Γ' Κυριακή των Νηστειών (Σταυροπροσκυνήσεως)

Η τρίτη Κυριακή των Νηστειών ονομάζεται «Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης».   Μετά   από   τη   μεγάλη   Δοξολογία   στον   όρθρο, ο Σταυρός μεταφέρεται σε μια σεμνή πομπή στο κέντρο του ναού και παραμένει εκεί όλη την υπόλοιπη εβδομάδα, οπότε στο τέλος κάθε ακολουθίας   γίνεται   προσκύνηση   του   Σταυρού.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το θέμα του Σταυρού, που κυριαρχεί στην υμνολογία   αυτής   της   Κυριακής,   παρουσιάζεται   όχι   μέσα   στα   πλαίσια   του πόνου,   αλλά   της   νίκης   και   της   χαράς.

Βρισκόμαστε   στη   μέση   της   Μεγάλης   Σαρακοστής.   Από   τη   μια   πλευρά   η φυσική και πνευματική προσπάθεια, αν είναι   συστηματική   και   συνεχής, αρχίζει να μας γίνεται αισθητή, το φόρτωμα να γίνεται πιο βαρύ, η κόπωση πιο   φανερή.   Έχουμε   ανάγκη   από   βοήθεια   και   ενθάρρυνση.    Από την άλλη πλευρά, αφού αντέξουμε αυτή τη κόπωση και έχουμε αναρριχηθεί στο βουνό μέχρι αυτό   το   σημείο,   αρχίζουμε   να   βλέπουμε το τέλος της πορείας μας και η ακτινοβολία του Πάσχα   γίνεται   πιο   έντονη.       
Η Σαρακοστή είναι η σταύρωση του εαυτού μας, είναι η εμπειρία - περιορισμένη βέβαια - που αποκομίζουμε από   την   εντολή   του   Χριστού που ακούγεται στο ευαγγελικό ανάγνωσμα αυτής της   Κυριακής:   «όποιος θέλει να με ακολουθεί, ας απαρνηθεί τον εαυτό του ας σηκώσει   το   σταυρό του,   και   έτσι   ας   με   ακολουθεί»   (Μαρκ.8,34).            
Αλλά δεν μπορούμε να σηκώσουμε το σταυρό μας   και   ν'   ακολουθήσουμε το   Χριστό   αν   δεν   ατενίζουμε   το   Σταυρό   που   Εκείνος   σήκωσε   για  να   μας σώσει. Ο δικός Του Σταυρός είναι εκείνος που δίνει νόημα αλλά και δύναμη   στους   άλλους. Αυτό   μας   εξηγεί το συναξάρι της   Κυριακής:
Στη   διάρκεια   της   νηστείας   των   σαράντα   ημερών,   κατά   κάποιο   τρόπο,   και μείς   σταυρωνόμαστε, νεκρωνόμαστε   από   τα   πάθη,   έχουμε   την   πίκρα   της ακηδίας και της πτώσης, γι' αυτό υψώνεται ο τίμιος και   ζωοποιός   Σταυρός, για   αναψυχή   και   υποστήριξή   μας.  Μας   θυμίζει  τα   πάθη  του   Κυρίου   και μας   παρηγορεί..   Είμαστε   σαν  τους   οδοιπόρους  σε   δύσκολο   και   μακρινό δρόμο που, κατάκοποι, κάθονται για λίγο να αναπαυθούν. Με   το   ζωοποιό Σταυρό γλυκαίνει την πίκρα που νοιώθουμε από τη νηστεία, μας   ενισχύει στη πορεία μας στην έρημο   εως ότου φθάσουμε στην πνευματική Ιερουσαλήμ   με την ανάστασή Του.. Επειδή ο Σταυρός λέγεται   Ξύλο   Ζωής και   είναι   εκείνο   το   ξύλο   που   φυτεύτηκε  στον   Παράδεισο,  γι'   αυτό  και   οι θείοι   Πατέρες   τοποθέτησαν   του   το   στο   μέσο   της   Σαρακοστής,    για   να   μας θυμίζει   του   Αδάμ   την   ευδαιμονία   και   την   πτώση   του   από   αυτή,   να   μας θυμίζει ακόμα ότι με τη συμμετοχή μας στο παρόν Ξύλο   δεν   πεθαίνουμε πια   αλλά   ζωογονούμαστε».

Απολυτίκιον.   Ήχος   α’.
Σώσον   Κύριε    τον    λαόν    σου,    και    ευλόγησον  την   κληρονομίαν  σου,   νίκας  τοις  βασιλεύσι, κατά βαρβάρων  δωρούμενος,  και  τον  σον  φυλάττων,  δια   του    Σταυρού  σου   πολίτευμα.

C 'Sunday of the Nights (Crossroads)

The Third Sunday of Nine is called "Sunday of the Cross". After the great Doxology in the article, the Cross is moved into a modest procession in the center of the temple and stays there for the rest of the week, so at the end of each sequence the Cross is celebrated.

It is noteworthy that the theme of the Cross, which dominates the hymnology of this Sunday, is presented not within the framework of pain but of victory and joy.

We are in the middle of the Great Lent. On the one hand, physical and spiritual effort, if it is systematic and continuous, begins to become noticeable, loading becomes heavier, fatigue more obvious. We need help and encouragement. On the other hand, as we endure this fatigue and climb up the mountain to this point, we begin to see the end of our journey and the radiation of Easter becomes more intense.

Lent is the crucifixion of ourselves, it is the experience - limited of course - that we derive from the commandment of Christ heard in the gospel reading of this Sunday: "Whoever wants to follow me, let him deny himself to lift his cross, and so follow me "(Mark 8:34).

But we can not lift our cross and follow Christ if we do not look at the Cross that He raised to save us. His own Cross is the one who gives meaning and power to others. This explains Sunday's congressional relationship:

During the fasting of forty days, in some way, and we crucify, we die from passions, we have the bitterness of acridity and falling, so the honest and vital Life of Cross is raised for our recreation and support. It reminds us of the passions of the Lord and comforts us. We are like the walkers on a difficult and distant road that, for a while, sit for a while to rest. With the Lifeblood Cross sweeps the bitterness that we feel from fasting, it strengthens us on our journey in the wilderness until we reach the spiritual Jerusalem with His resurrection. Because the Cross is called Wood of Life and that is the wood planted in Paradise, this and the divine Fathers placed it in the middle of the Lent, to remind us of Adam's bliss and fall from it, to remind us that by our participation in the present Wood we are no longer dead we are ".

Apolyticus. Sound a '.

Sons of Lord your people, and bless your inheritance, give victory to the king, to the barbarians who are given, and to the guard, through your cross.