Ο Άγιος Γρηγόριος Επίσκοπος Νύσσης

Ο  Άγιος Γρηγόριος ήταν αδελφός του Μεγάλου Βασιλείου. Γεννήθηκε περί το 329 ή 330 μ.Χ. Ήταν υιός του Βασιλείου και της Εμμελείας.   Ο πατέρας του καταγόταν από τον Πόντο και η μητέρα του από την Καππαδοκία.

Ο  Γρηγόριος,  μολονότι   είχε χειροτονηθεί  αναγνώστης, δεν  σκεπτόταν να γίνει κληρικός, ούτε θεολόγος. Ο αδελφός του Βασίλειος, τον οποίο θεωρούσε πνευματικό πατέρα και δάσκαλό του, τον είλκυσε στην ιεροσύνη. Μετά την εκπαίδευσή του στη Νεοκαισάρεια φοίτησε στην Καισάρεια με σκοπό να γίνει συνήγορος και  διδάσκαλος της ρητορικής, όπως  ο    πατέρας   του    και    οι   πρόγονοί   του.

Σε ηλικία 40 ετών, το 371 ή 372 μ.Χ., παρακαλείται  από   τον   αδελφό   του Μέγα Βασίλειο, Αρχιεπίσκοπο τότε Καισαρείας,  να δεχθεί  την Επισκοπή  Νύσσης. Η Νύσσα (σήμερα Νεμσεχίρ) ήταν ασήμαντη πόλη της Καππαδοκίας, επί της οδού που οδηγούσε από την Καισάρεια στην Άγκυρα.  Ο   Γρηγόριος δέχθηκε, από μεγάλο σεβασμό στον  Άγιο Βασίλειο.

Οι  Αρειανοί,   όμως,   του έφεραν μεγάλες ενοχλήσεις. Αντιλαμβανόμενοι, ότι στο πρόσωπό του η αίρεσή τους θα είχε σπουδαιότατο   πολέμιο,   σχεδίασαν να τον εξοντώσουν. Τον κατηγόρησαν λοιπόν, ότι εξελέγη Επίσκοπος αντικανονικά και σφετερίσθηκε   χρήματα   της   Εκκλησίας. Τις κατηγορίες υπέβαλε κάποιος   με το όνομα Φιλόχαρης, όργανο των Αρειανών, προς τον διοικητή  του  Πόντου Δημοσθένη, προς τον οποίο ο Μέγας Βασίλειος έγραψε   και   επιστολή.   Για την κατηγορία της καταχρήσεως παρακάλεσε να γίνει ο έλεγχος για να δειχθεί η συκοφαντία, για την αντικανονική   χειροτονία  λέγει   ότι  η   ευθύνη   είναι   δική   του,   διότι αυτός χειροτόνησε και  ότι, σε κάθε περίπτωση, δεν είναι σωστό να δικάσει  επί   της   υποθέσεως αυτής σύνοδος  Επισκόπων,  των   οποίων   η  εκκλησιαστική   θέση   δεν   ήταν  σε   κανονική   τάξη.

Η  επίκληση του Βασιλείου απέβη άκαρπη. Ο αυτοκράτορας Ουάλης ήθελε να αποφευχθεί το θέμα. Το 376 μ.Χ. ο Γρηγόριος καθαιρείται ερήμην από σύνοδο Αρειανών Επισκόπων του Πόντου και της Γαλατίας. Και ο Γρηγόριος, καταδιωκόμενος, αναγκαζόταν να πλανάται και να κρύβεται.

Η περιπέτεια έληξε τον Αύγουστο του έτους 378 μ.Χ., όταν απέθανε ο Ουάλης. Ο Γρηγόριος επανήλθε στη Νύσσα, όπου του επιφυλάχθηκε θριαμβευτική    υποδοχή.

Κατά   το  φθινόπωρο του 379 μ.Χ. έλαβε μέρος στη  Σύνοδο της Αντιόχειας,  η   οποία  συνήλθε   ιδίως   για   την αίρεση του Απολλιναρίου. Ο Απολλινάριος, ερμηνεύοντας κατά γράμμα χωρίο της Αγίας   Γραφής  (κατά Ιωάννη α’ 14), υποστήριζε  ότι   ο    Θεός   Λόγος  έγινε  σάρκα,  όχι   σάρκα  και  ψυχή.  Αρνήθηκε  τον   ανθρώπινο   νου, την ανθρώπινη ψυχή  και  θέληση του  Ιησού Χριστού  ως στοιχεία διασπαστικά της ενότητός Του και αντίθετα προς την τελειότητά Του  και αντικατέστησε τα στοιχεία αυτά με τη θεία επενέργεια. Δίδασκε, δηλαδή, στην ουσία, ότι ο Ιησούς Χριστός δεν είναι τέλειος Θεός ούτε τέλειος άνθρωπος. Πολλοί νόμιζαν ότι ο Απολλινάριος δέχθηκε την επίδραση της πλατωνικής και νεοπλατωνικής φιλοσοφίας, αλλά  το  πιθανότερο είναι, καθώς πιστεύει ο Γρηγόριος Νύσσης, ότι αφετηρία στη χριστολογική του διδασκαλία είναι χωρίο επιστολής του Αποστόλου Παύλου (προς Θεσσαλονικείς Α’, ε’ 23). Στη Σύνοδο ο Άγιος ανασκεύασε τις κακόδοξες θεωρίες του Απολλιναρίου. Επίσης, η Σύνοδος του ανέθεσε αποστολή για την Εκκλησία  της Βαβυλωνίας και με την ευκαιρία αυτή  επισκέφθηκε και τους  Αγίους Τόπους.

Το περιεχόμενο της πίστεως αποτελεί την παράδοση, η οποία μεταβιβάζεται «πατρόθεν» ως κλήρος κατά διαδοχή στους Αποστόλους διά των   Πατέρων στις εκάστοτε νεότερες γενιές. Έτσι, ο Άγιος συμμετείχε,   επίσης, στη  Β’ Οικουμενική  Σύνοδο, η οποία συνήλθε το έτος   381   μ.Χ.,   στην   Κωνσταντινούπολη   επί   Θεοδοσίου   του Μεγάλου   (379 – 395 μ.Χ.), για   να  ενισχύσει   την   Ορθόδοξη   διδασκαλία κατά   του  Αρειανισμού και να αποφανθεί κατά των αιρετικών δοξασιών, τις οποίες δίδασκε ο Μακεδόνιος περί του Αγίου Πνεύματος. Στη Σύνοδο αυτή  ο  Γρηγόριος αναδείχθηκε υπέρμαχος της Ορθοδοξίας, αφού  κατατρόπωσε τους δυσσεβείς αιρετικούς με την δύναμη  των   λόγων του και  με αγιογραφικές αποδείξεις. Στις συζητήσεις   εκείνες   ο   Άγιος  Γρηγόριος    Νύσσης   διακρίθηκε  τόσο, ώστε άν ονομασθεί  Πατήρ πατέρων και Νυσσαέων  φωστήρ. Και  ο  Θεοδόσιος   τον   προσονόμασε   στύλο   της   Ορθοδοξίας.

Ο Άγιος Γρηγόριος τονίζει ιδιαίτερα την συνεργασία του Αγίου Πνεύματος   στην προσωπική Πνευματική ζωή κάθε μέλους της Εκκλησίας. Η Πνευματική  ζωή παρουσιάζεται στη διδασκαλία του ως συνεχή ανοδική  πορεία του ανθρώπου προς την τελείωση και αυτή  επιτυγχάνεται με τη συνεργία Θεού και ανθρώπου. Ο προσωπικός αγώνας του κάθε πιστού  μαζί  με τη Χάρη του  Παρακλήτου αποτελούν τις   δυο   προϋποθέσεις   για   την   πνευματική    τελειότητα.

Ο   αυτοκράτορας,   ανταποκρινόμενος   σε   υπόδειξη  της   Συνόδου, όρισε  δια   νόμου,   ότι   έπρεπε   να   θεωρούνται   αιρετικοί   όσοι   δεν ήσαν   σε   εκκλησιαστική  κοινωνία με τον Άγιο Γρηγόριο. Περιελήφθησαν δε μαζί με τον Γρηγόριο ως   κανονικοί   και    νόμιμοι Επίσκοποι και δυο άλλοι, ο Καισαρείας Ελλάδιος και  ο  Μελιτηνής  Οτρήϊος.

Το έτος 385 μ.Χ. έρχεται και πάλι στην Κωνσταντινούπολη, για να εκφωνήσει   τους   επικήδειους   λόγους   του   στη   βασιλόπαιδα Πουλχερία  και   στη   βασίλισσα  Πλακίλλα,  σύζυγο   του   αυτοκράτορα. Και πάλι αναγκάζεται να έλθει στην Κωνσταντινούπολη το 394 μ.Χ., προκειμένου  να   συμμετάσχει   σε  Σύνοδο  που   συγκροτήθηκε  με αφορμή  τη  διαμάχη των Επισκόπων Βαγαδίου και  Αγαπίου, οι  οποίοι διεκδικούσαν    και    οι   δυο   την   Επισκοπή    Βόστρων   της  Αραβίας.

Υπήρξε έξοχος ρήτορας, σοφός συγγραφέας ιερών συγγραφών και ζηλωτής  της Ορθοδόξου Πίστεως. Ο Θεόδωρος Πρόδρομος δίδει σε ποίημά του μία ένδειξη περί των προσώπων τα οποία αποτελούν τον κορμό  της κατηγορίας των Πατέρων, μεταξύ των   οποίων  αναφέρει   και τον  Άγιο   Γρηγόριο   Νύσσης:

«Τον  Γρήγορον   νουν,   την   Βασίλειον  χάριν,

Το   χρύσιον μέλημα   του   Χρυσοστόμου,

Το   Γρηγορίου   φθέγμα   του   Νυσσαέως,
Τον  Μάξιμον, το  θαύμα  της   ησυχίας».

Απολυτίκιον.  Ήχος   γ’.  Θείας   πίστεως.    
Θείαν  γρήγορσιν, ενδεδειγμένος, στόμα σύντονον, της ευσέβειας, ανεδείχθης   Ιεράρχα  Γρηγόριε·  τη   γαρ   σοφία  των   θείων   δογμάτων σου,  της   Εκκλησίας   ευφραίνεις   το   πλήρωμα.   Πάτερ    Όσιε,   Χριστόν τον   Θεόν   ικέτευε,  δωρήσασθαι    ημίν   το   μέγα    έλεος.

Κοντάκιον.  Ήχος  β’.  Την  εν  πρεσβείαις.

Της  Εκκλησίας ο ένθεος  Ιεράρχης, και της σοφίας σεβάσμιος μυστολέκτης, Νύσσης ο γρήγορος νους Γρηγόριος, ο συν Αγγέλοις  χορεύων, και εντρυφών  τω  θείωφωτί, πρεσβεύει  απαύστως  υπέρ  πάντων   ημών.

Έτερον  Κοντάκιον.  Ήχος  α’.  Χορός  Αγγελικός.
Το  όμμα  της  ψυχής,  γρηγορών  Ιεράρχα, ως  γρήγορος Ποιμήν, ανεδείχθης  τω   κόσμω,   και   ράβδω   της σοφίας σου, παμμακάριστε Όσιε, πάντας  ήλασας, τους κακοδόξους ως λύκους, αδιάφθορον, διατηρήσας   την   ποίμνην,   Γρηγόριε   πάνσοφε.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις της σοφίας ο θησαυρός,  και  της  Εκκλησίας,  θεορρήμων  υφηγητής· χαίροις θεοφθόγγων, δογμάτων  η κιθάρα,  Γρηγόριε  παμμάκαρ,   Νύσσης   ο   πρόεδρος.

Saint Gregory the Bishop of Nyssa

Saint Gregory was a brother of the Great Kingdom. He was born around 329 or 330 AD. He was the son of the Kingdom and the Communion. His father came from Pontus and his mother from Cappadocia.

Gregory, although he was a reader, was not thinking of becoming a clergyman or a theologian. His brother Basil, whom he considered to be his spiritual father and teacher, brought him to the priesthood. After his training in Neocasa, he attended Caesarea in order to become an advocate and teacher of rhetoric, such as his father and his ancestors.

At the age of 40, AD 371 or AD 37, he is asked by his brother, the Great Kingdom, Archbishop of Caesarea, to accept the Diocese of Nissa. Nyssa (today Nemeshire) was a small town in Cappadocia, on the road leading from Caesarea to Ankara. Gregory accepted, with great respect to the Holy Kingdom.

The Arians, however, brought him great disturbances. Understanding that in their face their call would have had a great deal of trouble, they planned to exterminate him. They accused him, therefore, of being elected Bishop improperly and appropriating money for the Church. The accusations were filed by Philocharis, an organ of the Arians, to the governor of Pontus Demosthenes, to whom Basil also wrote a letter. For the abusive class he pleaded for the scrutiny to show the slander, for improper ordination he says that his own responsibility is because he ordained and that in any case it is inappropriate to hear a summit of bishops in this case, whose ecclesiastical position was not in a normal order.

The Kingdom's appeal was fruitless. Emperor Wallace wanted to avoid the issue. In AD 376 AD. Grigorios is rendered in absentia by a meeting of Martian bishops of Pontus and Galatia. And Gregory, being persecuted, was forced to hide and hide.

The adventure ended in August 378 AD when Wallace died. Grigorios returned to Nissa, where he was given a triumphant reception.

In the autumn of AD 379 took part in the Antioch Conference, which met in particular on the Apollinari heresy. Apollinarius, interpreting literally a passage of the Bible (John 14), claimed that God's Word became a flesh, not a flesh and a soul. He refused the human mind, the human soul, and the will of Jesus Christ as elements disruptive to His unity and contrary to His perfection, and replaced these elements with the divine effect. He taught, in fact, that Jesus Christ is not a perfect God or a perfect person. Many thought that Apollinarius accepted the influence of Platonic and neoplatonic philosophy, but it is more likely, as Gregory of Nyssa believes, that the starting point in his Christological teaching is a letter from Apostle Paul (to Thessalonians A, E 23). At the Synod the Saint recited the apocryphal theories of Apollinarius. His Synod also commissioned a mission for the Babylonian Church and on this occasion he also visited the Holy Land.

The content of faith is the tradition, which is transferred "as a partaker" as a clergy in succession to the Apostles through the Fathers to the newer generations. Thus, the Saint also participated in the Second Ecumenical Council, which met in 381 AD, in Constantinople on Theodosius of the Great (379-395 AD), to strengthen Orthodox teaching against Aryanism and to rule against the heretical doctrines that the Macedonian taught concerning the Holy Spirit. At this meeting, Gregory emerged as an advocate of Orthodoxy, having abused the dishonest heretics with the power of his words and hagiographic evidence. In those conversations, Saint Gregory of Nyssa was distinguished so that if he was named Father of Father and Nyssaeon light. And Theodosius deified him a pillar of Orthodoxy.

St. Gregory emphasizes the cooperation of the Holy Spirit in the personal spiritual life of every member of the Church. Spiritual life is presented in its teaching as a continuous ascendant course of man toward perfection, and this is accomplished with the synergy of God and man. The personal struggle of each believer together with the Grace of the Paraclete is the two prerequisites for spiritual perfection.

The Emperor, in response to a suggestion from the Synod, determined by law that those who were not in ecclesiastical communion with St. Gregory should be considered heretics. They were included with Gregory as regular and legitimate Bishops, and two others, Caesarean Greeks and Melitene Othrius.

In the year 385 AD. he comes back to Constantinople to speak his epic poems to the princess Pulcheria and to Queen Playlla, the wife of the emperor. Again, he is forced to come to Constantinople in 394 AD in order to participate in a Synod that was formed on the occasion of the struggle of the Bishops of Vagdou and Agapi, who both claimed the Diocese of Boston of Arabia.

He was a super-orator, a wise author of sacred writings and a zealot of the Orthodox Faith. Theodoros Prodromos gives in his poem an inscription about the persons who constitute the main body of the Fathers, including Saint Gregory of Nyssa:

"The Fast Beast, Basil Grace,

The golden concern of Chrysostom,

Gregorius' choice of Nyssaos,

Maximus, the miracle of silence. "

Apolyticus. Sound c '. Divine Faith.

The fast, proper, short mouth of the pious, eminent hierarch Gregory; the wisdom of your divine doctrines, of the Church, you are pleasing the crew. Father Ossie, Christ the God begged, the gift of great mercy was given.

Kontakion. Sound b '. The embassy.

The Church, the Inner Hierarch, and the wisdom of a venerable mistress, Nyssa, the quick mind of Gregorius, the dagger of the Angel, and the Sacrifice of the Sacrifice, is the supreme supremacy of all ours.

Another Comrade. Sound a '. Dance Angelic.

The semblance of the soul, the quick hierarchy, as a fasting Shepherd, you have become the world, and a rod of your wisdom, a whispering Ossie, all the wicked, the cacods as wolves, unafraid, keeping the flock, Gregory the fullness.

Majesty.

Hear the wisdom of the treasure, and of the Church, a hospitable lecturer; rejoicing the theophogons, the dogmas the guitar, Gregory Pammakar, Nyssa the president.