   μᾶς  κάνει    ὑπηρέτες  τῆς  ἀρετῆς  τῆς   ἀγάπης,   ἀλλὰ  καὶ ὑπηρέτες  τοῦ Χριστοῦ.   Ἐνῶ  ἠ   ἀχαριστία    μᾶς   κάνει   δούλους  τοῦ  σατανᾶ.  Ὡς  ἐκ  τούτου,   μᾶς  ἀφαιρεῖ  τὸ  δικαίωμα  νὰ  γίνουμε  πολίτες  τῆς  βασιλείας τῶν   οὐρανῶν. Γι’ αὐτό,   ἄς  εἴμαστε  πάντοτε   εὐγνώμονες πρὸς  τὸ   Θεό,   ἀλλὰ   καὶ   πρὸς  τοὺς   ἀδελφοὺς   τοῦ   Χριστοῦ, τοὺς  συναθρώπους μας,     γιὰ   νὰ  κερδίσουμε  ὅλοι μας    τὴ  βασιλεία   τῶν  οὐρανῶν.   Ἀμήν!