Η Αγία Μαριάμνη η Ισαπόστολος αδελφή του Αγίου Φιλίππου του Αποστόλου

Η  Αγία παρθένος Μαριάμνη καταγόταν από την Βηθσαϊδά  της Γαλιλαίας,   την   πατρίδα   και    των   αποστόλων   Ανδρέου    και    Πέτρου.   Από   τους   ευλαβείς  και    ενάρετους   γονείς   της   κληρονόμησε  τόσο   αυτή,   όσο   και    ο   αδελφός   της   Φίλιππος   τον πλούτο   της   ευσέβειάς   των.   Μετά   την   κλήση   μάλιστα   του   αδελφού   της   στο   αποστολικό   αξίωμα,   ολόκληρη   η   οικογένεια άρχισε   να   ζει   εντονότερα   τον   πόθο   της   σωτηρίας.   Η   διδασκαλία  του  Κυρίου   την   οποία   παρακολουθούσε  όσες   φορές   μπορούσε, βοήθησε   την   ευλαβή   κόρη   από   τα  πρώτα  χρόνια  της    ζωής   της   να   προσηλωθεί   στου   Θεού  το  θέλημα    και    αυτό   να   κάμει   βίωμα και   ζωή   της.   Η    ιδιαίτερη   προς   τον   Κύριο   αγάπη   της,  την έσπρωξε με επιμονή να αρνηθεί πολλές προτάσεις γάμου και να προτιμήσει ελεύθερη  από  οικογενειακές   υποχρεώσεις,  να    ακολουθήσει  τον  αδελφό   της   στην   ιεραποστολική  του   προσπάθεια  και   πορεία.

Μετά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος ο αδελφός της Αγίας, Φίλιππος,  όπως   και   οι   άλλοι    απόστολοι,   ξεκίνησε  για  να  μεταφέρει  και    αυτός  το  μήνυμα  της σωτηρίας  εκεί  όπου  η  αγάπη  του  Θεού  τον είχε καλέσει. Με πίστη και πυρωμένη καρδιά  ο πνευματέμφορος   αυτός εργάτης της νέας πίστεως, συνοδευόμενος πάντα από τον φίλο του Βαρθολομαίο  και  την  αδελφή του Μαριάμνη   προχώρησε  για  να   κηρύξει   το    Ευαγγέλιο    του    Χριστού  σε  διάφορες   πόλεις  και  επαρχίες της  Μικράς  Ασίας. Με  όπλο της  τον  ένθεο   ζήλο   και    τη   φλογερή    αγάπη    και    αυταπάρνηση    ακολουθεί   και   η   αγνή   παρθένος    Μαριάμνη   τους   δύο   Αποστόλους στη   μακρινή   τους   πορεία.   Μαζί   τους   μοιράζεται    τις   χαρές    και  τις   λύπες   της   ιεραποστολής,   καθώς   και   τα  πολλά   βασανιστήρια  από    τη    μανία    και   την   αγριότητα   των    ειδωλολατρών.

Παρά  τις   δυσκολίες,   τις   αφάνταστες   δυσκολίες   που    συναντούσαν όπου    πήγαιναν, η    ιεραποστολική  ομάδα  κήρυξε  το    Ευαγγέλιο  της  νέας  ζωής σε πολλές  πόλεις   της   Λυδίας,   Φρυγίας    και  Παμφυλίας που   είναι   επαρχίες   της   Μικράς   Ασίας.   Με   τα  πολλά    θαύματα   με  τα   οποία  η   αγάπη   του   Θεού   παραχωρούσε   να   συνοδεύεται   το κήρυγμα   των   Αποστόλων,   η   επιτυχία  της   ομάδος   υπήρξε   πολύ μεγάλη.  Αλλά   και    τα   μαρτύρια   και   βασανιστήρια   αφάνταστα.   Σ' αυτό   φυσικά   είχε   και   η   αγνή    κόρη   το   μερίδιό   της.    Μερίδιο ανάλογο   της   προσφοράς   της    και    του   ζήλου   της.

Πολλοί    συνηθίζουν   να   αποκαλούν   ασθενές    το    γυναικείο    φύλο. Κι    είναι   τούτο  μία   πραγματικότητα   στις   περιπτώσεις   που   η γυναίκα   είναι   αποκομμένη   από   την   πηγή   της   δυνάμεως,  τον Χριστό. Όταν όμως αυτή είναι συνδεδεμένη με τον κραταιά και παντοδύναμο   Δημιουργό,  τότε  συμβαίνει  όλως   διόλου    το   αντίθετο. Τότε  και   η    λεπτή    και    αδύνατη    κόρη    γίνεται   με   τη   μυστική  δύναμη  που  της    χαρίζει  Εκείνος, πανίσχυρη. Τότε εξαίσια κατορθώματα   βλέπουμε  να  επιτελούνται  και   από   τους    πιο ασθενείς  οργανισμούς. Κάτι τέτοιο  βλέπουμε   να   γίνεται   στη   ζωή    και  τους  αγώνες  χιλιάδων   νεαρών   γυναικών   του   μαρτυρολογίου  της  Εκκλησίας  μας.   Σε   όλες    αυτές  τις  γυναίκες    ευρίσκει   πλήρη την   εφαρμογή    του   ο   λόγος   του   μεγάλου   Πατρός   της   Εκκλησίας μας    του   ιερού    Χρυσοστόμου,   «Ουδέν   ισχυρότερον   γυναικός ευλαβούς  και  συνετής».  Κάτι   παρόμοιο   βλέπουμε   να   γίνεται    και  στη    ζωή    της    παρθένου   Μαριάμνης    για   την    οποίαν    ομιλούμε.

Ύστερα   από  πολλά   χρόνια   έντονης  εργασίας   η   ευλογημένη    ομάδα  των   ιεραποστόλων    μας έφθασε  και  στην   Ιεράπολη   της Φρυγίας.   Το   κήρυγμα των   Αποστόλων   συγκέντρωνε   κάθε    φορά πολλούς ακροατές. Κάθε βράδυ πλήθη από  Έλληνες έτρεχαν να ακούσουν  το   κήρυγμα    και   να    βαπτισθούν.   Οι   λόγοι   του   Κυρίου ημών   Ιησού   Χριστού   που   είχε   πει   στον    Φίλιππο    και    τον Ανδρέα,    όταν   αυτοί   τον   πλησίασαν  εκεί   που   δίδασκε   και  του ανέφεραν    ότι   μερικοί   Έλληνες   προσήλυτοι   στον   Ιουδαϊσμό    ήθελαν    να   Τον   ιδούν,   άρχισαν   να   πραγματοποιούνται.   «Ελήλυθεν  η   ώρα,  ίνα    δοξασθεί   ο   Υιός  του   ανθρώπου»  (Ιωάν. ιβ’ 29) είχε   πει τότε   ο   Κύριος.  Έφτασε  δηλαδή   η   ορισμένη   από    τον   Θεό   ώρα,  για    να   δοξαστεί   ο    Υιός   του   ανθρώπου.   Να    δοξαστεί    με   τη  σταύρωση    και   την   ανάληψή   Του   και     να   αναγνωριστεί   ως Μεσσίας  και  Λυτρωτής  από  τους  Έλληνες, που  τη    στιγμή   εκείνη αντιπροσώπευαν   όλο  τον  εθνικό   κόσμο.   Ευλογημένη  και  μεγάλη  υπήρξε   η    ημέρα   εκείνη.

Ευλογημένη    και   μεγάλη,   γιατί   ο   ερχομός   των   Ελλήνων   στην πίστη    την   χριστιανική,   σήμαινε  και   προανήγγελλε   τον   θρίαμβο της   νέας   θρησκείας. Το   φούντωμα   του   χριστιανισμού   στις    διάφορες  πόλεις  της   Ελληνικής   τότε   Μικράς   Ασίας   ήταν   επόμενο να   εξεγείρει   ενάντια   στους   ζηλωτές   εργάτες    και    διδασκάλους   της  νέας   πίστεως    άγριο   το   μίσος  και  τη   μανία   του    πονηρού.   Ένα   βράδυ   λοιπόν,   εκεί  που   ο   απόστολος    Φίλιππος   μιλούσε   και  τα   πλήθη   των   παρευρισκομένων    κρεμόντουσαν   λες   από   τα   χείλη του,   μερικοί   φανατικοί   ειδωλολάτρες   άρπαξαν   τον   Φίλιππο    και  τους  συνεργάτες   του    και   αφού  τους   βασάνισαν  σκληρά   τους οδήγησαν   στους   άρχοντες.   Μία   ψευτοδίκη  που  έγινε    αμέσως κατέληξε   στην   απόφαση   ο   Φίλιππος   να   θανατωθεί   και   οι    άλλοι να  βασανισθούν.   Οι   δήμιοι    που   περίμεναν   άρπαξαν   τον   Απόστολο   και   αφού   τον   βασάνισαν, τον έδεσαν από τους αστραγάλους   και  τον   κρέμασαν   σ’ ένα    δένδρο   με   το   κεφάλι    προς  τα    κάτω.   Το   ίδιο   έκαμαν  αργότερα   και   στον    Βαρθολομαίο  και    τη   Μαριάμνη.

Τα  πλήθη   των   ειδωλολατρών   με   φωνές   και   ύβρεις   παρακολουθούν   το   μαρτύριο    των   υπηρετών   του   Κυρίου   ενώ    αυτοί  και  από   της  θέσεώς   των   δεν   παύουν  να   προσεύχονται    και  να  εκζητούν    από   τον   Πανάγαθο  Θεό  με   όλη    τους    την    ψυχή    να   τους   συγχωρήσει.

Οικτίρμων  και  ελεήμων ο  Κύριος,  αλλά  και  τιμωρός.  Εκεί  που  οι  εχθροί του  Χριστού διασκεδάζουν και χαίρονται με το μαρτύριο της Μαριάμνης   και   των   Αποστόλων,   έξαφνα  ένας   σεισμός   συντάραξε  τη   γη   και    ένας   μεγάλος  αριθμός  των παρευρισκομένων καταχώσθηκε   στο   βάραθρο   που   άνοιξε   μπροστά   τους.   Με κλάματα   και   σπαρακτικές  φωνές  όσοι   είχαν   μείνει  έξω  από  το  χάσμα μετανοιωμένοι παρακαλούν  τους μάρτυρες  να  τους  συγχωρήσουν   και  να ζητήσουν από  τον Θεό τους να τους  σπλαγχνισθεί.  Επειδή   η    μετάνοια   τους   ήταν  ειλικρινής  ο  Πανάγαθος  τους   σπλαγχνίστηκε   και   σταμάτησε  τον   σεισμό,   τους δε   καταχωσθέντες   έβγαλε   έξω   από   το   βάραθρο.   Σ’ αυτό   έμεινε μόνον   ο  ανθύπατος   και  η   γυναίκα   του   Έχιδνα   για παραδειγματισμό  όλων. Την ίδια ώρα μία θαυμαστή οπτασία έδωκε ακόμη   μία   απόδειξη   της   θείας   του   δυνάμεως.   Μία   κλίμακα φάνηκε   εκεί  να    ενώνει   τη    γη   με   τον   ουρανό.   Αυτή   ήταν   η  οδός της σωτηρίας γι’ αυτούς. Τα πλήθη τρομαγμένα έτρεξαν και  κατέβασαν    την   Μαριάμνη   και   τον    Βαρθολομαίο   από   το  μέρος που   ήσαν    κρεμασμένοι.   Ο    Φίλιππος   συνέχισε   να   τους    διδάσκει και  να   τους   προτρέπει   να   μετανοήσουν   και    να    βαπτισθούν.   Πριν  προλάβουν  να  τον  κατεβάσουν  η αγία  ψυχή του πέταξε στον  ουρανό,   στη    χώρα  της  αιωνιότητας.

Ο απόστολος Βαρθολομαίος και η Μαριάμνη με σεβασμό πήραν το λείψανο   και   το   έθαψαν   ραίνοντάς   το   με   τα   δάκρυα   της   στοργής  και  της   ευγνωμοσύνης   των   βαπτισθέντων   και   της   ιδικής   των αγάπης. Ο  Βαρθολομαίος,  αφού  τακτοποίησε τα της   Εκκλησίας   της Ιεραπόλεως   εγκατέστησε εκεί επίσκοπο κάποιο Στάχυ και συνοδευόμενος από τη   Μαριάμνη προχώρησε προς τη Λυκαονία κηρύττοντας   τον   λόγο   του   Θεού.   Αργότερα   μετέβη    στις    Ινδίες  όπου    συνέχισε    το   έργο   του,   και   όπου   είχε   μαρτυρικό   τέλος   με σταυρικό  θάνατο. Η  Μαριάμνη  μετά  τη  Λυκαονία  επέστρεψε  στην Παλαιστίνη   στα   μέρη   του   Ιορδάνου   όπου    και    κοιμήθηκε  ειρηνικά.

Saint Maryam the Isapostle sister of Saint Philip the Apostle

The Virgin Mary was from the Bethlehem of Galilee, home to the Apostles Andrew and Peter. Her devoted and virtuous parents inherited both her and her brother Philip's wealth of piety. After her brother's call to the apostle's office, the whole family began to live the craving for salvation. The Lord's teaching, which she attended as often as she could, helped the venerable daughter from the early years of her life to devote herself to the will of God and make it her life and experience. Her special love for the Lord persuaded her to refuse many marriage proposals and to be free from family obligations, to follow her brother in his missionary endeavor.

After the Holy Spirit's graduation, the Saint's brother Philip, like the other apostles, began to carry the message of salvation where God's love had called him. With faith and heart, this pious worker of the new faith, always accompanied by his friend Bartholomew and his sister Mariam, went on to preach the Gospel of Christ in various cities and provinces of Asia Minor. With her weapon of intense zeal and fiery love and self-denial follows the pure virgin Mariamini the two Apostles in their distant course. With them they share the joys and sorrows of the mission, as well as the many tortures of the idolatry and savagery of the pagans.

Despite the difficulties, the overwhelming difficulties they encountered, the missionary group preached the Gospel of New Life in many cities of Lydia, Phrygia and Pamphylia that are provinces of Asia Minor. With the many miracles with which the love of God allowed the preaching of the Apostles to accompany, the success of the group was great. But the torture and torture are unimaginable. Of course the pure daughter also had her share. Share proportional to her supply and her zeal.

Many are used to calling the female gender weak. And this is a reality where the woman is cut off from the source of her power, Christ. But when it is attached to the powerful and all-powerful Creator, the opposite is quite the case. Then also the slim and weak daughter is made with the secret power bestowed upon Him by the mighty. Then we see exquisite accomplishments by even the weakest organisms. We see this happening in the lives and struggles of thousands of young women in our Church's martyrdom. In all these women the word of the great Father of our Church of the Holy Chrysostom, "No stronger woman is venerable and prudent" is fully applicable. We see something similar happening in the life of the virgin Mariamni that we are talking about.

After many years of intense work, the blessed group of missionaries reached our mission in Phrygia. The preaching of the Apostles attracted many listeners at a time. Every night crowds of Greeks came to hear the sermon and be baptized. The words of our Lord Jesus Christ, which he had spoken to Philip and Andrew, when they came to him where he was teaching and reported to him that some Greek converts to Judaism wanted to see Him, began to come true. "It is time for the Son of man to glorify himself" (John 29) the Lord had said then. That is, the appointed time of God has come, that the Son of man may be glorified. To be glorified by His Crucifixion and ascension, and to be recognized as the Messiah and Redeemer by the Greeks, who at that time represented the entire national world. Blessed and great has been that day.

Blessed and great, because the coming of the Greeks to the Christian faith, meant and heralded the triumph of the new religion. The outburst of Christianity in the various cities of Greek then Asia Minor was next to revolt against the zealous workers and teachers of the new savage fierce hatred and fury. So one night, where the apostle Philip was talking and the crowds were hanging by his lips, some fanatical idolaters grabbed Philip and his associates and, after torturing them, led them to the lords. A pseudonym immediately resulted in Philip being killed and the others tortured. The executioners who were waiting grabbed the Apostle and, after torturing him, bound him by the ankles and hung him on a tree with his head down. They did the same later in Bartholomew and Mariam.

The crowds of idolaters with shouts and screams follow the martyrdom of the servants of the Lord while they, in their position, do not cease to pray and seek the Almighty God with all their souls to forgive them.

Compassionate and merciful the Lord, but also punishable. Where the enemies of Christ entertain themselves and rejoice with the martyrdom of Mary and the Apostles, an earthquake suddenly shakes the earth, and a large number of people are lodged in the precipice that opened before them. With weeping and shouting voices those who were left out of the gap repentant beg the witnesses to forgive them and ask their God to have mercy on them. Because their repentance was sincere, Panagathos became visceral and stopped the earthquake, and the registrants took them out of the rock. Only the scarecrow and his wife Eidna were left to exemplify them all. At the same time a miraculous spectacle gave yet another proof of the divine power. A scale appeared there to unite the earth with the sky. That was the way of salvation for them. The crowds were startled and ran down Mariam and Bartholomew from the place where they were hanged. Philip continued to teach them and exhort them to repent and be baptized. Before he could be downloaded, his holy soul was thrown into heaven, into the land of eternity.

The apostle Bartholomew and Mariam respectfully took the relic and buried it with tears of affection and gratitude of the baptized and their own love. Bartholomew, after arranging for the Church of Hierapolis, installed a bishop there, and, accompanied by Mariam, proceeded to Lycaonia, preaching the word of God. He later went to India where he continued his work, where he had a martyrdom with a crucifixion. After Lycaonia, Mariam returned to Palestine in the Jordan area where she slept peacefully.