Ο Όσιος Μακάριος ο Αλεξανδρεύς

Ο Όσιος Μακάριος, ο Αλεξανδρεύς, χρημάτισε ιερέας των λεγόμενων κελιών.   Υπήρξε υπόδειγμα εγκράτειας και υπομονής και έτσι προικίσθηκε από τον Θεό και με το χάρισμα της θαυματουργίας. Τις αρετές   του   τις   θαύμασε   και   αυτός   ο Μέγας Αντώνιος και  είπε:   «Ιδού, επαναπαύθηκε επί σε το  Πνεύμα το  Άγιο και  στο εξής θα   είσαι κληρονόμος  των    αγώνων   μου».

Κάθε φορά που ο Όσιος αντιλαμβανόταν ότι κάποιος επιτελούσε ένα σπουδαίο   ασκητικό   αγώνισμα,   υποκινούμενος   από   έναν   Άγιο   ζήλο, τον μιμείτο και έκανε και  αυτός το ίδιο αγώνισμα. Έτσι, όταν άκουσε ότι οι Ταβεννησιώτες μοναχοί, καθ’ όλη την διάρκεια της Τεσσαρακοστής, έτρωγαν άβραστο φαγητό, πήρε την απόφαση και επί επτά   χρόνια   δεν έφαγε   κανένα   μαγειρευμένο   φαγητό.   Τρεφόταν μόνο   με   λάχανα  ωμά  και όσπρια. Επίσης και τον ύπνο του  αγωνίσθηκε   να περιορίσει στο  ελάχιστο.  Και,   για   να   το   κατορθώσει αυτό, δεν μπήκε κάτω από στέγη επί είκοσι ολόκληρα ημερόνυχτα, φλεγόμενος από τον καύσωνα της ημέρας και ξεπαγιάζοντας  από το ψύχος  της  νύχτας.

Μια φορά ο Όσιος ενοχλήθηκε από το δαίμονα της πορνείας και, προκειμένου να εξουδετερώσει τον δαίμονα αυτό, κατέφυγε σε ένα εντελώς έρημο και ελώδη τόπο, όπου παρέμεινε επί έξι μήνες. Εκεί υπήρχαν κουνούπια πολύ μεγάλα, σαν σφήκες, τα οποία με τα τσιμπήματά   τους   τον   καταπλήγωναν σε  όλο  του   το   σώμα.   Όταν, λοιπόν,   ύστερα   από   τους έξι μήνες γύρισε στο  κελί του, αναγνωριζόταν   μόνο  από την   φωνή   του,   αφού το σώμα του εξωτερικά   είχε  παραμορφωθεί   και   έμοιαζαν   με   το   σώμα ανθρώπων   που   πάσχουν   από   την   ασθένεια    της   ελεφαντίασης.

Κάποια   φορά   ο Όσιος καθόταν στην αυλή  και  έλεγε λόγους  ωφέλιμους σε παρευρισκόμενους εκεί  Χριστιανούς. Τότε μία ύαινα, αφούπήρε μαζί  της το νεογνό της, το οποίο   ήταν    τυφλό,   πλησίασε   τον  Άγιο  και  το  έριξε  στα πόδια του.  Εκείνος,   αφού    έπτυσε   στα  μάτια   του   μικρού   ζώου,   του   χάρισε το   φως. Έτσι,   θεραπευμένο πλέον,  το   πήρε   η   ύαινα   και   έφυγε. Την  άλλη μέρα πρωί – πρωί  όμως,  αυτή   γύρισε   πάλι    στον    Άγιο, φέρνοντάς του  από ευγνωμοσύνη μία μεγάλη προβιά για  στρώμα. Εκείνος όμως είπε στην ύαινα:   «πράγματα προερχόμενα  από  αδικία  εγώ δεν τα δέχομαι». Εκείνη τότε, έσκυψε το κεφάλι και έφυγε από την αυλή.
Έτσι,   λοιπόν,   αφού    ασκήθηκε   ο   Όσιος   Μακάριος   και    έφθασε   σε βαθύ  γήρας,   κοιμήθηκε  με ειρήνη.

Απολυτίκιον.   Ήχος    α’.   Της    ερήμου   πολίτης.          
Ζωής   της μακαρίας  φερωνύμως  ετύχετε, ως πολιτευθέντες  οσίως,  θεοφόροι Μακάριοι· εν  νόμω γαρ  τω  θείω  ευσεβώς,  ιθύναντες  τας  τρίβους  της  ζωής, θείας  δόξης  ανεδείχθητε κοινωνοί,  σώζοντες  τους  κραυγάζοντας· δόξα  τω   ενισχύσαντι  υμάς,  δόξα  τω   στεφανώσαντι, δόξα  τω  ενεργούντι  δι’ υμών, πάσιν  ιάματα.

Κοντάκιον.  Ήχος  δ’. Επεφάνης  σήμερον. 
Εν τω οίκω Κύριος της εγκρατείας, ως αστέρας έθετο, υμάς Πατέρες απλανείς,  φωταγωγούντας   τα   πέρατα,  φωτί  αΰλω,    Μακάριοι   Όσιοι.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις της Αιγύπτου γόνος σεπτός, Μακάριε Πάτερ, των Ὁσίων η καλλονή·  χαίροις   θεοφόρε, Μακάριε παμμάκαρ,   Αλεξανδρείας   κλέος, και   θείον   βλάστημα.

Sosios Makarios the Alexandrian

Oscar Makarios, the Alexandrian, served as a priest of the so-called cells. He was a model of temperance and patience, and so he was endowed with God and with the gift of miracles. His virtues also admired them and said, "Behold, rest on the Holy Spirit, and henceforth you will be the heir of my struggles."

Every time the Savior understood that someone was doing a great ascetic struggle, instigated by a holy zeal, he imitated him and did the same sport. So when he heard that the Tavennesian monks, throughout the Fourties, ate uncooked food, he made the decision and for seven years ate no cooked food. It was only fed raw and leguminous cabbage. Also his sleep struggled to limit to the minimum. And to do that, he did not go under cover for twenty whole days, burning from the heat of the day and thawing out of the cold of the night.

Once Osios was disturbed by the demon of prostitution and, in order to neutralize this demon, he resorted to a completely desolate and muddy place where he stayed for six months. There were large mosquitoes like wasps, which, with their stinging bands, overwhelmed him all over the body. When he returned to his cell after six months, he was only recognized by his voice, since his body was externally deformed and looked like the body of people suffering from elephant's disease.

Sometimes the Ossios sat in the courtyard and said beneficial reasons to Christians there. Then a hyena, taking her newborn who was blind, approached the Saint and threw it on his feet. He, having worked in the eyes of the little animal, gave him light. So healed now, the hyena took it and left. The next morning, morning, she turned again to the Saint, bringing him a graceful mattress of gratitude. But he said to the hey, "things of injustice I do not accept". She then bent her head and left the yard.

So, after the Holy Makarios was brought up and reached deep retirement, he slept in peace.

Apolyticus. Sound a '. Desert citizen.

Of the life of the demoniac, do you, as politicians in the world, as godly blessed; in the law of divine grace, beholding the sculptures of life, the glorious glory, you have become comforters, saving you screaming; glory strengthen you, glory in crowning, glory acting through you , good luck.

Kontakion. Sound d '. I'm running tonight.

In the house of the Lord of the Entente, as the stars of the stars, O Fathers of the naked, illuminating the ends, light of the light, Blessed Sons.

Majesty.

Hebrew of Egypt, the son of the elder, Makarius the father of the gods, the beauty of the gods, the goddess of the goddess, the maker of the Almighty, the Alexandrian cluster, and the divine vultur