Ο Όσιος Μάξιμος ο Ομολογητής

Ο  Όσιος Μάξιμος  ο  Ομολογητής    καταγόταν   από   επιφανή   οικογένεια  και  γεννήθηκε    στην   Κωνσταντινούπολη  το  έτος   580  μ.Χ.   Έλαβε   τη  συνήθη εγκυκλοπαιδική μόρφωση και   επιδόθηκε   ιδιαίτερα   στη   σπουδή της  φιλοσοφίας. Υπό του  αυτοκράτορος Ηρακλείου (610 – 641  μ.Χ.) προσελήφθη   ως    αρχιγραμματεύς   αυτού.    Παρέμεινε   στη   θέση    αυτή    για λίγα  μόνο  χρόνια,  αλλά  διατήρησε τις σχέσεις του    και    αλληλογραφία  με   πρόσωπα    του  δημόσιου   βίου.

Αφού παραιτήθηκε, το   614   μ.Χ.,   από  το  αξίωμα   του  αρχιγραμματέως, εγκατέλειψε  τον κόσμο   και  ακολούθησε  τον  μοναχικό    βίο.    Ασκήτεψε  σε μονή της Χρυσουπόλεως, που βρισκόταν έναντι της  Κωνσταντινουπόλεως   και  διετέλεσε   ηγούμενος   αυτής.  Εκεί   απέκτησε   ως μαθητή   τον   Αναστάσιο,  ο  οποίος  τον  ακολούθησε  σε  όλη  του  τη    ζωή.

Σύμφωνα με την διδασκαλία του Αγίου Μαξίμου η  εργασία  των  εντολών   του   Θεού   και   η   συμμόρφωση   του   βίου   του   ανθρώπου   προς  την  Θεία διδασκαλία  αποτελούν βάση στερεά, επί  της  οποίας  θα  οικοδομηθεί  η πνευματική ανύψωση του νου. Πρώτο βήμα για τον   σκοπό  αυτό    αποτελεί   η   απόδυση   από   το   νου  όλων   των   παθών   που   τον ενοχλούν,   τα   οποία   έχουν  την   βάση   και   την   αφορμή   τους   στο  σώμα. Καλείται   δηλαδή  ο άνθρωπος να  μην  ακολουθήσει  την  κίνηση  των  αισθητών, να  μην  γίνει  δούλος των φυσικών του   ορμών   και   παθών, αλλά να ακολουθήσει  τα υπέρ φύσιν. Τα   αποτελέσματα   παρουσιάζονται ανάλογα   προς   την   εκλογή.  Εκείνος που ακολουθεί  την κίνηση των  αισθητών  υφίσταται   και την  φυσική φθορά  αυτών  και   συναλλοιώνεται  με  αυτά, ενώ  ο  αναστάς   «της εμπαθούς   περί   τα   φαινόμενα   διαθέσεως, την των φαινομένων έθυσε κίνησιν και την   πρακτικήν  κατορθώσας  έφαγεν  αρετήν».   Η   πράξη   της  αρετής  είναι  έργο  της  ανθρώπινης  και  της θείας   δυνάμεως.   Κανένα   χάρισμα  δεν  μπορεί  να  αποκτήσει  ο  άνθρωπος μόνο  με  την φυσική  του δύναμη.  Η  επιμονή  του  Αγίου  Μαξίμου  στο  σημείο    αυτό    είναι    φανερή   σε   όλη  του  τη   διδασκαλία, διότι  φοβάται  μήπως  ο  άνθρωπος  περιπέσει  στο πάθος της υπερηφάνειας. Ο Θεός, παρατηρεί, έδωσε στον  άνθρωπο δύναμη,    για    να   πράττει  τις  αρετές.

Έτσι, λοιπόν, ασκήτευε ο μακάριος Ομολογητής. Αλλά η  περσική   απειλή, που είχε δημιουργήσει για την Βυζαντινή Αυτοκρατορία κρίσιμη κατάσταση, έσπασε την ησυχία του και τον αγώνα του για την   κατάκτηση των   αρετών   από   τον   τόπο   της   ασκήσεώς   του.   Για πολλά  χρόνια  οι  Πέρσες εμφανίζονταν στην ακτή απέναντι από    την    Κωνσταντινούπολη.  Φαίνετε δε, ότι κατά την διάρκεια μιας   εισβολής   τους   στη   Χρυσούπολη,   το  624  μ.Χ., ο Άγιος Μάξιμος αναγκάστηκε να αποσυρθεί   με  τους   μαθητές του   νοτιότερα,   στην   Κύζικο.   Εκεί    διέμεινε  για  δύο   περίπου   χρόνια   στή  μονή του  Αγίου  Γεωργίου  και   συναναστρεφόταν με  τον  Επίσκοπο  Ιωάννη    μετά   του   οποίου   αντήλλαξε   αργότερα   επιστολές.   Ίσως   να   είχε αρχίσει   νωρίτερα   την   συγγραφική   του   δράση,   αλλά   ήδη   από   την   εποχή  αυτή   επιδίδεται    εντατικά    στο   έργο    της    συγγραφής.

Λόγω συνεχίσεως  των  Περσικών   καταδρομών  ο    Άγιος    υποχρεώνεται  να   φύγει,  το  626  μ.Χ.,  και  από  την  Κύζικο.  Έρχεται  για  λίγο  στην  Κρήτη  και στην συνέχεια μεταβαίνει στην Αφρική.  Θεωρείται  δε    πιθανό να  πέρασε   και  από  την  Κύπρο.  Στην   Καρχηδόνα  εμφανίζεται  την  Πεντηκοστή  του έτους  632  μ.Χ.,  αλλά  είχε  φθάσει  εκεί  νωρίτερα.  Κατά  τα  χρόνια    αυτά   συγγράφει   δύο  από  τα  σπουδαιότερα   έργα  του,  το  «Προς    Θαλάσσιον»    και   «Περί    Αποριών».

Εγκαταβίωσε στην μονή Ευκρατά της Καρχηδόνας, όπου ήταν εγκατεστημένος και  άλλος φυγάς,   από   την   Παλαιστίνη,  ο   Σωφρόνιος. Εκεί   έμαθε  τις  ενέργειες  του    νέου   Πατριάρχη  Αλεξανδρείας    Κύρου,   οι οποίες απέληξαν το  633 μ.Χ.   στην   ενωτική   συμφωνία που  διαμόρφωσε  την αίρεση του  Μονοενεργητισμού.  Ο  Σωφρόνιος  τάχθηκε  αμέσως  εναντίων   της  νέας  αυτής  μορφής    της  χριστολογικής  αιρέσεως.  Στην  θέση  του  αυτή   τον   ακολούθησε   ο   Άγιος   Μάξιμος.   Έτσι   συμμετείχε   στη σύνοδο   του  Λατερανού,   η   οποία   συγκλήθηκε   το   έτος   649   μ.Χ.   επί   Πάπα Ρώμης Μαρτίνου Α’, όπου καταδικάσθηκε ο Μονοθελητισμός    και αναθεματίσθηκαν  εκείνοι που    ανοήτως    δογμάτιζαν ότι  ο  Χριστός  έχει μία μόνο θέληση, τη θεία, σε αντίθεση προς    την    Ορθόδοξη   διδασκαλία,  κατά   την  οποία  ο  Χριστός  έχει  δυο  θελήσεις,  τη  θεία  και   την  ανθρώπινη,  ως Θεάνθρωπος. Στην ίδια Σύνοδο αποδοκιμάσθηκε διάταγμα   του   τότε   αυτοκράτορα   Κώνσταντος,  δια  του  οποίου  δεν  επιτρεπόταν    η    συζήτηση   περί    Μονοθελητισμού.

Ο  αυτοκράτορας Κώνστας   (641 – 668 μ.Χ.)  οργίσθηκε  γι’ αυτό.   Ο   Άγιος συνελήφθη από τον έξαρχο και βασιλικό  επίτροπο  της  Ιταλίας  Θεοδόσιο  και  οδηγήθηκε   στην  Κωνσταντινούπολη   μαζί   με  τους   δύο φίλους   του   Αναστασίους.   Ο  αυτοκράτορας   εξόρισε τον  Άγιο   Μάξιμο,    το  655   μ.Χ.   στη   Βιζύη,   μέσα   στο   Ρήγιο  και  στην   συνέχεια  στην  πόλη  Πέρβερα.  Μετά  από έξι χρόνια  ανακλήθηκε  και  πάλι  στην Κωνσταντινούπολη,  όπως  και  οι  συμμοναστές του, για μία  Τρίτη προσπάθεια προσεταιρισμού του.  Ο   Άγιος   αρνήθηκε.   Αναθεματίσθηκε, κακοποιήθηκε  και  διαπομπεύθηκε.  Η κακοποίηση του  Αγίου έδωσε αφορμή   για   τη  διαμόρφωση παραδόσεως περί  αποκοπής   της  γλώσσας   και  της   δεξιάς  χειρός  αυτού.  Μετά  από  αυτά   εξορίσθηκε   στη   Λαζική   του Πόντου, στο φρούριο Σχίμαρις, όπου και κοιμήθηκε οσίως στις 13 Αυγούστου   του   έτους   662  μ.Χ.      
Το  τίμιο  λείψανό  του  ενταφιάσθηκε  στη  μονή  του  Αγίου  Αρσενίου, στη   χώρα   των   Λαζών.   Από   τον   τάφο   του   έβγαινε   φως    κάθε    νύχτα    και  φώτιζε   την   περιοχή,    γεγονός    που    πιστοποιούσε    την    αγιότητά   του.

Απολυτίκιον.   Ήχος   γ’.   Θείας  πίστεως.

Θείου Πνεύματος, τη επομβρία, ρείθρα έβλυσας, τη Εκκλησία, υπερκοσμίων δογμάτων πανεύφημε· θεολόγων δε του Λόγου την   κένωσιν, ομολογίας αγώσι  διέλαμψας.  Πάτερ  Μάξιμε,  Χριστόν  τον  Θεόν    ικέτευε, δωρήσασθαι    ημίν    το   μέγα    έλεος.

Έτερον   Απολυτίκιον.  Ήχος   πλ. δ’. 
Ορθοδοξίας οδηγέ,  ευσεβείας  Διδάσκαλε και  σεμνότητος,   της  Εκκλησίας ο φωστήρ, των   Μοναζόντων θεόπνευστον  εγκαλλώπισμα,  Μάξιμε  σοφέ, ταις διδαχαίς σου πάντας εφώτισας, λύρα του Πνεύματος. Πρέσβευε Χριστώ  τω  Θεώ,  σωθήναι  τας  ψυχάς  ημών.

Κοντάκιον.  Ήχος  πλ. δ’.  Τη  υπερμάχω.

Ως  της   Τριάδος   εραστής  και  μύστης  ένθεος

Ορθοδοξίας  εκδιδάσκεις    την    ακρίβειαν

Δια  λόγου  τε  και    βίου    ηκριβωμένου·

Τον  Χριστόν   γαρ   εν   δυσί  τελείαις  φύσεσιν,  Ενεργείαις και θελήσεσιν εκήρυξας
Τοις  βοώσί  σοι,   χαίροις  μέγιστε   Μάξιμε.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις ευσεβείας  στήλη  λαμπρά,   και    θεολογίας,   επιστήμων   θεοειδής· χαίροις   ορθοδόξων δογμάτων μυστογράφε, Μάξιμε θεηγόρε, σοφίας τρόφιμε.

The Holy Maximus the Confessor

The Holy Maximus the Confessor came from an eminent family and was born in Constantinople in the year 580 AD. He received the usual encyclopedic education and was particularly involved in the study of philosophy. Under the emperor of Heraklion (610 - 641 AD) he was recruited as its chief architects. He remained in this position for only a few years, but maintained his relations and correspondence with faces of public life.

After he resigned, in 614 AD, from the post of chief architect, he abandoned the world and followed the lonely life. He practiced in a monastery in Chrysopolis, which was against Constantinople and was his abbot. Here Anastasios became a student, who followed him throughout his life.

According to the teaching of St. Maximus, the work of God's commandments and the compliance of man's life with Divine teaching are a solid foundation upon which the spiritual uplifting of the mind will be built. The first step for this purpose is the debauchery of the minds of all the annoying ones, which have their basis and cause in the body. It is called that man should not follow the movement of the senses, not become a servant of his natural bumps and passions, but to follow the pro-nature. The results are presented according to the election. The one who follows the movement of the senses suffers their physical weariness and interacts with them, while the anastasis "of the passionate about the phenomena of mood, the phenomenon of motion and the practice of possessed enigmatic virtue". The act of virtue is a work of human and divine power. No man can gain a gift with his physical strength alone. The persistence of St. Maximus at this point is evident in all of his teaching because he is afraid that man will fall into the passion of pride. God, he observes, has given man power to do the virtues.

Thus, the blessed Confessor exercised. But the Persian threat that he had created for the Byzantine Empire a critical situation broke his quietness and struggle to conquer virtues from his place of exercise. For many years, the Persians appeared on the coast across from Constantinople. You can see that during their invasion of Chrysoupolis, in 624 AD, Saint Maximus was forced to retire with his students to the south, at Cyzicus. There he stayed for about two years in the monastery of St. George and he was engaged with Bishop John, after whom he later exchanged letters. Perhaps he had begun earlier his writing, but since that time he has been intensely involved in writing.

Because of the persistence of Persian cruises, the Saint is obliged to leave, in 626 AD, and Cyzicus. He arrives for a while in Crete and then goes to Africa. It is also thought to have passed from Cyprus. In Carthage the Pentecost of the year 632 AD appeared, but it had arrived there earlier. Over the years, he wrote two of his greatest works, "To the Sea" and "To Care".

He settled in the Eukratus monastery in Carthage, where another fugitive from Palestine, Sophronios, was established. There he learned the actions of the new Patriarch of Alexandria of Cyrus, which ended in 633 AD. in the unifying agreement that formed the heresy of Mono-activism. Sophronios immediately stood against this new form of Christ's heresy. St. Maximus followed him in his place. So he participated in the Lateran meeting, which was convened in the year 649 AD. on Pope of Rome Martine I, where Monothelitism was condemned, and those who grudgingly conceded that Christ has only one will, the aunt, contrary to the Orthodox teaching, in which Christ has two wishes, aunt and human, as the Godfather. The same Synod was condemned by a decree of the then Emperor Konstantos, by which the Monotheism debate was not allowed.

Emperor Constas (641-668 AD) was angry about it. The Saint was arrested by the ex-royal and royal commissioner of Italy Theodosius and led to Constantinople along with his two Anastasios friends. The Emperor exiled Saint Maximus in 655 AD. in Vizia, in Rigi and then in the city of Pervera. After six years he was again taken back to Constantinople, as did his comrades, for a third attempt to join him. The Saint refused. It was annoyed, abused and intertwined. The abuse of the Saint gave rise to the formation of a tradition of cutting off his tongue and right hand. After that, he was exiled to the Lazio of Pontus, in the Shimarris fortress, where he slept on August 13, 662 AD.

His honest relic was buried in the monastery of Saint Arsenios, in the country of Lazos. From his tomb came light every night and enlightened the area, which testified to his holiness.

Apolyticus. Sound c '. Divine Faith.

The Holy Spirit, the Epiphany, the wailing kennel, the Church, and the supernatural doctrines we have; the theologians of the Word, the hymn, the bondage, the blessing of the Lord. Father Maximus, Christ the God begged, the gift of mercy was given.

Another Apolitikion. Sounds flat d '.

Orthodoxy guide, pious Teacher and Majesty, the Church the Light, the Monasians, the God-inspired gesture, the Wise Wise, your all-enunciated teachings, the lyre of the Spirit. Christ was God, save our souls.

Kontakion. Sounds flat d '. I'm overwhelmed.

As the Trinity lover and intimate bow

Orthodoxy you make the precision

By virtue of the fact that it is time-honored;

Christ in a dying nature, acting and willing to pronounce

Your beggars, cheerful ones, Maxime.

Majesty.

Happy joyful column of brilliant, and theology, theologian scholars; good-hearted orthodox doctrines, mystifying, Maximize lie, wisdom we eat.