Οι Άγιοι 38 Αββάδες οι εν τω όρει Σινά αναιρεθέντες

Η ιερότητα του  όρους Σινά  ήταν επόμενο να  ελκύσει ψυχές Οσίων και  Αναχωρητών, οι οποίοι κατά  τους πρώτους αιώνες του  Χριστιανισμού, ζητούσαν την ελεύθερη λατρεία, την ησυχία και  την προσευχή  σε ερημικούς τόπους. Ο τόπος εκείνος χωρίς να δίνει ανέσεις ήταν κατάλληλος για την πνευματική ανύψωση της ψυχής. Επιπλέον δε οι εντυπώσεις που έρχονταν στο νου από τις διηγήσεις της Παλαιάς Διαθήκης για το όρος Σινά ενίσχυαν την ησυχία του τόπου και την ολόψυχη   αφοσίωση   προς  τον   Θεό.

Επειδή  τότε δεν υπήρχε κτισμένο μοναστήρι, οι παλαιοί εκείνοι Αναχωρητές και  Ασκητές χρησιμοποιούσαν ως κελιά τους, σπήλαια ή καλύβες,   τις   οποίες   έκτιζαν   σε μικρή  απόσταση τη  μία  από την άλλη.

Οι   Άγιοι   αυτοί    Πατέρες εφονεύθησαν από τους Βλέμμυες,   βάρβαρο λαό που  κατοικούσε  σε όλη την έρημο, από  την Αραβία μέχρι την Αίγυπτο   και    την   Ερυθρά  Θάλασσα  και  άρχισε τις  επιδρομές το  373 μ.Χ.

Αλλά και πριν από πολλά χρόνια, επί της εποχής της βασιλείας του Διοκλητιανού  (284 – 305 μ.Χ) και  όταν   Πατριάρχης   Αλεξανδρείας   ήταν  ο Πέτρος (300 – 311 μ.Χ.), εφονεύθησαν και άλλοι Όσιοι Πατέρες που ησύχαζαν στο  όρος Σινά.   Συγκεκριμένα,   στο   όρος   Σινά   κατοικούσαν  και   Σαρακηνοί. Αυτοί, όταν  πέθανε   ο   αρχηγός   τους, ξεσηκώθηκαν και σκότωσαν πολλούς ασκητές. Όσοι  από   αυτούς   διέφυγαν   το  θάνατο   κατέφυγαν σε ένα οχύρωμα. Τότε, κατά θεία πρόνοια, φάνηκε την   νύχτα   στους   Σαρακηνούς μία φλόγα που κατάκαιγε   όλο   το   όρος Σινά και έφθανε ως τον οὐρανό. Μόλις είδαν την φλόγα αυτή οι Σαρακηνοί, φοβήθηκαν πολύ, άφησαν κάτω   τα    όπλα  τους   και έφυγαν.

Οι  Ασκητές που εφονεύθησαν ήταν τριάντα οκτώ και είχαν διάφορες πληγές στα σώματά τους.   Άλλων   δηλαδή   είχαν   αποκοπεί   οι κεφαλές, ενώ άλλων μόλις κρατούνταν από ένα μικρό τμήμα δέρματος. Κάποιους   μάλιστα,   οι   βάρβαροί   τους   έκοψαν  στη  μέση  και  χώρισαν   τα   σώματά   τους   σε   δυο   μέρη.         
Από  τα φονικά  σπαθιά    διεσώθησαν  δύο Άγιοι, ο  Σάββας  και  ο  Ησαΐας, οι οποίοι και έθαψαν τους φονευθέντες και διηγήθηκαν τα σχετικά   με   αυτούς.

Απολυτίκιον.   Ήχος   δ’.  Ο    υψωθείς   εν  τω  Σταυρώ. 
Ως αγιόλεκτος του Λόγου χορεία, εν τω Σινά και Ραϊθώ οι Αββάδες, αγγελικώς  ηρίστευσαν  αγώσιν  ιεροίς· ιδρώσι γαρ ασκήσεως, των αιμάτων τους  όμβρους, μυστικώς κεράσαντες, χαρισμάτων κρατήρα, πνευματικώς   προτίθενται  ημίν,   εξ ού τρυφώντες,  αυτούς μακαρίσωμεν.

Κοντάκιον.  Ήχος   β’. Τα   άνω    ζητών.      
Εκ της κοσμικής, συγχύσεως εφύγετε, και προς γαληνήν, κατάστασιν  μετέστητε, μαρτυρίου αίμασι, και ασκήσεως πόνοις  στεφόμενοι· όθεν ανεδείχθητε,    Μαρτύρων  και  Οσίων  ομόσκηνοι.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις  πανοσία παρεμβολή, Ραϊθώ  πολἰται, και Σιναίου οι οικισταί· χαίρετε οι  πόνοις, αθλητικοίς στεφθέντες, βαρβαρικής   μανίας,  θύματα άμωμα.

Saints 38 Avvads are in the upper Sinai who have been rescued

The sacredness of Mount Sinai was to attract souls of Osians and Departed, who, in the first centuries of Christianity, were asking for free worship, quietness and prayer in desolate places. This place without giving comfort was appropriate for the spiritual lifting of the soul. Moreover, the impressions that came to mind from the Old Testament stories on Mount Sinai strengthened the quietness of the place and the wholehearted devotion to God.

Since then there was no monastery built, the old ones, the Departed and the Ascites, used as their cells, caves or huts, which they built at short distance from each other.

These Holy Fathers were sacrificed by the Vbeims, a barbarian people who lived throughout the desert from Arabia to Egypt and the Red Sea and began the raids in 373 AD.

But even many years ago, during the reign of Diocletian (284-305 AD), and when Patriarch of Alexandria was Peter (300-311 AD), other Sacred Fathers were drowned in Sinai. In particular, Sinai was inhabited by Saracens. These, when their captain died, have raised up and killed many ascetics. Those of them who escaped death fled to a fortification. Then, by divine providence, a flame appeared to the Saracens at night, which made the entire Sinai Mountain and reach as the Oiran. As soon as they saw the flame, the Saracens were afraid, they left their guns down and left.

The Ascites who were shot were thirty-eight and had various wounds in their bodies. Others had cut heads, while others were just holding a small piece of skin. Some of them, their barbarians cut in the middle and split their bodies in two parts.

From the murderous swords, two Saints, Savvas and Isaiah were rescued, who buried the murderers and told them about them.

Apolyticus. Sound d '. Ascend in the Cross.

As the saint of the Speech choir, in the Sinai and Ritha the Abbesses, angelically ordained a holy sanctuary; the sweat of the exercises, the bones of the ravens, the secret creepers, the craters, the spiritually intending oneself, therefore the thorns, we repent.

Kontakion. Sound b '. Top requests.

From the secular, confusion, you will, and in the gentle, be converted, blood of martyrdom, and the exercising of pain, being housed, then you have become witnesses, O witnesses of the world.

Majesty.

Rejoice the intercession, Raith is a cult, and Sinai the inhabitants; rejoice in the pains, the athletes, the barbaric mania, the victims of the night.