Ο Άγιος Θεόφιλος ο Νέος

Πολλά παραδείγματα αδελφικών σχέσεων, στενής συνεργασίας και υπέροχης  αυτοθυσίας  συναντάμε στην  ιστορία  και  ζωή διαφόρων λαών.

Αυτά   όμως   που   βρίσκουμε   στην   πορεία   του   λαού    της   Ελλάδος  και    της   Κύπρου  ξεπερνούν   κάθε    δυνατή    φαντασία  και  περιγραφή.

Από    τα   πανάρχαια χρόνια  η ομοφροσύνη  και αλληλεγγύη των κατοίκων   των   δυο   αυτών   τμημάτων   του   Ελληνισμού  υπήρξε  ενιαία    και   ζηλευτή.

Κοινή   παρουσιάζεται   η   τύχη   τους. Κοινή και η ιστορία και  ο πολιτισμός   τους.   Και    δικαιολογημένα.

Ο  ίδιος   λαός  είναι  που κατοικεί   και   στα   δύο   αυτά   μέρη.   Αυτή   την αλήθεια   μαρτυρεί  και  διακηρύττει τόσον η γλώσσα  και  Θρησκεία, και  ζωή    των    κατοίκων   τους,   όσον    και    οι  περιπέτειές   τους.

Ένα   περιστατικό,   εξαιρετικά   συγκινητικό    μεταξύ  τόσων  άλλων είναι   και    τούτο,   που συνέβη   στα   μεσοβυζαντινά   χρόνια   (642 – 1071 μ.Χ.)   με   ήρωα,   μάρτυρα  και  ομολογητή  τον    Άγιο   Θεόφιλο    τον Νέο.   Γι’ αυτόν   και    οι    γραμμές  που  ακολουθούν.

Ο ομολογητής Θεόφιλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην πάλαι ποτέ βασιλίδα των πόλεων και πρωτεύουσα της Βυζαντινής μας Αυτοκρατορίας, την   Κωνσταντινούπολη. Οι γονείς του πιστοί και ενάρετοι  χριστιανοί φρόντισαν να δώσουν στο παιδί τους από την βρεφική του ηλικία την ανάλογη χριστιανική μόρφωση και ανατροφή. Οδηγό τους και σε τούτο το σημείο έβαλαν οι πιστοί γονείς του θείου αποστόλου  τα  θεόπνευστα  λόγια. «Οι πατέρες εκτρέφετε τα τέκνα υμών, εν   παιδείᾳ   και    νουθεσία    Κυρίου».   (Εφεσ. στ’   4).

Και   το   αποτέλεσμα   των   προσπαθειών   τους Θαυμαστό. Μεγαλωμένος   ο   Θεόφιλος   με του   Χριστού   τα   λόγια   και   με πρότυπο   την   όλη   ζωή   των γονιών του ξεχωρίζει από τους συνομήλικές του από τα παιδικά του χρόνια. Αυτό γίνεται συχνά. Το παράδειγμα   των   γονιών παίζει πάντα   βασικό    ρόλο    στην  ανατροφή  των  παιδιών.

Τι ευλογία θα ήταν, άν την αλήθεια αυτή είχαν συνέχεια μπροστά στα μάτια τους οι γονείς. Ειδικά σήμερα που οι ποικίλοι πειρασμοί έχουν αυξηθεί   υπερβολικά, η   προσεκτική    ζωή    των    γονιών  πολλά    κακά  θα   είχε   προλάβει.

Πολλοί  φυσικά  και τότε οι πειρασμοί  και  του  πονηρού  οι  παγίδες. Με τα  όπλα  όμως  της προσοχής και προσευχής το παιδί μεγάλωνε ανάλογα, ώστε από πολύ νωρίς να αξιωθεί να  ανέλθει  και  στο  αξίωμα του   μέλους  της   συγκλήτου   και    να  είναι   από   όλους   πρόσωπο σεβαστό. Αυτό  έγινε  την  εποχή που  στον αυτοκρατορικό  θρόνο  της  βασιλίδος των πόλεων βρισκόντουσαν οι ορθόδοξοι βασιλείς Κωνσταντίνος   και   Ειρήνη, η δε Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν διηρημένη   διοικητικά  σε επαρχίες που   ονομαζόντουσαν   Θέματα.   Μια τέτοια   Επαρχία – Θέμα,   ήταν   και   η   Επαρχία   των   Κιβυρραιωτών από   την   πόλη   της  Καρίας,   τα   Κίβυρρα. Οι κάτοικοι  του    θέματος αυτού ήταν περίφημοι ναυτικοί κάτω από τις διαταγές και την καθοδήγηση  των   βυζαντινών   αυτοκρατόρων. Γι’ αυτό και  εις  τον  στόλο   των  Κιθυρραιωτών   είχε  ανατεθεί   τότε  η επιτήρηση και  φύλαξη των θαλασσών  της Μεσογείου  και  ιδιαίτερα  της   θαλάσσιας  οδού που  διέρχεται  μεταξύ  Κιλικίας  και  Κύπρου.  Οι   Άραβες – Σαρακηνοί   και   το   Ισλάμ    τούτο   τον   καιρό   αλώνιζαν   κυριολεκτικά  αυτά  τα μέρη.   Ως   στρατηγός   των   Κιβυρραιωτών είχε ορισθεί   την  εποχή   αυτή   ο   Θεόφιλος   που   διακρινόταν   για   τον   πατριωτισμό  και  την γενναιότητά του.

Το  έτος 800   μ.Χ.   όπως  αναφέρει στη χρονογραφία του ο Άγιος Θεοφάνης που  ήταν  ηγούμενος  της  μονής  του  Μεγάλου   Αγρού – η μονή   βρισκόταν   στην   περιοχή    Κωνσταντινουπόλεως – η αυτοκράτειρα  Ειρήνη στον Θεόφιλο είχε αναθέσει την ευθύνη να παρακολουθεί   τον   αραβικό στόλο που   έγινε   ο   κακός   δαίμων   της Κύπρου.   Ο   Θεόφιλος   είχε   μαζί   του   ακόμη   δύο   στρατηγούς   για   να  τον   βοηθούν.   Και    αυτοί   είχαν   δώσει   τον   λόγο   τους,   ότι   ποτέ δεν  θα   εγκατέλειπαν   τον   αρχηγό,   αλλά   μαζί   του   θα    ήταν  έτοιμοι   και  να συναποθάνουν. Πόσο εύκολα μερικές φορές  οι   άνθρωποι  δίνουμε υποσχέσεις. Αλλα  και, πόσο  ευκολότερα  τις  ξεχνούμε.

Ένα πράγμα αξίζει εδώ πολύ να προσεχθεί. Η χειρονομία της Αυτοκράτειρας Ειρήνης. Σαν υπεύθυνη αρχόντισσα της μητέρας αυτοκρατορίας   φροντίζει με κάθε τρόπο για  την  ασφάλεια  της  θυγατρός Κύπρου, ενός πολύτιμου τμήματος της Βυζαντινής μας αυτοκρατορίας  που   κινδύνευε   κάθε   στιγμή   και  ώρα από τις επιδρομές  των   βαρβάρων   Σαρακηνών.

Όταν   το   Βυζαντινό   ναυτικό  με   αρχηγό  τον   Θεόφιλο   έφθασε   στα Μύρα  της Λυκίας, όλοι  οι στρατηγοί παρέκαμψαν το  ακρωτήριο  των  Χελιδονιών  και προχώρησαν να   εισέλθουν  στον  κόλπο  της    Αττάλειας. Οι  Άραβες, αφού ξεκίνησαν από την Κύπρο, εκμεταλλευόμενοι τον καλό καιρό και την υπάρχουσα γαλήνη περιφέρονταν  ήσυχοι στο  πέλαγος μεταξύ  Κύπρου και  Μ. Ασίας. Κάποια   στιγμή που οι στρατηγοί των Βυζαντινών τους  είδαν να κινούνται    ήσυχοι   και    ανενόχλητοι  παρετάχθησαν  και  ετοιμάσθηκαν να τους αντιμετωπίσουν. Ο αρχηγός μάλιστα των Κιβυρραιωτών Θεόφιλος, άνδρας ρωμαλέος και πολύ ικανός, στο αντίκρισμα   των  Σαρακηνών, έλαβε το θάρρος και προχώρησε  με   το πλοίο   του   μπροστά   από   τον   στόλο   και   με   όλη   τη   δύναμη κτύπησε  τον    εχθρό.   Η    επίθεση  στην   αρχή    είχε  μεγάλη  επιτυχία. Οι  εχθροί  κτυπημένοι από  όλες τις πλευρές  τα έχασαν και ετοιμάζονταν  να παραδοθούν. Όταν όμως οι  στρατηγοί  είδαν την ανδρεία του  Θεόφιλου  και αντιλήφθησαν τις διαθέσεις των  Αράβων, ζήλευσαν τη δόξα του και αφού τον εγκατέλειψαν έφυγαν από τη ναυμαχία.   Ο   Θεόφιλος   όμως   αλύγιστος   συνέχισε   τον   αγώνα   για πολύ   χρόνο  και   όταν   ακόμη   έμεινε   μόνος   με   τους   ναύτες   που ήταν  στον  δρόμωνά  του. Δυστυχώς επειδή  τα   πλοία  των  Σαρακηνών ήταν πολύ  περισσότερα, περικυκλώθηκε από αυτά και στο τέλος συνελήφθηκε   αιχμάλωτος.

Τι  μεγάλο κακό αλήθεια η ζήλια! «Φθόνος ουκ είδε προτιμάν το συμφέρον»   λέγει   και   ο   Μέγας   Βασίλειος.   Ο   γενναίος    Θεόφιλος  μετά  τη σύλληψή του με τα χέρια δεμένα  πισθάγκωνα  οδηγήθηκε  μπροστά  στον αρχηγό των Σαρακηνών, τον τρομερό Χαλίφη της Βαγδάτης Αρούναλ  Ρασίντ. Ο τρομερός χαλίφης στο αντίκρισμα του  παλικαριού  θαύμασε  τη λεβεντιά που έβλεπε στην προσωπικότητά του και   αμέσως  σκέφθηκε πως,   άν   με   τον   τρόπο   του   κατόρθωνε   να πείσει  το   παλικάρι   να   τον   ακολουθήσει θα πετύχαινε την πιο  μεγάλη  νίκη. Με  προσποιητή   λοιπόν ευγένεια, όταν ο Θεόφιλος πλησίασε   άρχισε να   του   κάνει   διάφορες   προτάσεις,   με  την υπόσχεση να του χαρίσει   διάφορες   δωρεές.   Σ' όλες   αυτές τις προτάσεις του Βάρβαρου χαλίφη ο πιστός και άκαμπτος χριστιανός  επέδειξε   όλο    το   μεγαλείο  του  χαρακτήρα   του.

Στην   πρόταση  εξαναγκασμού  να   εγκαταλείψει   τη   θρησκεία   του   και να ασπασθεί τον μωαμεθανισμό ο πιστός Θεόφιλος όχι μόνο αρνήθηκε  αλλά και έφτυσε στο πρόσωπο των ανθρώπων του   Ρασὶντ λέγοντας:   «Η χριστιανική   θρησκεία   είναι   η    αποκάλυψη    Αυτού   του  Θεού  που  έγινε δια του  Ιησού Χριστού  και  με  την  οποία   ο   κάθε πιστός  επιτυγχάνει  όχι   μόνο   την ευτυχία  αλλά και την αιώνια σωτηρία του». Στην  επιμονή  του  ΑρούναλΡασίντ, ότι  ο μωαμεθανισμός είναι η θρησκεία που  απεκάλυψε  ο  Θεός στον άνθρωπο δια του προφήτου του Μωάμεθ, ο Θεόφιλος δεν δυσκολεύθηκε να χλευάσει την άθεη πίστη και ναειρωνευτεί τους κρατούντες  και  υβριστές του.

Την άρνησή του ο ομολογητής πλήρωσε μεένα σωρό ύβρεις και εξευτελισμούς και παραμονή  σεσκοτεινή  και  πολύ  ανθυγιεινή  φυλακή επίτετραετία  ολόκληρο. Κατά  το μακρύ αυτό διάστημα παρά τα συχνά και   ανείπωτα   βασανιστήρια   των   κρατούντων   ο πιστός χριστιανός και αλύγιστος ομολογητής έμεινε σταθερός και άκαμπτος. Μπροστά στα μάτια   του   έχει   πάντα   τα   λόγια   Αυτού   του   Κυρίου μας. «Μη  φοβηθείτε    από των αποκτεννόντων το σώμα, την δε ψυχή μη δυναμένων αποκτείναι»   (Ματθ. γ’ 28). Αλλά και τα άλλα του μεγάλου Αποστόλου. «Ουκ άξια τα παθήματα  του  νυν  καιρού  προς   την    μέλλουσαν  δόξαν   αποκαλυφθήναι, εις  ημάς»    (Ρωμ. η’ 18). Δηλαδή  μη  φοβηθείτε από εκείνους που θανατώνουν το σώμα, δεν έχουν όμως τη δύναμη   να  θανατώσουν   την   ψυχή.   Αυτά που  υποφέρουμε   σ’  αυτή   την  ζωή  δεν  είναι   τίποτε    άν   τα    συγκρίνουμε   προς   τη   δόξα που   μέλλει  να μας  φανερωθεί  και να δοθεί  κάποια μέρα  σε  μας. Με οδηγό  τούτα  ταλόγια  και  συντροφιά  την προσευχή  και τη    βαθιά   του    πίστη    περνάει  τις  ημέρες και  τις  ώρες του    στη   φυλακή   με   το   μυαλό   του   δοσμένο   στην άπειρη   αγάπη   του  Σωτήρα   Χριστού   που   υπόσχεται   και   λέγει:   «Τέκνον   ου μη  σε   άνω   ου   μη   σε  εγκαταλείπω». Παιδί   μου,   δεν   θα   σε   αφήσω,   ποτέ   δεν  θα  σε εγκαταλείψω. Μείνε μόνο κοντά μου. Κοντά μου και «πιστός    μέχρι θανάτου».   Πιστός   μέχρι   θανάτου   περνάει   και   ο   Θεόφιλος   τις   ημέρες   του στη   βρώμικη   φυλακή  του  βάρβαρου  Σαρακηνού.

Τέσσερα χρόνια μαρτυρικής ζωής πέρασε ο αλύγιστος χριστιανός αγωνιστής. Μια μέρα που οι βάρβαροι   είχαν   το   μπαϊράμι   τους   έφεραν  στη   γιορτή   τους   και   τον   πιστό   Θεόφιλο   κι   άρχισαν   ένας –  ένας   να   τον προτρέπουν  να απαρνηθεί  την πίστη   του,   να    ασπασθεί  τη     θρησκεία    τους και να γιορτάσει  μαζί   τους.   Ο   Θεόφιλος σε όλες τις  προτάσεις  τους  αυτές   έδινε   μία    απάντηση.

- Γεννήθηκα χριστιανός. Μεγάλωσα  χριστιανός.   Θα  πεθάνω   χριστιανός.

Στην   απάντησή   του   αυτή   ύβρεις και κτυπήματα  δεχόταν από των βαρβάρων τα πλήθη. Κάποια στιγμή που οι αρχηγοί των βαρβάρων άρχισαν να υβρίζουν   και   να   βλασφημούν   το   άγιο   όνομα του   Λυτρωτή   μας, ο Θεόφιλος δεν  κρατήθηκε  αλλά  σνταπέδωσε  την  ύβρη για   τη   θρησκεία τους και τα  πιστεύω τους. Η  θαρραλέα του Θεόφιλου στάση και απάντηση είχε σαν αποτέλεσμα να οδηγηθεί αυτός στη μέση του διασκεδάζοντος   πλήθους   και   να   δεχθεί τον δια ξίφους   θάνατο.   Έτσι έκλεισε η   ζωή   του   αδούλωτου   χριστιανού.   Τούτο   σημειώνει   ο   Άγιος Θεοφάνης:   «Την δια ξίφους τιμωρίαν  υπομείνας, μάρτυς άριστος ανεδείχθη».

Το   λείψανο   του   γενναίου   ομολογητού   και   νέου   μάρτυρος   Θεοφίλου   οι κατοικούντες   εκεί   χριστιανοί   το  παρέλαβαν   με   βαθύ   σεβασμό   και  το κήδεψαν με κάθε τιμή  και ευλάβεια. Η μνήμη του  ακλόνητου   χριστιανού τιμάται  από   μεν  την  Ανατολική   Εκκλησία   την 30^η      Ιανουαρίου,   από   δε   τη Δυτική    την   22^α   Ιουλίου.

Με μία    άρνηση   της   πίστης   ο   Θεόφιλος   θα   μπορούσε   να    γλυτώσει    την ζωή   του.   Ο   αλύγιστος    όμως   αγωνιστής   προτίμησε   να   εφαρμόσει   του   θείου Διδασκάλου τα λόγια που σημειώνει ο ιερός Ευαγγελιστής της Αποκαλύψεως.   «Γίνου πιστός   άχρι   θανάτου   και  δώσω σοι  τον   στέφανον  της   ζωής».   (Αποκάλυψη   β’   10).   Κι   έμεινε   πιστός   μέχρι   θανάτου.

Τι   ευλογία   τα   λόγια   αυτά   να   γινόντουσαν   και   γιὰ  μας   και   τη    σημερινή νεολαία    σύνθημα    ζωής!

Άγιε   Θεόφιλε,   πρέσβευε    υπέρ    ημών.

Απολυτίκιον.  Ήχος   γ’.   Θείας  πίστεως.    
Την   φιλότητα   προς  τον  Δεσπότην,    καθυπέγραψας,  τω   αίματί  σου,  και την  πλάνην  εναπέπνιξας, άγιε,  ημισελήνου γενναίω  φρονήματι, ανακηρύξας  Χριστού την   θεότητα·   όθεν είληφας,  Θεόφιλε παμμακάριστε, το  στέφος  των  μαρτύρων  εκ  Κυρίου  σου.

Κοντάκιον.  Ήχος   α’.   Τον  τάφον   σου   Σωτήρ.           
Θαλάσσης νοητής, διαπλεύσας  το κύτος, λιμένα ουρανού,  εις   κατάπαυσιν εύρες,  Θεόφιλε  ένδοξε,  ως  πὲρ ναύς χριστοσφράγιστος, πλάνην Αγαρδέ, εκμυκτηρίσας  εμφρόνως, ωμολόγησας, την  του  Δεσπότου σου   πίστιν,   μαρτύρων   αγλάϊσμα.

Saint Theophilus the New

Many examples of brotherly relationships, close co-operation and wonderful self-sacrifice are found in the history and life of different peoples.

But what we find in the course of the people of Greece and Cyprus outweigh every possible imagination and description.

Since ancient times, the solidarity and solidarity of the inhabitants of these two parts of Hellenism has been unified and enviable.

Their luck is shared. Common and their history and culture. And rightly so.

The same people are living in both of these places. This truth testifies and proclaims both the language and religion, and the lives of their inhabitants, and their adventures.

One incident, extremely touching among so many others, is that which happened in the mid-Byzantine years (642-1071 AD) with a hero, witness and confessor of St. Theophilus the New. For him and the lines that follow.

The confessor Theophilos was born and raised in the former king of the cities and the capital of our Byzantine Empire, Constantinople. His parents, faithful and virtuous Christians, cared for giving their child, from his childhood, the corresponding Christian education and upbringing. Their guide, and at this point, the faithful parents of the divine apostle made the inspired words. "Your fathers have bred your children, in praise and admonition of the Lord." (Ephesians 4).

And the result of their efforts Wonderful. Growing Theophilus with Christ the words and pattern of the whole life of his parents stands out from his peers from his childhood. This is often done. The example of parents always plays a key role in bringing up children.

What a blessing would it be if that truth had been followed in the eyes of their parents. Especially now that the various temptations have grown too much, the careful life of the parents would have been bad enough.

Many of course and then the temptations and the wicked traps. But with the weapons of attention and prayer, the child grew so that from the earliest time he was entitled to ascend to the post of senator and to be respected by all. This happened at the time when the Imperial throne of the city king was found by Orthodox kings Constantine and Irene, and the Byzantine Empire was administratively divided into provinces called themes. Such a province - subject - was the Province of the Kyivreotians from the city of Caria, Kivirra. The inhabitants of this theme were famous sailors under the orders and guidance of the Byzantine emperors. That is why the Keithriorots fleet was entrusted with the surveillance and guarding of the Mediterranean seas, especially the sea route that passes between Cilicia and Cyprus. The Arabs-Saracens and Islam at this time literally stood out for these parts. As the general of the Kyivreotians, the Theophilus was defined at that time as being distinguished for his patriotism and bravery.

In the year 800 AD. as Saint Theophanis, who was the abbot of the Great Agora monastery - the monastery was located in the area of ​​Constantinople - empress Irene in Theophilos had entrusted responsibility to watch the Arab fleet that became the evil demons of Cyprus. Theophilus had two generals with him to help him. And they had spoken to them that they would never give up the captain, but with him they would be ready and matched. How easy sometimes people make promises. And how much easier forget them.

One thing is worth watching here. The gesture of the Empress of Peace. As a responsible gentleman of the mother empire, she takes care of the security of the daughter of Cyprus, a valuable part of our Byzantine Empire, who was in danger at every moment and time from the raids of the Saracens barbarians.

When the Byzantine navy, headed by Theophilus, arrived at Myra of Lycia, all generals strolled the Cape of Chelidons and proceeded to enter the bay of Antalya. The Arabs, starting from Cyprus, taking advantage of the good weather and the existing tranquility, walked peacefully in the sea between Cyprus and Asia Minor. At a time when the Byzantine generals saw them moving quietly and undisturbed they were prepared and prepared to deal with them. The captain of the Cayorreans, Theophilus, a man robust and very capable, in the Saracens' response, took the courage and proceeded with his ship in front of the fleet and with all the power he beat the enemy. The attack at the beginning was a great success. Enemies whipped from all sides lost and were preparing to surrender. But when the generals saw Theophilus' prowess and understood the attitudes of the Arabs, they envied his glory and abandoned him and left the naval battle. Theophilus, however, stubbornly continued the fight for a long time and when he was still alone with the sailors on his way. Unfortunately, because the ships of the Saracens were much more, they were surrounded by them and in the end they were captured.

What a great bad truth jealousy! "Encyclopedia did not see interest," says Grandmaster. The brave Theophilus, after being arrested with his arms tied, was led in front of the leader of the Saracens, the terrible Caliph of Baghdad, Arunal Rashid. The awesome caliph on the star's face admired the lewdness he saw in his personality and he immediately thought that if he succeeded in persuading the lad to follow him he would achieve the greatest victory. Thus, with a gentle pretense, when Theophilos approached, he began making various proposals, promising to give him various donations. In all these suggestions of Barbara Caliph the faithful and inflexible Christian demonstrated all the splendor of his character.

In the suggestion of compulsion to abandon his religion and assimilate the Muslims, loyal Theophilos not only denied but also spat on the face of the people of Racis, saying: "The Christian religion is the revelation of God made through Jesus Christ, with which each believer achieves not only happiness but also his eternal salvation. " In the insistence of Arunal Rashid, that the Muslimship is the religion that God revealed to man through Muhammad's prophet, Theophilus had no difficulty in deriding the atheist faith and reassuring his possessors and abusers.

On his refusal, the confessor paid him with a lot of insults and humiliations and staying in a dusty and very unhealthy jail full of years. During this long period, despite the frequent and untrustworthy torture of the prisoners, the faithful Christian and unscrupulous confessor has remained steady and inflexible. In front of his eyes he always has the words of our Lord. "Do not be afraid of those who are defending the body, but the soul of unmolested ones" (Matthew 28). And the rest of the great Apostle. "It is worthy of the sufferings of this time to the glory that is to be revealed to us" (Romans 18). That is, do not be afraid of those who kill the body, but they do not have the power to kill the soul. What we suffer in this life is nothing compared to the glory that is to be revealed to us and given to us one day. With these treasures and companionship, his prayer and his deep faith passes through his days and hours in prison with his mind given to the infinite love of the Savior Christ, who promises and says, "Do not abandon me. My child, I will not leave you, I will never give up. Just stay with me. Close to me and "faithful to death". True to death, Theophilos passes through his days in the dirty prison of the barbarian Saracen.

Four years of martyr's life went through the unscrupulous Christian fighter. One day when the barbarians had the bayram, they brought the faithful Theophilos to their feast and began one - one to urge him to renounce his faith, to assert their religion and celebrate with them. Theophilus in all of these suggestions gave one answer.

- I was born a Christian. I grew up christian. I will die a Christian.

In his answer, the insults and bangs received the crowds from the barbarians. At a time when the barbarian rulers began to humiliate and blasphemize the holy name of our Redeemer, Theophilus was not held, but he styled the insult to their religion and beliefs. The courageous attitude of Theophilus and response resulted in him being led to the middle of the amusing crowd and to accept the death of the sword. This ended the life of the unsuspecting Christian. This is what Saint Theophanis notes: "The sworn punishment of supplication, witness of excellence has come to light."

The relics of the gentle confessor and the new martyr Theophilus, the Christians living there, received it with deep respect and honored it with all honor and reverence. The memory of the unshakable Christian is honored by the Eastern Church on January 30th, and by the West on July 22nd.

With a refusal of faith, Theophilos could save his life. But the unscrupulous fighter preferred to apply the divine Master to the words that the holy Evangelist of the Revelation notes. "Faithful to death, and give to you the crown of life." (Revelation β '10). And he remained faithful to death.

What a blessing these words were to become and for us and today's youth a slogan of life!

Saint Theophilus, he was in favor of us.

Apolyticus. Sound c '. Divine Faith.

My friendship with the Despot, your coworker, your blood, and the mischief of the heavens, the holy crescent, I declare the deity, declares Christ; therefore pray ye, Theophilus, the crown of witnesses of your Lord.

Kontakion. Sound a '. Your tomb Sotir.

A sea-minded, crossing the hull, a port of the sky, in the midst of a ceasefire, Theophilus glorified, as a Christ-sealant, a fallacy of Aarard, having conveyed, at the same time, the blame of your Despot,