Ο Άγιος Φωκάς ο Ιερομάρτυρας ο Θαυματουργός

Πατρίδα  του  ήταν  η  Σινώπη  του  Ευξείνου  Πόντου.

Οι  γονείς του Πάμφυλος και  Μαρία  μεταλαμπάδευσαν  στον  Φωκά  από την  παιδική  του  ηλικία  την  φλόγα  της  αγνής  πίστης τους  και  την θερμή  ευσέβειά  τους.

Ο  Φωκάς  από  μικρό  παιδί  εντρυφούσε στην  ανάγνωση   των  Γραφών, και  εκείνο  που  ιδιαίτερα  τον διέκρινε ήταν η θερμή και ειλικρινής αγάπη που  είχε προς το Θεό, αλλά και  προς  τους  συνανθρώπους  του. Διότι  οδηγό   στην  αγάπη  του  αυτή  είχε  πάντα  τα  θεόπνευστα  λόγια της  Αγίας  Γραφής:  «Ο  αγαπών  τον  αδελφόν  αυτού  εν  τω  φωτί μένει,... ο  δε μισών τον αδελφόν αυτού εν τη σκοτία εστι». Εκείνος, δηλαδή, που αγαπά τον αδελφόν του, μένει μέσα στο πνευματικό και ηθικό  φως. Ενώ  αντίθετα, εκείνος  που  μισεί  τον  αδελφό του, μένει μέσα  στο  πνευματικό  και  ηθικό  σκοτάδι.

Ο Φωκάς, λοιπόν, με την αγάπη που τον διέκρινε, έγινε επίσκοπος Σινώπης και κήρυττε άφοβα το  Ευαγγέλιο. Με  τα  θαύματα  δε, που  τον αξίωσε ο  Θεός να πράττει, κατόρθωσε να φέρει πολλούς  ειδωλολάτρες στην αληθινή πίστη.      
Τελιά  μαρτύρησε  επί  Τραϊανού, αφού  τον  έριξαν  μέσα σε καυτό λουτρό.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.           
Ἐκ βρέφους τοῦ Πνεύματος, ὀφθεὶς δοχεῖον λαμπρόν, θαυμάτων ἐπλούτησας, τὴν παρ’ αὐτοῦ δωρεάν, Φωκᾶ ἱερώτατε· ὅθεν ἱερουργήσας, τῷ Σωτῆρι ὁσίως, ἔπιες ἐν ἀθλήσει, τὸ ποτήριον τούτου· ᾧ πρέσβευε δεόμεθα, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.   
Τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὴν πλουσιόδωρον χάριν, ὡς πηγὴν θεόβρυτον, ἐν τῇ ψυχῇ κεκτημένος, ἔσβεσας, πόνων ἱδρῶσι πλάνης τὴν φλόγα, βρύεις δὲ, θαυμάτων ῥεῖθρα τοῖς ἐκβοῶσι· χαίροις κλέος Ἱερέων, καὶ τῶν Μαρτύρων Φωκᾶ μακάριε.

Μεγαλυνάριον.
Τοῦ Εὐαγγελίου μυσταγωγός, ἱερῶν θαυμάτων, θεοδόξαστος αὐτουργός, Ἐκκλησίας στῦλος, Φωκᾶ Ἱερομάρτυς, ἐδείχθης διασώζων, τοὺς προσιόντας σοι.