Ο Άγιος Κύριλλος Πατριάρχης Αλεξανδρείας

Ο   Άγιος   Κύριλλος έζησε κατά  τους χρόνους του  αυτοκράτορα Θεοδοσίου  του  Μικρού  (408 – 450 μ.Χ.)  και  γεννήθηκε  περί  το  370   ή  375  μ.Χ.  στην  Αλεξάνδρεια από  εύπορους  γονείς της ελληνικής κοινωνίας  της   πόλεως. Ήταν  θερμού και  ζωηρού  χαρακτήρος, ανήσυχος,  τολμηρός,  ενεργητικός  και  πολύ  δραστήριος.  Διακρινόταν για  την  ευστροφία,  την  ταχύτητα  και  αποφασιστικότητα  των  ενεργειών του και, κυρίως, για την επιμονή, ορμητικότητα και  το ανυποχώρητο  στις  επιδιώξεις   των σκοπών για τους οποίους αγωνιζόταν.  Είχε ισχυρό  το  αίσθημα  της  ορθοδόξου  εκκλησιαστικής παραδόσεως και  την αγάπη του για την ειρήνη και  εκκλησιαστικὴ ενότητα,  η  δε  συναίσθηση  του  καθήκοντος  και  ο  αγνός  ενθουσιασμός του για  την αλήθεια τον καθιστούσαν άφοβο στην επιτέλεση της διακονίας  του  και  ικανό  αγωνιστή  υπέρ  της   αλήθειας   μέχρι   θανάτου.  Για  όλα  αυτά   τα  χαρίσματα  δικαίως  θεωρείται  ως  ένας   από  τους  Μεγάλους  Πατέρες  και  Διδασκάλους  της  Εκκλησίας  και  ο κατ’  εξοχήν  υπερασπιστής  της  ιεράς   παραδόσεως.

Ήταν ανεψιός του Πατριάρχου Αλεξανδρείας Θεοφίλου, τον οποίο πάντοτε   ευγνωμόνως ανέφερε. Έλαβε ευρεία μόρφωση στην Αλεξάνδρεια και  μάλιστα στην περιώνυμο Κατηχητική  Σχολή, όπου παρακολουθούσε  παραδόσεις  του  μεγάλου διδασκάλου της  Σχολής αυτής  Διδύμου  του  Τυφλού.  Φοίτησε,  ακόμη,  στις  φιλοσοφικές   σχολές της Αλεξάνδρειας και  συμπλήρωσε τις σπουδές του με επιπλέον ιδιαίτερες  μελέτες της θύραθεν και  της  χριστιανικής  φιλοσοφίας,  όπως τούτο  προκύπτει  από  τους  λόγους   και  τα  συγγράμματά  του.

Όταν μελετούσε την Αγία Γραφή εφάρμοζε την υγιή και  ορθή ερμηνευτική  μέθοδο,  δια  της   οποίας  αναζητούσε πάντοτε  να  ερευνά την  σύνθεση του  κειμένου  και  κατόπιν  να  αναζητεί  τα  νοήματά  του. Κατά  την ερμηνεία της Αγίας Γραφής και  γενικώς την έκθεση των δογμάτων  προτιμούσε  περισσότερο  την  πίστη,  έχοντας  ως  κριτήριο της Ορθοδοξίας την παράδοση της Εκκλησίας, όπου όμως θεωρούσε αναγκαίο  χρησιμοποιούσε  και  τον  λόγο.

Για  την  καλύτερη πνευματική  ανάπτυξή του και  τον πληρέστερο καταρτισμό  του,  κατέφυγε σε  μονές   της  Αιγύπτου,  όπου   ασκήτευε για    ένα  χρονικό  διάστημα. Έλεγε μάλιστα σχετικά:  «Εις χείρας πατέρων  τεθράμμεθα  ορθοδόξων  και  αγίων». Μάλιστα κατά  τους χρόνους   εκείνους,  ο  μοναχικός  βίος της Αιγύπτου  βρίσκονταν  σε μεγάλη  ακμή,  από  την  οποία  είχε  αρχίσει  να   εξασθενεί,  ιδίως  μετά τις  βίαιες   επιθέσεις, τις  οποίες  εξαπέλυσε  εναντίων  του  ο  Θεόφιλος, λόγῳ   των   ωρεγινιστικών  ερίδων.

Μάλιστα,   σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες, ο Άγιος Κύριλλος, απεστάλη   από  τον  θείο  του  Θεόφιλο,  μετά  τις  σπουδές του, στις μονές της Νιτρίας όπου διέμενε επί  πενταετία στη  μονή  του  Αγίου Μακαρίου, μελετώντας την Αγία Γραφή και  ασκούμενος υπό  την καθοδήγηση   του  γέροντος  Σεραπίωνος.

Δεν είναι  γνωστό  πότε  ακριβώς  εισήλθε  στις   τάξεις    του  ιερού κλήρου, αλλά πάντως μετά την συμπλήρωση του  26^ου  έτους, χειροτονήθηκε  αναγνώστης  και  στη  συνέχεια  χειροτονήθηκε  διάκονος και  πρεσβύτερος  από   τον  θείο  του  Θεόφιλο.

Μετά   τον  θάνατο του Θεοφίλου, στις 15 Οκτωβρίου 412 μ.Χ., προβλήθηκε   ως διάδοχός του, όπως και ο αρχιδιάκονος Τιμόθεος, ο οποίος  ήταν  αξιόλογος κληρικός και μάλιστα αρεστός στην αριστοκρατία της αλεξανδρινής κοινωνίας καθώς και στη δημόσια διοίκηση της πόλεως. Τελικά  Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας εξελέγη ο Άγιος Κύριλλος, που ενθρονίσθηκε στις 17 Οκτωβρίου 412 μ.Χ. και διεποίμανε  την  Εκκλησία  της  Αλεξανδρείας  επί  32 έτη, έχοντας πάντοτε τη  βαριά  συναίσθηση ότι κατείχε  το  θρόνο  του  Ευαγγελιστού Μάρκου.

Ο  Άγιος Κύριλλος, αφ’ ενός μεν έλεγχε την κοινωνική  ανισότητα, καυτηρίαζε  την  αναλγησία των πλουσίων και  τις κακές συνήθειες, καθώς και πολλά άλλα φαινόμενα της ευημερούσης κοινωνίας, αφ’ ετέρου  δε  προέβαλλε  στους  πιστούς  το  ιδεώδες  της  χριστιανικής  ζωής και  αγάπης  και  τους  συνιστούσε  να  ζουν  ζωή  σύμφωνη  με  το θέλημα  του  Θεού  και  το  χριστιανικό  τους  όνομα.

Ο  Άγιος θεώρησε βασικό καθήκον του την αντιμετώπιση διαφόρων αιρέσεων και σχισμάτων, υπολείμματα των  οποίων  διασώζονται  ακόμη, όπως  και  των  Αρειανών, Μαρκίωνος, Παύλου Σαμοσατέως, Ναυατιανών. Επίσης στράφηκε και  κατά των Εθνικών, οι οποίοι επηρέαζαν  το λαό δια της μαγείας, της αστρολογίας και  τις δεισιδαιμονίες  και  του  μαντείου  τους  στο  Μένουθις.  Το  μαντείο  αυτό αντιμετώπισε δια της μεταφοράς των ιερών λειψάνων των Μαρτύρων Κύρου   και  Ιωάννου και  των Παρθένων Θεοκτίστης, Ευδοξίας και  της μητέρας  τους  Αθανασίας  στο  ναό  των Ευαγγελιστών, τον οποίο ανήγειρε ο Θεόφιλος και  τα οποία λείψανα είχαν ευρεθεί σε αρχαίο χριστιανικό  ναό  του  Αποστόλου  Μάρκου.

Ο  Άγιος Κύριλλος στράφηκε και  κατά  των  Ιουδαίων, επειδή  είχαν τη μεροληπτική  υπέρ αυτών στάση του έπαρχου Ορέστη και συμπεριφέρονταν προκλητικά στους χριστιανούς. Ο  Άγιος επίσης, αντιμετώπισε τις αιρετικές δοξασίες του Πελαγίου και  τέλος του Νεστορίου.   Ο  αγώνας  του  κατἀ  του   Νεστορίου   ή  του Μονοφυσιτισμού  γέμισε   την   ιστορία   του  Μεγάλου   αυτού  Πατρός της   Εκκλησίας.

Ο   Νεστόριος,  Αρχιεπίσκοπος  Κωνσταντινουπόλεως  από  τον  Απρίλιο   του έτους 428 μ.Χ.,  δημιούργησε  την  αίρεση  του  Μονοφυσιτισμού.   Αρνιόταν δηλαδή  την  καθ’  υπόσταση  ένωση  των  δύο  εν  Χριστώ  φύσεων,  θείας  και ανθρώπινης, αποδεχόταν μόνο ενοίκηση  ή  συνάφειά  τους  και  θεωρούσε την Παναγία όχι Θεοτόκο, αλλά «Χριστοτόκο» ή «ανθρωποτόκο».  Ο  Άγιος Κύριλλος  διαφύλαξε  τη  Χριστολογία  της  Εκκλησίας,  από  την  πλάνη  των αιρετικών,   διδάσκοντας   την  αλήθεια  της  Εκκλησίας.   Ο  Χριστός  κατά  την Θεία  Του  φύση  χαρακτηρίζεται  από  τον  Άγιο  Κύριλλο  ως  «του Πατρός φύσει  Υιός και  υπέρ  ημάς Λόγος»,  «εκ Θεού Λόγος»,  «άνωθεν εκ Θεού Πατρός», ο οποίος είναι Θείος Λόγος και ο οποίος  «οικονομικώς κατεφοίτησε   δι’  ημάς  εις  ανθρωπότητα»,  «γέγονε  σάρξ»  και  «καθ’  ημάς άνθρωπος»,  «ηνώθη  κατά  φύσιν  και  καθ’ υπόστασιν  τη   σαρκί».  Έτσι,  η Παναγία  είναι  Θεοτόκος,   διότι  στον  Όρο  αυτό  συμπεριλαμβάνεται  και  το πραγματικό της Θείας ενανθρωπήσεως του Λόγου, της κατά σάρκα γεννήσεως  του  Θεού  από  την  Παρθένο  και  της  υποστατικής  ενώσεως  των δυο  φύσεων  στο  πρόσωπό  του.  Ο  Όρος  Θεοτόκος  συνοψίζει  άριστα  την ενότητα  του  προσώπου   του   Χριστού.

Το 430  μ.Χ., η Σύνοδος που συγκάλεσε στην Αλεξάνδρεια  ο Άγιος Κύριλλος,  διατύπωσε σε 12  αναθεματισμούς,  τις  διδασκαλίες  που  όφειλε να αποκηρύξει ο Νεστόριος. Το σκάνδαλο που δημιουργήθηκε και αναστάτωσε την Εκκλησία από τη διδασκαλία του Νεστορίου ήταν μεγάλο. Αυτό ανάγκασε τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο τον Β’ να  συγκαλέσει στις  7  Ιουνίου  του  έτους  431 μ.Χ.,  στην  Έφεσσο,  την Γ’  Οικουμενική Σύνοδο.  Η Σύνοδος συνήλθε στις 22 Νοεμβρίου 431 μ.Χ. υπό  την  προεδρία του Αγίου Κυρίλλου. Ο Νεστόριος δεν εμφανίσθηκε. Η Σύνοδος καταδίκασε τη δυσσεβή διδασκαλία του Νεστόριου και τον ίδιο τον αιρεσιάρχη  και  εξακολούθησε τις εργασίες  της  επί  άλλων  θεμάτων.   Με καθυστέρηση  έφθασε  και  ο Αρχιεπίσκοπος  Αντιοχείας και   οι  περί   αυτόν Επίσκοποι.  Όταν  έμαθαν  την  καταδίκη  του  Νεστόριου,  συνήλθαν  σε  δική τους  Σύνοδο,  αφόρισαν  όλα  τα  μέλη  της  Γ’  Οικουμενικής  Συνόδου  και καθαίρεσαν  τον  Άγιο  Κύριλλο  και  τον  Επίσκοπο  Εφέσου  Μέμνονα.  Με αυτοκρατορικό διάταγμα, που εκδόθηκε μετά από υπόμνημα των βασιλικών  επιτρόπων,  που  ήσαν  φίλοι  του  Νεστορίου,  φυλακίστηκαν  ο Άγιος Κύριλλος και ο Επίσκοπος Εφέσου. Με επέμβαση της ευσεβούς Πουλχερίας, αδελφής του αυτοκράτορα, ο Θεοδόσιος Β’ κάλεσε να εμφανισθούν ενώπιών του αντιπρόσωποι των δύο  πλευρών.  Τους  άκουσε και αποδέχθηκε τις θέσεις των Ορθοδόξων. Τότε επικυρώθηκαν από όλους  τα  Πρακτικά   της   Γ’   Οικουμενικής   Συνόδου.

Ο  Άγιος  Κύριλλος  κοιμήθηκε  οσίως  με  ειρήνη,  στις  27  Ιουνίου  του  έτους 444 μ.Χ. Δικαίως ο Άγιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης τον προσονόμασε «σφραγίδα  των  Πατέρων».

Η Εκκλησία θέλησε να αδελφώσει την  μνήμη  των δυο Μεγάλων Πατέρων αυτής και Αρχιεπισκόπων Αλεξανδρείας, του Μεγάλου Αθανασίου, πρωταγωνιστή κατά του Αρειανισμού, και του  Αγίου Κυρίλλου, πρωταγωνιστή  κατά του Νεστοριανισμού  και  όρισε  το συνεορτασμό τους στις 18 Ιανουαρίου.  
Η    Σύναξη  των  Αγίων  Αθανασίου  και   Κυρίλλου  ετελείτο  στη  Μεγάλη Εκκλησία.

Απολυτίκιον. Ήχος γ’. Την ωραιότητα.       
Ως  βρύσις  δίκρουνος,   λαμπρώς  βλυστάνετε,  δογμάτων  πέλαγος,  πάσι  τοις πέρασιν,  Ιεραρχών η ξυνωρίς, εκφάντορες  των αρρήτων, Πάτερ Αθανάσιε,  της  Τριάδος  το  όργανον,  και  θεόφρον  Κύριλλε,  Θεοτόκου  ο πρόμαχος,  σοφίας  ουρανίου  κρατήρες,  πάσι  ζωής  κιρνώντες   πόμα.

Κοντάκιον. Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον.    
Ιεράρχαι μέγιστοι  της  ευσεβείας,  και  γενναίοι  πρόμαχοι,  της  Εκκλησίας του   Χριστού,  πάντας  φρουρείτε   τους  ψάλλοντας·   Σώσον   Οικτίρμον,   τους πίστει   τιμώντάς   σε.

Μεγαλυνάριον.
Άνθραξ  Αθανάσιος νοητός, ώφθη  καταφλέγων,   την  Αρείου   ύλην  σαθράν· κύρος δε δογμάτων, ο Κύριλλος παρέχει, ελέγχων Νεστορίου, την αθεότητα.

Saint Cyril of Patriarch of Alexandria

Saint Cyril lived during the times of emperor Theodosius of Mikros (408-450 AD) and was born around 370 or 375 AD. in Alexandria by affluent parents of Greek society in the city. He was warm and lively, anxious, bold, energetic and very active. He was distinguished for his instinct, the speed and determination of his actions and, above all, for his perseverance, impetuosity and unwavering pursuit of the purposes for which he struggled. He had a strong sense of Orthodox ecclesiastical tradition and his love of peace and ecclesiastical unity; his sense of duty and his pure enthusiasm for the truth made him fearless in fulfilling his ministry and a capable militant for truth to death. For all these gifts, he is rightly considered as one of the Great Fathers and Teachers of the Church and the supreme proponent of the sacred tradition.

He was the patron saint of Patriarch of Alexandria Theophilus, whom he always thankfully mentioned. He received extensive education in Alexandria and in the famous Kathimerini School, where he was attending traditions by the great teacher of the School of Twins of the Blind. He also attended the philosophical schools of Alexandria and completed his studies with extra special studies of the door and Christian philosophy, as evidenced by his reasons and his writings.

When studying the Bible, he applied the sound and correct interpretative method by which he always sought to investigate the composition of the text and then search for his notions. In the interpretation of the Scriptures and in general the exhibition of doctrines, it preferred the faith more, having as a criterion of Orthodoxy the tradition of the Church, but where it deemed it necessary, it also used the word.

For his better spiritual development and his fullest training, he resorted to monasteries in Egypt, where he practiced for a while. He even said: "In the hand of fathers, we are tortured by Orthodox and saints." Indeed, at that time, Egypt's lonely life was in great prosperity, from which it began to weaken, especially after the violent attacks that Theophilos launched against him, the words of the ωριγίνιστικα ερίδες.

In fact, according to some information, St. Cyrilus was sent by his uncle Theophilos after his studies to the monasteries of Nitria where he stayed for five years in the monastery of St. Makarios, studying the Bible and practicing under the guidance of Elder Serapion.

It is not known exactly when he entered the classes of the Holy Clergy, but after the completion of the 26th year, a reader was ordained, and then a deacon and elder was ordained by his divine Theophilus.

After the death of Theophilus, on October 15, 412 AD, he was shown as his successor, like the archdeacon Timothy, who was a remarkable clergyman, and even liked the aristocracy of the Alexandrian society and the public administration of the city. Finally, Archbishop of Alexandria was elected Saint Cyril, who was enthroned on October 17, 412 AD. and transfigured the Church of Alexandria for 32 years, always having the heavy awareness that he held the throne of Evangelist Mark.

Saint Cyril, on the one hand, controlled social inequality, condemned the analgesia of the rich and bad habits, as well as many other phenomena of the prosperous society; on the other hand, he presented the believers with the ideal of Christian life and love and recommended them live a life according to the will of God and their Christian name.

The Saint considered his basic duty to deal with various heresies and clefts, the remains of which are still saved, as well as the Arians, Markians, Paul Samosateos, Naftians. He also turned against the Nationals, who influenced the people through magic, astrology and superstition and their oracle at Menuthis. This oracle was confronted by the transfer of the sacred relics of Martyrs Cyrus and John and Virgo Theoctistus, Evdoxia and their mother Athanasia to the temple of the Evangelists, which was raised by Theophilus and which had been found in an ancient Christian temple of Apostle Mark.

Saint Cyrilus also turned against the Jews, because they had the attitude of the Orestes in favor of them, and they behaved provocatively to the Christians. Saint also encountered the heretical beliefs of Pelagios and Nestorion. His struggle against Nestorio or Monophysitism filled the history of this great Father of the Church.

Nestorios, the Archbishop of Constantinople since April of 428 AD, created the heresy of Monophysitism. Thus, it denied the union of the two in Christ natures, divine and human, accepting only their occupation or affiliation, and believing the Virgin Mary not the Virgin, but "Christodokos" or "Christophoros". Saint Cyril preserved the Christology of the Church, from the fallacy of heretics, teaching the truth of the Church. Christ in His Divine Nature is characterized by Saint Cyril as "the Father, the Son of Man, and His Word", "from God's Word", "Above God the Father", who is the Divine Word and who " to us humanity "," to make flesh "and" to us man "," the flesh was compounded by the flesh and under the flesh. " Thus the Virgin is the Theotokos, for this term also includes the true incarnation of the Word, the flesh of the birth of God by the Virgin and the hypostatic union of the two natures on his face. Mount Theotokos perfectly summarizes the unity of the person of Christ.

In 430 AD, the Synod congratulated in Alexandria by Saint Cyril, formulated in twelve austerities the teachings that Nestorios had to renounce. The scandal that was created and upset the Church from the teaching of Nestorius was great. This forced Emperor Theodosius II to convene on June 7, 431 AD, in Ephesus, the 3rd Ecumenical Synod. The Synod met on November 22, 431 AD. under the presidency of Saint Cyril. Nestorius did not appear. The Synod condemned the dishonest teaching of Nestorius and the heresyarch himself and continued his work on other issues. The Archbishop of Antioch and his Bishops arrived late. When they learned of Nostorian's condemnation, they met at their own Synod, they denied all the members of the Third Ecumenical Synod and laid down St. Cyril and the Bishop of Ephesus of Memnon. By an imperial decree, issued after a memorandum of the Royal Commissioners, who were friends of Nestorius, St. Cyril and the Bishop of Ephesus were imprisoned. With the intervention of Purgatory, the sister of the emperor, Theodosius II called for representatives of the two sides to appear before him. He listened to them and accepted the positions of the Orthodox. They were then ratified by all Minutes of the Third Ecumenical Synod.

St Cyrille was sleeping peacefully on June 27, 444 AD. Saint Anastasios the Sinaiite rightly described him as a "seal of the Fathers."

The Church wanted to bury the memory of its two Grand Fathers and Archbishops of Alexandria, the Great Athanasius, a protagonist of Aryanism, and St. Cyril, the protagonist of Nestorianism, and set up their meeting on January 18th.

The Assumption of Saints Athanasius and Cyrillo was held in the Great Church.

Apolyticus. Sound c '. The beauty.

As a torch of a dower, you brilliantly flutter, bay sea, all passing, hierarchs the stern, arrogant artisans, Father Athanasius, the Trinity the instrument, and goddess Cyrille, Theotokos the foreman, uranium craters wisdom,

Kontakion. Sound d '. I'm running tonight.

Hierarchs are the greatest of the wisdom, and brave leaders of the Church of Christ, all of you guarding them chanting; Soson Oiktimon, the honor you honor in.

Majesty.

Ashton Athanasios was conceivable, he was a fugitive, he was a matter of scatter; the prestige of doctrines, Cyril provided, Nestorius checks, the dishonesty.