Ο Όσιος Γεράσιμος ο Ιορδανίτης

Ο   Όσιος   Γεράσιμος   ο   Ιορδανίτης   γεννήθηκε   στη   Λυκία   τον 5^ο   αιώνα μ.Χ., από ευσεβείς και ταπεινούς γονείς και εκ βρέφους αφιερώθηκε στον  Θεό. Σε νεαρή ηλικία ασπάσθηκε την αίρεση των Μονοφυσιτών παρασυρόμενος από τους οπαδούς του αιρετικού ψευδοπατριάρχου Θεοδοσίου, φανατικού μονοφυσίτου Αιγυπτίου μοναχού,   ο   οποίος κατά   την   απουσία  του   Πατριάρχου   Ιουβεναλίου (422 – 453 μ.Χ.), βοηθούμενος και υπό της βασιλίσσης Ευδοκίας, κατόρθωσε   να   καταλάβει   τον   πατριαρχικό   θρόνο   των   Ιεροσολύμων και να προβεί σε ανεκδιήγητες σκληρότητες επί είκοσι μήνες (451 – 453 μ.Χ.). Ακόμη    και   αυτός ο πανίερος ναός της Αναστάσεως  έγινε θέατρο  απερίγραπτων σκηνών  και  επί  πλέον  η  ταραχή    εξαπλώθηκε  ανά   την    Παλαιστίνη.

Οι   Μονοφυσίτες  δεν   παραδέχονται   ότι   στο   Πρόσωπο   του   Χριστού έχουν ενωθεί  η   Θεία   και   η   ανθρώπινη   φύση   «ατρέπτως,   ασυγχύτως, αχωρίστως   και   αδιαιρέτως»,   αλλά  ισχυρίζονται, ότι   η   Θεία   φύση   του Χριστού   απορρόφησε   την   ανθρώπινη   φύση   Του   και   επομένως   ο Χριστός   έχει   μόνο   μία   φύση.

Γρήγορα   όμως  ο  Όσιος  Γεράσιμος   κατάλαβε   το   λάθος   του,   επειδή   ήταν άνθρωπος με καλή προαίρεση και ταπεινό φρόνημα. Είχε την καλή συνήθεια να επισκέπτεται  και  να συμβουλεύεται για πνευματικά θέματα αγιασμένους ανθρώπους. Από έναν λόγιο ασκητή, που ονομαζόταν   Ευθύμιος  και  ασκήτευε στην έρημο του  Ρουβά,   διδάχθηκε την αλήθεια για τις δύο φύσεις του Χριστού, κατάλαβε   το   λάθος   του   και επέστρεψε  και  πάλι  στην    Εκκλησία.

Στη συνέχεια   εκάρη, το έτος 451   μ.Χ., μοναχός   στην   έρημο   του   Ιορδάνη, όπου ασκήθηκε με ησυχία. Αργότερα, όταν συγκεντρώθηκαν γύρω του πολλοί μοναχοί, οι οποίοι ζητούσαν τη φωτισμένη καθοδήγησή   του, ίδρυσε   κοινοβιακή    μονή    κοντά   στην  πόλη   Βαϊθαγλά.

Ο  Όσιος   Γεράσιμος   ήταν   αυστηρός, αλλά   μόνο   στον   εαυτό   του.   Στους άλλους ήταν ευπροσήγορος και επιεικής.   Έτρωγε   λίγο,   όσο   χρειαζόταν για   να   συντηρείται   στη   ζωή και   κοιμόταν,   επίσης,   πολύ   λίγο. Μάλιστα δίδασκε   ότι   όποιος   θέλει   να   ζήσει περισσότερο πρέπει   να   κοιμάται λιγότερο, διότι ο πολύς ύπνος κάνει  το σώμα  τρυφηλό  και άρα    ανίσχυρο  στους   κόπους   και    ευάλωτο   στις    ασθένειες.

Η διδασκαλία   του Οσίου  Γερασίμου για τον ύπνο είναι   ουσιαστικά   λόγος για την   άσκηση. Με τον περιορισμό του ύπνου και με την εγκράτεια, συνηθίζει  η   σάρκα (το   σαρκικὸ   φρόνημα)   να   υποτάσσεται   στο   πνεύμα. Με την άσκηση και την αδιάλειπτη προσευχή,   ιδίως   με   τη   μονολόγιστη ευχή,   το   «Κύριε Ιησού  Χριστέ, ελέησον με»,   ο   νους   συγκεντρώνεται   στο  χώρο  της  καρδιάς, που είναι  η   φυσική του θέση  και   αποκτά αδιάλειπτη   μνήμη    του    Θεού.

Τόσο πολύ απέκτησε την   οικείωση   προς   τον   Θεό   ο   Όσιος   Γεράσιμος   και προστάτεψε το  «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν»  των Αγίων,   ώστε  δάμασε και τα άγρια θηρία και έκανε πολλὰ θαύματα. Απέκτησε μάλιστα υπηρέτη   και   έναν   όνο,   για   να    μεταφέρει   νερό,   καθώς   το   νερό   απείχε μακριά   από   αυτόν. Κάποτε, ένα   λιοντάρι,   έχοντας   πληγωμένο   από    ένα ξύλο   στο   μάτι   του,   κατέβηκε   από   το   βουνό  και   κατέφυγε στον   Όσιο. Εκείνος, αφού  το έκανε  καλά, του  όρισε  να   οδηγεί   πλέον   τον   ίδιο   τον όνο   κατά την βοσκή   του   και   τη   μεταφορά  του   νερού.   Κάποια    φορά,   και ενώ   το   λιοντάρι   κοιμόταν,   ἐμποροι   που   περνούσαν   πήραν   τον   όνο.   Και επειδή  ο Όσιος υποπτεύθηκε ότι το λιοντάρι έφαγε τον όνο, το καταδίκασε εκείνο τώρα να μεταφέρει το νερό. Ώσπου μία μέρα, όταν ξαναπέρασαν οι ἐμποροι    από   το   ίδιο   σημείο, το   λιοντάρι  αναγνώρισε   τον κλεμμένο όνο και  τον επέστρεψε σώο στον Όσιο. Εκείνος τότε το απάλλαξε από το  ἐργο αυτό  και  το  άφησε να   γυρίσει   στο    βουνό.   Και όταν   ο   Όσιος κοιμήθηκε με   ειρήνη,   το   λιοντάρι   ήρθε   και  πέθανε   πάνω στον   τάφο   του.

Όταν  στις 19 Ιανουαρίου του έτους 473 μ.Χ. κοιμήθηκε ο   Όσιος    Ευθύμιος ο Μέγας, ο Όσιος Γεράσιμος είδε σε όραμα, κατά την στιγμή   που προσευχόταν στη  Λαύρα,   το   τέλος   του   Οσίου. Αυτό   αναφέρεται   στη διήγηση   του    Αγίου   Κυριακού  του   Αναχωρητού, ο   οποίος   συνόδευσε   τον Όσιο Γεράσιμο στην κηδεία του μεγάλου Αγίου της Εκκλησίας.
Δύο χρόνια μετά το τέλος του Οσίου Ευθυμίου, το έτος 475 μ.Χ., επί Πατριάρχου Ιεροσολύμων Αναστασίου Α’ (458 – 478 μ.Χ.), ο Όσιος Γεράσιμος κομήθηκε με ειρήνη. Την διαδοχή της   Λαύρας   ανέθεσε   στους συνασκητές    αυτού    Στέφανο    και    Βασίλειο.

Απολυτίκιον.   Ήχος    α’.   Της    ερήμου   πολίτης.

Της ερήμου οικήτωρ, Ασκητών ακροθίνιον, και αγγελικής πολιτείας αναδέδειξαι έσοπτρον, του Πνεύματος τη   αίγλη   λαμπρυνθείς,   Γεράσιμε Οσίων καλλονή· δια τούτο θεραπεύεις διαπαντός,  τους   πίστει    εκβοώντάς σοι·   δόξα   τω   δεδωκότι   σοι   ισχύν,   δόξα   τω   σε   στεφανώσαντι,   δόξα   τω ενεργούντι    δια   σου,  πάσιν  ιάματα.

Έτερον  Απολυτίκιον. Ήχος  δ’. Ταχύ  προκατάλαβε.      
Χριστώ εκ νεότητος, ακολουθήσας πιστώς, ζωήν την ισάγγελον, επολιτεύσω   σαφώς,   Γεράσιμε   Όσιε·   συ   γαρ   εν   Ιορδάνου,   διαλάμψας   τη   χώρᾳ,   θήρα   καθυποτάσσεις,   τη   στερρά   σου   ασκήσει·   Χριστός   γαρ   όν εδόξασας,   λαμπρώς σε  εθαυμάστωσε.

Κοντάκιον.  Ήχος    δ’.   Επεφάνης   σήμερον.        
Ως  αστήρ   ουράνιος   εξανάτειλας,   ιερώς   εφαίδρυνας,   των   αρετών   σου   τω φωτί,   του    Ιορδάνου    την    έρημον,    Όσιε   Πάτερ,   θεόφρον   Γεράσιμε.

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις   των   Αγγέλων   ο  μιμητής,   και   των   Μοναζόντων,   γνώμων   θείος  και   οδηγός· χαίροις   απαθείας, το   φωτοφόρον   σέλας,   Γεράσιμε   παμμάκαρ,   Οσίων   καύχημα.

Saint Gerasimos the Jordanite

Saint Gerasimos the Jordanite was born in Lycia in the 5th century AD, from devout and humble parents and from infants dedicated to God. At a young age, the monophysitis heresy was conveyed by the followers of the heretical monster Theodosius, a fanatical monophysed Egyptian monk who, in the absence of the Patriarch Iuvenal (422-453 AD), helped by King Evdokia, managed to occupy the Patriarchal throne of Jerusalem and to make unreadable cruelty for twenty months (451 - 453 AD). Even this stately temple of the Resurrection became a theater of indescribable scenes, and in addition the riot spread across Palestine.

Monophysites do not admit that the Divine and human nature has been united in "the face of Christ" "in a foolish, inexcusable, indivisible and indiscriminate way", but they claim that the divine nature of Christ absorbed His human nature and therefore Christ has only one nature.

But quickly, Saint Gerasimos understood his mistake because he was a man of good will and humble mind. He had the good habit of visiting and consulting for holy matters holy people. From a scholarly ascetic who was called Efthimios and practiced in the Rouvas desert, he taught the truth about the two natures of Christ, understood his error and returned to the Church again.

Then, in 451 AD, he was a monk in the Jordan desert, where he was quietly practiced. Later, when many monks gathered around him, who demanded his illuminated guidance, he founded a monastery near the town of Vithagla.

Saint Gerasimos was strict, but only to himself. In others, it was straightforward and lenient. He ate little while needed to be preserved in life and he slept too, too. Indeed, he taught that whoever wants to live longer has to sleep less, because much sleep makes the body feverish and thus powerless and vulnerable to illness.

The teaching of St. Gerasimos about sleep is basically a reason for exercise. With restraint of sleep and temperance, the flesh (the flesh of mind) becomes accustomed to the spirit. With the exercise and unceasing prayer, especially with the monologue of wish, "Lord Jesus Christ, praise me", the mind concentrates on the heart, which is its natural place and acquires unending memory of God.

So much grew the acquaintance to God, Ossios Gerasimos, and protected the "saintly image and likeness" of the saints, so that he had robbed the wild beasts and did many miracles. He even gained a servant and a single man to carry water, as the water abstained from him. Once, a lion, having been wounded by a wood in his eye, descended from the mountain and fled to Osios. He, having done it well, has appointed him to drive himself alone during his grazing and the transfer of water. Sometimes, and while the lion slept, traders passing by took it alone. And because the Osios suspected that the lion ate the only one, he condemned it now to carry the water. By one day, when the merchants had re-emerged from the same point, the lion recognized the stolen person only and returned him to Osios. He then relieved him of this work and let him return to the mountain. And when Osios slept in peace, the lion came and died on his grave.

When on January 19, 473 AD. Osios Efthymios, the Great, slept, Ossios Gerasimos saw in the vision, at the moment he was praying in Lavra, the end of Saint. This refers to the narrative of Saint Kiriakos of Despoortus, who accompanied Esios Gerasimos to the funeral of the great saint of the Church.

Two years after the end of Saint Euthymius, in 475 AD, on Patriarch of Jerusalem Anastasios I (458-478 AD), Saint Gerasimos was cut off in peace. The succession of Lavra entrusted to his comrades Stephano and the Kingdom.

Apolyticus. Sound a '. Desert citizen.

Of the desert of the landlord, of the Assyrians, and of the angelic state, the blessing of the Spirit, the glory of the glory, the glory of the beauties, so that you heal all the time, happy nights.

Another Apolitikion. Sound d '. Fast anticipated.

Jesus Christ, you have faithfully followed the life of the Isaac, I have a clear affair, Gerasimos Osiy; a companion in the Jordan, blasphemy the land, hunting under arrests, your strictly exercising; Christ for an eminent, brilliantly venerated.

Kontakion. Sound d '. I'm afraid today.

As a Heavenly Hexagon Starter, a sanctuary of your virtues, of the light, of the Jordan of the desert, of Oes, of Pater, of the God of Glory.